Gniazdo larw

Gniazdo Larw to więzienie znajdujące się we wnętrzu góry, w którym przesiadują przede wszystkim dusze mające pewien potencjał, lecz są niestabilne i mogą stanowić zagrożenie dla Soul Society. Gniazdo dzieli się na dwie strefy: otwartą i zamkniętą. W otwartej znajdują się osoby mające niewielki potencjał i można ich trzymać we wspólnej grocie bez żadnych łańcuchów czy kajdan. Zamknięta strefa natomiast to miejsce dla bardzo niebezpiecznych istot, które posiadły moc porucznika i wyższą. Więzienie jest nie tylko strzeżone przez strażników oraz potężną górę, jest ona też wzmocniona przez różnego rodzaju bariery kidou, natomiast podkop też nie wchodzi w grę - większość góry okrąża potężna fosa zasilana przez rzekę, wszelki podtop kończy się więc zalaniem.

Roten,

Gdy tylko przekraczasz drzwi zostaje ci założony na głowę kaptur, a ręce wykręcone żebyś nie mógł stawiać oporu. Prowadzony dalej przez jakieś 15 minut zostajesz w końcu uwolniony z zasłony głowy gdzie znajduje się wielka grota, a w niej kilkadziesiąt osób ubranych głównie na biało. Potężne metalowe drzwi zostają za tobą zamknięte. Widzisz, że zwracasz na siebie uwagę niemal każdego, po chwili jednak wracają do swoich spraw, ale kilka osób nadal patrzy na ciebie ciężkim do określenia spojrzeniem.

Chłopak trochę tylko się szamotał, gdy zakładano mu kaptur i wykręcano ręce do tyłu. Był to jednak bardziej odruchowy opór, niźli walka czy próba ucieczki. Po chwili jednak znalazł się w dziwnym pomieszczeniu. Wiele osób spojrzało w jego kierunku, co spowodowało, że wyciągnął dłoń lekko do góry, na wysokość ramion w geście przywitania i rzekł.
- Ohayo.
Shinigami odeszli, a on został w tym dziwnym miejscu. Poprawił swoją grzywkę, po czym spojrzał po twarzach obecnych, głównie tych, którzy patrzyli na niego. Zaraz po tym, jeśli nikt nie prowokował go wzrokiem do podejścia i rozmowy bądź nie rzucał mu w ten sposób jakiegoś wyzwania - odwraca się do bramy i kładzie na jej dłoń, chcąc wyczuć, czy udałoby się mu ją przebić, wzmacniając swą siłę maksymalnie reiatsu. Jeśli widzi taką szansę, by przebić bramę bądź jakąś ścianę, staje na przeciwko niej, zbiera moc (+31 siła), po czym bierze wielki zamach i uderza. W przeciwnym razie spaceruje sobie po tym miejscu.

Podchodzisz do drzwi, które wyglądają solidnie. Mimo to patrząc na to, że potrafiłeś niczym postać z amerykańskich komiksów wskakiwać na dachy i robić wielkie zniszczenia myślisz, że takie drzwi nie powinno stanowić problemu. Zbierasz się do uderzenia i BANG!

Drzwi stały niewzruszone, ty natomiast lekko zginasz się z bólu i trzymasz się za rękę. Słyszysz kilka śmiechów za sobą, po chwili zwraca się męski głos:
- Nie ma stąd wyjścia chłopcze. Zostaniesz tu baaardzo długo.

Był to głos jednego z więźniów o sporych gabarytach i parszywej gębie.

Roten pomasował pięść. Starał się nie dawać po sobie poznać, że go tak boli, by się nie ośmieszyć za nadto. Po chwili spojrzał na mężczyznę.
- Dlatego chciałem je zrobić.
Mruknął. Pierwsze zdanie wypowiedziane przez niego nie przeszkadzało chłopakowi, ale drugie trochę go rozdrażniło.
- Nie ma mowy. Może ty spędzisz tu resztę swojego żałosnego życia, ale na mnie nie mają praktycznie nic, niebawem mnie tu już nie będzie.
Odpowiedział z przekonaniem, trochę kpiąc sobie z niego. Może to nie był najlepszy pomysł, aby w więzieniu od razu robić sobie wrogów i denerwować współwięźniów, ale widząc parszywą gębę jakiegoś kryminalisty - nie mógł się powstrzymać. W tej też chwili, jeśli nie doszło do walki, to zaczął się rozglądać dokładniej po tym miejscu, jakby szukał kogoś znajomego. Patrzył po twarzach więźniów i zastanawiał się, co może robić w tym miejscu by zabić czas. Póki co poza poznaniem kogoś lub ćwiczeniem swojej tężyzny fizycznej - nie miał innego pomysłu.

Mężczyzna nie reagował, na jego twarzy malowało się coś w rodzaju zrozumienia, jakby sam był tego świadom. W sumie chyba wolałbyś żeby zareagował nawet agresją niż tak.

Krążysz po więzieniu, w którym nic ciekawego nie ma, żadnych znajomych, a tym bardziej przyjaznych twarzy. Rozumiesz w końcu czemu ludzie tutaj gnuśnieją. Nie widzisz też żadnych słabych punktów, które mogłyby posłużyć za ucieczkę.

Roten błąkał się po tym miejscu niezadowolony, aż w jednej chwili nie wytrzymał i postanowił z kimś pogadać. Nie miała to być jednak pogawędka dla rozrywki czy zabicia czasu. Chciał się dowiedzieć najważniejszego, wobec czego zaczepił jakąś w miarę przyjemnie wyglądającą osobę.
- Oi, gdzie śpicie i kiedy tu podają jedzenie?
Spytał zastanawiając się, czy na pewno pyta o to dobrą osobę, czy też mimo w miarę znośnego wyglądu okażę się niemiła.

Podchodzisz do kogoś kto wygląda na twojego rówieśnika, choć i tak jest zapuszczony. Chłopak podnosi głowę i słucha uważnie po czym odpowiada:
- Śpimy gdzie popadnie, natomiast co do jedzenia to zrzucają je u góry i są to tylko cukierki. Dbają tylko o to żebyśmy przeżyli więc nie licz na frykasy.

Nadal na ciebie patrzy czekając czy aby nie zadasz kolejnego pytania, ale sam nie porusza żadnego tematu. W jego oczach da się też odnaleźć lekką zdenerwowanie.

Sprawa snu nie zainteresowała go za nadto. Spodziewał się, że taka będzie odpowiedź. Druga jednak była wielkim zaskoczeniem.
- CO?!
W tej chwili w porównaniu do zdenerwowania chłopaka - Roten był wściekły.
- CUKIERKI? ŻARTY SOBIE STROISZ?!
Wydarł się tak, że niemal całe "gniazdo" mogło go usłyszeć, jednocześnie, jeśli w pobliżu była ściana - uderzył w nią, żeby się wyżyć.
- W takim razie nie wytrzymam tu długo. Dzięki.
To rzekłszy odwraca się w inną stronę. *Będę tu pewnie dłużej niż do wieczora. Gdyby tylko były tu jakieś bokeny, mógłbym sobie poćwiczyć i przygotować się lepiej do zajęć w dojo... Ale ich nie ma, więc powinienem wzmocnić mięśnie.* myślał *Albo może lepiej przygotować się na najgorsze? Na ziemi czasem trzymają ludzi miesiącami w więzieniu, aż do rozpoczęcia rozpraw. Jeśli tu jest podobnie... To przerąbane! Drzwi ani drgnęły, gdy je uderzyłem, ale może jak trochę wzmocnię kontrolę swojego reiatsu...* w końcu doszedł do wniosku, że czas tutaj spędzony powinien poświęcić na trening, aby w najgorszym wypadku po jakimś czasie mieć siłę, by się stąd wydostać. Co prawda było to trochę naiwne z jego strony, jednak nigdy bezpośrednio nie pokazał nikomu z Seireitei całej swojej siły, więc być może go nie docenili i wsadzili do celi dla słabszych więźniów?

W końcu miał pomysł, co począć - udał się do jakiegoś pustego pomieszczenia bądź miejsca, gdzie nie było za dużo ludzi i zaczął tam robić pompki, ignorując to, czy ktoś z tego powodu patrzył na niego jak na debila, choć pewnie nie był jedynym, który z nudów ćwiczył w tym miejscu.

Generalnie każdy kąt jest jakoś zagospodarowany przez ławki albo prymitywne prycze. Ostatecznie znajdujesz kilka metrów wolnej przestrzeni i zaczynasz robić pompki, zrobiłeś zaledwie kilkadziesiąt i miałeś serdecznie dość. Nie było to do końca spowodowane brakiem siły, bo tej starczyłoby ci jeszcze na dwie kolejne serie, ale mimo starań miejsce emanowało taką beznadzieją, że skutecznie zniechęcało do czegokolwiek.

Siadasz pod ścianą zastanawiając się nad różnymi rzeczami, nie minęły 2h i miałeś po prostu dosyć: nuda i beznadzieja tego miejsca atakowała cię i niemal na siłę wbijała zły nastrój oraz zgnuśnienie.

*Co za totalnie beznadziejne miejsce. Gdyby tylko zostawili mi Hoshinagi'ego, mógłbym z nim porozmawiać, nauczyć się czegoś nowego.* pomyślał i zacisnął zęby. *Nie wytrzymam, to miejsce tak mnie irytuje...* w tej chwili zacisnął pięści. Miał ochotę walić w drzwi wyjściowe do momentu, aż się przez nie przebije. *Może medytacja pozwoli mi trochę wyluzować, zebrać się w sobie?* powstrzymał się jednak. Z jednej strony nie chciał walczyć z siłami i prawem Soul Society, z drugiej - to miejsce bardzo mu się nie podobało. *Wytrzymam do jutra, jeśli nikt się do tego czasu nie zjawi po mnie... Nie ręczę za siebie.* rzekł sam do siebie w myślach. Tak postanowiwszy dla urozmaicenia dnia usiadł w siadzie skrzyżnym, zamknął oczy i rozpoczął "medytację". Ta jednak nie miała być typową i go wyciszyć, zamiast tego pracował nad swoim reiatsu i bawił się nim, skupiając w sobie jak największe jego ilości, tak jak robił to na początku, kiedy całe z niego wyciekało i musiał je zatrzymywać.

Skupiasz reiatsu i starasz się nim manipulować na różne sposoby i z równie różnym skutkiem. Chciałeś je uformować w jakiś kształt co przyjmowało kształt niestabilnej kuli, której powierzchnia falowała.

Po dość długim czasie, gdy zaczęły ci sztywnieć palce w końcu kula zaczęła się stabilizować. Ciągle skupienie jednak wywołało u ciebie głód oraz senność. Dookoła jednak nie było widać nawet marnych cukierków, o których słyszałeś.

Roten przerwał, wstał i ruszył znowuż do jakiegoś więźnia. Mógł być to zarówno ten chłopak lub ktoś inny - ważne, aby był blisko i nie wyglądał zbyt parszywie. Wtedy zwraca się do takiej osoby.
- Oi, słyszałem, że dają wam tu jeść cukierki. Tak się składa, że umieram z głodu, a żadnego jeszcze tu nie widziałem. Kiedy je dostaniemy?
Pyta się uprzejmie, z lekkim, wymuszonym uśmiechem na twarzy. Potem, po uzyskaniu odpowiedzi, jeśli nie była za nadto zaskakująca, wraca do ćwiczenia, zgodnie ze swoim planem, aby wytrzymać w spokoju do następnego dnia, a dopiero wtedy kombinować.

Trafiasz na typka, który tylko z daleka wyglądał ok, gdy podszedłeś i zagadałeś, a ten się odwrócił zrozumiałeś błąd: brzydki, szczerbaty, z rozbieganym wzrokiem. Nieprzyjemny odór tylko pogarszał sytuację gdy przemówił:
- Ej gnojku, zaczekaj to dostaniesz. Jak będziesz się panoszył to żadnego nie dostaniesz... o, właśnie o tym mowa.

Na środku placyku padła z góry duża paka, która była tak wysoko, że niknęła niemal w ciemności(ok 70m), a gdy spadła rozpadła się. Cukierki o białej barwie rozsypywały się po podłodze, a ludzie zaczęli się schodzić opieszale, jakby wcale nie cieszyli się z "posiłku".

Roten rzucił tylko "Arigato" do szczerbatego gbura, po czym w przeciwieństwie do reszty - popędził do cukierków. Nie miało dla niego większego znaczenia, jak będą smakować. Po entuzjazmie reszty spodziewał się, że przepyszne nie będą, ale w tej chwili, wygłodniały, nie miał zbyt wysokich wymagań smakowych. Miał tylko nadzieję, że jakoś zaspokoją jego głód. Może chociaż w jakiejś małej części. Nie interesował się resztą więźniów i zaczął wcinać tyle, ile tylko mógł.

Ciężko było przedostać się przez gąszcz ludzi, ale w końcu ci się udało. Spoglądasz na stos podobnych do kostek cukru cukierków, bierzesz niepewnie jeden do buzi. W twojej buzi czujesz smak słodki, ale nieco mdły, nijaki, coś w brzmieniu pańskiej skórki. Mimo to zjadasz ich ze dwie garście aż w końcu klei ci się od słodyczy i masz dość. Z jednej strony czujesz zaspokojenie, z drugiej natomiast pewien niesmak. Inni jedzą je równie beznamiętnie co smak "łakoci".

Ostatecznie zostaje mała kupka cukierków, więźniowie rozchodzą się do swoich kątów. Widzisz, że nikt nie zajął twojego miejsca.

<uzupełnij PR i PZ>

Roten najadł się mimo, że jedzenie nie należało do najlepszych. Z reszty cukierków, które zostały - wziął sobie trochę do kieszeni: na czarną chwilę. Przez "trochę", należy rozumieć, że wziął ich tyle ile zdołał. Obawiał się, że posiłek otrzymują raz dziennie, więc wolał się ubezpieczyć na wypadek, gdyby następnego dnia nie było śniadania. Potem skierował się znowuż do swojej miejscówki, gdzie po raz kolejny spróbował zmusić się do zrobienia tych 40 pompek, a potem znowuż miał zamiar pomedytować - przed snem, do którego powoli się mentalnie szykował.

40 pompek musiałeś podzielić na dwie serie, ciężko powiedzieć czy to zmęczenie czy znużenie spowodowało, że tak ciężko ci szło. Medytacja natomiast bardzo szybko przerodziła się w kimanie, jak ostatkiem zauważyłeś to była chyba pora spania ponieważ większość lamp została zgaszona.

Otulony ciemnością starasz się zasnąć, w pewnym momencie znów słyszysz chichot, a z mroku zauważasz parę czerwonych ślepi:
- podoba ci się tutaj? Mają takie wyborne żarcie, a jak ciekawie. Sądzisz, że długo tu wytrzymasz?

Roten miał ochotę zasnąć i taka też była pora. Wtedy jednak ktoś przerwał mu tę próbę jakimiś durnymi uwagami.
- Zamknij się.
Skwitował tymi słowami tę zaczepkę. Pobudziła go jednak trochę do rozmyślań. *Żarcie jest beznadziejne, pewnie tak jak podejrzewa ten typ - nie wytrzymam tu długo... Ale nie mam zamiaru spędzić tu dużo czasu. Oby ktoś po mnie przyszedł na dniach.* miał taką nadzieję i jeśli osobnik ten nie interesował się dalej osobą Rotena - ten skulił się i pogrążył we śnie.

Para oczu zaczęła powoli niknąć w ciemnościach, nieznana istota żegna się z tobą rechotem i słowami:
- jeszcze się spotkamy, będziesz tego chciał, hihhi...

I tak znów zostałeś sam pośród ciemności, która pomaga ci zasnąć. Cokolwiek ci się śniło obudziłeś się niezbyt wypoczęty. Dookoła pochodnie paliły się mocno, domyślasz się iż regulacja światła ma dawać efekt dnia i nocy co oczywiście nigdy nie zastąpi prawdziwego efektu, wizja kolejnych dni, tygodni i dłużej lekko cię przeraża.

Chłopak podniósł się, podrapał w tył głowy, rozczochrał włosy, a następnie przeczesał niedbale. Myślał nad tym, co powinien zrobić i wtedy też zauważył, a raczej poczuł, że nie brał kąpieli od ponad 24h. *Nie możliwe, aby tu nie było jakiejś łaźni!* pomyślał, rozejrzał się i zaczepił losowego osobnika.
- Oi, gdzie tu są jakieś łaźnie, prysznice czy coś takiego?

Pierwsza reakcja była trudna do określenie, jakbyś przemówił w innym języku. Potem natomiast rozległ się śmiech. Minęło kilka sekund nim zabrał się do wyjaśnień:
- Może jeszcze masażystkę byś chciał, co? O tam masz studzienkę, możesz nabrać nieco wody i sobie twarz przetrzeć.

Wskazuje ci na kamienny słup, który odstaje od podłogi. Gdy do niego podchodzisz widzisz płytką misę, a w jej centrum otworek - zapewne woda jest stale uzupełniana. Nabrałeś nieco wody i przetarłeś twarz, natomiast nie ma mowy by się tym umyć, poza tym byłbyś na widoku wszystkich.

*Co to za miejsce... Jak ja się tu w ogóle znalazłem.* spytał sam siebie trochę podłamany na duchu. Umył to, co mógł, czyli trochę nogi i ręce. Nie miał zamiaru upodabniać się do reszty - większości więźniów i przestawać dbać o higienę. *Wytrzymam tu jeszcze trochę. Oby dziś w ciągu dnia po mnie przyszli. W przeciwnym razie, chyba zacznę walić w te drzwi, aż ruszą się one lub całe to więzienie.* mimo wszystko myślał jako tako pozytywnie i wciąż pozostawał optymistyczny. Teraz stanął jednak przed problemem - jak zagospodarować swój czas w tym dniu? Nie miał pomysłu. Najchętniej pogadałby z kimś, spędził czas na rozrywce, ale w tym miejscu zajęciem, które pozwalało mu najszybciej zabić czas - poza spaniem, była ta zabawa reiatsu i pompki. Niby to nic przyjemnego, ale mimo wszystko dla Rotena lepsze od gapienia się w ścianę bądź grania ze sobą w kółko i krzyżyk, pisząc palcem po podłodze. Co tu dużo mówić - chłopak starał się zabić czas.

Czas się dłuży niemiłośnie, każde zajęcie za które się zabierzesz jest zajmujące może na kilka minut, a potem masz serdecznie dosyć. Brak zegarka był wielce uciążliwy, spojrzałeś czy nie masz komórki, ale nie znalazłeś jej - widocznie została skonfiskowana gdy miałeś worek na głowie.

W pewnym momencie jeden z ludzi, kudłaty i zarośnięty tak, że wyglądał bardziej jak wychudzone Yeti zamachał do ciebie w zapraszającym geście.

Roten spojrzał na niego. Był sceptyczny, jeśli chodziło o zaprzyjaźnienie się z kimś stąd, jednak nie miał nic lepszego do roboty. Może mieli mu coś ważnego do powiedzenia? Nie pozostawało mu nic więcej, jak tylko sprawdzić, czy o coś konkretnego chodzi temu osobnikowi. Chłopak po tym krótkim namyśle pewnym krokiem podszedł do mężczyzny, po czym spytał.
- Masz do mnie jakiś interes?
Uniósł przy tym jedną brew, patrząc na niego pytająco.

Z bliska mężczyzna ma nieco obłąkańcze spojrzenie, uśmiecha się szeroko pokazując zepsute zęby, a gdy zaczyna mówić wydobywa się od niego nieprzyjemny fetor:
- Cześć, usiądź sobie. Dawno nikt nie przychodził tu nowy. Rozmowa to zawsze jakaś ciekawa alternatywa w takim miejscu, nie sądzisz? Jeżeli chcesz coś wiedzieć to nie krępuj się, jestem tu od wielu lat. Może coś mi o sobie powiesz, za co siedzisz?

Szybki, napastliwy ton pasowałby raczej do nastoletniej maniaczki portali plotkarskich niż do... kogoś takiego. W sumie zaczynałeś rozumieć czemu to Gniazdo Larw, bo choć nigdy nie odnosiłeś się ze szczególną pogardą do innych to patrząc na tych ludzi czułeś niemal obrzydzenie.

- To nie twój interes, za co siedzę. A jeśli chodzi o moje pytania, to mam jedno: gdzie waląc mam największe szanse na to, że rozniosę to miejsce?
Chłopak nie miał ochoty na rozmowę z kimś takim, więc zaczął niezbyt uprzejmie. Pytanie jednak, które zadał - mimo jego całej naiwności - było poważne.

Dzikus niemal zerwał się na nogi, zaczął się nerwowo poruszać, niczym szaleniec... nieszkodliwy szaleniec, gdyż nic ci nie robi: nie atakuje, pluje czy cokolwiek. W końcu wraca do siebie:
- Co za niegrzeczność! Nie wiesz, że starszym należy okazywać szacunek? Nie dość, że nie odpowiesz na moje pytanie to sam zadajesz je. Nie nie nie! Ja dostaje odpowiedź i ty dostaniesz. No więc jak będzie?

Dziwak cię nieco irytuje, zdaje się, że reszta nie zdaje uwagi. Być może są przyzwyczajeni... albo cichcem się przysłuchują.

- I tak nie znasz dobrej odpowiedzi na moje pytanie.
Stwierdził, nie mając zamiaru mu odpowiadać. Powoli zaczął się od niego odwracać.
- Jeśli jednak się z tym mylę - to udowodnij mi to, a może jednak Ci powiem, kim jestem i dlaczego się tu znalazłem.
Rzekł, szczerze wątpiąc, że w tym więzieniu będzie jakiś "słaby punkt".

Kudłacz zdaje się być mocno poirytowany, mocno gestykuluje rękoma jakby chciał coś ci wyjaśnić, ze ślinotoku w końcu daje się wychwycić coś sensownego:
- Nie nie nie, ma być wedle zasad! Jak nie umiesz dostosować się do zasad nie dostaniesz odpowiedzi!

Po czym siada na podłodze, oplata ramiona i robi obrażoną minę. Zachowanie bardziej pasujące do dziecka z przedszkola... albo do wariata co w tych warunkach cię nie dziwi, a zarazem niepokoi.

Roten zaśmiał się cicho pod nosem, po czym odpowiedział.
- Siedzę tu, bo obraziłem oficera.
Nie liczył na to, że mężczyzna udzieli mu satysfakcjonującej odpowiedzi na jego pytanie, dlatego zaraz po tym zaczął iść do drzwi wejściowych, przez które się tu dostał, by tam z niecierpliwością czekać na przybycie kogoś po niego. Planował oprócz czekania, jeśli to za bardzo by się przeciągnęło - wyżyć się na nich i spróbować je rozwalić, korzystając przy tym z całej siły, którą posiadał pod kontrolą.