Gniazdo larw

Szeroki uśmiech objawił się na zębatej paszczy, tak jakby się doczekał czegoś czego pragnął:
- Taaa, pomogę ci. Wpierw musisz się jednak korzystać ze mnie. Daleko ci do tego, tłamsisz swój gniew, nienawiść. Te emocje dadzą ci siłę, razem rozerwiemy przeciwnika na strzępy.

Zeskakuje zgrabnie z głazu, a ze swojego wnętrza wyjmuje katanę, który rzutem wbija w ziemię przed twoje nogi:
- Zmierzmy się, pokaż mi swój gniew.

Po czym dobywa miecza, nietypowego miecza, czarny z czerwonymi ornamentami, nie przypomina ci żadnego dotąd miecza. Jest nieco mniejszy od Hoshinagi'ego, a mimo to obawa przed ciosem tego ostrza przebija się ostro przez ciebie. Stwór rzuca się na ciebie, zdecydowanym atakiem naciera w twoją stronę.

*Gniew i nienawiść? Te uczucia zazwyczaj prowadzą do zatracenia się, choć faktycznie, mogą także dać siłę... O ile się nauczy je wykorzystywać i jednocześnie panować nad nimi.* wywnioskował chłopak. Wciąż nie ufał dziwnej postaci, bo była tak piekielnie podejrzana, iż czuł, że powierzenie się całkiem w jej ręce to samobójstwo.
- W porządku, zmierzmy się.
Wyzwania jednak nie mógł odrzucić, tym bardziej, iż stwór go właśnie zaatakował. Chwycił katanę, która znalazła się przy jego nogach i czym prędzej ścisnął oburącz. Osobnik prosił go o ukazanie mu swego gniewu, lecz Roten, nieprzyzwyczajony do ukazywania takich prymitywnych i barbarzyńskich w jego rozumieniu uczuć - wciąż nie był w stanie ich wyzwolić, zachowywał względny spokój i opanowanie, przygotowując się do obrony i skupiając w sobie reiatsu. Przyjął pozycję typową dla stylu walki, który trenował w dojo, czyli tradycyjnego kendo. Choć miał liczne obawy, w szczególności powodowane przez dziwne ostrze, którego używał w tek chwili jego oponent - usiłuje sparować jego cios, a może nawet kilka kolejnych, by potem, wyczuwszy odpowiedni moment - kontratakować i ranić go płytko w ramię bądź udo. Póki co - kiedy nie zna jednak jeszcze siły przeciwnika, postępuje asekuracyjnie i pozostaje raczej w defensywie.

[+20 Wytrzymałość, +5 Szybkość, +6 Siła]

Już pierwsze uderzenie, niemal wgniata cię w podłoże, nogi uginają się, a czołem prawie dotykasz własnej katany. Uderzenie tym bardziej cię zaskakuje, że zostało wykonane z jednej ręki. Kolejne uderzenia były nieco lżejsze, nie wykonywane z doskoku jak pierwszy. Mimo to każdy z nich stanowił potężne zagrożenie, a jego styl jest tak nieczytelny, że nie da rady zaplanować kontry. W końcu odskakujesz chcąc nieco ochłonąć i zmienić strategię, istota także stanęła:
- Co to ma być? Bijesz jak baba, żadnych chęci, żadnej agresji. Teraz rozumiesz? Hoshinagi to właśnie to co pokazujesz: miękki, słaby, bez chęci zabijania i rozrywania wrogów. Na nic mi ktoś taki! Potnę cię na kawałki!

Kolejny potężny doskok, do tego chwyta miecz w dwie ręce co na pewno sprawi jeszcze więcej kłopotów.

*Nie zdołam tego zablokować.* mruknął natychmiast Roten sam do siebie szybko w myślach i zamiast parować cios, czym prędzej odskakuje na ukos w tył, ostrze utrzymując przed sobą poziomo, by w razie czego tylko lekko musnąć jego katanę.
- Może jestem miękki, nie żywię chęci zabijania i rozrywania wrogów, ale niezależnie od tego... na pewno nie jestem słaby!
Rzekł, na koniec nieco podnosząc ton. Choć uczucie bezsilności nie raz mu towarzyszyło, mimo tego jednak - pokładał wielką wiarę w swoje umiejętności i nabytą dotychczas moc, więc nie mógł zgodzić się z tą osobą w tym aspekcie. *Nie pozwala mi wyprowadzić kontry... Walczy tak strasznie chaotycznie!* myślał Roten, wielce zdziwiony strategią i techniką walki jego przeciwnika. *Muszę przejąć inicjatywę, ale jak... Nie pozwoli mi przecież po prostu się atakować.* myślał uskakując nieprzerwanie w tył, wciąż wycofując się i pozostając w defensywie.

Roten nie ma jednak zamiaru wciąż tylko się bronić, bo jego celem nie jest powstrzymanie przeciwnika, czy wytrzymanie w tej walce jak najdłużej, a zwycięstwo. Stara się wyczuć moment, w którym oponent wyprowadzi jakiś względnie słabszy cios, by wtedy, samemu równocześnie wyprowadzić kontrę. Całkowicie na tę chwilę zaniedbując obronę pozwala się po prostu ranić, żeby jednocześnie, kiedy ostrze wroga utkwi w nim lub go draśnie, z głośnym krzykiem wykonać zamaszyste, potężne cięcie wzmocnione reiatsu niemal do granic możliwości Rotena [-150 PR], które mogłoby poważniej zranić przeciwnika.

Decyzja ta na pewno uratowała cię przed przyjęciem ciosu, który wywołał lekki podmuch. Ledwo zdołałeś ustać po tak szybkim wycofaniu, bo pod stopami leżał gruz. Twój przeciwnik uśmiechnął się po czym zaatakował jedną ręką.

Pierwsze uderzenie sparowałeś jak i kilka kolejnych, w pewnym momencie uznałeś za odpowiednie wdrożyć swój plan. Na chwilę wróg drgnął, jakby chciał wykonać pauzę po czym bez żadnych zmian powtórzył dokładnie ten sam atak. Nie było już czasu na zmiany, byłeś gotów na przyjęcie ciosu, który szedł prosto w twoją stronę... i ledwo zaciął policzek. Twoje ciało jednak zareagowało na ten mały dotyk automatycznie i z determinacją, zamachnąłeś się.

Po sekundzie twoje ostrze było przecięte. Czarny stwór wykorzystał zamach i zrobił silny obrót by zaatakować twoje ostrze z oburęcznego ataku - katana tego nie wytrzymała:
- Przegrałeś, ciągle kierujesz się szlachetnymi pobudkami, zamiast chcieć mnie zabić.

Opuszcza miecz po czym ciągnie dalej:
- Możemy zrobić dwie rzeczy: czekać aż zaczniesz rozumieć, że gniew da ci siłę albo użyczę ci siły, ale wtedy nie będziesz miał kontroli nad gniewem. Co wybierasz?

Roten był zszokowany tym, jaką mocą dysponował jego przeciwnik i z jaką łatwością go pokonał. *To było... żałosne...* wymamrotał z trudnością w myślach.
- Podejrzewam, że tak jak ja, chcesz przeżyć... Powinieneś więc zdawać sobie sprawę, że samym gniewem możemy roznieść to miejsce, uciec z niego, narobić niezłego zamieszania, a potem zginąć... Bez rozumu i logicznego działania, nie osiągniemy celu, jakim jest powrót na ziemię.
Potem odrzucił rękojeść miecza, który został przecięty, na ziemię i dodał.
- Jesteśmy w więzieniu. Mamy tu dużo czasu, bym nauczył się wykorzystywać twoją moc. Co prawda, nie mam zamiaru spędzić tu zbyt dużo czasu... Nie chcę zobaczyć rodziców już jako starców, ale takich, jakich ich opuściłem. Ale to chyba nie będzie trwało tak długo, prawda?
Zadaje pytanie, po czym ustawia się w pozycji bojowej, choć nie ma żadnej broni - to chce zasugerować tym, żeby dać mu jeszcze jedną szansę.

Potworek opiera swój miecz o swój bark, jego oczy przybierają kształt jakby się zastanawiał. W końcu podnosi palec wskazujący do góry pokazując, że wpadł na coś:
- Mam pomysł. Co powiesz na to, że zniszczę twoje wspomnienia. Zacznijmy od...

Po czym wskazuje palcem, jak się okazuje na kilka osób z twojej klasy, zdali się być zdezorientowani i bardzo realni:
- Jeżeli tu zginą to zginą też w twej pamięci. Nie będzie potem ci łatwo wrócić do twego życia, hehe.

Po czym bez dalszego gadania rzucił się na nich w pozycji do ataku. Twoi koledzy i koleżanki byli przerażeni, strach zdaje się że ich paraliżuje.

Roten bez gadania rzucił się po miecz (choćby jego strzępek), a gdy go chwycił, z jak największą prędkością spróbował dostać się do kolegów i koleżanek z klasy oraz zagrodzić drogę przeciwnikowi, zderzając swoje ostrze z jego. Dopiero, gdy dojdzie do starcia w zwarciu i będzie zajmował swoją osobą potwora, dzięki czemu jego znajomym nie będzie zagrażać bezpośrednio, wtedy zwraca się do niego z pytaniem retorycznym.
- Jesteśmy sprzymierzeńcami, czy wrogami?
Młodzieniec nie był do końca pewien, czy on faktycznie ma taką moc, by zniszczyć część jego wspomnień, czy tylko tak mówił, lecz Roten musiał założyć ten - gorszy wariant.
- Zostaw ich, w ten sposób nam nie pomożesz.
Roten usiłuje go przekonać, by zaprzestał takiego działania. Kolejno wyprowadza kilka agresywniejszych cięć powtarzając.
- Przestań! Odeślij ich z powrotem!

[+31 Szybkość]

Choć starałeś się ile mogłeś nie udało ci się dotrzeć na czas. Ranni koledzy i koleżanki po zadanym ciosie rozpływali się jak zjawy. Jak się okazało, faktycznie mogłeś sobie przypomnieć kto to przed chwilą był. Stwór tylko zachichotał:
- Podoba ci się? A może odwrotnie? Pamiętaj, że mnie można tylko opanować gniewem. Teraz zapamiętaj, moje imię Kageraza. Narka.

Nim zdążyłeś zareagować zdołałeś się wybudzić. Przy sobie nie miałeś żadnego miecza. Reszta więźniów zdawała się nie zwracać na ciebie uwagi, a stary siedział gdzieś w kącie i udawał, że gada z kamieniem.

*Siła płynąca z gniewu... Dobro i zło... Z dobra płynie siła, by chronić innych. Ze zła także ona płynie, choć przede wszystkim do niszczenia. Dobro, by niszczyć zło, potrzebuje siły, którą daje samo zło. Musi więc je opanować... Ja muszę więc je opanować, wszystkie swoje negatywne uczucia, by czerpać z nich siłę!* Roten swój dzień zaczął od takiej refleksji i po dłuższej chwili zastanowienia wstał. Ranek zaczął od rutynowych ćwiczeń, mówiąc sobie w myślach. *Nie wiem, ile czasu tu jeszcze spędzę, ale codziennie powinienem choć trochę potrenować, najlepiej z rana.* szybko podał liczby. *40 pompek, 80 brzuszków i 120 przysiadów.* nie myślał długo nad tym, jakie sobie wyznaczył "progi", jednak po prostu chciał zmusić się do wykonania tych ćwiczeń. Kiedy to wszystko już zrobi, choćby z długimi przerwami między kolejnymi seriami, wtedy też kieruje się do dziadka, by kucnąć i rzec szeptem.
- Nie używaj tego swojego cacuszka w najbliższym czasie, ani nikomu innemu nie oddawaj. Muszę coś załatwić, przygotować się do wszystkiego, a wtedy przystąpimy do działania.
Po chwili zaś dodaje jeszcze.
- Jeśli możesz, spróbuj też dowiedzieć się, jak stąd dostać się do miejsca, w którym shinigami przetrzymują zneutralizowane lub zarekwirowane zanpakutou.
W końcu nie zaszkodzi, jeśli i dziadek spróbuje pozyskać jakieś informacje na ten temat.

Ćwiczenia pozwoliły ci nieco odciągnąć myśli od twojego wątpliwego pomocnika. Po jakimś czasie wykonujesz wszystkie ćwiczenia, o dziwo lżej niż się spodziewałeś. Czy to nadzieja, że jednak stąd jest wyjście, a może walka w twoim śnie?

Gdy powiedziałeś staremu o zanpaktou on tylko odpowiedział:
- Jeżeli twoje zanpaktou zostanie zneutralizowane ty dowiesz się o tym pierwszy, mogę cię zapewnić. W kwestii tego kamyka nie musisz się martwić. Nikt poza tobą tutaj nie będzie miał z niego tyle pożytku. Nie myśl jednak, że jak ktoś inny się pojawi odpowiedni to zrezygnuję z niego dla ciebie.

- Więc - oby nikt inny się nie pojawił.
Odrzekł Roten z lekkim uśmiechem na twarzy, w tej chwili myśląc. *Jeśli ktoś się pojawi w miarę silny, to musiałbym czym prędzej odebrać kamyk temu dziadkowi, a jeśli tak by się stało, to pewnie nie dawałby mi spokoju... Muszę opanować czym prędzej gniew i całą moc tego Kagerazy... Wtedy na dodatek z pomocą tego kamienia - będę miał na prawdę duże szanse na wydostanie się stąd i ucieczkę.* pomyślał Roten, mając właśnie taką głęboką nadzieję. Oczywiście uciec pragnął jedynie do posiadłości brata Yumi. Powrót na ziemię był o wiele odleglejszym celem, ponieważ chłopak pragnął jeszcze odbić z Soul Society swój zanpakutou - Hoshinagiego.

Kiedy już zamieni słówko z mężczyzną, Roten kieruje się do miejsca, gdzie za kilka godzin prawdopodobnie spadną cukierki. Do tego czasu nie robi nic innego niż ćwiczenie z przerwami na odpoczynek, rozmyślania i zwykłe obijanie się. Na tym właśnie planuje spędzić kolejny dzień w tym miejscu, by wieczorem rozpocząć kolejną walkę z Kagerazą, do której przygotowuje się mentalnie i planuje, jak go pokonać.

Dzień przeszedł wedle twych oczekiwań, choć ćwiczenia zaatakowały ze znużeniem jeszcze większym teraz. Cukierki nie poprawiły ci nastroju, a wręcz pogorszyły, a sen z powodu niecierpliwości przyszedł później. Próbujesz liczenia owieczek, baranków i innych metod, w końcu dajesz sobie spokój, wtedy przychodzi sen.

Przywitał cię znany już, postapokaliptyczny krajobraz, szukasz wzrokiem tutejszego gospodarza, ale go nie ma.

- Oooi! Kageraza!
Zawołał Roten i rozejrzał się czujnie. Nie wiedział, czego może się spodziewać po tej osobie. Choć miał już z nią styczność ostatnimi czasy, to wciąż zdawał się on być niezrównoważonym i nieprzewidywalnym osobnikiem. Chłopak nie czuł się też bezpiecznie w tym miejscu, więc był przygotowany także na atak z ukrycia ze strony Kagerazy. Przez chwilę czeka w bezruchu, w pozycji obronnej, lecz jeśli żaden atak nie nadejdzie, wtedy też rusza z miejsca i zaczyna wędrować po okolicy, rozglądając za nim, nie tracąc przy tym czujności ani na chwilę.

Nie było żadnej odpowiedzi poza ledwo słyszalnym echem, nie było w tym miejscu żadnego wiatru, żadnego dźwięku. Chwila napięcia trwała nieco, spodziewałeś się jakiegoś ataku zza pleców albo czegoś w tym stylu.

Po chwili jednak napięcie znikało, a pojawiała się niecierpliwość, ze zdenerwowania kopnąłeś w pobliski kamyk. Jedynym elementem, który nadawał jakiejkolwiek dynamiki było wiecznie zachmurzone niebo, a chmury dość szybko przemieszczały się w różnych, nieraz przeciwnych sobie kierunkach. Sam wobec dość ponurego miejsca szukałeś czegoś co mogłoby cię zainteresować, jakieś 100 metrów od ciebie znajduje się coś co wygląda na ruinę budynku.

*Shimatta. Myślałem, że dziś znowu będziemy walczyć, a tymczasem, gdzie on się podziewa? Może chce mnie zdenerwować poprzez sprawdzenie granic mojej cierpliwości... Jeśli tak, to nieźle mu to idzie.* mruknął Roten sam do siebie zirytowany. Miał ochotę na dalszą potyczkę z Kagerazą, bo choć nie sprawiało mu to żadnej przyjemności, to jednak wiedział, że musi to zrobić. Fakt, że wspomniany osobnik niepoważnie podchodził do sprawy irytował Rotena, który był raczej sumiennym chłopakiem i nie cierpiał, gdy ktoś traktował go jak dzieciaka.
- KAGERAZA!
Wołając coraz głośniej ruszył do spostrzeżonych ruin. W trakcie drogi do nich był tylko trochę czujny, lecz gdy już był blisko niech, nieco się spiął i rozejrzał ostrożniej oraz uważniej.

Odpowiedziało ci jedynie nieznaczne echo, nie mając wiele do wyboru udałeś się do ruiny. Na miejscu zwiedzałeś kolejne piętra, które nic ciekawego nie przedstawiały, w końcu wdrapałeś się na najwyższe piętro. To samo, niczym niedokończony budynek. Nagle zobaczyłeś sylwetkę na samej dalej i poznałeś w nim nieobecnego wcześniej Kagerazę, który woła z lekką pretensją:
- Ej co ty tam robisz? Czekam na ciebie a ty nic nie reagujesz dzieciaku.

- Nie jestem wszechwiedzący. Ten świat jest duży i nie tak łatwo się w nim odnaleźć.
Odpowiedział Roten czyniąc do niego kilka kroków, a następnie rozglądając się wokoło.
- Tym bardziej, że ukryłeś się na tym budynku.
Dodał, patrząc uważnie na Kagerazę i czekając, aż ten powstanie.
- Walczmy.
Dopowiada jeszcze, powoli zwiększając swą czujność i przygotowując się do pojedynku zarówno mentalnie, jak i przyjmując pozycję bojową.

Niewiele mogłeś zobaczyć z tej wysokości, ale zdaje się, że usłyszał twoje wołanie. Znów wyciągnął jakby z samego siebie podobny ci już miecz po czym włożył uderzył nim w ziemię. Nagle cały budynek zaczął się trząść, jakby były tam podłożone ładunki wybuchowe. W ostatniej chwili zeskakujesz i żeby się nie potłuc musiałeś wzmocnić nogi(-20rei). Kageraza podszedł do ciebie na odległość kilku metrów:
- podoba ci się? Sądzę, że nie mając broni niewiele zdziałasz chłopczyku.

Po czym wbija miecz w ziemię i odchodzi:
- Da się wziąć jak tylko poczuje twój gniew, próbuj.

Roten po zeskoczeniu na ziemię był trochę zmieszany. Moc przeciwnika wydawała się dość silna i dziwna, a po chwili, gdy Kageraza zwrócił mu jeszcze uwagę, iż chłopak nie posiada broni, ten zaczął myśleć nerwowo, jak jakąś zdobyć. Przez myśl przeszło mu, aby walczyć po prostu tak, jak dziadek z którym kiedyś się pojedynkował - Unmei - pięściami. Na jego szczęście nie musiał jednak tego robić. *Musi poczuć mój gniew? A co, jeśli go nie poczuje? Może po prostu go sobie wezmę.* podszedł spokojnie do miecza i chwycił. Czuł przy tym lekki niepokój i był poddenerwowany. W pierwszej chwili nie czuł gniewu, po prostu chciał go wziąć jak zwykły przedmiot. Jeśli jednak to nie przyniesie oczekiwanego efektu, działa inaczej.

*Jak mam wywołać swój gniew? Przecież nie mam tu na kogo się gniewać. Kageraza chociaż jest agresywny i ma swój nietypowy charakterek, to jednak nie jest zły, bo już by mnie zabił. Dlatego też nie mogę pałać do niego nienawiścią... Nie mogę czuć gniewu bez powodu, na siłę tego uczucia nie da się wywołać. Więc... zaraz... Do kogo powinienem czuć największy gniew? Kto mnie najbardziej skrzywdził?* myślał Roten i próbował dojść do tego, jak wywołać w sobie gniew. *Ci przybyli na ziemię arrancar? Może Accretia? Nie... Bezpośrednio nie zrobili mi nic złego.* z początku miał problemy ze znalezieniem obiektu, na który mógłby skierować swoją nienawiść i wywołać to uczucie za jego przyczyną. *Dlaczego tu jestem? Dlaczego to robię? Nie ma mnie już na Ziemi kilka dni, trudno będzie to wytłumaczyć rodzicom, a temu wszystkiemu winien jest... Ten pieprzony rudy oficer.* i w tym też momencie, gdy tylko przypomniał sobie tę znienawidzoną twarz, nieco się zirytował i sfrustrował, a także może poczuł trochę gniewu wobec tej osoby. Nie miał zamiaru wspomnianej osoby zabijać, ale z chęcią w tej chwili pobiłby go lub trochę pociął swym zanpakutou, albo kagerazą, którego właśnie usiłował wydobyć z ziemi.

Siłowałeś się z mieczem, lecz ani drgnął. Do tego pulsował lekkim prądem jakby celowo ci przeszkadzał, nie za bardzo mogłeś się zorientować jak wywołać swój gniew, Kageraza się tylko przyglądał na początku, potem zaczął ci wypominać:
-Ty chyba nie chciałbyś być shinigami, co? Może powinienem cię opuścić? Zostawić cię w tamtej dziurze. Co ty na to? Jeść te obrzydliwe cukierki, zmienić się w taką samą skorupę jak reszta tych śmieci, którzy tam gniją. Przestań główkować, po prostu daj upust emocjom.

- A co? Tobie nie robi różnicy, czy będziesz żył, czy trwał, że grozisz mi opuszczeniem?
Zwrócił się do niego Roten i wyciągnął jeden wniosek z całej jego gadaniny. *No dobra, nie myśleć, dać upust emocjom... Z tym pierwszym nie powinno być problemu.* i od tego momentu po prostu wyłączył myślenie. Wprowadził się w stan, w jakim zazwyczaj przebywał na najnudniejszych lekcjach w szkole i taki właśnie zaczął siłować się z mieczem. Faktycznie w tej chwili też przestał zastanawiać się, jak go wyciągnąć i po prostu ciągnął z całych sił.
- No chodź tu! Wyłaź! Jeszcze trochę!
Gadał do miecza, chwytając go oburącz i co chwila zmieniając pozycję, w której starał się go wyciągnąć. Raz kucał, by wyszarpnąć go z ziemi wspomagając się mięśniami nóg, za kolejnym razem szarpał go do boku, potem w drugą stronę... Co jak co, ale w tej chwili jego strategię śmiało można by nazwać działaniem "na małpę".

Zaczynasz ciągnąć ile sił w rękach, zaciskasz zęby z wysiłku, czujesz ból w nadgarstkach. Mimo to upierasz się ciągnąć dalej, nie zastanawiasz się nad konsekwencjami takiego działania. Twoja dzika chęć jest taka wielka, że na dobrą sprawę tracisz kontakt z rzeczywistością, jedynie ból i miecz - to jedyne co czujesz. Nagle tracisz równowagę, czujesz jak coś twardego uderza w głowę.

Wraca ci powoli świadomość, w ręku trzymasz ostrze, które chwilę temu było w skale. Poza tym dłonie pulsują ci bólem, jakbyś miał dostać wielkich odcisków od walki z mieczem. Kageraza natomiast uśmiechnął się:
- brawo Arturze, w końcu wyjąłeś swój excalibur, hehe. Teraz tylko musisz przyzwać mnie jak swoje zanpaktou. A teraz wracaj i wyłaź stamtąd.

Mimo tych słów nic się nie zmieniło i nadal siedziałeś w śnie.

Roten podniósł się energicznie i nerwowo rozejrzał wokoło. Gdy tylko rozpoznał miejsce jego pobytu, zaraz się uspokoił.
- No, w końcuś wylazł.
Powiedział Roten do trzymanego przez niego miecza i pomasował się drugą ręką po tyle głowy. *Ale mi coś przywaliło... No i dłonie mnie bolą. Uhh... Przetrzymam to.* mruknął sam do siebie po czym spojrzał na Kagerazę.
- Dobrze, więc... hmm... no to wracam do siebie.
Odpowiedział mu i zrobił kilka kroków w stronę miejsca, w którym się wcześniej pojawił w tym świecie. Jeśli wciąż nie znika z tego świata, kieruje pytanie do osoby, która chyba więcej wie o tym miejscu, niż on sam, czyli Kagerazy.
- Hmm... Co jest? Muszę poczekać, czy jak? Kiedy w końcu wrócę do tego więzienia, żebym mógł się z niego wydostać? Nie mam czasu na żadne dodatkowe gierki.

Jak powoli docierało do ciebie było dość dziwnie, nawet jak na sen - w końcu odczuwałeś ból. Kagerazy natomiast już nie było, jakby wyparował, stałeś sam pośrodku pustego świata. Mijały chwile, sekundy niemiłosiernie się dłużyły. W pewnym momencie wszystko zaczynało się przerywać jak w filmie... w końcu wróciłeś. To stary dziad trącał cię znowu po ramieniu:
- weź się obudź do cholery! Paradujesz tu z tym wielkim majchrem! Skąd go masz?

Roten otworzył szeroko oczy, gdy w końcu udało mu się wrócić do realnego świata. Po raz kolejny nieswojo rozejrzał się po tym miejscu.
- Uhh... Udało się?
Skierował to pytanie sam do siebie, a dopiero po chwili zwrócił uwagę na dziada, który przed nim stał.
- O co pytałeś?
Spytał mocno roztrzepany i nierozgarnięty. Zaraz jednak doszło do niego to, co powiedział dziad i w związku z tym odparł.
- Z głębi duszy...
*Tak podejrzewam.* dodał w myślach.
- Chyba się przyda...
Tu ściszył głos.
- Jeśli mamy opuścić to miejsce.
Wypowiedziawszy te słowa spróbował odesłać "wielki majcher", jak nazwał go dziad, o ile ten samoistnie jeszcze nie zniknął. Potem Roten wyciąga rękę do mężczyzny, zwracając się do niego wciąż nieco przyciszonym, raczej obojętnym tonem.
- Teraz daj swój kamień i powiedz, jak działa. Będę go mimo wszystko potrzebował... I jeszcze jedno. Na pewno nie będzie żadnych efektów ubocznych, jeśli go użyję? Wiesz, że jeśli mnie oszukasz, to na mojej liście "co mam do zrobienia", zabicie Ciebie będzie zajmować drugą pozycję?
Zagroził mu. Nie chciał po użyciu tego artefaktu doznać jakiejś przykrej niespodzianki, więc wolał się upewnić. Tym bardziej, że planował użyć jej do spełnienia czynu, który zajmował pierwszą pozycję na jego obecnej, wspomnianej liście, a chodziło o odzyskanie Hoshinagi'ego. *Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, po ucieczce z więzienia, na którą powinna pozwolić mi moc Kagerazy, udam się do brata Katriny, dowiem od niego gdzie przechowują zanpakutou i odzyskam Hoshinagi'ego, wykorzystując przy tym w razie potrzeby moc kamienia... Teraz jeszcze pozostaje jedna kwestia... Więźniowie...* i na tej zagwozdce stanął. Nie był pewien, czy powinien wypuścić wraz z dziadkiem całe więzienie, samego starucha, czy też wyjść samotnie, a resztę nawet z owym mężczyzną w jakiś sposób zamknąć na powrót... Wyjść było w sumie kilka, każde z nich złe, jednak trzeba było wybrać te, które spowoduje mu najmniej kłopotów i da największe szanse na sukces. Chłopak zamyślił się na dłuższą chwilę.

Dziadek zdecydowanie starał cię uspokoić:
- mówiłem ci, na kilkanaście minut dostaniesz nagły przypływ duchowej mocy. Być może gdybyś stosował wielokrotnie tą metodę twoje ciało nie wytrzymałoby przeciążenia. Natomiast ci, którzy testowali to na sobie kilkakrotnie byli zdrowi. Użycie kamyka jest proste, wystarczy wziąć w dłoń i przepuścić przez niego reiatsu, wtedy on odda swoje. Coś jak tama, którą przerwiesz... i lepiej się pośpiesz.

W pomieszczeniu zrobiło się lekkie zamieszanie, więźniowie patrzyli się na ciebie z bojaźnią. Wtedy też zaczęły się otwierać drzwi, 2 shinobi wyszło i zmierzało w twoją stronę, mieli miecze w dłoniach.

*Nie tak to planowałem, ale na pewno nie spodziewają się spotkać w tym miejscu z takim oporem kogoś uzbrojonego, gdy wszyscy inni nie mają broni... Ech, gdybym tylko miał więcej czasu.* myślał trochę nerwowo. Planował przed ucieczką jeszcze trochę lepiej poznać więźniów, by mieć lepsze pojęcie, czy wypuszczenie ich stąd pociągnie za sobą jedynie zamieszanie i pościgi, czy też krwawą rzeź. Mając jednak nadzieję, że nie ma tu seryjnych zabójców, w tej chwili właśnie podjął decyzję. *Wypuszczę wszystkich.* myśli *Ta dwójka to tylko strażnicy, którzy stoją przed drzwiami codziennie... Nie mogą być wysocy rangą, więc muszę czym prędzej się z nimi uporać i uciec w zamieszaniu.* odebrawszy kamień od mężczyzny, natychmiast chowa go do kieszeni, następnie przywołuje broń, na moment wyzbywając się wszelkich myśli i odpuszczając sobie rozterki wewnętrzne, by po prostu, gdy tylko miecz się zjawi, ruszyć z krzykiem frontalnie na wrogów.
- KagerazaaaAAA!
Wrzask przedłuża do granic możliwości, jednocześnie wyzwalając odrobinę reiatsu do wzmocnienia się. Stara się nie uwalniać go za wiele i dobrze je kontrolować, by każdy w okolicy nie wyczuł tej mocy.

Znalazłszy się przed nimi daje upust swoim emocjom i po wyprowadza liczne, silne ciosy [15 PR każdy], raz w poziomie, raz po ukosie. Nie oszczędza energii, bo chce czym prędzej załatwić sprawę i wydostać się, w tej chwili, choćby przez drzwi. Odrobinę jednak miarkuje się i stara po prostu uczynić tę dwójkę niezdolną do walki. Za wszelką cenę hamuje się przed zabiciem kogokolwiek czy też zadaniem mu śmiertelnego ciosu, robi to wyłącznie wtedy, gdy tylko to może uratować mu życie.

Po walce Roten zamierza czym prędzej uciec głównymi drzwiami, w razie potrzeby wcześniej rozwalając je. Wcześniej pragnie tylko jeszcze poinformować wszystkich więźniów, że kto chce, to niech ucieka, a potem usiłuje opuścić to miejsce i skierować się prosto do domu brata Katriny w miarę możliwości ukrywając swe reiatsu.

[+11 Siła, +12 Szybkość]

Więźniowie zdali się, że podłapali wezwanie. Wszyscy kierować się w stronę wyjścia, przez moment stanęli widząc dwójkę strażników. Wtedy ty wkroczyłeś do akcji, jeden starał się zablokować cios, ale skończyło się na tym, że przeciąłeś jego miecz i poważnie zraniłeś. Gdy tylko opadł poczułeś na sobie, że coś cię unieruchomiło - drugi ze strażników rzucił na ciebie jakiś urok, ale nie trwało to długo, bo nagle zobaczyłeś jak przez klatkę przebija mu się promień niebieskiego światła. Zaklęcie puściło, a Zeroshi krzyknął do ciebie:
- zbieramy się!

Instynktownie pobiegłeś do wyjścia, które już było zapchane więźniami, widocznie nie czuli już żadnych oporów i parli naprzód. Idą raz w lewo raz w prawo, a przede wszystkim w górę w końcu udało się wam dotrzeć do wyjścia... gdzie czekało na was 20 strażników, każdy z dobytą bronią. Naprzeciw was wyszedł jeden z nich, ubrany nieco inaczej:
- rzuć broń, a reszta niech się podda.
Tłumek skazańców co prawda nie miał broni, ale zdaje się, że wolą postawić na szali życie. W tobie natomiast buzowały emocje, widząc światło sam czujesz, że gotów jesteś oddać życie niż wrócić do tamtego więzienia.

Po dotarciu do drzwi obstawionych przez straże Roten na chwilę zatrzymuje się. *Wolne żarty.* myśli i odwraca się na chwilę do skazańców, tak jednak, by bez przerwy mieć na oku strażników.
- Nie chcemy trupów. Żadnych.
Zwraca się do nich groźnym tonem tak, by każdy usłyszał. Podkreśla słowo żadnych by wiedzieli, że zarówno strażnicy mają pozostać przy życiu, jak i oni sami. Zaraz po tym wraca wzrokiem do dwudziestu oponentów.
- Mam lepszą propozycję. Zejdźcie nam z drogi!
To głośno powiedziawszy, a ostatnie słowa wręcz wykrzyczawszy, rusza od razu frontalnie na nich, bez cienia zawahania, spodziewając się, że nie posłuchają jego rozkazu. Stara się być szybki i uderzyć na tego, ubranego nieco inaczej, bo wydaje się on być najwyższym rangą ze strażników, więc pokonanie go powinno obniżyć ich morale i skusić do ucieczki. *Dalej, Kageraza, w stronę światła, haha!* zwraca się do siebie i miecza, po czym znalazłszy się przed wrogiem wyprowadza wpierw ukośne cięcie od dołu, z prawej strony, by następnie uderzyć silnie z lewej, tnąc swym ostrzem poziomo - czyli wykonując typową dla Rotena kombinację dwóch prostych ciosów. W niej też stawia na siłę, nie zaś na precyzję czy zręczność tego ruchu. Usiłuje pozostać przy inicjatywie i nie dać mu możliwości do wykonania jakiegokolwiek innego ruchu, niż cofnięcia się. W całym ataku stara się również w miarę możliwości, jeśli już pojawi się dobra okazja do zadania mu ciosu - nie zabić go nim. Jeśli pojedynek się przedłuży, a Roten nie będzie w stanie tak szybko pokonać tego strażnika, nieco większą uwagę poświęca otaczającym go wrogom i sojusznikom, którzy mogą przeszkodzić lub pomóc mu w walce.

[+21 Szybkość, +7 Siła]