Gniazdo larw

Zaatakowałeś dowódcę, który zdołał zrobić unik. Reszta natomiast przeszła za wami zajmując się uciekinierami. Nie bardzo skupiałeś na nich uwagę, bo twój przeciwnik nie pozwalał ci na taką swobodę. Twoja wzmocniona szybkość pozwala ci sparować i blokować ciosy.

Gdy wasze ostrza były w zwarciu zauważyłeś, że Zeroshi jakoś przecisnął się przez pozostałych i zaczyna uciekać w gęste drzewa. Oponent widząc twoją dekoncentrację uderza cię "z dyńki" przez co robisz kilka kroków do tyłu. O dziwo zamiast atakować daje kolejne ostrzeżenie:
- Poddaj się, nawet jeżeli dajesz radę ze mną to zaraz reszta szybko poradzi sobie z więźniami i dołączy.

*Shimatta! Zeroshi ucieka, zamiast mi pomóc... Ale czego innego mógłbym się po nim spodziewać...* Roten w jednej chwili poczuł nagły spadek tego, co nazywają "morale". *Użyć kamienia? Potrzebuję więcej mocy!* myślał nerwowo przez chwilę nieco nawalając i w walce zamiast czym prędzej usiłować pokonać przeciwnika, poprzez mieszane uczucia, przeszedł do defensywy. Taki stan utrzymywał się przez chwilę, aż Roten doszedł do siebie. *Nie. Kamienia będę jeszcze potrzebował... I być może więcej, niż parę razy... Nie mogę go użyć już teraz!*
- Wtedy ich także pokonam! Nie mam zamiaru stosować się do waszego prawa, które przewiduje zamykanie w więzieniu własnych sprzymierzeńców!
Odpowiedział, nagle nabierając pewności siebie. *Tak. Zgodziłem się ich wesprzeć, a tymczasem za jakieś drobne odbieganie od ich zasad, tak mnie traktują... Jestem nie tylko shinigami, ale też człowiekiem. To już dla mnie stosunkowo trudne, by w ogóle połączyć te dwa światy, a oni mi to jeszcze utrudniają.* myślał przez dłuższą chwilę, szykując się do ataku i zbierając już większe pokłady reiatsu. Roten przestawał myśleć o tym, by ograniczać swoje reiatsu. Stwierdził, że w tej chwili i tak zaraz całe Seireitei będzie wiedzieć, co się dzieje, więc może iść na całość. Ścisnął rękojeść swojego zanpakutou z taką siłą, że niemal ręce go od tego bolały. Potem wziął głęboki oddech i ryknął.
- KAGERAZAAAAAAAAA!
Ruszył w tej chwili wprost na wroga, wyprowadzając tak wiele ciosów, by nie pozwolić mu wykonać kontry. Z czasem czując w sobie coraz więcej wściekłości, nieco odbiegał od inwencji oszczędzenia strażnika. Nadal nie zamierzał go zabić, ale już nie miarkował się tak bardzo. W każdy atak wkładał tyle reiatsu [70 PR], by nawet zablokowany cios niemalże odrzucił dowódcę strażników w tył lub wytrącił mu broń z ręki. W trakcie pojedynku nie zależało mu na pokonaniu samego strażnika, tylko utorowaniu sobie drogi do ucieczki, więc jeśli udałoby się pozbawić go broni lub obezwładnić, to czym prędzej korzystając z chwili po prostu omija go i pędzi co sił w nogach poza teren więzienia. Nie zależy mu na ratowaniu innych więźniów.

[Siła +20, Szybkość +11]

Twoja pierwsza kwestia nawet nie doczekała się odpowiedzi i nawet na nią nie liczyłeś widząc pogardliwy wzrok przeciwnika. Użyłeś całej mocy żeby się przedrzeć, niczym taran zmusiłeś go do odskoczenia po czym dałeś nogę w gęste zarośla. Nie wiesz ile pędziłeś, ale trwało to na tyle, że w końcu musiałeś stanąć żeby nie wypluć płuc.

Obejrzałeś się za siebie, żadnego śladu po tamtym miejscu, spojrzałeś na swój nowy miecz, jak na razie stanowił on tylko broń, nie odczuwałeś specjalnego z nią kontaktu. Myślenie jednak przerwał świst, coś wbiło ci się w łopatkę. Szybko zorientowałeś się, że to metalowa gwiazdka. Chwilę potem ledwo co a w twoich plecach wylądowałoby ostrze miecza. Jak się okazało przywódca grupy nie dał za wygraną:
- Nie będę się z tobą szczypał, wykończę cię i zakończę tą całą głupią sprawę.
Zdołałeś w międzyczasie pozbyć się strzałki. Nieprzyjemne uczucie zaczęło ogarniać twoje ciało, a zamaskowany rzuca się na ciebie zawzięcie z mieczem.

*Shimatta. Oby ten strzał nie oznaczał, że coś mi wstrzyknęli, jak w filmach... Bądź co bądź muszę być na to przygotowany. Powinienem pokonać go, nim odczuję jakieś tego negatywne efekty.* myślał. Drugim zagadnieniem, nad którym się kłopotał był miecz, który był inny niż Hoshinagi. Z nim czuł kontakt, zaś z Kagerazą nie mógł chyba w pełni się zrozumieć. Roten broniąc się odpowiada.
- Chciałem, by moja ucieczka przebiegła bez rozlewu krwi... Ale teraz... Jeśli ty chcesz mnie zabić, to nie mam wyboru.
Tym samym dał mu znać, że od tego momentu nie będzie się miarkował, a walczył z całych sił, nie obawiając się pozbawienia go życia. W tej chwili dla Rotena to, czy mężczyzna przeżyje, było mu obojętne. Celem nadrzędnym stało się w tej chwili w psychice Rotena pokonanie go, w jakikolwiek sposób, byle najprostszy i najskuteczniejszy.

Chłopak chwycił silniej Kagerazę i tak jak wtedy, gdy w tym dziwnym świecie próbował wydobyć go z ziemi, postarał się nie myśleć, a po prostu skupić na ataku, wyprowadzanym chaotycznie, bez zbędnej finezji i strategii. Zamierzał przejąć inicjatywę i zakończyć walkę. Wyprowadzał ciosy przede wszystkim silne, szybkie, które każdy mógłby śmiało nazwać bezsensownym machaniem mieczem, jednak mimo tego, to z pozoru głupie machanie mieczem było bardzo niebezpieczne, bo każde cięcie wyprowadzane przez chłopaka miało sporą moc [50 PR w każdy cios]. Teraz już nie obawia się zabić wroga, jednak jeśli pokona go w inny sposób, na przykład jedynie okaleczając lub niszcząc jego broń, to nie dobija go.

[+16 Szybkość, +15 Siła]

Wróg zdecydowanie po pierwszej próbie konfrontacji wolał unikać bezpośredniego starcia. Skoczył na gałąź jednego z pobliskich drzew i wymamrotał coś pod nosem. Wielka czerwona kula pognała prosto w twoją stronę, zdążyłeś jedynie zasłonić się mieczem. Wybuch odrzucił cię na kilka metrów, ty sam natomiast zacząłeś mieć problemy z równowagą.

Mężczyzna stanął przed tobą o dobre 20 metrów:
- co zrobisz frontalnie mnie zaatakujesz? Taki żółtodziób nie ma ze mną szans... co jest?!

Podbramkowa sytuacja wywołała w tobie emocje, a czerwona smużka na mieczu zaczęła się jarzyć. Nie byłeś na początku pewien, ale jakby czarne macki oplotły zamaskowanego, który wierzgał się jak nieruchomy. Sam nie wiesz czemu tak się stało, ale w tym momencie miałeś sporą przewagę.

Roten zacisnął zęby i wyszczerzył oczy. W pierwszej chwili z lekkim zdziwieniem wpatrywał się na czerwoną strużkę na mieczu, lecz trwało to tylko parę sekund. Szybko zorientował się, że to właśnie jego sojusznik, Kageraza zaczyna działać. Nie zwlekał i natychmiast ruszył do wroga, wlepiając w niego swe, w tym momencie groźne, spojrzenie. Miecz ścisnął w drodze silniej i obrócił w dłoniach tak, by było ustawione jak do cięcia płazem, a nie ostrzem. Zamierzał czym prędzej wykorzystać to, że wróg był nieruchomy, by zakończyć walkę. Z początku myślał o najprostszym rozwiązaniu - przebiciu go na wylot, lecz poczuł, że ma w tym momencie, gdy przeciwnik jest praktycznie unieruchomiony, tak znaczącą przewagę, iż może pozwolić sobie na niego inne rozwiązanie.
- ZAAAAAAAAAAAAAAAAAA!
Wydarł się, gdy był już bardzo blisko wroga, by następnie skoczyć wysoko w górę i lądując przed nim uderzyć go z całej siły w głowę [10 PR] - płazem Kagerazy.
- Śnij!
Dokańcza dysząc, jeśli uda mu się znokautować przeciwnika. Potem, niewiele się zastanawiając nad tym, co dalej, po prostu zamierza biec - kierując się do domu brata Yumi - nim zjawi się ktoś inny, kto zechce go powstrzymać.

[+30 Szybkość, +1 Siła]

Wyskoczyłeś, lecz ostrze zdawało się nie chcieć obrócić i póki co mierzyłeś tak żeby go zabić. Miecz opierał się temu, twoja wola starała się miecz obrócić, ale nic z tego. W końcu nie widząc innego wyjścia i wykorzystując pokłady reiatsu tniesz nieco płycej.

Gdy tylko wylądowałeś musiałeś się podeprzeć o miecz. Wszystko dookoła wirowało, ciemne więzy opadły, a ranny przeciwnik padł na ziemię. Po chwili ty także leżałeś, przez zamglone oczy dostrzegłeś, że ktoś się zbliża. Widziałeś jedynie stopy...

Obudziłeś się w łóżku, spojrzałeś dookoła i widzisz, że jesteś w jakiejś chacie: drewniane ścianki i okno przez które wpadało dość sporo światła upewniło cię co do tego.

Roten obudziwszy się od razu zerwał się do pozycji siedzącej. *Co jest? Kto mnie zabrał? Zeroshi? Nie wiem, ale nie jest to więzienie, więc któż inny mógłby?* zaczął nerwowo myśleć. *Ile czasu minęło? Powinienem odwiedzić czym prędzej brata Yumi albo dowiedzieć się w jakiś sposób o miejscu przechowywania odebranych zanpakutou.* zadawał sobie bez przerwy bardzo liczne pytania, na które nie znał odpowiedzi i czym prędzej pragnął ją poznać. Obawiał się, że przez tę utratę przez niego przytomności cały plan może wziąć w łeb i ucieczka może się nie powieść... Wierzył jednak, że podoła. Po chwili rozglądania się podnosi się całkiem z łóżka i szuka kogoś po domu wołając.
- Halo. Jest tu ktoś?
Zamierzał przejść się po chacie, a jeśli wewnątrz nikogo nie znajdzie, wygląda na zewnątrz. W międzyczasie wzrokiem wyszukuje też swego miecza, który zabiera ze sobą.

Chata właściwie była jednopokojowa, nie zauważyłeś drzwi, jedynie dlatego, że były tuż za starym ceglanym kominkiem.

Jak się okazało, znajdowałeś się w jakiejś mieścinie. Ganek wychodził na ulicę, całość przypominała jakiś średniowieczne miasteczko, które widziałeś w podręczniku do historii, który z nudów przeglądałeś podczas sennego wykładu nauczyciela.

Zaraz potem pojawił się przed tobą sam Zeroshi:
- Nie stójmy tak w wejściu. Wejdźmy do środka, mamy trochę do obgadania.

Nie mając za bardzo rozeznania w sytuacji wchodzisz do środka i siadasz na łóżku. Starzec, tym razem w ogóle się nie wygłupiający, a na dodatek o wiele lepiej już zadbany położył kilka sporych owoców obok ciebie na łóżko:
- pomyślałem, że będziesz głodny.

Roten wytrzeszczył oczy, które się zaświeciły. Nim cokolwiek powiedział, od razu zabrał się do jedzenia.
- Jaszne! Są wyśmeńyte!
Zaczął zachwalać smak owoców, mówiąc niewyraźnie z pełnymi ustami.
- No prowde, ty to masz łeb!
Potem pochwalił także Zeroshiego, który w oczach Rotena nagle stał się kimś na prawdę dobrym. Może nie tylko wspólnikiem, ale nawet przyjacielem? Bądź co bądź w tej chwili był na prawdę wdzięczny temu starcowi.
- Dobłsze, no to żaczynajmy, nie ma czaszu do sztraczenia.
Obżerając się mimo wszystko wciąż pamiętał o trudnej sytuacji, w której się znajdował, więc do póki wszystkie owoce się nie skończą, zamierza jednocześnie prowadzić rozmowę i jeść.
- No, to powiedz mi, gdzie dowiem się gdzie przechowują odebrane zanpakutou? Jeśli szybko po swojego nie wyruszę, mogą go zneutralizować albo coś takiego...
Zaczął. Pewnie Zeroshi sam miał mu wiele do powiedzenia, ale Roten również posiadał nie małą ilość pytań do zadania i kwestii do omówienia.

Stary czekał spokojnie jak zjesz, sam też wziął jeden owoc i spokojnie go jadł. Po twoim pytaniu Zeroshi zaczął się zastanawiać nad twoim pytaniem, aż w końcu zebrał się na odpowiedź:
- Wiesz, zapewne w oddziale XII. Nie wiem jednak gdzie dokładnie, kwatera jest spora i z racji znajdujących się tam rzeczy, cennych i rzadkich dobrze strzeżona. Nie należałem też do tego oddziału więc nie oprowadzę cię po nim.

Obrócił się i zaczął wrzucać drew do kominka po czym jakimś zaklęciem zapalił ogień w środku, mimo skromnego efektu i tak zrobiło to na tobie wrażenie:
- Ah, to dziecinne sztuczki. Niestety trochę czasu zajmie zanim wrócę do dawnej formy, 300 lat zablokowanych mocy robi swoje. Co teraz zamierzasz?

Roten lekko uśmiechnął się, gdy Zeroshi rozpalił ogień. Już miał styczność z tego rodzaju magią, ale mimo wszystko było to dla niego wciąż, jako człowieka, czymś bardzo ciekawym.
- Zamierzam spotkać się z bratem mojej przyjaciółki. Już raz mi pomógł, więc może zrobi to po raz drugi... Potem, w zależności od tego, co powie, spróbuję ratować swój tyłek... I swego zanpakutou.
Rzekł, wyjaśniając swoje zamiary.
- Jesteśmy w Rukongai, prawda? W takim razie muszę dostać się do Seireitei, do posiadłości Arutsuki, czyli Kaichiego - tego brata...
Westchnął, biorąc do ręki kolejny owoc i powoli wstając z miejsca.
- Czekanie nic nam nie da, a z każdą minutą istnieje większa szansa, że nas znajdą...
Potem spojrzał się na Zeroshiego poważnie, z lekką nadzieją.
- A ty, co zamierzasz?
Spytał, patrząc mu prosto w oczy. Żywił cichą nadzieję, że mężczyzna zechce mu pomóc lub ich interesy w jakiś sposób pozwolą na wspólne działanie i wzajemną pomoc.

Zeroshi im dłużej cię słuchał tym zdawało się, że nie bardzo dawał wiary:
- Chcesz iść do Seireitei? Po pierwsze jesteś poszukiwany, uciekłeś z pilnie strzeżonego więzienia. Po drugie do Seireitei wcale nie jest łatwo się dostać. Poza tym pewnie wyznaczyli nagrodę za ciebie.

Skończył swój owoc i mówił dalej:
- Lepiej jak wpierw zmienisz swój strój, zbytnio rzuca się w oczy... - tutaj wskazuje zwinięte bure szmaty w kącie - Ludzie z Rukongai wcale nie są jacyś szlachetni, za garść pieniędzy sprzedadzą cię. Co do mnie... na pewno do Seireitei nie wracam. Udam się do odległych okręgów Rukongai, dalej zobaczymy. Tak poza tym, skoro nie użyłeś mojej zabawki mógłbyś mi ją oddać.

Po czym wystawia otwartą dłoń w oczekiwaniu.

W ciągu całej rozmowy Roten zachowywał poważny wyraz twarzy, a już lekko najedzony, odpowiedział, gdy Zeroshi skończył mówić.
- Nie. Będę jej jeszcze potrzebował.
Potem wstał i skierował się do szmat przygotowanych dla niego do przebrania się.
- Jak sam mówiłeś, do Seireitei wcale nie jest łatwo się dostać.
Chłopak zaczął powoli przebierać się, ze swego stroju w przygotowane łachmany. *Będzie ciężej, skoro on udaje się do odległego okręgu Rukongai... Ale może chociaż pomoże mi w drodze powrotnej?*
- Zamierzasz uciec na Ziemię?
Spytał i zaraz dodał.
- Jeśli znasz na to sposób, mógłbyś zaczekać na mój powrót w jakimś miejscu, udalibyśmy się tam razem... A jeśli nie, to mógłbyś mi towarzyszyć w drodze do Seireitei, gdzie mam przyjaciela, który powinien zapewnić nam pomoc i umożliwić ucieczkę tam.
Chociaż mężczyzna chyba planował w tej chwili rozejść się z Rotenem i pójść inną ścieżką, to jednak chłopak chciał być pewien, czy nie uda mu się jeszcze współpracować z Zeroshim.
- Poza tym, jeśli masz dla mnie jeszcze jakieś rady, mów teraz, bo właśnie wyruszam.
Zwraca się do niego, stojąc już przy drzwiach wyjściowych w ubraniu biedaka. *Niby wyprawa do Seireitei to nie prosta sprawa, ale właśnie dlatego, nikt chyba nie będzie się spodziewał, że uciekinierzy z więzienia właśnie tam się udadzą... Większość patroli prawdopodobnie będzie teraz przeszukiwać Rukongai.* myślał z nadzieją.

Zeroshi nie był zainteresowany Ziemią:
- Udaje się do Rukongai, wśród żywych będę jak latarnia, tak jak każda istota posiada większe pokłady reiatsu. Nawet jakbym chciał to i tak nie bardzo wiem. Potrzeba mieć odpowiednią bramę, przez którą przejdziesz. Ostatecznie możesz poprosić jakiegoś Hollowa o pomoc, oni to robią instynktownie.

Ostatnie były zaakcentowane z oczywistą drwiną. Nie dość, że Hollow raczej nie będzie współpracował z shinigami, nie jest godny zaufania to na dodatek nie przypuszczasz, że w miejscu gdzie sporo jest tobie podobnych wojowników miałby zawędrować Pusty. Zeroshi wstał:
- Cóż, mam nadzieję, że jednak mimo wszystko uda ci się osiągnąć cel. Jakby co, będę w północnym Rukongai, ale jak ktoś cię będzie pytać to mów, że nie mówiłem ci tego żeby zachować tajemnicę. A teraz idę. Sayonara.

Po czym wyszedł i poszedł ulicą. Ty natomiast zostałeś w domku, przebrany w swój nowy strój, przypominał nieco wdzianka Jedi z gwiezdnych wojen.

*Zostałem sam z tobą, Kageraza.* mruknął w myślach. *Więc, ruszamy - do Kaichiego.* dodał, rozglądając się jeszcze po pomieszczeniu za jakąś resztką jedzenia i jeśli zobaczył jeszcze jakiś owoc, to zabrał go i opuścił domek. Jeśli miał do czego schować swe stare ubranie, to ukrył je i zabrał ze sobą.

Po wyjściu na zewnątrz starał się swoją osobą nie zwracać niczyjej uwagi, ukrywał w miarę możliwości swe reiatsu i kierował się uliczkami w stronę Seireitei, nie rozmawiając z nikim, a twarz ukrywając pod kapturem. *Tak jak mówił Zeroshi, tu każdy może mnie wydać za jakieś grosze. Nie mogę nikomu ufać... No i teraz powinienem przemyśleć to, jak dostać się do Seireitei... Shimatta! W przypadku ucieczki, zastosowanie siły wchodziłoby w grę, ale teraz... Co więcej strażnicy przy bramach z pewnością znają już mój wygląd.* Roten męczył się z opracowaniem jakiegoś dobrego pomysłu na przedostanie się do Seireitei. *Zaczniemy od krótkiej obserwacji bramy. Zobaczę, kto wchodzi do Seireitei i kto z niego wychodzi, może akurat nadarzy się dzięki temu dobra okazja do przejścia przez nią... Albo, mógłbym to zrobić nocą, wtedy nawet jeśli mnie ktoś zauważy, to nie rozpozna mnie.* nie mógł wpaść na nic lepszego, więc postanowił po prostu udać się do bramy, a tam po kryjomu usiąść gdzieś, wtopić się w otoczenie i obserwować jedną z bram, czekając na dobrą okazję do wykonania ruchu i myśląc nad najlepszym rozwiązaniem tego problemu - przedostania się do Seireitei.

Ubranie udało ci się schować w jakiś tobołek. Owoców jak się okazało nie było już. Wyszedłeś z domu skryty pod łachmanami.

Szedłeś uliczkami, generalnie nikt nie zwracał na ciebie szczególnej uwagi. Czasami ktoś spoglądał ci podejrzanie na twarz. Czujność sprawiła, że zauważasz po drodze stragan, że słomkowymi kapeluszami, sprzedawca krzyczał:
- wygodne kapelusze, jedynie 5 ryo! Chronią przed słońcem i deszczem! Nie masz jeszcze kapelusza? Czas najwyższy byś sobie sprawił! Tylko 5 ryo!

Tobie raczej pasowałby żeby twa twarz nie była widoczna. Spojrzałeś, jak się okazało miałeś garść pieniędzy w łachmanach - 30 ryo.

*Tak jest, mam trochę pieniędzy! W takim razie z głodu chyba nie umrę, bynajmniej nie tak szybko.* ucieszył się Roten, gdy poczuł pieniądze w kieszeni. *Zeroshi to mimo wszystko dobry człowiek... To jest - shinigami.* pomyślał i spojrzał na mężczyznę sprzedającego kapelusze. *Przyda się.* podszedł do mężczyzny i starając się nie pokazywać mu twarzy, rzucił mu odpowiednią ilość monet.
- Poproszę jeden.
Potem przymierzył kapelusz i jeśli był dobry, poszedł dalej, mrucząc jeszcze "dziękuję" jakby od niechcenia. Następnie kierował się dalej, do samej bramy Seireitei - jednej z czterech - było mu obojętne której, wobec czego udaje się do najbliższej.

Teraz, wyglądając na kogoś z Rukongai, a nie jak shinigami szedłeś nieco swobodniej co tylko poprawiało efekt. Nie bardzo jednak widziałeś wielkie, obmurowane Seireitei, do tego miasteczko właśnie się kończyło leśną drogą. Trudno było powiedzieć ile czasu zajmie ci na piechotę dotarcie do celu.

Rozejrzałeś się dookoła, ale nie było żadnego środka transportu, wyjęta jak z dawnych czasów wioska nawet nie miała konia. Nie mając za wiele opcji ruszasz leśną ścieżką. Dobrze chociaż, że pogoda dopisuje. Odpoczynek, jedzenie i spacerowe tempo wprawiają cię w względnie pozytywny nastrój.

Po około dwóch godzinach natrafiasz na most, przed którym stoi grupa młodych ludzi. 10 mężczyzn o niezbyt przyjaznych twarzach i uzbrojonych w pałki, prymitywne łuki, a nawet dwóch ma miecze. Są od ciebie jakieś 70 metrów.

*To jakaś banda rozbójników? No cóż, nie wyglądają na przyjaźnie nastawionych strażników, ale nie mam zamiaru przepłynąć tej wody.* pomyślał i szybko dodał, nieco zwalniając kroku. *Nie ma sensu z nimi walczyć, ale szukanie innej drogi też nie wchodzi w grę. Najlepiej w tym wypadku będę po prostu udawał biedaka - przecież nie będą chcieli okraść czy pobić kogoś takiego, bo co im po tym?* miał tylko taki pomysł w związku z czym kontynuował swą podróż, nie zatrzymując się nawet na chwilę. *Po tym pobycie w więzieniu i tak wyglądam jak jakiś biedak...* westchnął, a gdy zbliżył się do dziesięciu chłopa, nie pokazując im swej twarzy i nie patrząc w ogóle na nich, spróbował przejść przez most.

Jakakolwiek była nadzieja nadzieja na to, że puszczą cię bez oporów to z chwilą gdy byłeś już kilka metrów przed mostem prysnęła:
- Ej, zatrzymaj się. Trzeba myto zapłacić. 40 ryo albo nie ma przejścia.

Mamrotasz coś pod nosem, że nie masz tyle, że jest biednym, skromnym wieśniakiem. Wtedy jeden z nich zauważa twój miecz:
- Daj ten miecz i puścimy cię wolno.

Wszystko zmierzało ku siłowemu rozwiązaniu, nie bardzo ci się to podoba - zapewne okoliczni znają ich i wieść się rozniesie. Z drugiej strony nie oddasz miecza.

<tak w ogóle ciągle zapominam, uzupełnij PR>

- Wybaczcie, mości panowie, jestem tylko biednym podróżnikiem, a ten miecz to pamiątka rodzinna - prędzej zginę, niż ją oddam.
Rzekł garbiąc się nieco bardziej i udając biedaka. Starał się zachować logicznie i wybrać najkorzystniejsze rozwiązanie, nie kierując się emocjami, które ciągnęły go do tego, by ich poobijać i okraść. Wolał nie ryzykować.
- Proszę, weźcie wszystko co mam i błagam, nie róbcie mi krzywdy...
Mówi z lekkim trudem, bo kłanianie się przez oprychami i proszenie ich o łaskę to nic przyjemnego. Z bólem decyduje się na rzucenie im 25 Ryo, myśląc z nadzieją *Jak dotrę do Kaichiego, na pewno nie pozwoli mi zginąć z głodu... W przeciwnym razie, zawsze mogę kogoś okraść - jest tu tyle dusz, że nie powinno to być problemem.* wzdycha i jeśli mężczyźni zlitują się nad "biednym podróżnikiem, pokrzywdzonym przez los", którego zgrywa, to przechodzi spokojnie na drugą stronę mostu. Nie zamierza im oddawać, jeśli zostanie uderzony, ale jeśli spróbują mu odebrać miecz, wtedy nie waha się go użyć, razem z odrobiną swojej mocy, by dać im nauczkę.

Twoje 25 ryo zniknęło w kieszeni jednego z oprychów, mimo to nadal nie dawali za wygraną co bardziej cię wkurzało:
- nadal 15 ryo się należy. Jak nie to spadaj tam skąd przyszedłeś.
- Ej szefie, zobacz. Ma tam jakiś tobołek.
- Fakt, co tam masz? Daj nam tobołek i cię puścimy.

Niby chodziło o ubranie, ale z drugiej strony w twoim mniemaniu pozwalali sobie na zbyt dużo. Nawet pojawiały się w tobie myśli aby ich zabić i schować... sam nie wiesz skąd te myśli, mimo wszystko zaskoczyło cię to. Nie pozwoliłeś jednak żeby w tym momencie takie rzeczy cię dekoncentrowały.

Roten zacisnął zęby, głowę w tej samej chwili nieco opuszczając, by nikt z oprychów tego nie zauważył. Pragnął przeciwstawić się woli zabijania, myśląc *Zabijanie większej ilości osób w niczym nie pomoże. Mam tracić kolejne godziny na zabawę z nimi i ukrywanie ich ciał?! Wolne żarty, oni nawet nie są tego warci, a to mogłoby pokrzyżować moje plany.* z trudem sięgnął po tobołek i zajrzał do niego, a potem praktycznie niezależnie od tego, co w środku zawierał, rzucił go im i szedł spokojnie dalej, starając się nie przyspieszać kroku, by nie budzić podejrzeń. *Jeszcze tylko kawałek...* powtarzał w myślach i wbijał wzrok w ziemię, próbując nie myśleć w ogóle o walce.

Rzuciłeś im worek, uśmiechnięta zgraja tylko lekko się zaśmiała:
- noo grzeczny, możesz iść.

Przeszedłeś przez most, czułeś się niedobrze, że nie dałeś im nauczki mimo iż jesteś świadomy, że decyzja była rozsądna. Ku twemu pokrzepieniu za pobliskim wzgórzem zobaczyłeś Seireitei. Fala entuzjazmu poniosła twe nogi. W końcu wkroczyłeś do kolejnego miasteczka. Było ono lepiej zadbane. Do tego pojawiło się coś jeszcze: list gończy z twoją podobizną, ale tak marną, że się nie bałeś. Nadal byłeś poszukiwany jako shinigami, a nie jako włóczęga.

Spojrzałeś na horyzont, było później niż sądziłeś. Zbliżał się wieczór, ty natomiast byłeś nieco głodny, a nie miałeś pieniędzy.

Z bólem Roten odszedł od oprychów, żałując wielce, że nie mógł im pokazać kim jest na prawdę i załatwić. Myśl jednak, że to było prawdopodobnie najlepsze wyjście dodawała mu otuchy. Dotarł już prawie do Seireitei. *Mógłbym jeszcze dziś spróbować dostać się do Seireitei, ale to byłoby chyba trudne i być może zbyt podejrzane... W końcu jest już późno, kto niby o tej porze próbuje przejść przez bramę... Ale zaraz, może... Udałoby mi się przejść przez mur? W tym wypadku noc jest atutem...* zapętlił się w dylematach i westchnął. Nie mógł podjąć jednoznacznej decyzji, więc postanowił pójść ze sobą na ugodę. *Podejdę pod bramę i mury, pokręcę się tam i może okaże się, że przejście przez tę przeszkodę w nocy nie będzie takim złym pomysłem... W przeciwnym razie, zrezygnuję i poczekam do jutra... Gdzieś...* po drodze do bram Seireitei rozglądał się za wszelkimi knajpami oraz domostwami, próbując wypatrzyć sobie miejsce, w którym mógłby zostać na noc, gdyby plan przedostania się do Seireitei zawiódł.

Kiedy dotrze do murów Roten zamierza pokręcić się chwilę w ich okolicy, rozejrzeć za wszystkimi strażnikami, przechodniami i tym podobnymi, a wtedy, jeśli okaże się, iż przeskoczenie przez mur lub wspięcie się nań niezauważenie i zejście z drugiej strony jest możliwe, decyduje się podjąć próbę, wcześniej dobrze do tego przygotowując - mentalnie. Z kolei, gdyby taka akcja graniczyłaby z cudem, ze względu na ochronę lub wysokość muru, wtedy wraca do mijanego przed chwilą miasteczka i usiłuje znaleźć jakieś schronienie - najlepiej opuszczone domostwo, knajpę bądź w ostateczności jakiś "przytulny" zakątek na ulicy. Podczas całej drogi, gdziekolwiek się nie znajduje, unika pokazywania swej twarzy.

Chodziłeś pewien czas pod murem, oczywiście w pewnej odległości by się nie rzucać w oczy. Mur był bardzo wysoki, na kilkadziesiąt metrów. Zastanawiasz się czy dałbyś radę go przeskoczyć. Ostatecznie dochodzisz do wniosku, że nie zaszkodzi spróbować. Do tego jeszcze wchodzisz na dach bliższego domu i wybijasz się z całej siły(-31reiatsu). Lecąc już widzisz, że nie dasz rady, używasz więc zużytą moc na to żeby się nie połamać co ci wychodzi.

Idziesz dalej, widzisz bramę przed którą stoi wielki, naprawdę wielki osobnik. Ma ze 20 metrów wysokości, do tego jest umięśniony i wygląda groźnie. Zdecydowanie tędy też łatwo nie będzie. Zrezygnowany idziesz do miasteczka, które jest lepiej zadbane niż poprzednie, nie ma żadnego opuszczonego domu, nie mając już siły po prostu kładziesz się pod ścianą jednego z większych domów i zasypiasz...

O poranku czujesz jak ktoś cię szturcha, przecierasz oczy i widzisz... jednego z shinigami:
- Hejka, jak ci na imię?

Był to dość młody shinigami, być może zwykły patrol.

Roten kładąc się spać pamiętał tylko, by nasunąć na twarz kapelusz i pragnął odpłynąć - z nadzieją, że nikt nie rozpozna go lub nie zaczepi podczas snu. Gdy tylko rano obudził go głos jakiegoś chłopaka, szybko poprawił swój kapelusz oraz ubiór na sobie, przy tym też ukrywając miecz, po czym powoli podniósł się i odpowiedział pewnym głosem.
- Ore wa Kouhei.
Już wcześniej myślał odrobinę nad tym, jak się przedstawiać, więc teraz miał przygotowane i zapamiętane imię. Po chwili, nieco zmienił swą postawę, bowiem z początku był zbyt naturalny, a w końcu miał zgrywać biedaka, toteż przetarł oczy i myśląc *Jest młody, pewnie nie ma zbyt wysokiej rangi i może być naiwny. Może uda mi się go wykorzystać, by przedostać się do Seireitei? W razie czego, pokonanie go też nie będzie takim wielkim problemem, więc muszę spróbować. Może się uda...*
- Jestem nikim. Nie mam domu ani przyjaciół...
Dodaje, zgrywając, co więcej, nie dość, że biedną, to jeszcze załamaną duszyczkę.
- A ty? Jesteś shinigami, prawda? Zawsze was podziwiałem... Chciałbym być jednym z was, ale nie jestem nawet w stanie przekroczyć tej wielkiej bramy.
Tu westchnął i udawał bardzo smutnego.

Chłopak nieco się rozpromienił jakbyś powiedział coś czego w sumie oczekiwał:
- To się świetnie składa, bo widzisz dostałem zgłoszenie. Mówiono, że w pobliżu kręci się ktoś o niemałym potencjale i mieli rację. Czuć od ciebie reiatsu. Chodź ze mną, zapiszesz się do Akademii, egzaminy dopiero za tydzień, ale gdzieś się zatrzymasz.

Po czym złapał cię za rękę pomagając wstać:
- Tak w ogóle jest Suuri, oddział X, miło mi cię poznać.

Po czym udaliście się do jednej z bram, w międzyczasie nowo poznany kolega zasypywał cię pytaniami:
- z którego okręgu jesteś, ten miecz, który tam masz to twój zanpaktou? Ktoś wcześniej cię uczył? Jak ci się podoba Seireitei?

Roten utrzymywał kamienny wyraz twarzy i trzeźwo myśląc starał się podejmować kolejne decyzje. *Zapisać się do akademii... To nie ma znaczenia - ważne, że z jego pomocą przejdę przez bramę.* myślał. *Czuć ode mnie reiatsu... Chce mnie gdzieś zaprowadzić, może zna moją tożsamość i tylko udaje? Czy to on połknął haczyk, czy ja to zrobię i zaprowadzi mnie w pułapkę?* Roten martwił się, że chłopak może wyprowadzić go w pole, ale nie miał wyboru - to była najlepsza okazja do przejścia do Seireitei.

Roten nasunął sobie kapelusz na twarz i szedł obok shinigami, szybko myśląc nad odpowiedziami na jego pytania. *Pyta o okrąg, więc pewnie jest ich kilka. Powiem, że siódmy... Nie, siódmy może w ogóle nie istnieć, najlepiej będzie podać niższy.*
- Jestem z trzeciego okręgu. Ten miecz tutaj...
*Czym może być ten miecz? Jeśli powiem, że zanpakutou, może to być podejrzane, z kolei Kageraza nie wygląda typowo - on nie uwierzy, że taki sobie kupiłem.* zastanawiał się.
- Tak, to mój zanpakutou. Zawsze chciałem być shinigami i zdołałem takowy posiąść. Uczył mnie mężczyzna imieniem Katsura, ale pewnego dnia odszedł i nigdy nie wrócił.
Roten wymyślał na biegu jakąś historię. Czuł się jak aktor, który wczuwa się w postać i tworzy jej historię oraz charakter.
- Seireitei... Jest piękne, ale nie wszyscy są tu tacy mili, jak ty...
Westchnął, jakby miał jakieś przykre wspomnienia związane z tym miejscem, teraz także myślał nad tym, przez co mógł przejść, jako ten biedak, którego udawał.