Gniazdo larw

Mężczyzna zaklaskał wesoło, widocznie usatysfakcjonowała go ta wypowiedź co potwierdza jego wypowiedź:
- No no, a już się bałem iż za niewinność. Wydaje mi się jednak, że sam nie wiesz za co naprawdę siedzisz. A teraz moja kolej...

Mimowolnie się zatrzymujesz chcąc usłyszeć odpowiedź:
- Najsłabszym punktem jest strop tego miejsca. Musisz wyskoczyć tylko jakieś 150 metrów, rozwalić skałę i nie zabić się przy tym, ale za to nie ma bariery i pewnie niezbyt dużo strażników.

Po czym zanosi się histerycznym śmiechem. Jakikolwiek by to nie jest pomysł, na pewno nie wydajesię prostszy od tego, który zamierzałeś wykonać. Skupiasz reiatsu na maximum po czym uderzasz w drzwi. Ręka znów boli jak cholera, a drzwi są niewzruszone, jedynie szczypta pyłu zakurza powietrze.

Roten zaśmiał się cicho, słysząc odpowiedź mężczyzny, który chyba wyczuł, że nie tylko o obrazę chodzi. W każdym razie chłopak mógł nie ujawniając prawdziwego powodu pobytu w tym miejscu - spokojnie pozyskać informację o najsłabszym punkcie więzienia.

Spróbował uderzenia w drzwi. *Cholera, jeszcze raz, potem odpocznę i chyba spróbuję tego absurdu ze stropem.* powiedział sam do siebie w myślach. Potem, licząc na cud, zebrał reiatsu w pięści, by następnie z całą siłą (120 PR) rąbnąć nią w drzwi po raz kolejny. Normalnie nigdy by nie uwierzył, iż znajdzie się w takiej sytuacji, że z desperacji będzie się podejmował tak szalonego, naiwnego działania jak próba wyważenia drzwi poprzez walenie w nie pięściami, ale Roten nie mógł znieść tutejszego żarcia. Czuł się jak torturowany. Gdyby jedzenie było choć o klasę lub dwie lepsze - wtedy wytrzymałby tu może nawet miesiąc, ale z tymi okropnymi cukierkami, dwa dni to już było dla niego za wiele.

Po nieudanych próbach wydostania się, jeśli drugi cios również nie poskutkował, zastanawia się, jak powinien zadziałać, by sięgnąć stropu więzienia. Myśli nad tym, czy samemu tam doskoczy, czy też ktoś mógłby go w jego stronę wyrzucić. Pierwszy wariant był gorszy, bo musiał użyć dużo mocy, by wybić się wysoko w powietrze, a więc cios, który zada stropowi - będzie prawdopodobnie słabszy. Drugi jednak wymagał zapoznania się z kimś dostatecznie silnym, kto mógłby pomóc mu w tym... Mimo, że wydawał się lepszym, to chłopak nie chciał za bardzo zdobywać tu przyjaciół i zadawać się z duszami tu przebywającymi. Wobec tego, czym prędzej kieruje się w miejsce idealnie pod centrum stropu, gdzie ponoć bariera nie sięga, by zebrać całą moc w stopach i spróbować doskoczyć tak wysoko i uderzyć w sufit, również używając przy tym maksymalnie dużo siły.

Kolejne uderzenie w drzwi - kolejny raz ręka obolała do tego stopnia, że pojawiają się sińce. Natomiast drzwi nadal niewzruszone, bardziej od samego uderzenia zareagowała podłoga i pobliska skała. Do tego do głowy ci przychodzi, że w filmach zawsze wyważali drzwi kopniakiem.

Mija dopiero kilka minut nim decydujesz się na skok, w międzyczasie zauważasz, że stanowisz nie lada atrakcję dla obecnych w jaskini. Ignorując ich wykonujesz w końcu wysoki skok, wzbijasz się coraz wyżej i wyżej... aż w końcu się zatrzymujesz i wcale nie czujesz żebyś miał być nawet blisko celu. Do tego zacząłeś spadać co przy tej wysokości pobudziło u ciebie odruchowy strach - w końcu nie potrafisz latać.

Roten w pierwszej chwili, gdy nie doleciał tak wysoko jak chciał, skrzywił się. Potem spojrzał w dół i zaczął machać rękami, chcąc się czegoś chwycić. W powietrzu jednak nie było niczego na tyle gęstego, więc po ułamku sekundy przerwał te próby i skupił się na jednym - aby poprawnie wylądować nie robiąc sobie przy tym krzywdy. Jako wspomagania użył reiatsu, którym otoczył się, co by w razie bolesnego upadku doznać mniejszych obrażeń. Kiedy już znalazł się na ziemi, o ile jego stan nie wymagał hospitalizacji, podniósł się i rozejrzał.
- To nie jest cyrk.
Zwraca się tylko do obserwujących go osób.
- Może ktoś z was jest dostatecznie silny, żeby wyrzucić mnie do sufitu?
Zadaje pewnie dziwne dla obecnych tu szubrawców pytanie.

[+31 Wytrzymałość]

Udało ci się spaść bez większej szkody nie licząc kilku obolałych miejsc, paru ludzi zaśmiało się, a gdy dodałeś swoje pytanie większa część obecnych zaniosła się śmiechem co raczej nie zapowiadało pomocy od kogokolwiek.

Po chwili uspokoili się i wrócili znów do swoich nudnych zajęć. Sam miałeś dosyć prób, zapewne kolejne ciosy w drzwi kończyłyby się tak samo, a doskoczenie do sufitu także wydawało się bezsensowne.

Roten zrobił z siebie głupka, poprzez swoje próby, ale nie mógł chociaż nie spróbować. Przebywanie w tym miejscu nawet przez tak krótki czas było nie do zniesienia. *Katrina nigdy nie pokazywała mi jej zanpakutou, ale nawet bez niego wydostałaby się z tego miejsca w trymiga. Nie wiem, ile mam tu siedzieć, ale nie zabraniają tu trenować, więc gdybym miał tu spędzić jakąś część swojego życia, może przynajmniej nie będzie stracona...* westchnął Roten i znowu - swoją logiką doszedł do wniosku, że musi, a raczej powinien w tym miejscu robić tylko jedno - trenować. Choć nie było to zachęcające, a samo ćwiczenie nie mogło zaliczać się do przyjemnych zajęć, to jednak był to jedyny słuszny wybór, który Roten dostrzegał. Po krótkim zastanowieniu, starając się nie myśleć za wiele, by nie popaść w paranoję i depresję - zaczął po prostu skupiać się na tym, aby zginać mięśnie i robić spokojnie pompki, jedna za drugą. Gdy się zmęczy, robi przysiady, potem brzuszki, a następnie znowu pompki. Tak bez przerwy aż do czasu, gdy zrzucą cukierki bądź nie będzie czuł mięśni.

Twoje ćwiczenia tylko przez moment zbierały uwagę reszty, po pewnym czasie zaczęli cię lekceważyć. Po jakiejś godzinie twoje ruchy były niedokładne, ręce i nogi trzęsły się. Uznałeś, że zrobisz sobie krótką przerwę, która ostatecznie trwała do czasu aż zrzucono cukierki.

Tym razem już z mniejszym zapałem podszedłeś o wziąłeś garść. Z tego co pamiętasz niedługo się ściemni. Ludzie układali się wzdłuż ścian i o czymś tam gawędzili.

Chłopak po krótkim treningu znowu zrobił sobie przerwę na odpoczynek, aż do jedzenia. Już z mniejszą chęcią niż pierwszego dnia - dotarł do cukierków, których zaczął zjadać dużą ilość, mimo, że do najsmaczniejszych nie należały. Potem wrócił do ćwiczeń, nawet nie robiąc sobie piętnastominutowej przerwy po jedzeniu - w końcu to tylko cukierki. Znowuż robi pompki naprzemiennie z brzuszkami do momentu, gdy mięśnie będą drżeć, by potem pójść spać, po kolejnym długim, nieprzyjemnie spędzonym dniu w tym miejscu.

Ćwiczenia nużyły cię od początku i jedynie resztki determinacji pozwoliły ci ćwiczyć dalej. Mimo to gdy przestajesz nie spodziewasz się zdumiewających efektów. W końcu poszedłeś po kolejną porcję i ułożyłeś się pod ścianą chcąc zasnąć, nie przyszło ci to łatwo, miejsce to drażniło cię niesamowicie. Żadne paskudne ślepia cię nie zaczepiały, inni już wygodnie ułożyli się na swoich miejscach chcąc zasnąć.

Twoja jaźń wraca w innym świecie, wiesz już gdzie jesteś mimo że zupełnie nie poznajesz tego miejsca, iście apokaliptyczna wizja świata: szare niebo, wszędzie wala się gruz, żadnych śladów życia, a jedyne co widzisz to maski pustych, część z nich poznajesz - tych właśnie pokonałeś. W pewnym momencie znajomy chichot, idziesz w tamtym kierunku, sądzisz że to Hoshinagi, ale to ktoś inny... a może coś:

Spoiler:

Ktokolwiek to był siedział tak nieruchomo, po chwili odezwał się:
- To już ci się znudziło w tamtym miejscu, że jesteś tutaj? Hehe.
Ton nieznajomego nie bardzo ci się podobał, brzmiał tak jakbyś miała zaraz się spodziewać kuszącej propozycji, która tak naprawdę jest pułapką.

- Tak, w tamtym miejscu trudno jest się nie znudzić.
Oznajmił osobnikowi, a potem zaczął się zastanawiać, co też on tu robi, wobec czego wysilił wszystkie swoje szare komórki, by stwierdzić, że sam nie ma pojęcia. W takim wypadku postanowił się po prostu spytać.
- Kim jesteś? Co ty tu robisz?
Jego ton również nie był zbyt przyjemny.

Nieznana istota znów zachichotała, ciągle nie odwracał się ani nie ruszał:
- Jak to kim? Jestem twoim przyjacielem. Nie jak Hoshinagi, on tylko ci dał trochę mocy żebyś nie marudził i tyle, nie dałby ci więcej, oj nie.

Mimo, że żadnego wiatru nie czujesz, widzisz jak chmury na niebie się poruszają, całe niebo w kolorach szarości jak cały ten świat, nagle twój rozmówca dodaje:
- Widzisz, ten świat też jest nudny, może pomożemy sobie razem?

- Nie brzmisz zbyt przekonywająco.
Odpowiedział mu Roten. Wahał się, czy podejść bliżej, czy nie. Z jednej strony ten osobnik był trochę dziwny, z drugiej - może warto byłoby zobaczyć, jak wygląda. Zrobił kilka kroków do przodu i zatrzymał się.
- Hoshinagi uratował mnie z licznych opresji, a ty tylko mówisz, że jesteś moim przyjacielem.
Chłopak nie mógł jednak tak po prostu odrzucić tej osoby, skoro oferowała mu pomoc.
- Wyjaśnij, jak niby możesz mi pomóc i czego chcesz w zamian?
Choć trochę się denerwował, to starał się zachować spokój, chociaż pozorny.

Kilka kroków dało ci do zrozumienia, że postać właściwie jest cała czarna, a niewielki kąt twarzy pozwala ci dostrzec wyróżniające od reszty jasne zęby, wszystkie jak kły, przynajmniej te które dostrzegłeś. Istota na twoje uwagi odpowiedziała dość pogardliwym parsknięciem:
- ale tylko ja tu teraz jestem. Nie on. Widzisz, tak naprawdę twój miecz ma nie jedną osobowość, a dwie. Hoshinagi chciał cię mieć tylko dla siebie. Mnie pominął mimo, że wiedział o mnie. Jego część jest gdzieś tam, może shinigami go już nawet zneutralizowali.

Pozwala sobie tutaj na wymowną pauzę, choćby nawet kłamał to ostatnie słowa były sugestywne, a on ciągnął dalej:
- Możesz czekać aż przyjdzie albo skorzystać z moich mocy. Wybieraj.

Stwór na pewno przyjemny nie był, ale jego propozycja jest kusząca. Czujesz, że nie powinieneś mu ufać.

- Zneutralizowali?
Zmartwił się Roten. *Co to znaczy? Że niby pozbawili mocy? Na pewno tylko tymczasowo... Jak już się wszystko wyjaśni, pewnie oddadzą mi go i wróci do normy.* próbował uspokoić się Roten, w którego umyśle dziwny osobnik zasiał niepokój.
- Wiesz, co Ci powiem?
Zaczął mówić.
- Nie potrzebuję twojej mocy. Nawet jeśli wydostałbym się z tego więzienia, to pomyśl, co by było potem... Musiałbyś mi dać siłę, którą byłbym w stanie pokonać całe Seireitei, a nie wierzę, byś nią dysponował, więc powiem krótko: S-P-A-D-A-J.
Po wypowiedzeniu ostatnich słów zakończył tę rozmowę złośliwym uśmieszkiem i obserwował dalsze zachowanie tej trochę nieludzkiej istoty.

Stwór wziął jakiś kamyczek, przygląda się mu po czym wystrzeliwuje go lekceważąco z palców. Twoje słowa widocznie nie były dla ciebie zaskoczeniem:
- Szkoda. W takim razie potrzebujesz widocznie więcej czasu. Wracaj do swojego więzienia, może zapytaj się czy skądś stamtąd wyszedł, hehe.


Poczułeś rwanie, wszystko błyskawicznie się rozmazuje i wracasz do znanego ci miejsca. Tym razem widzisz jakąś postać obok ciebie - szalonego dziadka, który zdaje się grzebie ci w kieszeniach.

Roten wróciwszy do realnego świata nie czekał ani chwili, natychmiast odzyskawszy przytomność, wręcz odruchowo zacisnął pięść i wyrzucił ją prosto na twarz osobnika grzebiącego mu w kieszeniach.
- CO TY WYPRAWIASZ?
Krzyknął przy tym na cały głos. *Dobrze, że nic cennego nie miałem przy sobie, bo pewnie by mi to zabrał i byłby kłopot...* pomyślał, czekając na reakcję tej osoby.

Mężczyzna jakkolwiek był ostrożny nie zdążył zareagować i leży teraz pojękując:
- Ty skulczybyku! Wybiłef mi zęfa!

Zdawało się, jakby miał zaraz rzucić się na ciebie, ale jego szaleństwo ograniczało się jedynie do obłąkanego spojrzenia. Inni spoglądali na was dość nieprzyjemnym wzrokiem, nie do końca jesteś pewien czy nie podobało się jego czy twoje zachowanie - w końcu jego znali pewnie od dawna.

Chwilę potem wrócili do swoich nudnych zajęć. Tobie natomiast doskwiera głód, a właściwie potrzeba zjedzenia czegoś sensownego.

Roten spojrzał na niego z irytacją, potem jeszcze prychnął i odszedł na bok, zaciskając pięści. *Świr chciał mnie okraść.* mruknął sam do siebie w myślach, po czym zaczął się zastanawiać. *Czy nie da się dostać tu choć grama dobrego żarcia?* marudził, a po chwili poszedł do kolejnej, wyglądającej na miłą, osoby.
- Oi, czy tutaj nie ma nikogo, kto handlowałby jakimś jedzeniem lub czymś innym?
Spytał, z nadzieją, że znajdzie się jakiś niekoniecznie legalny handlarz, jak to na filmach, których akcja toczyła się w więzieniu - często było pokazywane.

Kilka błędnych wzroków skierowało się na ciebie, lecz nikt nie odpowiedział. Widocznie woleli tego szurniętego dziada... który coś grzebał w jakiejś wnęce.

Poza tym kolejny nudny dzień, a ty czujesz na swojej twarzy nieprzyjemny, młodzieńczy zarost. Spoglądając na innych widzisz, że mają w różnym stopniu zapuszczony, nie było żadnego gładkiego więc chyba nie mają tu maszynki czy czegokolwiek do pozbycia się owłosienia.

Roten zirytowany prychnął tylko, zerkając na świra, by zobaczyć, co też robi z tą wnęką. Zbliżył się nieznacznie, by przyjrzeć się temu lepiej, lecz zaraz, jeśli nie było to nic interesującego - poszedł sobie na spacer, o ile chodzenie w kółko po tym miejscu można tak nazwać. Chłopak wykonuje kilka okrążeń całego tego miejsca spokojnym krokiem, by potem przyspieszyć do truchtu i zrobić sobie test coopera - no, może nie do końca, ale chce sprawdzić, o ile mniej więcej jest w stanie więcej drogi przebyć w tej formie, niż ludzkiej. Nie korzysta przy tym ani odrobinę ze wzmacniania się reiatsu.

Podchodzisz nieco do niego chcąc zajrzeć, ale staruch jakby świadom tego jeszcze bardziej to zakrywa. Z jednej strony nie chcesz okazać zainteresowania, z drugiej pali cię wewnętrzna ciekawość spotęgowana nudą tego miejsca. W końcu widzisz, że znajduje się tam coś błyszczącego, dziad akurat patrzył na ciebie i widział reakcję:
- Odsuń się! To moje, ja to znalazłem!

Cokolwiek to jest, stary znowu wpadł w znany ci już szał.

- Uspokój się, to ty tu jesteś złodziejaszkiem, nie ja. Pokaż, co tam masz. Nie chcę Ci tego zabierać.
Zwrócił się do niego. *Może to jakiś smakołyk... Proszę, niech to będzie kawałek kurczaka owinięty w sreberko...* modlił się Roten, próbując dołączyć fakt, iż to coś ukrytego tam błyszczało z jedzeniem. Nie miał zamiaru okradać dziada, ale, gdyby to co ukrywał było jadalne - z pewnością się do takiego czynu posunie. Roten był w tym miejscu trochę inny, niż na ogół - sam fakt, jak bardzo mu się tu nudziło oraz jak niemiłe towarzystwo tu widział - sprawiał, że sam stawał się trochę chamski i może nawet bardziej agresywny.

Jeśli mężczyzna będzie się opierał, Roten podejrzewając, że będzie on jedynie się pieklił - mimo wszystko usiłuje zobaczyć ukrywany obiekt, by potem w zależności od jego przydatności spróbować podjąć jakieś działanie.

Starcem targały wątpliwości. W końcu odezwał się:
- Pokażę ci, jeżeli obiecujesz mi pomóc.
Nie czując za bardzo presji z jego strony zgadzasz się i mówisz krótkie przyrzeczenie, staruch chwilę cię lustrował spojrzeniem jakby chciał sprawdzić czy mówisz prawdę. W końcu pomachał dłonią byś podszedł. To coś ku twemu niezadowoleniu nie wygląda na jedzenie, a raczej na mały kamyk, którego wnętrze jakby pływało, stary pospieszył z wydarzeniami, a na jego twarzy odmalowało się coś czego wcześniej u niego nie widziałeś: trzeźwość umysłu, bystry wzrok, krótko mówiąc człowiek, który nie tylko nie jest szaleńcem, ale też zdaje się być kimś więcej:
- Posłuchaj uważnie, widziałem twoją moc, na dobrą sprawę sięgasz do poziomu oficera co wystarczy. Ten mały kamyk to ładunek energii, jeżeli go wchłoniesz wystarczy ci na tyle, że rozwalisz drzwi i rozgromisz straże. A żebyś sobie nie myślał, że teraz mi go zabierzesz i sam wyjdziesz to wiedz, że tylko ja wiem jak go użyć. Więc jak?

Roten zaśmiał się głośno.
- Hahahaha.
Potem obdarzył starca spojrzeniem, jakim ojciec obdarza dziecko wygadujące głupoty. Na dodatek położył na jego głowie rękę.
- Wiesz, co? Zabawny jesteś. Przyjmijmy, że przyjmę ten narkotyk, czy co to za szajs jest, wydostaniemy się i... co dalej?
To powiedziawszy uśmiechnął się do niego.
- Złapanie któregoś z nas oznaczać będzie, że nasza sprawa pogorszy się i być może nie wyjdziemy już nigdy na zewnątrz. A naszym przeciwnikiem po wydostaniu się stąd może być nawet jakiś kapitan. Już miałem okazję poznać jednego z nich, na prawdę, może urosłem nieco od tego czasu w siłę, ale wtedy nawet nie byłem blisko tego poziomu, z resztą - jak sam powiedziałeś, sięgam zaledwie poziomu oficera.
Rozgadał się trochę, ale w sumie nie miał nic lepszego do roboty, więc kontynuował nawijanie.
- Poza tym, nie wrócę na ziemię bez mego zanpakutou, które zostało mi odebrane...
Westchnął, przeczesał nieco już mniej zadbane włosy, bo nie myte od kilku dni.
- Nawet jeśli jakimś cudem, przy olbrzymiej ilości szczęścia zdołałbym odzyskać zanpakutou, a potem wrócić na ziemię, to przyszliby tam po mnie, nie miałbym tam zbyt wiele spokoju.
*Aby im się opierać, musiałbym być co najmniej tak silny jak Katrina... Dlaczego zawsze wszystko, co dotyczy poziomu wolności - sprowadza się do siły...* pomyślał, a potem na koniec jeszcze rzekł.
- Sądzę, że parę dni tutaj lub choćby nawet miesiąc... A nawet kilka - to lepsze, niż śmierć lub tak liczne problemy w przyszłości...
Po tej rozmowie był już pewien, żeby nie przystać na propozycję starca, ale zamiast tego miał jeszcze inny plan. *Mogę się z nim zaprzyjaźnić, być dla niego miłym, trochę porozmawiać, by w momencie, gdy będą mnie stąd wypuszczali - otrzymać to od niego w ramach podarunku... Ewentualnie mogę odebrać mu to siłą, ale zrobienie tego teraz, to byłby duży błąd. Może mieć tu znajomości i poza tym co noc próbowałby mi to odebrać z powrotem. Poza tym, mógłbym nie wiedzieć, jak tego użyć...* w umyśle Rotena zrodziła się niecna myśl, by pozyskać owy przedmiot, jednak w sprytny sposób, nie zgadzając się na umowę zaproponowaną przez mężczyznę. Szybko doszedł do wniosku, że przez najbliższy czas, powinien - choćby fałszywie, zaprzyjaźnić się z nim i wyciągnąć to, jak się go używa.
- Tak poza tym, przepraszam, że Cię uderzyłem.
Swój plan zaczął wprowadzać w życie od przeprosin i uśmiechnięcia się do tego człowieka.

Stary spuścił głowę, jakby nieco z politowaniem. Podniósł głowę, jego oczy były zmęczone:
- Dzieciaku, stąd się nie wychodzi. Czy ty rozumiesz? To nie jest areszt? Nie wiesz czym jest gniazdo larw?

Pokazałeś zdziwienie poprzez swoją minę, mężczyzna przysiadł pod ścianą, znów ruch ręką byś się dosiadł, jakby to co powie było tylko dla twoich uszu:
- Nazywam się Zeroshi, należałem do jednostki zajmującej się Kidou. Byłem wybitnym adeptem magii demonicznej przez co mnie cenili... do czasu aż nie odkryłem jakim kosztem się robi to co ci przed chwilą pokazałem. To miała być broń do walk z Pustymi, ale ceną tego były dusze ludzi. Byłem niewygodny, ale zarazem zbyt cenny, więc mnie tu umieścili. Siedzę tu już 347 lat, przybyło tu wielu więźniów i żaden nie wyszedł. Stąd się nie wychodzi, chłopcze.

Zaczerpnął wdech, zaczął ciągnąć dalej:
- Jeżeli stąd wyjdziesz, owszem. Będziesz ścigany, nie ty jeden. Poza tym bez swojego miecza nie będą czuli się zagrożeni z twojej strony.Wolisz tu gnić przez wieki, spędzać całe lata na tym samym, jedząc te obrzydliwe cukierki, patrząc na tych zrezygnowanych ludzi, aż sam nie zrezygnujesz?

Roten był zdziwiony... Nie, zdziwiony - to mało powiedziane. Przeżył olbrzymi szok. *Wierzyć mu, czy nie wierzyć? Wrzucili tu podejrzanego oficera, takiego jak ja i nie mają zamiaru prowadzić jakiegoś śledztwa... Nie... Fakt, Seireitei rządzi się nie koniecznie zawsze rozsądnymi prawami, ale żeby do tego stopnia...* chłopak nie był skory tak od razu po usłyszeniu tego zmienić swojej decyzji. *Hoshinagi... Nie ma mowy, bym go porzucił. Nie wiem, czy pragnę jego osoby, czy jego mocy, ale mało mnie to obchodzi, chcę go mieć przy sobie.* gadał sam do siebie w myślach przez dłuższą chwilę, po czym zebrał się na odpowiedź, gdy już uspokoił nieco serce, które znacząco przyspieszyło.
- Dam Ci odpowiedź za jakiś czas, zaczekaj z tym, co masz. Chcę się jeszcze dowiedzieć czegoś więcej, o tej rzeczy... O jej potencjalnych skutkach ubocznych też.
Chłopak miał zamiar potwierdzić informacje udzielone przez mężczyznę i popytać obecne tu dusze o to, ile tu siedzą, czy coś się tu dzieje i tym podobne. Miał cichą nadzieję, że dziad kłamie, bo na przykład sam siedzi tu już długi czas i pragnie wyjść wykorzystując go do tego.

Roten zaczął od tej właśnie chwili iść do pierwszej lepszej osoby i kolejno zamierzał wypytać jak najwięcej osób o te rzeczy. Nie kilka, czy kilkanaście, ale kilkadziesiąt lub nawet więcej. Musiał mieć całkowitą pewność, iż nigdy nikt tego miejsca nie opuścił. Oprócz tego chciał też wiedzieć, gdzie przechowuje się odebrane zanpakutou. Co więcej, podczas rozmowy starał się nieco lepiej poznać i zyskać choć odrobinę sympatii osób tu przebywających. Potem po kolei pragnął zebrać wszystkie potrzebne informacje, a ich było trochę:
1. Potwierdzenie do tego, co powiedział mu starzec.
2. Czy aby na pewno, nikt nigdy tego miejsca nie opuścił.
3. Zebranie jak największej ilości informacji na temat tego dziadka.
4. Dowiedzenie się, gdzie przetrzymuje się odebrane zanpakutou, dokładne i wiarygodne informacje, jak się tam dostać, co chroni te zanpakutou i na czym polega "neutralizacja", o której ktoś wspominał, a ponadto - jak to odwrócić.
5. Informacje na temat tego, jak wydostać się z Seireitei w najprostszy i najszybszy sposób oraz uciec na ziemię.
Przy okazji chłopak też wyszukuje potencjalne - silniejsze jednostki w więzieniu, które mogłyby mu pomóc i próbuje się z nimi zaprzyjaźnić. Nikomu jednak bezpośrednio nie mówi, co planuje.

Na to wszystko Roten zostawia sobie sporo czasu - jest nawet gotów zbierać te informacje przez wiele dni, bowiem nie spieszy się z tym wszystkim i próbuje dowiedzieć się wszystkiego podczas zwykłych rozmów, aby nie wyglądało to jak przesłuchiwanie każdego po kolei. Co więcej, kiedy będzie miał dość gadania - w ramach przerwy trochę ćwiczy, wmawiając sobie, że choć bardzo minimalnie, to może ta odrobina siły zyskana w ten sposób pomoże mu w planowanej ucieczce.

Mężczyzna tylko skinął głową i jakby wrócił do swojego szaleńczego trybu udając idiotę. Ty natomiast starałeś się wypytywać wszystkich, z reguły nikt nie kwapił się odpowiadać tobie. Jedynie kilku było skłonnych rozmawiać i tylko potwierdzali wersję starego: nikt stąd nie wyszedł odkąd tu są, jedynie martwych, którzy popełnili samobójstwo:
- Jeden chciał być cwany i udawał, tak go skopali, że się naprawdę mu zeszło to też wynieśli go.

Kolejne pytania jeszcze mniej przynosiły informacji, dziadek był dla nich tylko powalonym dziadem, nikt nie zdaje sobie sprawy z tego kim jest naprawdę. Na temat twojego miecza nie mieli pojęcia, jedynie że można zapieczętować moce shinigami bądź pozbawić ich całkowicie, ale nie przez odebranie miecza. Co do seireitei to nikt nie słyszał jak uciec na Ziemię. Wszyscy się dziwili tym pytaniem sugerując, że nie po to jest Soul Society skoro dusze mogłyby wracać na Ziemię tak łatwo.

Te kilka osób zajęło ci kilka godzin. Do tego czasu zdążyły lampy pogasnąć i przyszła pora spania.

Roten westchnął. Nie był do końca zadowolony z tych informacji, które uzyskał wypytując ludzi, ale nie miał za bardzo co na to poradzić. *Nie chcę podejmować się ucieczki, do póki nie dowiem się, gdzie jest Hoshinagi.* mówił sam do siebie w myślach i przede wszystkim ten "punkt" z jego planu informacji, które pragnął zdobyć, był głównym. Znalazł się w jakimś w miarę przytulnym miejscu tego więzienia, gdzie lekko skulił się i myślał. Intensywnie myślał. *Zakładając, że uda się opuścić to miejsce... Zaraz po tym w Seireitei będzie niemały chaos, gdy wypuszczę w ten sposób wszystkie te szumowiny. Niektórzy z nich mogli należeć do Accretti i tego typu organizacji. Na wolności będą moimi potencjalnymi wrogami, ale jeśli chcę żyć, muszę stąd wyjść i ponieść te konsekwencje...* martwił się trochę tym, co pociągnie za sobą wielka ucieczka z tego więzienia. *Nie wiem za dobrze, jak wrócić na ziemię bez pomocy Katriny czy kogokolwiek. Soul Society jest jednak na tyle duże, że i nawet tu mógłbym się ukryć, a potem opracować plan... U kogo uzyskałbym schronienie? Brat Katriny! Nie wiem, czy po tym co zrobię będzie chciał zapewnić mi schronienie, ale działając na własną rękę, moje szanse na ucieczkę z tego miejsca są bardzo znikome... Poza tym, raz mi pomógł no i z uwagi, że jego siostra jest moją przyjaciółką i także uciekinierką, dlaczego miałby tego nie zrobić znowu? Jednak... nawet z tym kamieniem i pomocą oferowaną przez rzekomą "drugą część Hoshinagiego" może być ciężko...* aż w końcu zamknął dotychczas otwarte oczy i spróbował zasnąć.

Po chwili udaje ci się zasnąć, sen był totalnie zwyczajny i abstrakcyjny: jesteś w swoim domu i wielki sumoka obok ciebie ogląda telewizję zajadając się chipsami, a twoi rodzice są w kuchni i się śmieją. Ten dziwaczny sen zostaje przerwany:
- obudź się!

Gdy w końcu wydawało się, że się obudziłeś ukazał ci się ten zniszczony świat, w którym poznałeś dziwacznego stwora. Tym razem jednak stał przed tobą, zdawał się być czarny jak smoła, jedynie jego oczy i paszcza kontrastowały z chudym ciałem:
- widzę, że zapoznałeś się z kilkoma osobami, może jeszcze ci się spodoba i zostaniesz?

Drwiący ton tylko cię irytuje, ale sam nie wiesz czy skoro się tutaj wybudziłeś to czy się naprawdę wybudzisz tak łatwo. Poza tym nic o nim nie wiesz... poza tym, że jest wkurzający.

- Zamknij się.
Warknął na niego Roten nieuprzejmym tonem. Osoba ta go na pewno irytowała. Rozejrzał się i otrząsnął, następnie rzekł.
- W sumie to dobrze, że jesteś.
To powiedziawszy uśmiechnął się lekko.
- Nie zostanę tu. Niedługo zginę lub ucieknę stąd...
Rzekł pewnym tonem, następnie spojrzał poważnie na tę postać.
- A wiesz, od czego to zależy?
W tym momencie uśmiechnął się lekko, przymknął oczy.
- Od tego, czy mi pomożesz i będziemy współpracować. Możesz nie użyczyć mi swej mocy, wtedy zapewne zginę, a jeśli się nie mylę - ty wraz ze mną.
Chwilę przyglądał się reakcji tej osoby z przymrużonymi oczami, po czym dodał.
- Mam plan, ale ty musisz się mi podporządkować. Nie lubię Cię i nie ufam Ci, jeśli wejdziesz mi w drogę, zaczniemy walczyć ze sobą, a wtedy shinigami nas pojmą ponownie lub zabiją na miejscu.
Wyciągnął rękę w kierunku postaci, jak do uścisku, uśmiechając się przy tym raczej na siłę.
- Pomożesz mi się stąd wydostać?