Pasmo górskie za Rukongai

Przez moment Mizuki przypatrywała się Tanace jakby chciała przejrzeć jego zamiary.
- Dobrze. - Wskazała głową w kierunku sosnowego zagajnika, po czym ruszyła tam przy pomocy shunpo.
Nieposiadającemu techniki szybkich kroków Yuzuru dotarcie na miejsce zajęło kilkadziesiąt sekund. Przez cały ten czas czuł na sobie spojrzenie Felicii, która od momentu pojawienia się Mizuki nie ruszyła się o krok.
Tanaka odnalazł Mizuki opartą o pień jednego z drzew. Podłoże wyścielało zbrązowiałe igliwie. W powietrzu unosił się żywiczny zapach. Yuzuru pochylił się, aby przejść pod gałęzią i oto dwójka, którą niegdyś łączyła bardzo silna więź, stała teraz kilka kroków od siebie otoczonych przez stróżujące sosny.
- Zastanawiam się... - Mizuki patrzyła w bok, przyglądając się jednemu z iglaków. - Czego też służący espady chcą tutaj i doszłam do wniosku, że kłamiesz mówiąc, iż nic nie chcecie mi zrobić - rzekła chłodno.

- Po tym co mi zrobiliście mam pełne prawo do bycia podejrzliwą - Chłodny ton stał się wręcz mroźny, ale wciąż stała w miejscu wyczekując pytań Tanaki.
Wspomnienie o Belle sprawiło, że Mizuki oderwała wzrok od sosny i przeniosła go na Tanakę.
- Rozumiem. - Uśmiechnęła się kpiąco. - Raz wam się wymknęła, to teraz znowu próbujecie ją dorwać. I sądząc po tym, że jest z wami ten wulgarny karzeł, posłużyliście się ku temu tą staruszką... - Uśmiech znikł. - Zawdzięczam trochę tej małej i nie zamierzam jej wydawać.
Gdy Tanaka zadał ostatnie pytanie, złość Mizuki zaskakująco płynnie przeszła w zamyślenie. Dziewczyna uniosła głowę spoglądając na szare niebo przebijające się przez gałęzie sosny.
- To prawda, już od jakiegoś czasu pamiętam wszystko... Pamiętam życie w Seireitei i akademię. Pamiętam nawet miesiące, kiedy żyłam tu z tobą, a także wszystko co wydarzyło się potem, aż do tego dnia. - Głos Mizuki stał się nieco rozedrgany, jakby zaraz miała się rozpłakać. Trwało to jednak tylko moment, po którym ton głosu znów stał się twardy niczym stal. - A za wybraniem tego miejsca przemawiało dużo. Odosobnione, spokojne i może tylko fakt, że ty również je znasz, a także to, że niesie ze sobą zbyt dużo wspomnień można uznać za wady.

- Tak... - zawahała się. - Kapitan Aiba nie pytał nas o pozwolenie, kiedy zaczął na nas... eksperymentować. - Wzdrygnęła się. Schyliła głowę i przetarła oko. Tanaka miał wrażenie, że Mizuki jest bliska płaczu, ale krople, które zaczęły na niego padać uzmysłowiły, iż oko dziewczyny stało się ofiarą przychodzącego deszczu.
- Niemniej. - Teraz spoglądała na dywan z igliwia. - Musisz przyznać, że dał nam siłę, której nie uzyskalibyśmy zostając w akademii... Mnie dał również cel... a przynajmniej tak myślałam.
Nastąpiła chwila milczenia, w której coraz wyraźniej słyszalny był dźwięk wzmagającego się deszczu.
- Nawet jeśli chciałabym ci pomóc, a wcale nie jestem pewna czy chcę, to Belle pojawia się tutaj kiedy tylko chce. Nie mam nad nią kontroli.

- Może i coś w tym jest - rzekła na temat celów i mirażów.
Deszcz siąpił coraz to mocniej. Tanaka miał przynajmniej na sobie płaszcz. Mizuki mokła coraz to bardziej.
- Tak, rzeczywiście jest podobna do kota, a w ogóle do arrancara. - Uśmiechnęła się blado. Uniosła głowę, aby wreszcie spojrzeć na Tanakę. - Pojawia się prawie że codziennie. Ostatnio gościła tutaj wczoraj wieczorem, więc prawdopodobnie wpadnie tutaj jeszcze dziś. Chociaż to w końcu kot, a z nimi nigdy nic nie wiadomo.

- Tak... przeniosłam go - odpowiedziała z wahaniem zerkając w bok. - Jeśli musicie - rzekła natychmiast potem - możecie tu zaczekać, aczkolwiek nie wiem, jak Belle zareaguje na... twoją przyjaciółkę. - Mizuki skrzyżowała nogi. Zacisnęła mocniej ramiona na piersi. - Przy okazji chciałam... przeprosić i podziękować. Trochę o tym myślałam i wiem, że musiałeś poczuć się dotknięty, wtedy, gdy przybyłeś po mnie do Torre de Mezcla. Za to przepraszam, chociaż na swoje usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że niewiele wtedy pamiętałam z tego, jak się nade mną opiekowałaś, gdy nie byłam w najlepszej formie. No i cóż... za to właśnie chciałam podziękować. W końcu nie każdy przygarnąłby dziwną dziewczynę z amnezją, która gdy jest tylko głodna udaje się do Rukongai, aby pożreć sobie parę dusz. - Próbowała się uśmiechnąć do Tanaki, ale jakby nagle zmieniła zdanie i zaraz ponownie zaczęła podziwiać pień dorodnej sosny.

- To nie tak, że kapitan namieszał mi w głowie - powiedziała szybko. - Może tobie wydać się to dziwne, albo i nawet szalone, ale ja... nienawidziłam swojego życia w Seireitei i byłam wdzięczna kapitanowi, gdy mnie z niego wyciągnął.
O ramię Tanaki stuknęła spadająca z sosny szyszka. Mizuki zmieszała się, kiedy wspomniał o swojej odpowiedzialności za jej uwięzienie.
- Tak... prawdę mówiąc przez jakiś czas nienawidziłam cię za to, ale potem doszłam do wniosku, że ostatecznie i tak więcej ci zawdzięczam. - Odgarnęła włosy z czoła, ponownie zdobywając się na skrzyżowanie spojrzenia z Tanaką. - Bo twoja Mizuri naprawdę nie żyje. Teraz nazywam się Shihouin Mizuki i cóż... chociaż również lubię pomarańcze. To akurat z Mizuri we mnie pozostało.
Z dolinki dobiegł ich dźwięk kaszlu. Nie należał on raczej do Felicii, na pewno nie do karła.
Mizuki odwróciła się w kierunku dolinki, a na jej twarzy pojawiło się przerażenie.
- Cholera... - zdążyła powiedzieć zanim zniknęła dzięki shunpo.

Uwaga Tanaki o ważniakach rozbawiła Mizuki.
- Nie zachowuję się, bo po prawdzie tylko połowa mojej krwi jest arystokratyczna, o czym zresztą wszyscy wokół nie dawali mi zapomnieć. - Westchnęła. - Jestem bękartem, owocem chuci podstarzałego szlachcica, który miał w sobie tyle odwagi, że postanowił zwalić swoją winę na syna. Zresztą... to dosyć skomplikowane i przez te komplikacje zapewne nie szukali mnie zbyt wytrwale. Cóż, i tak na nic by nie natrafili.
- Hmm. Tak, mojej bez pamiętnej osobie imię się spodobało. W sumie jeszcze trochę, a nadałbyś mi moje prawdziwe imię. Wystarczyłoby żebyś trafił jeszcze z dwoma literami.

***

Tanaka po raz kolejny pozostał w tyle przez brak znajomości szybkich kroków. Szczęśliwie tym razem nie miał za wiele drogi do nadrobienia i po wybiegnięciu z sosnowego zagajnika szybko zdobył wgląd na sytuację, którą jednak trudno było ogarnąć. Wystarczyło powiedzieć, że pojawił się tanakowy szałas. Stał tam gdzie chłopak go budował. Przed nim stała Felicia, a obok klęczała Mizuki trzymająca w objęciach dwie, sądząc po długości jasnych włosów, dziewczyny owinięte w koc.
Tanaka ruszył ku zamieszaniu. Felicia właśnie się pochylała, ale Mizuki odgoniła ją machnięciem ramienia.
- Ojj, weź. Chcę się im tylko przyjrzeć - rzekła arrancarka, po czym odwróciła się słysząc nadbiegającego Tanakę. - Twoja znajoma sporo przed nami ukrywa.
- A co może? - warknęła Mizuki tuląc do piersi jasne główki - Mam wam wszystko pokazać żebyście mieli z czym wrócić do waszych panów?

- Ty może nie - Mizuki obdarzyła Felicię wrogim spojrzeniem - ale co do niej nie jestem tego już taka pewna.
Mizuki schylając się wróciła do szałasu wraz z dziewczynami. Zdecydowanie było to schronienie zbudowane przez Tanakę. Zakryte niedźwiedzią skórą i otoczone zaostrzonymi palikami dla ochrony przed dzikimi zwierzętami.
Yuzuru odszedł z Felicią na bok. Okazało się, że arrancarka nie podzielała zdania towarzysza.
- Atso i Victor inaczej by postąpili - szeptała zerkając na szałas, do którego wskoczył właśnie karzeł prawdopodobnie szukający ochrony przed coraz mocniejszym deszczem. - Ty akurat przespałeś całe zamieszanie, kiedy ta dziewczyna uciekła, ale Atso był wtedy naprawdę wkurzony i na pewno chętnie by ją teraz odzyskał. No i jeszcze te bliźniaczki... ta rudera pojawiła się nagle i zaraz wypełzły z niej te dziewczyny. Jak nic mają jakieś cudaczne moce, którym chciałby się przyjrzeć Atso.

Po wysłuchaniu argumentów Tanaki Felicia rozłożyła bezradnie ramiona.
- Ech... niech ci będzie. Coś w tym jest, że Belle mogłoby się nie spodobać gdyśmy chcieli porwać jej znajomych. Chociaż jestem pewna, że gdyby był tu z tobą Novembree to starałby się, jak wy to mówcie - wziąć dwie kaczki za ogon. - Zrobiła zatroskaną minę. - Ale mam nadzieję, że aż tak bardzo swoich znajomych nie ceni... W końcu trochę ich ubiliśmy podczas ataku na wieże. Bardzo ona jest pamiętliwa? I co ważniejsze - długo będziemy musieli jeszcze czekać? - Felicia musiała podnieść głos, aby słowa przebiły się przez wzmagający się szum deszczu, który zaczynał się przemieniać w prawdziwą ulewę.
Płaszcz z Las Noches okazał się wcale nie takiej dobrej jakości, bowiem Tanaka czuł na skórze coraz więcej chłodnej wilgoci.

- Może i tak, sama nie wiem. - Felicia wzruszyła ramionami. - Ale cieszę się, że jestem z tobą. Novembree faktycznie zrobiłby sporo zamieszania.
Arrancarka spojrzała tęsknie w kierunku szałasu.
- Tam raczej nie będę mile widziana. - Powiodła wzrokiem dalej. Wskazała na sosnowy zagajnik. - To może tam? Lepsze to niż nic, a i ładny widok na okolicę będziemy stamtąd mieli. Kto ostatni ten mokra kaczka! - krzyknęła i pognała ku sosnom przy wtórze świstu sonido.
Tanace nie pozostało nic innego jak tylko zaakceptować przegraną, chociaż mógł spróbować się od niej wykpić jeśli tylko zdecydowałby się jednak zajść do swojego dawnego schronienia. Obecnie każdy wybór gwarantujący choćby częściową ochronę przed deszczem wydawał się dobry. Yuzuru coraz bardziej czuł się jakby dopiero co wyszedł z zimnego jeziora.

- No widzisz. To jest nas dwóch. - Felicia odwzajemniła uśmiech Tanaki.
Niestety sosny stanowiły marną ochronę przed falą kropel spadających z nieba. Ktoś z gorszym zdrowiem od Tanaki pewnikiem mógł spodziewać się przeziębienia w niedalekiej przyszłości.
Felicia, jak przed nią Mizuki, oparła się o pień i obserwowała trening Tanaki, od czasu do czasu wykrzykując słowa zachęty.
Gromadził rei na podeszwach stóp i starał się ślizgiem błyskawicznie przenieść się dalej. Energia zdecydowanie zbyt często uciekała podczas robienia kroku przez co Tanaka doświadczał tylko osobliwego szarpnięcia w okolicach łydek. Zdecydowanie musiał poświęcić jeszcze sporo czasu na udoskonalenie techniki.
W międzyczasie szybko zaczynało się ściemniać. Felicia umilkła zupełnie z ponurą miną wyczekując przybycia Belle. Cud zdarzył się, gdy zza chmur widoczny był już księżyc i gwiazdy.
- Garganta! - Felicia wydała z siebie zduszony okrzyk.
Gdy Tanaka spojrzał w kierunku dolinki ujrzał tylko ciemną postać znikającą w szałasie.
- Było ich dwóch - poinformowała Felicia odklejając się od sosny. - Jedna to chyba twoja Belle, ale drugiego pierwszy raz na oczy widziałam.

- Chyba będzie lepiej, jak sam to załatwisz. Tylko postaraj się to zrobić szybko, bo jeszcze trochę i rozpuszczę się w tym deszczu.
Mokrusieńki Tanaka ruszył żwawo w kierunku szałasu. Dostrzegał, że od wejścia bije łuna światła. Najwyraźniej Mizuki zadbała o oświetlenie skromnego schronienia. Yuzuru przekroczył krąg palików, już otwierał usta, aby poprosić o pozwolenie na wejście, gdy uderzenie w brzuch zwaliło go z nóg. Runął w błoto, a osoba, która ścięła go z nóg zacisnęła mocno ramiona wokół jego talii.
- Wróciłeś elfie! - krzyknęła uradowana Belle.

Tanaka miał pewien problem, bo Belle wcale nie zamierzała z niego schodzić. Podniosła się wciąż siedząc na jego kolanach. Twarz skąpaną w kroplach deszczu rozjaśniał szeroki uśmiech. Uwagę Yuzuru natychmiast przykuł jej dość... niestandardowy strój.

Spoiler:

Noszenie czegoś podobnego w taką pogodę wydawało się niezbyt rozsądne, ale Belle zdawała się nie przejmować siekającym deszczem. Podskoczyła radośnie na kolanach Tanaki.
- Mhm, wydostałam się bez problemu!
Nagle Yuzuru poczuł uderzenie gorąca. Jego serce zaczęło mocniej bić, a oddech przyspieszył.
- Belle... pozwól swojemu przyjacielowi wejść do środka. Jeszcze dostanie zapalenia płuc.
Z szałasu dobiegł męski głos. Belle odwróciła głowę i uniosła rękę.
- Hai, bracie. - Chwyciła Tanakę za rękę i bez problemu pociągnęła go na równe nogi.
Yuzuru wciąż znajdował się w lekkim szoku. Miał dziwne przeczucie, że to osoba w namiocie przyprawiła go o gwałtowne doznania.

Obłocony i jeszcze bardziej mokry Yuzuru wszedł do szałasu. Zdawało się, że Mizuki trochę go powiększyła, ale i tak zgromadzone tam osoby ledwo się mieściły. Przy ścianie naprzeciwko wejście znajdowało się posłanie, na którym leżały teraz jasnowłose dziewczyny. Zdawały się spać. Przy dwóch kolejnych ścianach leżały cylindryczne metalowe pojemniki wielkości człowieka, które przyniosły Tanace na myśl trumny. Na jednym z nich siedziała Mizuki, a na drugim mężczyzna, który robiłby wrażenie nawet jeśli pozbawić go enigmatycznej aury.

Spoiler:

Wręcz diabelsko przystojną twarz okalały długie kosmyki srebrzystych włosów. Oczy barwy rozświetlonego słońcem srebra zdawały się przenikać duszę Tanaki. Wydawał się niezwykle srogi, ale gdy vizard się przedstawił, twarz mężczyzny rozpogodził uśmiech.
- Ohayo - Uniósł dłoń na powitanie. - Nazywam się Karas chociaż wielu tutaj zwraca się do mnie Gin.
Odziany był bogato w białe kimono podszyte czerwienią. Pas przepasało szkarłatne obi. Podobną barwę miała pochwa leżąca na kolanach mężczyzny.
Tanaka nie mógł określić do jakiej rasy ów nieznajomy należał. Nie dostrzegał fragmentu maski i nie mógł być pewny, że jego katana jest zanpakuto.
Belle usiadła obok mężczyzny, a Mizuki poprawiła lampion zawieszony na haczyku pod sufitem.

Deszcz bębnił w niedźwiedzią skórę. Tanaka doświadczył niesamowitego uczucia deva vu, które wydarło go z dziwnego stanu powodowanego przez Karasa.
Na pytanie Yuzuru mężczyzna zaśmiał się krótko.
- Nie nie, nie jesteśmy rodzeństwem, ale odkąd poznałem Belle nazywa mnie swoim bratem i szczerze mówiąc nigdy nie nabrałem ochoty, aby ją tego oduczyć.
- Aha, bo jesteś dla mnie jak brat! - Belle zdawała się być w wyjątkowo dobrym humorze, co zresztą wydawało się u niej dosyć często spotykane.
- Może usiądziesz? - zapytała cicho Mizuki. Ona dla odmiany wydawała się przygaszona w porównaniu do stanu jaki towarzyszył jej podczas wcześniejszej rozmowy z Tanaką.
Yuzuru istotnie znajdował się w niezbyt wygodnej pozycji. Przygarbiony stał nad resztą zgromadzonych, chociaż podobna pozycja miała swoje zalety. Obok bambusowego pojemnika stojącego obok łóżka dojrzał bowiem bliźniacze katany o żółtych rękojeściach, które otrzymał niegdyś w podarunku od Mizuri.
Tanaka podjął się sondowania emocji innych po złożeniu propozycji Belle. Mizuki zmarszczyła brwi, Karas westchnął cicho, a Belle zachichotała głośno.
- Ojj, to Vikuś wpadł na pomysł - rzekła z trudem zduszając chichot. - Naprawdę chce żebym mu pomogła w Las Noches?
- Czego on się spodziewa? - warknęła Mizuki. - Po tym do czego doprowadził w wieży... trzeba mu przyznać, że ma tupet.