Dom państwa Kumagae

Zmiana w jego śmiechu nie spodobała się jej. Nie zamierzała jednak ustępować. Obserwowała jego ruchy, jego ukłon, i to co mówił. W innej sytuacji... nie, w innych też. Mimo wszystko to był cały czas ten sam mały kretyn, irytujący i mało bystry. Tylko teraz mu się pokręciło i myśli, że jest mocny. Dlatego też prychnęła na jego słowa podziękowania. Drugi raz gdy zaczął ją "zachwalać". Była widziana w charakterze posiłku, i ktoś robił z tego komplementy. I jej moc... on ją tylko w tym charakterze rozpatrywał?
-Po raz pierwszy w Twoim nic nie wartym życiu masz rację. Nie mam wiele do powiedzenia. Tutaj nie ma o czym gadać-Przywołała łuk. Dosyć tego cackania się. Wiedziała, że ten czas kiedyś nadejdzie. Test jej zdolności. Okazja na zatarcie ostatnich dowodów. Tych najważniejszych.
-Po prostu Cię zabiję-Nie czekała na jego odpowiedź. Skoczyła trochę bardziej do tyłu zwiększając dystans pomiędzy nimi. Zaczęła strzelać, niezbyt mocno by przypadkiem się za szybko nie zmęczyć. Na początku bardziej dla jego sprawdzenia. Co umie. Jak jest szybki. Będzie się bardziej pilnować, by nie oberwać jakimś kontratakiem... i może w końcu Vormund ruszy swoje łaskawe cztery litery?!

Daichi cofnął się gwałtownie, gdy wywołała łuk. Strzeliła prosto w niego, ale drań był szybki. Zdołał uskoczyć chociaż strzała drasnęła go w ramię.
- Ejże! Nie tak agresywnie! - krzyknął oburzony, ale już musiał uskakiwać przed kolejną strzałą, która rozbiła się tuż pod jego nogami.
- Skoro tak... również pójdę na całość!
Zaczął się zmieniać. Ubrania po prostu znikły, ukazując Daichi'ego w całej swej nieokazałości. Skóra szarzała błyskawicznie, w piersi pojawiła się dziura, a na twarzy zaczęła się formować maska.
Zaczął zmieniać kształt, który z każdą sekundą coraz mniej przypominał ludzką formę.
Po chwili przed Ishifone stał już groteskowy potwór.

Spoiler:

Nogi i ogon wyglądały, jakby należały do jakiegoś prehistorycznego gada, ale reszta... tego nie sposób było nazwać.
Żółte ogniki świecące w oczodołach zwróciły się na Ishifone.
- Widzisz co zrobiłaś? Nie lubię tej postaci, a przez twoje agresywne zachowanie musiałem ją przybrać.

Strzeliła w niego słabą strzałą. Uskoczył. To następna. Nie zamierzała się z nim zbyt długo patyczkować, na razie po prostu patrzyła na to co robi. Jak robi. Nie jest taki wolny jakby się mogła spodziewać. Może też coś ze sobą zrobił w czasie gdy ona ćwiczyła. Tylko jest pewna różnica. Ona ćwiczyła. Ciężko. A on nie. On może mieć jakieś naturalne predyspozycje, ewentualnie może umieć polować na jakieś bezbronne dusze. Powinno pójść... różnie. Teoria walki - nie lekceważyć przeciwnika. Zwłaszcza...
...gdy wygląda jak skrzyżowanie kangura z dinozaurem. Masywne nogi, sporo ostrych zębów. Ręce stosunkowo chwytne. Pewnie będzie poruszać się susami albo długimi krokami. Musi brać to pod uwagę.
-Wyglądasz inteligentniej-Koncentrowała Reiatsu, by wzmocnić swoje ciało. Musi być w stanie utrafić drania. To przede wszystkim (15 p. rei w zręczność). Załadowała następną strzałę, tym razem mocniejszą. Ugięła lekko nogi, gotowa do odskoku. Musi trzymać presję, szyć do niego pociskami jak tylko będzie mogła. Rozejrzała się po terenie... czy jest coś, co mogłaby wykorzystać. Na razie... bazowała na swoich umiejętnościach. Czas zaczynać

Cóż, w pobliżu były latarnie ustawione w równych odstępach między sobą. No i jeszcze kontener na śmieci jakieś kilka metrów za Ishifone.
Dziewczynę otoczyła aura reiatsu, kiedy wzmocniła swoją gibkość. Może Vormund wyczuje iż używa takich dużych dawek energii i skapuje się, że potrzebuje pomocy?
Od Daichi'ego nic nie było czuć. Widać, że skubany nie kłamał i rzeczywiście potrafił się nieźle maskować.
Dziewczyna ładowała już kolejną strzałę mieszając swoją energię z tą z otoczenia.
Ale pusty już uginał nogi. Niczym z katapulty wystrzelił w jej kierunku.
Buzujące w niej reiatsu nie zawiodło jednak. Zręcznie uskoczyła, tak że bestia zaryła pazurami w chodniku kilka metrów za nią.
Nie tracą czasu wystrzeliła. Trafiła prosto w skrzywione plecy, czemu towarzyszył żałosny ryk Daichi'ego.
- Wciąż mnie ranisz! - poskarżył się odwracając do niej potworny łeb.
Nogi pustego zaświeciły kiedy otoczyła je poświata rei. Widać chciał skorzystać z podobnej sztuczki.

[-22PR]

Latarnie. Może. Później. Bardziej interesował ją kontener, który stał akurat za nią. Co dziwne, nie czuła od tego pustego Reiatsu. Nauczył się. W końcu. Rychło w czas. Teraz mu to nie pomoże, za to miała nadzieje, że jak będzie spalała w miarę dużo Reiatsu, to uda się jej zwrócić grzecznie Vormundowi uwagę, że CHOLERA JASNA WALCZY O ŻYCIE.
Udało jej się uskoczyć, cudownie, ale energia już z niej zeszła. Najważniejsze, że nie ze strzały, przez co mogła ją posłać prosto w jego... plecy. Zabolało go to, ryknął, świetnie. I jeszcze posłał komentarz. Rodzice go nie nauczyli, że w czasie walki się nie gada bo ktoś może mu przypadkowo język uciąć? Przyuważyła coś. Że kumuluje energię w nogach by mocniej na nią wskoczyć. Nie pozostawała dłużna... tylko tym razem musiała też poprawić swój czas reakcji, bo inaczej nic z tego nie wyjdzie. (Siedem w zręczność, osiem w szybkość). Załadowała strzałę o podobnej mocy... ustawiła się przed kontenerem.
-To raczej było tylko wrażenie z tą inteligencją-Rzekła drwiąco. Znowu będzie musiała opierać się na swoich umiejętnościach. Ale jak dobrze pójdzie bestia wbije się w kontener, a ona będzie miała kolejny czysty strzał. Jakby była pewna to by wystrzeliła strzałę z pełną mocą w nadziei, że pośle go to na drugi koniec ulicy. Tak czy owak... pierwszą zamierzała wystrzelić w momencie odskoku, by go trochę spowolnić. Drugą jak już, taką miała nadzieje, wbije się w kontener. Zamierzała potem przyjąć strategiczną pozycję pomiędzy latarniami...
...pytanie tylko, czy tym razem uda się jej wyrobić z unikiem. Będzie musiała się mocno oprzeć na swoich zmysłach jeżeli chodzi o wyczucie momentu wyskoku.

Daichi chyba nie załapał, że coś się święci, bo po prostu wystrzelił w jej stronę.
Puściła strzałę, aby osłabić impet pustego. Maszkara nie miała za bardzo, jak tego uniknąć, a dziewczyna umiała strzelać. Rezultatem tych dwóch składników, była strzała, które rąbnęła pustego prosto między oczy.
Lecz na tym koniec dobrych wiadomości. Bestia rąbnęła o Ishifone ułamek sekundy później.
Potężna siła zadziałała na jej brzuch, kiedy znalazła się między kontenerem, a głową Daichi'ego [-33PŻ].
Pusty odskoczył piszcząc żałośnie. Trzymał się za maskę i skakał w miejscu niczym dziecko, które zraniło się w palec.
Ishifone niewiele to teraz jednak interesowało. Zupełnie, jakby zawartość jej jamy brzusznej została zmiażdżona. Skuliła się na ziemi przyciskając ręce do promieniującego bólem brzucha.
Czuła w ustach nieprzyjemny smak. Coś pociekło jej po brodzie.
- Ty mała! - Ogon Daichi'ego zacisnął się na jej szyi. Podniósł ją w powietrze. Zauważyła pęknięcie na jego masce. Musiało go diablo boleć, ale szczerzył się radośnie.
- Wreszcie cię dorwałem! Nawet nie wiesz, jak długo czekałem na tą chwilę!

[-23PR]

Zgodnie z planem, puściła strzałę. Trafiła tam gdzie trzeba, prosto w maskę, więc teoretycznie powinna po prostu odskoczyć w bok. Niestety, los chciał inaczej. Pomimo jej refleksu nie była fizycznie w stanie uskoczyć. Poczuła potężne uderzenie w brzuch... a jej plan obrócił się przeciwko niej. Czuła, jak jej wnętrzności były miażdżone pomiędzy czaszką stwora a kontenerem. Chciała krzyknąć, ale nie była w stanie. Zamiast tego leżała skulona trzymając się za brzuch. Nie wiedziała co właściwie wypływa z niej - wymiociny, krew, czy może wszystko naraz. Nie żałowała sobie, wypluła to. Zamroczyło ją na chwilę, co zostało wykorzystanie przez Daichi'ego, który doszedł do siebie zdecydowanie szybciej. Nie musiała nawet unosić wzroku... znowu to samo... tylko tym razem nikt jej nie pomoże. Nie może tak przyjąć, bo zginie... cholera jasna... złapała odruchowo dłońmi za ogon, usiłując złapać nieco oddechu... złapała, a przynajmniej usiłowała złapać jeden duży, i postarała się wyszeptać te słowa. Jedną ręką się szarpała przy ogonie... a drugą szukała rurki w swojej kieszeni.
-O ty... który potrafisz pokonać zło od środka... bez narzędzi... wywierć mego wroga!-Wyszepcze...Po czym desperacko rzuci rurką w jego maskę. Jeżeli jej się uda... powinna go odepchnąć i dać sobie chwilę czasu na zaczerpnięcie tchu... albo nawet go zdrowo poranić.

Wydawało się, że dziewczyna jest zdana na łaskę Daichi'ego. Demon ściskał mocno jej gardło, ale nie na tyle, aby nie mogła oddychać. O nie... jeszcze nie chciał jej zabić.
- Hmm... coś na poprawienie apetytu - mruknął pod nosem. Szpony poszły w ruch, ale dostało się tylko ubraniu, które Daichi jednym pociągnięciem zmienił w szmaty.
Potem delikatnie jednym palcem zerwał z niej stanik. Pusty otworzył paszczę i wydobył z niej długi, przypominający oślizgłego fioletowego robala, jęzor. Jego koniuszek dotknął dziewczynę między piersiami i powoli przechodził coraz to wyżej.
Jakkolwiek obrzydliwe to było, to tak zabsorbowało Daichi'ego, że w ogóle nie zauważył, jak dziewczyna grzebie w kieszeni. Jednak szept już usłyszał. Cofnął gwałtownie głowę, ale było już za późno. Dziewczyna rzuciła na niego srebrzystą rurkę, która wraz z rozbrzmieniem ostatniego słowa inkantacji, otworzyła się wylewając świetlisty płyn.
Reiatsu przybrało postać postać migoczącego wiertła, które wbiło się w bok maski pustego.
Ten zawył po raz kolejny. Rzucił Ishifone w bok. Dziewczyna zaliczyła bolesne spotkanie z ziemią [-4hp], ale wreszcie była wolna.
Pusty zaś miotał się ukrywając twarz w szponiastych dłoniach.
- Co tam się dzieje?! - usłyszała podniesiony głos matki.

Mogła oddychać, mogła szeptać. I tak lekko drżała, z bólu oraz z powodu tego czego była światłem. Gdyby nie była skupiona na tym co miała teraz zrobić to najprawdopodobniej zwyzywałaby go od zboczeńców. A teraz musiała przyznać, że ta sytuacja działała na jej korzyść, chociaż całościowo była bardzo ale to bardzo nieciekawa. Podczas gdy on najpierw rozerwał jej górną część garderoby, ona wygrzebała jedną rurkę ze spodni. Gdy jego język muskał jej klatkę piersiową pomiędzy jej piersiami, ona zaczęła mówić. I to zwróciło jego uwagę, jednak zdecydowanie za późno, bo i tak oberwał i to dość mocno. Upuścił ją na ziemię, przez co jeszcze bardziej się potłukła, ale przynajmniej mogła stanąć na nogi... więc teraz... kurwa mać! ONA?! Nic nie mówiła. Musiała... cholera, nie wiedziała co robić. Ucieknie - ten skojarzy fakty i ją porwie albo i zabije. Zostanie - będzie ją wykorzystywać jako żywą tarczę... albo od razu zabije... szybka analiza sytuacji. Nie zależy jej, mogłaby nawet zginąć. Co nie zmienia faktu, że może się obejść bez dodatkowych ofiar.
-Na wszystko co dla Ciebie jest święte, NIE ZBLIŻAJ SIĘ!-Krzyknęła nawet nie wiedząc, gdzie ona jest. Wstała. Załadowała tyle Reiatsu do strzały ile tylko mogła. Trzeba go zabić póki jeszcze stoi. Tylko by nie trafić w matkę.

Dziewczyna ujrzała, jak matka stoi na progu domu. Rozszerzyła oczy ze zdumienia, gdy ujrzała swoją poobijaną i nagą do pasa córkę.
Ruszyła szybko przez ogród nie świadoma zagrożenia. Daichi miotał się wściekle, ale już spoglądał poprzez palce na dziewczynę.
Zaszarżował na nią zanim zdołała wypuścić strzałę. Automatycznie odskoczyła, ale nie było to potrzebne bowiem pusty potknął się o własne nogi i zarył maską o ziemię.
Ishifone wykorzystała to. Zebrała rei potrzebne do utworzenia strzały, lecz wtedy koniuszek ogona pustego zwrócił się prosto na nią. Zabłysła na nim błękitna iskierka i duchowa strzała wystrzeliła prosto w głowę dziewczyny.
Była tak blisko, ale Ishifone szarpnęła głową w bok tak, że strzała jedynie zadrasnęła jej policzek zdobiąc go krwawą szramą [-1hp].
Dziewczyna utworzyła własną strzałę i w końcu wystrzeliła, ale co to! Potwora otoczyła aura reiatsu, odbił się od ziemi unikając pocisku. Teraz obrócić łeb w zbliżającą się matkę. Jego ogon wydłużył się nagle i złapał matulę za gardło. Kobieta zacharczała przeraźliwie, oczy wyszły jej na wierzch.
- Dezaktywuj łuk, albo ją zabiję - warknął słabo Daichi.

Wiedziała. Po prostu wiedziała, że tak to się zakończy od chwili, gdy ją usłyszała. Ale po kolei - najpierw nie zareagowała na jej polecenie. Wyklinała ją wniebogłosy w myślach, ale tym bardziej musiała reagować szybko, zanim tamten ją zauważy. Zaczęła ładować strzałę, a tamten się na nią rzucił... i się wywalił. Wykorzystała to momentalnie... albo przynajmniej próbowała. Zobaczyła błysk, i ledwo co uniknęła pocisku, który i tak rozorał jej policzek. Dość tego! W końcu odpowiedziała ogniem... ale stwór wykorzystał swoje reiatsu i odskoczył na bok... cholera jasna, zauważył ją... i złapał... tak jak, cholera jasna, się spodziewała... stała, dyszała. Drżała z bólu i zmęczenia... ale i emocji. Negatywnych rzecz jasna.
-...ty... pierdolona idiotko...-Syknęła wściekła. Patrzyła się przez chwilę na tą sytuację... był słaby. To znaczyło, że również mocno mu przyłożyła. Ba, może nawet następny pocisk by go sprzątnął... mimo wcześniejszego postanowienia... wahała się. Przez chwilę. Popatrzyła się na jej oczy.
-Nie wierzyłaś mi. Nigdy mi nie wierzyłaś... nienawidzę was. Wszystkich-Władowała tyle reiatsu z otoczenia i od siebie ile mogła w strzałę, by go sprzątnąć. Odrzuciła wszystko. Nie zastanawiała się nawet co będzie dalej. Liczyło się tylko jedno. By zabić tego skurwysyna. Jednym. Pieprzonym. Strzałem.

Daichi widząc, że Ishifone kumuluje energię zacisnął ogon mocniej na szyi matki, która niczym panna w opałach ( w tej sytuacji dosyć nieświeża już panna ) najzwyczajniej w świecie zemdlała.
Pusty widząc, że dziewczyna nie myśli o złożeniu broni, warknął gniewnie, trzepnął ogonem i rzucił matkę prosto na dziewczynę. Ta jednak mimo zmęczenia i bólu bez większych problemów uskoczyła. Stworzyła strzałę. Wycelowała. Strzeliła.
Świetlisty pocisk przepruł powietrze. Minął maskę, ale wbił się w bark pustego.
Zakwilił żałośnie. Na poważnie naruszonej już masce pojawiły się kolejne pęknięcia.
Jeszcze raz otoczyło go reiatsu. Skoczył na nią.
Tym razem jednak coś nie poszło. Dziewczyna chyba osiągnęła już swój limit. Nie uniknęła.
Pusty uderzył w nią i powalił na ziemię. Rąbnęła głową o podłoże, zamroczyło ją [-13PŻ]. Stróżka śliny padła jej na twarz. Poczuła odór dobywający się z ciemnej paszczy.
Daichi dyszał ciężko, wydawało się, że w ostatni skok włożył całą resztkę swoich sił.
Lecz to on był teraz na górze...

[-7PR]

Była bezwzględna. Widziała, jak mięśnie zaciskają się na szyi jej matki, co spowodowało jej utratę przytomności. Chciał ją nastraszyć... niech straszy. Niech skupia się na tym. Będzie jej łatwiej go ustrzelić... orzesz! Blisko! Nie spodziewała się, że kiedyś jej matka będzie potrafiła tak latać... nie zwróciła uwagi gdzie wylądowała, jak wylądowała, i czy w ogóle jeszcze żyje. Może... później. Jak sama przeżyje... traci siły. Trzeba to skończyć, szybko... już prawie... i poszło.
Pocisk trafił, nie tam gdzie trzeba, ale trafił, doprawiając dodatkowo beznadziejny stan Daichiego. Kolejna dawka reiatsu... szlag, mogła sama go użyć, ale było już zdecydowanie za późno. Oberwała i poleciała na ziemię... głową uderzając o podłoże. Straciła na chwilę kontakt z rzeczywistością... pewnie ma wstrząs mózgu. Czyli właściwie wszystko ma potłuczone... możliwe, że nawet jak go zabije to nie wyjdzie z tego żywa... heh... taki zgon... z jego przyczyny... wstydziła by się... ale i on nie miał siły walczyć. Po prostu leżał i dyszał... poszukała czegoś w kieszeni. Rurek.
-Sokole, Ty... który nigdy nie chybiasz celu. Ty... który zawsze zwycięsko wracasz z łowów. Weź w dziób mą strzałę... i przeszyj nią wroga. Przyrzekam Ci... miejsce... przy stole biesiadnym... Nie zawiedź mnie w chwili potrzeby. Sourei Kamaidan-Samonaprowadzająca się strzała. Ustawiła rękę z boku, by strzała leciała równolegle do podłoża, a nie prostopadle. Mogło by ją przeszyć. Ale lepszego pomysłu nie miała, zwłaszcza na obecny stan jej głowy... ciała... żyj... żyj! Mów! Działaj!

Na wpół przytomna Ishifone pogmerała w kieszeni i wydobyła kolejną rurkę. Wyciągnęła rękę w bok i zaczęła inkantację. Tyle, że Daichi nie miał zamiaru biernie obserwować.
Jego paszcza wystrzeliła do przodu i zacisnęła się na ramieniu dziewczyny. Nierówne zęby wgryzły się w mięso niemal do końca wyduszając z Ishifone życie [-6hp].
Czy tak miała skończyć? Zabita przez potwora pośrednio zrodzonego przej jej okrutny żart?
Daichi oderwał się od ramienia i ryknął. Trzy długie igły wbiły się w maskę krusząc ją jeszcze bardziej.
Spojrzał przed siebie, po czym ostatni raz skierował wzrok na Ishifone. W żółtych ognikach płonął gniew i nienawiść, ale jednocześnie było tam tyle cierpienia...
Gęsta sieć pęknięć podzieliła maskę. Potworna maska Daichi'ego rozpadła się, tak, jak i reszta jego ciała.
- Uhhu! Było blisko! - Głos był tak skrzekliwy i szorstki, że dziewczyna z trudem zrozumiała słowa. - Chyba niepotrzebnie tyle zwlekaliśmy, Izumi!
- Cicho bądź, Kröte - odpowiedział mu znudzony, dziewczęcy głos. - Chciałam zobaczyć na co stać wychowanka sławnego Vormudna. Prawdę mówiąc... jestem zawiedziona.
Zanim straciła przytomność usłyszała, jak ktoś krzyczy jej imię. Ojciec? Nie miała pewności...

https://bleach.forumpolish.com/t1735p240-november-eleven

Skinęła głową. To było dla niej naprawdę dziwne, że osoby się tak do niej zwracały... Właściwie jakiekolwiek, a tu naprawdę zaskarbiła sobie zaufanie Ryoto. Naprawdę wierzył, że zamierzała robić dobre rzeczy. Czy miał rację?
Zamierzała, to na pewno, tylko co z tego wyjdzie...
Nie pokazała Michiemu swojej twarzy. Jakkolwiek wierzyła w brak złych intencji, tak tłumaczenie teraz mu tego wszystkiego zajęło zbyt wiele czasu. Dlatego pożegnała się z nim przyjaźnie acz krótko. Brak Murasakiego nie był dla niej zaskoczeniem. Jedynie ukłoniła się w stronę jego okna. Albo zauważył albo nie.

Miała coś ostatnio pecha do tych skoków, i jedyne co ja pocieszało to to, że mogło być znacznie gorzej. Nawet te parę chwil ją dość mocno wychodziło. Aż strach pomyśleć co by się z nią działo, gdyby była w pełni śmiertelna.

Postawiła pierwszy krok. Drugi.
...dawno nie była w domu. Stała tak przez moment wpatrując się w budynek, w którym przeżyła ponad połowę swojego życia. Z którego jak tylko przyszedł czas wzięła odpowiedzialności za siebie uciekła nie patrząc na nic i nikogo, w poszukiwaniu kolejnej ofiary z której mogłaby ssać ile tylko się dało.
Wróciła raz, wywracając życie mieszkańców do góry nogami. Właściwie to... Czuła za duży ciężar gdy o tym myślała. Postawiła parę pierwszych kroków. Ktoś dbał o to miejsce. Było zamieszkane. Zachowywała ostrożność.
Zerknęła przez okno. Widok ją uspokoił i zaniepokoił jednocześnie. Z jednej strony wydawało się, że jej matce nic nie jest i trzyma się całkiem dobrze. Z drugiej strony ktoś jej pilnował. Może się jej spodziewają, albo Mercenari również mają swoje benefity? Tylko... Czemu chciałaby mieć na niej oczy...
Odsunęła się od okna i przylgnęła do ściany. Wzięła oddech i skupiła się na wyczuciu źródeł energii duchowej. Może to było jedynie podpusczenie, i ktoś ją obserwował.
...ale jeśli nie... Musiała to przemyśleć. Ważne, że jej matka tam była. Spróbowała wyczuć, czy to na pewno jej dusza a nie jakiś falsyfikat, zrobiony po to by ją zwabić. Dopiero jak była pewna to uznała, że nie ma co tutaj dalej siedzieć.
Odejdzie stąd. I jak się oddalali kawałek to poleci do Katriny mniej uczęszczanymi uliczkami. Jak było tu sporo shinigami to faktycznie lepiej się było nie rzucać w oczy.

Najwidoczniej shinigami wysyłani na zadania do świata żywych musieli być z trochę wyższej półki niż ci których spotykała w soul society. Miało to sens, musieli wiedzieć jak się ukrywać w świecie, gdzie ukrywają się wszyscy. Pocieszało ją jednak, że ostatecznie ją wykryła. Musiała być ostatecznie przynajmniej trochę słabsza. Jej głowa pracowała na pełnych obrotach, obmyślając w jaki sposób zrealizować swój plan z tą komplikacją. W końcu na to wpadła.
-Na razie nic nie czuję. Spokojnie. Mam plan.-Chikaze zaczęła mówić normalnie. Tyle tylko, że o tym co wokół się znajdował. O budynkach ze stali i betonu w których żyli i pracowali ludzie, o maszynach które pracowały na wysokoenergetycznym oleju i które mogli zobaczyć na ulicy, o tym iż w tym miejscu każda osoba ma prawo do edukacji, tylko jest straszny tłok. Przynajmniej tutaj. Generalnie robiła wrażenie, jakby ich oprowadzała. Raz mówiła głośniej a raz ciszej. Właśnie w tym momencie ciszy zaczęła przedstawiać swój plan. Widziała już z daleka znajomy kształt. Przynajmniej jedna rzecz po jej myśli.
-Polecę odwrócić uwagę czarnej. Wtedy Muffy leci uśpić moją matkę, wy ją przejmujecie i schodzicie do studzienki. Będzie nieprzyjemnie ale bezpiecznie-Wskazała głową na okrągłą płytę przy ulicy-Przejdziecie tam kawałek, i jak się upewnicie, że nikt was nie śledzi wyjdźcie. Musicie się kierować znowu do centrum, na ulicę...-Podała im adres-Tam będzie sklep ze słodyczami należący do Katriny, widoczny tylko dla świadomych duchowo. Powołajcie się na mnie i przeproście za kłopoty. Dołączę później. Słowo
Przestała tłumaczyć, pokazując to na jeden dom to na drugi, to na okno to na futrynę. Na moment jej wzrok zatrzymał się przy jednym z nich. Tak. To... tak. Tak było.
Okej. Trzeba się wziąć w garść. Szła sobie i patrzyła co chwila czy ktoś lub coś tam było w środku, ale chyba nie. Sukces, jak to zrobią szybko to nie powinno być problemu. Z tego co czuła chowała się za rogiem. Musiała to zrobić bystro.
-Ogólnie faktycznie takie miejsca są nawet ładne jak na świat żywych! Ale jest tu jeszcze coś innego co chciałam wam pokazać... zaraz wrócę, poczekajcie chwilę!-Mrugnęła do nich odwracając się na moment od shinigami, i pobiegła mniej więcej w tamtym kierunku w którym była tamta shinigami. Ot, by skrócić ten dystans. Nawet nie używała migoczącego kroku, zależało jej tylko na tym by znaleźć się bliżej. Jakby uciekła gdzieś indziej to by dopiero wtedy skróciła dystans krokiem, albo jakby usłyszała jakieś bakudou. Przy czym za blisko już by uznała róg ulicy za którym się chowa. Popatrzyłaby na nią spod kasy zainteresowana.
-Halo, mogę Pani w czymś pomóc? Pani chyba też nietutejsza!-Zawołałaby tak czy owak. Nie chodziło o to by być dyskretną. Chodziło tylko o to by odwrócić uwagę tej shinigami od reszty grupy. Specjalnie by się zresztą ustawiła tak, by patrzyła w innym kierunku.

Kiwnęła głową i rzuciła jeszcze "wam również" zanim puściła się w bieg. Pozostawała jej jedynie wiara, że dadzą sobie radę i kupi im dość czasu, by się oddalili. Kolejna znajoma rodzina. Zabawne, jak teraz jej się takie rzeczy przypominały. Kiedyś nawet nie poświęcała temu połowy myśli, ale najwidoczniej jednak wszystko to rejestrowała.
Zaczęła się oddalać, ale nie dość szybko by uniknąć przed jej osoba. Stanęła. Przypatrzyła się. Małe, niepozorne, trochę jak ona. Musiała odpowiednio zagadać.
-A dziękuję, dużo podróżuje, chociaż dalej masa rzeczy mi umyka. Na przykład jak dokładnie działają te całe auta, tak konkretnie. Wlewają ten olej i to jakoś jedzie, ale... jak?-Zagadnęła tak, trzymajac ręce wzdłuż ciała. Postawę ciała miała dość luźną i swobodną. Ręką co prawda gdzieś tam była koło rękojeści miecza, ale nie wyglądało by miała zamiar coś z nim robić. Było to nawet zgodne z prawdą-W ogóle, jestem Morigami, znaki na obrońcę i bóstwo, miło poznać Pani Shinigami!-Ukłoniła się nisko i energicznie, i wróciła do pozycji wyprostowanej.
-A jak się Pani nazywa? Z imion można całkiem wiele odczytać wbrew pozorom. I mam nadzieję, że... Ah, kogo ja oszukuję, widać, że jest Pani cała spięta. Nie ma potrzeby, naprawdę! Swoją drogą, naprawdę świetnie sie Pani ukrywa, dopiero przed chwilą udało mi się wyczuć... Ale dobrze, już wyjaśniam. Odwiedziłam ostatnio moją rodzinę i opowiadałam im o tych wszystkich dziwnych rzeczach które tu widziałam. Świat żywych jest fascynujący, nawet jeśli się z nim trochę źle czujemy. I mój brat stwierdził, że bardzo chętnie by go obejrzał więc stwierdziłam, a czemu nie, oprowadzę ich trochę. Nie powinno to chyba być specjalnym problemem, chociaż jak o tym pomyślę, hmmm...-Mruknęła przeciągle, dając sobie chwilę jakby do namysłu. Tak naprawdę dała tamtym jeszcze nieco czasu-W sumie, może Pani mi pomoże. Zauważyłam, że atmosfera tutaj zrobiła się jakby taka gęsta. Tak metaforycznie. Osoby świadome które widziałam były właśnie takie spięte, jest więcej shinigami... Ogólnie tu z tego co widziałam sporo się dzieje, ale ostatnio... Może Pani mi wyjaśni, skoro już rozmawiamy o tym-Nagadała sie strasznie. Ale była w dobrej pozycji, przez to, że się cofnęła w uliczkę to nie widziała co się działo przy jej rodzinnym domu. Teraz tylko grać wystarczająco długo na zwłokę.

Wydała z siebie krótkie mruknieciem zawodu. Majowa, okej. Nie miało to znaczenia poza tym, że chyba odsłon się uśpić jej czujność. A jak już zaczęła się wsłuchiwać w to co mówiła jej nastrój się znacznie poprawił. Łyknęła przynętę - teraz tylko dać im parę minut na zrobienie co trzeba i oddalenie się. Pokiwała głową z zainteresowaniem.
-Uhum, to by może tłumaczyło, czemu znacznie łatwiej mi tu trafić niż do innych miejsc. Teraz rozumiem, musicie mieć pełne ręce roboty.-W Jej głosie zabrzmiało coś na kształt uznania-Wiem, że są tu osoby świadome duchowo, ale organizacje? Będę musiała uważać, już z jedną miałam styczność w trakcie wycieczki do społeczności dusz. Nazywała się chyba Cora.-Doskonale wiedziała, że podchwyci to zainteresowanie shinigami, i dokładnie o to chodziło. Ona natomiast nie ryzykowała aż tak dużo - nikt jej nie znał pod tym nazwiskiem, jej twarz była ukryta pod kasą. Pokiwała głową.
-Tak, i macie rację. Puści nie przepadają za dużą ilością boskiej energii. Acz inaczej może to wygladać gdyby była mniejsza. Boska energia jest rzadka... Zwłaszcza tutaj w świecie żywych. Naprawdę dziwnie się tu czuję..-Chikaze namyśliła się, tym razem o dziwo szczerze-Czy to nie ciekawe, że zarówno moc będąca czystym chaosem jak i perfekcyjnego porządku źle działają na pustych i z wzajemnością? Zupełnie, jakby stanowili jakąś trzecią siłę we wszechświecie.-Mogła wychwycić parę rzeczy które dodatkowo mogły wzbudzić jej ciekawość. Tym lepiej dla niej, nawet jeśli trochę zmyśla a trochę mówi prawdy.
-Co nieco wiem, acz na pewno mniej niż moi bracia, siostry, ciotki... rozumiesz o co chodzi, Mahiwa-san. Jestem jeszcze dość młoda, ale trochę widziałam, słyszałam i przeżyłam.
Swoją drogą - sto pięćdziesiąt. I Karakura w pierwszej dziesiątce. Nic dziwnego, że tu zawsze taki młyn...

-Ah tak, słyszałam, że za wami nie przepadają. Moim zdaniem jednak płeć nie ma znaczenia. Każdy ma potencjał i każdy powinien mieć szansę go rozwinąć.-Chikaze była dalej miła i naprawdę, w innej sytuacji nawet chętnie by porozmawiała dłużej, ale musiała dać im jeszcze trochę czasu. Wtedy zaczęło się sypać.
Najpierw usłyszała. Zerkneła na dach. Ktoś, kto używał shunpo. Nie widziała kto to, ani żadnych szczegółów bo poruszał się szybko. I chyba chciał ją zajść od tyłu. Musiała działać szybko. Gdy tylko usłyszała dźwięk shunpo zrobiła zaalarmowany wyraz twarzy i skoczyła do tyłu swoim shunpo. Na wszelki wypadek wystawiła za sobą łokieć. Albo wyląduje kawałek dalej, zostawiając nieznajomego napastnika między nią a shinigami, albo wbije się w niego z całą swoją mocą, przewalając go na ziemie swoją siłą, masą i prędkością. Jeśli by się zwaliła na nim - przyszpili go swoją masą i zacznie przyduszać - będzie również wzmacniać swoją siłę tak by ten się jej nie wyrwał. Jako, iż widziała wcześniej jak się porusza to któryś z tych planów powinien wyjść. Też w razie czego nie zamierzała go dusić do śmierci, co najwyżej do utraty przytomności. Chciała go unieruchomić, krzycząc do niego "Co zachodzisz ludzi od tyłu?! Kim Ty jesteś?!"

Potwierdziło się - wydawał się od niej wolniejszy. To dobrze. Wyglądał na pierwszy rzut oka jak jakiś renegat, bo chyba shinigami przykładają jakąś wagę do swoich uniformów. Mogła się nad tym zastanowić nieco później.
Miała rękę akurat cofnięta przez wystawienie łokcia w tył. To dobrze się składało - mogła ją szybciej wystrzelić do przodu, wykonując dystansowe uderzenie na twarz czarnego. Tyle, ile akurat uda jej się z siebie wykrzesać w trakcie tego ruchu. Nie chciała mu zrobić wielkiej krzywdy, tylko trzasnąć w nos czy zęby by nie mógł wypowiedzieć choćby skróconej formułki czaru.
-Mahiwa-san, co to za jeden?!-Zawołała dalej oburzona w trakcie wykonywania uderzenia. Skupiała się głównie na nim, ale przez to powinna mieć też drugą shinigami w zasięgu wzroku. Jeśli by jednak się nie wyrobiła - palec do przodu sugerował na przykład byakurai. Jeśli to będzie jakiś pocisk czy promień to spróbuje uniknąć.
-Nie! Chcę! WALCZYĆ!-Wycedziłaby w każdym razie, jakikolwiek by się jej akcja nie skończyła.

Nie udało się, ale się udało. Uderzyła go, ale za wolno przez co puścił krótkie zaklęcie. Ale uniknęła. Zaczęło ją zastanawiać czemu nie reaguje i nic nie mówi. Czy to był renegat na czyjeś zlecenie? Czy mercenari zrzeszało tez takich jak on? Czy może to przełożony tamtej, i dlatego nie reaguje bo sama nie widzi do końca powodu by atakować? Albo widziała różnice i uznała, że nie było sensu się wtryniać w coś w czym mogłaby tylko przeszkadzać. Była też inna opcja. Ktoś może wpływać na jej umysł. Znała to uczucie dość dobrze. To znaczy - nie odczuwało się tego do momentu aż było za późno. Ale już miała to za sobą. A chyba jakby próbował ktoś z zewnątrz jej to zrobić to by to zauważyła.
Sprawę utrudniało to, że nie mogła się w ogóle wzmocnić. Było tu naprawdę dużo ludzi, którzy mogliby tego nie przeżyć. Oni też to wiedzieli. To było na swój sposób pocieszajace. No i chyba nie chciał jej zabijać tylko pochwycić.
Łypnęła na niego. Niech wie, że przestaje się bawić.
Mógł polecieć w nią albo w górę. Czyli zwód. Już wcześniej była w stanie reagować na to co robił, więc nie powinno to być problemem. Czekała. Chciała zobaczyć co zrobi. Jeżeli faktycznie wyskoczy do przodu i nie wyciągnie miecza - zrobi to samo, ale z wystawionym do przodu łokciem by go na niego nabić, po czym przyszpili go do ziemi i zacznie dusić, blokując jego ręce swoimi nogami. Jeśli wyciągnie miecza to ta pozycja da jej dobrą pozycję na wyciągnięcie swojego i zablokowania ciosu. Ale skoro jego umiejętności shunpo są słabsze od niej to raczej nie zrobi tego manewru. Jeśli natomiast uskoczyć w bok albo do góry - poczeka. Będzie próbowała uniknąć tego co spróbuję przygotować. Choćby wyskakując w górę.
Na wszelki wypadek się wzmocni. Tak. (+15 szybkość, +5 siła)