Dwór Matsu

Zrzędliwy jak zawsze, ale było w tym coś kojącego. Uśmiechnęła się cwanie na uwagę.
-Co kraj to obyczaj. Ale dobrze-Zsuneła bez pośpiechu kase na swoje plecy, odsłaniając swe oblicze. Fryzurę miała taką jaką sobie zrobiła wczoraj wieczorem, tzn. włosy luźno puszczone do tyłu i jedynie związane dwoma wstążkami troche przed końcówkami. Wyraz z pewnego siebie zrobił się bardziej wyważony, można powiedzieć, że przyjazny. Odetchnęła ciężko na wspomnienie. Od razu do przykrego meritum...
-W dużym skrócie. Wspominała coś o mnie gdy tu była? To by było dość do niej podobne, by palić mosty po których mogłabym przejść-Z każdym słówem jej mina była coraz bardziej poważniała. Było jednak czuć różnicę, przede wszystkim w występowaniu prawdziwego ludzkiego zaniepokojenia i smutku. Nie była już przecież psychopatką-Czemu chciał Pan ze mną porozmawiać?

Starała się, by nawet ten nijaki zapach nie zaburzył jej spojrzenia. Ogólne przytępienie bodźców mocno w tym pomagało, poza tym jej własny zapach zdawał się być mocniejszy niż to co próbował zrobić Murasaki.
Czyli ponoć nic nie mówiła. Może bardzo mocno chciała się za nią podawać, albo coś jeszcze innego chodziło jej po głowie. Nie rozumiała jej pomimo tak długiego czasu jaki miała ją w swojej głowie. Za to ona mogła mieć ogólne pojęcie, ale nie do końca. Zmieniła sie.
W sumie były na podobnej pozycji.
Wysłuchała w spokoju.
-Ostatecznie dla Pana same plusy-Mówiła to wiedząc, że jednak jakaś satysfakcję czerpał z bycia nauczycielem, chociaż bardzo mocno się przed tym wzbraniał. Odpowiadała mu podobna zgryźliwością, acz w pełni uprzejmie i z różnym natężeniem uśmiechu-Nie jest mi przeznaczony spokój, ale jeśli to Pana pocieszy to nie planowałam mącić Pańskiego, stąd moje pytanie o powód rozmowy
Poczekała moment. To była dziwna rozmowa. Murasaki nie wyglądał na osobę która kogokolwiek wzywała na ploteczki.
-Jestem tu po to by odpocząć po sprawdzianie umiejętności. I dowiedzieć się, czy była tu ta druga, ale to już wiem. Niestety-Wciągnęła powietrze, przymknęła oczy-Nawet mi nie przeszkadza, że przywłaszczyła sobie moje dawne życie. Świadomie je porzuciłam i jest mi z tym dobrze. Może żyć jako mój substytut, skoro na więcej ją nie stać. Jednak ja wiem, i zapewne ona wie, co mi ciąży-Otworzyła oczy, zacisnęła palce na materiale spodni-Zagarnęła Hanę. Gdzieś wzięła matkę. I przez długi czas mnie szukała, błądząc za mną po społeczności dusz. Nie jestem dobrą osobą, ale ona jest znacznie gorsza-Poświeciła chwilę na ciszę, wzruszyła ostatecznie ramionami
-Niewiele pewnie Pana to interesuje. Dowiem się tylko czy z moją matką wszystko w porządku, może porozmawiam z Haną, i wracam do siebie. To teraz jej życie. Albo zrobi z nim coś dobrego, albo w końcu zapłaci za SWOJE grzechy-Lewy kącik ust uniósł się trochę zbyt triumfalnie.

-Odpowiadam wyłącznie za siebie. Trudno zapanować nad młodzikami-Rozłożyła ręce. Temat podjęty przez Murasakiego był również i dla niej zagwozdką. Zmarszczyła brwi, namyśliła się.
-Podobnie mówił Kami którego spotkałam w drodze, gdy jeszcze byłam w świecie żywych. To znaczy...-Pokreciła głową-Ta czerwona zaraza była zespolona podobnie mocno. Istota która mnie odciążyła z tego ciężaru była ponoć nie z tego świata. Spoza społeczności dusz, świata żywych i innych. Podobnie jak twórca quincy. Wspominał o tej "cząstce boskości" jako o pamiątce z umarłego świata. Tym bardziej mnie zastanawia, co musiała mu zaoferować moja druga strona w ramach zapłaty za swoją wolność i te wszystkie moce
Nie wiedziała na ile to poważne. Zdawała sobie coraz bardziej sprawę z tego jak jej droga była niezwykła. Aż nadzbyt.
-To dziwne. Mieszaniec bez talentu przeszedł tyle drogi, widział tyle rzeczy, i dalej żyje. Albo to głupie szczęście, albo element czyjegoś planu
Powstrzymała się od śmiechu. Dość szybko zresztą.
-Ewentualnie przeznaczenie kroczy bardzo dziwnymi ścieżkami

Spokój na twarzy Chikaze zmąciła dezorientacja. Stary Quincy wiedział znacznie więcej niż przypuszczała. Może za bardzo przyzwyczaiła się do tego, że to ona zwiedziła znacznie więcej, niż większość dusz.
-Przepraszam... Czy istota o której mowa nie jest zapieczętowana i niedostępna? Co ma Pan na myśli mówiąc "więcej tego"?
Może gdyby nie to co usłyszała trochę inaczej podeszła by do słów starszego.
-Czas i historia to zweryfikują-Mimo to miło było to usłyszeć. Powiew powietrza wzruszył jej włosami-Jednak tak jest to mam nadzieję, że będzie z tego coś dobrego

Kiwnęła głową potwierdzając. Może mu tylko przytaknęła, a może już mniej więcej o tym wiedziała wcześniej. Trochę ją wprowadził w błąd na początku ale teraz by się wszystko zgadzało. I tak chyba powinna się cieszyć, że sobie teraz tak spokojnie gawędzili, chyba tylko dlatego, bo z jakiegoś powodu nie było mu po drodze z Warhwelt.
-Na to wygląda. Słyszałam już tą historię z obu stron
Mruknęła nieprzyjemnie gdy został przywołany temat bliźniaczki. Oparła dłonie na kolanach, trochę zawiesiła głowę.
-Czemu przyjmuje Pan, że chce walczyć z tą drugą? Zacisnęła trochę usta-Zdobyła swoje własne, niezależne życie i ma prawo robić z nim co chce. Nie zamierzam jej tego zabierać jeżeli nie będzie takiej konieczności. Pracuje na swój własny rachunek-Wyprostowała się, popatrzyła za okno bądź balkonik. Wypuściła powietrze ustami.
-Może... Nawet się czuje winna. Traktowałam jak chorobę coś, co teraz funkcjonuje jak każdy inny człowiek. Chociaż nie wiem czym ona dokładnie jest czy była... Jeśli tylko miałabym okazję z nią porozmawiać...-Westchnęła. Postukała palcami o swoje kolano.
-Najbardziej się martwię o innych, których może skrzywdzić. Hanę, moją matkę... Chociaż nie wiem, czy ona nadal jest moją odpowiedzialnością. Ta druga, znaczy się-Po pokazie swoich własnych wątpliwości i przemyśleń wróciła do Murasakiego. Stary, niemalże zeschły quincy, któremu pozostało sprawdzanie czy jego przypuszczenia się potwierdzą. Faktycznie ciekawa metafora. Quincy I posłaniec boski, porządek i chaos... Uśmiechnęła się do siebie w duchu. Będzie ciekawie.
-Dam znać. Czy jest coś jeszcze, co by chciał Pan wiedzieć albo porozmawiać?

Pod tym spojrzeniem i słowami jej pewność siebie na moment się załamała. Znowu czuła się jak uczennica u kogoś znacznie bardziej doświadczonego. Dopiero potem zaczęła myśleć, że to przecież ona bardziej ją znała od niego. Ale czy na pewno? Może była zaślepiona? Może tak bardzo chciała by jednak luka po niej została czymś zapełniona? Może faktycznie miała poczucie winy z powodu tego co się stało? Bo to przecież nie strach, skąd. Mogłaby stanąć z nią do walki o każdej porze dnia i nocy, cały czas o tym myślała. Szukała jej przecież. Więc nie... to nie to, na pewno nie to. Ojciec by na nią rzucił piorunem czy czymś gdyby tak było...
-Muszę... Pare rzeczy przemyśleć. Naprawdę chciałabym, by istniało wyjście bez walki. Może się łudzę...-Chwila ciszy. Założyła kase na głowę i skinęła głową. Położyła się w gigai, i gdy odzyskała nad nim kontrolę zabrała tackę.
-Będę jeszcze parę dni, jeśli chciałby Pan mojej obecności. Do widzenia-Skloniła się i wyszła zasuwając ściankę, mrucząc coś w rodzaju "może i wynagrodzi".
Plany... Miała proste. Pozmywać. Chwilę pomedytować. I udać się do społeczności dusz by zakupić tak dobre wino, na jakie ją było stać.
Zostawi tylko kartkę "Prawdopodobnie będę wieczorem" na pozostawionym w pokoju gigai. Skądś kartkę weźmie, podobnie jak i pisadlo... Chyba. Jak nie to podejdzie do młodzika i zapyta.

Znajoma okolica, ale jakaś taka... Bardziej przyciągająca. I miała lepszy widok na niebo, bo poprzednio miała pecha i widziała głównie korony drzew. Nie mogła nie popodziwiać pięknych gwiazd i księżyc który świecił pełnią swojej mocy. Ciekawe, czy żyły tam króliki. Ciekawe czy mogła od tego oszaleć.
Nie spędziła tu długo czasu. Złożyła modlitwę okazując tym samym szacunek swemu ojcu i przeskoczyła do społeczności dusz. Na pewno nie dostała przez to dość szczęścia, bo trafiła na całkowite pustkowie. Nie miała czasu szukać osiedli ludzkich - szybciej było przeskoczyć.
Tym razem jej strony. By je poznała bliżej ale zareagowała dość szybko, przez co zanurzyły jej się głównie podeszwy. I trochę skarpety. Cholera, no trudno. Kolejny skok.

Odstawała strasznie, ale było już lepiej bo trafiła wśród dusz. Pochodziła sobie parę godzin w okolicy, która była tylko trochę bardziej żywa i kolorowa od świata żywych. Cóż za paradoks, możliwe, że spowodowany tymi skokami. Ale nic sensownego nie znalazła. Już wolała nie przychodzić niż ofiarować takie sikacze. Acz była miła. Poszła sobie w jakieś pole i zrobiła kolejny skok.

Może miało to jakiś limit, ale tym razem to mogła tam się ostro poturbować, czapki z głów. Przekleństwa leciałby gęsto, ale otwieranie ust nie było dobrym pomysłem. Zacisnęła zęby, i chyba tylko dzięki swojemu szczęściu udało jej się przejść. Tyle się męczyć za wino...

...jeszcze chyba straciła sporo czasu. Dziwne, jakaś dylatacja czasowa czy może stała tam dłużej niż myślała? Mogła się tak chwilę zastanowić jak otrzepywała odzienie z kurzu i piachu. Bleh. Aż strach pomyśleć co jeszcze moze się czaić w Takamagaharze. Będzie miała co opowiadać Katrinie. Tym razem się jednak opłaciło, i nawet nie wpadła na żadnego shinigami. Dumna, zmęczona, i z butelką dobrego wina poszła jeszcze coś szybko zjesc. Minęło w końcu parę godzin a ona jednak sporo się nalatała.
Drogą powrotna była bez niespodzianek. Znalazła się przed rezydencją. Kiwnęła zadowolona głową, ostrożnie niosąc butelkę. Najpierw musiała się obmyć i trochę pozbyć się tego całego zmęczenia z ciała. Potem... Tak, to dobry pomysł na zwieńczenia dnia. Uda się do lasu, do świątyni, z podatkiem. Noc wydawała się być idealnym czasem na coś takiego.

Miała jedynie krótką wymianę zdań z Ryoto. Ponarzekała trochę na to ile czasu zajęło jej kupienie wina, i że bycie duchem w świecie żywych jest naprawdę uciążliwe. Na tym jednak się skończyło. Pozostało jedynie odświeżenie się by w odpowiednim stanie stawić się w świątyni, i ruszyła spokojnym spacerem w znane już sobie miejsce.
Podróż była inna. Krajobraz jesienny trochę bardziej jej odpowiadał od zimowego, jednak brakowało jej tutaj bodźców które niegdyś tak mocno ją atakowały. Było to zupełnie inne doświadczenie które przypominało jej, że teraz miała zupełnie inny dom. Widziała wszystkie drobne kami, które były śmielsze niż za jej życia jako quincy. Gdy z którymś skrzyżowała spojrzenia uśmiechała się przyjaźnie.
Czy była w pełni częścią świata bogów? Jeszcze wiele czasu minie nim w pełni pojmie jego zasady, ale miała czas. Chyba, że jej szczęście w końcu się wyczerpie.
Stanęła u podnóża schodów. Skłoniła się przechodząc przez bramę Tori. Dokonała oczyszczenia swojego ciała poprzez obmycie wodą najpierw prawej dłoni, potem lewej, a na końcu ust. Gdy podeszła do dzwonka zostawiła niewielką ofiarę w postaci paru Ryo, i butelką wina postawiona przy skrzynce na datki. Zadzwoniła dzwoneczkiem, ukłoniła się dwa razy, i tyle samo razy zakładała.

"Czcigodny Jurojinie, chciałam podziękować za radę i pomoc w oczyszczeniu mojego ciała i duszy. Długa droga przede mną ale mam nadzieję, że idąc nią będę pozostawiała za sobą dobro. Czeka mnie wyzwanie... Nie wiem jakie rozwiązanie będzie najlepsze, ale wierzę, że znajdę dość siły by zrobić to co słuszne.

Takie słowa modlitwy wypowiedziała w myślach, gdy stała w ciszy że złączonymi dłońmi. Ukłoniła się po raz ostatni, wykonała dwa kroki w tył, i usiadła na kolanach. Przymknęła oczy, ciągle będąc twarzą przy świątyni, i rozpoczęła medytację. Godzina, półtorej, o ile nic jej nie przerwie. I wróci do dworku. Jak na razie potrzebuje jednak snu.

Czyżby jej dziedzictwo, pomimo nie bycia w pełni kami było aż tak respektowane? Czuła na sobie sporo presji, by zachowywać się w odpowiedni sposób... Gdzie te stare czasy, kiedy mogła się zachowywać całkowicie swobodnie... Haru nie miał takich problemów, ale też był zeiazany z innym bóstwem. Czy żałowała?
Skąd. Można powiedzieć, że wybrała zgodnie ze swoim sumieniem. Zobaczyła masę podobieństw między sobą a Susanoo, jak i zinterpretowała parę rzeczy jako znak. Nikt nie mówił, że ta droga będzie łatwa.
Widziała jednak, że u kami występowała hierarchia, nic zaskakującego. Dlatego pomniejsze kami z jakiegoś powodu oddawały jej szacunek, a ona robiła to samo względem starszych i potężniejszych bogów. I tak samo jak ona okazywała im sympatię, tak samo zrobił Jurojin. Medytacja również okazała się być dobrym pomysłem - po całości tych zabiegów czuła się już znacznie lepiej, i psychicznie i fizycznie. Podobnie chyba czuła się niespełna rok temu.
Uniosła dłoń w geście powitania Shinjitachiemu. W końcu sama go nazwała, więc wypadałoby zrobić coś więcej niż uśmiech. Dzień planował dla niej jeszcze jedną niespodziankę.
Z wyraźnym zdziwieniem odgarnęła liście. Przyglądała się omamori przez parę chwil, odczytując symbole na powierzchni woreczka. Podejrzewała jednak od kogo jest ten podarek. Kiwnęła głową, i umocowała je sobie za obi.

...

Dzień był znacznie przyjemniejszy, przynajmniej z samego początku. Wstała rześka, i miło jej było stwierdzić, że chyba wszystkie obrażenia z jej ciała niemal całkowicie się zagoiły. Wewnętrznie również czuła się w pełni gotowa do działania. Zatem prosta sprawa - je śniadanie i wraca do roboty!
Udała się najpierw umyć. Następnie udała się na śniadanie, gdzie jak spotkała Ryoto przywitała go.
-Miałam rację co do tego miejsca. Szybko stanęłam na nogi-Słychać było w jej głosie zadowolenie-Myślę, że na mnie już czas. Mam nadzieję, że następnym razem będę mogła tu pozostać trochę dłużej
Popatrzyła na shinigami spod kasy, odsłaniając tym samym swoje oblicze. Już się chyba domyślił, więc nie było potrzeby się kryć.
Gorzej, jeśli go nie było. To wtedy będzie musiała zostawić notkę, że na nią już czas. Zostanie jeszcze jakaś godzinę, co by cokolwiek z tego śniadania do niej trafiło, i wyjdzie z posiadłości. Szykował się kolejny skok do Takamagahary.
A co dalej? Oczywiście Karakura. Najpierw jednak zahaczy o swój stary, rodzinny dom, a dopiero potem uda się do Katriny. Tym razem musiała się porządnie skupiać na ukrywaniu swojej boskiej energii. Im później będą wiedzieli, że tu jest tym lepiej.
Czy jej druga strona zostawiłaby jej matkę w tak oczywistym miejscu? Raczej nie, ale... i tak chciała tam zajrzeć. Popatrzeć przez okna jak to wszystko wygląda, po tych paru latach...

Zgodziła się z Yogarasu, jak i nawet otwarcie pochwaliła go za jego osąd i spostrzegawczość. Zdecydowała się jednak ich przyjąć zgodnie ze swoimi zasadami jakimi stara się kierować, i dać im szansę na udowodnienie swojej wierności i wartości. Jeżeli nie sprawdzą się w swojej roli to, tak jak mówiła, ich miejsce tutaj było zapewnione pod pewnymi warunkami.
Nieco jej podejście się zmieniło po wizycie u ojca, ale tylko trochę.
Ucieszyła się, że Daitan miała teraz pomoc. Ceniła kobietę i jej pracę, i przy rozmowie stwierdziła, że cieszy ją jej pokora i skromność, ale największą radością dla niej będzie jeśli dalej będzie robiła to co robi by kiedyś jej zdolności zostały docenione nie tylko lokalnie. Od tego czasu jak Daitan miała trochę więcej czasu obdarowywała ją swoim błogosławieństwem, by mogła się dalej rozwijać.
Z jednej strony cieszyło ją, że sprawdzili wszystkich i wszystko, acz po wszystkim pouczyła ich delikatnie, że to nie są zabawki i że nie powinni tym zbytnio się chwalić by nie sprowadzić na siebie kłopotów. Potem zapytała czy zauważyli coś podejrzanego.
Wizyta w Karakurze była gorzka. Nie dość, że nie znalazła swojego celu to jeszcze miała okazję ujrzeć przygotowania do świąt, które jej ojciec sobie tak upodobał. Jej śmiertelny ojciec. Zastanawiała się, czy już został ponownie włączony do cyklu odrodzenia, i co by sobie pomyślał gdyby ją tak teraz zobaczył. Oraz matka. Odwiedziła ją raz, acz mocno ukradkiem i przelotnie, ot, by zobaczyć jak się miewa.
Właśnie uwaga ojca trochę ją postawiła na nogi. Odpowiedziała, że oczywiście będzie tego pilnowała, i proces sprawdzania kami którzy się do niej dołączyli jest ciągle w toku. Reszta spotkania przebiegła w dużej mierze przyjemnie, zaskakująco dobrze nawet. Uznała rację swojego ojca i oznajmiła, że zajmie się tym odpowiednio szybko, i skupi się na sztuce tworzenia amuletów. Słuchała też z żywym zainteresowaniem historii Ojca, dopytując o szczegóły jego bojów, acz wyglądała na wyraźnie zafrasowaną gdy ten wyraził swoje zdanie o siostrze. Nie śmiała wyrazić swoich wątpliwości, acz zdała sobie w pełni sprawę, że shinigami mogli mieć trochę racji w swoich obawach.
...co sama myślała? Dobre pytanie. Zdawała sobie sprawę z pewnych słabości kami, których wolała nie wypowiadać na razie na głos.
Była zachwycona ciężarkami, właśnie tego jej brakowało. Czuła duży opór w swoich ruchać, i spędzała długie godziny ćwicząc czy też nawet zwyczajnie z nimi chodząc. A uczucie ulgi - wspaniałe. Jeden z lepszych nabytków, który oczywiście zostawiła w swojej domenie.
Co do kami pod jej opieką po miesiącu wezwała ich do siebie. Pochwaliła Reisen za sprawne zarządzenie swoim kultem. Po całym spotkaniu zresztą podpytała ją o to jak to się stało, że trafiła w te strony, bo z tego co pamiętała to ich gatunek charakteryzował się dość skomplikowaną hierarchią. Hainu pochwaliła za pomysł i udzieliła na niego zgodę, przypominając mu jednak o tym by godnie ją reprezentował i by jego osądy były rozsądne. I największy problem, czyli Kosamebo. Przypomniała wszystkim, że jej wsparcie, pomoc, i gościna jest zależna od tego, jak kto jest pomocny i przydatny dla jego kultu, oraz wierności. Kazała po wszystkim zostać Kosamebo, z którym rozmówiła się z poziomu przełożonego.
Krótko mówiąc, jej pozycja wymaga, by wszyscy utrzymywali pewien poziom. A on zdaje się mieć z tym problemy, głównie będąc problemem dla jej wyznawców niż pomocą. Nie chciałaby jednak ot tak zerwać umowy która między nimi została zawarta, dlatego da mu dwa miesiące na to by pokazać swoją wartość tym, co wątpią w jej osąd. Zgodziła się bowiem na to dlatego bo wierzyła, że w każdym istnieje potencjał na osiągnięcie wielkości.
Potem natomiast zeszła trochę z tonu i usiadła z nim myśląc, jak wykorzystać jego osobę by faktycznie miał miejsce na jej dworze. Ostatecznie powiedziała, że mógłby pójść gdzieś gdzie zarządca wioski czy mieściny rządzi w nieodpowiedni, niesprawiedliwy sposób, i ponaprzykrzać mu się. I dopiero gdy zmieniłby swoje postępowanie i oddawał mu odpowiednią ofiarę... Niekoniecznie w formie tylko paru drobniaków, mógłby dac mu spokój.
To oczywiście była jedynie sugestia i jeśli miał jakiś lepszy pomysł to zamieniała się w słuch. Wymagałoby to jednak od niego dobrej oceny sytuacji, rozsądku, i sprytu. Nie chciała sie od niego odcinać, ale trzeba pokazać, że jest godny bycia na jej dworze. A jej Ojciec był bardzo wymagający.
Cieszyła się natomiast z reakcji swojego kolegi z Seireitei. Stwierdziła, że oczywiście, o ile zostaną w jego kolekcji. Zapytała też jakie właściwie ma nastawienie do jej obecności w Soul Society, i jakie nastroje panują wokół niej w białym mieście. Smuciły ją bowiem kontakty jakie miała do tej pory i miała nadzieje jakoś je poprawić, by mogła w jakiś sposób lepiej pomoc Gotei 13.
Gdy zauważyła zmianę u Mai zapytała, jak się czuła i czy miała niedawno jakiegoś gościa. Była ciekawa jej zdania i nastawienia do tego wydarzenia, ale nie drążyła bardzo tematu. Pożegnała Tsukiko podkreślając, że zawsze będzie tu mile widziana, i to była ostatnia warta wspomnienia rzecz. Jej moc rosła, sława również. Miała nadzieję, że będzie mogła prędko osiągnąć cel który postawił przed nią jej ojciec.

Ale na razie wędrowała z Daisuke po mieście, i to w swojej dziecięcej formie. Wyglądała na bardzo zadowoloną, ciesząc się i uśmiechając widząc jego żywe zainteresowanie wszystkim wokół.
-No niestety... Ale jak to potrafi zasuwać! Chociaż trzeba mieć pozwolenie by nimi kierować. I pomyśleć, że tysiąc lat temu to wszystko przypominało bardziej rukon.-Uśmiechała się widząc jego zachwyt-A to dopiero malutkie miasteczko, największe metropolie mają setki, czy nawet tysiące tysięcy osób, wielkie szklane budynki... A cały czas wymyślają nowe rzeczy!
Na razie nie dzieliła się z nim co gorszymi rzeczami. Zamierzała dać mu się rozejrzeć, a jak się trochę zmęczy to pójdą pieszo do dworu Matsu. Tylko wspomniała, że w sumie szkoły dalej są, bo ktoś musi kierować tą wiedzą. Bez tego dzieciaki zajmują sie głównie zabawą.

Zaskoczyło ją to, acz nie oceniała. Może jednak ojcu chodziło o inną osobę? Nie zamierzała jednak na razie nad tym za dużo myśleć, zwłaszcza, że sama miała pewien defekt.
-Liczę, że pokażemy im że się mylili.-Uśmiechnęła się dość cwanie, i na tym skończyła z nią rozmowę. Następna była dość nieprzyjemna, i trzeba było przyznać iż trochę ją zirytowała.
- Przestań się mazać. To nie przystoi.-Powiedziała to głośno i twardo-W każdym jest potencjał. Musisz się dowiedzieć w czym on jest u Ciebie, i wykorzystać go do tego co chcesz zrobić. Masz dość czasu by to przemyśleć i podjąć kroki. Ufam, że mnie nie zawiedziesz.

Nieco się zmieszała gdy usłyszała to od Yuushiro, i trochę się żachnęła mówiąc, że przecież o tym rozmawiali i póki to będzie między nimi to nawet by tak wolała. Zamyśliła się potem i dodała, że nie spodziewała się że sprawy potoczą się tak jak się potoczą, ale miała nadzieję, że chociaż z tych wszystkich problemów i wyrzeczeń przyjdzie coś dobrego.

Chikaze ucieszyła się, że czuła się tak dobrze. Jedynie się lekko wzdrygnęła gdy ta wspomniała o obijaniu kijem jednego z ważniejszych bogów panteonu, ale już tego nie komentowała. Miała zamiar zrobić jej mały wykład, ale jak zobaczyła w jaki sposób się zachowuje i jak niewiele to na nią wpłynęło machnęła ręką i pogodnie życzyła jej powodzenia. Poradzi sobie jakoś.

-Już w nim byliśmy, ale nie było czasu się rozglądać.-Szła za Daisuke, dając mu czas na przyjrzenie się czemukolwiek, oraz dając sobie okazję na to by w razie czego go przyciągnąć czy zareagować na coś.
-Wszystko jest zamknięte w zewnętrznej skorupie, przez którą nie widzą nas i innych...-Przystanęła. Milczała, chociaż nastrój się od razu zmienił. Wyglądała przez moment na nieobecną, a potem na bardzo skupioną i gotową do walki, pomimo jej mniej dojrzałej formy. Złapała Daisuke w pasie lewą ręką i skoczyła Sensen w stronę budynku który jej wskazał, by się rozejrzeć i namierzyć delikwenta. Jeśli nic nie widziała to zmieniła się w dorosłą formę, jeśli jednak tak... To prawdopodobnie ruszy za nim.
Cholerna zima. Była w razie czego gotowa by wyciągnąć miecz i sie bronić.

Przenieśli się. Jak na swoją dziecięcą formę wyglądała bardzo poważnie. Rozejrzała się, bardziej kierując się swoim szóstym zmysłem niż czymkolwiek innym. Przyjrzała się delikwentowi, trzymając w pasie Daisuke. Nie widziała szczegółów, poza tym, że był naprawdę dobrze ubrany. Na biało, ale nie przypominało to wdzianka Quincy. Z drugiej strony Baldrik też w czymś takim nie paradował.
Wskazała mu głową kierunek w jakim ma się udać - w stronę lasu. Zrobiła parę kroków do tyłu i zmieniła się w swoją dorosłą formę, dłoń trzymając na rękojeści miecza w razie czego. Bardziej bazowała na swoim zmyśle wyczuwania reiatsu.
Nie chciała, i nie mogła tu walczyć w razie czego.
-Czy opanowałeś już shunpo?-Zapytała swojego podopiecznego. Jeśli udzielił pozytywnej odpowiedzi, to zamierzała samej skacząc po dachach udać się w stronę lasu, byle daleko od tego skupiska ludzkiego. Jeśli nie, to pomagała mu przeskakiwać z jednego na drugi, będąc cały czas w pogotowiu do ewentualnej obrony.
Gdy zaszła kawałek w las zamierzała poczekać. Ktokolwiek to był nie była to zwykła osoba.

Była zadowolona z postępów swojego podopiecznego. Szkoda tylko, że musieli to sprawdzać w takich okolicznościach. Dalej sama z siebie była szybsza niż on używający szybkich kroków, lecz to dalej mocno ułatwiało sprawę. Migał za nimi i był to spory dystans.
-Zachowaj spokój.-Pouczyła Daisuke, czując jak coś nadciąga. Drgnęła gdy usłyszała dźwięk, który poznałaby na drugim końcu świata. Bądź co bądź towarzyszył jej przez parę lat jej egzystencji. Była jego sprawcą i świadkiem setki, jak nie tysiące razy. Więc jednak. I to nie byli zwykli soldaci.
Parę scenariuszy przeszło jej przez głowę. Zostali sprzedani? Jeśli tak to przez kogo? Murasaki? Rada? Czy ktoś jeszcze? Może to ta druga? Ta opcja wydawała się być najbardziej prawdopodobna. Wiedziałaby, że miałaby ochotę tu wracać regularnie co jakiś czas. Wiedziała też, że wiedziała, chociaż nie mogła przypuszczać że przekazała informacje. Z drugiej strony jeżeli zdawali sobie sprawę, że wiedzą o ich obecności nie tak trudno byłoby połączyć jedno z drugim.
Nie była jawnie widoczna, ale nie mogła wykluczyć, że ją widzą albo chociaż wyczuwają. Miała dłoń na rękojeści miecza, będąc przygotowana na sparowanie ewentualnego nadciągającego ataku, którego spodziewała się z każdej strony.
-Przedstaw się.-Powiedziała dość cicho, by faktycznie tylko Daisuke ją usłyszał-Ale mnie pomiń.
Jeżeli jest szansa, że jednak jej nie widzą to powinna to wykorzystywać tak długo jak się da. Ale na pewno nie zamierzała pozwolić, by ktokolwiek zbliżył się do Daisuke.

Była w miarę zadowolona z Daisuke. Była to jednak najmniej ważna rzecz w tej chwili. Przez głowę bogini przemknęło masę myśli. Bardzo szybko, bardzo chaotycznie.
Ryoto... został zniszczony? Chcąc nie chcąc przemknęły jej przed oczami ostatnie chwile które ze sobą spędzili. Mieli się sprawdzić jak następnym razem tu przybędzie. I jeszcze przed paroma chwilami istniał. A ta mówi, że ot tak. Nie spodobał się, zniszczyła.
Do tego słyszała co się dzieje. Parę łuków. Jeśli się nie myliła, to Murasaki. Jest ich więc przynajmniej trójka. Sternritterzy. To nie było byle co. Ale jaka była szansa, że ot tak odpuszczą Daisuke? Był świadkiem. Mało znaczącym, ale świadkiem. I akurat się tu trafił w takim momencie.
Tyle emocji. Strach. Gniew. Obrzydzenie. Niegdyś czułaby zupełnie nic, może poza pewną obawą o własne życie. Teraz ciężar był na niej jednak znacznie większy. Od niej zależało istnienie Daisuke, jak i prawdopodobnie wszystkich podległych jej dusz. Ale jaka jest szansa, że Daisuke ot tak puszczą?
Zacisnęła pięści. Zaczynało w niej wrzeć. Oceniła tylko jeszcze w jakiej odległości mogą być te dalekie strzały.
-Nie jest bogiem śmierci... Niszczycielko.-Pojawiła się. Stanęła tak, by w razie potrzeby móc stosunkowo łatwo osłonić Daisuke przed strzałami, albo go złapać drugą ręką by zmienić pozycję Sensen. Patrzyła spod kasy na kobietę oczami wypełnionymi gniewem. Zza ich naturalnej czerwieni iskrzyły zielonkawe ogniki, rozświetlające jej oblicze twarde niczym maska-Zakłócacie spokój miejsca, którego jestem obrońcą. Niepokoicie niewinne, zbłąkane dusze. I mordujecie tych, którzy z własnej woli usunęli się z drogi światu.-Położyła dłoń na tsubie, by w razie czego łatwiej ją wyciągnąć. Nie patrzyła nawet na
-Dlaczego. I kto.-Spojrzała jej prosto w oczy, mając jednak na uwadze co się dzieje. Poniosły ją emocje. Ale kryjąc się byłaby tchórzem. Musiała stawić temu czoła.