Dwór Matsu

Było coś w tej bezpośredniości odświeżającego. Prawie poczuła się jak śmiertelna, prawie jak Ishifone. To uczucie zostało rozwiane tak szybko jak się pojawiło. Przynajmniej nie dmuchał bezpośrednio na nią, wtedy jej nastawienie mogło by być zupełnie inne.
I tak ją trochę smuciło to co słyszała. Nawet bardzo. Ryzykowała swoją skórę po to, by ratować jego skórę, i słyszy takie rzeczy.
-Zakładałam, że miałeś powód by walczyć.-Patrzyła prosto w jego oczy, czując w klatce piersiowej różne rzeczy. Nie tylko ból, ale jakaś narastającą ciężkość.
-Nie chcę, by Twoja dusza została zniszczona albo by Cię pochwycili.-Probowala zachować kamienną twarz, ale nie było łatwo jej o tym mówić-Więc co zamierzasz zrobić?
Chodziły jej po głowie różne rozwiązania, i żadne jej nie odpowiadało. Znaczy było jedno, ale już je odrzucił, co już było wystarczająco problematyczne.

Siedziała dość sztywno. Brakowało jej czegoś do popicia, ale przy stanie jej żeber wolała nie pić niczego mocnego. Położyła dłonie na kolanach.
-Stwierdziłam fakty. Stracił szansę na zrobienie czegoś więcej, niż odwrócenie się od tego wszystkiego. Stracony potencjał.-Wzięła trochę głębszy, ale wolniejszy oddech. Marzyła o zanurzeniu się w boskiej wodzie, by przestało ją to aż tak boleć. Na pewno pomogłoby jej to w tym kontakcie. Murasaki był przyjemny jak zawsze.
-Aż czuję tą troskę w mojej piersi.-Stuknęła palcami o swoje lewe kolano. Zastanawiała się nad tym, w jaki sposób rozwiązać tą sprawę, by tego zbytnio nie przeciągać. Miała też inne rzeczy na głowie, i musiała działać w swoim zakresie-Obyś miał rację. Radzę, by opuszczenie tego miejsca nie zajęło więcej niż dnia, maksymalnie dwóch. To co się stało nie było zbyt dyskretne, a skoro shinigami o nich wiedzą to mogą się tym zainteresować. Póki to miejsce nie opustoszeje to tu zostanę.-Wstała, nie spuszczając spojrzenia od Murasakiego.
-W razie potrzeby zwróć się do mojego podopiecznego. Znajdzie mnie.-Skinęła mu głową, i wyszła całkiem normalnie z pomieszczenia. Rozejrzała się za Daisuke i zaproponowała mu, by na razie został z tamtym chłopakiem. W razie czego go zaprowadziła. Sama potem udała się do łaźni, by tam przy pomocy wody którą pobłogosławi zanurzyć się w kąpieli i oddać się medytacji. Kuracja dla ciała i ducha.

Miała chwilę dla siebie, i na dojście do jakiegoś stanu używalności. Kąpiel była przyjemna, i wydawało jej się iż kość skleiła się na tyle by dalej się sama goić. Pewne napięcie i specyficzne uczucie ostrzegały ją jednak, by nie przeceniała swoich możliwości. Potrzebowała albo czasu, albo opieki. Najlepiej jednego i drugiego.
Podeszła do stołu. Stanęła przy nim gdy usłyszała propozycję. Poczuła iskrę gniewu, którą musiała prędko schować do środka. Może przesadzała, ale nie mogła tego zaniedbać.
-Nie. Już ktoś im powiedział o ich istnieniu, i już dość zaszliśmy im dzisiaj za skórę. Nie chcę narażać wiernych.-Chikaze zaczęła przywoływać most do Takamagahary, do swojej domeny-Właśnie dlatego potrzebuję Cię w społeczności dusz. Musimy przełożyć naszą wycieczkę.
Wyciągnęła potem do niego rękę i przeszła z nim do swojej domeny. Od razu jednak nie przeszła dalej.
-Musisz się nauczyć, że o pewnych rzeczach mówi się tylko wtedy, gdy masz pewność że nikt nie podsłuchuje.-Zaczęła przechodząc do jednego z pokojów gościnnych, gdzie złożyła miecz i ubrania Ryoto- Przekażę co trzeba shinigami, ale później. Chcę, by Michi i Murasaki się stamtąd ulotnili. Nawet jeśli pojawią się wcześniej, to mnie nie zobaczą. Ciebie owszem. Poza tym znasz już energię Quincy. Będziesz wiedział, jeśli któryś z nich pojawi się w okolicy. Ale nikomu na razie o tym nie mów. Dobrze?-Dopytała się go, i jak otrzymała potwierdzenie to przeszła do społeczności dusz, do Murakiri. Tam odstawiła Daisuke, i wróciła do dworku Matsu, gdzie zamierzała w ukryciu spędzić tyle czasu, ile będzie trzeba by całość opustoszała.

"Będę."
Czy to był przypadek, czy jej to zajęło dłużej niż sądziła - już ktoś tu przybył. Może akurat w dobrym momencie zniknęła, bo gdyby ta rozmowa trwała trochę dłużej to by mogło wyjąć trochę więcej niż by chciała. Zachowanie ostrożności, punkt dla niej.
Tylko czuła więcej. Zrzucała to na poczet jej boskości, że widziała i czuła więcej. Jak na przykład to, że chyba została zauważona, i to przez osobę która najbardziej powinna uważać z tego towarzystwa. Wizje przyszłości. Huh. Mogła się domyślić. Ale nie zamierzała tego znosić.
Nie ujawniła się, przynajmniej nie od razu. Zamiast tego zamieniła się w swoją dziecięcą formę, i pierwsze co po tym zrobiła to wytknęła język w stronę staruszka i opuściła lewą powiekę palcem. Nie dla psa kształty.
Przeszła sobie kawałek, stając sobie obok Michiego i jego lalki. Miała tu tylko w razie czego pomoc, nie odczuwała potrzeby by się ujawniać. Jak Murasaki odczuwał potrzebę, by ich przed nią ostrzec to pewnie to zrobił. Jeśli nie to tym bardziej nie było co się narażać. Zwłaszcza jeśli chodzi o Karasa.

Nim mały staruszek odwrócił wzrok mógł uświadczyć na twarzy Chibikaze wyraz absolutnego i głębokiego obrzydzenia. Szybko ta atmosfera jednak się rozmyła, i jej rola ograniczyła się do biernej obserwacji i pilnowania okolicy.
Nie siedziała z nimi cały czas. Była zazwyczaj na tyle blisko któregoś wyjścia, by być w stanie zrobić szybki obchód. Ot by sprawdzić, czy ktoś się kręci po okolicy albo też ich obserwuje. Jak stwierdziła tak też robiła, nawet jeśli akurat to grono nie potrzebowało jej pomocy. Miała też jednak drugi powód. Nie chciała tutaj sprowadzać shinigami zanim się stąd nie zmyją. Nie chciała też być przypadkiem przyłapana, gdyby jednak któryś się tu i tak napatoczył. Dlatego siedziała, słuchała, i sprawdzała od czasu do czasu okolice. Dowiedziała się przy tym paru rzeczy, chociaż większość nie miała znaczenia.
Było to smutne spotkanie, ale było w tym coś przewidywalnego. Wszystko co ma swój początek musi się kiedyś skończyć. Ale to nie odbierało wartości życiu. Właśnie dlatego było takie cenne. Bez ciemności nie sposób docenić światła. Bez śmierci życie nie ma znaczenia. To, że coś można stracić sprawia, że chce się o to walczyć.
Mimo to czuła smutek. To zapewne ostatni raz, kiedy widziała Murasakiego. Nawet nie miał siły na przesadne złośliwości. Miała wrażenie, że widziała go teraz właśnie takiego jakim był naprawdę. Patrzyła i słuchała tego, próbując wyciągnąć jakieś wnioski.
Wciągnęła trochę głośniej powietrze, siedząc przy ścianie z daleka od ognia. Czy to było przeczucie, czy w końcu wyczuł jej aurę. Jakoś nie miało to znaczenia. Nie mówili nic istotnego dla żadnej ze stron. Jakby miała złe zamiary to już dawno by je wprowadziła w życie. Mogła jednak wejść w to dość dawno. Był jednak jeszcze jeden powód tego wszystkiego.
Straciła coś więcej niż tylko jedną osobę powiązaną z jej przeszłością. Cały kawałek jej przeszłości umierał na jej oczach, a do niej docierało jak bardzo obcą jest teraz istotą dla tego świata. Bardzo też nie chciała myśleć o tym, że gdyby tu była wcześniej może dałoby się temu zapobiec. Że gdyby podjęła inne kroki, a innych zaniechała to może by do tego nie doszło.
Oby ta wojna była tego warta. Oby sama nie chciała się przekląć za to, co się wydarzy.
W nocy, gdy wszyscy spali stanęła na dachu i patrzyła w stronę księżyca. Daleko jej było do spokoju ducha. Miała chaos nie tylko w swoim jestestwie, ale i umyśle. Czuwała przez cały czas.
Szepnęła jeszcze Murasakiemu dwie rzeczy. "Dziękuję" oraz "żegnaj", gdy tylko miała okazję ku temu, gdy był nieco bardziej oddalony. Patrzyła jak wszyscy oddalają się od opustoszałego dworku.
To miejsce stało się martwe.
Stała przez pięć minut. Przez następne dziesięć przechadzała się po korytarzach, przypominając sobie w ciszy pewne rzeczy. Nie więcej.
Przemieniła się w bardziej reprezentatywną formę. Przeniosła się do swojej domeny, by tam wymienić ubrania na świeższe. Następnie przeniosła się do Seireitei, by odnaleźć porucznik dziewiątego oddziału. Nie wiedziała kto jeszcze był upoważniony do posiadania takiej wiedzy, więc to było najbezpieczniejsze rozwiązanie.

Opuściła dworek, jak i świat żywych.

https://bleach.forumpolish.com/t2509-centrum-oficerskie#75092