Dwór Matsu

"Może też ostatni." Pomyślała, słysząc to co mówiła. Ale widziała napięcie na jej twarzy, i dawała ona jej ponurą satysfakcję. Jedyną obawę jaką obecnie miała to o bezpieczeństwo Daisuke, ale sama była gotowa rzucić się im do gardeł. Zdążyła już wcześniej się jej przyjrzeć, więc utrzymywała ciągły kontakt wzrokowy. Zwłaszcza, że to co mówiła rozsierdziło ją jeszcze bardziej, co było po niej widać. Stała jak kamień, trzymając w ryzach swoje ciało które domagało się satysfakcji za to, czego odwrócić się już nie da. Zasłużona uraza. Gotowało sie w niej gdy o tym słyszała.
-Dość.-Przerwała jej, gdy powiedziała wszystko co chciała-Słyszę strzały. Pójdziemy tam. Wszyscy. Twój towarzysz szesnaście sun* za mną także.
To mogło pójść w różnym kierunku. W najlepszym razie faktycznie tam pójdą. W nagroszym dojdzie do konfrontacji, do której odparcia będzie musiała być przygotowana.

Spoiler:

Nie patrzyła na Daisuke, zdając sobie jednak sprawę z tego jak przedstawiała się sytuacja. To podejście było podejrzane, równie dobrze mogą być ciągnięci w pułapkę. Poza gniewem miała jednak w sobie jeszcze wolę pomocy i ratowania tych, którzy jeszcze mogli skorzystać z takiej pomocy.
Gdyż, jak się przekonała, faktycznie nie wszyscy mieli tyle szczęścia. Niszczycielka nie była kimś kogo znała. Nie miało to większego znaczenia, acz gdyby to była któraś z tych osób to bardzo możliwe, że czająca się w środku furia byłaby jeszcze większa. Jej wzrok utkwiony był w ubraniu na progu, które jeszcze parę chwil wcześniej...
-...barbarzyństwo.-Złapała Daisuke w pasie, i użyła Sensen by znaleźć się z nim na dachu. Najlepiej w takiej pozycji, by mieć na widoku całą czwórkę. Patrzyła świecącymi się oczami na kobietę. Była wściekła.
-To miejsce było azylem dla tych, którzy nie chcieli już się mieszać w intrygi obecnego świata! Dlaczego?-Brzmiała przez moment nie jak bóstwo, a ona sama. Wściekła, zła dziewczyna, która straciła coś dla niej ważnego-Ten shinigami był duszą, która kiedyś chciała zrobić coś dobrego. Ale kiedy zobaczył niesprawiedliwość, nie chciał być dalej tego częścią... Dzieki Tobie, Quincy, już nigdy nie będzie miał okazji niczego naprawić i zmienić. Dlaczego? Jaki jest powód tej inwazji?-Skupiła się na ogólnym obrazie sytuacji, by w razie czego zareagować szybko na jakieś nagle ruchy zmiana pozycji i unikiem.

"To nie Twoja walka." - szepnęła do Daisuke, gdy przeniosła się na dach.
Stała, trawiąc gniewem informacje które dostała. Odwdzięczyła się lustrowaniem ją spojrzeniem, i trzymaniem dłoni tak, by w każdej chwili móc wyciągnąć miecz i ustawić go na drodze nadciągającej strzały. Drugą dłonią odsunęła Daisuke na bok, trochę bliżej Murasakiego. Traciła jakiekolwiek resztki cierpliwości jakie jej zostały. Ale wyłapała, że nie zjawili się tu po Murasakiego, chyba, że chodziło o jakiegoś innego zdrajcę. Więc po co? Czego tu szukali?
Cokolwiek to było, nie mogła pozwolić by to dostali.
-Gdybym tak myślała... Twoich towarzyszy by już tu nie było. Również mi nie zawinili... Lecz Ty...-Jej oczy rozbłysnęły czystą nienawiścią i gniewem-Oby świat był dla Ciebie tak bezwzględny, jak Ty gdy unicestwiłaś tą duszę. I niech wszystko co chcesz osiągnąć rozpada się w Twych dłoniach, jak jego ciało po ugodzeniu w nie strzałą!-Dawno nie czuła do kogoś tak wielkiej niechęci jak do tej kobiety przed nią. Pragnęła przelać to wszystko w formie, która ugodziła by ją do samej duszy. By cokolwiek co robiła obracało się przeciwko niej, a jej przeklęty fach sypał się w jej rękach, by już nigdy taka sama zbrodnia jej nie wyszła. Jeśli był kiedyś moment, kiedy pragnęłaby kogoś przekląć, to był to właśnie ten.
-Opuść broń, nim dosięgnie Cię inna forma kary!-Była na granicy. Jeśli by zauważyła jakikolwiek inny ruch niż wygaszanie łuku, wyciągnie broń by zasłonić Daisuke swoim ostrzem, a jednocześnie odsuwając go i warcząc "ukryj się w środku!". Musi być jakaś dziura tutaj po tej walce, a nie może sobie pozwolić na pilnowanie go przez cały czas.

Więc to tak bogowie sie czują, gdy dają upust swemu gniewu? Miała tylko tyle czasu zastanowić się nad istotą rzeczy, bo rzeczy działy się nadzwyczaj szybko. Później będzie się przejmowała urażoną dumą Daisuke. Taką miała przynajmniej nadzieję. Fakt, że ledwo była w stanie uchylić się przed strzała Quincy wystrzelona w pośpiechu pokazywała, że nie będzie łatwo. Łypnęła na Quincy spod kasy, i dobyła swojego miecza.
-Smutne. To zaślepienie będzie waszą zgubą.-Czy to była jakaś próba od jej ojca? Przypadek? Czy było tu coś, co mogło pomoc Quincy w osiągnięciu ich celu. Nie było to związane z Murasakim ani nawet z Jurojinem.
Wzmocniła swoje ciału reiatsu, by szybciej dotrzeć, i szybciej reagować na strzały od quincy (+45 szybkości) Zaczela iść, a po dwóch krokach biec, z mieczem wyciągniętym przed siebie w pozycji gotowej do zablokowania ataku. Ładowała jednak przy tym miecz, by od razu po zablokowaniu ataku być w stanie wykonać pchnięcie skierowane w jej korpus.
Jeśli jednak poleciało by w jej stronę licht regen, użyje Sensen by znaleźć się parę metrów nad nią i zaatakować dystansowo z góry. Nie musiało być to precyzyjne, byle błysk ją oślepił i była w stanie opaść na nią by wykonać bardziej klasyczne cięcie

Jeden sukces. Jednak będzie bez znaczenia, jeśli nie będzie początkiem zwycięstwa. Widząc, jak podniosła wyżej łuk znowu zaczęła biec, jednak tym razem będąc bardziej pochylona by miała większą trudność z szybkim trafieniem mniejszego celu. Ponadto miecz miała przed sobą, by być szybciej w stanie w razie czego zablokować pocisk. Miała jednak różne priorytety.
Bliski dystans od łuku powinien sprawić, że jej szybka zmiana pozycji powinna znacznie utrudnić trafienie jej. Dlatego jak tylko zauważyła, że łuk zaczyna opadać zaczęła zachodzić ją od lewej strony, w razie czego nawet uskakując. Miała jednak zawsze miecz między sobą a Quincy. Jeżeli jednak dotarła, to chciała ciąć ją albo po nogach, albo po rękach. W tej kolejności, ale to zależało od ryzyka. Ograniczy jej zdolność poruszania się, albo celność. Oba były dobrą dla niej rzeczą.
W międzyczasie utrzymywała poziom przyspieszenia (+45 szybkości) i ładowała swój miecz. W razie gdyby się wycofywała Hirenkyaku - weźmie głęboki oddech, użyje Sensen, i uwolni podmuch przed siebie pojawiają się po takiej jej stronie, by nie trafić kogoś postronnego.
Dużo planowania. Ale było też dużo opcji, jak się to może potoczyć.

[ - 163 PŻ, - 106 PR ]

Coś się działo, ale rezygnując straciła by okazję na wykonanie tego cięcia. Kat był taki jak trzeba, i czuła jak jej miecz napotyka kość. Ta część ręki powinna być niesprawna. Niestety, nie przewidziała ataku z drugiej strony.
Poleciała w dół. Przebiła parę kondygnacji, i zatrzymała się w pokoju gościnnym. Dziwne, że jej jej wspomnienia przybrały formę emocji. Traciła coraz więcej. Kiedyś by nie zwracała na to uwagi. Teraz każdy element z jej przeszłości na tym planie był cenny. Nie stworzy ich więcej. I zdała sobie sprawę, w jak wielkim niebezpieczeństwie jest jej podopieczny. Musiała działać. Natychmiast.
Uwolniła furię z pierwszym oddechem. Przygotowywała się do wykonania Sensen, tam, gdzie czuła że jej przeciwniczka się znajduje. Nie powinna się spodziewać, że pokona tą drogę w ten sposób, acz w najgorszym razie jakby oceniła, że pocisk porusza się za szybko by go w ten sposób ominąć to przeturla się albo uskoczyć w bok przed skokiem Sensen. Chciała się znaleźć za nią, możliwie jak najbliżej. Wzięła głęboki wdech.
Jak znajdzie się za nią to planowała od razu wykonać cięcie. Poziome, skierowane na jej talię, tak, gdzie mięśnie otaczające kręgosłup był najcieńszy, a jednocześnie kości najbardziej kruche wykorzystując jej wiedzę na temat anatomii. Jednocześnie drugie takie samo cięcie, które było ładowane jej energią do pełni możliwości miało być skierowane na jej ścięgna przy stopach, by uniemożliwić jej ucieczkę.
Uwolniła by wtedy oddech, z okrzykiem pełnym gniewu i nienawiści. Furia ogarniała jej umysł, ale była to wściekłość kierowana żalem za stratę towarzysza, ale też w obawie o bezpieczeństwo jej syna. Dlatego kierowałby go co najwyżej równolegle do dachu posiadłości, a najlepiej trochę w górę.

(+61 szybkości)

Niegdyś słyszała, że potężna wichura łamiąc duże drzewa, trzciną zaledwie tylko kołysze. Ten ktoś nie widział, jak potrzaskane kawałki jej przeszłości unosiły się kierowane jej furią, a potem przeniosły razem z nią między światami.
Kierowana boskim gniewem czuła, jak jej miecz przebijał miękkie i twarde tkanki. Widziała, jak opadała w dziurę którą sama zrobiła, a krzyk wydzierał się z jej gardła. Ból, czy jeszcze strach? Nie miało to znaczenia, gdyż chwilę potem to co z niej zostało poleciało daleko przed siebie, gdzieś w las.
Będzie musiała sprawdzić. Ale teraz nie miało to znaczenia. Widziała tylko, jak strzała poleciała do gardła drugiej Quincy. Nie wiedziała, czy przeżyła, ale pewnie wolałaby zachować przynajmniej jedno z nich. Ale to teraz nie miało znaczenia.
Pocisk roztrzaskał się o jej miecz. Nie był tak potężny jak poprzedni, co świadczyło o tym, że jej przeciwnik nie był tak silny. Albo był kierowany żalem i swoją własną furią, która jednak nie mogła się równać z tym, co sama przeżywała. Miała w głowie jedno. Może dwa.
-Jeśli się nie opanuje... Zabierz tamtą duszę.-Poinstruowała Murasakiego, nim zeskoczyła z dachu do przodu, w stronę strzelca. Używała do tego swojej umiejętności unoszenia się na powietrzu, by w razie czego wyskoczyć wyżej bądź wykonać unik albo blok. Ładowała swój miecz, acz głównie asekuracyjnie. Chciała wykonać cięcie pionowe, raz by w jakiś sposób go zranić, dwa by go na moment oślepić. Nie musiało to być silne cięcie, miało jej jedynie dać dość czasu, by dać mu akt łaski w postaci szybkiej śmierci. Acz jeśli nie będzie w stanie, to będzie celowała w kończynę trzymająca łuk by go jej pozbawić.

(+61 szybkości)

Zaczęło się dziać coś dziwnego. Nie wystrzelił, i jakby go coś sparaliżowało. Na wszelki wypadek i tak cięła, ale powód stał się jasny.
Presja reiatsu. Coś się stało i wcześniej trafiona uwolniła znacznie więcej mocy. Zresztą, nie tylko to. Nie miała pojęcia z czym miała teraz do czynienia, poza tym, że ta moc zdawała się znacznie wzmacniać umiejętności ten Quincy zarówno w gromadzeniu reishi, jak i jej własne reiatsu. Do tego wzbiła się w powietrze. Coś w sercu Chikaze, jak spanikowany słowik widzący kota, który mial zaraz skoczyć na jej pisklęta.
-Murasaki, zabierz wszystkich z budynku, już!-Krzyknęła, wyskakując zaraz za Quincy. Planowała parę rzeczy, w priorytecie następującym. Skoro była wysoko, to powinna łatwiej trafić piorunem. Miała zresztą ten krzyżyk, więc to coś powinno przyciągnąć wylądowanie. A samo natężenie mocy w krótkiej chwili powinno utrudnić jej przechwycenie z niego energii. Więc się przede wszystkim na tym skupiła. Sama była tuż pod nią, przygotowanym mieczem, ale w razie ataku czy strzału zamierzała zwalczyć ogień ogniem - czyli podmuchem. Ważne, by nic nie trafiło w posiadłość dopóki ktoś był w środku. W międzyczasie, o ile mogła się w ogóle na tym skupić, przesyłała energię do miecza by móc w razie potrzeby spróbować zakłócić atak Quincy na dystans, zanim go skróci na tyle by móc żądać jej cios bardziej fizycznie.

(+61 szybkości)

Więc chciała się wycofać. Gdyby była w innym stanie to by może poczuła się źle. Może nawet by się zastanawiała czy na to pozwolić. Teraz była to jednak inna sytuacja.
To był pierwszy raz kiedy wykorzystała piorun w prawdziwej walce. Zadziałało, cel został trafiony i upadł na ziemię, daleko od posiadłości. Wystrzeliła w stronę Quincy, z mieczem przed sobą by w razie czego zablokować ewentualny atak. Dalej zakładała, że w razie gdyby to było coś większego będzie musiała ratować się podmuchem, ale na razie jeśli chodzi o sam atak - wolała jej nie zabijać. Wystarczyłoby, by straciła przytomność z powodu swoich ran. Dlatego jej cięcia, najpierw to z dystansu które ładowała od jakiegoś czasu, a potem to z bliska jak już się zbliży kierowałby raczej na te mniej witalne części. W miarę możliwości na rękę, w której znajdowałby się amulet.
Inna sprawa, czy jej furia, która do tej pory kierowała nią znakomicie, pozwoli na coś takiego.

(+61 szybkości)

Wpadła do lasu. Biegła szybciej niż najlepszy atleta świata, lecz dalej wydawało się być to za wolno. Nie wiedziała jednak gdzie przenieść się Sensen, co utrudniało użycie tej techniki bez robienia sobie krzywdy. Znalazła ją jednak, poparzoną, lecz dalej silną.
Przypomniało to jej o różnych częściach jej, które dawno zostały oddane. O tym jak kiedyś znalazła talizman, który zaczął to wszystko, jak i o tym jak się to toczyło. O jej czystej determinacji w obliczu sytuacji beznadziejnej. Nawet czuła podobny swąd spalonego mięsa, chociaż powód i miejsce było zupełnie inne. Jednak dalej...
...walczyć. Dalej musiała walczyć.
Na moment opuściła gardę i fala mocy zupełnie zburzyła jej mury. Liczyło się tylko jedno, i jakiekolwiek ograniczanie się nie wchodziło w grę. Bolało, i właściwie to to prawdopodobnie oddało jej ciało pod zupełną kontrolę gniewu. Ryknęła wściekle. Nie wiedziała co robić, lecz nie przeszkadzało jej to w podjęciu działań.
Wyskoczyła do przodu, w punkt w którym pamiętała, że była Quincy. Złapała swój miecz trochę jak oszczep, i cisnęła go w miejsce gdzie wcześniej była Quincy. Przy tym wyciągnęła jedną rękę do przodu, by w trakcie biegu złapać ją, i by wiedzieć czy na coś się natknęła. Wtedy przyzwałaby swój miecz, i trzymając swój cel cięła. W obliczu furii ucieczka nie wchodziła w grę.

(+30 siły, +31 szybkości)

Prawie nic nie widziała. Dlatego nie liczył się efekt, liczyło się to, że z jej rąk dział się akt zniszczenia. Myśli stawały się coraz to prostsze, i coraz mniej rzeczy miało znaczenie. Ból był tylko dodatkiem do tego, co właśnie czyniła. A że nie widziała za dużo to był tylko jeden kierunek w którym mogła iść.
Do czasu. Jedno słowo z jednego gardła wystarczyło, by się otrząsnęła. Do pełnego stanu klarowności umysłu nie sprowadziło ją jedynie uczucie strachu które ją właśnie przeszyło, coś, czego się przez tak długi czas wypierała.
Popatrzyła przerażona na Daisuke, i zniknęła. Użyła Sensen by zaraz się znaleźć przy nim i zasłonić go przed kierunkiem z którego czuła energię Quincy. Jeśli jednak go nie czuła, to złapała go by znaleźć się jak najdalej świetlistego punktu. Czy to była pułapka?
Musiała wyjść ze stanu furii. O ile było tu jakkolwiek bezpiecznie. Musiała zapewnić bezpieczeństwo Daisuke.

Oddalała się... To była zmyłka, by oszukać jej zmysły. Skuteczna, bo była przekonana, że dalej tam była. Teraz jednak musiała się uspokoić. Dyszała ciężko, przywołując w głowie obraz oceanu, którego wody stopniowo się uspokajały. Zadziałało wcześniej, więc i teraz była spora szansa że powinno.
Ból wrócił. Kaszlnęła, a potem syknęła gdy boska energia przestała trzymać jej kości w jednym kawałku. Na moment wstrzymała oddech, by następne wdechy były ostrożniejsze. Przetarła oczy wolną ręką. Milczała.
-Przepraszam, Daisuke.-To było pierwsze co jej przyszło do głowy. Potem dopiero zaczęła myśleć o ich sytuacji. W tym stanie nie dogoni tamtej Quincy. Zresztą, nie wiedziała czy było to konieczne. Gdyby chciała mogłaby próbować ją zabic. Czy to był strach czy zrozumienie sytuacji?
Schowała miecz. Była na nim krew Quincy. Coś, z czym będzie musiała się oswoić w przyszłości. W głowie jej huczało, a pierś była rozrywana przez ból. Zaczęła szybko iść, ale na tyle, by Daisuke nadążył.
-Co z trzecim Quincy?-Najpierw chciała tam pójść. Sprawdzić, czy tam dalej leżał. Tamta nie miała chyba dość czasu by się wrócić i go zabrać. Chyba, że sam wstał jak presja się zmniejszyła. Jeśli jednak tam leżał to zabrała jego amulet, i poprosiła Murasakiego by go przypilnował.
Drugie miejsce to był hol wejściowy. Dalej leżało tam to, co pozostało z Ryoto. Przyglądała się ubraniu i mieczu przez chwilę, po czym przyklękła zabierając i jedno i drugie.
-Wiesz, co to jest cykl dusz, Daisuke?-Jej głos był cichy i bardzo miękki-Po śmierci każda dusza prędzej czy później się odrodzi w którymś ze światów. Ale niszczyciele chcą zmienić ten porządek. Przez całkowitą destrukcję dusz chcą zaburzyć równowagę, by światy jakie znamy przestały istnieć.-Wyszla z holu na zewnątrz. Oczy jej łzawiły, trudno powiedzieć z jakiego powodu, ale mówiła klarownie.
-Taki los spotkał tego shinigami. Jedna dusza mniej w cyklu, bez szansy na lepsze życie. Dlatego... Tak się bałam Daisuke, byś nie podzielił jego losu.-Przeszło jej to przez gardło, lecz zacisnęła powieki i znowu je przetarła gdy wróciła do całej... trójki w sumie.
-To miejsce przestało być bezpieczne. Mogę zaoferować wam miejsce w mojej domenie... dostosowałam je do wizyt nieboskich duchów. Ja muszę się tym zająć.-Czekała na odpowiedź. Jeśli się zgodzili, to zamierzała przeprowadzić wszystkich przez most do jej domeny. Nawet tego Quincy, chociaż upewniała się, że jest nieprzytomny. Potem... To zależało od tego, co miała. Jeśli miała tego Quincy, to zamierzała przenieść się na wyspę w Soul Society. Jeśli nie, to wróciła na ziemię, kierując się w stronę świątyni Jurojina.
Przed ten jednak oblała swoją klatkę piersiową swoją świętą wodą. Nie wiedziała czy akurat na nią będzie to działało, ale warto było spróbować przynajmniej zmniejszyć ten ból.
Zanim jednak się przenieśli to postanowiła sprawdzić, co zostało z tamtej Quincy po eksplozji. Może jednak były jakieś ślady.

-Pomogłeś mi się opanować.-Powiedziała prawdę, acz teraz nie miała czasu by mu wyjaśniać albo go pocieszać. Musiała zrobić dużo w dość krótkim czasie.
Skrzywiła się słysząc to co się stało. Przydałby się mimo wszystko, acz zabrała wszystko co udało jej się znaleźć. Złożyła mundur i przyjrzała się amuletowi, czy jakkolwiek się wyróżniał na tle tych które występowały na ziemi. Potem przeszła do dworku. Nie patrzyła na Daisuke, zamiast tego skupiając się, by odpowiednio złożyć ubrania poległego boga śmierci.
-Zemsta. Ten shinigami powiedział mi kiedyś, że lepiej pozostawić duszę na pożarcie pustemu, niż zniszczyć tego pustego ich mocą.-Schowała ubrania do swojej torby, a amulet do kieszeni. Miecz trzymała w dłoni, schowany w pochwie-Może bym teraz podążała inną drogą gdyby nie te słowa.

Nie wyglądała na zadowoloną, ale przytaknęła. Miała różne podejrzenia, i tylko część była jakkolwiek pozytywna.
-Obyś wiedział, co robisz. Jeszcze tu wrócę.-Oddychała płytko i ostrożnie, by nie naruszać już i tak pokruszonych kości i nadszarpniętych mięśni-Uważajcie na siebie.

Nic nie zostało z tamtej shinigami, ale może chociaż ostał się poskręcany amulet. Przeszukała szybko teren wraz z Daisuke... Ugh, będzie musiała podskoczyć do domeny jej Ojca. Jego woda była znacznie potężniejsza od jej. Będzie mu mogła też zdać raport po spotkaniu z Quincy.
-Każdy ma swoją historię, Daisuke. I każdy ma jej swoją wersję. Quincy... wierzą, że ich praprzodek był jednym z świetlistych, którzy powstali wolą stwórcy by opiekowali się harmonią światów. I ich przodek czuł smutek widząc niedolę ludzi, więc ofiarował im swoją krew. Dało im to moc, przez co stał się obiektem kultu większego niż inni świetliści i stwórca. Z zawiści jeden ze świetlistych poskarżył się stwórcy. Ukarał on ich przodka, obdzierając go z jednego ze skrzydeł, skuwajac w łańcuchy, i przygniatając górą, by cierpiał za swoje czyny po wsze czasy. A świetlisty który przyczynił się do jego losu stał się tym, kogo teraz nazywamy królem dusz, a sługi które miały za zadanie mordować Quincy nazwał bogami śmierci.-Dała temu chwilę ciszy, po czym prychnęła-Oczywiście co innego usłyszysz od bogow, co innego usłyszysz od shinigami. W każdej z tych historii jest trochę prawdy. Każdy ma krew na rękach. Każdy ma swoje sekrety. Musimy wybrać drogę, która według nas doprowadzi do najlepszego rezultatu... A mi się nie chce wierzyć, że jakakolwiek dobra istota dałaby moc, która mogłaby czynić takie okropieństwo.-Szła przez kawałek w ciszy, rozglądając się po lesie. Czy były jakieś duchy tak jak wtedy gdy była tu ostatnim razem, czy zamieszanie je wystraszyło.
-Ale na pewno nie pomogło fakt, że shinigami przeprowadzili czystkę Quincy paręset lat temu. Równowaga światów była zagrożona, i Ci głupcy, zaślepieni swoją dumą nie chcieli słuchać. Sami spełnili swoją historię... Ojciec ma rację. Wojna jest nieuchronna.-Szła dalej. Może odpowiedziała na jakieś pytanie Daisuke, ale jej celem była świątynia. Poleciła Daisuke co ma robić, bo jednak tym razem dla niej było inne przejście. Sprawdziła, czy cokolwiek ostało się z butelki którą przygotowała dla Jurojina. Jeśli tak to ją złożyła, jeśli nie to dała zamiast niej to, co zostało jej z sake z domeny jej Ojca. Złożyła ręce przed sobą i zamknęła oczy.
"Czcigodny Jurojinie. Po raz drugi spokój tego miejsca został zakłócony przez obce siły. To miejsce jest dla mnie wazne, lecz zastanawia mnie jaki może być powód takiego zainteresowania tych wszystkich sił. Co kryje się w tym miejscu, poza obecnością czcigodnego, na czym mogłoby zależeć niszczycielom? Czy mogłabym prosić o udzielenie audiencji?
Rok temu dostała omamori od niego. Chyba to szczęście właśnie zaczynało być na wyczerpaniu.

-Ich boskość i autorytet są niepodważalne.Widziałam jednak niegdyś pewną... istotę, która zdawała się starszą od naszego pojmowania kami i youkai. Więc o ile ich historia może mieć to ziarno prawdy... wątpię w całkowitą nieskazitelność ich ojca.-Powiedziała trochę bardziej bezpośrednio o co jej chodziło. Obijały jej się o uszy słowa jej dawnego mentora. Skubany miał czasem taki brak wyczucia, a czasem tak celny... Albo to był truizm.
Było nieprzyjemnie. Czarny jeleń... Nie pamiętała, czy należał on do Jurojina, ale to nie miało chyba aż takiego znaczenia. Może. Chyba.
Skłoniła głowę, oddając szacunek starszemu, mądrzejszemu bóstwu. Co zresztą pokazał jak wskazał jej palcem powód ich wizyty. Zinterpretowała na nowo słowa Sternritterki, które wtedy brzmiały zupełnie inaczej.
-W atmosferze walki musiałam źle zrozumieć słowa przeciwniczki. Tym bardziej muszę działać. A moja droga nie obrałaby tego kierunku gdyby nie mądrość czcigodnego. Jestem niezmiennie wdzięczna za Twoją dobroć. Gdyby Czcigodny miał kiedykolwiek jakieś życzenia wobec mnie, zrobię co będę mogła by się odwdzięczyć.-Wyprostowała się, patrząc na Boga z szacunkiem i sympatią.
-Na razie goni nas czas. Chyba, że mój podopieczny miałby jakieś pytania do Czcigodnego, o ile mogę być tak śmiała?-Troche dużo czasu to zajęło w tym momencie jak na takie informacje, dlatego chciała przy tej okazji zrobić wszystko co się da, by nie tracić czasu swojego i czcigodnego. Ale to chyba wszystko. Po załatwieniu tego pożegnałaby się z czcigodnym, i szybko udała się w stronę posiadłości. Czas naglił.

Skinęła głęboko głową, przyjmując od bóstwa swoją manierkę. Nie przeszkadzałoby jej gdyby ją sobie zostawił, ale miły gest. Nie zdziwił ją natomiast przebieg spotkania Daisuke z Jurojinem. Pożegnali się uprzejmie i odeszli.
Chikaze nawet nie pytała. Stwierdziła tylko po drodze, że to dlatego bo czcigodny Jurojin jest bóstwem niezwykle mądrym i dobrym. I że prawdopodobnie gdyby nie on to jej droga mogłaby wyglądać zupełnie inaczej, a oni prawdopodobnie nigdy by się nie spotkali. Konsekwencje naszych działań mogą być zupełnie nieprzewidywalne.
Ta krótka chwila rozpogodzenia szybko minęła, gdy zobaczyła stan posiadłości. Wiedziała gdzie się kierować. Poprosiła Daisuke, by został za drzwiami, bo ten nestor jest osobą dość trudną. Weszła, rzucając tylko okiem na pełną popielniczkę. Usiadła.
-Więc co zamierzasz? Zginąć w heroicznej walce, czy dołączyć do nich? Wątpię, że teraz po prostu Cię wysłuchają.-To była ważna informacja. Coś poszło nie tak, albo faktycznie shinigami mają kreta, acz nie aż tak głęboko bo by nie mieli takich wątpliwości-Dobrze wiesz, że takich idiotek jak tamta u nich nie brakuje. Ale to, że shinigami o nich wiedzą... Można to w pewien sposób wykorzystać. Zależy, czy duma Ci pozwoli i co chcesz zrobić. Jaki, i czy masz jakiś plan. Nie chciałabym, by ktoś jeszcze z tego domu zginął z ich ręki.