Północna dzielnica

- Och, miej nas w opiece, Reio! - Rozpoznał głos jednego z medyków.
- Szybko! Na stół! - To był głos Yamady.
Rozległy się pospieszne kroki przynajmniej kilku osób. Ich cienie przemknęły przed parawanem Kisuke. Chyba kogoś nieśli.
- Ręki nie uratujemy. Z życiem też może być ciężko.
- Nie pierdol tylko działaj! - ponownie Yamada.
Przez papierowy parawan zaczęło prześwitywać światło medycznego reiatsu. Rozległ się również metaliczny brzęk, jakby ktoś w pośpiechu przeszukiwał szafkę ze sztućcami.
- Krew znowu zaczyna uciekaj!
- Powstrzymaj to, do cholery! Muszę zająć się tą raną. [/justify]

02#405

Nie wdawał się już w żadne dyskusje, ale dobrze wiedzieć, że jaszczur to ona, a nie on. No, chyba że to nie ten sam pusty, będę musiał później sprawdzić w raportach i aktach. Wygląda na to, że każdy tu kogoś stracił przez pustego, a ja nie byłem wyjątkiem. Zasypiałem z nadzieją usłyszenia dobrych wieści, jednak to, co mnie obudziło, można było porównać do tsunami. Jednak mój koszmar się ziścił, poderwałem się do góry jak po złym śnie i od razu poszedłem do miejsca, w którym byli medycy i Yamada. Nie wiedziałem, co dokładnie się stało i komu, ale miałem podejrzenia, że może chodzi o wuja Raidona. Zatrzymałem się na moment, przed parawanem wziąłem głęboki oddech i wszedłem do środka.
-Yamada-san co się tu dzieje i jak mam pomóc?- Spojrzałem, kto leży i postarałem się powstrzymać wszystkie negatywne emocje i nie wpaść w panikę. -Jeżeli potrzebujcie, krwi to bierzcie, jeżeli macie mało reiryoku to może wziąć moja mam jej jeszcze masę.- W stresie mówiłem różne rzeczy nawet nie wiedziałem jak dokładnie działa medyczne kido i medycyna, ale musiałem jakoś pomóc uratować mu życie. Byłem gotowy zrobić wszystko, tylko aby ojisan przeżył. Gdy szukałem rozwiązania w mojej głowie, przypomniało mi się coś. Chikaze i kąpiel w jej błogosławionej wodzie, może to mogłoby jakoś pomóc albo chociaż ustabilizować jego stan po zabiegu medycznym. Nie mogłem, czekać z założonymi rekami musiałem coś zrobić. Wuj był tutaj z mojego powodu, ponieważ uczestniczyłem w tej misji. Gdyby teraz umarł, już nigdy nie zdołałbym mu się odpłacić i pokazać jakiego człowieka urodziła jego siostra. Dodatkowo to sprowadziłoby, cierpnie na całą rodzinie, kuzyna i jego dzieci. Nie chciałem, aby stracili dziadka, nie teraz. Wziął w rękę amulet od córki gromowładnego. Nigdy do tej pory nie modliłem się z tak ważna dla mnie sprawą, pierwszy raz zawierzę czyjeś życie w kaprys bogów. Miejmy nadzieje, że moja modlitwa dotrze do uszu Chikaze. Zacisnąłem dłoń bardzo mocno na amulecie, a w mojej głowie nawet krążyła desperacka wizja użycia jadeitowego zęba, ale niestety nie miałem kompletnie nad nim władzy i obawiałem się, że jeszcze bardziej zaszkodzę Raidonowi niż pomogę.

Modlitwa:

02#406

Mogą robić wszystko, co w ich mocy, ale to może okazać się za mało. Widziałem, jak wszyscy panikowali i się zachowywali. Wróciłem do siebie i zmówiłem modlitwę, trzymając mocno kciuki, że się uda. Poczułem ogromną ulgę, kiedy zobaczyłem już znane mi światło z tęczowego mostu. Od razu wyłoniłem się za kotar w poszukiwaniu córki gromowładnego, gdy zobaczyłem jak dwójka shinigami dobywa mieczem wtrąciłem się.
-Zatrzymać się, to jak tu ją zaprosiłem. Chikaze może pomóc w uratowaniu, mojego wuja. A teraz jeden z was pójdzie po Yamade, musimy ustalić pewne rzeczy.- Byłem kompletnie zestresowany i rozkojarzony. Nie zwróciłem nawet uwagi, w jaki sposób zwróciłem się do córki gromowładnego. Oby tylko się na mnie nie pogniewała po wszystkim.
-Bardzo się cieszę, że usłyszała moją modlitwę i przepraszam za nich. Sytuacja jest bardzo napięta i wszyscy czują jej wagę. Stan mojego wuja jest ciężki, nie wiadomo co to będzie. Liczyłem, że może ta twoja woda mogłaby mu pomóc?- Byłem podenerwowany i bezradny nie mogłem nic zrobić czy jakoś mu pomóc.

Zajmowała się swoim szkoleniem, gdy usłyszała modlitwę. Wyraźna, desperacka, i należąca do kogoś kogo znała. Nie zamierzała tracić czasu na szukanie wsparcia, gdyż mogła się liczyć każda chwila. Przywołała przejście...

***

Znalazła się... w jakimś miejscu. Dalej była w Soul Society, jednak to wyglądało jak jakiś szpital, jeżeli by miała sobie wyobrazić miejsce pełniącą taką rolę. Zapach leków, ziół, i krwi. Przede wszystkim z miejsca w którym zdawało się coś dziać. Operacja?
Dwójka shinigami nie zrobiła na niej wrażenia, nawet nie sięgnęła dłonią w stronę swojego miecza. Natomiast obróciła głowę by zobaczyć młodego Kyoraku. A więc to był on... wyglądał na bardzo przejętego i zaniepokojonego. Powinna być zła, że wezwał ją tak nonszalancko, i tak samo się do niej zwracał, ale sprawa była poważna. Wuj. Czy to był ten sam czy inny? Nie miało to znaczenia, ale trzeba było działać szybko. Mimo to wysłuchała co mówił z poważnym wyrazem twarzy. Zostawi swój nastrój na później.
-Przygotuj naczynie z wodą w którym można będzie go zanurzyć.-Poleciła, wyciągając zza pazuchy manierkę wypełnioną swoją wodą-Nic nie mogę obiecać, ale bądź dobrej wiary.
Skupiła się na trzymanym przed siebie naczyniu, by wypełnić ją boską energią zasklepiającą rany i wspomagającą leczenie. Zdała sobie sprawę przy tym z tego, że może od tego sporo zależeć. Przede wszystkim jej przyszłe kontakty z Seireitei.
Gdy skończyła zwróciła się do jednego ze strażników, a w razie ich braku to do Kisuke.
-Jego rany szybciej się zagoją jak i będzie mniej cierpiał jeśli go tym obmyjecie. Przekażcie to medykom. Nie zastąpi to ich pracy, ale powinno pomóc.-Przekazała im manierkę, oczekując na dostawę większej ilości.

Nie było to najprzyjemniejsze spotkanie, ale w niczym jej tu nie zawinili więc po prostu skupiła się na wykonaniu zadania. Gdy było trzeba i miała wodę to udzielała wsparcia, nie wymieniając się jednak słowem z kimkolwiek. Oczekiwała i musiała przyznać, że chciałaby by chociaż trochę to pomogło bo był w naprawdę złym stanie. Przypominało jej to trochę jak sama straciła nogę.
W końcu jednak medyk wyszedł i oznajmił, że sytuacja została opanowana. Kiwnęła powoli głową.
-Jeśli dacie mi wannę z wodą, zostawię wam więcej. Nie wystarczy by w pełni na tym doszedł do siebie, ale pomoże.-Przeszła swoim spojrzeniem powoli po zgromadzonych, oczekując reakcji. Jeśli się zgodzili to zrobi to co powiedziała.

02#407

Byłem strasznie rozbity, nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić i jak mogę pomóc. Dar Chikaze nie był w stanie zagwarantować mu przeżycia, nawet pomimo swoich magicznych właściwości przyśpieszania regeneracji i uśmierzenia ból. Zrobiłem wszystko, co mogłem zrobić, nie ryzykując przy tym życiem wuja. Siedziałem osłupiony i błądziłem w myślach od bijącą się od przeraźliwych wizji śmierci Raidona. W tym momencie nie byłbym w stanie zaakceptować jego śmierci, jeszcze nie teraz. Chciałem mieć pewność, że zasługiwałem na jego szczodrość i pomocną dłoń. Chciałem, żeby poznał przyszłe wnuki swojej zmarłej siostry. Aby mógł je rozpieszczać i opowiadać o babci. Ja nie miałem żadnych wspomnień o Runie, nawet nie pamiętałbym jak wyglądał gdyby nie portrety w posiadłości Kuchiki.

Gdy sytuacja kryzysowa została zażegnana i już nic nie groziło mojej rodzinne odetchnąłem z ulgą, chociaż poniósł okropne rany i stracił kończynę będzie żył. Tylko po tym wszystkim prawdopodobnie będzie musiał przejść na emeryturę. Wszystkie dusze z okolicy i nasza grupa patrolowa powinna być mu dozgonnie wdzięczna za zajęcie się tamtą bestią. Oprzytomniałem na tyle aby zdać sobie sprawę, że należą się córce gromowładnego wyjaśnienie i jakiś rewanż za pomoc. Wstałem ze swojego miejsca i podszedłem do bogini jeszcze raz.
-Bardzo dziękuje za pomoc Czcigodna Chikaze. Wybacz mi sposób w jaki Cię to przywołałem i to całe zamieszanie. Straciłem zimną krew i popadłem w błędne koło, łapałem się każdego sposobu, który mógł jakoś pomóc. Jak tylko wrócę do swojej posiadłości, złożę na twoim ołtarzu stosowny dar, za wysłuchanie moich modłów.- Ukłoniłem się głęboko i zostałem w tej pozycji do momentu odwołania.

Zgodzili się i mieli przynieść wodę. Dobrze. Poczekała zatem, patrząc na parawan za którym był ranny Kyoraku. Dopiero słowa Kisuke zwrociły jej uwagę. Obróciła się bokiem, przysłuchując się tego co i jak mówił. Było już lepiej. Może lekcja przyniosła rezultat, jakkolwiek w biegu nie była przygotowywana.
-Wystarczy że przeżyje i będzie wiedział kto mu pomógł.-Skwitowała, machnąwszy ręką by już wstał. Jednak przez jego pozycję musiała dodać "wyprostuje się". Wyglądała na nieco rozkojarzoną. Jej wzrok wodził po pomieszczeniu, próbując rozgryźć gdzie teraz się znajduje. Wróciła do parawanu, przypominając sobie rozległość jego obrażeń.
-Pusty? W którym okręgu się znajdujemy?-Zapytała, próbując ocenić zagrożenie. Było to niepokojące jeśli to było coś silniejszego.

02#408
Wyprostowałem się i spojrzałem na córkę gromowładnego. W głębi dusz się cieszyłem, że prawie wszystko dobrze się skończyło. Jednak po raz kolejny śmierć próbowała się otrzeć o bliską mi osobę. Chikaze zadała mi pytanie, przez które zacząłem się zastanawiać nad modlitwą. Chyba w tej całej sytuacji zapomniałem o detalach.
-Tak była to cała zorganizowana grupa, której przewodził arancar. Już od dłuższego czasu pustoszyli okolice. Dlatego, nasz oddział został wysłany, aby zająć się tą sprawą. Ich grupa liczyła sześć osób włącznie z arancarem. Dwójka z nich została zgładzona na pewno, reszta uciekła i nie wiem, co się stało z ich liderem. Pewnie gdy Kuchiki-sama się wybudzi, będziemy wiedzieć. Znajdujemy się w dwunastym okręgu północnego rukongaiu, nie musisz się martwić o swoich wyznawców. Nawet jeżeli przeżyli, ponieśli ciężkie starty i prędko tu nie wrócą. A Daisuke i Yogarasu poradziliby sobie z nimi bez problemu.-

Nie pocieszał w żaden sposób. Znaczy próbował, ale fakty mówiły same za siebie. Szóstka, teraz czwórka pustych stała się bardzo zuchwała, w tym jedna była arrancarem, cokolwiek to znaczy. Coś z pustym, ale słyszała to słowo po raz któryś i dalej nie wiedziała co znaczy. Nic dobrego. Sama zaczynała z Daisuke od bronienia przed grupami pustych, ale nie brzmiało to jak coś z czym mógłby sobie dać radę. Ani on ani Yogarasu w obecnej formiez skoro grupa shinigami nie była w stanie dać sobie rady, i to w miejscu gdzie okręg na okręgu jest posterunek.
-Odpocznij. Zrobiliście co się dało. Połóż się gdzieś, bo zaraz odczujesz zmęczenie.-Obróciła się i zaczęła się skupiać na portalu. Zrobiła to, o co została poproszona.
-Na mnie już czas.-Rzucila tylko i wróciła do siebie, by sprawdzić, czy wszystko w porządku na własnym rewirze

02#409

-Dziękuje za Twoje słowa i troskę, ale i tak jestem zbyt spięty i zestresowany, żeby prawidłowo wypocząć. Chociaż jest lepiej od momentu, w którym stan mojego wuja się ustabilizował. Teraz tylko jeden powodu do obaw mniej. Wierzę, że puści zostali rozbici i się wycofali do huceo mundo.- Skłoniłem się i wróciłem do miejsca, w którym wcześniej leżałem. Spróbowałem najzwyczajniej w świecie zasnąć i odpocząć po dniu pełnym wrażeń i zmartwień miałem nadzieje, że rano jak się obudzę, a wszystko będzie w lepszy stanie. Tylko pewnie najpierw złożymy raport, a później odbędzie się wojskowy pogrzeb. Z samego rana, zapytałem się wszystkich czy mają miecz Furikuzu, jeżeli nie to chce się udać na poszukiwania oręża poległem shinigamiego.

02#410


Próbowałem zasnąć, ale nie przyszło mi to tak łatwo jakby tego oczekiwał. Może to przez zmęczenie albo stres, którego dzisiaj doświadczyłem. Już praktycznie objął mnie morfeusz, kiedy do moich uszu dotarł głos kapitana. Przez moment miałem zamiar spać dalej, ale usłyszałem o czym dokładnie rozmawiają i postanowiłem się wyłonić za swojego parawanu, Dodatkowo nie spodobał mi się rozbawienie w głosie tej osoby. Wuj ledwo przeżył, poświecił się i stracił kończynę na służbie, żeby teraz ktoś sobie z niego podśmiechujki robił.
-Witaj Nokogiri-sama.- Ukłoniłem się przed nim, ale tylko na tyle, żeby wyrazić mój szacunek. -Niestety musiała wrócić do swoich wyznawców, w końcu puści mogę gdzieś dalej grasować. Zjawiła się tu na moją prośbę i pomogła z własnych chęci. Obawiałem się, że medykom może przydać się pomoc, w końcu to nie Sōgō Kyūgo Tsumesho  i nie ma tu odpowiednich warunków do tak skomplikowanych operacji. Chociaż pomimo moich obaw muszę im przyznać, że spisali się na medal. Szkoda tylko, że Furikuzu przypłacił to życiem. Może gdyby Gotei wysłało, z nim bardziej doświadczonych oficerów to nic z tych strasznych rzeczy nie miałoby dzisiaj miejsca.- Patrzyłem na niego z lekką zaciętością w spojrzeniu.

02#411

Rozmowa z tym kapitanem nie należała do przyjemnych, strasznie mnie w coś irytowała i ciężko było mi zorientować się co to takiego. Nie dziwiłem się, że Wujek ukrywał mnie przed nim. Widziałem zachowanie Yamady i postanowiłem zająć go rozmową, aby nie myślał o wchodzeniu tam. Nie wiedziałem, czemu cieszył się z naszego spotkania, ale miałem wrażenie, że to nic dobrego.
-Dziękuje, ale ja tylko wypełniałem swojej obowiązki. Nie zasłużyłem na żadną pochwałę, mój przeciwnik zbieg i sam wpadłem w tarapaty podczas próby wsparcia towarzyszy. Wybacz, chyba źle ubrałem to w słowa. Nie krytykowałem Gotei, po prostu gdyby Furukizu dysponował silniejszym zespołem, nie musiałby się za nas poświęcać. W końcu dzięki decyzji Gotei byliśmy w stanie ocalić dużą ilość dusz. Jednak muszę przyznać, że to zadanie mnie przerosło i dalej muszę się wiele nauczyć.- Wcale nie odbierałem zasług trzeciego oficera, ale wolałbym, żeby żył niż został zapisany w historii. Na pewno miał bliskich, którzy teraz będą za nim tęsknić. Wujowi też przyszło zapłacić bardzo dużo. Miałem dziwne wrażenie, że on był tutaj tylko z mojego powodu. Był już na emeryturze, na którą zasłużył i nie powinien tak ryzykować. Chyba moja przypadłość ściągania na siebie niebezpieczeństwa, zaczęło przenosić się na rodzinne. Z drugiej strony dobrze, że tu byłem inaczej wszyscy mogliby przypłacić życiem spóźnienie Makkuro. Nie wierzyłem, co takiego usłyszałem. Oni złapali żywce tamtego potwora, ale po co? Trzeba było ją zgładzić gdy tylko mieli możliwość, co oni zamierzają z nią robić? Musiałem się zapytać, nawet jeżeli nie dostałbym odpowiedzi.
-Złapaliście tego potwora żywcem... ale po co Nokogiri-sama? Czy nie lepiej byłoby ja po oczyścić i mieć problem z głowy?- Zapytałem lekko skonsternowany, jedyne co logicznego przychodziło mi od głowy, że może dwunastu oddział miał zamiar ja badać albo studiować. Tylko czemu chcieli tyle ryzykować, w końcu ona jest bardzo niebezpieczna.

02#412

Zachowanie białowłosego jeszcze bardziej powodowała u mnie niechęć do jego osoby, Czy to od teraz zawsze ktoś będzie się flexował nad kimś słabszy, czy tak wygląda całej Gotei poza siódmym oddziałem? Jedno było pewne, ten koleś był potworem, który czerpał przyjemność z tego. Na pewno nie był wystarczająco stabilny i dojrzały na to stanowisko. Starałem się wytrzymać presje, którą mi zafundował. Chociaż na język cisnęły mi się różne epitety i słowa, który chętnie bym go uraczył. Wprosił się do nie swojej posiadłości i jeszcze próbuje ludzi po kontach rozstawiać. Jednak jego słowa i zachowanie coraz bardziej mnie denerwowały. Wiedziałem, że nie ma sensu wytykać mu błędów, bo jeszcze bardziej będzie się popisywać. Czy Gotei wiedział,o jak silny jest przeciwniki i pomimo tego nas tu wysłali? Jeżeli tak to poświęcili nas jak poniki na szachownicy, aby tylko dopiąć swego i pochwycić arancara. Zacisnąłem mocniej zęby i próbowałem się uspokoić, nie chciałem wejść w jawny konflikt z dowództwem, aczkolwiek w tym momencie stracili w moich oczach. Na szczęście przyszedł jego zastępca i nie musiałem już dłużej mieć nieprzyjemności prowadzenia rozmowy z nim. Pożegnałem się i odprowadziłem go wzrokiem do wyjścia.
-Yamada-san, czemu ten mężczyzna zajmuje tak ważne stanowisko? Miałem wrażenie, że zaraz mnie zgniecie. Nie mów mojemu wujowi jak się obudzi, co tu miało miejsce. Będzie się nie potrzebnie martwił, a teraz to jego zdrowie jest ważniejsze.- Ukłoniłem się strażnikowi i poszedłem się przewietrzyć Miałem ochotę coś rozwalić i rozładować te frustracje, ale nie mogłem pokazać innym swoich wątpliwości i żalu. Po wszystkim wróciłem do miejsca spoczynku, miałem nadzieje, że nikt już dzisiaj nie będzie mnie niepokoił i będę mógł skończyć ten dzień świra.

02#413

W ostatnim czasie buzowały we mnie różne emocje, pozytywne jak i negatywne. Cieszyłem się, że wróciłem do domu, ale odczuwałem smutek. Jeden z nas poległ w walce, a drugi poważnie ucierpiał. W głębi duszy cieszyłem się, że przeżyłem bez poważnych ranch, ale z drugiej strony cierpiałem, że stały się tak okropne rzeczy. Pożegnanie Furukizu było ciężkie, starał się stać i zachować chłodną twarz z wypiętą piersią, aby oddać mu cześć. W domu poczułem się lepiej, ale nie przyszło mi się tym długo nacieszyć. Stało się coś, czego nigdy bym sobie nie wyobraził, nie wiedziałem jaka on miał jurysdykcje i czy w ogóle mógł coś takiego legalnie zrobić. Poczułem się, jakby ktoś właśnie na pluł mi w twarz. Wiedziałem, że ten zwyrol czerpię z tego powodu satysfakcje i z tego co zrozumiałem mści się za coś, co uczyniła mu moja rodzina. Uspokoiłem służbę, Renatro i Miyuki, że to nic takiego. Nie zamierzałem też utrudniać pracy Sorami. Wyszedłem do niej ubrany w swój strój codzienny i narzuciłem kwiatowe haori, ukłoniłem się. Z tego co się orientowałem. nie złamałem żadnego prawa.
-Jestem wielce ciekawy jak mogę pomóc Kapitanowi Nokogiriemu swoją osobą. Mam nadzieje tylko, że nie jestem tam ciągnięty z błahego powodu. Chociaż sprawa wygląda poważnie, skoro wysłali tu Ciebie Sorami-san. Dawno się nie widzieliśmy. Może wiesz, w jakie sprawie mam być przesłuchiwany przez samego Kapitana?- Ostatnimi czasem odnoszę wrażenie, że ciągle spadają na mnie jakieś problemy. Ciągle spadam z deszczu pod rynnę i coraz trudniej utrzymać się na powierzchni wody, nie zachłystując się wodą.

Raport:

1381

Trochę zaskoczyła go ta odpowiedź. Wybawiciel niemalże się przyznał kim jest. To trochę zbiło go z tropu. Czy była to tylko gra, czy może faktycznie wierzył w słuszność uwolnienia Reio. Trudno było to stwierdzić po tak krótkiej rozmowie. Mimo wątpliwości jedno było pewne – nie można było pozwolić aby jego plan się powiódł.
Taida – tak właśnie się nazywała ta zabandażowana, o ile go pamięć nie myliła. Trochę rozczarowała go ta odpowiedź, gdyby wspomniał o Akahanie to wytłumaczyłoby parę kwestii. No ale tak naprawdę również potwierdziłoby najgorszy możliwy scenariusz. Mimo wszystko wolał odpowiedzi, a nie coraz to kolejne pytania…
W obozie nastroje nie były najlepsze. Wyglądało na to, że jeszcze była przed Wybawicielem daleka droga do zrealizowania jego planów. To dobrze, Yuzu miał jeszcze dużo czasu aby pokrzyżować mu szyki. Ale abstrahując od tego, naprawdę było mu szkoda tych wszystkich dusz. W świecie żywych zwykli ludzie mieli całkiem nieźle w porównaniu do dusz z rukongai. Tanaka chciałby im prawdziwie ulżyć. Nie łudził się, że będzie w stanie wszystkim, ale przynajmniej tym z kim miał styczność, dlatego nie targował się gdy kupował dla siebie ekwipunek i bez zająknięcie płacił wyższe ceny. Pieniądze tym duszom bardziej się przydadzą niż jemu.

**********************************************************************************

Droga na północ przebiegała bez komplikacji. Co prawda coraz bardziej zimowa aura dawała mu się we znaki, ale nie było to coś czemu by nie podołał. Kilka razy wybrał się na polowanie aby zapewnić sobie pożywienie na kilka dni, a na noc budował prowizoryczne schronienia z trawy i gałęzi oraz rozpalał ognisko by móc się ogrzać czy zjeść coś ciepłego. Z napotkanymi ludźmi dzielił się pożywieniem gdy np. upolował jakąś grubszą zwierzynę. Starał się również wtedy uzyskać od nich jakieś informacje o lokalnych bóstwach.
Gdy zaczął wkraczać na pagórkowaty teren porośnięty lasem to czuł się jak u siebie. Brakowało mu tego. Tej ciszy, szumu drzew targanych wiatrem czy zapachu lasu. Wśród drzew również już znacznie łatwiej było mu się odnaleźć i potrafił efektywniej korzystać ze swoich umiejętności survivalowych. Bycie w ciągłym ruchu utrudniało nieco trenowanie, ale mimo wszystko starał się mieć dziennie przynajmniej dwie jednostki treningowe – rano i wieczorem. W czasie drogi za to ćwiczył chodzenie w powietrzu.

Rano odbywał trening w wewnętrznym świecie. Prosił Kamagami by ta pomogła podszlifować jego umiejętności w walce kataną. Wydawało mu się, że ona najlepiej będzie wiedziała jak najlepiej się nią posługiwać. Z drugiej strony mogło to być ciekawe doświadczenie – sparing z własnym zanpakuto. Jeśli naprawdę potrafiła czytać w jego myślach to będzie bardzo trudnym przeciwnikiem i pojedynki z nią mogły przynieść ciekawe rezultaty. W walce często Tanaka polegał na jakimś planie, który próbował zrealizować. Tutaj będzie to praktycznie niemożliwe.  Będzie musiał całkowicie zdać się na swoje naturalne instynkty i na bieżąco reagować. Im więcej różnych wariantów doświadczy, tym rzadziej coś będzie w stanie go zaskoczyć.
Będąc w swoim wewnętrznym świecie wróci również do czegoś, czego dawno nie próbował. Kiedyś gdy walczył z innerem przywołał płatki wiśni, które go otoczyły. Chciał zobaczyć jak bardzo może wpływać na swój wewnętrzny świat. Wcześniej również zapyta o to Kamagami i o to, jaki może odnieść na niego skutek taka forma treningu. Będzie ponownie starać się przywołać płatki wiśni ale również spróbuje pewnej formy kreacji – stworzenia czegoś samą wolą. Próbował wytworzyć w swojej dłoni jabłko, a gdyby się to udało to przejść do coraz bardziej skomplikowanych rzeczy – krzesła, stołu czy żywych stworzeń jak ryby w rzeczce przy moście.

Wieczorem natomiast odbywał treningi ogólnorozwojowe. Nie mogło się obejść przy tym bez Baikyuu Genshuku, które było chyba najlepszym narzędziem do poprawy efektywności. Mógł zgodnie z własnymi potrzebami dopasowywać stopień intensywności treningu, którą zwykle ustalał na bardzo wysoką. Ćwiczenia, które wykonywał były bardzo proste, ale angażowały całe ciało. Następowały one jedno po drugim bez przerw tworząc jeden obwód, po którym była krótka przerwa.
Pierwszym ćwiczeniem były przysiady z wyskokiem jak najwyżej. Dzięki temu miał zyskać eksplozywność, która miałaby się bezpośrednio przełożyć na jego szybkość.
Następnie robił pompki w szerokim rozstawie i wąskim, które miały wzmocnić przede wszystkim jego klatkę piersiową, ramiona a w drugiej kolejności  mięśnie stabilizujące.
Przedostatnim ćwiczeniem były również pompki, ale w staniu na rękach. Tutaj pracowały mięśnie stabilizujące jeszcze w większym zakresie, gdyż musiał utrzymywać równowagę. Co było o tyle trudniejsze, że gdy nie utrzymywał środka ciężkości w odpowiednim miejscu to wzmożona grawitacja od razu go za to karciła.
Ostatnim ćwiczeniem były tak zwane krokodylki (burpees). To traktował już stricte jako cardio mające poprawić jego wytrzymałość. Cały trening tak czy inaczej był na wysokiej intensywności i tętnie co również bezpośrednio powinno przełożyć się na jego wydolność.  
Gdy dotarł do zalesionych obszarów dołożył jeszcze jednostkę mającą poprawić zwinność. Lawirował między drzewami na pełnej prędkości w chaotyczny sposób. Nie chciał przyzwyczajać się do żadnych schematów i próbował nauczyć się jak najlepszego panowania nad swoim ciałem by mieć nad nim pełną kontrolę przy każdym manewrze.

Chodzenie w powietrzu szło mu naprawdę kiepsko, chyba jeszcze gorzej niż gdy opanowywał shunpo. Nie mniej uważał, że codzienna praktyka w końcu odniesie skutek. Jako, że jego dzień składał się głównie z marszu to mógł niemal cały czas to trenować. Analogia z tworzeniem kolejnych stopni schodów była całkiem niezła, ale chciał spróbować jeszcze czegoś nowego. Zdał sobie sprawę, że przecież jak korzystał z garganty to zwykle musiał tworzyć również ścieżkę pod swoimi stopami. Z jakiegoś powodu było to tam łatwiejsze, ale warto było przenieść to odczucie przy chodzeniu w powietrzu. Tam tworzył całą ścieżkę, tutaj chciał jedynie wytworzyć stabilną, twardą powierzchnię tuż pod swoimi stopami. Na tyle twardą by mógł się spokojnie od niej odbić. Liczył, że codzienna rutyna pozwoli aby ta umiejętność weszła mu w krew na tyle, że nie będzie musiał się nad tym tak mocno skupiać i przychodzić mu to będzie naturalnie. Wtedy dopiero będzie to przydatne w walce.

**********************************************************************************

W końcu dotarł na miejsce. Z tym klasztorem wiązał duże nadzieje. Liczył, że w końcu otrzyma więcej odpowiedzi niż pytań. Niestety po raz kolejny musiało się coś spieprzyć. Myśliwy spotkany u podnóża góry opowiedział mu co się stało. Kolejne dobre dusze spotkały się z okrucieństwem tego świata. Ci co tak bestialsko ciemiężyli niewinnych zasługiwali na najwyższy wymiar kary. Tanaka nie był święty, ale nigdy nie zabijał dla zabawy bezbronnych…
- Co za tragedia… Nie zostanie ona zapomniana, a Ci mordercy poniosą konsekwencje. – Nie mógł odpuścić takiej zbrodni i miał zamiar wymierzyć sprawiedliwość.
- Kiedy to się wydarzyło? Jak wielka była ta banda? Wyróżniali się czymkolwiek? Przemieszczali się może na jakichś wierzchowcach?- Od razu zaczął zbierać niezbędne informacje aby ich dopaść. Czul narastający w nim gniew, który musiał okiełznać. Ponadto starał się uważać aby nie zapomnieć w tej chwili o najważniejszym – o samych mnichach. Trzeba było zadbać o ich pamięć…
- Znałeś tych mnichów? Opowiesz mi o nich? – Przysłuchiwał się w ciszy potencjalnej opowieści.
- Byłeś tam na górze? Trzeba godnie pochować to co po nich zostało…- Szczątków tam nie zastanie bo już dawno zamieniły się w cząsteczki duchowe, ale choćby ubrania, które po nich zostały. Należało je zebrać i godnie pochować, zasługiwali na to.

1382

Dwa tygodnie... To całkiem sporo czasu. Może być ich już bardzo trudno wytropić. Ale tak liczna grupa raczej będzie przemieszczać się wolniej niż Yuzuru. Poza tym będą musieli uzupełnić jakieś zapasy, także niewykluczone że będą łupić po drodze co popadnie i pozostawią po sobie więcej śladów.
- Zwierzęcego? W wyglądzie, czy zachowaniu?- Do tej pory jedyną osobą, o takich cechach była Shiro, która miała kocie uszy. Gdyby faktycznie ich przywódca posiadał jakieś zwierzęce cechy w swoim wyglądzie to powinno być go łatwo zidentyfikować, nie jest to przecież zbyt częste.
- Podobnych do mnie?- Czyżby myśliwy wziął go za strażnika? Mnisi najwyraźniej byli bardzo otwartymi ludźmi i dawali schronienie również łowcom nagród.
- Ja już zadbam o to, żeby się nie wywinęli... - Spojrzał na zachód i przez chwilę się tam wpatrywał... - Gdy zajmowaliście się pochówkiem...- Znowu zwrócił się w kierunku rozmówcy.- ... to znaleźliście może tam na górze coś, co mogło należeć do tej bandy? Jakieś przedmioty, cokolwiek co mogłoby mnie do nich doprowadzić. - I tak miał zamiar jeszcze udać się do tych ruin aby złożyć krótką modlitwę ale może oni coś znaleźli.
- Masz może na sprzedaż jakieś skóry i futra? - Zapytał zmieniając chwilowo temat. Przydałyby się one, w końcu będzie coraz zimniej i zapowiadało się, że Yuzu trochę spędzi czasu w tych rejonach.
- Mówiłeś, że udali się na zachód. - Wyciągnął mapę. - Czy są tam jakieś wioski? Jeśli tak, to obawiam się, że mogą je również splądrować... Przynajmniej może znajdę jakiś trop...- Musiał zdobyć jakiś punkt zaczepienia... Poza tym skoro mnisi nie żyli to nie miał innych opcji związanych z szukaniem rozwiązania problemu z innerem. Bo wracać się i iść do świątyni w bliższych okręgach, o której wspominał Kusahra nie miał zamiaru. Może po drodze tropiąc tych bandytów uda mu się zdobyć jeszcze jakieś inne informacje.
- Przybywając tutaj miałem nadzieje, że mnisi udzielą odpowiedzi na moje pytania... Może słyszałeś jeszcze o jakiejś świątyni, kapłanach czy lokalnych bóstwach w tych stronach?

[+1 zręczność, reiatsu, kontrola reiatsu]

1383

Skowyt? To wcale nie znaczyło, że miał jakieś fizyczne psie cechy, ale mimo wszystko stanowiło jakąś wskazówkę. Widać, że myśliwy faktycznie się go bał. Trudno było określić czy to jak był przerażający szło w parze z siłą. Ale to już sprawdzi Tanaka gdy staną twarzą w twarz...
Niestety nie miał również nic ciekawego na sprzedaż. Kika zajęczych skórek to zdecydowanie za mało aby zrobić jakieś sensowne ubranie. Przydałoby się tutaj futro jakiejś grubszej zwierzyny, a nie takiej "drobnicy". Także nie zdecydował się na zakup.
Zanotował sobie na mapie lokalizacje tych wiosek i spytał w jakim okręgu w ogóle się znajdują.
Zaskoczyła go również informacja na temat córki Susano. Wyglądało na to, że już się z tym nie kryła i nawet zbudowała wokół siebie jakiś kult. Chyba powinien się też do niej wybrać, w końcu do tej pory nie otrzymał odpowiedzi na swoją sprawę. Poza tym wydarzyło się jeszcze sporo rzeczy po ich spotkaniu, które należało przekazać "wyżej". Nie mniej ciągle miał w głowie słowa Kazukiego, który powątpiewał w pomoc od władcy burz. Jeśli legendy o Susanoo chociaż trochę odzwierciedlały jego charakter to faktycznie może nie była to odpowiednia osoba, do której powinien się zwracać Tanaka. Susanoo był nieprzewidywalny...
- Mówili dokąd się udają? - Ewentualnie dopytał z jakiej strony świata przybyli i w jakim kierunku się udali. To, że przybyli na takie odludzie wcale nie świadczyło o tym, że zbłądzili. Może właśnie ten teren był po drodze z miejsca, z którego wyruszyli. Może miejsce kultu Chikaze jest właśnie gdzieś w tych stronach?
- Dziękuję za rozmowę i pomoc. Pomyślnych łowów.- Wręczy mu jeszcze kilka monet w ramach podziękowania i wyruszy do klasztoru, a raczej do tego co z niego zostało.
Na górze rozejrzy się po zgliszczach szukając, czegoś co mogłoby mu pomóc w zidentyfikowaniu bandy. Przy okazji gdyby znalazł jakąś świeczkę to by ją ze sobą zabrał. Następnie uda się do kapliczki/miejsca upamiętnienia zmarłych. Jeśli będzie gdzieś woda to przemyje dłonie, jeśli nie to zrobi to samym śniegiem. Zmówi krótką modlitwę i zapali świeczkę. Potem nie zostanie mu nic innego niż wyruszyć na zachód. Miał zamiar dotrzeć do tej najbliższej wioski gdzie chciał zapytać o tych oprychów i ruszyć dalej ich śladem.

1384

Widok ruin klasztoru był przykry. Musiał być naprawdę piękny w swoich lepszych czasach. Spoglądając na zgliszcza wyobrażał sobie jakie sceny mogły mieć tu miejsce. Pokręcił tylko głową... Czemu w ludziach jest tyle okrucieństwa. Czemu Ci bandyci nie mogli tylko zrabować tego przybytku? Czemu musieli go zniszczyć i w tak bestialski sposób pozbawić życia jego mieszkańców?... Chwile jeszcze pozostał w tym miejscu i rozmyślał...
Kontynuował swoją wędrówkę. Dzięki myśliwemu wiedział, w którą stronę ma się udać. Poza tym sprawdził na mapie, czy w najbliższych okręgach były jakieś miejsca strategiczne. Nie chciał w pogoni za bandytami przypadkiem natknąć się na shinigami. Nie znał tak dobrze tych terenów i mógłby mieć problem w zgubieniu ewentualnego pościgu. Starał się jak najszybciej złapać trop i dogonić tych bydlaków, dlatego nie miał czasu na kontynuowanie swojego reżimu treningowego. Wstawał jeszcze przed świtem i maszerował niemal do zmroku. Ta sytuacja z mnichami go dotknęła. Czuł narastający w sobie gniew i frustrację. Zdawał sobie sprawę, że zaczyna przez to tracić kontrolę nad swoimi emocjami, dlatego zdecydował się na większą ilość sesji medytacji, które wykonywał przed snem przy palącym się ognisku. Chciał pozbyć się tej złej energii i przywrócić harmonię w swojej duszy.
Siadał w pozycji seizo z rękoma na kolanach i zamykał oczy. Na początku wyrównywał oddech, a następnie spowalniał akcję serca. Chciał rozszerzyć swoją percepcję - swoim zmysłami poczuć świat, który go otacza. Wsłuchiwał się w otaczające go bodźce - trzaskający ogień, szum traw, drzew czy trzepot ptasich skrzydeł. Każdym wdechem starał się poczuć zapach drzew, żywicy czy gnijącej pod śniegiem trawy. Czuł ciepłe powietrze uderzające w jego twarz, czy jego zawirowania spowodowane spadającym liściem czy osuwającym się białym puchem z drzew. Wyczuwał otaczające go cząsteczki duchowe, czul je we wszystkim co go otacza. Chciał w końcu pozwolić, aby wszystkie te bodźce przenikły przez jego ciało i pozwoliły mu połączyć się z tym światem. Chciał "ujrzeć" go bez pomocy oczu.
Przez kolejne dni udało mu złapać trop. Szczęśliwie bandyci musieli uznać znajdujące się po drodze wioski za niewarte grabieży, gdyż ich mieszkańcy byli cali i zdrowi. Tanaka zdobywając informacje pytał również o córkę Susano, czy jej kult znajduje się gdzieś w tych stronach.
W końcu dotarł do większej wioski, gdzie usłyszał dobre wieści. Ktoś ubiegł Tanakę i wymierzył sprawiedliwość bandzie, chociaż śmierć za takie zbrodnie była małą karą. Sam pewnie spaliłby ich dusze w czarnych płomieniach Kamagami, a na pewno w ten sposób skończyłby przywódca bandy...
- Rad jestem, że Ci zbrodniarze już nigdy więcej nie skrzywdzą niewinnych. Cieszę się, że są jeszcze takie dusze, które pomagają bezinteresownie. - Chociaż tutaj też musiał uważać z domysłami. Wszakże mógł to być łowca nagród, który i tak dostanie zapłatę za tych bandziorów.
- Kim jest ten Eihei Cicha Śmierć? Czy jest jeszcze w tej wiosce?- Yuzu znowu musiał pomyśleć co dalej. Jego nowy cel, który sobie wyznaczył był już nieaktualny, a sam nie bardzo wiedział, gdzie ma się teraz udać.

***


[+ 1 psychika, kontrola reiatsu]