Północna dzielnica

1385

Kolejny strażnik... Lepiej było nie iść jego śladem mimo szczerej chęci jego poznania. Może jeszcze będzie miał okazję kiedyś poznać tego Eihei.
Potwierdził swoje przypuszczenia odnośnie siedziby Chikaze. No proszę, nawet zorganizowała festyn. Jak do tej pory raczej nie chciała się afiszować swoją tożsamością, tak teraz działała bardzo prężnie. No nic, warto było złożyć jej wizytę i uzyskać odpowiedzi na poprzednie sprawy, także to będzie kolejny cel jego wędrówki. Nim jednak wyruszy, pokręci się jeszcze po wiosce i spróbuje zdobyć więcej informacji, za które oczywiście wynagrodzi informatorów za pomocą ryo. Dopyta się wieśniaków, jak żyje się w tych stronach, czy nękają ich jakieś problemy, czy może ostatni atak bandytów był wyjątkiem. Spróbuje się również dowiedzieć nieco więcej o córce Susano, jej poczynaniach, jaki stosunek mają do niej dusze. Ostatnią kwestią będzie pytanie o drogę do siedziby Chikaze - czy na trasie są jakieś wioski. Poza tym uzupełni zapasy i ponownie spróbuje szczęścia z zakupem skór czy futer. Dodatkowo będzie chciał zakupić jakieś tkaniny, które mogłyby potencjalnie posłużyć jako bandaże oraz igły i nici. Zdecyduje się również na zakup jakichś glinianych naczyń, co by móc podgrzać wodę na ognisku i wypić coś rozgrzewającego. Fajnie by było zdobyć również jakieś zioła co by nie pić samego wrzątku, ale i jakiś innych specyfików medycznych, dzięki którym mógłby pomóc potencjalnym potrzebującym napotkanych na swojej drodze.
W zależności od informacji jakie uda mu się zdobyć zaplanuje z pomocą mapy swoją trasę. Raczej będzie starał się trzymać z dala od głównego traktu, a przede wszystkim będzie chciał unikać wszystkich tych symboli, które w legendzie oznaczały posterunki shinigami. Nie chciał jednak zupełnie pomijać ewentualnych wiosek przy trakcie, także będzie się starać w miarę możliwości przez nie przechodzić aby móc w razie czego pomóc strudzonym duszom. Poza tym chciał znowu popytać wieśniaków o ich żywot. Dowiedzieć się o nich jak najwięcej informacji by poznać ich potrzeby, problemy, czy wierzenia.
Z takimi zamiarami ruszył na południe. Teraz czas aż tak go nie gonił, więc nie miał zamiaru szarżować tempa. Poza tym musiał mocno się pilnować i starać maskować swoje reiatsu.

Posterunki. Albo chcą wyeliminować zdecentralizowane siły shinigami, albo odwracają uwagę od czegoś innego. Musiała mieć na razie nadzieję, że relikwie Izanagiego są dobrze strzeżone. Zgarnęła włosy z czoła, które opadły jej w trakcie wstawania.
-Dziękuję. Tak też się stanie.
***
Było oczywiste, że coś się działo z hej instrukcji, ale zachował się adekwatnie. Sama zgarnęła Daisuke, być może przytulając go ostatni raz w naprawdę długim czasie... O ile nie ostatni w ogóle.
-Daisuke, ja... wiem.-Powiedziała, jakby chciała z początku powiedzieć coś innego-Potem Ci opowiem.

I zniknęła w tęczowym przejściu. W swojej domenie czekała. Minuty dłużyły się. Była pewna, że jednak ktoś będzie się modlił o pomoc. Nastrajała się z szeptami które do niej docierały, i próbowała wyciągnąć z tego tą konkretną. Jedną, która spowodowałaby że miałaby wkład w to co się właśnie działo. Siedzenie bezczynnie męczyło ją. Może było nawet gorsze od prawdziwych ran.
Raczej nie. Ale natychmiast pochwyciła mentalnie modlitwę która wybrzmiało w jej lewym uchu, niczym żaba która polowała na wyjątkowo soczystą muchę. Trzymając się tego otworzyła przejście, i podążyła nim ponownie do społeczności dusz.
Nie znała tego miejsca, to na pewno. To pewnie jedna z wiosek która została odwiedzona przez jej misjonarzy. Albo jeden z wiernych z festynu zdecydował, że była odpowiednia osobą do wezwania na pomoc. Nie mogła ich zawieść. Mieszkańcy byli w domach. Nie mogła przesadzić.
Na pewno mówił o shinigami i napastnikach. Ale widziała, oraz wyczuwała tylko to co miała przed sobą. Niewiele. To mogła być pułapka. Ale nie mogła bawić się w skrytobójcę. To nie była droga, która chciałby jej Ojciec.
Czy to był jakiś podstęp, by ją zwabić? Musieliby się dowiedzieć kim była, i że współpracowała z shinigami. Nie minęło dużo czasu, więc raczej nie. Czas na wejście.
Skupiła się, by przywołać na niebie burzowe chmury. Niech myślą, że musi tak się dziać za jej przybyciem. Sama za to zawołała do soldata, odsłaniając uprzednio swoje usta.
-Żadna to chluba walczyć z plecami.-Zagrzmiała, wychodząc z ukrycia. Szła do niego powoli, pozwalając swojemu Reiatsu przepływać do ostrza wyciągniętego miecza-Gdzie reszta Twoich towarzyszy, niszczycielu?
Miała przygotowanych parę rzeczy. W przypadku pułapki użyje sensen, by zmienić pozycję na bezpieczniejszą i trochę bliższą jednemu z nowych napastników. Jeśli odpowie, to sama rzuci "Po nich pójdę po Tobie". Jeśli zaatakuje... To zrobi to samo co chciała po jej jedno-liniowcu. Przyspieszy (+45 szybkości) by skrócić dystans, ale z wyciągniętym mieczem by w razie czego moc sparować nadlatujące pociski, i oddać mu dystansowym cięciem. Najlepiej po nogach, by miał problemy z ucieczka i by mogła nabić go na swój miecz. Odcięcie głowy byłoby najmniej bolesne, ale nie zamierzała być wybredna.

Trwało to dłużej niż chciała. Na pewno dłużej niż samo stracie. Odepchnęła butem ciało Quincy by uwolnić swoje ostrze, by zaraz potem odciąć jemu ciału głowę. Po ostatnim starciu wolała być pewna, że przeciwnik jest martwy.
Machnęła mieczem, oczyszczając ostrze z większości krwi naładowanej blut. Podeszła do ciała shinigami, ścinając strzały z jego zanikającego ciała i podnosząc miecz. Przywiązała go do swojej zbroi.
Północ. Mają jakiś duchowy sprzęt nagłaśniający, nagranie, czy też technikę która pozwala na wzmocnienie głosu? Jedyni wrogowie. Zapewne niedługo się to zmieni.
Przeniosła się za pomocą Sensen w stronę wioski. Tam gdzie widziała, ale zarazem najbliżej centrum.
-Nikt nie pragnąłby spożyć trucizny, która jest gorzka w smaku! Wyjdźcie i posłuchajcie!-Oznajmiła głośno, nie kryjąc swojej aury-Mówią o wspólnym cierpieniu i wybawieniu z ucisku... Ale nie mówią, że śmierć z ich strzał doszczętnie niszczy dusze ich ofiar, odbierając im szansę na odnalezienie lepszego życia w cyklu odrodzenia, który przez ten czyn zostaje zaburzony! Są to Quincy, niszczyciele, którzy przez swoją dumę i chęć zemsty już raz doprowadziliby do zniszczenia wszystkich światów! Historia zatacza koło, lecz nie musicie biernie czekać na jej koniec! Jestem boskim obrońcą, który pragnie dobra swoich wyznawców. By bezpiecznie mogli być najlepszym, co tylko mogą osiągnąć. Jestem Morigami Chikaze, córka czcigodnego Susanoo-no-Mikoto! Nie proszę was o to, byście sami walczyli. Jedynie o wiarę w to, że dusze rukończyków są mi najdroższe ze wszystkich! Bym mogła walczyć za wasze lepsze jutro, za dobro i równowagę wszystkich światów! By powstrzymać kataklizm, który nieuchronnie nadejdzie jeśli nie powstrzymamy niszczycieli!-Obróciła się w stronę głosu który słyszała. Uniosła się i przygotowała do skoku, patrząc na reakcję dusz wokół niej.
-Zbierzcie miecze shinigami. Zostawcie je w jednym miejscu. I niech inni bogowie również mają was w swojej opiece.-I skoczyła. Sensen. Dwa, trzy razy, jak najdalej, by mogła dogonić Quincy którzy się coraz bardziej oddalali. Może tym razem lotem, uniewidaczniając się jednak dla zwykłego oka.

No nie było to takie proste jak myślała. Spodziewała się raczej, że jakoś uda jej się w miarę zgrabnie wmanewrować się w odpowiednie miejsce, ale w pewnym momencie ją szarpnęło. Znała kierunek, domyślała się miejsca docelowego, ale poza tym żadnych szczegółów. Podróż trwała też dość długo jak na takie przejście. Nic nie widziała ani nic nie słyszała. Zupełna cisza. Nie przywykła do tak długiego braku zmysłów.

Trafiła gdzieś, ale zupełnie straciła grunt pod nogami i runęła swoim boskim, zminiaturyzowanym tyłem na coś miękkiego. Siedziała tak z rozłożonymi nogami, trochę zdezorientowana rozglądając się po okolicy. Było dużo osób. Za dużo jak na jej gust biorąc pod uwagę okoliczności. Przed nią natomiast, zgodnie z przewidywaniami, był Haru który już ześlizgiwał się z głazu oraz Tamotsu. Zmienił się. Patrzyła na nich dużymi czerwonymi oczami, w których krył się żal dziecka któremu kolega powiedział coś przykrego i zaraz pójdzie się poskarżyć mamie.
-Aż za dobrze! Naprawdę, nie trzeba krzyczeć, słyszę naprawdę świetnie!-Była bardziej rozeźlona niż chciała być i to było widać. Chciała się odbić, ale się zreflektowała czując, że coś miękkiego się po niej przesuwa. Mruknęła długo, w końcu przyjmując dłoń swojego przyszywanego brata oraz podnosząc sie. W tej mieszance zakłopotania I dziecięcej złości coś udało jej się zauważyć. Nietypowego. Widziała to u niego tylko raz. Mignęło u niej przejęcie, ale zaraz je przykryła.
-Haru, chwila, mój wierny cierpi!-Odezwała się do niego z pretensją, jakby to była jego wina. Wyciągnęła zza pazuchy manierkę z wodą, i pobłogosławiła ją. Polała nią potem plecy Kojiego.
-No, już lepiej, prawda?-Zawołała do Kojiego, uśmiechając się do niego szeroko. Za chwilę wróciła do Haru, w ułamku sekundy przyjmując nadąsany wyraz twarzy-Jak słowo daję, tak rzadko mam okazję przyjąć formę pokoju... zwłaszcza teraz! A specjalnie stwierdziłam, o, będziesz się czuł lepiej jak nie będę taka poważna i groźna, i co?! Wstydu mi robisz!-Mruknęła bardzo przeciągle. Musiała jakoś ratować sytuację, i widziała tylko jedno wyjście.
Jej ciało zaczęło rosnąć, nogi i ręce wydłużać, a na niebie zebrały się burzowe chmury. Rysy twarzy nabierały wyrazu, ostrości i surowości, a na niebie coś się błysnęło. Nie minęła chwila, a piorun wystrzelił z niebios prosto na ostrze które Chikaze wyciągnęła z pochwy i skierowała do góry. Schowała potem iskrzące się ostrze do środka. Chwilę popatrzyła surowo, co wydawało się być ostatnio jej naturalnym wyrazem twarzy, po czym westchnęła.
-Nigdy więcej testów na szybko.-Skwitowała. Wyciągnęła w jego stronę dłoń-Przejdźmy się więc. Widzę, że to coś naprawdę ważnego.-Odeszła wtedy kawałek, dając znać Tamotsu gestem by poszedł za nimi. Nie zwracała przy tym w ogóle uwagi na wiernych. Pozornie. Chciała bowiem jednak zostawić na nich odpowiednie wrażenie, a nie tą błazenadę która się przed chwilą tu wydarzyła.
Jej zwykły tok myślenia wrócił. Ech. Przykre.