Akademik: Pokój Sanko

Odrobina pewności siebie, którą zyskał chłopak, prysła natychmiast, gdy został zaatakowany gradem pytań. Rozejrzał się jakby liczył, że ktoś inny będzie mógł na nie odpowiedzieć. Niestety, chociaż przyciągali wiele spojrzeń to nikt nie pofatygował się żeby podejść.
- Cóż... w sumie stołówka to część akademii - odchrząknął. - Jestem Kamaki Ryoyu z drugiego roku. Także tego... byłoby nam łatwiej gdybyś wiedziała, z której grupy...
- Sanko z klasy 1-2.
Przy ich dwójce wyrósł chłopak w mundurku akademii. Wyrósł niemalże dosłownie, bo ani Sanko, ani jej towarzysz nie dostrzegli go nim zbliżył się na kilka kroków. Inna sprawa, że panujący wokół studencki rozgardiasz nieco rozpraszał zmysły.
- Matsu Benjirou z klasy 3-1 - przedstawił się z uśmiechem młodzieniec. Był to stosunkowo wysoki osobnik wyglądający na jakieś siedemnaście lat. Miał krótkie czarne włosy, a przed niebieskimi oczami znajdowały się prostokątne szkła okularów. Najważniejsze jednak, że otaczała go przyjemna woń jabłek.
- Ach, znacie się? - zapytał z dozą ulgi Ryoyu.
- Niezupełnie. - Chłopak klasnął cicho, po czym postawił długi krok skracając dystans do Sanko do około metra. Oparł dłonie i na kolanach i pochylił się, tak, że ich twarze znalazły się na tej samej wysokości. - Słyszałem jednak pogłoski, że dołączyła do nas ciekawa koleżanka. Mogę dotknąć? - Uniósł dłoń i wskazał palcem na rogi Sanko.

- Nie. Nie znamy się, ale tak się składa, że mam znajomego w czwartej dywizji i podczas naszego ostatniego spotkania zdradził mi, że do akademii ma dołączyć wyjątkowa uczennica.
Benjirou sprawiał sympatyczne wrażenie. Uśmiechał się przyjaźnie i co najważniejsze pachniał smakowicie. Pogładził i postukał róg paznokciem, dopiero wtedy ujawnił okrutną prawdę.
- Niestety nie mam przy sobie nic do przekąszenia, ale nasza kucharka robi pyszne ciasteczka mochi. - Uśmiechnął się szerzej. - Chętnie cię nimi poczęstuję o ile pozwolisz mi się sobie przyjrzeć. Szczególnie chciałbym zobaczyć twoje nogi. - Okularnik wykonał ruch jakby chciał unieść hakamę Sanko, lecz powstrzymał go poddenerwowany Ryoyu.
- Przepraszam, senpai, ale wciąż nie wiemy do jakiej klasy ona należy, a zaraz zaczynają się zajęcia.
Amator kozich nóżek wstał z zamyśloną miną i ze wzrokiem wpatrzonym w przestrzeń ujął podbródek pomiędzy palcem wskazującym, a kciukiem.
- Cóż. Przydzielono ją do klasy 1-2, a to znaczy, że powinna mieć teraz hakudę w sali numer dziesięć. Mogę zaprowadzić - zaproponował Sanko z entuzjazmem.
- Emm. Chyba nie będziemy senpai'a kłopotać. - Ryoyu rzeczywiście wydawał się zakłopotany.
- Ależ do żaden problem! Moje zajęcia odbywają się tylko kawałek dalej.

Żaden ze studentów nie dał za wygraną i koniec końców obaj towarzyszyli Sanko. We trójkę wyszli z pełnej smakowitych zapachów stołówki i ruszyli plątaniną korytarzy, aby po paru minutach stanąć przed papierowymi drzwiami przy których stało kilkadziesiąt osób.
- No, jesteśmy na miejscu. Oto sala numer dziesięć. - Benjirou wydawał się być zadowolonym z siebie. - Także jesteśmy umówieni, Sanko-san. Gdy znajdę chwilę przyniosę ci tyle mochi ile tylko będziesz wstanie zjeść. - Obdarzył kózkę szerokim uśmiechem.
Tymczasem Ryoyu podszedł do jednego z uczniów koczujących niedaleko drzwi, średniego wzrostu chłopaka o długich czarnych włosach, którego spytał czy tu zaraz odbędą się zajęcia klasy 1-2. Jegomość musiał być bardzo zamyślony, bo dopiero po chwili zwrócił uwagę na pytającego. Potwierdził jednak, że istotnie ta zbieranina to klasa 1-2 czekająca na nauczyciela od hakudy.
- To twoja grupa - rzekł powracając do Sanko. Zerknął na Benjirou, który wciąż stał  przy niej i z wielką ciekawością przypatrywał się rogom. - Senpai, chyba na nas pora. Zaraz rozlegnie się gong.
- Co? Och, rzeczywiście. Naprawdę miło było cię poznać, Sanko-san. Mam nadzieję, że nasze następne spotkanie odbędzie się jak najszybciej.
Tymczasem kózka przyciągała coraz więcej spojrzeń. Spostrzegła, że gapi się na nią śniada dziewczyna o zmierzwionych, ciemnobrązowych włosach. Bezczelnie pokazała Sanko język. Gapił się również dość niski, żujący coś intensywnie młodzian o łysej głowie kształtem podobnej do jajka. Stojące na uboczu chucherko, której oblicze skrywał cień czarnych włosów opadających na twarz, odwróciło głowę, gdy tylko wzrok Sanko powiódł w tamte okolice. Większość studentów nawiązało już jakieś znajomości, bo stali w grupkach od dwóch do czterech osób.

Dziewczyna zrobiła obrażoną minę, gdy Sanko odjęzyczyła się jej. Jajogłowy łysol zaś obejrzał się w obie strony jakby chcąc się upewnić czy to właśnie jego kózka wzięła na cel. Gdy stanęła obok nie było już żadnych wątpliwości. Chłopak pożuł jeszcze przez chwilę, po czym prysnął brązową plwociną o starannie wymiecioną podłogę. Sądząc po śladach nie uczynił tego po raz pierwszy.
- Tytoń - odparł ukazując w pełnej krasie pokryte żółto-brązowymi plamami zęby.
- Oto ja! - Po korytarzu przebiegł krzyk. - Takumi Haruto, przyszły kapitan głównodowodzący Gotei 13!
Brać studencka koczująca pod dojo podzieliła się na część wzdychającą i chichoczącą skupiając uwagę  ku zmierzającemu do nich raźno młodzieńcowi o złotej czuprynie. Szybko jednak nastała cisza, bo za nieświadomym niczego chłopcem pojawił się shinigami. Człek pokaźnych rozmiarów o srogim obliczu w jakiś sposób podkreślanym przez równo przycięty wąs.
Biedny Takumi musiał zrozumieć co oznacza nagła cisza, bo jego uśmiech przygasł. Już się odwracał, aby stanąć twarzą w twarz z przeznaczeniem, gdy wąsaty shinigami wydarł się.
- No dalej dziczki! Pakować się do dojo, a kto nie zdąży przed gongiem dostanie na przywitanie pięćdziesiąt pompek!
Stojący najbliżej szczęśliwiec otworzył drzwi dojo i wbiegł do środka, a za nim ruszył tłum studentów. Tytoniowy łysol również się w to włączył. Najwyraźniej pięćdziesiąt pompek było czymś czego lepiej unikać.

Sanko wbiła się z studencki zator, jak strzała w tarczę. W okolicy nie było niższej istotki niż ona, lecz mimo tego taranowała zaskoczonych kolegów odpychając ich na boki. Twarda postawa przyniosła skutek i już po chwili Sanko znalazła się w dojo.

https://bleach.forumpolish.com/t1190p390-sala-nr-10-dojo