Mieszkanie Masakazu

Rezydencja państwa Hayashi należała niegdyś do Kenjiego, nie żyjącego już dziadka Masakazu. Noriaki, jego syn i ojciec początkującego Shinigami odziedziczył ją po jego śmierci cztery lata temu. Zawiera ona zarówno zakwaterowanie rodziny jak i prowadzony Noriakiego sklep z wyposażeniem domowym. Jest to prostokątny, piętrowy budynek zbudowany głównie z drewna. Trójkątny dach jest wysadzany gipsowymi dachówkami. Mieszkanie posiada dwa wejścia. Pierwsze, prowadzi do sklepu. Jest wielkim otworem blokowanym przez rozsuwane drzwi zbudowane z ram wypełnionych papierem z gampi. Jest ono przystosowane do wnoszenia i wynoszenia przez nie nabytych i sprzedawanych dóbr. Znajduje się ono na środku szerszej strony domu. Z nadproża zwisa drewniany szyld z wyrytym na nim nazwiskiem rodziny. Pierwsze, co rzuca się w oczy po wejściu do sklepu to umiejscowione  na jego środku, sędziwe mahoniowe biurko- stanowisko odbywających się tu transakcji. Za nim i po jego bokach ulokowane są ułożone rzędami meble i inne elementy sprzętu codziennego użytku. Drugie wejście zbudowane jest w węższej ścianie na prawo. Jest ono zasłonięte pojedynczymi odsuwanymi drzwiami. Prowadzi ono do właściwego mieszkania rodziny stanowiącego wyłożony matą podłużny korytarz. Po lewej stronie znajduje się przejście prowadzące na tyły sklepu. Po prawej znajdują się wejścia do kolejno łazienki, kuchni, pokoju gościnnego, pokoju rodziców i pokojów obu bliźniaków.

Noriaki Hayashi jest mężczyzną w średnim wieku, niewiele wyższym od swojego syna marnotrawnego. Na pierwszy rzut oka widać, że to po nim Masakazu odziedziczył wygląd. Od początkującego Shinigami odróżniają go głównie silnie zarysowane zmarszczki biegnące pod oczami, brązowe oczy i zaczesane do tyłu, już siwiejące, rude włosy.

Chie, matka bliźniaków jest drobną kobietą, niższą od swojego małżonka prawie o głowę, o ciemnoniebieskich oczach i fioletowych włosach związanych w kok. Na swój sposób jest atrakcyjną kobietą. Zwłaszcza kiedy się uśmiecha. Mimika jej twarzy zwykle wyraża jednak prawie wyłącznie irytacje lub powagę.

Kentaro jest blondynem o ciepłych brązowych oczach i krótko przystrzyżonych włosach, równie wysokim jak jego ojciec.

~Masakazu 19~ (Filler #2 -> "Lustrzany świat")

Trzeba szczerze przyznać, że wszystko wokół wyglądało całkiem normalnie. Zupełnie tak, jakby ktoś posiłkował się wspomnieniami Masakazu. Może nawet sam umysł nastolatka wywołał podobną wizję. Duże okno wpuszczało promienie zachodzącego słońca. Poza tym panował lekki chłód, a taka temperatura sugerowała wczesną wiosnę. Praktycznie chłopak siedział wewnątrz swojego pokoju, a konkretniej przy biurku. Chyba coś pisał, ale przeszkodziło mu wołanie matki...
-Masakazu?! Gdzie jesteś? Schodzisz już na dół? Mamy przecież ważne zebranie...- Najwyraźniej kobieta była lekko zniecierpliwiona co sugerował jej ton. Zazwyczaj w takich momentach wkraczał ojciec, ale prawdopodobnie obsługiwał klientów. Niestety Masakazu nie miał zielonego pojęcia o co chodzi rodzicielom. Pozostawało tylko spełnić ich wolę. Tymczasem do pokoju nastolatka wparował brat. Wyglądał niczym bogacz, który niedawno powiększył swój majątek wygraną na loterii...
-Tylko pamiętaj o swoim słownictwie. Do naszego domu zwita ktoś ważny, więc dobre maniery zobowiązują. Dzisiaj nikt i nic nie może zepsuć mi humoru. Widzimy się później...- Czyżby sprawa dotyczyła wyłącznie brata? Bardzo prawdopodobne... Przecież rodzice lubili go doceniać i wiązali z nim dalekosiężne plany odnośnie wspólnego interesu. No cóż... Masakazu mógł zapytać o kogo tak naprawdę chodzi lub ewentualnie zjeść na dół. Chyba, że zechce przeszukać pokój w celu znalezienia jakiejkolwiek wskazówki. Przecież musiał wiedzieć co robić dalej, aby zaliczyć zadanie...

Na czymkolwiek polegają moce strażnika wydają się one być zbyt potężne, by można było go jakoś oszukać. Od początku znał tożsamość przywódcy drużyny, zapewne doskonale wie kto z pozostałych jest kim. Każdy poddawany próbie ma do wyboru tylko swoje przejście, więc raczej nie ma mowy o zamianie. Czy warto stawić czoła lękom tylko po to by w porę ukończyć test? Czy wszyscy członkowie Drużyny Wiatru są na to gotowi? Dla młodego Hayashiego jest już za późno by zmienić zdanie.

Test początkującego Shinigami rozpoczął się w jego mieszkaniu. Chłopakowi nie brakowało domu, ale nie spodziewał się, że będzie on miejscem, w którym rozegra się jego największy koszmar. Próby zorientowania się w sytuacji zostały przerwane najpierw przez nawoływania matki, a następnie przez przybycie jego brata bliźniaka. Już na sam jego widok młodzieniec poczuł silny dyskomfort. Coś tu było wybitnie nie tak. Kentaro zawsze ubierał się schludnie, ale skromnie. Równie oszczędni jak chciwi rodzice nie pozwoliliby mu się tak wystroić, jeśli nie uznaliby że sytuacja wybitnie tego wymaga. O wiele bardziej niepokojące było zachowanie chłopaka. Zwykle pogodny i niekonfliktowy, był śmiertelnie poważny i stanowczy. Traktował swojego brata bardziej jak jego ojciec. Albo jak pan sługę… W odpowiedzi na żądania swojego brata, Masakazu kiwnął jedynie głową, mając nadzieję, że zwykle akceptowana przez niego małomówność nie zdenerwuje go. Być może ten Kentarou był jedynie iluzją, ale pamiętał, jaki był prawdziwy. Ci, na których ktoś tak miły jak jego brat był wściekły, zawsze czuli się jak najgorsze szumowiny. Darował sobie wypytywanie brata o sytuację w jakiej się znajdowali. Sam miał zamiar się w niej rozeznać, rozglądając się po otoczeniu  po tym jak chłopiec opuści pokój. Ciekawe jak on sam wygląda w tej iluzji?

Generalnie przewodnik od początku wspominał, że świat przedstawiony jest tylko iluzją prawdziwego. Wygląd otoczenia bądź większości osób mógł pozostać taki sam. Jednak charakter czy nawyki stanowiły jeden, wielki znak zapytania. Obecnie brat chłopaka jedynie skinął głową i kulturalnie opuścił jego pokój. Pewnie nie chciał przeszkadzać albo musiał załatwić własne sprawy przed rozmową z rodzicami. Międzyczasie Masakazu znalazł podręczne lusterko. Właściwie to wyglądał tak samo, jak przed wstąpieniem do akademii. Szukanie jakichkolwiek wskazówek zajęło brunetowi dłuższą chwilę. Wreszcie pisane wcześniej przez nastolatka notatki zawierały zdania typu: "Musisz skończyć tam, gdzie zacząłeś", "Koniec drogi jest jej początkiem". Najwyraźniej ktoś pragnął, żeby Masakazu wrócił do lasu. Konkretniej? Po prostu wszedł jeszcze raz w głąb felernej jasknii. Może podobne szaleństwo oznaczało jednak jakąś metodę. Niestety pozostawało wymyślić plan działania. Przecież chwilowo nastolatek siedział pod opieką rodziców.
-Myślisz, że dasz radę sam?- Niespodziewanie brunet usłyszał wewnątrz swojej głowy tajemniczy głos. Należał on do mężczyzny, jednak nigdzie nie było go widać. Najprawdopodobniej duch albo kami... Tylko czemu właśnie teraz? Technicznie Masakazu mógł zignorować intruza bądź poprosić o radę.

Masakazu odczytał zapisane w jego zeszycie wskazówki. „Koniec drogi jest jej początkiem”? Czy to oznacza, że aby wyrwać się z iluzji będzie musiał wrócić do nory w której rozpoczął się jego test? Do Seiretei? Osiem kręgów stąd? Samo przekonanie rodziców, by pozwolili mu wstąpić do Akademii zajęło mu dwa tygodnie. Wątpliwym było by negocjacja z tymi ich wersjami była łatwiejsza. Młody Hayashi zgadywał, że w tym wymiarze czas płynie inaczej niż w rzeczywistości i co dla niego może trwać nawet kilka dni, może być zaledwie kilkoma sekundami. Jeśli miał rację, nie musiał się martwić o brak czasu. O wiele palącym problemem jest czy posiada odpowiednie umiejętności . Sama siła woli może nie wystarczyć, nastolatek będzie musiał uważnie rozeznać się w sytuacji i obmyślić plan działania, który umożliwiłby mu osiągnięcie narzuconego mu przez test celu. Sytuacja w jakiej się znalazł była wysoce niewygodna, ale nie nazwałby jej koszmarem. Czuł dezorientację, irytację, ale nie strach. Ten jednak zaczął kiełkować, gdy początkujący Shinigami usłyszał głos, którego nie potrafił rozpoznać, najwyraźniej dochodzący z wnętrza jego głowy. Cóż to może być? Część iluzji, a może ingerencja z zewnątrz? „Kto to do ch**ery powiedział?!”- Pomyślał, mając nadzieję, że to wystarczy by uzyskać odpowiedź.

Najwyraźniej zbyt wiele rzeczy spotkało nastolatka w tak krótkim czasie. Najpierw test z drużyną, potem kot i jego przepowiednie, a teraz iluzoryczny świat. Chyba najdziwniejszą sprawą był fakt, że nastolatek w ogóle brał pod uwagę zdanie "tutejszej" rodziny. Przecież tak naprawdę nie musiał nikogo pytać o pozwolenie. Ewentualne konsekwencje zostania shinigami brał wyłącznie na własne barki. Nawet wydziedziczenie z rodziny mało zmieniało w obecnej sytuacji. Chodziło wyłącznie o odpowiednie przygotowanie. Tymczasem głos wewnątrz głowy Masakazu westchnął cicho. Następnie przez dłuższą chwilę milczał. Można by pomyśleć, że całe zajście przypominało raczej słuchowe omamy niż cokolwiek innego. Wreszcie mężczyzna zaczął swój iście monotonny, trochę pouczający monolog...
-Na twoim miejscu używałbym znacznie grzeczniejszego języka. Aktualnie jesteś tutaj sam niczym źdźbło trawy wśród piasków pustyni. Niestety opuszczenie tego miejsca wymaga wiedzy oraz pewnego sprytu. Rozważam propozycję bycia twoim przewodnikiem. Powiedzmy, że zostałem tutaj uwięziony dawno temu. Potrzebuję śmiertelnika, który po prostu zabierze mnie ze sobą. Jako kami widzę wszystko takim, jakim naprawdę jest. Po mojej stronie wyjście nie istnieje... Natomiast ty znasz drogę i zobaczysz furtkę do prawdziwego świata. Wzajemna pomoc byłaby mile widziana... Więc?- Bóstwo mówiło ze spokojem, jak również lekkim znużeniem. Najwyraźniej miało dość tego miejsca i wszystkich fałszywych światów. Prawdopodobnie oferowało pomoc każdemu, ale duża większość odmawiała albo uznawała intruza za objawy szaleństwa. Oczywiście nastolatek mógł odrzucić ofertę. Jednak pomoc gwarantowałaby jakąś późniejszą nagrodę. Niespodziewanie młody Hayashi został przeniesiony lekko w czasie. Aktualnie siedział wewnątrz salonu razem z rodziną. Wszyscy oczekiwali tajemniczego gościa, który ledwo zdążył przekroczyć próg domostwa. Wreszcie, ku zaskoczeniu nastolatka, sensei Inahara stanął naprzeciwko jego ojca.
-Niech Pan wybaczy tak późną porę odwiedzin, jednak sprowadza mnie tutaj ważna sprawa. Chciałbym zabrać waszego syna do akademii. Zauważyłem w nim spory potencjał...- Oczywiście nauczyciel miał na myśli brata Masakazu. Na samego nastolatka nie zwrócił najmniejszej uwagi. Natomiast tajemniczy głos jakby zatrzymał wokół czas, jednocześnie zadając zasadnicze pytanie...
-"I co? Podobało się? Możemy częściej tak przeskakiwać pomiędzy twoimi wspomnieniami. Jednak wszystko zależy od twojej dobrej woli...