Żywoty Vespy (filler)

Bezkresna pustynia Hueco Mundo nigdy nie należała do miejsc szczególnie urokliwych. Były, jednak dni, w których stawała się wyjątkowo upierdliwa do życia. To był właśnie jeden z tych dni. Raz po raz wiatr dmuchał z znaczną siłą podnosząc do góry piasek stanowiący podłoże. Towarzyszył temu dudniący dźwięk porywistego powietrza. Nie to było, jednak najbardziej irytujące, szczególnie wkurzał piach, który podrzucony często znajdował drogę do oczu oraz pod powieki mieszkańców tego niegościnnego świata. Czasem zdarzało się, że żywioł przybierał nawet zagrażające zdrowiu czy życiu formy. Wówczas wiatr uderzał z taką silą, że tworzyły się burze piaskowe, które były w stanie nawet rosłego Pustego pogrzebać na wieki. Wyjątkowo okrutna śmierć z zagłodzenia. Póki co, jednak nic na pojawienie się takiego niebezpieczeństwa nie wskazywało, a mimo tego żywioł psuł plany. Grupą siedzieli w jaskini, która choć była niezłą kryjówką przed wiatrem, to była zbyt ciasna, aby trenować. Na zewnątrz natomiast ćwiczyć w tej pogodzie niepodobna, nie miałoby to większego sensu, nawet będąc Pustym. Podróż nie miała dalszego sensu, szczególnie że przy tym wietrze skrzydła Andre mogłyby nie stanowić takiej zalety, jaką zwykle były.
- Puści nie mogą ograniczyć się do treningu. Muszą polować. - Stwierdził Nefalet przerywając milczenie, które sprawiało, że jedynymi dźwiękami, które do nich docierały wynikały z dudnienia wiatru. - Szczególnie Ci, którzy postawili krok naprzód w ewolucji. Im w przypadku braku wystarczająco silnych ofiar grozi powrót do wcześniejszej formy. Tym razem ostateczny. - Rzekł przenikliwym spojrzeniem przeszywając Szerszenia. Nie trzeba było być filozofem, aby domyślić się co sugerował małpiasty Pusty.

Normalnie Vespaux bez zastanowienia ruszyłby na polowanie. Wytrzymywał bez prowiantu dłużej niż jego pobratymcy, ale głód z czasem zaczął doskwierać także mu. Nie miał zamiaru wracać do poprzedniej formy. Równie dobrze mógłby się poddać lobotomii. Poza tym chciał sprawdzić o ile silniejszy stał się dzięki dotychczasowemu treningowi. Jednak pogoda nie nadawała się na szukanie pożywienia bardziej niż na trening. Owad zbliżył się do wyjścia. -Nie żebym się sprzeciwiał, ale jak mam polować w tą burze?

Nefalet spojrzał przez otwór w jaskini, zmrużył oczy, a następnie spojrzeniem powrócił na Vespaux'a. Nie spieszył się w swoich wypowiedziach, widocznie starał się je wszystkie wyważać w odpowiedni sposób. Rzadka cecha wśród Pustych, choć może przybywała wraz z doświadczeniem, którego Małpiszon miał od groma, choć nie udało mu się osiągnąć poziomu Adjuchasa.
- Naturalnie nie sugeruje polowania w Hueco Mundo... Choć burza ta z pewnością nie sięga Lasu Menosów. Na to, jednak za wcześnie. - Stwierdził przemyślawszy uprzednio dostępne opcje.
- Polowałem kiedyś w Rukongai. Jest tam nawet dusza, która weszła ze mną w pewną korzystną dla obu stron komitywę. Może wciąż jest w interesie... - Tutaj widocznie Pusty powrócił wspomnieniami do czasów, które już przeminęły. Wydawał się, jednak spoglądać w tył z rozrzewnieniem, więc zdawało się to być dobrym omenem.
- Mogę wysłać Cię do Soul Society. To miejsce bardzo zasobne w smaczne mięso, ale również niebezpieczne. - Ostrzegł Andre nim ten podejmie decyzję.

Owad nie był zaskoczony, że Nefalet potrafi przechodzić do Społeczności Dusz. Orangutan miał w końcu swoje lata. Może był nawet starszy od Hellore? Nie zdziwiło go też, że współpracował z kimś stamtąd. W końcu szerszeń samemu zawarł raz sojusz z gangiem w skład  którego wchodzili ludzie, Shinigami i Bounto. I to jako podrzędny Hollow, gdy był jeszcze głupszy niż teraz. Co go zaskoczyło, to że wysyła go samego do wymiaru będącego domeną dusz i Bogów Śmierci, gdzie będzie o wiele łatwiejszy do wykrycia niż w świecie żywych czy nawet w Hueco Mundo. Czuł jednak, że skoro jego nauczyciel zaproponował mu to, nawet jeśli równocześnie zwrócił uwagę na to jak niebezpiecznie tam jest, oznacza to że wierzy, że insekt jest dostatecznie silny, by tam wytrzymać. -Wolę zginąć jako Adjuhas, niż cofnąć się do Giliana.-odparł dziarsko szerszeń-Co możesz mi powiedzieć o tej Duszy z którą się skumplowałeś?-Liczył na to, że kimkolwiek jest ta istota, w istocie ciągle żyje i jest skłonna nawiązać współpracę z uczniem jej starego znajomego. Nie tylko znacznie ułatwiło mu to przetrwanie w Soul Society, być może dowiedział by się czegoś więcej o przeszłości swojego trenera.

Nefalet spojrzał na Andre z nieco dziwacznym połączeniem zdziwienia i oburzenia. Wydawał się być niepocieszony, że jego podopiecznemu wogóle przyszło do głowy, że mógł powiązać się z jakąś Duszą tak trywialną i bezsensowną relacją. Mimo tego wypowiedział się w spokojny sposób.
- Połączyły nas jedynie przypadek i wspólnota interesów. - Odrzekł czasem spoglądając na Szerszenia, a czasem rzucając okiem na otwór w pieczarze, za którym szalała zawieja. Po tym naprostowaniu Małpiszon przeszedł do odpowiedzi na pytanie.
- Dżin, bo tak lubi być nazywany, mieszka w dalszych okręgach wschodniego Rukongai. Tamtejsze Dusze prowadzą nieustanną rywalizacje i mordują się wzajemnie, na wzór Pustych, z tą różnicą, że nie zjadają się wzajemnie. - W tonie Nefaleta dało się odczuć, że uznaje te odmienność za totalną niedorzeczność. - Dżin był przywódcą jednej z okolicznych band, która ostrzyła sobie pazury na poszerzenie wpływów. Przeciwnik był, jednak zbyt silny, miał wojowników posiadających niezłe pokłady Reiatsu. Dżin dowiedział się gdzie mają obóz, lecz brakło mu mocy, by to wykorzystać. Wówczas trafił na mnie i kilku innych Pustych, z którymi podróżowałem. Nie nafajdał, jednak w spodnie i uciekał gdzie pieprz rośnie, przekonał nas, że korzystniejszym będzie go wysłuchać, bo wskaże nam lepszy posiłek. Postanowiliśmy zaryzykować... Zresztą w planie było po robocie wrócić i pożreć również Dżina wraz z obstawą, ale cóż... Nie udało się. Pomimo końcowego zwycięstwa ponieśliśmy zbyt duże straty, by rzucać się na kolejny cel. Potem już go nie spotkałem, ale doszły mnie wieści, że ten sukces wykorzystał, a jego banda nieźle się rozrosła. - Nefalet opowiedział swoją przygodę, która wiązała się z sojuszem z Duszą. Czymś bądź co bądź dość rzadkim w przypadku Pustych.
- Spotkania z Dżinem Ci nie ukartuje, mogę jedynie otworzyć Ci wrota do miejsca gdzie mniej więcej ja kiedyś go spotkałem. - Wyjaśnił swe dalsze możliwości, które wiązały się z propozycją polowania w Soul Society.

"Rozchmurzyłbyś się"- pomyślał owad widząc oburzenie Nefaleta. Zna przecież pawiana dostatecznie dobrze by nie zakładać na poważnie, że z kimś się zaprzyjaźnił. Vespaux wysłuchał uważnie historii swojego nauczyciela. Czy faktycznie miał szansę nawiązać sojusz z tym całym Jinem. Mało prawdopodobne. Rzezimieszek zaoferował jego mentorowi sojusz w akcie desperacji. Teraz gdy jest o wiele potężniejszy nie powinien potrzebować armii Hollow by wykonać za niego brudną robotę nie mówiąc nic o pojedynczym potworze. Poza tym nie był pewny czy mógłby mu zaufać. Wątpliwym by był bardziej zaangażowany w dotrzymaniu swojej części umowy niż jego nauczyciel. Dusze mogą być nie mniej zdradliwe od demonów. Tym nie mniej perspektywa poznania go intrygowała insekta. -Jestem gotów wyruszyć.- oświadczył.

Rozmowa nie dłużyła się zanadto. Vespaux wysłuchał tego co miał do powiedzenia Pawian, a o więcej informacji dopytywać nie zamierzał, a jedynie zgłosił gotować do przygody w Soul Society. Nefalet, również nie zamierzał przedłużać, acz miał jeszcze coś do powiedzenia.
- W Hueco Mundo trudno o miejsce spotkania. Jakbyś miał problem z trafieniem tu Gargantą to przez tydzień o północy oczekiwać Cię będę na największym moście w mieście Karakura w Świecie Żywych. - Oznajmił dość jasno dając do zrozumienia, że po tym czasie uzna go za trupa i się przejmować dalej nie będzie. Taki żywot Pustego, że na każdym roku coś chciało go zabić, a Soul Society było wszak ojczyzną jednych z najbardziej zajadłych wrogów Hollowowej rasy - Shinigami.
- No to udanych łowów. - Rzucił jeszcze na koniec, machnął łapą, a przed nim otworzyła się Garganta. Wcale nie wyglądała na odmienną, niż te, z których do tej pory Szerszeń miał przyjemność korzystać.

Gdy Andre przeszedł przez wrota między światami znalazł się, jednak lesistym terenie, gdzie ładnie pachniało, a także było bardzo spokojnie. Nie dudnił wiatr, acz pogoda też nie była zbyt ładna. Panowała wyjątkowo ciemna noc, a gwiazdy i księżyc zasłaniały gęste chmury. Na Zachodzie hen, hen daleko ujrzał zarysy Białego Miasta. Musiał faktycznie znaleźć się w odległej części Rukongai. W sumie ta pogoda mu sprzyjała, w takiej ciemności trudniej będzie go dojrzeć, a musiał mieć świadomość, że 99% istot, które tu spotka będzie do niego nastawionych wrogo lub ze strachem. Nie tylko w tym szczęście mu sprzyjało. Znalazł się na skraju lasu i z między drzew dostrzegł, że kawałek dalej rysowała się naprawdę spora rezydencja, o cechach warowni. Otoczona palisadą, ze strażą przy wejściu, a dopiero za nią duży dom. Szczegółów nie dostrzegał ze względu na ciemności.

A więc insekt ma tydzień na powrót do Soul Society? Być może wystarczy, że naje się i opuści wymiar bez szukania starego znajomego pawiana. Czuje jednak, że jego nauczyciel oczekuje, że znajdzie rzezimieszka. Czy Nefalet w istocie przeniósł owada w pobliże rezydencji Jina? Trzeba zobaczyć. Vespaux musi być jednak ostrożny. Nie może przecież tak po prostu podejść do strażników i się ich spytać. Póki co postanawia zlecieć w dół i ukryty między drzewami polecieć w stronę budynku, licząc na to, że znajdzie jakąś duszę w pobliżu. Zagubionego sługę, myśliwego, może szpiega? Jeśli kogoś wyczuje chowa się w koronie drzew tak by osoba którą znalazł przeszła w jej pobliżu bez uprzedniego dostrzeżenia go.

Vespaux ruszył w stronę dostrzeżonego budynku. Było bardzo ciemno co jednocześnie ułatwiało i utrudniało mu robotę. Z jednej strony zmniejszała się szansa, że ktoś go dostrzeże, ale również poszukiwanie wzrokiem ludzi było w lesie ekstremalnie trudne. Nawet omijanie drzew stało się wyzwaniem. Zresztą droga do domu była niedługa, więc pokonał ją w stosunkowo krótkim czasie nie natrafiwszy na nikogo. Zdał sobie sprawę, że było tu nie tylko ciemno, ale również wyjątkowo cicho. Okej, co chwile dochodziły go dźwięki wydawane przez nocne ptaki czy nietoperze, jednak to wszystko. Gdyby strażnicy o czymś rozmawiali z pewnością by to usłyszał, Ci jednak milczeli. Gdy dotarł już na skraj lasu będący blisko palisady okazało się, że nie wszyscy byli tacy cisi. Zza drewnianej zapory doszły krzyki, które ewidentnie wyrażały skrajną wściekłość, a były tak głośne, że dokładnie słyszał je Andre, strażnicy, a i pewnie połowa lasu.
- Jak to kurwa WYRŻNIĘCI!? Cała grupa!? - Tu chwila przerwy - Jeden przeżył! No zajebiście! To już kurwa TRZECI w tym miesiącu do chuja! Zejdź mi z oczu! - Tu znowu chwila przerwy. - WON! - Coś uderzyło o palisadę, w niebiosa poleciało jeszcze kilka bluzgów, a następnie trzasnęły drzwi i nastała cisza.

Czy owad w istocie znalazł siedzibę Jina? Trudno powiedzieć. Jedyne co może być pewien o właścicielu rezydencji, to że ma kłopoty. Wraz z głodem coraz bardziej rosła desperacja owada. Chciał jak najszybciej dowiedzieć się czy trafił we właściwe miejsce. Usiłuje sprawdzić to zwabiając do siebie strażników. Ciska kamieniem tak żeby wylądował poza lasem. Jeśli musi się zbliżyć przeskakuje z korony na koronę niczym małpa. Liczy na to, że tylko jeden ze strażników podejdzie do niego. Chociaż może jeśli przyjdą obaj, będzie mógł użyć jednego z nich jako zakładnika? Jeśli uda mu się go zwabić, czeka aż znajdzie się za drzewem na którym siedzi, po czym zeskakuje z gałęzi. Wytwarzając włócznie łapie go za twarz, tak żeby nie zdążył otworzyć ust i przykładając mu ostrze do gardła. -Kto jest twoim panem? Jeśli skłamiesz, zabiję.- szepcze. Następnie odrobinę rozluźnia uścisk, tak żeby mógł powiedzieć.

Vespaux pomimo tego, że przypominał szerszenia, to postanowił zastawić pułapkę niczym pająk. Ta się, jednak nie udała, a na drodze Pustego stanął cóż... Pech. Gdy ten rzucił kamieniem akurat otwarły się drzwi, a zza nich wysunął się jakiś mężczyzna, który wyraźnie zmęczonym tonem rzucił do nich.
- Nie radzę drażnić szefa. - Strażnicy i nowoprzybyli byli tak sobą przejęci, że nawet nie zorientowali się w kamieniu, którego znalezienie Andreu trochę zajęło. W końcu było ciemno, a w lesie odpowiednich skał nie tak wiele. Tyle starań poszło na marne. Gość, który się pojawił przed chwilą postał tam chwilę, a potem sobie poszedł. Niestety i tutaj los nie uśmiechnął się do Szerszenia. Skierował się w stronę przeciwną do lasu, w którym Hollow się skrywał. Jak pech to pech. Tymczasem doszły do niego kolejne serie bluzgów posyłane wniebogłosy. Wypowiadane... A raczej wykrzykiwane były one przez ten sam głos, więc można było domniemywać, iż należą do tego samego gościa. Tym razem, jednak odnosił wrażenie, że unoszą się sponad poziomu gruntu. Albo gość nauczył się fruwać, albo wszedł gdzieś wyżej w budynku, który stał za palisadą.

Vespaux pocieszał się, że jego plan i tak by najprawdopodobniej nie wypalił. Im dłużej czekał na okazję tym bardziej uświadamiał sobie, jak kiepsko jest on obmyślony. Podkradanie się w dalszym ciągu wydawało mu się najlepszym sposobem na poznanie tożsamości właściciela rezydencji, jego strategia musi jednak by mniej skomplikowana. Usiłuje wypatrzeć i zapamiętać gdzie na szczycie budynku za palisadą znajdują się okna. Następnie odlatuje jakieś sto metrów od rezydencji po czym wznosi się o tyle samo w górę. Usiłuje wylądować na dachu budynku licząc że nie jest on pilnowany. Następnie kładzie się na nim plackiem i przykłada hełm do podłogi, licząc na to, że właściciel rezydencji nie zakończył jeszcze swojej tyrady i w końcu wykryje w niej jakieś użyteczne dla niego informacje.

Andreu po niepowodzeniu z rzutem kamieniem zraził się do tej formy rozwiązani jego problemu. Zamiast tego zdecydował się więcej zaryzykować i polecieć do wnętrza palisady, a nawet na dach znajdującego się tam domostwa. W tym wypadku pomocną dłoń podała mu pogoda. Bezgwiezdna, ciemna noc była idealna do takich cichych przelotów. Nikt nie mógł zostać zaalarmowany przemykającym się cieniem, więc wystarczyło odrobine szczęścia związana z brakiem spoglądania w niebo przez strażników i voila. Tym razem Szerszeniowi fart sprzyjał, bo rzeczywiście nikogo nie wzięło na gapienie się w górę i Pusty bezpiecznie przeleciał nad palisadą, terenami zielonymi otaczającymi budynek i cupnął na dachu domostwa. Gdy był już blisko zdał sobie sprawę, że krzyki frustracji dobiegające z piętra ucichły. Może coś innego przykuło uwagę mężczyzny albo po prostu udało się uspokoić dotychczasowymi salwami bluzgów. To nie było korzystne dla Vespauxa. Jego lądowanie na dachu chyba wzbudziło uwagę lokatora. Po chwili, bowiem otworzyły się drzwi na spory taras, znajdujący się ledwie kilka metrów od Adjuchasa, a na niego wszedł mężczyzna z latarnią rozglądający się to w lewo, to w prawo. Był dobrze po czterdziestce, jego czarne włosy były mocno przerzedzone, a na czubku głowy było charakterystyczne gniazdko z łysiny. Pomimo wyhodowanego brzuszka widać było, że nie jest to miękka klucha, z rękawów wystawały rozbudowane bicepsy. Zresztą Andreu wyraźnie wyczuwał w nim przyzwoite pokłady Reiatsu. To nie była byle płotka.

Owad może zapomnieć o dalszym skradaniu się, ale może wreszcie dowie się czy trafił pod właściwy adres. Mężczyzna sprawiał wrażenie właściciela rezydencji, wyglądał też na kogoś zaprawionego w boju. Czy właściwie go oceniał? Czy stał oto przed nim ten którego kazał mu znaleźć pawian? -Wybacz nagłą wizytę. Jestem tu przejazdem.- Nonszalancko zdradził swoją obecność. Liczył na to że jeśli mężczyzna faktycznie jest silny jak na duszę, będzie skłonny wysłuchać go zamiast od razu przywołać straż. -Mój nauczyciel, Nefalet opowiedział mi jak raz spotkał w tym okręgu bandę rozbójników, którym pomógł się pozbyć konkurencji. Zasugerował że ich przywódca mógłby mi znaleźć jakąś robotę. Czy jesteś tym kogo szukam? Jak cię zwą człowieku?- Nie spytał się czy jest po prostu Jinem, bo nie miał pewności, czy przypadkiem nie trafił do kogoś innego, kto mógł by go oszukać by go wykorzystać do usunięcia rywala, którym mógł nawet być sam Jin. Nie żeby miał coś przeciwko, jak długo mężczyzna jest z nim szczery.

Andreu postanowił porzucić metody Sama Fishera z Splinter Cell i zdemaskować się wobec mężczyzny, który rozglądał się na tarasie. Tym srodze go przestraszył. Gdy wypowiedział swoje słowa ten niemal wyskoczył z butów i obrócił się tak, że prawie się przewrócił. To, że zobaczył Pustego chyba sprawy nie ułatwiło.
- O kurwa. - Wyrzucił z siebie wulgarny mężczyzna. Pomimo tego nie rzucił się ani do ucieczki czy też do boju. To już odróżniało go od większości dusz, na które Vespaux miał okazje trafić na ścieżce swego życia. Zdaje się, że trafił na właściwego człowieka, bo ten po chwili gmerania w swej pamięci rzucił oburzony:
- Nie jesteśmy rozbójnikami. Organizujemy tu życie. - Po czym, jednak odchrząknął chyba zdając sobie sprawę, że dysputa z Pustym na temat charakteru jego działalności mija się z celem. Zgasił on lampę, którą trzymał w dłoni - Nikt nie powinien zobaczyć nas razem. Ale tak, współpracowałem kiedyś z Twoim gatunkiem, choć imion nie kojarzę. Ludzie zwą mnie Dżinem. - Czyli Adjuchasowi dopisało szczęście co do miejsca lądowania w Rukongai. Rukończyk podrapał się po głowie. Pomimo tego, że stali w półmroku to Andreu był w stanie wyczuć, że ten czuł się mocno zakłopotany.
- Dla Ciebie też znajdę robotę, ale podejrzewam, że może być dużo trudniejsza, niż wybicie grupy obwiesiów.

Owad miał ochotę wyrwać krętaczowi język gdy ten wypierał się swojej przeszłości. Nie po to jednak tyle się skradał, żeby zabić jednego śmiecia. Dzięki Dżinowi mógł ucztować na czymś o wiele smaczniejszym. Musiał go oszczędzić, przynajmniej na razie. -Ta... Doszły mnie słuchy, że masz nie lada kłopoty. Na czym one dokładnie polegają?

Dżin przełknął ślinę. Ta sytuacja ewidentnie była dla niego niekomfortowa i łatwo było wyczuć jego niezadowolenie ze swego położenia. Tym razem, jednak był w stanie przedstawić całą sprawę bez rozrzucania bluzgami na lewo i prawo.
- Coś wytłukuje mi ludzi całymi oddziałami. Wypada z lasu i ich wyrzyna, by potem zniknąć. Po stanie ubrań, które znaleźliśmy jesteśmy w stanie stwierdzić, że nie zabiły ich miecze, widły czy topory. Zmasakrowało ich coś o wielkiej sile. - Potem podrapał się po łysinie, a do jego głosu doszła jeszcze jedna emocja - zażenowanie.
- No a Ci, którzy przeżyli twierdzą, że tuż przed atakiem słychać było wycie wilków. Moi ludzie zaczynają trzęść portkami, że morduje ich jakiś duch lasu czy coś. Idioci. Tak czy siak słyszałem, że Puści lubią zjadać silne istoty, a to co napada na moje grupy z pewnością takie jest. Wytrop i zabij, a czeka Cię niezły posiłek. Ja z kolei uwolnię się od tej zmory i wszyscy będą zadowoleni. - Przedstawił szczegóły swojej propozycji.

"Gościu, jesteśmy duchami."- Pomyślał owad. Zawsze bawiło go jak ignoranccy potrafią być ludzie, żywi czy martwi. To co zabijało podwładnych w istocie mogło być karmą za niezbyt uczciwy sposób w jaki zdobył swoją władzę. Coś jak Kami lub Yokai, o których Vespaux opowiadała Hellore. Być może mógłby to być też jakiś Hollow, dlaczego jednak miałby on tak długo gnieździć się w Soul Society? Tak czy inaczej, najprawdopodobniej było to coś jadalnego. Pokonanie go, zwłaszcza w pojedynkę, powinno być trudne. Posiłek wydawał się być godny ryzyka. -Mam tydzień na znalezienie twojej zmory. Potem będę musiał opuścić Soul Society. Muszę wiedzieć, gdzie miały miejsce ataki. Masz zamiar wysyłać tam swoich ludzi w najbliższym czasie? Jakbym nie dał rady sam znaleźć tego czegoś, może mogliby posłużyć jako wabik.

- Dwa poprzednie ataki miały miejsce dwa i trzy tygodnie temu. Tamtejsze miejsca zostały już dawno posprzątane, więc nic tam nie znajdziesz. - Powiedział sięgając w tył pamięcią - Ostatni z nich został przeprowadzony ledwie parę godzin temu, więc sugeruje sprawdzić to miejsce w pierwszej kolejności. Było to jakieś pięć kilometrów na Wschód stąd, tuż przy granicy lasu. Cholernie blisko. - Przy tym wskazał palcem kierunek, w którym należy się udać, aby dotrzeć do tego miejsca. Jego głos zadrżał, wyglądało na to, że cała sprawa zaczęła wywoływać w nim poważny niepokój. Koncepcja wysyłania swoich ludzi na żer tajemniczego napastnika wyraźnie nie spodobała się Dżinowi, który aż się skrzywił. Po chwili przemyślenia powiedział:
- Zatrzymam moich ludzi parę godzin, aby Ci nie wadzili w śledztwie. Mało, którzy z nas są tak... Otwarci jak ja. Przynajmniej jeśli chodzi o współpracę z Twoim gatunkiem. - Zdaje się, że obawiał się, iż jego podkomendni nie będą zadowoleni z koncepcji współpracy z Pustym i może dojść przypadkiem do jakiejś zwady. - Nad ranem ich tam wyślę, żeby posprzątali. Wolałbym, żeby o tym problemie dowiedziało się jak najmniej osób. - No tak, reputacja ważna sprawa, a z tego co Nefalet wspominał rywalizacja tutaj trwała właściwie nieustannie. Okazanie słabości mogłoby się dla Dżina źle skończyć.

-Żaby nie bój, nie będę rozpowiadał na około że pracuje dla ich szefa. Jeśli uda mi się uporać z twoim problemem, lub chociaż czegoś o nim dowiedzieć, dam ci znać nazajutrz o tej samej porze.-

Owad ruszył we wskazanym mu przez mężczyznę kierunku. Po drodze usiłuje szlifować swój reiar. Im bliżej jest celu, tym bardziej obawia się, czy w istocie jest dostatecznie silny by podołać tajemniczemu napastnikowi. Dał już jednak słowo, że stawi mu czoło i nie może go cofnąć. Jeśli sam nie da rady, może chociaż uda mu się uciec do Karakury i namówić Nefaleta, żeby wrócił razem z nim? Z jego siłą powinni poradzić sobie z każdym Hollow, a może nawet z niezbyt silnym Kami?

- Powodzenia. - Rzucił na pożegnanie Dżin i chyba nie było w tym za wiele kurtuazji. Pewnie biedak sobie nawet nie zdawał sprawy, że już współpraca z Nefaletem mogła się dla niego skończyć dużo gorzej gdyby nie szczęśliwe zrządzenie losu. Tak czy siak Andreu poleciał we wskazanym kierunku, a że potrafił naprawdę nieźle zasuwać i jako latającej jednostce większość przeszkód go nie obchodziła to podróż zajęła mu ledwie kilkanaście minut. Miejsce też znalazł dość łatwo. Pomimo ciemności łatwo było dostrzec granice lasu i lecieć wzdłuż niej, aż do miejsca, które było nie tylko widać, ale też czuć... O tym, jednak za moment. Gorzej poszło mu szlifowanie Reiaru. Albo naprawdę słabo wyczuwał energię albo przez cały lot nie wyczuł ani jednego poważnego źródła energii. Najsilniejsze Reiatsu wyczuł w osobie samego Dżina.

Wracając do miejsca, które było jego celem to na duży dystans śmierdziało krwią. Nawet drapieżnik bez wyjątkowo rozwiniętego zmysłu węchu był w stanie to wyczuć. Nic dziwnego, gleba i trawa, która tutaj rosła były aż czerwone oraz przesiąknięte od ludzkiej juchy. To musiała być prawdziwa rzeźnia. Zresztą wskazywały na to też kimona, które leżały na ziemi. Ewidentnie rany nie zostały zadane przez ludzkie ostrza, bardziej dało się odnieś wrażenie, że te zostały brutalnie rozerwane. Większość z nich leżała w podobnym miejscu, jednak były też takie w bardziej odległych miejscach, w tym takie, które zostały zniszczone od tyłu, co by sugerowało, że to coś dopadło człowieka Dżina, który próbował się ratować ucieczką. Jedno z kimon wisiało nawet nabite na gruby konar drzewa tuż obok miejsca kaźni.

Owad nie skomentował pożegnanie Dżina. Czy mężczyzna naprawdę nie podejrzewał, że Nefalet ma zamiar wbić mu nóż w plecy? Jeśli tak, nigdzie tak mądry, ale o wiele bardziej małostkowy i niezrównoważony Vespaux prawdopodobnie zaskoczyłby go nagle go atakując, z powodu który zapewne uznałby za pozbawiony logiki. Jeszcze przed ewolucją, potwór rzuciłby się na niego natychmiast gdyby przyznał że jest tym kogo szuka. Nawet jeśli raczej byłby od niego słabszy. Ale teraz jako Adjuchas powinien być dostatecznie silny, żeby go zabić. Może nawet dostatecznie szybko, by nie zwrócić na siebie uwagi. Jednym, nagłym atakiem. Jeśli może pokonać to coś, mężczyzna nie powinien być dla niego problemem. Nie może jednak teraz dzielić skóry na żywym niedźwiedziu. Nad decyzją o jego losie będzie się zastanawiać dopiero jeśli w istocie podoła tajemniczemu napastnikowi.

Trafiwszy na miejsce zbrodni, owad poczuł się zbity z tropu. Nie był w końcu detektywem.  Jednego był pewien, cokolwiek zabiło tych ludzi nie było Quincy ani Bonto. Nie wiedział, czy oni również żyją w Soul Society, ale po nich ślady byłyby znacznie mniej wyraźne. Słyszał o Shinigami znających sztukę walki umożliwiającą im zadawanie obrażeń wyglądających jak robota Hollow, gdyby jednak znalazł się Bóg Śmierci dostatecznie silny i szalony by spowodować taką jatkę, prawdopodobnie wysłano by kogoś by go powstrzymać. Szerszeń albo miał więc do czynienia z takim samym potworem jak on, albo czymś czego nigdy dotąd nie spotkał. Ciągle starając się coś wykryć reiarem, przyjrzał się rozszarpanym ubraniom, usiłując znaleźć jakąś poszlakę lub coś w tym stylu. Ułamany pazur, może nawet ząb?

Przyszedł czas na robotę dla Andrelocka Holmeaux. Miał tajemniczą sprawę, miał poszlaki, miał miejsce zbrodni, brak było tylko wiernego pomocnika, a jakiś zdecydowanie by mu się przydał, bo sprawa wydawała się niezłą zagwostką. Sprawy nie ułatwiały też ciemności, które tym razem działały przeciw Szerszeniowi. No i śmierdziało strasznie, ale nie z takimi dyskomfortami mierzyć musiał się w swym ciężkim żywocie Pusty. Andreu wykreślił pewne gatunki z listy winowajców, w niewielkim stopniu zawężając grono poszukiwanych. Zaczął również poszukiwać poszlak czy elementów zostawionych przez napastnika. Ku temu ruszył od ubrania do ubrania (a było ich kilkanaście) przyglądając się pozostałościom po ekipie Dżina. Nie było tu dobrych wieści. Nie znalazł niczego co uznałby za coś co mogłoby wskazywać na własność istoty, która tu zabijała. Reiar, również milczał. Jeśli to był ktoś potężny to widać już się ulotnił... Albo doskonale potrafił ukrywać swoją energię. Oglądając ubrania dostrzegł jedną ciekawą rzecz. Brak było tu jakichkolwiek śladów żerowania. Nie było np. połowy kimona, a reszty brak. Coś co zabiło albo zjadało ofiary w jakiś dziwaczny sposób albo zrobiło to z czystej żądzy mordu.

Małe dochodzenie owada póki co jedynie wykreślało Hollow i Bounto. Cokolwiek ich zabiło nie było niczym, co żywi się duszami. Ale nie musiało być to też coś z czym nie miał jeszcze do czynienia. W końcu dusze też mają moce i potrafią używać Kido. Ten który zabił ludzi Dżina, zrobił to by odegrać się na nim. Tyle jednak on sam się domyśla. Pamiętając, że mężczyzna wyśle kogoś by posprzątał i że nie może się z nim widzieć wcześniej niż za dwadzieścia cztery godziny, szerszeń rusza wzdłuż granicy lasu wciąż używając reiaru i licząc, że coś jednak wykryje. Nie chciał wracać do Dżina z byle czym. Poza tym robił się coraz głodniejszy.

Póki co pierwsza sprawa zamaskowanego detektywa szła jak po grudzie. Nie znalazł żadnych poszlak, a kimona nie powiedziały mu tak wiele jakby tego chciał. Andreu postanowił, że uda się dalej nie wstępując do lasu, zamiast tego kierując się wzdłuż jego brzegu. W sumie bez dokładniej określonego celu, chyba licząc na cud. Nie uszedł, jednak zbyt daleko, bo ledwie oddalił się pięć metrów od ostatniego leżącego ubrania, gdy coś wyczuł swoim szóstym zmysłem. Czy to był wyczekiwany cud? Trudno powiedzieć, bo źródło energii było naprawdę mikre. Nie wyrastało ani o ciupinę ponad przeciętną dusz zamieszkujących Rukongai. Na początku można było jeszcze pomyśleć, że jest to jakiś potężny wojownik w oddali, który świetnie ukrywa swą energię, ale szybko okazało się, że to nie to. Między drzewami pojawił się, bowiem mężczyzna, który wyglądał jak obraz nędzy i rozpaczy. Jego ciało okrywała tylko przepaska na biodrach, przez co Vespaux był w stanie ocenić jak bardzo był wychudzony. Poza tym jego cera była ziemista, a do twarzy pasowało jedno określenie "zmęczona". Poza tym miał długie, czarne włosy, które dawno nie były myte czy układane, a także niezadbany zarost tego samego koloru. Szerszeń mógł ocenić jego wiek na nieco ponad czterdziestkę. Mężczyzna powłócząc stopami doszedł do granicy lasu i spojrzał na pobojowisko zupełnie ignorując obecność Pustego.
- Oh nie. - Na jego twarzy widać było głęboki smutek, ale z pewnością nie zaskoczenie. - To znowu się stało.

Kim mógł być ten mężczyzna? Nie był przecież jednym ze sługusów Dżina, wydaje się być kimś komu za bardzo zależy na opinii, żeby głodzić swoich ludzi. Czy to on był sprawcą tej rzeźni? Istotą zmieniającą się w super silnego potwora posiadającego własną, o wiele bardziej agresywną osobowość? Czymś w rodzaju wilkołaka? Czy Vespaux mylił się co do tego, że napaście na ludzi Dżina są motywowane zemstą? Atakuje byle kogo czy tylko ludzi Dżina? Wygląda na kogoś mniej więcej w jego wieku. Może morduje ludzi mimowolnie ale w dalszym ciągu jest jakoś z nim powiązany? -Jestem Vespaux, swoją drogą.-mruknął-Zgaduje, że wiesz kto jest odpowiedzialny za tą masakrę?-zapytał, nie chcąc wysuwać zbyt pochopnych wniosków.

Mężczyzna konsekwentnie ignorował Vespauxa. Spacerował po trawie czerwonej od krwi i oglądał kimona. Mamrotał coś pod nosem, ale na tyle niezrozumiale, że Pusty nie był w stanie deszyfrować o co chodziło. Tak było przynajmniej do czasu, aż Andreu się w końcu wypowiedział. To zdało się zaskoczyć chudzielca jeszcze bardziej niż widok, który zastał.
- To pierwszy raz kiedy przedstawiciel Twojego gatunku mówi do mnie. I to bez groźby. Interesujące. - Mówił głosem suchym, wymęczonym. Potem sprawiał wrażenie jakby szukał czegoś w pamięci długimi sekundami - Kiedyś zwano mnie Kenta... Chyba. A co do tego tutaj... - Tutaj kiwnął ręką wokół pobojowiska. - Poniekąd zgaduje, że chyba... Ja. Choć nie do końca ja. Pozwól, że spytam, skąd to zainteresowanie? To chyba rzadkie pytanie padające z ust Pustego. - Wydawał się być w tym szczerze zaciekawiony. A czemu? To już trudno było określić.

Przynajmniej owad miał rację co do tego, że mężczyzna zmienia się w jakiegoś rodzaju potwora. -Nie zrozum mnie źle Keita, nie gwarantuje że nie będę próbował ciebie zabić, ale najpierw chce zrozumieć co tu się do ch**ery dzieje. Doszły mnie słuchy, że ktoś regularnie morduje to ludzi. Liczyłem na to że ktoś zdolny do takiej jatki będzie godnym przeciwnikiem. Mam rozumieć że wyrżnąłeś ich wszystkich mimo woli? Jak to zrobiłeś, zmieniasz się co jakiś czas coś czego nie kontrolujesz? Zostałeś przeklęty czy coś w tym stylu? Jeśli mnie ugryziesz lub cię zjem, mogę się tym od ciebie zarazić?

- Kenta. - Poprawił Szerszenia szybko mężczyzna. Końcówka wypowiedzi Vespauxa rozbawiła chudzielca. Ten zachichotał i odpowiedział - Nie martw się, moja przypadłość nie jest zakaźna. Ale dziękuje za zainteresowanie. Wiele lat upłynęło od kiedy ktoś zapytał mnie o moją historię. - Fakt, że Andreu nie do końca interesował się opowieścią o życiu Kenty zdawał się tego gościa zupełnie nie obejść.
- Byłem kiedyś dość bogatym rzemieślnikiem w okręgach Rukongai znacznie bliższych Seireitei, niż ten, w którym się teraz znajdujemy. Były to moje czterdzieste urodziny. Zorganizowałem dużą uroczystość, jednak do drzwi zapukał gość niezaproszony. Jakaś stara baba, żebraczka. Z miejsca prosiła o jedzenie, wodę, gościnę. Była dość natarczywa, nie dała się zbyć słowami, a ja byłem ciut pijany, więc zareagowałem impulsywnie i ją psami poszczułem. Ta uciekła wołając przekleństwa, krzycząc, że "jak ten ogar będziesz, co jeno wilce niby zające ugania". Nie wiem czy była Kami, Yokai, czarownicą czy co, ale coś się we mnie zmieniło. Najpierw się nie zorientowałem. Dowiadywałem się, że w okolicy przestępcy są przez coś brutalnie mordowani. Z czasem były to osoby o coraz mniejszych grzeszkach na duszy. W końcu zginęli ludzie z mojej rodziny, ten bo cos ukradł, tamten bo do sake sąsiadowi naszczał... A do domostwa nikt nie wszedł poza nami. To ja zabijałem, nieświadomie. Dopiero wtedy połączyłem kropki, że zostałem przeklęty. Zgadłeś. Ja jestem ogarem, czyli myśliwym, który gania wilców, czyli grzeszników. Uciekłem, więc w poszukiwaniu miejsc wolnych od grzechu, by mieć czas na zdjęcie klątwy. Bywałem w samotniach, klasztorach, domach ascezy, wszędzie jednak prędzej czy później pojawiał się ktoś winny zła, a moja klątwa wyczuwała to perfekcyjnie. Uciekałem, więc dalej, tak trafiłem do tej puszczy. Nie znalazłem rozwiązania jak się wyleczyć, a i samobójstwo okazało się nie być pomocne. W końcu po dekadach ludzie karczując lasy, rozszerzając swe osiedla dotarli tak blisko mojego siedliszcza, że uaktywnili klątwę z powrotem. Szkoda. Zdaje się, że będę zmuszony uciekać dalej... Chyba, że... - Tu spojrzał na Vespauxa, a w jego oczach Hollow dostrzegł iskierkę nadziei, choć pojawiła się na sekundę i prędko zniknęła, bo ten nie kontynuował machając na to ręką.

Owad wysłuchał uważnie opowieści mężczyzny. Więc w istocie był wilkołakiem i był przeklęty, jednak nie miał nic wspólnego z Dżinem? Owada bawiło, że Kenta miał dodatkową osobowość, która tak jak on była gotów zamordować ludzi za to co postrzegają za grzech. Sam Vespaux  w końcu też jest efektem rozszczepienia jaźni. -Nie możesz nawet zginąć, ech? Może jednak mogę ci jakoś pomóc? Vespaux przybył tu w poszukiwaniu wyzwania.