Dziwna Przygoda Rui Zetsu (Filler)

~Dziwna Przygoda Rui Zetsu~

Rui obudził się na zimnej posadzce. Było to oczywistym odbiegiem od normy, bo powinien leżeć na łóżku w Akademii. Tymczasem lokacja w której się znajdował w niczym nie przypominała Seireitei. Pomieszczenie było bardzo małe, zrobione z bruku. Wszystko było już zzieleniałe od starości i wilgoci. Jedynym źródłem światła była kratka umieszczona daleko nad głową Zetsu. Na oko było to dobre dziesięć metrów. Zza kratki słychać było jakieś rozmowy, jakby toczyło się tam normalne życie. Co jakiś czas nawet ktoś przechodził nad Rui, zasłaniając chwilowo dopływ światła.

Zetsu poczuł zimno, dlatego powrócił do świadomości. Tą chłodną obecnością okazała się posadzka. Podniósł głowę w górę i wysoko nad sobą zobaczył kratę i usłyszał odgłosy rozmowy. Gdzie ja jestem? Dlaczego nie w akademii? Wstał i przeprostował kości.
- Gdzie ja jestem? I dlaczego w takim miejscu? - krzyknął z całej mocy jaką miał do głosów na górze i czekał na odpowiedź.

Krzyk Rui odbił się echem po pionowym tunelu, aż wreszcie wyleciał na powierzchnię. Odgłosy rozmów chwilowo ustały. Przez dobre pół minuty wszystko nie wydawało z siebie nawet najmniejszego dźwięku. Wreszcie coś krągłego, przypominające głowę przysłoniło słońce wciskające swoje promienie do małego "więzienia".
-Tam ktoś jest! - rzucił szybko do otaczających go osób. -Szybko, pomóżcie. - momentalnie całe światło zostało przysłonięte przez kilka innych sylwetek. Otoczenie wypełniały teraz rozmowy na temat wyciągania Rui z pionowego tunelu. Mieszały się ze sobą zdania typu "Na trzy. Raz, dwa..." oraz "Niech ktoś przyniesie linę czy coś". Wyglądało na to, że okolica została szybko zaangażowana do akcji ratunkowej. Wreszcie ekipie udało się podnieść kratkę.
-Dasz radę po tym wejść? - krzyknął ktoś z góry, a zaraz po tym na dół, aż do samej twarzy Zetsu zsunął się prowizoryczny sznur zrobiony z wielu szmat związanych ze sobą.

To nawet nikt nie wiedział, że tutaj jestem? Ciekawe, co to za miejsce bo na pewno nie Seritrei. Kilka osób na górze głowiło się jak pomóc karłowi, w końcu krata została uniesione i pojawiła się lina z prześcieradeł związanych ze sobą. Karzeł pociągnął za prowizoryczną linę by sprawdzić czy dobrze jest związana? Chwycił pewnie materiał i zaczął sprawnie się wspinać do źródła światła, gdy tam dotarł wygramolił się z otworu, i stanął przed wszystkimi.
-Dziękuję wszystkim za ratunek... Czy ktoś może mi powiedzieć gdzie się znajduję? Bo nie wiem jak się znalazłem tam na dole? - mówi do zebranych, udając lekką zadyszkę. Przygląda się zebranym, jak są ubrani i otoczeniu w którym się znalazł.

Gdy Rui testował wytrzymałość "liny" pociągając za nią, spotkał się z tak potężnym oporem, że ta nawet nie drgnęła. Wreszcie chwycił się porządnie i wykonał pierwsze podciągnięcie. Nagle poczuł jak każdy milimetr kwadratowy jego dłoni zaczynał płonąć. Nie dosłownie rzecz jasna, ale w tamtym momencie dziesięciometrowa wspinaczka wydawała się niewykonalna. Jednak Rui, nie poddając się wykonywał kolejne podciągnięcia, zbliżając się coraz bardziej do wyjścia. Czuł, że powietrze zmienia się, a wilgotna atmosfera pozostaje pod nim. Gdy już prawie był na zewnątrz, jego dłonie były już bardzo zmęczone podróżą. Mało brakowało by Rui zsunął się z powrotem na dół. Na szczęście jeden z pomagających w porę wychylił się i złapał go za nadgarstek. Uścisk był zimny i kościsty, lecz w tej chwili nie miało to dla Zetsu znaczenia. Wraz z pomocną dłonią wygramolił się na powierzchnię, a pomagający odetchnęli. Gdy Rui wreszcie złapał oddech i wyprostował się, by podziękować ratownikom, lecz zaniemówił. Wokół niego znajdował się tłum ludzkich szkieletów, ubranych w typowo wiejskie ubrania. Nagle wyjaśniło się, czemu ratujący go uścisk nie należał do najprzyjemniejszych. Niektórzy z nich byli ubrudzeni z kurzu i błota, a z oczodołów wydobywało się wąskie, czerwone światło, wyglądające jak oczy. Widząc takie zbiorowisko ciało Zetsu przeszedł bardzo niemiły, wręcz paraliżujący dreszcz.
-Jak ty się tam znalazłeś? - spytał jeden ze szkieletów łagodnym, kobiecym głosem.

Wspinaczka nie należała do najprzyjemniejszych, ciało Rukończyka nie pracowało do końca tak jak powinno. Pytanie było ile spędził czasu tam w dole? Mogły to być dni, tygodnie. Zdobycie tych 10m było udręką i pod koniec spadłby w dół, gdyby nie pomocna koścista dłoń. Gdy był już na górze pośrud żywych, rozejrzał się po zebranych. Zetsu doznał szoku, przeszedł go zimny dreszcz. Trupy, szkielety ubrane jak ludzie, zachowujący się jak ludzie.
-Nie pamiętam jak tam się dostałem i ile dni spędziłem tam w dole. Gdzie ja jestem w zaświatach? Macie może szklankę wody? - powiedział cichym głosem do kobiety. Czujny, przestraszony, nie wiedział co się dzieje i czy Ci ludzie są do końca przyjaźni?

-Jakim dole? - spytała zdziwiona kobieta. Bez mięśni twarzy niemożliwym było odczytać jej mimikę, ale brzmiała naprawdę zdezorientowana. -Jak to gdzie? Jesteśmy w Seireitei. - drugie pytanie jeszcze bardziej zdziwiło żeński szkielet. Odparła jakby to dla niej było najbardziej oczywistą rzeczą na świecie. Rozglądając się dookoła Rui zauważył białe mury, charakterystyczne dla Miasta Dusz, jednakże wyglądały na bardzo stare i zaniedbane. Zupełnie jakby zostały porzucone na długie stulecia. W między czasie jeden ze szkieletów, który dla odmiany miał mięśnie, ale tylko w prawej ręce, przyniósł Rui drewniany kubeczek, w którym była woda. Jednak gdy chłopak próbował go chwycić, ten stawał się jakby niematerialny. Co więcej, kubeczek zamiast zderzyć się z ziemię, wsiąkł w nią, wydając przy tym odgłos kropelki spadającej do wiadra wody. Tymczasem dół, w którym jeszcze minutę temu leżał Rui, zniknął. Nie było go. Tak samo jak większości szkieletów, lecz one jeszcze mogły się rozejść.

-Który mamy rok? I dlaczego wyglądam inaczej niż wy? - odezwał się do szkieletów, które jeszcze pozostały na miejscu. Popatrzył jeszcze raz wkoło siebie, na stare Mury miasta dusz. Czyżby śnił? Uszczypnął się, to może się przebudzi?
-Wiecie gdzie są teraz inni Shinigami? - zapytał bezradny, ale czujny, patrząc dokąd może iść reszta szkieletów i idzie za nimi. Sprawdza czyma przy sobie jakąś broń i czy jest w stanie skupić moc duchową.

-Jak to inaczej? - spytała, zupełnie ignorując zainteresowanie chłopaka dzisiejszą datą. -Znaczy się, jesteś zauważalnie niższy... - odparła. W międzyczasie, dosłownie w momencie, gdy Rui mrugał, coraz więcej szkieletów znikało z okolicy. Nie zdążył nawet zauważyć ułamka ruchu, który sugerował odejście do innej lokacji. Całe to miejsce dosłownie zamierało w oczach Rui, a on nie miał nawet okazji zorientować się co tu się dzieje. Nie wiedzieć kiedy zniknęła również "kobieta", z którą rozmawiał. Gdy Rui, obracając się, zmieniając pozycję stopy, zauważył, że podłoże się zmieniło. Nie było tam już twardej ziemi, a piasek. Dookoła było tylko mnóstwo piachu i zatopione w nim ściany Seireitei. A dookoła żadnej żywej duszy. Zauważył jednak budynek Akademii. W której teoretycznie powinien od początku być. Brakowało tylko munduru oraz broni treningowej, by chociaż część całego obrazu wyglądała tak, jak powinna. Niestety ubrany był tylko w jakieś brudne, dziurawe łachy, a jedynym jego orężem było tylko jego własne Reiatsu.

Dziwne, wszyscy powoli znikali. Nawet jego rozmówczyni, nagle się zmienił krajobraz na pustynny, zobaczył drogę do akademii. Broni nie miał, nawat standardowego munduru, absolwenta akademii. Ostrożnie wszedł na teren szkoły i rozejrzał się za jakimś mieczem, by móc się bronić. Wzrokiem szukał dalej szkieletów postaci i dokąd zmierzają? Czujnie powoli idzie, na przód.

Robiąc pierwsze kroki w kierunku Akademii, Rui poczuł delikatną bryzę, przebiegającą po jego twarzy i innych odsłoniętych częściach ciała. Poczuł również skwar, na który do tej pory nie zwracał uwagi. A może po prostu go tu nie było? Cała okolica wyglądała jak ofiara globalnego ocieplenia w najgorszym możliwym scenariuszu. Dookoła nie było ani krzty roślinnej zieleni czy wody. Do tego mury były solidnie poniszczone, a dach niemalże nie istniał. Z piaskiem skrzypiącym pod nogami, Rui czujnie obserwował otoczenie, w poszukiwaniu czegoś, co może mu się przydać.
Gdy wszedł do pierwszego pomieszczenia, zobaczył porozwalane meble, mnóstwo piachu i ślady bardzo starej walki. Ogromna dziura po pazurach na podłodze, ślady eksplozji na ścianach i dawno zaschnięta krew to tylko część śladów, które pozostały po jakimś starciu. Meble miały stanowić swego rodzaju barykadę, a w każdym razie tak to wyglądało. Nie było tu jednak żadnych ciał. Nikogo w zasadzie tu nie było. Rui stał tu sam.

Dziwny świat, dziwne miejsce takie niepokojące. Wygląda jak świat pustych, o których uczył się na zajęciach. Piasek, pustynia, lecz co tutaj robi akademia i to w takim opłakanym stanie, jakby po jakiejś okropnej wojnie? Może z Hollowami? Wchodząc do pierwszego pomieszczenia, znalazł ślady po walce, ślad pazurów i być może też użyciu demonicznej mocy. Zetsu przeszukał poroztrzaskane meble, być może coś znajdzie przydatnego, jakiś miecz czy cokolwiek? Sprawdził czy w pomieszczeniu są jakieś szkielety, czy inne obecności nieznanych istot?

Meble były tak poniszczone i stare, że dosłownie rozpadały się w rękach, zanim Rui zdążył wysunąć szufladę czy otworzyć szafkę. Rozlatywały się na małe kawałeczki. Tego samego można by w sumie spodziewać po zawartości mebli... gdyby jakąś miały. Były absolutnie puste, jakby dawno rozkradzione. Każdy mebel mający jakąś skrytkę czy półkę rozpadał się tylko po to, by pokazać, że nic nie ukrywał. Wreszcie jedna, pojedyncza szuflada, leżąca na ziemi bez reszty biurka swoją zawartością odzyskała wiarę Zetsu w umeblowanie Akademii, znalazł bowiem coś w rodzaju noża. Nie wyglądało to na sztylet czy cokolwiek wykraczającego swoją kompetencją poza pracę w kuchni. Ale mogło się przydać, jeśli uda się przeciwnika trafić ostrą stroną, a ta się nie złamie pod naciskiem. Rui przy okazji zauważył drogę prowadzącą na korytarz Akademii, po którym niejednokrotnie się przechadzał. Z tego co pamiętał, prowadził do dojo. Oczywiście ścieżka była równie zniszczona co reszta budynku.

Meble, jak ich zawartość wszystko się rozlatywało w proch. Co było powodem coraz większej frustracji Rukończyka. Trochę się uspokoił, gdy znalazł coś przypominającego nóż kuchenny, zawsze to lepsza broń niż żadna. Spojrzał w głąb korytarza, tak znajomego, a jednak obcego. Ruszł w jego głąb, nóż chowając za pasem, tak by móc go łatwo w każdej chwili wyciągnąć. Dokładnie obserwuję korytarz, którym się teraz poruszał. Być może będzie tam więcej żywych szkieletów? Zetsu coraz bardziej żuł się nieswojo. Niby w znajomej akademii, a tak obcej.

Post apokaliptyczna Akademia była wypełniona dźwiękiem bryzy pełzającej po dziurawych ścianach i podłogach. Korytarze, zazwyczaj pełne uczniów - przyszłych Shinigami - teraz opustoszały. W dojo być może będzie coś więcej niż stary nóż. Na ścianach były zaschnięte ślady krwi i pęknięcia, nie będące efektem upływających lat, lecz przypadkowej destrukcji wynikającej z walki. Wreszcie cały ten pusty krajobraz coś przerwało. Szybki świst strzały przeciął powietrze, wbijając się w ścianę, ledwie ćwierć metra przed twarzą Zetsu. Ten instynktownie zrobił krok w tył i dobył noża, wyczekując adwersarza, lecz ten był już obok. Dzieliło ich około półtorej metra. Tajemnicza osoba, nosząca skórzany, brązowy pancerz i poszarpany płaszcz, wymierzała w stronę Rui strzałę, która była już naciągnięta na cięciwę. Ciężko było określić więcej szczegółów, jako że kaptur tworzył cień, który zasłaniał twarz oponenta.
-A ty to kto? Kolejny Potępiony? - spytał. Głos sugerował, że Rui mierzył się z młodym dorosłym.

Młody Rukończyk, szedł korytarzem prowadzącym do dojo. Gdy kilka metrów od niego przeleciała strzała, wypuszczona przez osobnika w skórzanej zbroi. Zetsu schował nóż, nie miał wrogich zamiarów.
- Z tego co pamiętam, ta akademia tętniła życiem ostatnim razem jak pamiętam. Nie wiem gdzie jestem i co się tutaj stało? Z kim walczycie? I kim są Potępieni. Jestem Rui. Uczeń tej akademii, przynajmniej tak było ostatnio. - mówi do nieznajomego, który jest szybki. Możliwe, że może być on Shinigami?
Chłopak podrapał się po głowie. Do tej pory jest więcej pytań niż odpowiedzi. Stał czujny, mięśnie miał napięte.

Tajemnicza osoba nieco zwolniła naciąg z cięciwy, tak by strzała nie wyleciała.
-O czym ty mówisz? - rzucił, mocno zdziwiony. -Akademia nie funkcjonuje od ponad pięciu lat! - dodał z irytacją, ponownie naciągając cięciwę i wymierzając w stronę Rui. Zakapturzony chciał coś jeszcze powiedzieć, lecz nagle rozległ się hałas dochodzący spoza murów Akademii. Coś brzmiącego jak ryk bestii, obdzieranej żywcem ze skóry. Jednak ten nawet nie drgnął. Wciąż trzymając Zetsu na muszce, ze stalową koncentracją wypatrywał każdego jego ruchu.
-Masz jeszcze jedną szansę na odpowiedź i jeśli jeszcze raz spróbujesz zrobić ze mnie idio... - kolejny ryk przerwał wypowiedź. Tym razem był już znacznie bliżej. Można było odnieść wrażenie, że tuż za ścianą. Teraz Zakapturzony odwrócił się od Rui i zaczął obserwować otoczenie. Nagle ściągnął strzałę z cięciwy i schował ją do kołczanu na plecach.
-Psiakrew... - zaklął, odwracając się do Zetsu. -Umiesz walczyć? - spytał, sięgając pod płaszcz, wyciągając dwa chakramy. -Na razie ci zaufam, dopóki nie przegonimy Potępionych. Ale jeden fałszywy ruch i skończysz ze strzałą między oczami. - to powiedziawszy rzucił Rui bronie tak, że te wylądowały pod jego stopami. W tym czasie do korytarza wbiegły dwie kolejne postacie. Miały skórę czarną jak noc, powykręcane kończyny i czerwone, świecące się ślepia oraz ociekające śliną zębiska. Wyglądały niczym wychudzeni ludzie chodzący na czterech łapach, lecz nieustannie wydawały z siebie przerażające warczenie.

Rui nie drgnął, gdy nieznajomy znów wziął go na cel, słuchał go w spokoju. Od czasu do czasu było słychać dziwne przerażające ryki. Ponoć podobne odgłosy wydawały Hollowy, o których się uczył. Dlaczego nieznajomy wziął go za potępionego, tego nie wiedział? Czyli akademia nie działa od 5 lat, jak do tego mogło dojść? Rukończyk podniósł czakramy, które mu rzucono, czytał o nich kiedyś w jednej z ksiąg znalezionych w domu, można było nimi rzucać, jsk i walczyć z bliska.
Złapał broń za nie ostrą część i pobiegł kierunku szarych postaci, gdy był blisko, ciął brońmi po skosie po nogach, tak by przeciąć kończyny. Parował ewentualne ataki przyjmując je na swoją broń. Gdy pokonał jednego potępionego zaatakował drugiego ten sam sposób.

Rui ledwo zdołał porządnie chwycić czakramy, gdy jedna z bestii się na niego rzuciła. Tutaj na pomoc przybył mu jego wzrost - Potępiony, zapewne przyzwyczajony do wyższych adwersarzy skoczył wysoko, przez co Zetsu musiał tylko lekko się uchylić i zrobić spory krok w bok, by uniknąć ataku. Była to idealna okazja do kontrataku, którą wykorzystał. Robiąc dodatkowy krok, prostopadły do poprzedniego, Rui wykonał skośne cięcie ręką zakroczną, odcinając tylną, wychudzoną kończynę, jeszcze zanim Potępiony wylądował. Bestia upadła bezwładnie na podłogę, wyrzucając z siebie przerażający ryk agonii. Tymczasem kończyna, obficie wylewając czarną jak smoła krew upadła na ziemię, brudząc nieco stopy Rui. Obezwładnioną bestię dodatkowo dobiła strzała wystrzelona przez nieznajomego, który znalazł mimo własnej potyczki czas, by wspomóc Zetsu. Rzucając się jeszcze przez chwilkę, Potępiony ostatecznie zamarł w bezruchu. Nie czekając długo na dalszy rozwój wydarzeń, Rui skierował kroki w stronę strzelca, by pomóc mu w potyczce. Nieznajomy radził sobie w walce doskonale. Używając łuku jako broni obuchowej, kontrował wszelkie ataki bestii. Wreszcie wykonując zgrabny obrót, podczas którego wyjął strzałę z kołczanu i błyskawicznie ją naciągnął na cięciwę, by od razu wystrzelić w jedną z kończyn, przybijając stwora do podłoża. Wtedy to sięgnął za płaszcz, wyciągając kunai, którym zamierzał wykończyć przeciwnika. Potępiony nie zamierzał się poddać i szybko zaatakował jedną z "rąk". Wtedy to Rui, interweniując, rzucił czakramem, nie odcinając kończyny, lecz raniąc na tyle, by stwór instynktownie ją wycofał, dając zakapturzonemu możliwość do wykończenia go. Ten, używając swojego kunai, wbił się z impetem w okolicę miednicy i przeciągając ostrze do góry, wybebeszył stwora po samą krtań. Potępiony, rozlewając kolejne litry krwi, padł bezwładnie na plecy, nie potrafiąc już nawet zaryczeć.
-Dzięki. - powiedział zakapturzony, po głębszym oddechu. -Ale zaraz zleci się ich cała chmara. - dodał. Dosłownie sekundę po tym, rozległ się kolejny ryk Potępionych bardzo niedaleko. -Musimy dotrzeć na Wzgórze Sōkyoku, do obozu. - rzucił, podając Zetsu wcześniej wyrzucony czakram.