Wschodnia Pustynia

Gurifin z początku nie spodziewał się odpowiedzi. Zachowanie napotkanego pustego zdecydowanie przypominało to, które cechowało bezrozumnych pustych. W każdym bądź razie pierwsze wrażenie gryfa okazało się mylne.
-Spokojnie- powiedział skrzydlaty trzymając bezpieczną wysokość. Odpowiedź lwa do przyjaznych nie należała, więc najprawdopodobniej nie uda się go namówić do dołączenia do Kultu. Gurifin nie chciał także rozpoczynać walki samemu. Wyglądało na to , że przeciwnik posiada spore doświadczenie bojowe, co z połączeniu z inteligencją może stanowić duże wyzwanie. Gryf nie chciał, więc ryzykować pojedynku, chcąc poczekać na przybycie swojego towarzysza.
-Mam dla ciebie propozycję- ciągnął Gurifin chcąc zyskać jak najwięcej czasu.
-Tacy jak my nie powinni wojować między sobą, lecz współpracować, by podwoić efekty- powiedział gryf, chcąc sprawdzić jak lew zareaguje na propozycję współpracy. Wyglądał na indywidualistę, więc raczej nie było wielkiej szansy na to , że zdecyduje się dołączyć do Kultu. Gurifin chciał w ten sposób kupić trochę czasu, podczas, którego jego towarzysz dotarł, by na miejsce.


{Przepraszam, że tak długo, ale nie miałem czasu dojść do kompa.}

Lew ryknął groźnie, gdy Gurifin zaczął go przekonywać.
-Ty... chcesz współpracy... ze mną? - warknął kpiąco. - W takim razie zleć na ziemię, bo nie mam zamiaru pertraktować z kimś, kto w każdej chwili może mnie zaatakować z powietrza, kiedy ja jestem tu na piasku bezbronny.
Albo lwi pusty chciał go zwabić w pułapkę, albo też nie miał zamiaru rozmawiać kiedy to Gurifin zajmował bardziej korzystną pozycję.
Sable mignął gryfowi w oddali. Jeszcze kilka chwil i będą mogli przeprowadzić razem atak.
Niewiadomą były jednak intencje lwa. Rzeczywiście nie wyglądał na takiego co potrzebuje pomocy w polowaniu, a tacy zazwyczaj wolą samotne łowy gdzie cała zdobycz przypada im. Niemniej ktoś taki niewątpliwie byłby cennym nabytkiem dla Kultu...

Spokojnie, moje intencje są czyste. To raczej twoje zachowanie ma w sobie sporo agresji powiedział spokojnie Gurifin, po czym obniżył wysokość swojego lotu. Nie wylądował jednak na ziemi, lecz unosił się pół metra nad nią. Podczas tego uważnie obserwował spotkanego hollowa, by wypatrzyć ewentualne podejrzane zachowanie. Utrzymywał także bezpieczną odległość od lwa dającą mu czas na odpowiednią reakcję. Nie mógł być pewien zamiarów lwa, dlatego też wolał utrzymywał stosunkowo bezpieczną odległość. Z drugiej strony napotkany pusty mógł odczuwać dokładnie to samo, więc jego żądania były zrozumiałe. W każdym bądź razie wygląd lwa nie budził takiego odczucia, przez co gryf wolał podwoić swoją czujność. Podbudował go nieco fakt, że Sable mignął mu na horyzoncie, co oznaczało, że już niedługo powinien dotrzeć na miejsce.
- Jeśli chodzi o ścisłość nie tylko ja chce współpracy. Jest nas znacznie więcej, a naszym celem jest zdobywanie coraz większej siły i władanie tymi ziemiami.- kontynuował gryf, uważnie przyglądając się rozmówcy. Nie było sensu wspominać o władcy do którego uwolnienia dąży Kult. Nie warto było tego wyjawiać dopóki lew nie podejmie ostatecznej decyzji.
Stajesz właśnie przed szansą dołączenie do Kultu. Wybór należy do ciebie- zakończył Gurifin, czekając na odpowiedź.

Gurifin spełnił żądanie lwa i zniżył swój lot. Problem polegał na tym, że trudno było mu utrzymać się w powietrzu na tak niskiej wysokości. Gryf opadł na piasek na co lwi pusty tylko czekał. Ledwo Gurifin zarył pazurami w piasku, a lew skoczył ku niemu wybijając się z potężnych łap.
Instynktownie gryf ugiął kolana i rzucił się do przodu machając skrzydłami, aby ponownie znaleźć się w powietrzu.
Lew był jednak szybki. Gryf już był w powietrzu kiedy w jego bok uderzyła błyskawica bólu.
Wrogi pusty zdołał przejechać pazurami po jego boku [-16hp]
Na szczęście Gurifin zdołał umknąć i wzbić się na bezpieczną wysokość.
Wtedy jednak lwa otoczyła silna aura złocistego reiatsu. Hollow otworzył paszczę i zawył potężnie.
Ból eksplodował w czaszce, jakby miał ją zaraz rozsadzić. Skrzydła przestały słuchać gryfa, wzbiły się do góry jakby złapane paraliżem.
W takim stanie nie było mowy o locie, Gurfiin zwalił się na piasek ledwo kilka metrów od czekającego na tą chwilę lwa.
-Poluję zawsze sam - usłyszał niewyraźnie przez szum brzmiący w uszach. Kręciło mu się mocno w głowie, wzrok miał zamazany, a tuż obok do uczty szykował się drapieżca. Nie była to dobra sytuacja...

Gurifin podejmując taką, a nie inną decyzję polenił duży błąd, za, który będzie musiał zapłacić. Lew oczekiwał właśnie na taki rozwój sytuacji i wykorzystał łatwowierność gryfa. Możliwe, że potoczyło, by się to, inaczej, gdyby nie problemy z utrzymaniem się na niskiej wysokości. Szybka reakcji ze strony skrzydlatego pozwoliła mu zmniejszyć obrażenia, jednak mimo tego lew zadał mu duże szkody. Cieszył się jednak z tego, że ostatecznie udało mu się wzbić na bezpieczną wysokość. Niestety, jego radość została szybko przerwana, bowiem w bliżej nie określony sposób jego skrzydła zostały sparaliżowane, co wiązało się z powrotem na ziemię. W takim kluczowym momencie jego skrzydła całkowicie zawiodły, choć zapewne miało to związek z rykiem wykonanym przez lwa. Sytuacja przybrała dla niego dramatyczny obrót i wydawało się, że nie ma z niej żadnego wyjścia. Jedyna nadzieje leżała w Sable, gryf musiał jednak utrzymać swoje życie do czasu jego przybycia. Biorąc pod uwagę stan Gurifina będzie to niezwykle trudne zadania. Jedyną przewagą jaką miał nad gryfem była umiejętność lotu, której został pozbawiony. Na dodatek w tym stanie skrzydeł nie ma mowy o użyciu swoich umiejętności, które dopiero co zdążył opanować. Praktycznie rzecz biorąc był skazany na pożarcie. Mimo nikłych szans gryf musiał zrobić cokolwiek, by oddalić od siebie mroczną perspektywę śmierci. Mimo zawrotów głowy i zamazanego wzroku postanowił przejść działania. Nie miał w końcu nic do stracenia. Próba walki jest zawsze lepsza niż oczekiwanie na egzekucję. Gurifin przez krótką chwilę starał się, chociaż w drobnym stopniu dojść do siebie, po czym dynamicznie ruszył w stronę lwa, chcąc po prostu się z, nim zderzyć. Mogłoby się to wydawać desperackim posunięciem, lecz w jego sytuacji ciężko było znaleźć lepsze rozwiązanie. Leżenie w miejscu jest wydaniem na siebie wyroku, podobnie zresztą jak ucieczka. W tym stanie lew dogonił, by go bez żadnego problemu. Skoro jego skrzydła przestały być mu posłuszne, nie ma mowy o użyciu jakiejkolwiek techniki. Desperacka szarża mogłaby, natomiast, choć odrobinę zaskoczyć lwa.

Nogi Gurifina były miękkie, jak z waty, ale mimo to wstał napędzany wolą przetrwania. Czuł nieznośne mrowienie od skrzydeł, które drgały bezwolnie, porażone przez ryk lwa.
Ale nie tylko one ucierpiały. Świat kołysał się nieznacznie zlewając w biało czarne plamy, a uszy wciąż wypełniał irytujący, powodujący ból głowy szum.
W tej sytuacji gryf nie mógł liczyć ani na ciało ani na zmysły, co zmniejszało jego szanse na przetrwanie nieomal do zera. Gurifin jednak nie miał zamiaru niczego lwiemu pustemu ułatwiać.
Obrócił się chwiejnie ku przeciwnikowi, który był teraz jedną wielką zamazaną plamą. Gryf ruszył ku niemu chociaż ten manewr wydawał się szaleńczy. Uderzył w bok lwa zanim jeszcze zdążył się porządnie rozpędzić. Wielki pusty nawet nie zareagował, zresztą nie musiał bowiem Gurifin odbił się od niego niczym piłka rzucona we ścianę. Tylne kończyny odmówiły posłuszeństwa i gryf pacnął zadem o piasek. Mocarna łapa szybko przygwoździła jego głowę do podłoża.
Do nosa gryfa doleciał cuchnący zapach ostatniego posiłku lwa.
- Na dwa kęsy - usłyszał złowieszczy pomruk.

Czerń i biel. Jedyne kolory, które widać w całej okolicy. Biała pustynia okryta czarnym płaszczem nocy. Coś jednak przemierzało jej niezmierzone połacie terenu. Był to kolejny Hollow, bestia, która szukała tylko jednego. Pożywienia. Nie interesowało go praktycznie nic, a jedynie to, żeby wreszcie znaleźć ofiarę i móc na nią zapolować. Ostatnimi czasy jedynie parokrotnie udało mu się trafić na zabłąkane dusze, które miały właśnie przejść transformację w Pustego. Na ich podwójne nieszczęście trafiły prosto w pazury Toshiego. Był to jednak posiłek mizerny, wiec nic dziwnego, że bestia szukała teraz kolejnego celu. Mimo spokojnej, wydawałoby się, wędrówki, wyczula on swoje zmysły, a przede wszystkim słuch, aby nic nie było go w stanie zaskoczyć. Do samego polowania częściej jednak wykorzystuje węch, by wytropić albo nieco słabszego Hollowa, albo bardzo rannego silniejszego przeciwnika, który nie stanowiłby już zagrożenia.