Sala główna/audiencyjna

Poszłaś z Minorim do sali gdzie czekała na was porucznik, byli także inni oficerowie:

- Przez pryzmat ostatnich wydarzeń muszą nastąpić pewne zmiany....

Po kolei od 3 oficera mówiła jakie mają zadania, w końcu doszła do Minoriego:

- 6 oficerze, Hiroku Minori. Twoim zadaniem będzie nadzorowanie okolic wysoko zagrożonych przez Hollowy, ostatnio na Pustkowiach jest ich duża aktywność, a trzeba chronić karawany

Znów kontynuowała, w końcu padło na Ciebie:

- 9 oficerze, Yuuki Morimoto. Twoim zadaniem jest sprawdzenie jakości dróg oraz ich bezpieczeństwa, obejdziesz wszystkie północne Rukongai, powinno ci to zająć około 2 tygodni.
Nie wiedziałaś dlaczego posyła cię na takie zadanie. Gdy wszystko się skończyło chciałaś się czeogś dowiedzieć i podeść do porucznika, ale zbyła cię że nie ma czasu, miała poważną i zatroskaną minę.

Wyszłaś z sali i udałaś się do domu gdzie musiałaś wszystko zaplanować.

Pisz w Dom Arutsuki.

Zaskoczyło mnie to że Kaichi też jest w sali razem z kapitanem. Spojrzałam się na kapitana pytającym wzrokiem.

Kapitan uśmiechnął się:
- Witaj Morimoto-kun, Kaichi tu jest, bo przejmie twoje obowiązki no i musimy ustalić co z Tobą. A więc, od dziś Kaichi przejmie wszystkie sprawy w terenie, Ty natomiast wykonasz nieco papierowej roboty, trochę tego jest. Mimo to nie jest to praca, która forsuje więc pewnie dasz radę.

Zrobił pauzę żebyście mogli nieco przyswoić nowe zadania dla siebie i ciągnął dalej:
- Zapewne będziecie chcieli mieć dla siebie czas: ślub, miesiąc miodowy. Dopiero jednak za miesiąc będzie wolny termin, poza tym jeżeli nie macie nic przeciw to pozwólcie, że XIII oddział zajmie się miejscem na jakiś udany miesiąc miodowy.

Kaichi wyraził aprobatę żeby to kapitan wybrał miejsce miesiąca miodowego, w końcu XIII oddział zajmował się sprawami na ziemi więc chyba wybór nie powinien być zły.

Myślę że to będzie doskonały pomysł... powiedziałam również popierając to że oddział nam wybierze miejsce gdzie spędzimy miesiąc miodowy. Niepokoił mnie fakt że ślub ma być dopiero za miesiąc... a więc brzuszek już będzie widoczny.

Kapitan był rozpromieniony:
-Skoro to wszystko to do dzieła. Kilka pokoi obok znajduje się biurko i parę dokumentów. Gdy je uzupełnisz jesteś wolna. Ty natomiast idź ze mną, mamy kilka spraw do załatwienia.

Obaj się z tobą pożegnali i poszli gdzie indziej, ty natomiast udałaś się do wskazanego pokoju. Nie wiedziałaś czy to był żart, ale te "kilka dokumentów okazało się istnym stosem ułożonych kartek.

I to ma być parę dokumentów?... powiedziałam do siebie zniesmaczona tym stosem kartek. Usiadłam za biurkiem i wzięłam się za uzupełnienie tych dokumentów, im szybciej zrobię tym szybciej wrócę do domu.

Wypełnianie papierów dłużyło się i dłużyło. Nie widziałaś końca i miałaś dość, w myślach byłaś przekonana, że już lepiej walczyć chyba z tuzinem Pustych byłoby lepsze, a na pewno bardziej ciekawe.

Powoli nadchodził godzina przerwy, było popołudnie i miałaś dla siebie pół godziny przerwy. Rozprostowałaś zmęczone palce i zastanawiałaś się czy nie położyć się na kanapie obok czy też może do mensy coś przekąsić.

Postanowiłam w końcu pójść do mensy i zjeść coś po czym wrócić i położyć się na kanapie na chwilę... po przerwie oczywiście wracam do żmudnego wypełniania dokumentów.

Żmudnie kontynuowałaś wypisywanie dokumentów, aż w końcu nastał wieczór. Ostatnia kartka została wypełniona a ty miałaś w końcu wolne, w samym budynku oddziału prawie nikogo nie było tylko udali się do swych baraków. Mogłaś spokojnie udać się do domu.

Zmęczona tym dniem, szłam powoli do domu, strasznie bolały mi plecy od tego siedzenia, przydałby się jakiś masaż. Gdy doszłam do domu, od razu co zrobiłam to się położyłam na kanapie w salonie.

Gdy się położyłaś zobaczyłaś obok na stole leżącą kartkę. Od razu poznałaś pismo Kaichiego:

Zostałem oddelegowany do patrolowania jednego z miast na ziemi, będę tam 2 tygodnie. Do tego czasu dbaj o siebie, będę tęsknić. Całuję, Kaichi.

Westchnęłam głęboko gdy przeczytałam ową wiadomość i zamknęłam oczy.
Mam nadzieje że wszystko będzie w porządku... ja też będę za Tobą tęsknić... pomyślałam i odłożyłam kartkę z powrotem na stół.
Położyłam się chwilę na kanapie żeby trochę odpocząć, mój wzrok skierował się ku sufitowi, zaczęłam rozmyślać.

Byłaś tak zmęczona, że krótki odpoczynek na kanapie przeszedł niezauważenie w twardy sen, który dopiero skończył się nazajutrz, wstałaś w panice nie wiedząc która jest, lecz zdałaś sobie szybko sprawę, że dziś wolne. Padłaś na kanapę chcąc uspokoić oddech i zastanawiając się co dalej.

Hmm, co by tu porobić... najpierw zjem śniadanie a potem może pomedytuję z moim zanpaktou... chyba mogę to robić, w końcu to nie jest wysiłek fizyczny ale psychiczny, więc wszystko będzie w prządku... rozmyślałam tak sobie uspakajając się przy tym i zastanawiając się dalej co robić.