Sala treningowa Kidou

- Wydaje się, że znalazła się w tej grupie osoba wiele głupsza niż myślałem. - Początkowo Zori nawet nie spojrzał na Takeshiego. Zaczął bowiem szukać czegoś w swoim biurku. W jego głosie było jednak słychać tyle gniewu iż chłopak był pewny, że temperatura w sali wykładowej podniosła się znacząco.
- Chodź no tutaj idioto. Potrafisz jakoś poprzeć swoje słowa czy będziesz tylko bezsensownie biadolił trzęsąc portkami za każdym razem jak tylko na mnie spojrzysz hm?

Cała klasa rzeczywiście wgapiała się w Takeshiego. Zapewne większość z nich również uważała iż zachowanie Zoriego było naganne, jednakże mieli na tyle instynktu samozachowawczego by nie przeciwstawiać się mu. Teraz zaś spoglądali się na Takeshiego jak by mieli przyglądać mu się po raz ostatni... zaś biorąc pod uwagę gniew wykładowcy nie musiało być to mylne wrażenie. W końcu już za samo spóźnienie kara była bardzo sroga... nawet jeśli ktoś miał wcale niezłe usprawiedliwienie.

Czarnowłosa tym czasem zerknęła na Takeshiego z przerażeniem. Podczas monologu, który chłopak wygłaszał wielokrotnie starała się przekazać mu na migi żeby się uciszył, gdy zaś usłyszała reakcję Zoriego wstała powoli i powiedziała dość nieśmiało.
- P... proszę pana... Przecież to moja wina. Niech Pan karze tych którzy są winni... - oczywiście czarnowłosa wyglądała na przestraszoną, ale przynajmniej była w stanie spojrzeć wykładowcy prosto w oczy, to zaś było nielichym wyczynem. Zori zaś zerknął jej prosto w oczy, zaś dziewczyna zbladła najwyraźniej ledwie wytrzymując spojrzenie gniewnego oka nauczyciela.
- Doskonale... - Wysyczał w końcu wykładowca, zaś jego głos zdawał się niemalże dosłownie wypalać dziury w mózgu. - Po lekcjach spotkamy się na placu głównym. Za równo idiotyczna sędzina jak i kretyn któremu trzeba urżnąć język. W tedy pogadamy. Teraz przejdziemy do lekcji...

Chłopak posłusznie wykonał polecenia nauczyciela, gdy ten kazał mu podejść bliżej. Starał się zachować poważną twarz, przede wszystkim dlatego, że nie chciał, aby Zori zobaczył, że ten aż tak bardzo się boi, jednak niezbyt dobrze mu to wychodziło. Takeshi nerwowo odwracał głowę za siebie, by zobaczyć, jak reaguje na to wydarzenie reszta klasy, głównie spoglądając na czarnowłosą dziewczynę, która wykazała się nie lada odwagą, przez spojrzenie w oczy nauczycielowi. Młody Masuda próbował zrobić to samo, jednak ledwo wytrzymywał spojrzenie gniewnego oka nauczyciela.

- Nie jestem kretynem, a język może mi się jeszcze przydać. – zamruczał pod nosem młodzieniaszek wracając z powrotem do ławki. Gdy już w niej usiadł, zaczął rozmyślać, co też Zori może mu i dziewczynie zrobić na placu głównym. Złapał za długopis i postanowił dalej uczestniczyć w lekcji. Co jak co, ale strachu najadł się już po same czoło. Już na samą myśl o tym, co może mu wykładowca zrobić na placu głównym, przeszły go ciarki po całym ciele. Takeshi postanowił trochę ochłodnąć po wydarzeniu, którego świadkami były wszystkie osoby przebywające w tym czasie w sali.

Wykładowca wrócił do szperania w zawartości swojego biurka. Po krótkiej chwili wyciągnął z niego plik kartek. Uzbrojony w owe papiery ruszył w stronę pierwszego rzędu z niezwykle groźną miną... zupełnie jak by owe kartki był doskonałym narzędziem do zadawania przedłużającego się na kilkanaście dni cierpienia. Gdy zaś stanął tuż koło Takeshiego wyciągnął powoli jedną z kartek i ułożył ją na ławce niezadrukowaną stroną do góry.
- To podstawowy kwestionariusz który wypełniacie jako uczniowie, którzy znają już podstawowe zasady rządzące rzeczywistością Społeczności Dusz. Podpisujecie się imieniem i nazwiskiem i odpowiadacie szczerze na pytania. - warknął wyraźnie niezadowolony wykładowca. Następnie zaś zaczął podróż której celem było ułożenie po jednej kartce dla każdej osoby. Gdy zaś uporał się z ową eskapadą dodał jeszcze. - Macie 60 minut. Do roboty.

Po odwróceniu "kwestionariusza" oczom Takeshiego ukazały się następujące pytania:

Imię i nazwisko:
Ranga społeczna:
Ranga społeczna rodziców(opiekunów):
Płeć:
Wiek:

W odpowiedziach na zadania od 1 do 6 należy układać określenia w kolejności malejącej (od najsilniejszego do najsłabszego).

1.Opisz siebie w 5 słowach:

2. Jakie są twoje najlepsze cechy? Wymień 3:

3. Jakie są twoje najgorsze cechy? Wymień 3:

4. Jakie są twoje ambicje na przyszłość?

5. Określ 3 rzeczy, które są dla ciebie najważniejsze:

6. Lubisz poznawać nowych ludzi?

7. Podczas jednej z długich przerw widzisz jak twój przyjaciel kradnie pieniądze innemu uczniowi. Kilka dni później na zajęciach jeden z nauczycieli pyta całą klasę czy nie widzieli zagubionej sakiewki. Co zrobisz? Swoja wypowiedź umotywuj.

8. Dziewczyna z twojej klasy przychodzi na zajęcia po trzech dniach nieobecności. Gdy wraca jej dłonie są dokładnie owinięte bandażami, zaś co kilka chwil odkasłuje kuląc się przy tym z bólu. Jak zareagujesz? Swoją wypowiedź umotywuj.

9. Ty oraz twój najbliższy przyjaciel/przyjaciółka zostaliście uwięzieni w lochu szaleńca. Ten postanowił zabawić się z wami w sadystyczną grę. W każdej z cel umieścił dźwignie. Jej pociągnięcie uruchamia mechanizm otwierający klatkę drugiego z więźniów. Ten sam mechanizm zabija jednak osobę, która za dźwignię pociągnęła. Jeśli zaś obie osoby pociągną dźwignię, obie stracą życie. Co robisz? Swoją wypowiedź umotywuj.

10. Ty i grupa pięciu innych uczniów zostaliście zaatakowani przez pustego. Udaje wam się uciec do groty, jednakże ta okazuje się być płytka. Jedna z osób musi pozostać przy samym wejściu narażona na ataki. W jakiej kolejności ustawisz osoby, poczynając od tej pozostawionej przy samym wejściu, wiedząc że w skład grupy wchodzą:
- Twój najlepszy przyjaciel/przyjaciółka
- Twój brat/siostra
- Zupełnie obca osoba z innej grupy, który pochodzi z rodziny szlacheckiej
- Twoja koleżanka z ławki, z którą zawsze dobrze się dogadujesz
- Kolega z grupy, który zawsze robił Ci kawały
Swoją wypowiedź umotywuj.

Chłopak z zaciekawieniem spoglądał na zawartość kartki. Na początku nic nie pisał, wolał najpierw wszystko przeczytać. Gdy już to zrobił postanowił wypełnić dane personalne. Szybko pojawiły się tam takie informacje jak nazwisko Takeshi’ego, jego wiek, płeć, ranga społeczna… wypełnił wszystkie rubryki. Następnie przyszedł czas na wypełnienie kwestionariusza. Każdy kolejny punkt coraz bardziej go dziwił. Na początku nie znał odpowiedzi na żadne z pytań, lecz po chwili zaczął powoli i skrupulatnie wypełniać zawartość kartki.

Spoiler:

Po jakimś czasie skończył wypełniać kwestionariusz. Strasznie się ucieszył, że nareszcie koniec. Przez pewien moment zapomniał nawet o drace, jaka wydarzyła się na początku zajęć. Nie wiedział dokładnie ile jeszcze czasu mu zostało, więc postanowił zaczekać do końca, lecz jeśli zobaczyłby kogoś, kto już oddaje kartkę, on zrobiłby tak samo.

Pierwsze osoby oddały swoje kartki szybciej niż Takeshi, dla tego też chłopak nie musiał zbyt długo czekać na kogoś kto będzie szybszy. Wszyscy który oddali swoje kwestionariusze proszeni byli o opuszczenie sali. To samo zresztą Zori wywarczał w stronę chłopaka. Przed nim otwierał się wiec obraz dodatkowych czterdziestu minut wolnego. Następne miały być zajęcia określane pokrótce "ogólnorozwojówką", innymi słowy trening fizyczny mający rozwinąć ogólną fizyczną sprawność uczniów. Nikt zresztą nie wątpił iż treningi takie są konieczne, w końcu często odpowiednia szybkość, zwinność siła czy też wytrzymałość nie jeden raz już pozwoliły bogom śmierci przetrwać walki z ich odwiecznymi wrogami - pustymi. Następnie zaś Takeshi miał mieć treningi Hakudy i Kendo. Następnie zaś zajęcia się kończyły... to zaś oznaczało spotkanie z Zorim.

Kilka chwil po tym jak Takeshi zamknął drzwi otwarły się one znowu. Wyszła z nich czarnowłosa dziewczyna, która przez Zoriego nazwana została "sędziną". Była cała blada i wyglądała na nieco przestraszoną, zaś gdy zamknęła za sobą drzwi oparła się o ścianę i odetchnęła z ulgą patrząc się w ziemię.

Takeshi jakiś czas stał przed salą, zastanawiając się, co też może przez te wolne czterdzieści minut robić. Była to, w jego mniemaniu, "kupa" czasu, a on sam nie znał jeszcze dokładnie Akademii, by móc po niej spacerować. Pewniejszym byłoby to, że chłopak prędzej by się zgubił, niż poznał nowe miejsca w budynku. Po chwili zastanowienia postanowił, że powinien pójść do miejsca, gdzie będą odbywały się jego następne zajęcia, to jest trening fizyczny. W jego głowie nastąpiła właśnie w tym czasie przysłowiowa „burza mózgów”, w której to młodzieniaszek rozpatrywał wszystkie za i przeciw wspomnianej wcześniej decyzji.

Wtem jego rozważania przerwało otwarcie się drzwi do sali wykładowej, w której młody Masuda przebywał chwilę temu. Głowa młokosa automatycznie zaczęła się odwracać, powodując w ten sposób reakcję łańcuchową, czyli odwrócenie się całego jego ciała. Oczom Takeshi’ego ukazała się czarnowłosa dziewczyna, która ma mu towarzyszyć w spotkaniu z Zorim po lekcjach. Nogi młodzieńca mimowolnie zaczęły się poruszać w jej stronę. Tymczasem w głowie chłopaka górowały dwa słowa: Megumi Kajitani. Te słowa były nie czym innym, tylko imieniem i nazwiskiem dziewczyny, która teraz oparła się o ścianę. Chłopak westchnął i oparł się o ścianę obok niej, wpatrując się przed siebie.

Dziewczyna powoli uniosła głowę i spojrzała na Takeshiego. Teraz już nie wyglądała na tak przerażoną jak jeszcze kilka chwil wcześniej, choć wciąż była dosyć blada, no chyba że było to jedynie wrażenie wywołane przez czarne, długie włosy okalające głowę. Po krótkiej chwili najwyraźniej rozpoznała chłopaka i uśmiechnęła się lekko.
- Dziękuje... - powiedziała po chwili wciąż uśmiechając się lekko. Jej oczy wyrażały jednak ogromne zmartwienie. - Mam nadzieję, że nie oberwiesz za to... choć pewnie powinnam ją porzucić.

Troska biła z oczu dziewczyny, zaś jej uśmiech załamywał się nieco. Przez krótką chwilę przez myśli Takeshiego przemknął pomysł iż czarnowłosa martwi się o niego. Tym czasem jednak Megumi odbiła się lekko od ściany i wyciągnęła dłoń w stronę chłopaka.
- Chyba nie przedstawiliśmy się sobie jeszcze. Jestem Megumi Kajitani, bardzo mi miło.

Takeshi przez pewien moment wpatrywał się w dziewczynę. Dosyć dziwny kontrast zaistniał pomiędzy aktualnym kolorem jej skóry, a kolorem włosów. W końcu cisze przerwała dziewczyna, a na jej pierwsze słowa, postanowił odpowiedzieć chłopak. W końcu nie odezwanie się to całkiem brzydki nawyk.
- Nie ma sprawy... - wypowiedział dosyć serdecznym głosem, drapiąc się po głowie. Na jego twarzy zawitał uśmiech. Jednak wewnątrz siebie czuł, że jest sprawa. - Sam podjąłem decyzję, która od początku była skazana na porażkę, więc powinienem ponieść konsekwencje tego czynu.

Młody Masuda przez chwilę się zamyślił. Nie wiedział co powiedzieć, nigdy nie rozmawiał w ten sposób z jakąkolwiek dziewczyną. Wtedy jego problem prysł, ponieważ ponownie odezwała się Megumi
- Pamiętam Twoje imię jeszcze z lekcji Kidou - odpowiedział, podając jej rękę - Masuda Takeshi, mi również jest miło.

Dziewczyna uścisnęła lekko rękę Takeshiego, który miast dotyku skóry poczuł nierówną fakturę opatrunków.
- No tak... - Dziewczyna lekko zaczerwieniła się przypominając sobie o lekcji kidou. Najwyraźniej ona sama nie czuła się najlepiej ze swoim całkowitym brakiem talentu w tejże dziedzinie... o ile oczywiście powodowanie eksplozji przy połowie podejmowanych prób można nazwać "brakiem talentu". - ... przepraszam ale nie mam najlepszej pamięci do imion, no w ogóle mam niekiedy problemy z zapamiętywaniem.
Megumi delikatnie postukała się po boku głowy najwyraźniej chcąc zobrazować to iż wewnętrzna część czaszki nie służy jej najlepiej. Uśmiechnęła się przy tym lekko zakłopotana.
- Jak już o kidou mówimy to ten... jesteś w tym świetny! Uczyłeś się już gdzieś zaklęć? - Czarnowłosa wydawała się być naprawdę zainteresowana tematem. Spojrzała niemalże prosto w oczy Takeshiego uśmiechając się wesoło. Przerażenie z jej oczu niemal zupełnie zniknęło.

Takeshi na początku nie odezwał się ani słowem, tylko z uwagą słuchał tego, co dziewczyna do niego mówi. Gdy Megumi powiedziała o Kidou, młody Masuda poczuł się zakłopotany. Uśmiechnął się serdecznie, a jego prawa ręką podniosła się, by podrapać go po głowie. Chłopak przez jakiś czas patrzył w sufit, myśląc nad tym, co ma swojej towarzyszce odpowiedzieć.
- Ja... - powiedział dosyć cichym głosem młokos, gdyż nie lubił się chwalić. A poza tym czuł, że coś zakleiło mu buzię - Kiedyś zobaczyłem Shinigami, gdy używał Kidou, no i zapamiętałem inkantację... i... i się nauczyłem.
Odparł Takeshi drżącym głosem, czując ulgę, że w końcu coś odpowiedział.
- Masz ochotę pospacerówać? - zapytał Masuda, zmieniając temat - Mamy jeszcze dużo czasu do następnych zajęć, a ja nie znam jeszcze dobrze szkoły, więc moglibyśmy ją pozwiedzać... - dodał chłopak, cały czas się uśmiechając, a gdy skończył mówić, odwrócił głowę, spoglądając na korytarz.

- Oczywiście! W sumie sama nie do końca się tutaj łapie. Jest tyle sal i korytarzy... a wszystko służy czemu innemu. - Czarnowłosa najwyraźniej już na dobre wyzbyła się obaw. Powrócił jej dobry humor, a w raz z nim miły uśmiech oraz energiczna gestykulacja. Wciąż jednak była nieco blada, co zresztą mogło być dla niej naturalne, albo tez spowodowane faktem iż najpewniej nie czuła się najlepiej.
- Nooo, to gdzie idziemy? Bo tutaj dotarłam w sumie pytając się kogoś... i nawet nie wiem skąd przybiegłam, jak się tak zastanowić... - Dziewczyna rzez chwilę znowu wyglądała na bardzo zakłopotaną. Wbiła spojrzenie w podłogę i podrapała się lekko po potylicy no i po raz kolejny lekko się zaczerwieniła. Najwyraźniej nie miała najlepszego zmysłu orientacji... o ile w ogóle coś takiego miała.

Takeshi ze zdenerwowaniem zaczął rozglądać się wokół siebie. W czasie tej sytuacji jego amarantowe włosy przybrały dosyć śmiesznego i niecodziennego kształtu. On także nie był zbyt dobrze zorientowany we wszystkich pomieszczeniach i korytarzach tego budynku. Postanowił więc wybrać pierwszą, lepszą drogę, mając nadzieję, że w razie zgubienia się, mogą zapytać kogoś o drogę.
- Może chodźmy tędy. - odparł młody Masuda, wskazując palcem wskazującym korytarz znajdujący się przed nim i przed dziewczyną - Właściwie, to co za różnica. I tak oboje nie znamy szkoły, więc możemy iść, gdzie chcemy. - dodał po dłuższym zastanowieniu. Następnie skinął do Megumi głową i zaczął iść korytarzem znajdującym się przed nim, w myślach szukając jakiegoś ciekawego tematu do rozmowy.

- Jasne! - odparła żywo dziewczyna i ruszyła szybkim krokiem w stronę Takeshiego. Poruszała się sporo szybciej niż chłopak, dla tego też po krótkiej chwili uśmiechnęła się lekko i zwolniła tak, by spokojnie móc spacerować obok towarzysza. Mimo wszystko jednak trzymała się jakieś pół kroku przed Takeshim.

W przeciwieństwie do chłopaka Megumi w cale nie wydawała się być skrępowana. Najwyraźniej bardzo lubiła poznawać nowych ludzi. Nim Takeshi zdołał wymyślić swój temat do konwersacji dziewczyna zdołała już zadać pytanie.
- Nooo, to jak już tutaj jesteśmy to powiedz, czemu chcesz zostać shinigami? - rzekła z pełnym zainteresowaniem patrząc przy tym prosto w oczy Takeshiego. Uśmiechała się do tego lekko, choć bardzo miło.

Dwójka studentów maszerowała spokojnie korytarzem mijając kilka kolejnych sal wykładowych. Większość z nich była zamknięta, zaś zza drzwi dobiegały przytłumione głosy wykładowców bądź też rozmawiających uczniów. Chwilę później opuścili budynek i trafili na niewielki placyk otoczony ze wszystkich stron budynkami akademii. Cała wolna przestrzeń zajęta była przez przepiękny ogródek pełen kwiatów najróżniejszych gatunków. Same rośliny nie były ułożone w jakieś szczególnie wymyślne kompozycje, jednakże rosły wyjątkowo pięknie... najpewniej osobnik zajmujący się ich pielęgnowaniem robił to z wielkim oddaniem.

Ów osobnik zresztą był na placyku, albo przynajmniej jeden z grupy ogrodników pracujących w akademii. Tak naprawdę w całej osobie ogrodnika coś było nie tak... zwykły facet od roślin miał na sobie mundur szeregowca shinigami, przy pasie miał natomiast katanę ukrytą w czarnej pochwie zdobionej złotymi wzorami. Dodatkowo ktoś przybrał ją kilkoma żyjącymi jeszcze kwiatkami. Poza mundurem mężczyzna nosił na sobie fartuch oraz słomkowy kapelusz wykonany na europejską modłę. Na uwagę zasługiwał jednak nie tylko jego ubiór... mężczyzna klęczący przy kwiatkach i opryskujący je wodą był naprawdę potężnie zbudowany. Gdyby wstał pewnie był by o głowę wyższy od Takeshiego... no i zapewne przy tym ze dwa razy szerszy. Obecnie jednak zwyczajnie klęczał zwrócony plecami do chłopaka i najwyraźniej pochłonięty był w całości pielęgnowaniem roślin.

- Nie zastanawiałem się nad tym - odparł Takeshi, będąc pogrążonym w zadumie, po chwili jednak dodał - Wolę być tym dobrym, niż złym.
Po tych słowach zobaczył osobę, która zajmowała się ogródkiem, w którym znajdowały się różnorodne, wyjątkowo piękne kwiaty. Długo obserwował tę postać, domyślając się, czemu jest właśnie tak ubranym. Najpewniej jest zwykłym Shinigami, który ma za zadanie doglądać ogródek, a poza tym, jego postura nie jest podobna do postury ogrodnika.

Chłopak jakiś czas stał tak, nic nie mówiąc, tylko przyglądając się pracy nieznanego mu osobnika. Jednak po chwili postanowił przerwać milczenie. Nie lubił poznawać nowych ludzi, ale, przynajmniej jego zdaniem, wypadałoby się przedstawić. Dobrze by było mieć kogoś znajomego w tym, jakże olbrzymim miejscu.
- Dzień dobry - powiedział młody Masuda, podchodząc do ogrodnika i serdecznie się uśmiechając.

- Ummm... To znaczy? Bo wiesz, szkoły dla pustych chyba nie mogłeś wybrać prawda? - Megumi spojrzała na Takeshiego z lekkim zdziwieniem. Najwyraźniej nie do końca zrozumiała jego wypowiedź i oczekiwała sprostowania. Nie doczekała się jednak odpowiedzi... widząc kwiecisty ogródek otworzyła bowiem szeroko oczy i uśmiechnęła się radośnie.
- Jak tu ślicznie! Nie wiedziałam że w akademii jest takie piękne miejsce! - skomentowała głośno rozglądając się dookoła.

Słysząc ją ogrodnik opuścił nieco niżej głowę, zupełnie jak by chciał się schować. Później chyba próbował się odsunąć, wstał bowiem i akurat miał odchodzić, gdy Takeshi się przywitał. W tedy też potężnie zbudowany mężczyzna odwrócił się w jego stronę ukazując brodatą twarz. Uśmiechnął się lekko zakłopotany, zaś spoglądając na Megumi zaczerwienił się lekko i wcisnął słomkowy kapelusz mocniej na swoja głowę. Dla tego też szybko przestał utrzymywać jakikolwiek kontakt wzrokowy z towarzyszką Takeshiego.
- Ummm... dzień dobry. Czymś mogę pomóc? - Ogrodnik okazał się mieć basowy, męski głos który kojarzył się chłopakowi z wielkimi i silnymi samurajami prosto z baśni.

- Tak... - odparł niezwykle szybko Takeshi, zastanawiając się nad tym, w czym mu może pomóc osoba, która aktualnie przed nim stała. Czując, że musi coś powiedzieć, bez namysłu rzekł:
- Wie pan, gdzie odbywają się treningi fizyczne? - zapytał z zakłopotaniem w głosie chłopak, sądząc, że to pytanie jest jak najbardziej na miejscu. Właściwie w tej chwili wpadło mu do głowy, że gdyby nie spotkali tego ogrodnika, to możliwe, że niewiedzieliby, gdzie odbywają się ich następne zajęcia. Następnie spojrzał na Megumi, widząc, jak cieszy się na widok tego miejsca. W tej sytuacji także się cieszył, że dziewczyna, z którą tu przyszedł, jest zadowolona, a przynajmniej wygląda na zadowoloną.

Chłopak postanowił zrobić trochę ryzykowny manewr, który mógł się skończyć na uzyskaniu dezaprobaty ze strony ogrodnika. Młody Masuda szybko podszedł w stronę kwiatów, zerwał ich garść, a następnie odwrócił się w stronę Megumi, układając je w bukiet. Po chwili podszedł do niej i powiedział:
- Proszę... To dla ciebie - oznajmił trochę zdumiony Takeshi, który sam nie wierzył temu, co przed chwilą zrobił. Wiedział, że nigdy się tak nie zachowywał. To Kajitani z nim to zrobiła - Mam nadzieję, że przynajmniej w połowie dorównują twojej urodzie...

Ogrodnik uśmiechnął się nieco spokojniej widząc, iż dziewczyna zajęła się bardziej kwiatami niż jego osobą. Najwyraźniej nie czuł się najlepiej w towarzystwie płci pięknej. Po chwili zastanowienia odparł.
- Niezłą jest pogoda, to pewnie na placu za akademią. Jeśli nie tam to w sali treningowej - numer dziesiąty. W pierwszym wypadku musicie iść tam tymi drzwiami. - wskazał drzwi prostym ruchem podbródka. - a później przejść na wprost przez korytarz. Wyjdziecie na plac główny. W tedy wystarczy ze skręcicie w prawo i ciągle prosto. W drugim wypadku też idziecie na plac główny, tyle że musicie przejść na jego drugą stronę. Taki duży, jednopiętrowy budynek z podwójnymi drzwiami. Coś jeszcze młodzieńcze?

Podczas gdy ogrodnik tłumaczył Megimu podeszła do nich. Mężczyzna starał się chyba z całej siły udawać iż tego nie widzi, choć i tak zaczerwienił się nieco, zaś przy kilku ostatnich słowach zająknął się. Dziewczyna zaś przywitała się z nim skinieniem głowy i miłym uśmiechem.
- Ślicznie tutaj! Sam pan dba o te kwiatki! - odezwała się do ogrodnika dziewczyna, gdy Takeshi poszedł poszukać odpowiedniego zestawienia pięknych roślinek na bukiet.

Ogrodnik natomiast odwrócił wzrok i zaczął zaplatać dłonie za plecami, całkowicie przypadkowo wyginając przy tym niewielką, metalową konewkę. Niemalże owinął ją sobie w koło przegubu prawej dłoni
- Ta.. ten... lubię kwiaty... - odrzekł w końcu z trudem, po wielokrotnym przełknięciu śliny.

Tym czasem Takeshi zebrał całkiem ładną kompozycję (wybacz... nie znam się na kwiatach na tyle b wymyślać jej skład po nazwach^^"") i ruszył z nią w stronę dziewczyny, która akurat zaczęła wypytywać biednego ogrodnika o sposoby pielęgnacji. Gdy Takeshi podszedł spojrzała jednak na niego z lekkim zdziwieniem... później zaś uśmiechnęła się miło i przyjęła kwiaty.
- Dziękuję! Są prześliczne! - niemal krzyknęła radośnie, po czym objęła chłopaka za szyję i przytuliła krótko, choć bardzo mocno... na tyle mocno iż chłopak poczuł nieprzyjemne wgniatanie na jabłku Adama. chłopak zdał sobie w tedy sprawę z faktu iż Megumi najpewniej jest sporo silniejsza niż on, a przynajmniej jeśli chodziło o siłę czysto fizyczną. Po chwili jednak dziewczyna cofnęła się lekko, zaczerwieniła i spojrzała pod nogi.
- Ja.. przepraszam... tak jakoś ten. Nie jesteś zły?

Ogrodnik zaś wykorzystał tą chwilę by pożegnać się i szybko uciec jednymi z drzwi, najwyraźniej z nadzieją iż nie będzie musiał odpowiadać na wszystkie te pytania.

- Yyy... - wyjąkał Takeshi, który nie wiedział, że tak ta sytuacja się obróci. Jednak po chwili doszedł do siebie i był w stanie racjonalnie myśleć i odpowiedzieć na pytanie dziewczyny. - Nie. Wszystko w porządku... A gdzie jest ogrodnik? - zapytał młody Masuda, rozglądając się. Dopiero teraz zauważył, że jest sam na sam z Megumi, przez co czuł się dosyć zakłopotany.
- Ale tchórz. Boi się dziewczyn. - oznajmił złośliwie chłopak, wiedząc jednak, że ten "tchórz", jakim mianem go określił, okazał się jednak pomocny i powiedział im, gdzie odbywają się treningi fizyczne. Widział jego zakłopotanie względem Kajitani i raczej łatwym do przewidzenia było, że tak postąpi, czyli ucieknie(ogrodnik). Młody Masuda postanowił się jednak tym nie przejmować. Postanowił już iść w stronę placu za akademią, gdzie najprawdopodobniej miały się odbywać ich następne zajęcia. Nie wiedział, ile czasu zostału mu do tego treningu, dlatego właśnie wolał przyjść za wcześnie, niż się spóźnić.
- Lepiej już chodźmy na plac. - odparł radośnie Takeshi, gestykulując, by Megumi się nie smuciła z tego, co przed chwilą zrobiła. Złapał ją za dłoń, co dla niego było nie lada wyczynem i oboje ruszyli w stronę placu drogą, o jakiej wspomniał im ogrodnik.

Ogrodnik zostawił zaś po sobie jedynie powyginaną, metalową konewkę oraz wodę, która z naczynia się wylała. Takie szczegóły nie był jednak obecnie ważne dla Takeshiego, były bowiem rzeczy znacznie istotniejsze...

Rzeczy istotniejsze w postaci Megumi Kajitani stały kawałek dalej lekko zakłopotane wgapiając się w bukiecik. Najzwyczajniej bała się iż skrzywdziła lekko chłopaka.
- Przepraszam... - dorzuciła jeszcze najwyraźniej wciąż martwiąc się o to, że zachowała się niewłaściwie. Najpewniej uznała zwyczajnie iż taka reakcja nie była odpowiednia.
- No tak! Chodźmy! Lepiej być przed czasem niż się spóźnić prawda? - Dziewczyna po chwili odzyskała już wcześniejszy uśmiech, ruszyła wiec całkiem ochoczo w stronę placu nie bardzo przejmując się tajemniczym zniknięciem ogrodnika. Najwyraźniej w jak najlepszym humorze ruszyła za chłopakiem.

Takeshi zaś po raz kolejny, miast spodziewanej gładkiej i ciepłej skóry poczuł w dłoni szorstką fakturę bandaży. Opatrunki były lekko wilgotne, co z kolei mogło oznaczać obecność jakichś lekarstw albo też przesączanie się przez nie krwi. Możliwości było wiele.

<piszemy w https://bleach.forumpolish.com/akademia-shinigami-f8/teren-otwarty-za-akademi-t295-480.htm#43677 >

Katsuko Yoshizaki

[+1 do psychiki, inteligencji lub szybkości; +2 do Kontroli]

Było popołudnie, na dwa dni przed egzaminami. Znajdowałaś się na ostatnich zajęciach dodatkowych z kidou. Siedziałaś spokojnie, czekając, aż Kuronomatsuki-sensei skończy teoretyczny wykład na temat przygotowań do jutrzejszego egzaminu. Dzisiaj mieliście nauczyć się jeszcze jednego kidou, najlepiej nieco bardziej skomplikowanego, które pozwoliłoby Wam zaimponować egzaminatorom i możliwe, że pomoc Wam w dalszej części naboru na shinigami. Wszyscy zaczęli podchodzić do listy i poszukiwać czegoś użytecznego ich zdaniem, albo przynajmniej spektakularnego. Dzisiaj też mieliście pokazać co oznacza prawdziwe rzucenie kidou, czyli chociażby pominięcie inkantacji dla jakiś podstawowych kidou. W końcu tłumek nieco się rozrzedził, dzięki czemu i Ty mogłaś podjąć decyzję.

Uczennica odczekała, aż tłum koło tablicy się zmniejszył. Przez cały czas zastanawiając się co powinna wybrać. Podeszła do tablicy i spojrzała na spis. Wodziła wzrokiem po liście, która się tam znajdowała. Przeczytawszy cały spis wybrała zaklęcie destrukcyjne numer 30. Najbardziej przypadło jej do gustu. Postanowiła jednak na początku poćwiczyć rzucanie zaklęcia bez wypowiadanie inkantacji. Zastanawiała się które powinna wybrać. W umyśle dziewczyny „wyświetliły się” kidou które do tej pory poznała. Podrapała się po brodzie i cicho westchnęła. -Nie wiem co powinnam wybrać… – szepnęła do siebie. Jednak po dłuższym namyśle wybrała jedno z zaklęć, a dokładniej hadou numer 19 - Itami senritsu. Jednak nie wiedziała jak się za to zabrać. Postanowiła podejść i poprosić o wyjaśnienie Kuronomatsuki-sensei, w końcu kto pyta nie błądzi.

Katsuko zbliżyła się do nauczyciela i wyłożyła swoje wątpliwości i problemy z zakresu kidou. Oczywiście jako jedna z tych starających się uczennic dostała odpowiedź dość konkretną i raczej jasną.
- Jeżeli chodzi o kidou pokazowe, myślę, że dobrałaś dość dobre, wydaje się, że nie będziesz miała zbyt wielkich problemów z opanowaniem go. Niemniej wydaje mi się, że wybrałaś za trudne kidou, żeby uczyć się używać go bez inkantacji, spróbuj z czymś łatwiejszym. Dalej, jeśli będziesz już ćwiczyć pomijanie inkantacji, cała sztuka polega na tym, aby podobnie uformować energię, jak robisz to, kiedy używasz inkantacji, musisz sobie przypomnieć to jak kształtuje się kidou i wtedy postarać się zrobić dokładnie to samo, nie wypowiadając słów inkantacji. Kiedy nabierzesz wprawy, będziesz potrafiła robić to wystarczająco szybko. - odezwał sensei swym pogodnym głosem. Spoglądał na Ciebie pogodnie i wydawał się być zadowolony, że starasz się zrobić coś ambitnego, ale jego słowa jednoznacznie dały do zrozumienia, że nie można tez przesadzać.

Wykład Kuronomatsuki-sensei zapewne pomógł Ci chodź trochę.

-Dziękuję za poradę, Sensei - odparła. Wzięła pod uwagę słowa nauczyciela i postanowiła jeszcze raz przemyśleć i wybrać odpowiednie zaklęcie. Postanowiła spróbować z Byakuray. Znalazła sobie wolną przestrzeń, po czym przypomniała jak uczyła się go na początku i próbowała to powtórzyć jednak tym razem bez wypowiadania inkantacji. Pierwsze cztery próby nie należały do udanych. Dopiero kolejne można było zaliczyć do poprawnych i udanych. Po jakiejś godzinie udało jej się - 3 razy pod rząd - wykonać zlecone zadanie.
Po wykonaniu pierwszego zadania zielonowłosa zaczęła uczyć się hadou #30. Początkowo, jak zwykle zresztą, nie szło jej za dobrze. Nauka tego zaklęcia zajęła jej około 40 minut. Choć nadal nie była pewna czy wykonuje je poprawnie.

[Trochę przesadziłaś z tą swobodą wypowiedzi, o ile pamiętam to ja jeszcze decyduję czy coś Ci wychodzi i ile razu, oraz kiedy. Prosiłbym o powstrzymanie się następnym razem. I skoro chcesz korzystać z kidou dużo, to zobacz co mam w dopiskach w moim temacie MG. Tak żebyś wiedziała co możesz, a co z góry nie wyjdzie.

[-94 PR]

- No dobrze, to teraz pokażcie mi, czego się nauczyliście. - Powiedział sensei, kiedy minęło już sporo czasu. Od razu ludzie ustawili się w kolejce, Tobie zaś zostało ostatnie miejsce. Prezentacja i lekkie korekty zabrały kolejne 30 minut lekcji, ale czegoż się nie robi dla dobra egzaminu, który miał być przecież już niedługo. W końcu nadeszła Twoja kolej.
- Proszę najpierw zaprezentować kidou z pominięciem tej rozwlekłej inkantacji. - Powiedział spokojnie sensie. Uśmiechał się, a uśmiech ten dodawał otuchy. Czas przyszedł na zaprezentowanie swoich umiejętności.

Czułaś na sobie jedynie kilka spojrzeń, gdyż większość osób już opuściła salę, w końcu aktualne zajęcia były męczące, a i siły przydałoby się odzyskać. Dodatkowo, pewnie i tak wszyscy będą się jeszcze uczyć.

-Hai - odparła krótko dziewczyna. Wzięła kilka głębszych oddechów. Zebrała energię i wyobraziła ją sobie energię jako cienką nitkę. -Hadou no yon - nie była pewna czy jej się uda, ale wypuściła utworzony w głowie obraz nici. Yoshizaki miała nadzieję, że czas spędzony nad tym zadaniem nie poszedł na marne.

- Byakurai - Dało się słyszeć z ust uczennicy. Zgodnie z spodziewanym efektem, biały promień trafił dość precyzyjnie, a co ważniejsze, zaklęcie zostało rzucone z pominięciem inkantacji. Niemniej jednak to nie był koniec, czekało przecież jeszcze jedno kidou, którego uczennica nie była jeszcze pewna, wszak miała je nauczyć się na pojutrze.

Jak się wydawało, nauczyciel kidou był dość zadowolony widząc jak sobie radzi jego podopieczna, niemniej z pewnością czekał na drugą część nauki. Jak się zaraz miało okazać, była to prawda.
- A teraz jak możesz zaprezentuj mi drugą część zadania na dzisiaj. - powiedział sensei. Wpatrywał się w Katsuko przyjaźnie, ale i uważnie.

-Uffff. - pomyślała dziewczyna. -Dobra teraz drugie kidou. - wzięła dwa głębsze oddechy by nieco się uspokoić. W tym samym czasie powtórzyła sobie w umyśle inkantację zaklęcia.

W odpowiedzi na wzrok nauczyciela Yoshizaki uśmiechnęła się, po czym dodała -Oczywiście, Kuronomatsuki-sensei. Przełknęła ślinę i po woli zaczęła wypowiadać inkantację. -Panie snów i światła, najwyższa i najjaskrawsza gwiazdo. Ukaż tym nędznikom swój blask. Zaklęcie destrukcyjne numer trzydzieści - błysk. - zamknęła oczy. Nie była jednak pewna czy udało jej się wykonać to zaklęcie poprawnie. Modliła się jednak w duchu by tak się stało.

Dziewczyna poczuła jak z jej ciała ulatania się całkiem spora ilość energii duchowej. Po chwili poczuła też drobne mrowienie i pieczenie w palcach.
Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że palce ma lekko osmolone, prawdopodobnie oparzone i kilka lini, które piekły, wzdłuż rąk. Widać zaklęcie nie wyszło do końca tak jak sobie tego by życzyła uczennica.
- Prawie dobrze, musisz jednak sobie bardziej wyobrazić konkretny sposób uwolnienia tej energii, póki co jest zbyt chaotyczny. Musisz też postarać się zrównowarzyć przepływ. Spróbuj jeszcze raz stosując się do rad, a potem odwiedź pielęgniarkę to da Ci coś na oparzenia. - powiedział ciepło nauczyciel. Katsuko zawsze mogła zrezygnować, ale zdawało się, że Kuronomatsuki naprawdę wierzył, że uda jej się. Póki co piekły ją ślady, ale nie powinno to przeszkodzić w wykonaniu zaklęcia. Czuła też się dość zmęczony, zużyła w końcu sporą ilość energii.

[- 30 PR][-15 PŻ]

-Aj... - jęknęła w duchu zielonowłosa. Roztarła palce i spojrzała na oparzenia. Przez chwilę zastanawiała się czy te poparzenia mogą jej jakoś utrudnić wykonanie zadania, ale po głębszym zastanowieniu stwierdziła, że raczej nie. Znowu wzięła głęboki oddech. Po pierwszej próbie nie była pewna czy druga również nie będzie klapą. Stwierdziła jednak, że jeśli chce kiedyś być mistrzem kidou nie może sobie pozwolić na odpuszczenie. -Panie snów i światła, najwyższa i najjaskrawsza gwiazdo. Ukaż tym nędznikom swój blask. Zaklęcie destrukcyjne numer trzydzieści - błysk. - znowu zamknęła oczy, tym razem jednak starała się zrównoważyć przepływ energii by znowu się nie poparzyć tam gdzie jej natężenie byłoby zbyt duże. Próbowała również wyobrazić sobie jak uwalnia tę energię. Wyobraziła sobie to jakby wodę wypływającą z okolic jej kręgosłupa, coś jakby skrzydła motyla.

Yoshizaki starała się utrzymać to wszystko w całości i nie przesadzić ani z jednym, ani z drugim. Miała nadzieję, że tym razem jej starania dadzą oczekiwane rezultaty...

katsuko poczuła dość wyraźnie jak jej ciało opuszcza energia, którą wcześniej starannie uformowała. Kiedy otworzyła oczy nie wiedziała czego się spodziewać. Jednak nie musiała długo czekać, aby dowiedzieć się o rezultat.
- Bardzo dobrze! Robisz naprawdę znaczne postępy i śmiało mogę powiedzieć, że prawdopodobnie kiedyś uda Ci się zrealizować Twe aspiracje. To koniec na dzisiaj, dziękuję Ci za współpracę i wpadnij kiedyś, jak będziesz miała czas oczywiście. A teraz idź wypocząć i przygotować się do egzaminów. Do zobaczenia za 2 dni. - powiedział przyjaźnie Kuronomatsuki. Jak mogła się spodziewać dziewczyna, pochwalał tych, którzy przykładali się do swoich obowiązków, a jej nie można było rzec, że tak nie robiłaś. W każdym bądź razie teraz czuła się dość zmęczona, w końcu wykorzystała spore pokłady energii. Oparzenia też lekko piekły, więc prawdopodobnie będzie musiała zahaczyć o pielęgniarkę.

Spoiler: