Kawalerka Izdurbala Tenshi

Tenshi niemal podskoczył widząc dziwaczną kolekcję. Zabawki dla dziecka? I to takie cenne? Ktoś tak po prostu je porzucił? Cóż... przynajmniej dziwna sytuacja. Chyba jednak Yumi była bardziej szalona, niż Iz myślał. Co prawda zabawki te były uszkodzone no i... cóż, nieco upiorne... ale przecież na pewno było ją stać by je odnowić. W sumie Tenshi zdziwił się, że jeszcze nie kazała mu tego zrobić. To było by całkiem w jej stylu - wysługiwać się poddanym, który niewiele może w tej materii zrobić. Dodatkowo zawsze mogła by to zwalić na badania technologii ze świata żywych celem wykorzystania ich w Soul Society.
Iz przez kilka kolejnych chwil przyglądał się zabawkom, później jednak jego wzrok przyciągnęła pozytywka. Zablokowany mechanizm można było łatwo naprawić. Chłopak postanowił usunąć drzazgę, która uniemożliwiała mu funkcjonowanie.

Tenshi przez chwile przysłuchiwał się pozytywce, następnie zaś złapał za liścik ukryty w pozytywce i schował go za pasek. Później szybko odwrócił się by zerknąć za siebie. Jeśli coś podchodziło to powinno być widoczne, prawda? Fakt faktem, ktoś doskonale znający się na ucieczkach pewnie nawet nie marnował by na to czasu. Tenshi jednak nie był bardzo wprawny a do tego był przestraszony. Zerknął więc za siebie odruchowo z pewnym przerażeniem. Jego ciało szykowało się w tym czasie do ucieczki starając się użyć wszelakich rezerw, w tym również energii reiatsu. Faktycznie za pewne manipulowanie energią nie będzie tutaj szczególnie udane. W tej chwili nie działała jednak żadna logika. Chłopak po prostu wolał by znaleźć się dalej od ciężkich kroków. Nie miał jak odeprzeć ataku ciężko chodzącego potwora.

Tenshi uciekł do Sali nie zastanawiając się długo co takiego mogło za nim podążać. Cokolwiek to było, miało czerwone oczy i było ciężkie. Zapewne było też raczej paskudne z wyglądu. Lepiej było być od tego daleko, choćby i dla samego poczucia bezpieczeństwa. Wchodząc do wielkiej sali zamknął za sobą drzwi i zamierzał zasunąć je stołem, lub też dowolnym innym dogodnym przedmiotem znajdującym się stosunkowo blisko. Dopiero w tedy odetchnął troszkę przestraszony i mógł zacząć się rozglądać. Najpierw jednak planował sięgnąć po karteczkę, którą wyciągnął z pozytywki. Śpiewającej pozytywki!
Pomimo całego przerażenia Tenshi zaczął już rozmyślać nad sposobami jej konstrukcji. Mechanizm musiał być w jakiś sposób oparty na technologii Soul Society, chyba, że był z ziemi i był bardziej skomplikowany niż się wydawał. W końcu trzeba by w niego wetknąć jakąś taśmę lub płytkę oraz głośnik, by wydobyć z puzderka coś więcej niż zwyczajną, mechaniczną melodię w wykonaniu dzwonków. Należało by się gadżetowi przyjrzeć, jednakże nie teraz. Nie miał na to ani trochę czasu. Trzeba było przyjrzeć się kartce a później sprawdzić to dziwne źródło przeciągu… o ile to coś, co go goniło postanowiło sobie odpuścić.
Tenshi zwiał by zapewne przy pierwszej nadarzającej się okazji… gdyby nie fakt, który właśnie dotarł do jego umysłu skołatanego strachem. Przecież nie przyszedł tutaj dla siebie. W tym przeklętym budynku musiała jeszcze ukrywać się durna służąca. A co jeśli… jeśli ta bestia postanowi dobrać się do niej widząc, że Tenshi nie jest najwygodniejszym wyborem. Iz zaklął szpetnie pod nosem i zaczął się zastanawiać nad swoimi opcjami uzbrojenia. Rozejrzał się po pomieszczeniu szukając czegokolwiek, co mogło by się przydać…

Tenshi wziął kila głębszych oddechów a następnie zabrał się do oczyszczania drogi do okienka. Nie wiedział, czy zdoła przez nie przejść ale ktoś drobniejszy, na przykład służąca... cóż, ona na pewno. Poza tym, cóż... możliwym było, że integralność konstrukcji była istotna przy tłumieniu kidou. W takim wypadku otwarcie okienka mogło by spowodować osłabienie wytłumienia. Być może dzięki temu Tenshi w pobliżu okienka mógłby sobie pozwolić na najprostsze czary? To mogło by znacznie zmienić sytuację. Następnie zabrał ze sobą stołek w lewą rękę oraz kijek od miotły. Metalowa szpila pozostała, zapewne, nadal wpleciona we włosy. Tak przygotowany zamierzał, w pierwszej kolejności, sprawdzić drugie drzwi do pomieszczenia. Co prawda służąca mogła być tam gdzie i potwór... ale jeśli tak było to prawdopodobnie już nie żyła. Należało najpierw sprawdzić kolejne pomieszczenia.
Tenshi postanowił przeczesać ostrożnie budynek nawołując. Musiał odnaleźć służącą całą i zdrową  i w takim stanie ją wyprowadzić, cała reszta nie była dla niego zbyt istotna. Jeśli ten dziwny stwór go odnajdzie, cóż, pozostało by tylko stawienie czoła niebezpieczeństwu. Być może obędzie się bez walki? W końcu stworzenie mogło być jak zwierze... wygłodniałe i wielkie, ale jednak zwierze. Zwierzęta zwykle boją się ludzi a jeszcze bardziej boją się gdy ludzie się ich nie boją. Gdyby tylko Tenshi się nie bał... sam nie wiedział, skąd wziął dość odwagi by po prostu nie wyskoczyć przez wąskie okienko na wolność.
Zarówno pozytywkę jak i karteczkę zamierzał ukryć za pasem pod górną warstwą swojego ozdobnego, zniszczonego obecnie, kimona.

Tenshi przyklęknął szybko przy dziewczynie starając się odkopać ją na tyle, by móc ja wyciągnąć spod mebli. Samo wyciąganie zamierzał zaś przeprowadzić tak ostrożnie, jak tylko potrafił. Nie chciał, aby stała się jej jakaś większa krzywda. Drzazgę zamierzał wyrwać z dłoni by nie wbiła się głębiej podczas operacji ratunkowej. Nie planował, poza tym, zajmować się jakoś szczególnie swoimi obrażeniami.
Gdyby udało mu się wydostać dziewczynę spod zwałowiska miał w planach ostrożnie sprawdzić jej obrażenia. Obrażenia głowy były, prawdopodobnie, poza zasięgiem jakichkolwiek operacji leczniczych jakimi mógł w chwili obecnej dysponować chłopak. Musiał jednak przez to obchodzić się z dziewczyną bardzo ostrożnie. Zamierzał delikatnie uderzyć dziewczynę w policzek, aby sprawdzić czy się obudzi. Jeśli by się nie obudziła odwrócił by ją powoli na bok by sprawdzić w jakim stanie są jej plecy. Ranę mógłby opatrzyć używając dostępnego materiału – fragmentu kimona lub pasa, którym było związane. Opatrzoną dziewczynę chciał by przetransportować do pomieszczenia, w którym znalazł niewielkie wyjście. Być może dziewczynę uda mu się ewakuować łatwiej niż siebie samego. Była w końcu drobniejsza, prawda?

Tenshi szybko cofnął dłoń, gdy dziewczyna się obudziła. Później zaś zaczął rozglądać po okolicy. Jej rany nie były bardzo groźne, wciąż jednak należało się nimi zająć. Wolał jednak się najpierw upewnić, że nie ma tutaj więcej zagrożeń. W międzyczasie zaczął myśleć o możliwości opatrunku, szczególnie śladów pazurów na plecach. Nadal pozostawały mu tylko ubrania. Mógłby użyć płacht pokrywających stosy mebli, ale te były brudne i zakurzone. Ostatecznie skończyło by się pewnie tężcem albo przynajmniej zabrudzeniem ran. Nie było to dobre wyjście.
- Leżałaś na ziemi. - rzucił szybko swoim wiecznie znudzonym głosem. - Opatrzę Ci plecy a później spróbujemy się stąd wydostać. Po cholerę w ogóle właziłaś do tego durnego bunkra co?
Tenshi nie brzmiał miło, ale w sumie dotychczas nigdy nie zależało mu na tym aby brzmieć miło. Chyba nie tyle nie umiał, co nigdy nie chciał tak brzmieć. Zdjął za to swoje najbardziej wierzchnie kimono (zapewne brudne) i zamierzał przemienić spodnia warstwę w kilka płacht opatrunkowych. Może nie był najlepszy w rwaniu materiału, ale w tym miejscu kidou nie działały jak zwykle. Mógł więc spróbować użyć Buyakurai jako słabego nożyka czy coś? Zawsze można było czegoś spróbować. Oczywiście teraz nadchodził czas na trudniejszą część pracy, musiał bowiem opatrzyć dziewczynę a do tego najlepiej było by, gdyby służąca się rozebrała.
- Musisz mi pokazać plecy, nie mamy czasu. Mam dzisiaj i tak za wiele roboty.
Rzucił niezbyt grzecznie do dziewczyny.

Tenshi zdecydowanie nie był przyzwyczajony do oglądania nagiego, kobiecego ciała... choć kontakt z Yumi nieco z tym problemem pomagał. Pani tejże posiadłości miała przecież w zwyczaju pokazywać więcej ciała niż większość dziewcząt w cały Soul Society. Zapewne dzięki temu chłopakowi udało się w końcu przejść do miny chłodnego profesjonalizmu.
- Ubieraj się. - rzucił krótko, gdy tylko skończył opatrunki. Następnie wstał i rozejrzał się czujnie, po pierwsze by nie podglądać a po drugie by rozejrzeć się w poszukiwaniu ewentualnego niebezpieczeństwa. Trapiła go sprawa uderzenia w głowę, tym niemniej nie był medykiem. Nie wiedział jak sprawdzić czy obrażenia wewnątrz czaszki są poważne a przede wszystkim nie wiedział jak miałby się zabrać za ich leczenie. Próbował kiedyś kidou medycznych, wciąż jednak nie był w nich mistrzem a w ty miejscu na pewno nie potrafił by ich użyć.
- Musimy się stąd wydostać. Jak sobie radzisz z przeciskaniem przez wąskie okienka?
Zamierzał zaprowadzić dziewczynę do sali, w której odsłonił okienko uważając przy tym na ewentualne zagrożenia. Następnie zaś chciał namówić dziewczynę, by ta spróbowała się wydostać jedynym wyjściem, które Tenshi widział od czasu zatrzaśnięcia się bramy. Uprzednio chciał tylko sprawdzić jak wysoko znajduje się okno samemu przezeń wyglądając. Gdyby było bardzo wysoko nad ziemią, cóż, zapewne musiał by zrobić linę z płacht, którymi okrywano meble.

Słysząc niniejszy hałas Tenshi przeraził się w duchu. Zapewne gdyby był sam zaczął by panikować, teraz jednak musiał zebrać myśli. Nie mógł sobie pozwolić na to, by dziewczynie stała się jeszcze jakaś krzywda. Prawdę mówiąc nie miał jednak zbyt wielu opcji. Kupa śmieci dookoła nie była wcale pomocna, nie miał ze sobą żadnego cwanego wynalazku a do tego nie potrafił tutaj używać kidou. Cokolwiek było w stanie wyważyć drzwi w pomieszczeniu obok musiało być o wiele od niego silniejsze. Zamykanie się za następnymi wrotami nie mogło być zaś wcale pomocne. W końcu stwór już otworzył jedne wcześniej, pomimo blokujących go przedmiotów. Tenshi podszedł by zerknąć co dzieje się w pokoju, w którym zostawił otwarte okienko. Po drodze złapał jedną z płacht, którymi zakryte były meble. Próbował też znaleźć dwie proste deseczki. Gdyby mu się to udało zamierzał owinąć sobie grubo płachtą lewe przedramię, zaś między splotami materiału umieścić chciał dwie deseczki, po obu bokach przedramienia. W ten sposób mógł sporządzić dla siebie coś w rodzaju tarczy, która powinna zadziałać na zwierzęta.
- Mam dość tej roboty. - Burknął zirytowany shinigami. - Możesz biegać? Albo raczej, czy nie przewrócisz się, jeśli będziesz miała biegać?
Jego głos nie był wcale wypełniony pozytywnymi emocjami, zapewne dlatego że nigdzie jakoś ich nie było. Yumi musiała być kompletnie popaprana, jeśli w starym, anty-magicznym bunkrze na swojej posiadłości trzymała stwora, który potrafił pokaleczyć jej służkę... a teraz prawdopodobnie zeżre także Tenshiego. Wspaniały dzień. Nawet nie będzie mógł umrzeć w spokoju, tylko po całym dniu przemęczania się. Do tego przemęczania się nie spowodowanego chęcią pracy a szantażem. Do tego, choć był shinigami, robił to czym powinna zająć się służba. Innymi słowy umrze w miejscu którego nienawidzi z powodu osoby, której coraz bardziej nienawidził, a która postanowiła go dzisiejszego dnia jeszcze bardziej poniżyć. Doskonale...
Tenshi na razie nie miał żadnego planu, musiał najpierw zobaczyć ile czasu dają mu drzwi prowadzące do pomieszczenia z otwartym okienkiem.

Tenshi przez kilka chwil myślał, że serce wyskoczy mu przez mostek. Łomotało z częstotliwością skurczy która, zdawało by się, dosięgała częstotliwości fali świetlnej. Gdy drzwi się zatrzasnęły poczuł ogromną ulgę, nie trwała ona jednak szczególnie długo. Kolejne, silne uderzenie o drzwi oznaczało jedynie, że stwór nie zamierzał dać za wygraną. Chłopak oparł się barkiem o drzwi by utrudnić ich wyważenie, wciąż jednak nie czuł się o wiele lepiej. Nie mógł przecież spędzić wieczności na trzymaniu drzwi a co najgorsze, drzwi również nie mogły wytrzymywać w nieskończoność. Teraz po raz kolejny należało zacząć myśleć. Najlepsza metodą było by zabarykadowanie drzwi. To oczywiście normalnie zajęło by wiele czasu, ale w wypadku rodzaju ataków jakie przypuszczalnie będą pochodziły od potwora mogło być o wiele szybsze. Wystarczył by stosunkowo długi kawałek drewna, który można by oprzeć o wrota. Kupiło by to Tenshiemu i służącej kilka chwil... dla tego też należało się rozejrzeć po okolicy w poszukiwaniu czegoś podobnego.
- To świetnie, więc spróbuj iść o tam... - Tenshi wskazał palcem w stronę nieodkrytej jeszcze części pomieszczenia. Sam nadal trzymał jeszcze wrota. Jego głos był warkotliwy i podniesiony. Na pewno nie mógł brzmieć miło. - To może uda Ci się trafić w jakieś lepsze miejsce, jeśli tak to od razu zamknij drzwi za sobą.

- Świetnie, a znalazłaś może wyjście z tej zapyziałej dziury? Potrzebuję go o wiele bardziej niż tego durnego sierściucha. - Tenshi w cale nie był zadowolony, jego zdaniem powstał tylko dodatkowy problem. Okazało się, że służka jest chora psychicznie albo coś podobnego. Dodatkowo teraz pewnie będzie musiał chronić przed kłopotami także durnego kota. Doskonale! Więcej problemów! Tego właśnie było Tenshiemu trzeba. Cóż by to bowiem była za radość z życia, gdyby wystarczył potwór za plecami i całkowita niemożliwość korzystania z kidou oraz brak sensownego wyjścia i pokaleczone dłonie, no i oczywiście pokaleczona służka do ochrony. Tak, doz decydowanie było by nudne i słabe. Trzeba było dorzucić jeszcze więcej szczegółów. Iz wprost nie mógł się doczekać pojawienia się jakiegoś jeszcze utrudnienia - na przykład miniaturowej Godzilli albo tego, by podłoga zmieniła się w lawę.
Chłopak nie miał czasu na użalanie się nad sobą, przynajmniej nie na głos. W tej sytuacji musiał działać, i to raczej szybko. Zamknął za sobą drzwi do pomieszczenia a następnie chciał je na szybko zabarykadować. Dopiero w tedy ruszył tak szybko jak mógł przez kolejne drzwi łapiąc służącą za ramię, by ruszyła za nim w jego tempie.

Tenshi starał się zachowywać dzielnie, choć poruszanie się w niemal całkowitych ciemnościach nie licho go przerażało. Mimo wszystko jednak nie mógł teraz okazywać zbyt wiele strachu. Postanowił więc starać się nie skupiać na ciemności, ale na tym co widział i słyszał. To wszystko było stosunkowo normalne. Podłoga, nieco stropu, zwykle nawet nie ściany. Do tego raczej cisza, nie licząc ewentualnych odgłosów wydawanych przez służkę oraz kota. Oba te, zbędnie kłopotliwe, stworzenia nie były na szczęście szczególnie głośne. Zapewne dla tego przez kilka chwil mógł wyglądać całkiem spokojnie. Spokój jednak został szybko przerwany...
Nagła zmiana równego podłoża spowodowała gwałtowny upadek, który zdecydowanie wyrwał z ust krótki okrzyk. Okrzyk za równo przerażenia, jak i bólu. Tenshi przestraszył się jednak naprawdę dopiero w chwili, gdy spojrzał na to o co się przewrócił. Rząd bucików? Tak... to zdecydowanie nie mogło wróżyć niczego dobrego. Wyglądało jak z jakiegoś horroru, w którym nie było pieniędzy na efekty specjalne i postanowiono zbudować przerażenie w sposób o wiele skuteczniejszy - klimatem. Tenshi jednak nie oglądał teraz horroru. To było jego życie, albo raczej jego życie po życiu.
- Szlag... szlag co to ma być? Jakiś chory drogowskaz?
Oczywiście Tenshi nie brzmiał na szczególnie zadowolonego. Ba, brzmiał jakby ktoś właśnie zabił jego ukochanego psa i kazał mu go zjeść. Był przerażony, zniesmaczony, zmęczony, smutny i niezadowolony. Przez kilka kolejnych chwil przyglądał się dziwacznemu zjawisku a następnie złapał jeden z bucików i przyjrzał mu się w dostępnej resztce światła. Później zaś zerknął wzdłuż obuwiowej linii. Próbował dostrzec co znajduje się na jej końcu. Zapewne nie pozwalało na to oświetlenie. Dla tego też wstał powoli i postanowił przejść kilka kroków wzdłuż tego dziwacznego oznaczenia.

Tenshi ledwie wytrzymywał ze strachu. Gdyby nie towarzystwo służącej zapewne skulił by się teraz w kącie i starał się nie rzucać w oczy z nadzieją, że śmierć z ręki wielkiego potwora nadejdzie szybko. Musiał jednak najpierw jakoś wyprowadzić z tego miejsca służącą. Dopiero gdyby to zrobił, mógł by spokojnie pozwolić sobie na to aby zemdleć.
Gdy coś ruszyło w stronę jego twarzy Tenshi odruchowo zasłonił głowę przedramionami, jednakże i to nie zadziałało, dla tego za pewne ostatnim odruchem obronnym przerażonego organizmu postanowił by się odchylić... za pewne zbyt szybko i zbyt mocno. W efekcie wylądował nie tylko z poranioną twarzą ale również upadając na pośladki na ziemię. Przez kilka długich chwil siedział nieruchomo starając się nie wyglądać jak przerażona dzidzia. Gdy zaś zdołał poradzić sobie z szokiem spojrzał na kota, małego, słodkiego, wrednego skurwysyna z piekła rodem. Tenshi nabierał ochoty by użyć zwierzaka jako pokarmu dla stwora, który ich gonił. Może nażarł by się kotem a później dał im spokój.
Po chwili dopiero dotarło do niego to, że zachowanie kota może być jakąś wskazówką. Później zaś doszło do niego również dziwne zachowanie służącej.
- Panicza? Jakiego Panicza do jasnej cholery?
Warknął starając się zasłonić strach irytacją. Wstał powoli i przedramieniem owiniętym płótnem zamierzał zetrzeć krew ze swojej twarzy. Następnie zaś zerknął w stronę pomieszczenia, na które syczał kot. Zachowanie tego butnego skurwiela na pewno nie było dobrym omenem. Pokój młodego panicza nie mógł być miejscem, które chciało by się odwiedzać. Tenshi wnioskował też, że raczej nie ma za nim wyjścia z budynku. Ten durny bunkier za pewne miał tylko jedne drzwi. W pokojach szlachty zwykle jednak znajdowały się okna albo nawet balkony. Najważniejszym dla Tenshiego było zaś wydostać się poza zasięg ścian budynku. Później mógł już próbować czegoś ambitniejszego.

Tenshi naprawdę nienawidził tego miejsca. Być może w innej sytuacji zaczął by się ciężko zastanawiać nad tajemnica tego dworu. Mógł by nawet spróbować coś niecoś z niej rozwikłać, ale nie teraz. W tej chwili musiał wydostać się z tego przeklętego miejsca a wraz ze sobą wydostać służącą oraz popieprzonego kocura, którego zapewne zaraz po wyjściu spiecze zaklęciem Routa a później resztki zje i ogryzie do kości z czystej frustracji.  Pokój młodego panicza nie wydawał się być wyjściem z  kłopotu, tym bardziej zaś biorąc pod uwagę, iż jego jedynym widocznym umeblowaniem były sterta kości oraz dziura w podłodze wypełniona stertą kości. Za równo jedno jak i drugie zdawało się nie móc oznaczać niczego dobrego. Zapach był zaś kolejnym z omenów mówiących „nie wchodźcie tam, jeśli chcecie przeżyyyyć” (prawdopodobnie musiały by to mówić upiornym głosem, ale omeny są raczej bardziej subtelne). Tenshi zamierzał jednak posłuchać tego głosu. Może kiedyś tutaj wróci, ale na pewno lepiej przygotowany niż teraz i zapewne nie sam.  
Shinigami odwrócił się ostrożnie od upiornego cmentarzyska zwierząt  i westchnął cicho. Musiał pozbierać się w sobie i znaleźć jakieś wyjście – najlepiej chyba okno. Żeby tego dokonać musieli się zaś przemieszczać. To właśnie było obecnie planem, niezbyt złożonym, ale jednak. Należało pałętać się po dziwacznym budynku w poszukiwaniu wyjścia z pułapki, jaką się stał.
Tenshi nie mógł przestać myśleć o „młodym Paniczu” oraz jego pokoju. Wspominał pozytywkę oraz zapisane na niej słowa. Teraz jednak musiał te myśli zepchnąć na bok. Ważniejsze było myślenie o ucieczce i trzymaniu się z daleka od goniącego ich monstrum.

Tenshi nie za bardzo miał ochotę zostać tutaj choćby chwilę dłużej. Prawdę mówiąc to i bez hałasów oznaczających, że coś się zbliża i tak miał dostatecznie dość. Ciągła ciemność i pozbawienie jakiejkolwiek możliwości stawiania oporu dziwacznemu prześladowcy przytłaczały go równie mocno jak stale zamknięte drzwi i brak okien, które sprawiały że nie dało się stąd wyjść. Zapewne w tej chwili przeklinał by w duchu całą sytuację używając jak najszkaradniejszych przekleństw, teraz jednak był zbyt przerażony. Ledwie potrafił myśleć o tym, że należy uciec. Jedyna myśl stale nawiedzająca jego umysł i jaśniejąca w nim niczym latarnia morska skierowana była w stronę służącej. Dziewczyna była dziwaczna i na swój sposób przerażająca. Na pewno nie była po prostu zwykłą dziewczyną, ale teraz nie potrafił się skupić nad większością faktów.
Nie myśląc za wiele złapał dziewczynę za ramię i zaczął odpychać ją od dziury w podłodze przy okazji próbując stać pomiędzy ewentualnym zagrożeniem a nią.
- Słuchaj, musimy stąd uciekać...
Wyszeptał do służącej starając się nie przewrócić jej podczas oddalania się od otworu. Później zaś planował ruszyć jak najdalej od dziwacznej dziury w podłodze. Teraz należało znaleźć jakąkolwiek drogę ucieczki, no ale przecież Tenshi nie wiedział nawet gdzie jest... cóż, na razie ważne było oddalenie się, później zaś znalezienie drzwi które można zabarykadować albo okna, przez które można wyskoczyć, czegokolwiek.

Chłopak wiedział że dzieje się coś zdecydowanie złego... Złapał służącą która przez chwilę protestowała - nie zamierzała bowiem zostawiać kota. Wzięła zwierzaka i dopiero wtedy zaczęła uciekać. Do ich uszu doszedł zaś łoskot i miękki plask. Mimo że uciekli z pomieszczenia, niemal potykając się o własne nogi, to chłopak czół wszechobecny zapach zgniłych jajek. Uciekali tyle ile mieli sił. Ciemność gęstniała, chłopak miał wrażenie że wręcz krzepła w rogach. Biegł ciągnąc dziewczynę. Czuł że coś jest za nimi...
W końcu poznał pomieszczenie w którym byli wcześniej, w następnym pokoju było zawalone pomieszczanie i małe okienko. Aniołek nagle zdał sobie sprawę, że drzwi które wcześniej zaryglował były rozłamane. Nim postawił kolejny krok w przejściu pojawiła się maszkara którą już chyba wcześniej widział... Albo przynajmniej widział jej oczy, w mroku widział zaledwie cień jej umięśnionego kształtu. Zapach zepsutych jajek wdzierał się w nozdrza... Chłopak widział że w drzwiach coś stoi, a coś plaskało za nim, co raz szybciej i bliżej.

Kiedy przez krótką chwile trwał pat, bestia która stała w drzwiach wyskoczyła do przodu. Chłopak dostrzegł w końcu co to było. Masywna sylwetka przypominała nieco tą którą prezentowały tygrysice, nie miał jednak futra a drgające sploty mięśni... O wiele większe niż powinny być. Budowa klatki piersiowej przypominała nieco ta którą obserwuje się u amstafa... i to bardzo umięśnionego. Pysk również przypominał koci, z tą różnicą że był wyposażony w chyba setkę krzywych zębów. Długie pazury krzesały iskry o kamienną podłogę w chwili w której zwierze wyskoczyło... Z czymś takim nie miał szans walczyć, nie bez kidou... Czy to koniec ?

O dziwo potwór jednak nie dopadł do aniołka który zasłaniał służkę, a skoczył dalej i zaczął warczeć w stronę z której przybiegli. Służka jęknęła kiedy mały, brzydki kot wyrwał się z jej rąk i pobiegł do dużego, również odgradzając ludzi od tego co tak plaskało...
- Obydwa cukiereczki się znalazły ! Musimy je stąd zabrać - wrzasnęła służka zerkając na małego kota i kota z piekła rodem.

Przez kilka chwil Tenshi był niemal pewny, że zostanie zabity na miejscu. Poczwara nie wyglądała na stworzenie, z którym mógł by mieć choćby najmniejsze szanse. Już widział jak zostaje przygnieciony do podłoża a po krótkiej szarpaninie jego gardło zostaje rozerwane przez krzywe, ostre kły wielkiego potwora. Zapewne też dla tego z wielkim zdziwieniem przyjął informacje, że stało się inaczej. Wielki potwór zdawał się, o dziwo, chcieć mu pomóc. Drugi cukiereczek… cholera, Yumi była naprawdę chora jeśli trzymała podobne bestie w swoim pałacu, chyba że miała co do niego konkretny plan. Tak, teraz to już zaczynało mieć sens. Powoli, chwila po chwili wszystko zdawało się sklejać, Tenshi nie miał jednak czasu na puzzle. Teraz musiał uratować służącą, a jak rozumiał oznaczało to także konieczność uratowania durnych kotów.
Ten mały nie był kłopotem, można go było wyrzucić oknem. Koty w końcu lądują zwykle na cztery łapy prawda? Gorzej sprawa miała się z gigantem. Miejmy nadzieje, że się uda.
- Hej! Łap tego małego! Łap go i skacz przez okno.
Rzucił Tenshi do Służącej samemu ustawiając się tuż obok wielkiego kiedyśmożekota. Nie bardzo miał czym walczyć przeciwko temu co nadchodziło, na przedramieniu miał jednak owinięte grubo kimono. Mogło to od biedy służyć za pancerz. Być może cokolwiek się zbliżało nie urwie mu ramienia od razu. Tenshi mógł mieć tylko nadzieję, że służka posłucha. Jeśli tak, cóż zamierzał sam zmusić wielkiego kota do opuszczenia budynku w ten sam sposób. Nie spodziewał się, że stwór posłucha komend głosowych. Dla tego też poza nimi starał się objąć stworzenie za szyje i przeprowadzić w stronę okna choćby siłą.
- Nooo właź tam poczwaro już… - mruczał pod nosem spoglądając nerwowo w stronę ciemności, z której spodziewał się nadejścia jeszcze gorszej kreatury.