Tereny Zielone Akademii

Kovashi byl za wolny. Jego przeciwnik wykorzystal to z niesamowita wrecz umiejetnoscia i po paru chwilach Daltonista leżał już za ringiem. Pchniecie bylo genialnym i zupelnie nieoczekiwanym ruchem. A uderzenie bylo niezwykle silne. Zastanawial sie jak silny jest jego przeciwnik i co robil przed przyjsciem do Akademii Nie byl zdziwiony co najwyżej zamroczony uderzeniami. Kiedy podszedł do niego Inahara, Kovashi spojrzal na niego tepym wzrokiem i po chwili odrzekł
-Tak. Nic mi nie jest. - spojrzał na palce senseia - Dwa Jeżeli to co zobaczyl pokrywalo sie z rzeczywistością to wstał i zwrócił się w stronę Jednookiego -Dziękuję Ci za walkę. Jesteś dobrym wojownikiem i życzę bym kiedyś mógł stanąć z Tobą w szranki jak równy z równym to mówiąc uklonil sie w gescie szacunku do przeciwnika. Następnie wyprostowal sie i odszedł dalej na swoje miejsce. Jeśli zaś jego wizja szwankuje bedzie czekal na dalsze polecenia Senseia ktore wykona najszybciej jak to mozliwe.

- Nie bo pięć. powiedział żartobliwie Inahara. Po czym zaśmiał się i dodał jeszcze choć bardziej do siebie niż Hiroto - Ten żart nigdy nie przestanie mnie bawić. Po czym ten wielki mężczyzna wyprostował się, chwycił za boki i kontynuował:
- No, ale faktycznie nie wygląda mi na to, żeby coś Ci dolegało. Jeśli, jednak źle się poczujesz migiem udaj się do pielęgniarki dobrze? Po tym nie czekając na odpowiedź sensei Mito oznajmił, że to koniec zajęć i mogą się rozejść. Większość, więc od razu wyszła z terenu zielonego, a wśród nich jednooki, który zmył się od razu przez co daltonista nie zdążył mu pogratulować dobrej walki. Na czarnowłosego poczekał z kolei Hiruzen, który był chyba pod wrażeniem walki, w której uczestniczył przed chwilą Kovashi. Kędziorkowaty student rzekł:
- Ten gość jest straszny. Ustawiłeś gardę, a on i tak Cię znokautował. Dobrze, że mi sensei Inahara nie dał drugiej szansy na wykazanie się. po drugim zdaniu uśmiechnął się szeroko widocznie szczerze radosny, że to nie mu przyszło się ścierać z rosłym rukończykiem.
- Przed kolejnymi zajęciami mamy przerwę obiadową. Idziesz ze mną do stołówki? zapytał niski student. Faktycznie powoli Hiroto stawał się głodny co zresztą nie mogło dziwić. Nie jadł od rana, a ten dzień przebiegał mu wyjątkowo intensywnie.

Kovashi posłał krzywy uśmiech Senseiowi kiedy ten rzucił swoim żartem. Szkoda mu bylo ze nie mogl podziekowac za walke. Rozejrzał sie dookoła tylko po to by ujrzec całą grupę wychodzaca wlasnie z zajec. No moze poza Hiruzenem. Daltonista podszedl wiec do niego. Po jego wypowiedzi Kovashi odrzekl
- Nie jest straszny tylko silny. Poza tym on umie walczyc a ja tylko naparzam sie piesciami. I to bylo wodac. A co do obiadu to chyba dobry pomysł. Chodźmy Daltonista mając w pamięci jeszcze plan całej szkoły poprowadził ch spokojny przemarsz na stołówkę. Po drodzd spytal sie jeszcze swojego towarzysza
-Jak wypadla Twoja walka? Nie miałem okazji jej zobaczyć niestety

- A moim zdaniem i straszny i silny. rzekł Hiruzen, aż się wzdrygając. Po czym dodał - Nie widziałem, żeby przez cały dzień powiedział choć jedno słowo. Tylko ten ponury wyraz twarzy i martwe spojrzenie. po czym wzdrygnął się jeszcze raz i to jeszcze mocniej niż poprzednio. Na pytanie kędziorkowaty z lekkim zakłopotaniem podrapał się po tyle swojej głowy i powiedział:
- No tak... jestem raczej słaby w bijatyce... ale mój przeciwnik najwyraźniej jeszcze gorszy. Niewiele straciłeś szczerze mówiąc. Po wyrazie twarzy niektórych studentów poznałem, że to było żenujące starcie. W sumie wygrałem, ale jakbym przegrał też, bym się nie zdołował. To nie moja dyscyplina. opowiedział gdy ruszyli do stołówki. Droga była dość krótka, zaś przerwa długa dlatego nie musieli się spieszyć i w końcu dotarli.


Idziemy tutaj: https://bleach.forumpolish.com/t688p150-stoowka

- Co się wydarzyło? - wydusił z siebie Kovashi, kiedy otumaniony nagłą ferią barw po prostu klepnął na ziemie. Przed nim roztaczał się świat wypełniony czymś co, wnioskując po opisach kiedyś słyszanych, mógł nazwać kolorami. Stary świat został czymś nowym, wszystko co do tej pory znał zaczynało nabierać barw. Kolory włosów, odcienie skóry, pióra ptaków czy sierść zwierząt. Ot tak wszystko to nagle stało się niczym z bajek opowiadanych mu przez ludzi którzy chcieli przybliżyć mu świat koloru. Przetarł oczy ale to nie znikło. Czy to miał być sen?
- Kim jesteś? - zapytał tajemniczej postaci. Bo co innego mu pozostało?

-Nie wiem sam - powiedział Kovashi wstając. Był niezwykle zdziwiony, otępiały i zaskoczony. Ilość nowych bodźców przytłoczyła go z początku jednak teraz powoli zaczął się przyzwyczajać, powoli dostrzegając subtelne różnice w kolorach i ich gradientach. Świat był bardzo podobny tylko jakby bardziej... złożony od tego który oglądał wcześniej. Nie wiedział teraz jak ubrać to w słowa by opisać to mężczyźnie który mu pomógł.
Ona mnie dotknęła i wtedy mój wzrok on... znaczy ja wcześniej nie mogłem widzieć dobrze.... w sensie że byłem daltonistą i teraz jakby... chyba nie jestem. Nie jestem pewien, może to tylko jakiś omam ale wydaje się być dość realne- plątał się chłopak próbując opisać chociaż połowę emocji i spostrzeżeń. Ale jednak jedna rzecz wciąż pulsowała mu z tyłu głowy
Kto to właściewie był?

Kovashi podszedł do swojego znajomego z pokoju. Może nie byli najlepszymi przyjaciółmi ale na razie był jedną z tych osób do której dawało się otworzyć usta i normalnie pogadać. Zwłaszcza, że mieli na to bardzo dużo czasu.
-Chyba będę potrzebował Twojej pomocy... jakkolwiek głupio to nie zabrzmi - zaczął dość nieśmiało. Nie wiedział jak zacząć rozmowę, zwłaszcza że miał teraz no właśnie, co? Normalnie żyć? Życie się zmieniło ale chyba nie aż tak żeby teraz rozpaczać. Kovashi wziął się w garść i zaczął znowu trochę pewniej. -Na to wygląda, że przestałem być daltonistą. Więc w sumie przyjemnie byłoby jakbyś... nauczył mnie kolorów czy jak to tam się nazywa. W końcu przebywasz ze mną często jakby nie patrzeć

-Uwierz, widzę różnicę i jakby mnie miały złapać te ziółka to wy byście pewnie po ścianach chodzili teraz - Odrzekł Kovashi do niewierzącego Shu. Pewnie przekonywanie ludzi, że nie jest już daltonistą zajmie więcej czasu niż nauczenie się tych wszystkich kolorów.
Oczywiście, jako, że zadziało się jakieś poruszenie a ktoś porozmawiał z Shinigami innymi niż tymi prowadzącymi zajęcia musiał przypałętać się Ichiro. Kovashi zastanawiał się czy będzie chciał zrobić rozpoznanie, otrzymać raport czy pochwalić się, że jak był w tej swojej grupie strażniczej to kiedy jeden z shinigami go popchnął i on do tej pory się nie umył. Ostatecznie okazało się, że po prostu chce wiedzieć wszystko. Typowe.
- A, tak zagadali z grzeczności i troski - rzucił obojętnie Kovashi. Niby nikomu by nie zaszkodziło jakby powiedział konkretnie ale nikomu nie zaszkodzi jak nie powie nic. Wolał nie wchodzić w głębsze relacje z Ichiro a zwłaszcza narażać się na grad pytań i domysłów przeplatanych przechwalankami.

Kovashi miał naprawdę szczęśliwy dzień. Szczęśliwy i dziwny. Wszyscy już się rozeszli, skończyło się zamieszanie. Czas więc było i na niego, by w końcu udać się tam gdzie chciał. Do jego pokoju w Akademiku. Przed kolejnym dniem musiał zerknąć na notatki no i wyjść na krótką przebieżkę. Może nawet jakiś mały trening? Bycie nierozciągniętym mogło sprawiać duże problemy a jeszcze Kovashi zawsze uważał się, za kogoś kto właśnie w tężyźnie fizycznej upatrywał swoje szanse. Nie to, że był głupi czy coś. Po prostu jakoś łatwiej przychodził mu rozwój fizyczny

Toshi ~1~

Generalnie chłopak zachował milczenie przez całą drogę. Jednak zdołaliście opuścić budynek bez zwracana na siebie czyjejkolwiek uwagi. Wreszcie trafiliście na trenery zielone akademii. Pogoda nadal dopisywała. Słońce właśnie zachodziło za horyzontem. Pobliskie drzewa kwitły, więc wokół rozchodził się dość delikatny zapach śliwy bądź wiśni. Słaby wietrzyk czasami poruszał delikatnie liśćmi roślin. Wreszcie dostrzegliście wokół mnóstwo studentów. Część odpoczywała, część grała w jakąś dziwaczną grę, a pozostali umacniali swoje znajomości. Kyo wyrwany z własnych myśli zaczął pokrętne udzielać odpowiedzi...
-Generalnie nie potrzebuję siły czy mocy. Dla mnie lepiej być szybkim i wytrzymałym. Chciałbym także, aby duch miecza przypominał roślinność, ziemię, góry... Problem w tym, że miecze żyją własnym życiem. Twoje odczucia nie muszą być brane pod uwagę kogokolwiek...- Kolega westchnął przeciągle. Lepiej nie gdybać odnośnie dalekiej przyszłości, a ciężko pracować. Niespodziewanie zauważyliście, że jeden student zrywa komuś wiązankę kwiatów. Wyglądał przy tym na dość nieufnego względem otoczenia. Oczywiście mogliście go zignorować albo podejść...

Toshi wyczuł, że jego kolega nie chce się na tyle otwierać, aby odpowiadać na tego typu pytania. Rozumiał to, dlatego nie zamierzał naciskać. Idąc tak przez chwilę w milczeniu zauważył dziwne zachowanie jednego ze studentów. Zaraz wskazał go głową i pokazał Kyo.
- Zobacz tam. A tamtemu, co takiego odwaliło? Może wypadałoby sprawdzić czy coś się nie dzieje?
Po czym zatrzymał się uważnie obserwując rozwój sytuacji oraz czekając na reakcję kolegi. Ewidentnie pokazał, że to jemu pozostawia wybór dalszych ich działań. To czy podejdą bliżej czy też zignorują to i pójdą w swoją stronę. Wyglądałoby jakby brakowało mu pewności siebie, odwagi w braniu na swe barki odpowiedzialności za podejmowanie decyzji. Mogło to też być tylko mylne wrażenie, dopiero po pewnym czasie może znaleźć się rozwiązanie tej zagadki. Widząc niezdecydowanie w oczach swojego kolegi, chcąc nie chcą musiał podjąć decyzję za nich. Jeszcze raz spojrzał się w miejsce, gdzie pewnemu studentowi chyba nieco odwaliło tak to widział by po paru chwilach ruszyć w tamtą stronę.

Podejrzany jegomość nadal obrywał krzak z jego najładniejszych, najokazalszych kwiatów. Najwyraźniej nie zauważył waszej dwójki. Kyo zachował stosowne milczenie oraz powagę. Jak inaczej mógłby wyrazić swoje myśli?! Chyba niestosownie wygłaszać na głos, że kogoś tutaj zdrowo pomerdało. Choć patrząc z innej perspektywy, to właściwie pozostawało wielką tajemnicą dlaczego tak robił. Może chciał sprawić prezent pięknej damie? No cóż... Z wielkim niezdecydowaniem podeszliście do chłopaka. Ten natychmiast zgarnął swoje nagrody i spojrzał nieufanie w waszym kierunku.
-Macie do mnie jakiś interes? Coś wam się nie podoba? Lepiej uważajcie z kim zadzieracie...- Nieznajomy od razu przyjął postawę obronną. Był wyższy od Toshiego, ale tylko troszkę. Miał czarne, krótko ścięte włosy. Choć grzywka zasłaniała mu gdzieniegdzie twarz. Jego barwa tęczówek przypominała płynne srebro albo stal. Raczej widać było po nim, że musiał regularnie ćwiczyć. Aczkolwiek nie zaatakował pierwszy, więc więcej gadał niż aktualnie robił. Kyo jedynie wzruszył bezradnie ramionami. Raczej wolał unikać kłopotów, bo łatwo zarobić jakiś szlaban. Natomiast jegomość skierował całą swoją uwagę na ciebie...

Spoiler:

Niestety ponownie dał ciała. Dzisiejszy dzień nie będzie mógł zaliczyć do najbardziej udanych. Skoro zbyt późno zauważył niechęć swego kolegi do tego pomysłu to nic dziwnego, że tak opieszale podchodzili do nieznajomego. W końcu udało im się dotrzeć do celu. Mieli całkiem sporo czasu, aby przypatrzeć się poczynaniom chłopaka. Ten od razu przyjął postawę obronną jak tylko znaleźli się wystarczająco blisko. Dodatkowo całą swą uwagę skupił na Toshim. Skoro on był prowodyrem tego, więc musiał wziąć za to pełna odpowiedzialność.
- To prawda nie mamy pojęcia, z kim mamy do czynienia, bo do tej pory niedane nam było się spotkać. Spokojnie nie denerwuj się tak, bo my nie szukamy kłopotów. Zwyczajnie zaciekawiło nas to, co robiłeś. Z tego też powodu znaleźliśmy się w tym miejscu. Skoro jednak nie życzysz Sobie by Ci przeszkadzano zawsze możemy pójść sobie.
Ostatnie zdanie było wypowiedziane bardziej w formie pytania. Po czym stanął w pewnej odległości bacznie obserwując nieznajomego w oczekiwaniu na jego reakcję. W każdej chwili był gotów odwrócić się na pięcie i odejść, jeśli czarnowłosy nie życzyłby sobie ich towarzystwa.

Chłopak w pierwszym momencie uniósł dumnie głowę, aby wyraźnie zaprezentować swoją wyższość nad waszą dwójkę. Następnie skrzyżował ręce w okolicach klatki piersiowej. Raczej nie zamierzał komukolwiek tłumaczyć swojego zachowania. Przynajmniej zachowaliście jako takie formy grzecznościowe. Koniec końców nieznajomy dostrzegł gdzieś w oddali swoją wybrankę serca. Ułożył zgrabnie bukiet, aby przypominał najpiękniejszą wiązankę. Chwilę później wyminął was pospiesznym krokiem, jednocześnie zapominając o twoim istnieniu czy zdaniach jakie wcześniej wypowiedziałeś. Kyo pokręcił głową z niedowierzaniem. Zaraz potem usiadł pod najbliższym drzewem, które dawało choć odrobinę cienia.
-Chyba powinniśmy uważać na tego chłopaka. Przynajmniej ja zdecydowanie będę go unikał aż do końca akademii. Żaden z niego przyjemniaczek. Poza tym potraktował naszą dwójkę niczym ludzi gorszego sortu. Właśnie przez takich delikwentów wewnątrz akademii panują różne zdania, a uczniowie stają przed wyborem konkretnych grup społecznych...- Czerwonowłosego przez moment ogarnęła złość. Po pierwsze obecnie był bezsilny wobec przyjętego systemu. Druga rzecz dotyczyła ogólnej niesprawiedliwości. No cóż... Takie bywało życie, więc nikt nie zmieni jego przebiegu. Chyba że... Ktoś mógłby poszukać odpowiednich informacji za murami biblioteki...

W pełni podzielał zdanie swojego kolegi. Jemu również nie przypadło zachowanie chłopaka. Sam należał do rodu, a tego typu postępowanie w jego oczach nie przystoi zwyczajnie szlachcicowi. On także próbował skryć się w cieniu drzewa. Na krótką chwilę zapadło milczenie.
- Masz rację najlepiej byłoby więcej na wpaść na tego przyjemniaczka. Jednak, kiedy już to nastąpi powinniśmy być sobą i nie okazać mu jak bardzo nim gardzimy. Powinniśmy być mili tak jak dla każdego w ten oto prosty sposób udowodnimy mu naszą wyższość, przynajmniej tak sądzę.
W końcu odezwał się przy okazji lekko uśmiechając się do czerwonowłosego.
- Choć może znajdziemy coś przydatnego w bibliotece. Może za jej murami znajdzie się coś, co nam wyjaśni, choć trochę obecną sytuację i pozwoli zorientować się w ogólnodostępnych zasadach i regułach. Na pewno nie zaszkodzi sprawdzić.
Po czym lekkim krokiem skierował się z powrotem w kierunku akademii. W międzyczasie obejrzał siei zaczekał na Kyo dopóki ten nie dołączył do niego. Wtedy spokojnie mogli ruszyć w dalszą drogę do celu, jakim byłą biblioteka.

Od waszego wyjścia ze stołówki minęło trochę czasu. Słońce powoli zachodziło za horyzontem. Wokół zaczął panować lekki chłód. Zauważyłeś, że większość studentów właśnie wracała do budynku mieszkalnego. Właściwie to dobrze, ponieważ nikt nie będzie zwracał większej uwagi na dwójkę pierwszoroczniaków. Międzyczasie Kyo przybrał nieco swobodniejszą postawę. Najpierw leniwie się przeciągnął, a potem zaczął obserwować chmury.
-Wiesz... Ja raczej jeszcze tutaj trochę posiedzę. Wolę odpocząć przed jutrzejszymi zajęciami. W końcu potem będzie miało czasu na cokolwiek. Przynajmniej podczas zajęć możemy nieco porozmawiać. Tak to do jutra...- Czerwonowłosy obdarzył ciebie przyjacielskim uśmiechem, jednocześnie unosząc dłoń w geście pożegnania. Następnie przymknął oczy i zaczął nasłuchiwać dźwięków otoczenia. Tymczasem ty opuściłeś tereny zielone, aby pomaszerować do biblioteki. Pokonałeś spacerem żwirową ścieżkę oraz przeszedłeś przez ogromne drzwi. Ostatecznie przekroczyłeś próg budynku. Wewnątrz nie zauważyłeś nikogo oprócz dwóch shinigami. Najprawdopodobniej byli nauczycielami albo uczniami ostatniego roku. Przynajmniej mogłeś ich zapytać o owe pomieszczenie z księgami. Ewentualnie mogłeś samemu spróbować odnaleźć drogę... Istniała też opcja trzecia, czyli porzucić pierwotny pomysł i skierować swe kroki do pokoju wspólnego. Może siostra już wróciła...

Rzeczywiście jakby zrobiło się chłodniej. To był dla chłopaka dodatkowy powód, aby schować się w ciepłym budynku. Nieco zawiódł się słysząc słowa kolegi, ale nic nie mógł na to poradzić. On także odpowiedział przyjacielskim uśmiechem.
- To do jutra. Ciekaw jestem jak będą wyglądać nasze zajęcia praktyczne. Już nie mogę się ich doczekać w szczególności te z naszą opiekunką dotyczące walki bronią. Tylko za długo nie siedź tu żebyś się nie rozchorował i nie musiał odpuszczać pierwszych zajęć z powodu choroby.
Dodaj jeszcze nim wyruszył w stronę budynku Akademii przez krótka chwilę machając mu na pożegnanie. Szybko znalazł się w środku. Ku swojemu szczęściu zauważył dwóch starszych od siebie Shinigami. Postanowił podejść do nich.
- Przepraszam bardzo, ale jestem pierwszoroczniakiem i jeszcze nie do końca orientuję się w rozkładzie pomieszczeń. Czy zechcielibyście wskazać mi drogę do pomieszczenia wypełnionego książkami? Byłbym niezmiernie wdzięczny za pomoc.
Spokojnie stanąłem w pewnej odległości w oczekiwaniu na jakiekolwiek wskazówki odnośnie lokalizacji biblioteki.

Jak wcześniej wspomniano: opuściłeś swojego kolegę i chwilowo wędrowałeś w samotności. Przynajmniej dokładnie wiedziałeś gdzie chcesz ostatecznie trafić. Tymczasem spotkane osoby okazały się przyszłymi nauczycielami. Oczywiście jeszcze nie posiadały tego tytułu, ale przyszłość stała przed nimi otworem. Dlatego też bez większych problemów uzyskałeś potrzebną informację. Musiałeś iść korytarzem prosto, a potem skręcić w lewo i pod koniec pokonać schody. Ostatecznie stanąłeś przed dość pokaźną parą drzwi. Tabliczka wyraźnie zdradzała nazwę zakątka...  
z/t
Biblioteka

Strategia, jaką obrał okazałą się skuteczna. Już po chwili miał dokładne informacje gdzie znajduje się jego cel podróży. Grzecznie podziękował przyszłym nauczycielom i bez większej straty czasu ruszył we wskazanym kierunku. Wędrując tak wolnym krokiem przyglądał się mijanym pomieszczeniom, dzięki czemu lepiej poznawał rozkład sali wykładowych. Pogrążony we własnych myślach raczej niewiele zwracał uwagi na ewentualne mijane osoby. Wciąż w głowie miał zachowanie tego dziwnego studenta. Poza tym jego myśli wędrowały też do dziewczyn, jego siostry, a w szczególności do tej wilczej. Choć minęło już sporo czasu nadal nie mógł poradzić sobie z tą porażką. Tak dla niego podzielenie się na grupy, a najbardziej fakt, że nie był w tej samej, co Asta. No nic nie pozostanie mu nic innego jak później wypytać się o wszystko Ayumi. Teraz na chwilę musiał oderwać swe myśli od nich gdyż dotarł wreszcie na miejsce. Po jego minie było widać, że zdecydowanie za krótko trwał ten jego spacer, że miał zbyt mało czasu na rozmyślanie o nowo poznanej dziewczynie. Z ciężkim sercem i głośnym westchnięciem przekroczył próg biblioteki.

z/t

~Toshi 2~

Jak wcześniej wspomniano... Powoli dochodziliście na miejsce zbiórki. Nagle Kyo przystanął i ostrożnie położył dłoń na twoim ramieniu. Co prawda jego wyraz twarzy był nieodgadniony, jednak prawdopodobnie przemyślał temat. Wreszcie obdarzył ciebie przepraszającym uśmiechem.
-Masz całkowitą rację kolego... Jest jeszcze zbyt wcześnie, aby cokolwiek przesądzać. Po prostu słyszałem wczoraj wiele rozmów tutejszych uczniów. Nie chcę rezygnować przez własny strach czy ograniczenia. Trzeba pracować nad wadami oraz zaletami. Jeżeli mamy ukończyć akademię, to przynajmniej wszyscy razem. Mam nadzieję, że dotrzymasz słowa odnośnie treningów, bo skorzystam z pomocy. Teraz zobaczmy co przyniesie nam dzisiejszy dzień...- Kyo wyrzucił z siebie większość przemyśleń. Następnie rozejrzał się wokół. Dostrzegliście pojedyncze grupki uczniów. Oczywiście spóźnialscy mieli jeszcze pół godziny, ale wypadałoby zająć dogodne miejsca. Wśród pierwszorocznych dominowała płeć męska. Damy wolały własne towarzystwo. Tak oto zauważyłeś Ayumi siedzącą niedaleko wilczej damy. Wyglądała na nieco spiętą. Opiekunka roku również przybyła z tak zwaną obstawą. Obok niej kroczył niezbyt zadowolony Kuro. Owszem miał swoje za uszami, kara to kara, jednak wolałby uczestniczyć we własnych zajęciach. Niespodziewanie nauczycielka wykonała gest, który sugerował zachowanie ciszy. Następnie kobieta uśmiechnęła się zaczepnie...
-Moje drogie, poranne ptaszki... Jako nieliczni wzięliście sobie do serca moją wczorajszą poradę. Przyszliście wcześniej, a tym samym pokazaliście swoje zaangażowanie oraz szacunek wobec mojej pracy. Dlatego nagrodzę waszą skromną gromadkę pewną informacją. Za jakiś czas zostanie zorganizowany turniej pierwszych klas. Każdy zainteresowany będzie mógł wziąć udział. Po konkretne wytyczne proszę przyjść później... No dobrze ptaszyny... Dobierzcie sobie czteroosobowe grupy...- Najwyraźniej szanowna opiekunka uwielbiała dawkować emocje. Praktycznie rozbudziła entuzjazm w młodych sercach, aby zaraz go zgasić poranną rozgrzewką. Zyskaliście kilka minut na wybranie swojej grupy docelowej...

Przez krótką chwilę szli w milczeniu. Nagle Kyo położył mu ręce na ramieniu, czym go nieco zaskoczył. Nie musiał długo czekać na wyjaśnienie tego gestu i już po chwili było wszystko jasne. Chłopak przemyślał sobie uwagi, jakie zostały do niego skierowane. Ku wielkiej uldze Toshi’ego jego wypowiedź przyniosła pozytywny skutek. Skoro towarzysz wziął się w garść to tak to można zaliczać. Zaraz zauważył siostrę w towarzystwie Asty. W sumie po rozejrzeniu się nie było ich aż tak dużo na miejscu. Po chwili dołączyła do nich Opiekunka grupy, która natychmiast urwała wszelkie toczące się dyskusje. Ich trud został niejako wynagrodzony, gdyż uzyskali dostęp do ciekawych informacji. Niestety jak szybko ich ciekawość została rozbudzona tak jeszcze szybciej zostali sprowadzeni na ziemię do rzeczywistości. Musieli skupić się na zajęciach, które zaraz miały rozpocząć się. Czym prędzej skierował swe krok iw stronę wcześniej wypatrzonych dziewczyn. Idąc w ich kierunku lekko szturchnął kolegę by wskazać mu ich cel podróży. Po chwili stał już przed Ayumi i wilczą dziewczyną.
- Witajcie dziewczyny. Jak wam spało się? Może stworzymy czteroosobową grupę razem?  
Takie był plan A. Po prawdzie to był jedyny plan, jaki posiadał. Nie miał nikogo, z kim mógłby stworzyć wymaganą grupę. Zdał się na szczęście, jeśli Kyo oraz dziewczyny nie zgodzą się nie wiedział, co pocznie. Nie miał nic przygotowanego na taką ewentualność. Liczył na to, że oprócz Ayumi niedawno poznani przez nich Shinigami chętnie dołączą i razem stworzą team. Choć nerwowości nie udało mu się ukryć. Dodatkowo ni stąd ni z owąd przypomniał mu się niedawny sen i co tu mówić głupszej miny nie dało się wymyślić od tek, która obecnie gościła na jego twarzy. Czym prędzej otrząsnął się z tego i to dosłownie. To musiało niezbyt ciekawie wyglądać, kiedy tak rzucał swym ciałem jak pies otrząsa się zaraz po wyjściu z kąpieli żeby pozbyć się z sierści kropel wody.

Kyo bez większych problemów dołączył do wskazanej przez ciebie grupy. Po prawdzie to kojarzył obydwie dziewczyny ze wczorajszego wieczoru. Tymczasem płeć piękna niechętnie przerwała rozpoczętą rozmowę. Koniec końców panny łaskawie spojrzały na waszą dwójkę. Ayumi ostrożnie pokiwała głową, kiedy usłyszała niecodzienną propozycję. Właściwie nie chciała ciebie faworyzować. Ktoś by jeszcze pomyślał, że jesteście ze sobą związani. Natomiast Asta wzruszyła ramionami.
-Praktycznie dobrze... Trafiłam na bardzo sympatyczną współlokatorkę. Szkoda tylko, że noce przyciągają mnie bardziej niż dnie...- Wilcza dama wolała unikać zbędnych pogaduszek podczas pierwszych zajęć. Westchnęła cicho, jednocześnie stając niedaleko czerwonowłosego. Niespodziewanie głos zabrała ponownie opiekunka roku. Bezproblemowo wskazała palcem po jednej osobie z każdej grupy.
-Na poranną rozgrzewkę poćwiczymy berka czy tak zwanego ganianego. Ścigający ma 10 minut, żeby złapać swoich kolegów oraz koleżanki. Następnie przejdziemy do właściwych ćwiczeń. Chętnie ocenię waszą pomysłowość, jak również możliwości albo umiejętności konkretnych osób.- Kobieta skrzyżowała ręce w okolicach klatki piersiowej. Zaraz potem zaczęła odmierzać potrzebny czas. Wewnątrz waszej grupki ścigającym została Asta. Kyo i Ayumi odskoczyli od niej niczym poparzeni. Siostra obrała taktykę zwaną "wmieszaniem w tłum", a kolega lawirował pomiędzy najbliższymi krzewami czy drzewami. Obecnie twój pierwszy sen zaczął przypominać rzeczywistość...

Ku wielkiej uldze chłopaka dziewczyny przystały na jego pomysł, choć nie dało się ukryć, że robią to niechętnie. Zaraz po chwili padło zaskakujące zdanie z ust wilczej dziewczyny. Niestety niedane było mu w tym momencie bardziej rozwinąć tegoż wątku gdyż ich opiekunka zabrała głos. Wyglądało na to, że zajęcia rozpoczną się od rozgrzewki, którą miał zapewnić berek, czyli tak zwany ganiany. Jakież jego zdziwienie było, gdy okazało się, że to Asta będzie ich gonić. Naraz na myśl przyszedł mu sen z dzisiejszej nocy. Nie było to chyba miłe wrażenie gdyż oczy maksymalnie mu się rozszerzyły i w tym momencie wyglądały jak pięć złotych. Jednak zbyt wiele czasu nie miał nad rozmyślaniem nad tym gdyż pozostałą d1)ójka jego towarzyszy rozpoczęła już zabawę. On także wyskoczył przed siebie jakby go, kto z katapulty wystrzelił. Starał się najdalej od niej oddalić w jak najkrótszym czasie. Oczywiście cały czas tak biegł, aby móc widzieć gdzie akurat się znajduje w celu możliwości właściwej oceny sytuacji. Jeżeli nie on jest jej celem zatrzymuje się i bacznie obserwuje jej poczynania gotów w każdej chwili wystrzelić przed siebie jak z procy. Niestety, jeżeli będzie miał pecha i to one będzie jej celem będzie starał się uciec jej przebierając jak najszybciej potrafi nogami. Dla jej zmylenia w odpowiednim momencie dokonuje błyskawicznego zwrotu to przez lewę to przez prawe ramię w celu natychmiastowej zmiany kierunku biegu i po to żeby wybić ją z rytmu i zmylić. Jeżeli to nie pomaga i jest zbyt blisko wykonuje skok do przodu na szczupaka, przy czym odbija się rękoma od podłoża i robi przewrót w przód, po którym błyskawicznie podnosi się na nogi a wszystko po to, aby nabrać większego dystansu pomiędzy nim a nią. Przy każdej próbie go złapania, jeśli ma na to miejsce i taką możliwość błyskawicznie rzuca się w bok szybko przeturla i podnosi na nogi, po czym biegnie w przeciwnym kierunku, aby jak najszybciej się oddalić od Asty.

Ps. Nie wiem co to za słowo d1)ójka, więc proszę sprawdzać czasem posty przez wysłaniem O.O

Miałeś bardzo mało czasu na opracowanie jakiejkolwiek strategi, ponieważ Asta rozpoczęła swe łowy. Jako pierwszą ofiarę wybrała czerwonowłosego. Najwyraźniej spostrzegła w nim największe zagrożenie. Niby chłopak wcześniej coś tam wspominał o swoich rodzimych stronach. Nic dziwnego, że bezproblemowo wykorzystywał roślinność do kamuflowania swych zamiarów. Najpierw zrobił zwód pomiędzy krzakami. Wilcza dama miała pewne problemy, kiedy poszczególne części garderoby zahaczały o pobliskie gałęzie. Chwilę później Kyo zniknął za rozłożystym drzewem. Wyłącznie wilczy słuch wyłapał pozycję cwaniaka. Wtem kolega skorzystał z pomocy gałęzi, która kulturalnie pacnęła dziewczynę w okolicę brzucha. Ten krótki moment wystarczył, aby sprytna ofiara popędziła dalej. Niespodziewanie wilcza dama postanowiła zaryzykować. Rozpoczęła bieg z boku domniemanego celu. Po prostu chciała przeciąć drogę Kyo i trochę go tym zaskoczyła. Ostatecznie na leśnym terenie cofanie się bywa ryzykowne. Toteż pierwsza ofiara odpadła z gry... Ty byłeś następny w kolejce. Wystarczyła chwila nieuwagi i Asta pognała za twoją osobą. Oczywiście nie czekałeś na specjalne zaproszenie, więc popędziłeś co tchu. Zwody zadziałały kilka razy, ale musiałeś przejść do planu B. Pierwszy "szczupakowy" lot zaskoczył każdego z twojej drużyny. Choć miękko wylądowałeś i nawet zgrabnie wstałeś, to wyraźnie poczułeś lekkie zmęczenie. Podobne triki kosztowały nieco energii. Pierwsze skoki w bok wywoływały salwy podziwu bądź śmiechu wśród towarzystwa. Koniec końców biegałeś coraz wolniej aż wreszcie straciłeś tchu. Wtedy Asta ostrożnie klepnęła twoje ramię. Siostra zyskała najlepszą pozycję. Po pierwsze kupiliście jej nieco czasu. Druga sprawa, że koleżankę także dopadło zmęczenie. Ayumi śmiało lawirowała pomiędzy nieznajomymi. Tymczasem nauczyciela donośnie zakomunikowała koniec rozgrzewki. Ten kto przetrwał powinien poczuć satysfakcję, bo oszukał nawet goniącego.
-No dobrze ptaszynki... Widziałam już dostatecznie dużo. Podczas następnych zajęć zostanie wam przydzielony osobisty partner. Dzięki temu wyrównamy wasze braki. Obecnie zostajecie w wybranych grupach. Teraz poćwiczymy cios z góry, cios z dołu i boku. Oczywiście nie zabraknie parowania ataków czy zgrabnych uników.- Nauczycielka oprócz suchej teorii zaprezentowała również ćwiczenia praktyczne. Błyskawicznie wyciągnęła miecz z pochwy, jednocześnie atakując czarnowłosego młodzika (Kuro). Ten zupełnie odruchowo zablokował pierwsze uderzenie ciosem z dołu. Przez co ostrza zetknęły się prawie prostopadle, ale pod pewnym kątem. Przy następnym ataku odskoczył w tył. Tym samym zmusił opiekunkę roku do lekkiego przykucnięcia. Tymczasem ostatnie uderzenie sparował prostym blokiem. Ponownie ostrza zgrzytnęły tworząc kształt krzyża. W końcu kobieta spojrzała po klasie...
-Kolejność trenowania ciosów jest dowolna... Chcę przełamać w was opór czy strach przed trzymaniem miecza, jak również bezpośrednim atakowaniem kogokolwiek.- Opiekunka dała znak ręką, żebyście zaczynali całą zabawę. Kto zachował choć troszkę zdrowego rozsądku rozumiał jako tako sytuację. Po prostu kiedyś życie zmusi was do skorzystania z dzisiejszych umiejętności. Międzyczasie naprzeciwko ciebie stanęła wilcza dama. To oznaczało, iż siostra wybrała Kyo do ćwiczeń.