Tereny Zielone Akademii

Kiedy zobaczyłem jak upada na kolana odrazu podszedłem do niej żeby zobaczyć czy nic jej nie jest. Mimo że nie zużyłem dużo mocy bałem się że mogłem zrobić jej jakąś większą krzywdę. - Przepraszam przesadziłem -
Kiedy Sensei sie do mnie zwrócił odwróciłem się w jego stronę lekko spanikowany.
- Oczywiście Sensei przepraszam nie spodziewałem sie ze tak to wyjdzie. - Popatrzyłem się znów na dziewczynę i kiedy zauważyłem że wstaję odetchnąłem z ulgą nieświadomy że po tym co powiedziałem senseiowi zacząłem wstrzymywać oddech.
- Co sobie zwizualizowałem? Uderzenie płaską dłonią w splot słoneczny. Mój dziadek zawsze tak robił podczas treningów kiedy ćwiczyłem postawę szermierczą przez co upadałem ale chyba wyobraziłem sobie to zbyt gwałtownie i szybko zamiast wyobrazić to sobie w wolniejszym tępię. Przez co zamiast pchnięcia wyszło pełne uderzenie. Jeszcze raz przepraszam. - Lekko się ukłoniłem przepraszając.

-Hmmm, więc to tak. Spróbuje z twoją poradą i zobaczymy co się stanie.- Dziewczyna poczekała, aż chłopak przyjmie pozycje i będzie gotowy na przyjęcie popchnięcia. Następnie wymierzyła w niego palcem i zaczęła koncertować duchową energię.
-Siło boska, odrzuć nieprzyjaciela! Zaklęcie destrukcyjne numer jeden - Shou! Niten momentalnie poczuł niewidzialną siłę na swojej klatce piersiowej, była wielkości piłki plażowej. Przeforsowała jego postawę i rzuciła delikatnie do tyłu. Dziewczyna użyła zaklęcia poprawnie i blondyn w żaden sposób nie ucierpiał po oberwaniu tym zaklęciem. Widoczniej uwierzyła jego słowo albo wybaczyła przez wzgląd na urodę.
-Mae-san dobrze właśnie o to chodziło. Sadao-san skup się, to nie jest takie trudne, udało Ci się przecież użyć Sai.- Nauczyciel Motywował swoich uczniów i chciał ich zarazić entuzjazmem do demonicznej magii. Teraz przyszła znowu pora na Nitena i jego próbę użycia zaklęcia. Co prawda udało mu się już użyć prawidłowo zaklęcia, ale Kuronomatsuki chciał, żeby zrobił to jeszcze raz tak jak inni.

Lekko skinałem główną na jej stwierdzenie i się przygotowałem. Kiedy zaklęcie mnie uderzyło i upadłem zdziwiłem się że nic mi się szczególnego nie stało nawet nie poczułem powietrza uciekające z płuc. Szczerzę poczuł bym się chyba lepiej z samym sobą gdybym sam nie uciekł cało z treningu a tak ona ucierpiała nawet jeśli nie zrobiłem tego specjalnie a mi nic nie jest. Mimo wszystko nie wyraziłem tego na głos i otrzepałem się wstając. Mimo że upadłem na matę więc sie nie ubrudziłem było to odruchem. Uśmiechnąłem się promienie do dziewczyny.
- No i widzisz udało się. Wystarczyły dwa podejścia. Teraz znów moja kolej.- Rozluźniłem się i wyciszyłem nie myśląc już o problemach które spowodowało wcześniejsze moje zaklęcie. Skupiłem się na swojej kontroli i spokuj. Znów ręką machnałem dość energicznie kojarząc dość silny wymach z zaklęciem bojowym tyle że wyobraziłem sobie coś innego. Jakbym położył komuś rękę na obojczyku po czym pchnał dość mocno z przyłożenia, właśnie w celu powalenia a nie zrobienia krzywdy. Bez wachania wypowiedziałem zaklęcie.
-Siło boska, odrzuć nieprzyjaciela! Zaklęcie destrukcyjne numer jeden. - Tym razem celując ponad splotem słonecznym pomiędzy żebrami tak żeby nie uderzyć w żaden nieprzyjemny punkt.

-Faktycznie, dziękuję bardzo za pomoc. Szczerze, trochę się obawiałem zajęć z demonicznej magii. Nigdy wcześniej jej nie używałam i miałam obawy, że będę trochę pośmiewiskiem tej klasy.- Dziewczyna się odprężyła i odetchnęła, była gotowa na przyjęcie zaklęcia. Blondyn zebrał ponownie energię duchową, tym razem z wizualizował sobie to inaczej niż poprzednie. Niewidzialna energia wystrzeliła z palca i uderzyła w kobietę, tym razem siła obaliła ją i rzuciła na matę. Okamibarze udało się opanować obydwa zaklęcia przed końcem zajęć, które nastąpiły chwilę później.
-Dobrze moim drodzy na dzisiaj kończymy. Bardzo się cieszy, że każdy pomimo trudów zdołał opanować oba zaklęcia.- Spojrzał wymownie na Sadao, który miał największy problem z nauką. Wszyscy wyglądali na podekscytowany po pierwszym dniu akademii, ale uśmiech był większy pod koniec dnia, niż na początku. Do Nitena podeszli koledzy ze stołówki, Sadao miał trochę kwaśną minę, ale się uśmiechał. Yamamoto uśmiechał się szeroko, był rozpromieniony po tych zajęciach.
-Ale było super, bardzo fajny rzeczy się nauczyłem, a ty jak Sadao? Widziałem, że dałeś radę, nawet pomimo twojej zakutej głowy.- Zaśmiał się delikatnie, a Oba strzelił w niego wzrokiem.
-Taaaa, na co komu te śmieszne zaklęcia jak można rzucić kogoś kamienie. A ty jak Okamibara-san podobało Ci się?-


Nie pamiętam czy mówiłem: Dopisz sobie Sai i Shou z zaklęć. +1 kontrola rei +1 Psychika

- Naprawdę wcześniej nie ćwiczyłaś? Nie widać, bo radzisz sobie świetnie. A twoje strachy prawdą się na szczęście nie stały. - po rzucaniu zaklecia podeszłem do Mae.
-Wszystko w porządku? - Wyciągnąłem w jej stronę rękę zeby pomóc jej wstać. Po zakończeniu zajęć odwróciłem soe w stronę nowych kolegów i uśmiechnąłem sie promiennie. Lekko się zasnąłem na komentarz Yamamoto.
- Co prawda to prawda. Choć ja tylko słyszałem parę razy komentarze senseia. - W moim głosie nie było jednak słychać próby naśmiewania się czy obrażenia było to nic więcej jak przyjacielski przytyk. Z mojej twarzy nie mógł zejść uśmiech a kąciki ust co jakiś czas drgały do góry kiedy próbowałem je powstrzymać.
- Podobało mi się to były przyjemne zajęcia choć popełniłem raz gafę i użyłem zbyt dużej mocy zaklęcia. Szczerzę mówiąc gdyby wszystkie zajęcia tak wyglądały to akademia była by czystą przyjemności. Choć nie sądzę żeby tak to miało wyglądać wnioskując z opowieści moich rodziców. A jak ty Yamamoto-san bo podejrzewam żeprzy twojej kontroli sensei chciał nauczyć cię czegoś trudniejszego.

-No cóż, zdarza się, ale na pewno nie taka jak Oba. Jak chcesz dam Ci kilka lekcji. A mi się bardzo podobało i żadna strata. Kuromatsuki-sensei mówi, że na drugim roku będę mógł wziąć z tego rozszerzenie dla zaawansowanych albo medyczne kido. Także jest mega zadowolony.- Yamamoto uśmiechał się szeroko i dręczył gorszego kolegę w demonicznej magii. Któremu nerw pulsował na skroni, ale nic poza groźnymi minami nic z tym nie robił.
- Zobaczysz jeszcze, kiedyś będziesz potrzebował moje siły. A ja nie wiem, czy Ci pomogę wtedy.- Odpowiedział swojemu koledze z dzieciństwa i patrzył na niego z rosnąć złością.
-To przypomnij sobie, jak ty się śmiałeś z moje tężyzny fizycznej, podczas egzaminów wstępnych. A ty jak się widzisz w tej magii?- Odparł mu młodzieniec  

Lekko spoglądałem na Obe i Yamamoto zastanawiając sie jak potoczą się w akademi ich losy, przerzucając potem wzrok przed siebie i z lekkim namysłem myśląc nad możliwymi ścieżkami i tym jakie możliwości będę miał po akademii mimo że teraz było to dużo czasu potem może to zlecieć niesamowicie szybko. Nie szczególnie wtrącałem się w ich przekomażanie bo mimo że bardzo ich polubiłem wiedziałem żeby w tej sytuacji dać im sobie trochę powypominać. Kiedy nagle bezpośrednio w moją stronę poleciało pytanie odwróciłem się gwałtownie wyrwany z swoich myśli. - Szczerzę nie wiem czy będę próbował osiągnąć zaawansowanie w kido. Moja rodzina raczej specjalizuje się w walce bronią białą i chcę tradycję kontynuować. Natomiast i tak chcę nauczyć się tyle na ile pozwoli mi mój czas i talent, każde zaklęcie nawet najslabsze, wykorzystane w odpowiedni sposób i w odpowiednim momencie może uratować życie zarówno sobie jaki i towarzyszom. Więc uważam że trzeba się skupić na każdych z tych zajęć i nauczyć się najwięcej jak się da. Choć zajęćz medycznych kido raczej brać nie będę chyba że naglę wpadnę na pomysł dołączeniado 4 oddziału.

Na trawce zostali już tylko Niten, Yamamoto i Oba. Nauczyciel zabrał materace i również poszedł zająć się innymi sprawami. Gdy Okamibara podzielił się swoim poglądami, oczy Sadao zaświeciły się. Przewiesił ramie przez blondyna i wesoło przysunął się. -Tak Okamibara-san ma rację, warto znać zaklęcia, ale liczy się tu przede wszystkim walka w zwarciu. A nie hokus-pokus dla słabeuszy. Brzdęki stali, świsty szybki ataku to jest walka.- Niten czuł coraz bardziej ciężar łapy z kolegi, który coraz bardziej się ekscytował, gdy mówił o walce.
-Zobaczymy, jak będziesz potrzebował tego hokus-pokus do uleczenia ran po walce. Znajomość medycznych zaklęć też jest ważne. Jeżeli aspiruje się do wyższych stanowisk, nie nie tylko w czwartym oddziale.- Odpowiedział Yamamoto, który dla odmiany wbijał wzrok w niebiesko włosego.
-A tam po prostu wystarczy szybciej pociąć przeciwnika, niż wróg potnie Ciebie. A stanowisko sobie wywalczę kiedyś.- Arystokrata miał pewność, że w ich przypadku działa powiedzenie. "Kto się czubi, ten się lubi."

Nie zwróciłem uwagi na brak osób na polanie bo dość miło spędzałem czas przysłuchując się przekomarzaniu Yamamoto i Oby. Kiedy Oba położył mi rękę na ramieniu i zaczął się ekscytować mówiąc o walce tylko kiwałem głową.
- Ta adrenalina, brzęk broni, niczym muzyka. Prawdopodobnie masz rację że zaklecia leczące będą potrzebne do wyrzszych stanowisk Yamamoto ale można spróbować opanować podstawowe kido lecznicze samemu a zamiast tego wziąć dodatkowe zajęcia ze swojej specjalizacji żeby ja dodatkowo rozwijać. - przedstawiłem swoje spojrzenie na sprawę. Słuchając Oby tylko się zaśmiałem.
- Oba powiem tylko że biorąc pod uwagę co mówisz będziesz idealnie pasował do 11 oddziału.

-To jedyny oddział, który brałem pod uwagę. Nie, żeby miał duży wybór, ale i tak się cieszę, że jest taki oddział. Będę mógł trzymać się swojego ulubionego zajęcia, albo się lenić. Inne oddziały mają dużo różnych zajęć wymagających obowiązków. Yamamoto pewnie, będzie chciał iść do szóstki albo czwórki. Chociaż moim zdanie zmarnuje się w medycznym oddziale, może się nie przechwala, ale ma całkiem tęgą głowę. Kiedyś w naszej wiosce, odkrył kto kradnie wodę ze wspólnych zapasów. A ile przy tym było śmiechu, raz przebrał się za stracha na wróble. No ale koniec końców ujawnił złodzieja przed forum wioski.- Sadao uśmiechał się demonicznie i trochę śmieszkował.
-Sam nie wiem. Mamy jeszcze tyle czasu, że nie ma teraz sobie tym głowy zawracać. Musi iść Oba, pan dozorca na nas czeka w akademiku. Musimy odebrać klucze i pokój.- Chłop położył dłoń na ramieniu bliznowatego.- No dobra, ale jeszcze zanim pójdziemy. To mam jedno pytanie do Okamibara-san. Jakim cudem dostałeś już miecze? Jak pytałem instruktorów, to mnie zbywali.-

- Nie dziwi mnie to szczególnie że ten oddział bierzesz pod uwagę, pozwoli ci się rozwinąć pod względem walki i będziesz z ludźmi którzy myślą podobnie. Choć opinię na temat tego oddziału są podzielone. - Lekko się zaśmiałem.
- Gdyby mój ojciec poznał Yamamoto prawdopodobnie próbował namówić by go żeby dołączył się do oddziału naukowego ja samemu nie wiem w którym oddziale chciał bym być choć mam jeszcze czas. - Kiedy padło ostatnie pytanie momentalnie, spuściłem wzrok. Musiałem zastanowić się co powiedzieć. Dzisiejszy ranek był.... no cóż nie wiem jak go opisać.
- To rodowe daisho. Gdybym był w normalnej klasie dostał bym je po zakończeniu Akademii. Ale jako że jesteśmy klasą eksperymentalną klan Kuchiki załatwił żebym zamiast przydziałowego miecza mógł mieć swoje daisho rodowe. Jest to zapłata w zamian za to że ... moja rodzina zgodziła się na moje aranżowane małżeństwo. -

-No ładnie bawią się ci arystokracji, nie ma co. Wybrali Ci żonę i jeszcze dostałeś takie fajne miecze. Nic tylko pozazdrości. Mam nadzieje, że my też dostanie swoje niedługo, tylko jak bym wolał coś konkretniejszego cięższego. A pewnie Yamamaoto dostanie Tanto albo wakizashi, żeby się nie potknął o normalnym rozmiarów miecz. - Ręka na barku Sadao zelektryzowała się i poraziła niebiesko włosego. - Auuu sory, na żartach się nie znasz. Nie raż mnie tak, bo kiedyś zejdę na zawał. Na razie Okamibara-san- Oba pomasował swój bark i odszedł już w stronę akademika.
-Nie wiem, czym byłbym dobry w budowaniu rzeczy, ale nigdy tego nie próbowałem. No nic Okamibara-san, ja też idę. Zanim ten matołek znowu coś na wywija. Chyba ostatnio bardziej się stresuje, po więcej mi dopieka.- Powiedział szatyn i uśmiechnął się. -Idziesz czy sam mam iść?- Krzyknął chłopak. -Już idę, nie drzyj się tak.- Odpowiedział mu niższy kolega i poszedł w jego stronę. Słońce na niebie był już bliżej zachodu niż południa, Blondyn czuł solidnie ssanie w żołądku. Pewnie poczułbym je dużo wcześniej gdyby nie zaangażowanie w lekcje demonicznej magii.

Lekko skrzywiłem się na słowa Oby. Ożenek i to jeszcze z osobą która nie ja sobie wybrałem nie był na szczycie listy do zrobienia. A ostrze za brak wolności nie było raczej dobrą wymianą. Ale wiedziałem jakie były moje obowiązki jako członka rodziny i że Oba sobie żartował więc szybko założyłem maskę uśmiechu nie dając po sobie poznać że ten dzień już mnie przytłacza. Naprawdę brakowało by tylko spotkanie samej kobiety lub potrójnego treningu od dziadka żeby wolał popełnić seppuku niż jutro wstawać.
- Spokojnie nie denerwuję się, wiem że to tylko żarty więc nie kusisz odrazu go razić Yamamoto-San. Do jutra Oba-san.- Lekko skinałem mu głową.
- Sądzę że był byś w tym dobry. Masz głowę na karku i jesteś inteligentny wielc szybko byś to załapał. Ale co racja to racja mógł by szybko wpaść w kłopoty. Miłej podróży, choć lepiej chyba będzie jak powiem mało problematycznej. - Po ich odejściu sam ruszyłem w stronę domu.

Okamibara pożegnał się z kolegami i ruszył w stronę swojej posiadłości rodowej. Po drodze jeszcze mijał innych uczniów akademii z różnych roczników i płci. Stołówka była pusta i już tylko panie sprzątające uwijały się z czyszczeniem pomieszczenia. Blondyn nawet usłyszał jak jedna narzekała na pierwszoroczniaków z dalekiego rukongaiu, bo strasznie nabrudzili. Zachodzące słońce przyjemnie grzało i oświetlało mu drogę. W trakcie powrotu coraz bardziej czuł głód, a każda kolejna minuta sprawiała coraz większy dyskomfort. Jeszcze dodatkowo w tej sytuacji nie pomógł zapach dobiegający z jednej posiadłości. Ktoś sobie właśnie grillował pyszną wieprzowinkę z warzywami i słodko kwaśnych przyprawach. Nitenowi aż bezwiednie zaczęła lecieć ślinka, w porę się otrząsnął i wytarł kącik ust. Po chwilę później minął go lektyka z herbem Shihouinów. Jeszcze tego by mu brakował, że akademia miała z niego ubaw na pierwszym roku. Chociaż to raczej nic nie zmieniłoby u Yamamto i Sada.

Piszemy tutaj ---> https://bleach.forumpolish.com/t2410-posiadlosc-okamibara#73927

Przygoda Tetsuyi

Gdy się obudził już było ich w pokoju tylko trzech. Czyżby oczy w nocy sprawiły mu figla? Ciężko stwierdzić. Efekty integracji nie były dla niego zbyt straszne. To prawda, był zmęczony, odczuwał suchość w ustach, jednak przynajmniej nie bolała go głowa, na co z kolei narzekał Koji. Czasu na marudzenie było za wiele, bo trzeba było spieszyć się przed pierwszymi zajęciami. Tetsuya odświeżył się, zjadł, a przy tym zauważył że tego dnia stołówka była znacznie bardziej zapełniona, a następnie udał się na zajęcia. Zaczynał od zajęć z kontroli Reiatsu u Kuronomatsuki-senseia, którego wczorajszego dnia był tak ciekaw. Pogoda ponownie dopisała, więc Shinigami w okularach kazał zabrać im maty i udać się na dwór, stwierdził przy tym, że w towarzystwie natury znacznie lepiej się myśli, niż w otoczeniu ścian.
- Rozłóżcie swoje maty tak by każdy miał dostatecznie dużo miejsca oraz mógł mnie zobaczyć i dosłyszeć co mówię. - Nakazał spokojnym, lecz stanowczym tonem. Tak się ułożyło, że obok Kurogiriego zasiadli jego współlokatorzy... W sensie Ci, których poznał. Po lewicy Koji, a po prawej Bunta. Dojrzał też na matach obie dziewczyny, z którymi siedział przy stole w Miedzianej Czarze. Czyli wszyscy trafili do grupy pierwszej, a to przypadek.
- Dobrze. Może zacznijmy od odrobiny teorii. - Zarządził spoglądając po studentach, którym wcześniej nakazał usiąść. Sam również rozsiadł się skrzyżnie na własnej macie. - Kto mi powie czym jest właściwie to Reiatsu, nad którym panowania mam Was nauczyć?

Nawet po pobudce, Tetsuya wciąż wspominał wczorajszy wieczór. Mimo, że w Miedzianej czarze nie wydało się nic aż tak niezwykłego, było to dla niego nowe doświadczenie i przejmował się wszystkim nieco bardziej niż powinien. Czy nie wypadł źle przed nowymi kolegami? Czy nie palnął czegoś głupiego? Czy nie wypił za dużo? Cóż, nie tak dużo jak Koji, sądząc po jego porannym stanie. Czy nie zniechęcił do siebie Kanojo... Kanojo! Właśnie sobie uświadomił, że zostawił dziewczynę samą, zabierając się do pokoju razem z pozostałymi. Myśl o tym prawie popsuła mu apetyt... Ale tylko prawie. Śniadanie poprawiło mu humor, a potem jego myśli skupiły się głównie wokół nadchodzących zajęć.
Kiedy znaleźli się w klasie, przypomniał sobie zaraz, co jego wczorajsi kompani wspominali o senseiu Kuronomatsukim. Pamiętał, że nie przepada za uczniami, którzy nie chcą się uczyć... To go uspokoiło, bo on zdecydowanie do takich nie należał. Nieco zaskoczyła go decyzja o przeniesieniu lekcji na zewnątrz, ale raczej pozytywnie. Lubił przebywać na świeżym powietrzu, zwłaszcza, że pogoda dopisywała. Rozłożył swoją matę w dogodnym miejscu, nie przykładając zbyt dużej wagi do tego, obok kogo się znajdzie.
Obecność współlokatorów i wczoraj poznanych dziewczyn ucieszyła go, chociaż na widok Kanojo znów na moment się rozproszył, dając się porwać uczuciu zażenowania. Przyszło mu nawet do głowy żeby do niej podejść i przeprosić za porzucenie jej bez słowa, ale głos senseia szybko przywołał go do porządku. Kiedy tylko usłyszał jego pytanie, szybko rozważył w myślach co powinien powiedzieć.
Miał pewne wątpliwości, czy dobrze myślał. Różnica pomiędzy Reiatsu i Reiryoku zawsze gdy o nich słuchał, wydawała mu się nieco trudna do zdefiniowania. Być może dlatego, że nikt mu jej dobrze nie wyjaśnił... Ale jeśli tak, to właśnie miał dobrą okazję, żeby się przekonać. Przełamał wewnętrzny opór i wyraźnie niepewnie zgłosił się do odpowiedzi.
- Reiatsu to energia, która... - zawahał się przez moment - ...a raczej siła, z jaką można wykorzystywać wewnętrzną energię duszy, aby oddziaływać na świat zewnętrzny. Ktoś może mieć w sobie dużo energii, ale nie potrafić wydobyć jej na zewnątrz, podczas gdy ktoś kto ma jej mniej, może być skuteczniejszy w kontrolowaniu jej. Dopiero gdy się jej zaczerpnie, można nią manipulować i przekuwać w konkretne techniki.
Kiedy skończył mówić, powstrzymał odruch by potrzeć policzek z konsternacją. Robił to zwykle gdy nie był czegoś pewny i gdy się stresował, a w tej chwili miał ochotę zapaść się pod ziemię.

Tetsuya był pierwszym, który się wyrwał z odpowiedzią. Ta nawet całkiem podeszła nauczycielowi.
- Tak. Reiatsu jest siłą duchową, lecz może wpływać nie tylko na świat zewnętrzny, ale możecie również wykorzystywać je do poprawiania możliwości własnego organizmu. Tu należy uważać, aby nie przeciążyć ciała, pamiętajcie o tym. - Uzupełnił nieco wypowiedź zwracając uwagę na pewną nieścisłość - Poza tym Reiatsu wykorzystujemy w poszukiwaniach jednostek, ale także do analizy przeciwnika, rzucania zaklęć, wyzwalania mocy naszych mieczy, Reiatsu sprawia, że wyjątkowo potężne jednostki starzeją się wolniej, dożywając nawet ponad tysiąca lat. Wreszcie to wysoki poziom energii odróżnia nas od zwykłych dusz. W odróżnieniu od nich musimy jeść, lecz również możemy się rozwijać. To sprawia, że naszym obowiązkiem jest wykorzystanie tego talentu do ochrony słabszych. Pamiętajcie, jednak przestrogę, że nie tylko dla nas Reiatsu jest sprawą niemal tożsamości. Istnieją również ludzie w Świecie Żywych o dużym potencjale duchowym, Ci będą w stanie Was zobaczyć, a nawet zranić, nie mówiąc już o Pustych. Mam więc nadzieje, że ta krótka przemowa przekonała Was jak bardzo ważny jest ten przedmiot. - Zakończył po czym odchrząknął i zapytał:
- Czy ktoś ma pytania do tego co do tej pory padło? Chciałbym, aby było to jasne dla każdego nim zaczniemy ćwiczenia. - Rzekł spoglądając po studentach.

Kurogiri był z siebie całkiem zadowolony. Po pierwsze przełamał się, by jednak zabrać głos, a po drugie, wszystko wskazywało na to, że się nie skompromitował tak zupełnie, jak się obawiał.
Kiedy sensei podjął temat i zaczął go rozwijać, słuchał z uwagą i ciekawością, chłonąc każde słowo. W tym krótkim wywodzie niestety nie dowiedział się wiele więcej ponad to, co już wiedział, ale wcale go to nie zraziło. Tematyka wokoło reiatsu i jego zastosowań zawsze ciekawiła go najbardziej i dlatego też gdy nauczyciel zwrócił się z pytaniem do grupy, spróbował raz jeszcze się zgłosić.
- Czy wiadomo skąd się bierze ta energia? To znaczy... Dlaczego niektórzy mają jej więcej, a inni mniej?
Zastanawiał się nad tym już od dawna, bo nikt z jego otoczenia nie miał tyle duchowej energii co on. Miał nadzieję, że sensei podzieli się z nim odpowiedzią.

Nauczyciel milczał przez chwilę z zamyśloną miną. W końcu odpowiedział:
- Nie do końca. - Spojrzał badawczo na Tetsuyę i kontynuował - Z jednej strony wiemy, że średnio przedstawiciele wielkich rodów arystokratycznych częściej dysponują wysokimi pokładami Reiatsu, jednak nie potwierdziliśmy by stopień energii był całkowicie dziedziczny. Czasem osoby, które wśród swych rodziców, dziadów czy pradziadów zupełnie pozbawionych tej mocy sami dysponują jej zawrotnymi ilościami. Skąd się ona w nich bierze? To pozostaje dla nas tajemnicą. Dlatego tak ważnym dla Gotei 13 jest poszukiwanie osób z potencjałem, bo mogą pojawić się w najmniej spodziewanym miejscu. - Wyjaśnił choć bardziej powiedział o tym czego nie wiedzą niż co wiedzą. Później Kuronomatsuki-sensei odpowiedział jeszcze na kilka pytań. Mówił np. o tym, że teoretycznie możliwości Reiatsu w kreacji i dezintegracji są nieograniczone, bo ewentualne szklane sufity uznają za kres możliwości danej istoty, a nie energii samej w sobie. Opowiadał również o możliwościach, np. w przybieraniu przez Reiatsu formy żywiołów, form stałych czy wylewów samej mocy. Wydawał się być zadowolony, że studenci są ciekawi tematu jego zajęć. Mimo tego uciął w końcu:
- Dobrze, dobrze, bo o energii możemy rozmawiać cały dzień, a i tak nie wyczerpiemy tematu. Przejdźmy do praktyki, w końcu moim zadaniem jest nauczyć Was jak kontrolować swoją moc. Pierwszą metodą pracy nad tym będzie medytacja. To ważna zdolność dla Shinigami, bo pomaga nie tylko w ćwiczeniu swego Reiatsu, ale również na przykład nawiązywania porozumienia ze swoim Zanpakutou gdy już poznacie jego imię. Zacznijmy, więc. Zamknijcie oczy, postarajcie się odciąć od wszelkich bodźców zewnętrznych, skupcie się wyłącznie na swej energii, wsłuchajcie się w nią, poczujcie jak swobodnie przepływa przez Wasze ciało, starajcie się osiągnąć harmonię z jej powolnym przebiegiem. Wówczas dopiero postarajcie się skierować ją w którąś część ciała, na przykład dłoń, tak aby wypełnić ją po brzegi. Do dzieła. - Zarekomendował co wywołało pomruk zaskoczenia, a może nawet zawodu pośród co poniektórych z studentów. To z kolei nauczyciel puścił pomimo uszu... Albo nie zauważył tego faktu. Wydawał się nieraz być tak zamyślony, że aż lekko nieobecny.

Wysłuchał odpowiedzi na swoje pytanie z uwagą, a kiedy nauczyciel skończył mówić, uznał ją za całkiem pouczającą. Jeżeli nawet shinigami nie byli pewni, z czego wynika ilość duchowej energii, mógł jedynie dziękować losowi za to, że akurat on urodził się ze znacznymi pokładami, co dało mu szanse na odmianę losu. Pozostałą część wywodu wysłuchał z nieco mniejszym entuzjazmem, ale nie mniejszą ciekawością. To była dopiero jego pierwsza lekcja w akademii, a już teraz miał przeczucie, że trafił do właściwego miejsca. Wtedy nadeszła pora na ćwiczenia praktyczne.
Poprawił się jeszcze na miejscu, żeby na pewno było mu wygodnie i nic mu zbyt szybko nie ścierpło. Potem, zgodnie ze wskazówkami senseia, zamknął oczy i zaczął skupiać się na swojej energii. Starał się zignorować wszystkie dźwięki, zapachy i doznania pochodzące z innych zmysłów, koncentrując się wyłącznie na swoim wnętrzu. Chciał wyczuć jej przebieg, jej ruch i dostroić się do niego. Wyobrażał to sobie jak wąski strumień, płynący leniwie poprzez ziemię, zataczający łagodne łuki omijające wzniesienia i nabierający tempa, w miarę jak zbocze po którym spływał się pochylało. Nurt wzbierał na silę tym bardziej, im bliżej ujścia się znajdował, a ujściem w tym wypadku była jego otwarta dłoń, spoczywająca wnętrzem do góry na jego kolanie - to tam chciał skierować energię.

Zadanie siedzenia i niemyślenia o niczym okazało się nie być tak proste jakby się tylko mogło wydawać. Tetsuya zamknął oczy i starał się odciąć od doznań zmysłowych. Z wzrokiem problemu nie było, gorzej szło z resztą zmysłów. To na dłoni usiadła mu jakaś mucha, to poczuł swędzenie, to do nosa dotarł jakiś przyjemny zapach z stołówki akademickiej. A gdy już i ze zmysłami sobie poradził nadszedł kolejny problem. Znacznie trudniejszym okazało się wyciszyć myśli. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że choć już żadne bodźce zmysłowe do niego nie docierają to jego umysł wrócił sobie wesoło do śniadania i przypomina jak to nie było fajno. Siłą rzeczy zaczął zastanawiać się co potem będzie do jedzenia. To był tylko przykład. Co gorsza Kurogiri zauważył, że z medytacją jest trochę jak ze snem. Im usilniej stara się osiągnąć ten stan tym trudniej jest w niego wejść. To zaś generowało frustracje, która była z kolei zupełnym przeciwieństwem stanu wyciszenia. Apropos snu... Czy aby gdzieś nie usłyszał jakiegoś chrapnięcia? Czyli zmysły też do końca nie zostały wygłuszone, a zatem od nowa. W końcu osiągnął stan, który mógłby nazwać czymś na kształt pół-medytacji i zaczął bawić się energią. Ledwie, jednak się zabrał to usłyszał głos nauczyciela.
- Dobrze, połowa zajęć minęła, budzimy się. - Już połowa zajęć, w życiu by nie pomyślał, że minęło tyle czasu. Oznaczałoby to, że jednak coś tam z tą medytacją mu wychodziło. - Nie spodziewałbym się, abyście już na pierwszych zajęciach zdołali wyłączyć się w sposób doskonały. Do tego tematu z pewnością jeszcze wrócimy. Póki co czas na coś bardziej efektownego. Reiatsu można również kształtować, jedną z najprostszych tego emanacji jest tworzenie świecącej kulki. - Tu wystawił palec wskazujący prawej ręki do góry, a nad nim pojawiła się jasna kulka wielkości mniej więcej piłki do gry w siatkówkę, która imitowała delikatne, białe światło.
- Jest to nie tylko metoda treningu nad kontrolą własnej energii, ale również przydatna zdolność. Spróbujcie, więc wypuścić Reiatsu na zewnątrz i ukształtować z niego kulę. - Polecił Kuronomatsuki-Sensei samemu wstając, by ruszyć spacerkiem między uczniami i obserwować ich postępy.

Był nieco zły na siebie, że medytacja nie poszła mu zgodnie z planem. Kiedy sensei wyrwał go z transu, o ile w ogóle można było tak nazwać stan w którym się znalazł, zdumiał się, że minęło tyle czasu, ale zdecydowanie nie pozytywnie. W końcu jak trudne mogła być czynność, która wymagała od niego jedynie oczyszczenia myśli. Zdecydowanie musiał nad sobą popracować, żeby na kolejnych lekcjach wypaść lepiej.
Zanim przeszedł do realizacji kolejnego polecenia rozejrzał się jeszcze pobieżnie po twarzach kolegów i koleżanek, starając się oszacować po reakcji, czy komuś z nich mogło pójść lepiej. Głównie wypatrywał rzecz jasna znajomych twarzy, czyli Kojiego i dwójki dziewczyn. Nie zamierzał jednak rozpraszać się na długo, kiedy tylko zaspokoił pierwszą ciekawość, skupił się od razu na zadaniu od nauczyciela.
Widział, że Kurunomatsuki-sensei przywołał kulkę na palcu, ale widząc jej kształt - wielkością przypominający piłkę - uznał, że łatwiej mu będzie uformować podobną kulę ponad całą dłonią. Uniósł ją więc przed siebie na wysokości pasa, odwrócił wnętrzem do góry i spróbował skupić energię tak, aby ta zaczęła gromadzić się w tym miejscu i wydostawać na zewnątrz w postaci światła. Tak jak podczas medytacji i tu próbował wspomóc się wizualizacją - wyobrażał sobie świecącą kulkę, jej kształty, jak trzyma ją w dłoni, jak razi go jej blask. Nie był co prawda jeszcze pewny, czy tak właśnie powinno się to robić, ale wydawało mu się to sensownym pomysłem.

Ruszyli do roboty. Tym razem studenci zasiedli w terenach zielonych wydawali się być bardziej podekscytowani aniżeli w przypadku medytacji. Te pozytywne emocje, jednak u co poniektórych szybko przerodziły się w irytacje. Zadanie, w wydaniu Kuronomatsuki-senseia wyglądające banalnie, przy samodzielnych próbach okazało się być dużo bardziej skomplikowane. Należało przekazać energię do ręki, wyrzucić ją z niej, uformować w kształt i ustabilizować, a to wszystko bez pomocnej inkantacji. Tetsuyi też nie wyszło. Ani za pierwszym ani za drugim razem. Pocieszającym było, że gdy rozejrzał się na prawo i lewo próżno było szukać świetlistych kulek. W końcu nadszedł przełom. Nad jego dłonią pojawiła się kula. Brakło jej jednak stałości. Zaświeciła nawet mocniej niż ta nauczyciela, jednak wypaliła się prędko znikając po chwili.
- Nieźle. Włóż w to jednak mniej energii i skup się na utrzymaniu koncentracji. - Powiedział Shinigami zza pleców chłopaka. Kurogiri mógłby przysiąść, że jeszcze chwilę temu widział go gdzie indziej, więc nieco się zląkł. Wyglądało na to, że jego wyjątkowo silna energia była przy tym ćwiczeniu utrudnieniem, a nie zaletą.

Do końca zajęć udało mu się wydłużyć żywotność swojej kulki do około pięciu sekund. Pomimo braku pełnego sukcesu mógł, jednak czuć się z siebie zadowolony, bo osiągnął lepszy wynik od większości z klasy. Po przerwie musieli udać się do sali wykładowej gdzie ponownie spotkali Kuronomatsuki-senseia, który prowadził wykład na temat Kidou. Na pierwszych, otwierających zajęciach Shinigami zapowiedział, że zajmie się absolutnymi podstawami, aby nikt nie zaczynał bez fundamentów teoretycznych, które są niezbędne do dalszego rozwoju. W rezultacie większość rzeczy, o których mówił nauczyciel były młodzianowi znane. Było o podstawowych pojęciach jak Kidou, Hadou, Bakudou czy inkantacja, różnicach między tym drugim i trzecim, do czego właściwie potrzebne są te słowa wypowiadane przed zaklęciami i czy są one niezbędne. Okazało się, że nie, ale ułatwiały i wzmacniały siłę rzucanego Kidou. Kuronomatsuki-Sensei miał głos przyjemne w odbiorze oraz płynny sposób przemawiania, w rezultacie nawet znajome treści fajnie się słuchało. Po wykładzie i przerwie, jednak czekało to co bardziej elektryzowało studentów... A przynajmniej część. Czyli praktyka rzucania zaklęć.

Piszemy dalej tutaj

Przygoda Ryutaro

Chłopak wybrał się na tereny zielone akademii, aby pod chmurką wylać z siebie co nieco potu i nadrabiać braki, z których nie był zadowolony. Gdy już wydawało się, że nic mu nie może przeszkodzić przed walką o wyższe statystyki to nagle usłyszał.
- Cześć! - Samoistnie rozejrzał się na prawo i lewo. Nikogo innego kto mógł być adresatem nie dostrzegł, więc wyglądało na to, że było to do niego. Autorem przywitania okazał się średniego wzrostu mężczyzna o długich, czarnych włosach spiętych w kucyk. Był solidnie opalony i miał mądre zielone oczy. Co ciekawe jego wiek był bardzo podobny do tego Tensaia. - Wybacz, że przeszkadzam. Zdaje się, że będziemy razem mieszkać w akademiku, więc pomyślałem, że przełamię lody. Nazywam się Hoshi, miło mi Cię poznać. - Powiedział z lekkim zażenowaniem drapiąc się po tyle głowy.
- Toooo... Jak się czujesz w akademii? Zdaje się, że większość naszych kolegów i koleżanek ma nas za tetryków? - Dodał z lekkim rozbawieniem.

Ryutaro pochłonięty był treningiem bez reszty. Wtem jednak usłyszał czyjś głos, więc rozejrzał się na boki, ale nikogo nie widział. Gdy wreszcie jednak, po kolejnej chwili, dostrzegł mężczyznę, który do niego przemawiał, to uśmiechnął się do niego lekko. Byli w podobnym wieku, mieli mieszkać razem w akademiku. Ciekawe. Czyżby mieli być najstarsi na roku?
- Ryutaro Tensai, mnie również miło. - powiedział do niego, a na następne słowa roześmiał się.
- Na razie w akademii czuję się dobrze, chociaż nie przyszedłem tutaj po to, by tak się czuć. Przyszedłem, by nauczyć się nowych rzeczy i rosnąć w siłę. - rzekł. To była szczera prawda - jego nie interesowało zawieranie znajomości, czy szukanie przyjaciół. Jego interesowały nowe umiejętności, poprawienie tych, które już posiadał.
A przynajmniej, nie szukał przyjaciół wśród osób dużo młodszych od niego, które stanowiły zdecydowaną większość w akademii.
- Nie, jeszcze nie jesteśmy tetrykami. Będziemy nimi, jak zaczniemy młodzież uciszać, by prowadzili swoje imprezy ciszej. - powiedział, uśmiechając się pod nosem. Na chwilę odłożył trening na bok, postanawiając, że da się wciągnąć w tę konwersację. Przynajmniej jego ciało odpocznie chwilę, zanim wróci do katowania go.
- Na którym jesteś roku? Wybacz, ale nie widziałem cię na dzisiejszych zajęciach. - zapytał, ciekawym będąc, czy w akademiku mogły mieszkać razem osoby z różnych roczników.

- Oj, oj wszyscy tu po to jesteśmy, ale czyż szybciej się nie kształci w odpowiednim środowisku? - Zapytał chyba retorycznie Hoshi w kontekście tego, że Ryutaro nie jest w Akademii, aby dobrze się czuć. - Wszyscy tu sprawiają wrażenie strasznie zabieganych. Ciekawe czy to tylko kwestia, że ledwo zaczęliśmy... Czasem trzeba przystanąć w biegu, bo się dostanie na głowę. Jeśli wiesz co mam na myśli. - Dodał w tym samym temacie. Uwaga Tensaia nieco go rozbawiła.
- Oh, to jeszcze musielibyśmy doczekać jakiejś imprezy. Póki co większość chodzi jakby ktoś im trzonek od miotły wsadził w tyłek, a zwłaszcza Ci ze szlachty. Może w moim okręgu Rukongai było biedniej, ale ludzie z pewnością byli bardziej rozrywkowi. - Ocenił dość frywolnie.
- Tym samym co Ty. Staram się stać na uboczu i nikomu nie zawadzać. - Powiedział wesoło. Faktycznie gdy Ryutaro pogmerał w pamięci to przypomniał sobie, że dostrzegł go raz jeden, jedyny gdy ten pojedynkował się na zajęciach z Zanjutsu. Gość wypadł dość przeciętnie, choć trzeba przyznać, że miał naprawdę dobrego przeciwnika. Z tego względu walka trwała krótko i niespecjalnie wyżynała się w pamięci.
- No, ale co tu będziemy gadać. Co powiesz na pójście do jakiegoś lokalu, by się lepiej poznać? - Zaproponował z pewną dozą zażenowania w głosie. Chyba nie był człowiekiem, któremu zawieranie nowych znajomości przychodzi całkiem naturalnie.