Drużyna Sanko, Rui, Tetsuya.

Puści-pająki wysokości niezbyt wyrośniętego psiaka. Nie tego spodziewał się Tetsuya zastawiając swoją pułapkę. Liczył na równie masywnego kolosa jak ten wcześniejszy. Miał nadzieje, że wpadnie na łańcuch z impetem i ten wyprowadzi go z równowagi. To się nie mogło udać, nie z takimi przeciwnikami - wiedział o tym już od chwili kiedy ich ujrzał.
Pająki zaczęły wspinać się po drzewach. Tetsuya ani nie miał czasu, ani nie wiedział jak ma zareagować. Pusty go dziabnął. Bolało - syknął głośno nim spadł, potem jeknął gdy znalazł się na ziemi. Bolało bardziej, ale nie było czasu użalać się nad sobą. Był niemal pewny, że nie ma nic złamane, musiał się więc szybko się pozbierać i wracać do walki, wrogowie nie poczekają.
Rui nie został znaleziony - to dobrze, Kurugori liczył na jego rychłą interwencje. Postanowił ułatwić mu zadanie ataku z zaskoczenia. Wzmocnił się duchową energią (+4 szybkość, +3 siła) i zaatakował, by skupić na sobie uwagę pająka.

Zaatakował i trafił. To był niewątpliwie sukces, wiedział jednak, jak źle mogło się dla niego skończyć podjęte ryzyko. Serce niemalże wyskoczyło mu z piersi kiedy pająk szykował się do kontry. Kurogiri zdawał sobie sprawę, że nie zdoła wykonać uniku na czas. Zamknął oczy, szykując się na najgorsze. Gotów przyjąć cały ból, który dopiero miał nadejść... Nic się jednak nie stało. Otworzył oczy i dostrzegł tylko Ruiego stojącego nad ciałem pokonanego stwora.
Odetchnął z ulgą i kiwnął towarzyszowi w podzięce za pomoc. W międzyczasie Sanko swoją niespodziewaną szarżą pozbyła się następnego przeciwnika. Dobrze, nie miał już siły by dalej walczyć. Potrzebował chwili przerwy. Potrzebował opatrzeć rany i uspokoić oddech.
- Dobra... Robota... - rzekł do towarzyszy, choć słowa z trudem przeszły mu przez gardło. - Trzeba zwinąć łańcuch... Opatrzyć rany...
Uwaga była skierowana bardziej do siebie niż do nich, chociaż miał nadzieję, że któreś z dwójki zajmie się łańcuchem. On w tym czasie wydobył ze swojej apteczki materiały na opatrunki i zaczął zajmować się swoimi ranami. Nie miał czasu by zrobić to idealnie - w każdej chwili mógł pojawić się przeciwnik, a poza tym czas uciekał, nie mógł spowalniać drużyny. Skupił się na tym by oczyścić rany oraz zapobiec dalszej utracie krwi. Kiedy skończy, zaoferuje pomoc także Sanko.
Powoli zaczynał wierzyć, że te zawody nie są dla niego. Wielkolud w swoich atakach skupił się na Ruim, który świetnie unikał trafienia. Gdyby Pusty, tak jak pająki, za cel obrał sobie Tetsuye... Wolał o tym zbyt długo nie myśleć. Przy kolejnym przeciwniku trzeba będzie bardziej uważać. Najlepiej zachować dystans i ograniczyć się do kidou.

Pozwolił sobie na moment nieuwagi i mało brakowało, by przypłacił to co najmniej poważnym urazem. Zbliżający się pocisk dostrzegł kątem oka. Odruchowo odskoczył w ostatniej chwili i choć umysł wydał rozkaz ostrzeżenia przy tym towarzyszy, nie zdążył. Nastąpił wybuch, który posłał go na najbliższe drzewo. Uderzenie wyrwało mu oddech z piersi, a usta rozwarły się szeroko w bezgłośnym okrzyku. Przez krótką chwilę był zamroczony. Wśród natłoku myśli jakie przechodziły mu przez głowę pojawiły się również te zdradliwe, zgubne w skutkach. Całkiem wygodne to drzewo i może sobie przy nim zostanie... Nie, zaraz ją odegnał.
Potrząsnął głową, by przywołać się do porządku i podniósł wzrok w poszukiwaniu przeciwnika. Zobaczył humanoidalnego Pustego szarżującego na Ruiego. Kolejny przeciwnik tak szybko... Co robić? Stracił już dużo energii, być może tyle co nigdy wcześniej. Musiał się oszczędzać i liczyć na towarzyszy. Nie tracił czasu by podnieść się z ziemi, zamiast tego wziął głęboki wdech wznosząc ku górze dwa palce - wskazujący i środkowy - celując nimi we wroga.
Zaczerpnąć reiatsu i wolą nadać mu kształt. Okiełznać i wypuścić. Odpowiednio pokierować. Skupienie. Precyzja. Opanowanie. To był klucz. Dłoń przestała mu drżeć, głos nabrał mocy, w oczach zapłonął ogień.
- Siło boska, skrępuj nieprzyjaciela! Zaklęcie wiążące numer jeden - Sai! - zarecytował i odrzucił ramie w bok w geście zwieńczenia.
Zaklęcie było proste i niezbyt silne. Tetsuya wiedział, że nie powstrzyma wroga na długo. Być może nawet walka toczyła się zbyt daleko by był w stanie tam sięgnąć - nie był w stanie tego ocenić z tego miejsca. Nieważne, musiał spróbować.