Drużyna Sanko, Rui, Tetsuya.

Koza usłyszała świst nadlatującej ognistej kuli. Wydała z siebie pisk uskakując przed nią oraz wylądowała w krzakach. Rozeznała się w sytuacji. Widząc, iż jest to hollow podobny do tego, z którymi już walczyli uśmiechnęła się do siebie. Poradzili sobie z jednym. Dlaczego mają nie poradzić sobie z drugim?
Sanko zebrała się w sobie, żeby wyskoczyć z krzaków i wykonać wymach na górne partie ciała pustego. Krzycząc przy tym żywo.
- DORYAAAA!

(+7 siły)

Kurogiri szybko pozbierał się z ziemi i zabrał za inkantowanie zaklęcia. Pusty w tym czasie bardzo szybko skracał dystans, odwzajemniona szarża Ruiego nie pomogła mu przy tym. Niebieskooki widział, jak pusty już robi zamach na niskorosłego kolegę. W ostatniej chwili zdołał rzucić zaklęcie, a ramiona stwora zostały związane niewidzialną więzami za plecami. Rui manewrował między nogami pustego i spróbował pociąć mu dolne kończyny kilkoma cięciami, niestety stwór okazał się zręczniejszy niż jego wcześniejsza wersja albo po prostu miał więcej szczęścia. Ruiemu również dopisywało szczęście, ponieważ wróg próbował go skopać, ale nic mu z tego nie wyszło. Pusty napiął mięśnie i rozerwał wiążące go sznury, zaklęcie w wersji podstawowej nie dysponowała zbyt dużą mocą pętającą. Ostatnia z krzaków wyskoczyła Sanko cała na biało, wzmocniła swojej mięśnie i bardzo mocno zdzieliła stwora w potylice. Który upadł na kolano jedną ręką podpierał się, aby nie upaść, drugą chwycił się za głowę, oczy miał zamknięte i robił minę, jakby coś dzwoniło mu w uszach. Ewidentnie potrzebował czasu, aby dojść do siebie po tak silny ciosie. Sanko za to czuła mrowienie w dłoniach po uderzeniu, po uderzeniu. Coś jakby uderzyła drewnianym kijem w kamiennej ścianie i siłą częściowo wróciła do niej.

Kurogiri -1PR
Sanko -7PR

Rui się nie zatrzymywał. Widząc, że przeciwnik jest ogłuszony i klęczy , postanowił zaatakować prostym sztychem prosto w pierś, następnie szybko wyjmuje ostrze z piersi stwora, wykonując kolejne szybkie cięcia na korpus. Odskakuje dając szansę kolegą i koleżanką. Musiał trochę zregenerować siły. Szukał słabych punktów pustego.

Przez umysł Tetsuyi przelała się ostrym nurtem mieszanina dwóch sprzecznych uczuć - satysfakcji, że jego sztuczka podziałała i złości na siebie, że nie włożył w nią więcej mocy.
Dwójka jego towarzyszy dobrze radziła sobie z przeciwnikiem. Nie był pewny czy powinien włączyć się do walki w zwarciu, narażając się na atak. Miał świadomość, że jego umiejętności są znacznie niższe niż kompanów, jeśli nie wzmocni się swoją energią, a na to nie mógł sobie pozwolić. Jeśli zostałby trafiony przez rosłego Pustego zawody mogłyby się zakończyć zarówno dla niego, jak i reszty drużyny.
Złapał pewnie ostrze i stanął w gotowości. Nie zamierzał się wtrącać jeśli nie będzie takiej potrzeby, jeśli jednak zauważy, że jego towarzyszom coś zagraża, ruszy do ataku i ich obroni. Takie miał postanowienie. Przy okazji z pewnej odległości mógł lepiej obserwować pole bitwy i szybciej zauważyć, jeśli kolejny przeciwnik będzie chciał wziąć ich z zaskoczenia.

Sanko solidnie przydzwoniła w tył głowy pustego. Powracająca siła uderzenia wprawiła w wibracje kij, ręce go trzymające oraz samą kózkę. Trzęsła się, jak galareta próbując utrzymać kostur w dłoniach. Nim się uspokoiła znalazła swój kolejny cel. Już nie musiała skakać, żeby dosięgnąć czaszki pustego. Dziewczyna uniosła kij nad głowę, po czym opuściła go na czerep wroga, tudzież rękę zasłaniającą, krzyknąwszy przy tym żywo.
- HIYAAA!

(+7 siły)

Rui podbiegł do ogłuszonego pustego, który poruszał się bardzo mozolnie. Wykonał dwa uderzenia, pierwsze pchnięcie w na korpus, które gładko wbiło się w pierś stwora i następnie szybko wyszarpał ostrze, by jeszcze poprawić cięciem poprzecznym w ramie. Krasnolud nie dostrzegł żadnych słabości przeciwnika, bo ten w żaden sposób się nie poruszył. A słabe punkty nie był w żaden sposób podświetlone czy uwydatnione. Tetsuya nie wiedzieć czemu nie chciał wykorzystać okazji i uderzyć ogłuszonego stwora. Może obawiał się, że podczas jego kolejki ocknie się i odda mu. Doglądał otoczenia i sprawdzał, czy przypadkiem nikt inny nie potrzebuje jego pomocy. Nie musiał nikogo zasłaniać własnym ciałem, bo pusty dalej był mocno z konfundowany. Sanko po raz kolejny postanowiła się nie patyczkować, wzmocniła swoje mięśnie koleją dawką energii i podniosła najwyżej jak mogła swój kostur i spuściło go w kierunku głowy przeciwnika. Pusty jednak pomimo ogłuszenia zdoła zasłonić wrażliwą maskę ramienia, które przyjęło cały impet ciosu. Sanko usłyszała jak coś trzaska i to nie był jej kij.

Sanko -7PR

Rui widząc ruch Sanko, nie zastanawiał się zaatakował prostym sztychem szyję przeciwnika, wyszarpał ostrze i jeszcze dwukrotnie ponowił atak w ten sam punkt. Podejrzewał, że jego słabe ataki nie rozbiły by maski, lecz szyją to co innego. Poczucie z udanej walki zalewała karła przyjemnym ciepłem i radością że starcia. Towarzysze też dobrze sobie radzili.

Pusty był przytłoczony, a to nadawało okazję do ataku. Mimo wszystko, Tetsuya nadal się wahał. Nadal czuł, że wystarczy jeden błąd, jeden gwałtowny ruch ze strony Pustego, by zaprzepaścić starania towarzyszy. Z drugiej strony oni dawali z siebie wszystko, podczas gdy on stał z boku. Musiał im pomóc go wykończyć.
Ruszył biegiem w kierunku przeciwnika. Masywny Pusty walczył chaotycznie i bez planu, można więc było liczyć, że nie był świadom obecności kolejnego wojownika. Sanko atakowała od góry, musiał się bronić przed jej potężnymi ciosami, pozostało więc wykorzystać jego odsłonięcie i uderzyć od flanki. Zbliżył się na ile mógł i wyprowadził cięcie.

Sanko odetchnęła głęboko, po czym ponowiła uderzenie. Tym razem z mniejszym zapałem. Póki będzie uderzać z tej samej strony, to przeciwnik nie będzie mógł robić nic innego niż się bronić. Zaczęła współczuć pustemu. Tak nie wypada, trzech na jednego. Jakby to była koleżanka lub kolega z akademii, to dla samego fair play przyłączyłaby się do niego. Ale nie był to nie był żaden z uczniów akademii, ani nawet znana jej dusza. Mieli do czynienia ze śmiertelnym wrogiem. Kózka nie mogła pozwolić sobie na momenty słabości. Nie w takiej śmiertelnej walce. Jeśli przeciwnik nie przestanie się ruszyć, to któryś z członków drużyny może przestać. Nie chciała tego, więc...
Zamachiwała się kijem raz po raz.
- Dora! Dora! Dora! Dora!

Pierwszy zaatakował Rui, który chciał dźgną, przeciwnika w szyje. Niestety na jego nie korzyść pusty podniósł się do góry. Niski uczeń niestety nie dosięgnął szyi i musiał zadowolić się korpusem. Pusty chwycił wbity miecz i Zetsu miał problem, nie był w stanie go wydobyć z ciała. Siłowa się ze sztucznym pustym, ale niestety był on znacznie silniejszy. Już duży pusty szykował się do ataku na kurduplu, jednak na jego szczęście. Jego koledzy z drużyny przeprowadzili symultanicznie z różnych stron. Sanko okładał pustego niczym stara babcia złodzieja, który próbował zabrać jej torebkę. Tetsuya za to uderzył ciecie poprzeczny w bok stwora i zostawił tam pokaźna głęboką ranę. Pusty po tych wszystkich ciosach momentalnie runął na ziemie i już nawet drgnął. Sanko miała pewność, że jest martwy. Świadczyły o tym drobne otarcia na delikatnych dłoniach od kija. Drużyna piąta załatwiła kolejnego pustego, który sam przyszedł do nich. Wszyscy już odczuwali zmęczenie, a ich szaty były już wilgotne od potu. Teraz faktycznie mogli powiedzieć, że czuli się jak po dobrej rozgrzewce u Mito senseia.


(Piszcię co robicie gdzie idzicie)

Tym razem się udało i towarzysze pomogli, pusty był dość silny, lecz współpraca się opłaciła. Rukończyk przez chwilę ciężko łapał oddech, ubranie lepiło się do ciała od potu. Miał zamiar chwilę odpocząć. Reszta grupy z pewnością też. Usiadł po prostu pod drzewem. Nasłuchiwał i wypatrywał zagrożeń. Miał nadzieję na chwilę wytchnienia. Jak grupa zdecyduje, że trzeba iść to pójdzie.

Po skończonej walce Tetsuya odetchnął z wyraźną ulgą. Głos zmęczenia przybierał coraz donioślejsze tony z każdą kolejną walką. Powoli ale odczuwalnie narastało w nim poczucie, że porwał się w coś nie na swoje siły. Na szczęście były też inne głosy - determinacja, adrenalina, satysfakcja z wygranej i troska o dobro drużyny, bo w końcu na czas tych zawodów mieli stanowić jedność.
Sprawdził swój naprędce przygotowany opatrunek i uznając, że jest dostatecznie dobry przeniósł wzrok głębiej w las.
- Ruszamy dalej? Nie widziałem żadnych rozbłysków, więc pozostali zdaje się jeszcze walczą. Proponuję kierować się do centrum, tylko może... nieco wolniej.
Wyraził opinię ale i tym razem ruszy po prostu za resztą.

- Ufff... Kolejny z głowy.
Dziewczyna westchnęła, po czym wbiła kostur w ziemię, tak nie za głęboko, żeby się na nim oprzeć. Zrobiła sobie krótką przerwę, żeby się pozbierać, złapać oddech oraz wytrzeć twarz o rękaw. Przydałby się teraz prysznic, dłuższa kąpiel, albo sauna. Czuła się brudna. Oraz powoli zaczynała się robić głodna. Pogłaskała się po, już nie tak rozdętym brzuchu, który zaczynał wracać do normy. Teraz tylko biust jej ciążył, z czego nie była do końca zadowolona. Beee...
- Możemy iść. Ale nie co wolniej. Wyjdę na prowadzenie i będę nasłuchiwać. Nie chcielibyśmy wpaść na to co wydało taki potworny ryk.
Sanko wyjęła kostur z ziemi oraz rozmasowała dłonie. Te były wyrobione od regularnego machania tanrenbo, a i tak po tej potyczce miała przetartą skórę na odciskach. Chyba będzie potrzebowała cięższego drewnianego klocka do ćwiczeń. Spojrzała po członkach swojej drużyny, uśmiechnąwszy się.
- Dobra robota, Rui-san, Tetsuya-san.
Ukłoniła się towarzyszom, a następnie ruszyła do miejsca, gdzie wydawało jej się być centrum lasu. W razie czego Tetsuya ich pokieruje.

Drużyna numer pięć postanowiła odpocząć przed wyruszeniem dalej i był to bardzo dobry pomysł, kto wie co może czekać za rogiem. Wymienili się kilkoma spostrzeżeniami, Tetsuya sprawdził swój opatrunek i byli gotowi do drogi, Rui usiadł pod drzewem w ciszy, a Sanko rozmasowywała ramiona i sprawdzała stan swojego żołądka. Ewidentnie wrzuciłaby coś na ząb jak nie całą spiżarkę albo pole uprawne kapusty. Grupa ruszyła i kierowała się do środka pola wole uniknąć stwora, który ryczał niedawno. Utrzymywali swoją formację, Sanko był z przodu jako zwiadowca, który sprawdza teren. Tetsuya był najsłabszym członkiem drużyny jeżeli chodzi o walkę, dlatego zajął drugiej miejsce w sztafecie. A za nim biegł zabezpieczający tyłu Rui, w takim zestawieniu byli najmniej podatnik na atak znienacka. Sanko poczuła już znajomy zapach, skierowała głowę w kierunku woni i zobaczyła pojedynczego pajęczaka, który przechadzał się po lesie. Nie zauważył ich jeszcze, ale to nie był jedyny zapach, który czuła kózka. Był jeszcze jeden, nie czuła go wcześniej, ale był odrobinę podobny do woni sztucznych pustych. Nie mogła też zlokalizować jego dokładnego źródła. W tej części lasu panowała prawie absolutna cisza, którą czasami przerywał szmer liści albo odgłosy ptaków.

Sanko zwolniła kroku, aż nie stanęła nieruchomo. Podniosła głowę do góry i rozejrzała się nosem. Pokazała palcem w kierunku skąd czuła pajęczaka oraz skomentowała go na tyle na ile dyskretna mogła być koza.
- Pająktam.
Szepnęła energicznie dźgając powietrze. Jednakże na tym nie poprzestała i dalej próbowała złapać inny, obcy zapach. Instynktownie zrobiła krok do tyłu, cofając się do swoich współtowarzyszy. Oglądając się ze siebie przyłożyła do ust palec wskazujący. Szeroko otwarte oczy zdradzały niepokój.

Odpoczynek pozwolił mu nie tylko odzyskać nieco sił, ale też uspokoić myśli. Zrobił w głowie szybkie podsumowanie tego, co do tej pory udało im się osiągnąć na zawodach. Nie tylko ile punktów zdobyli, ale też jak wyglądały ich walki, które decyzje były słuszne i co mogli zrobić lepiej. Ostatecznie doszedł do fundamentalnej konkluzji, że... właściwie to nie wie. Każda walka była inna i nie szło tak naprawdę nic przewidzieć, ani zaplanować. Jedynym kluczem do zwycięstwa jaki był w stanie dostrzec było szybkie reagowanie i adaptowanie się do sytuacji - coś w czym nigdy nie był dobry, a co gorsza, coś czego trudno było się nauczyć. Chodziło o instynkt.
Odpoczynek dobiegł końca szybko i równie szybko razem z resztą drużyny znaleźli się w ruchu. Kiedy tak przemierzali las, drzewa wydawały się być nieco bardziej złowieszcze niż wcześniej, jakby skrywały w sobie jakąś niewypowiedzianą groźbę. Czy to uczucie było pokłosiem niedawnego ataku z zaskoczenia? Nie, to nie to. Kurogiri zwyczajnie podświadomie zdawał sobie sprawę, że z każdą chwilą będzie coraz trudniej.
Biegnąca z przodu Sanko nagle zwolniła kroku, a zaraz potem zatrzymała się zupełnie, by wskazać coś w oddali. Spojrzał za jej gestem i przyjrzał się przeciwnikowi. Kiwnął jej i wyciągnął w kierunku wrogiego stworzenia dwa palce, gotów do składania inkantacji, jednak zanim do tego przeszedł dziewczyna zaczęła się cofać zaniepokojona. Coś było nie tak.
Opuścił palce i schował się za najbliższym drzewem, żeby Pusty czasem ich nie dostrzegł. Potem rozejrzał się czujnie. Szybko uświadomił sobie, że jest zbyt cicho.  
- Zasadzka? - wyszeptał cicho, spoglądając po towarzyszach. To by było dziwne, Puści z którymi walczyli do tej pory byli zdecydowanie za głupi na zastawienie pułapki. Czy silniejsze egzemplarze mogły być inne? Nie podobało mu się to.

Rui odpoczną trochę. Chwila wytchnienia zawsze była cenna. Sanko wyczuła coś o wiele gorszego niż pająk. Mógł to być pusty najsilniejszej kategorii, albo też ten nieskategoryzowany. Dziwnym był fakt prawie kompletnej ciszy, to zawsze było podejrzane. Rukończyk wytężył wszystkie zmysły i mocniej zacisnął dłonie na rękojeści katany. Wolał być przygotowany, ukrył się za drzewem i obserwował otoczenie.

Sanko zachowała się ostrożnie i nie rzuciła się jak szczerbaty na suchary. Poinformowała członków swojej drużyny i przygotowali się oni na ewentualną zasadzkę. Dziewczynce nie dawał to spokoju, ten pół znajomych zapach rozglądała się, ale niczego nie mogła dostrzec. Rui oraz Tetsuya rozglądali się i szukali ukrytych wrogów, którzy czyhają na ich życie. Wcześniej puści nie przygotowywali się na ich przybycie, to było coś nowego i dziwnego. Intuicja nie zawodziła młodego Kurogiriego w grze ujawnił się kolejny gracz. Kozica wyczuła zapach jeszcze jednego pająka, ale nie gdy już miała otworzyć usta. Usłyszeli szelest z krzaków za nimi i momentalnie coś bardzo szybko poruszającego się wyleciało z krzaków. Rui ledwo zdążył podnieść miecz do góry, by zablokować cios, który był wycelowany w kark. Był to niski humanoid z ostry brzytwami wychodzącymi wzdłuż kości promieniowej. Na jego masce był numer jeden i był to najbardziej wartościowy przeciwnik na polu bitwy. Jedni by powiedzieli, że trafili w dziesiątkę, ale jeszcze trzeba być w stanie zgryźć tak twardy orzech. Pusty ryknął i w stronę Sanko pobiegł pająk, który od grodził ją od Ruiego, z krzaków wybiegł jeszcze jeden pająk, który związał walką Tetsuye. Wygląda na to, że puści utworzyli bandę łysego i zamierzali ich wykończyć szybkim i zdecydowanym atakiem.

Kózka prawie nie popuściła, gdy pierwszy pusty zaatakował Rui. Przebiegł ją nieprzyjemny, przeszywający ciało i mięśnie chłód. Ryk hollowa-jedynki wyrwał ją z paraliżu. Jednakże nim zdążyła zrobić jakikolwiek ruch, to drogę odciął jej pajęczak. Dziewczyna zaczęłą ciężej oddychać. Skończyły się gry i zabawy. Musiała jak najszybciej najszybciej pozbyć się najmniejszych przeciwników, żeby skupić się na największym. Choć pusty-przywódca wcale taki duży nie był.

Przypomniawszy sobie skuteczną metodę walki z pająkiem, złapała kij szeroko oburącz i pobiegła przez pająka, w kierunku Rui-san. Jeśli pająk postanowi odskoczyć, to skręciła za nim. Już raz takiego zgniotła. (+3 zręczności, +3 szybkości)

Już po samym sposobie ataku i możliwości kierowania hollowami przez "jedynkę" ta walka zapowiadała się niezwykle. Sam atak był wykonany dobrze, chwila nieuwagi i Rui straciłby dosłownie głowę. Blokując cios naparł na przeciwnika, by następnie go odepchnąć by mieć szansę na żądanie szybkich ciosów na korpus w okolicę klatki piersiowej. Po tym ataku odskakuje przechodząc do obrony tak by potem móc wyprowadzić szybką kontrę.
Pusty nie myślał, źle chciał wyeliminować Rukończyka jako pierwszego, ponieważ wziął go za najgroźniejszego.

Kurogiri spodziewał się ataku, ale ten i tak go zaskoczył. Trójka przeciwników, z czego jeden jeszcze bardziej niebezpieczny od tych, z którymi walczyli do tej pory. Nie wyglądało to kolorowo, ale w tej chwili było już za późno na żale - trzeba było jakoś sobie radzić.
Skupił energię i wzmocnił swoje ciało (+4 szybkość, +3 siła). Musiał sam uporać się z pająkiem, by nie być ciężarem dla pozostałych. Starał się walczyć w taki sposób, by nie stanąć plecami do żadnego z pozostałych przeciwników. Wątpił by był w stanie szybko pozbyć się pajęczaka, więc zamiast jednego potężnego ataku starał się wyprowadzić kilka szybkich cięć, by utrzymać na sobie jego uwagę i jednocześnie zwiększyć szansę, że któryś okaże się skuteczny.

Rui postanowił się siłować z przeciwnikiem pomimo swoje wątłej postury. Czuł, że pomimo tego, że wkłada w to całą swoją siłę, a przeciwniki nawet nie drgnął i nawet zaczął przepychać miecz niskorosłego do boku tak, aby go zbić i odsłonić wrażliwe ciało. Rui się poszczęściło i gdy przeciwnik włożył, jeszcze więcej siły w ramiona poślizgnęła mu się stopa. Przez co jego klincz stracił na sile, a niskorosły zwiększył dzielony ich dystans. Plan grupy pustych był piekielnie prosty i bardzo skuteczny, jednak miał jeden mankament. Przewagę zyskuje ten, który pierwszy załatwi przeciwnika. Kurogiri za to nie tracił czasu i zabrał się za pająka, który miał za zadanie odciąć go od kolegów. Wzmocnił się energią duchową i przystąpił do serii cięć. Jego przeciwnik chyba był nieco ospały albo cierpiał na wadę oprogramowania. Ponieważ dwa cięcia chłopaka przeleciały po jego torsie, a on dopiero zareagował i zablokował trzeci cios swoim odnóżami. Pająk spróbował oddać chłopakowi, ale jego cios był zbyt wolny. Sanko przystąpiła do realizacji prostego, ale prawdopodobnie skutecznego planu. Chciała tak, jak poprzednio podbiec do kolegi taranując robala, gdyby spróbował uniknąć zamierzała go rozgnieść. Doładowała się energią i ruszyła, pająk nie był głupi i nie zamierzał dać się stratować. Uskoczył w bok, a wtedy dziewczyna zrobiła za nim szczupaka. Kij spoczął na podwoziu stawonoga i zrobiła z nim touchdowna. Tym razem jednak nie usłyszała dźwięku łamanej porcelany albo kości. Owad dalej żył i dziko wierzgając próbował zrzuci z siebie Sanko.

Sanko -6 PR
Kurogiri -7PR

Przeciwnik okazał się o wiele silniejszy niż dotychczas jego oponęci. Wzmocnił swoje ciało (+6 siła) wyprowadzając serię mocnych ciosów na korpus napastnika i wykonuje odskok przyjmując postawę obronna z wyciągniętą pronią przed siebie.

Szybkość działała - Kurogiri wiedział, że nie może zbytnio się nadwyrężać, chwycił się więc tej myśli kurczowo. Utrzymał taktykę dynamicznego ataku głęboko licząc, że wystarczy wzmacniać tę jedną cechę swojego i tak mocno niedoskonałego stylu walki (+4 szybkość), by pokonać słabszego przeciwnika i jak najszybciej dołączyć do Ruiego. W tym samym czasie wewnątrz jego ciała adrenalina i determinacja toczyły swoją własną walkę o dominację z potężnym przeciwnikiem jakim było zmęczenie. Walkę z góry skazaną na niepowodzenie, bo w miarę jak jedna strona słabła, druga rosła w siłę. Pozostało liczyć na to, że rozstrzygnięcie nie nastąpi jeszcze w trakcie tej potyczki. Nie, teraz musiał dać z siebie wszystko. Moment prawdy, bo jeśli uda im się pokonać przeciwnika z numerem 1, nie tylko zyskają znaczącą przewagę punktową, ale również, a może nawet przede wszystkim, przekonają się, że są w stanie sprostać każdemu wyzwaniu.

Miała już pająka w uścisku i nie zamierzała puszczać. Przycisnęła go do ziemi kijem/rękoma, żeby jej nie uciekł, tudzież wycisnęła z niego siły. Nie mogła ruszyć się ciałem, więc ruszyła głową. Dosłownie. Trzymając pustego odchyliła głowę do tyłu, po czym opuściła czoło na jego głowotułów. (+4 siły)

Rui po raz pierwszy podczas zawodów postanowił użyć swojej energii duchowej, nie miał co prawda dużo, ale teraz zamierzał z niej skorzystać i przechylić szale na swoją stronę. Ze wzmocnioną tkanką siłową rzucił się ponownie na swojego przeciwnika. Doskoczył do niego i wykonał serię cięć, pusty szybko skontrował pierwsze dwa uderzenia swoim ostrzami. Iskry i odgłos uderzeń stali niósł się po lesie. Trzecie uderzenie dosięgnęło celu i Zetsu wypracował większe tempo i przeciwnik nie mógł nadążyć, jednak nie było to czyste trafienie we wrażliwy, punkt a jedynie płytka rana lewego ramienia. Tetsuya starał się zachować dynamikę walki i zmusić przeciwnika do dostosowania się albo śmierci, pająk starał się nadążyć nad ruchami nieniebieskookiego. Zrobił szybki wypad do przodu i trzymając miecz w odwodzie, wykonał cięcie z dołu ku górze, gdy pająk spróbował uskoczyć przed ciosem, jednak jego odskok do tyłu był za wolny. Katana Tetsuyi świsnęła po podbrzuszu owada. Miecz ciął głęboko, a z ranny trysnęło dużo płynów. Owad padł grzbietem na ziemie, ale szybko się przeturlał i zebrał do kupy. Co prawda był w okropnym stanie i nie ciężko było stwierdzić, że już większościom odnóży jest w grobie.
Sanko siłowała się z pajęczakiem, który wierzgał szalenie. Dziewczynka usztywniła jego pozycje, przy pomocy kija. Docisnęła go do ziemi z całej siły i odchyliła, jak tylko najdalej mogła głowę, by następnie spuścić na pajęczaka zabójczego baranka śmierci. Miała duże szczęście, bo owad sam wysunął czoło w jej stronę, bo próbował ja sięgnąć żuwaczkami i odsłonił się całkowicie. Uderzenie było czyste, szybkie i celne, maska pustego pękła na trzy części po uderzeniu dziewczynki. Jej przeciwnik padł na ziemie jak długi i już się nie ruszył.

Tetsuya widział, że stan jego przeciwnika jest ciężki. Musiał go jak najszybciej dobić, nie dając mu szansy do ataku. Poprawił chwyt na rękojeści i zmienił postawę, przybierając nieco bardziej odsłonięta, ale jednocześnie oferującą większe pole manewru do ataku. Chciał zakończyć to jednym ciosem i to siłą własnych mięśni.
Kiedy tylko pająk ponownie stanął na swoich odnóżach, Tetsuya rzucił się na niego wykonując silne, acz ryzykowne cięcie (Reckless atak), zamiast reiatsu wkładając w nie całą swoją pozostałą determinacje i wolę walki. Miał tylko nadzieje, że to wystarczy.

Przeciwnik bronił się dzielnie, był bardziej wymagający niż poprzedni puści. Nigdy sobie nie wyobraźał pustego, co by używał ostrzy. Wzmocnił siłę (+6siła) mocniej przypierając przeciwnika, wyprowadzając nadal szybkie i precyzyjniejsze ataki na korpus nie zwalniając tempa. Wyprowadzając ciosy wypatrywał luk w obronie by precyzyjniej zadać obrażenia kataną. Płynnie zmieniał konty i ataki, nie tracąc tempa.



HP 38/38
PR 36/42

Dziewczyna poczuła nagły przypływ dumy. Uśmiechnęła się od ucha do ucha i pomyślała sobie, że fajnie jest wygrywać. Wygrywać? Zwyciężać. Teraz to by pokazała tamtym kłusownikom...

Nie unosząc wysoko głowy rozejrzała się po polu walki. Jak sobie radzili jej towarzysze? Komu pomóc? Pająk Kurogiri-san tryskał paskudną cieczą. Wyglądał na to, że jest bliski wygranej. Rui-san dzielnie stawiał czoło najsilniejszemu przeciwnikowi turnieju. Wygląda na to, że sytuacja odwróciła się na korzyść drużyny. Przed przystąpieniem do dalszej walki i manewru otoczenia, zajścia przeciwnika od tyłu z przygotowanym kijem na korpus - Sanko wsłuchała się w otoczenie. Chciała złapać dźwięk spoza pola walki.

Tetsuya przygotował się do ataku, wyczekał odpowiedni moment i gdy tylko pusty podniósł się, ten doskoczył do niego i wykonał duży atak znad głowy. Cięcie przeszyło grzbiet pająka i wbiło się bardzo głęboko. Kurogiri nie przeciął owada na wylot, ale uderzenie było tak silne, że podnoszący pająk rozłożył się od razu plackiem. Chwilę jeszcze po wierzgał kończynami, ale zaraz wydał z siebie ostatnie jęki. Ciemnowłosy mocno zaryzykował gdyby pająk jakimś cudem uniknął ataku studenta, teraz to on mógłbym jęczeć z bólu. Rui dalej wymieniał się ciosami z pustym, którym coraz sprawniej je zbijał w bok. Najwidoczniej praktyka czyni mistrza, pusty przejął inicjatywę i to teraz Zetsu musiał przejść do defensywny. Blokował ataki, ale miał wrażenie, że długo nie będzie w stanie tego robić, ponieważ każde kolejne uderzenie było mu coraz trudniej blokować. Pusty obskakiwał go, zmieniając przy tym często pozycje i zmuszając niskorosłego do obrotów i kroków do tyłu. Sanko postanowił podejść pustego od tyłu i pomóc Ruiemu, niestety sposób poruszania się przeciwnika utrudniał jej to zadanie. Na dodatek gdy tylko się zbliżał, pusty postanowił wykorzystać Ruiego jak pocisk. Zamarkował cios ostrzem, a tak naprawdę, kopnął go w prawy bark, młodzieniec nie był ciężki, dlatego nawet takie kopniecie od boku, popchnęło go mocno w kózkę. Wpadli na siebie i Rui uderzył czołem w nos dziewczynki, momentalnie poleciały z niego strużki krwi.

Sanko - 6PŻ
Rui – 8 PŻ -6 PR