Wschodnia dzielnica

Był środek nocy, a mimo tego Kazue nie odczuwał choćby śladu zmęczenia. Nie było w tym nic dziwnego zważywszy, że zaraz ich misja w rukonie miała wkroczyć w decydującą fazę. Wraz z czwórką towarzyszy zerkał zza szczytu spadzistego dachu na piętrowy domek stojący po drugiej stronie ulicy. Jeśli ci od wywiadu się nie mylili to przetrzymywana tam była dwójka shinigami VIII dywizji z czego jeden z nich był członkiem pośredniego rodu szlacheckiego. Pojmani zostali przez organizację zwaną Cora zrzeszającą zbuntowanych bogów śmierci, a właściwie boginie, bo podobno przyjmowali jedynie kobiety. Po dwóch dalszych członkach III drużyny bojowej znajdowało się na dachach budynków sąsiadujących z miejscem gdzie przetrzymywano zakładników. Reszta czaiła się na dole, aby wrzucić przez okno bomby dymne, które miały wypłoszył porywaczki na zewnątrz, a tam zostałyby unieruchomione przez czatujących na dachach. Mieli rozkaz, aby nikogo nie zabijać. Dywizja VI chciała wyciągnąć informacje z buntowniczek.
Rolą Kaz'a była inna niż na większości ćwiczeń. Miał miotać Dokubutsu w uciekających z budynku. Dostał rysopis zakładników, więc w razie czego wiedział w kogo strzelać nie miał. Według Mitsurugi, która specjalizowała się w wykrywaniu reiatsu, w budynku znajdowało się pięć buntowniczek o poziomie szeregowca i jeszcze jedna nieco silniejsza.
Rozległo się krakanie wrony, znak do rozpoczęcia operacji. Shinigami na dole zaczęli już skradać się do drzwi i okien, kiedy te rozwarły się i na zewnątrz wyskoczyły buntowniczki. Cała szóstka.
Kryjący się obok Kaz'a Fukushi, dobiegający trzydziestki mężczyzna o wyjątkowo haczykowatym nosie, przeklął szpetnie.
- Coś jest nie tak z ich reiatsu - powiedziała czająca się nieco dalej Mitsurugi. Była dojrzałą już kobietą, która ponoć potrafiła zachować zimną krew w każdej sytuacji.
Przez chwilę Kazue miał wrażenie, że ktoś mu się przypatruje. Poczuł ciarki na plecach. Było tu coś znajomego, coś niedobrego.
Nie miał czasu do rozmyślać, bo wrona zaskrzeczała, co było sygnałem do ataku. Kaz wiedział co ma robić, znał plan awaryjny. Zamknął oczy, aby uchronić się przed oślepieniem przez blask bomby świetlnej rzuconej przez jednego ze shinigami. Gdy uniósł ponownie powieki ujrzał skręcające się buntowniczki przyciskające dłonie do twarzy.
Shinigami przeskoczyli szczyt dachu, aby mieć lepszy widok na cel i zaczęli inkantacje zaklęć. Tylko Mitsurugi milczała, ona miała ich bronić gdyby wróg zaatakował z dystansu.
Na dwóch pozostałych dachach shinigami również szykowali się do rzucania zaklęć. Towarzysze na dole cofnęli się, aby dać wolne pole do działania tym na dachu.

Ciemność nocy została zaburzona przez świetliste liny i łańcuchy, które niczym węże owijały się wokół oślepionych buntowniczek. Również shinigami na dole przystąpili do miotania zaklęć unieruchamiających.
Kazue miał inne zadanie. Wybrał cel i przystąpił do tworzenia kuli zatrutego reiatsu, którą kilka sekund później posłał w dół prosto na twarz szamoczącej się w łańcuchach kobiety. Wydawało się, że misja zakończy się pełnym sukcesem. Przeciwnik nie był w stanie odpowiedzieć na zaklęcia. W ruch poszły również shurikeny nasączone trucizną paraliżującą miotane przez stojącą na tym samym dachu co Inugami Kaori.
Kazue nie miał poprzestać na jednym kido, jego zadaniem było porażenie jak największej ilości przeciwników. Zaczął więc kolejną inkantację, gdy rozbłysk światła wywołany przez kido na moment obdarł z mroku postacie kobiet i Kaz ujrzał Midori. To musiała być ona, nie było mowy o pomyłce. Natychmiast rozpoznał zielone włosy i doskonale znaną mu twarz.
Złoty łańcuch opinał ją ciasno. Szamotała się, lecz wyszło z tego tylko tyle, że zwaliła się na ziemię.  
- Stop! - krzyknął oficer Juhi z jednego z dachów po drugiej stronie ulicy. Przestano ciskać zaklęciami. Dwóch shinigami wpadło do budynku, z którego wypadły buntowniczki. Niewątpliwie ruszyli wyswobodzić zakładników.
- Przegrałyście. Zachowujcie się spokojnie, to nie stanie się wam krzywda - zwrócił się już bezpośrednio do buntowniczek.
Te jednak jakby go nie usłyszały wciąż próbowały przerwać krępujące je więzy. Kilka z nich otoczyła aura reiatsu, wśród nich była też Midori.
- Ostrzegałem. - Biały promień wystrzelił z miejsca gdzie stał oficer i przeszył jedną z kobiet, która krzyknęła z bólu.
Mimo ciemności, Kaz doskonale zdawał sobie sprawę, iż palec oficera wycelował teraz w Midori. Był wręcz tego pewny, jakby coś wewnątrz niego wyczuwało zagrożenie w jakim znalazła się ukochana osoba.

Widok Midori w tym miejscu wśród buntowniczek musiał być dla Kaz'a szokiem. Co taka dobra dziewczyna mogła tu robić? Czyżby wcale nie znał jej, aż tak dobrze?
W kilku krokach shunpo przeniósł się na dach, na którym stał oficer. Szarowłosy zagrodził mu linię strzału.
- Co to ma znaczyć, Inugami? - zapytał szorstko. Czuł na sobie spojrzenia innych shinigami. - Dla Gotei 13 ta dziewczyna jest wrogiem, co oznacza, że jest wrogiem również dla ciebie. Teraz odsuń się, albo również zostaniesz uznany za nieprzyjaciela.
Palec oficera był wycelowany w pierś Inugami'ego. Dobrze wiedział, że Juhi Itsuko nie zawaha się przed wykonaniem byakurai'a, bo tak postąpiłby każdy prawdziwy członek II dywizji.
Kazue stał teraz pomiędzy miłością, a obowiązkiem. Co wybierze? Co okaże się dla niego ważniejsze? Czasu do podjęcia decyzji nie miał wiele.

- Kłamca. - W głowie Kaz'a zabrzmiał cichy głos.
Oficer również nie miał zamiaru ustępować pola. Wzniósł nieco palec i biały promień przeszedł obok policzka Inugami'ego. Poczuł ciepło, gdy po twarzy spłynęła mu stróżka krwi. Palec ponownie wycelował w pierś chłopaka.
- To twoja ostatnia szansa, Inugami. Chcesz zaprzepaścić wszystko co dotąd osiągnąłeś dla jednej żałosnej buntowniczki?
Ponownie nawiedziło go dziwne uczucie, jakby ktoś mu się intensywnie przyglądał. Oślizgłe spojrzenie odgrzebywało bolesne wspomnienia. Nagle przed oczami ujrzał twarze rodziców i Kenshin'a, jakby ku przestrodze. Ich już stracił, pozostała mu tylko Midori.

Oficer nastroszył brwi słysząc odpowiedź Kaz'a.
- Nie dajesz mi wyboru. Geki. - Powłoka czerwonego reiatsu otoczyła Inugami'ego uniemożliwiając mu ruch. - Zostaniesz osądzony jako zdrajca sprzyjający buntownikom. Zabrać go... chociaż może nie, niech patrzy na ostatnie chwile dziewczyny, dla której zdecydował się splamić honor shinigami. - Oficer uśmiechnął się kącikiem ust, a dwójka niedawnych kamratów ruszyła w stronę Kaz'a. Nie doszli jednak do niego, bo w pewnym momencie zatrzymali się jednocześnie z niepewnymi minami, aby następnie przemienić się w nic innego jak szybko rozpadające się cienie. Również pozostali shinigami wraz z oficerem zamienili się w mroczne postacie, które po paru sekundach rozwiały się na wietrze.
Bakudo krępujące Kaz'a znikło. Zapanowała cisza, która jednak szybko została przerwana przez kobiecy głos.
- Kłamca. Powinieneś rozpoznać tą ułudę, kiedyś już się z nią mierzyłeś.
Tam gdzie jeszcze przed chwilą stał oficer pojawił się kolejny cień. Kaz rozpoznał postać swojej zanpakuto. Lekko zgarbiona, wspierała się na wyższym od siebie kiju, na którego końcu słaby blask rozsiewał wokół blady ognik. Tak jak ostatnio Kazue nie był w stanie dojrzeć szczegółów wyglądu zanpakuto. Miał przed sobą tylko ciemny kształt, którego kontury doskonale zarysowywało światło ognika.

- To nie o ciebie mi chodzi - poinformowała zanpakuto. - Nie jestem tutaj jedynym cieniem. Spójrz.
Ponownie doświadczył nieprzyjemnego uczucia bycia obserwowanym. Teraz było nawet po dwakroć silniejsze, jakby ktoś stał tuż za nim. Gdy się odwrócił nikogo nie ujrzał, a przynajmniej nie od razu. Dopiero po chwili bowiem dostrzegł postać stojącą w powietrzu kilka metrów nad nim.
Przybysz miał dłonie skryte w kieszeniach brązowego płaszczu, którego poły łopotały cicho cicho. Podobnie wiatr poruszał długimi kasztanowymi włosami i tylko delikatny uśmiech i szare oczy pozostawały nieruchome.
- Jak obstawiasz, którą ze swoich przyjaciółek dziewczyna wybierze? - zapytał Kamakamasu. - Każda z nich jest szczególnie dumna z konkretnego fragmentu swojego ciała. Jedna uwielbia swoją piękną twarz nie skalaną choćby jedną skazą, druga szczyci się kształtnymi piersiami, a trzecia, to może wydać ci się trochę znajome, za swój największy atut uważa duże modre oczy. Pewno domyślasz się, że dziewczyna musi wybrać, którą z przyjaciółek spotka niespodzianka po pobudce. Oczywiście dałem jej również opcję pozwalającą zachować czystość sumienia. Tylko mam pewne wątpliwości czy ma tyle altruizmu, aby wyrwać sobie wszystkie zęby z językiem włącznie. Cóż, ale może? Spośród stu pięćdziesięciu sześciu osób poddanych próbie, tylko trzydzieści osiem zadziałało na swoją szkodę. Niezbyt to dobrze o was ludziach świadczy. - Zaśmiał się krótko. - Ale to nic. Zobaczymy jaką decyzję podejmie twój dowódca. On akurat będzie mieć dylemat po trochu podobny do twojego. Przekonamy się czy II dywizja jest rzeczywiście tak twarda jak mówią.

- Nic nigdy nie jest dostępne tylko dla ciebie - odpowiedział za kobietę Kamakamasu. Zanpakuto milczało.
- Oho, a w jaki sposób chcesz mi odpłacić. - Kamakamasu schował dłonie za plecami i nachylił się z góry w stronę Kaz'a. - Bo ośmielę się powiedzieć, że twoje argumenty są raczej wątłej postury. Gdyby nie twoja nowa przyjaciółka, to zapewne wciąż podrygiwałbyś jak kukiełka na sznurkach trzymanych przeze mnie. W sumie przez grzeczność powinienem zapytać, jak miewa się twój brat? - Odchylił się i wybuchnął szaleńczym śmiechem, który rozbrzmiał nienaturalnym echem. Zaraz jednak umilkł i ponownie spojrzał na Inugami'ego z uśmiechem, który nie mógł oznaczać nic dobrego. - Ale ze względu na naszą dobrą znajomość dam ci szansę. Powiedzmy... postawisz na szali prawą dłoń, a ja uwolnię ciebie i twoich towarzyszy. Co ty na to? Czy po zostaniu shinigami jesteś bardziej skory do poświęceń? - Mężczyzna z żywych zaciekawieniem oczekiwał na odpowiedź Kaz'a.

Niestety Kaz nie dostrzegł dobrego miejsca do wybicia. Sam nie posiadał tyle sił w nogach, aby doskoczyć do Kamakamasu. Sztuka chodzenia w powietrzu również była mu obca przez co zbrodniarz mógł bezkarnie przyglądać się shinigami z góry.
- A więc nadal nie zdolny do poświęceń, co? Cóż, wygląda na to, że nic interesującego tu się nie stanie, lecz nie ma co się smucić. - Uniósł brwi uśmiechając się przy tym szeroko co stworzyło doprawdy karykaturalny efekt. - Czekają na mnie inni ludzie postawieni przed wyborami.
Pstryknął palcami i powietrzu, kilka metrów za nim, rozwarła się czarna gardziel garganty. Z trzepotem płaszcza Kamakamasu odwrócił się i ruszył w jej kierunku. Kazue został uznany za niewartego dalszego zainteresowania. Przestępca ruszył teraz do innych ludzi - towarzyszy z II dywizji i buntowniczek, którym miał złożyć propozycje podobne do tych jaką niegdyś otrzymał Inugami. Tyle bólu doznał z tego powodu, a teraz jego sprawca spokojnie odchodził nie oglądając się za sobą.

Bezradny Kazue mógł tylko przyglądać się, jak Kamakamasu spokojnie odchodzi. Co gorsza przejście, które wykorzystał istotnie wyglądało na gargantę, a tylko najgorszy rodzaj istot potrafił je tworzyć.
Chęć ostrzeżenia kamratów była oczywista, lecz jak mógł tego dokonać? Był uwięziony w świecie iluzji, albo może snu stworzonego przez Kamakamasu i nigdzie nie widział wyjścia.
- Jest zajęty - odezwało się nagle widmo zanpakuto. - Zajęty pozostałymi shinigami. Mogę to wykorzystać, aby cię uwolnić, a wtedy będziesz mógł go znaleźć. Musi być gdzieś blisko. Znajdź go i pokonaj, a wtedy być może będziesz gotów, aby poznać moje imię.
Świat nagle zafalował, a wraz z nim Kaz. Odchylił się do tyłu, poczuł jak stopy odklejają się od dachu i runął w dół. Poczuł uderzenie, lecz nie znajdował się na ziemi. Wciąż był na dachu chociaż nie na tym samym. Znajdował się w miejscu, z którego miotał zaklęcia w buntowniczki. Wokół niego znajdowali się shinigami. Leżeli nieruchomo jakby spali bądź... byli martwi.
Sam Inugami czuł się dobrze, chociaż serce kołatało mu niespokojnie jakby dopiero co zbudził się  z koszmaru. Niestety tym razem trwał on również na jawie.

- Jest twoim wrogiem - odpowiedziała prosto zanpakuto. - Będzie słabszy niż normalnie, bowiem jest skupiony na innych. Wykorzystaj to - usłyszał jeszcze przed powrotem do rzeczywistości.

***

Kaz, gdy tylko się skupił przyzwoicie radził sobie z wykrywaniem reiatsu. Kamakamasu musiał być jednak jeszcze lepszy w jego ukrywaniu. Poza odległym szczekaniem psa nic nie słyszał. Jeśli wierzyć zanpakuto Inugami nie powinien daleko szukać. Niestety znajdowało się tu pełno budynków, które mogły służyć Kamakamasu za kryjówkę. Były to skromne domostwa. Niektóre prezentowały się bardziej schludnie, a inne w świetle księżyca wydawały się zapuszczone. Z dachu na którym się znajdował miał dobry widok.
W piętrowym domu po drugiej stronie ulicy kryły się buntowniczki, które jak twierdził Kamakamasu również zostały zmuszone do uczestnictwa w jego chorej grze. Czy jednak ten potwór ośmielił zbliżyć się tak blisko do swoich ofiar? A może też krył się w jednym z pobliskich domów skąd wciągnął nieświadome kobiety w koszmar.
Sekundy mijały. Z każdą chwilą rosło ryzyko, że ktoś złamie się i przyjmie jedną z okrutnych propozycji Kamakamasu.