Sklep u Katriny

Nie widząc Todo przed wejściem wszedłeś do środka gdzie spotkałeś Katrinę, jak zwykle siedziała na poduszkach i popijała coś z puszki. Wyjaśniłeś jej o co chodzi, słuchała Cię nieco znużona:
- Niestety można było się spodziewać takiego obrotu spraw. Z tego co wiem spotkałeś zmodyfikowanego Pustego. To coś w miarę nowego. To czym jest Todo czy Kiyoko to zmodyfikowane dusze robione na podstawie zwykłych dusz, zwanych plusami. Ktoś po prostu skonstruował Pustego. To bardzo trudne i nieopłacalne, ale Accretię widocznie stać na to.

Nagle usłyszeliście pukanie do drzwi, Katrina przez moment patrzyła na nie, zapewne chciała sprawdzić kto to, po chwili powiedziała: wejść.

<wpierw Korim napisze posta>

Drzwi otworzyły się a przed nimi stał Korim który uważnie spoglądal do srodka mrużąc delikatnie oczy. Miał na sobie niebieskie dżinsy, czarne, sportowe buty i ciemnogranatową koszulkę z białymy plamami na boku.. Na ramieniu miał do połowy wypchany plecak a na uchu migała mu słuchawka od bluetootha.
-Powitać - uniósł powoli brwi

Roten uśmiechnął się na jego widok, przywitał się z nim zwyczajnie uściskając dłoń, po czym usiadł. Nie robił nic szczególnego, zostawił Katrinie rozmowę z nim.

Kor nie podał dłoni, kiwnął tylko głową Rotenowi patrząc na niego spokojnie
-Przyszedłem tak jak prosiłeś..

Katrina patrzyła na Korima z zaciekawieniem:
- a więc to Ty, miło mi cię poznać. Usiądź.

Wskazała na poduszki obok Rotena. Kobieta oparła się łokciem o poduszkę niemal leżąc i popijając z puszki:
- Zaraz powinien przyjść Gonkuro. Może jesteś głodny? Albo ty Roten? Jest trochę owoców, możecie sobie zrobić też kanapki, w lodówce będzie co na nie położyć.

<kolejność dowolna>

Kor kiwnął tylko głową, wyciągnął z plecaka jedną zkanapek i odpakowawszy ją zaczął spokojnie jeść
-Dlaczego tak zależało wam na tym, żeby się ze mną spotkać? To dośc ciekawe.. Póki nie przyjdzie ten cały Gonkuro, kimkolwiek on jest, może już mi coś powiecie?

- To ja idę coś zjeść.
Roten zostawił Katrinę sam na sam z Korimem, niech mu tłumaczy, jeśli chce, on się naje. Zaczął od zrobienia sobie tylu kanapek, na ile starczyło u niej produktów - bo chyba nie było ich aż tak dużo (jeśli było, to zużywa maksymalnie dużą część), potem od razu - jeszcze w kuchni zjada je, a z owocami wraca do dwójki i zajada je słuchając co mają do powiedzenia.

gdy Roten wrócił z jedzeniem Katrina podniosła rękę przez co chciała dać do zrozumienia, że też chce, więc młody Yaiba jej rzucił. Wzięła gryza i gdy przełknęła zwróciła się do Korima:
- Nie jesteś mistrzem cierpliwości, co? A więc dobra, więc może na początek się przedstawię. Nazywam się Katrina, prowadzę ten sklep, który jak może wiesz lubi nie jest widoczny tylko dla osób świadomych duchowo. Ten tutaj to Roten Yaiba, na wskutek pewnego zbiegu okoliczności jest shinigami, wiesz kto to shinigami?

Korim przełknął swoją własną kanapkę i popił swoją wodą, nawet nie spojrzał na owoce choć z chęcią by spróbował, nie pozwalał sobie na takie rarytasy..
-Nie mam zielonego pojęcia.. Pierwszy raz słyszę ten termin powiem szczerze. Tak naprawdę, to o tym całym cyrku wiem niezbyt duzo, tylko tyle co powiedział mi jakiś nawiedzony, cholernie pobożny dziadek. Ale, że wszystko kręciło sie wokół demonów i diabłów to średnio cokolwiek można się z tego dowiedzieć..

- Unmei?!
Pomyślał, ale powiedział też to na głos Roten, gdy usłyszał o dziwnym, pobożnym dziadku.
- Wiesz, ten dziadek, jeśli myślimy o tej samej o sobie - jest chory na głowę. Odrzuć wszystko, co Ci powiedział.
W tej chwili zdał sobie sprawę z nietaktowności tego, co powiedział... W końcu mówił do osoby chorej na głowę, chociaż może i nie? Mógł w końcu trafić do psychiatryka tylko ze względu na widzenie duchów i pustych.

Katrina spojrzała na ciebie z wyrzutem:
- No ja już skończyłeś to daj mi mówić, ok?

Teraz znów spojrzała na Korima:
- No to teraz poznasz... mój punkt widzenia, pozbawiony fanatyzmu więc może nie będzie taki barwny. Poza tym światem istnieją co najmniej jeszcze trzy: Soul Society, Hueco Mundo i Piekło. Soul Society to miejsce gdzie trafiają dusze po śmierci, a przynajmniej powinny, władzę pełnią tam shinigami, czyli dusze o bardzo wysokim potencjale mocy. Ja i Roten jesteśmy shinigami, choć nie pracujemy z władzami Soul Society. Hueco Mundo to świat Pustych. To te potwory w maskach, które wiemy że spotkałeś. O piekle mało wiem, jak sama nazwa wskazuje idą tam dusze, które mają bardzo, ale to bardzo ciężkie przewinienia na koncie.

Katrina poprawiła sobie leżenie na poduszkach i kontynuowała dalej:
- Jeżeli chodzi o ciebie to jesteś człowiekiem o wysokim poziomie reiatsu, czyli twojej siły duchowej. Po pierwsze, nie jesteś jedyny w swoim rodzaju, miałeś okazję poznać Unmei, który też jest człowiekiem. Są też inni, ale każdy z was ma oryginalną moc, wyjątek stanowią Quincy i Bounto. To klany ludzi, którzy mają takie same, szczególne umiejętności bojowe, ale to Cię nie powinno interesować. Powiedz mi teraz...

Wtedy ktoś wszedł do środka, to był Gonkuro. Zachowywał spokój, choć wyczuwać można było napięcie:
- Już jestem Katrina-sama. Czy to ten chłopak? Wszędzie go szukają.

Kor obrzucił spojrzeniem nowo przybyłego, domyślił się, że to Gonkuro który to miał przybyć. Zdziwiło go, dlaczego takie wielkie zainteresowanie jest jego osobą no ale, pewnie niedługo się dowie.
-Tak tak, to ja, usiądź i nie przeszkadzaj, rozmawiamy - powiedział dość spokojnie, wkurzało go jak ktoś wbijał się w dyskusję czy rozmowę. Kolej jest absolutnie na wszystko. Gdyby Gonkuro chciał oponować albo wyskoczył na niego z pyskiem, kontrolnie miał zamiar pokazać mu wielki taran spuszczony na linie ze stropu który wali mu w klatkę piersiową czego efekt będzie taki, że poboczni będą widzieć jak sam gonkuro wybije się daleko do tyłu a poszkodowany.. no cóż, będzie mu się wydawało, że odrzucilo go uderzenie..Dodatkowo powinno go to zaboleć (12 dmga).

Roten nic nie mówił, czekał na wieści od Gonkuro i reakcję Korima. Zjadał resztę owoców.

Gonkuro spojrzał na ciebie swoimi oczyma, widać było że twoja reakcja mu się nie podobała:
- Staramy ci się pomóc dzieciaku, nie zdajesz sobie sprawy z sytuacji...
- Spokojnie Gonkuro - odezwała się Katrina - siadaj i mów jak ci poszło. Rotena zaatakowali, a co z tobą?
Gonkuro usiadł obok was w siadzie tureckim, spojrzał na ciebie z ukosa i skierował wzrok na Katrinę:
- Nie widziałem żeby zostały podjęte jakiekolwiek działania z ich strony... co tylko znaczy, że planuje się do tego zabrać na poważne, zapewne dlatego że zginął Nymys.
- Cóż, chcą sobie zrekompensować stratę i zechcą go żywego. Korimie, wybacz ale sprawy stoją nieciekawie jak widzisz, wybierzesz się z nami, co?

Wstała i podeszła do klapy, która zasłaniała jakieś wejście w dół, kątem oka można było dostrzec drabinę.

-Dokąd? Bo o szesnastej - tu spojrzał na zegarek - mam dość ważny trening i muszę oddac bokken znajomemu. Dodatkowo zgodziłem się spotkać ale jakby nie patrzeć nadal wiem o was tyle co kot napłakał, wybierać się z wami rownież wydawałoby się niezbyt mądre.. Kor skończył kanapkę, popił jeszcze wodą i schował do plecaka.
-Ah, i jeszce cos, nie mów do mnie dzieciaku z łaski swojej skoro nie wyglądasz na starszego ode mnie - rzucił tylko przelotne spojrzenie na gonkuro, jakie rezerwuje się dla na przykład obrazu na ścianie albo stolika w rogu

Roten uśmiechnął się lekko, wszyscy byli razem i mieli Korima, wszystko przebiegło pomyślnie, a do tego accretia straciła kolejnego osobnika, co niestety nie było też specjalnie dobre, bowiem to oznaczało, że zwrócą na tę sytuację większą uwagę, ale jednak lepsze to było, niż gdyby Roten miał zginąć bądź zdradzić im wszystkie informacje, a innego wyjścia nie było. Zszedł powoli na dół jako pierwszy.

Katrina spojrzała na Korima z lekkim rozczarowaniem:
- No wiesz, jeżeli chcesz to wyjdź, droga wolna. Mimo to jeżeli chcesz wiedzieć to na zewnątrz czekają na ciebie tacy, którzy składają ci propozycje z tych nie do odrzucenia. Co do bokkena zostaw go tutaj, a mój pomocnik Todo, który niedługo przyjdzie odniesie go pod wskazany adres.

I zeszła po drabinie, kolejny był Gonkuro:
- czekamy na dole... dzieciaku.
Nawet na Korima, po prostu olewacko przeszedł do drabinki i zszedł. Teraz było tylko się zdecydować, był sam - nikt go nie zatrzymywał.

Kor przeklął pod nosem i zszedł też, po drodze jakby od niechcenia spojrzał na Gonkuro i przygniótl go do ziemi jakby spadł na niego wieli, metalowy odważnik z napisem "10 ton" unieruchamiając i miażdżąc jednoczesnie
-Prosiłem Cię o coś.. -Utrzymuje tą wizję jeszcze przez 7-8 tur (za każdą 12 dmga i koszt.. 1 rei), chyba, że gonkuro przeprosi - dzieciaku..

Roten tylko patrzy... Pomijając to, że jeszcze ma miskę z owocami ze sobą, które nieprzerwanie zajada, a jako że manierami specjalnie nie grzeszy - ogryzki wyrzuca na ziemię...

Gdy dotarliście na miejsce okazało się, że jest to wielkie pomieszczenie, które miało skaliste podłoże i niebieską tapetę, przez co zdawało się sięgać po horyzont. Gdy Korim sprawił, że Gonkuro wpadł w iluzję, ten przyjął bardzo dziwną pozycję jakby go przygniotło. Mimo to nie padł na kolana, spojrzał na Korima ze wściekłością a podłoga pod nim drżała:
- Jeżeli sądzisz... że takimi sztuczkami mnie... pokonasz... to się mylisz... dzieciaku.

Choć zdawał się oporować to jednak nie mógł się też ruszyć. U Korima mimowolnie pojawił się uśmieszek, lubił pokazywać wyższość aż w pewnym momencie sam poczuł ogromny ciężar, lecz nic nie widział, po prostu powietrze stało się ciężkie, niesamowicie ciężkie, nie mógł złapać oddechu, padł na kolana:
- Jak widzisz, Gonkuro ma wystarczająco reiatsu by chociaż walczyć z twoją iluzją.

To był głos Katriny, Roten przyglądał się z obojętnością natomiast Korimowi zdawało się, że urosła... i była straszna. Chciał coś zrobić, wywołać iluzję, ale nic to nie dało. W końcu przestała:
- Twoja umiejętność jest groźna... i kusząca. A więc zmierzysz się, ale nie z Gonkuro ani ze mną, zmierzysz się z Rotenem.

Na odchodnym Kor jeszcze "podpalił" gonkuro, może miał siłe, żeby przeciwstawiać się wjakiś sposób ale bólu nie wygłuszy. Potem wyłączył oko i popatrzył na Katrinę dysząc naprawdę ciężko, to na pewno ona była sprawką tego cięzkiego powietrza i problemów z oddychaniem
-Jak to mówiłaś.. Rei, tak? Dziś używałem swojej umiejętnościd ość dużo, czuję bardzo duże zmęczenie, więc tego Rei brakuje mi na pewno. Jak mam walczyć nie posiadając jedynej broni? Jak dla mnie to prawie jak bezsens..

- Ja też jestem po walce, więc mamy "równe" szanse.
Zaśmiał się Roten. Tak, rzeczywiście był bardziej zmęczony niż zwykle, ale miał jeszcze siły, by powalić jeszcze jednego przeciwnika, o Korimie chyba tego nie można było powiedzieć. Czekał na werdykt Katriny.

Katrina wpierw zwróciła się do Korima:
- Tylko głupiec opiera się na jednym atucie. A co do waszego zmęczenia, pomijając że marudzicie jak schorowane babcie, to łapcie.

Rzuciła wam fioletowe pigułki:
- zregenerują wasze reiatsu.

Nie czekając aż powie coś więcej oboje zjedliście swoją pigułkę. Po zjedzeniu czuliście rozchodzące się po was ciepło, które było bardzo przyjemne, a zarazem sprawiało że poczuliście bardzo pewnie<uzupełnijcie reiatsu w całości>.

Kobieta zabrała głos ponownie:
- a więc waszym celem będzie zmuszenie do poddania się drugiego. Jeden warunek, walczycie od siebie w odległości nie bliższej niż 50 metrów. Rozejść się, zaczynacie kiedy zajmiecie pozycje.

Zanim połknął tabletkę, rzucił Katrinie klucz od swojego pokoju w hotelu, podał dokładny adres tak samo jak adres dojo, przekazał nazwisko osoby, której należy oddać bokken na 16:00. Westchnął cicho, rozejrzał się dokładnie i zapamiętał ułożenie głazów i kamieni żeby mógł nawet w ciemno (na przykład tyłem) schowac się za naturalną zasłoną aczkolwiek.. Jak się uda, nie będzie mu to potrzebne. Zaczął cofać się tyłem patrząc na Rotena, delikatnie przechylił głowę i przygotował się. Miał dużo wizji do pokazania, chyba aż za dużo. A musiał coś wybrać. Gdy tylko znaleźli sie na swoich pozycjach Korim momentalnie zaatakował. Zamknął Rotena w twardej, zimnej średniowiecznej żelaznej dziewicy której kolce były narazie krótkie jednak powoli, bardzo powoli się wydłużały. Żelazna dziewica miała taki plus, że zamknięty w niej osobnik nie widział tego, co jest na zewnąrz a więc nie widział też Korima, drugim plusem było to, że w żelaznej ciężko zrobić jakikolwiek ruch, a więc Roten powinien być unieruchomiony. Końcowym zas atutem było to, że nadal mogła ranić. Piękna sprawa.
Chłopak gdy tylko zrzucił wizję sam skierował się w stronę Rotena przesuwając się na początku kilka metrów w bok, aby nie stać na tej samej linii co wcześniej. Miał zamiar zatrzymac się jakieś 25 metrów od przeciwnika, oprzeć się o głaz i powoli, bardzo powoli wbijać kolce w jego ciało aż ten po prostu się podda. Teraz też zrozumiał kolejny atut swojej umiejętności - wzrok jest szybszy niż jakakolwiek inna akcja..

*Oi, Hoshinagi, jesteś w stanie uderzyć w tym miejscu i to tak, aby nie zranić za mocno Korima?* spytał się swego zanapkutou. Dopiero poznawał jego umiejętność i nie wiedział wszystkiego do końca. Byli pod ziemią, więc fakt czy zadanie ciosu było możliwe, nie był pewny dla Rotena, tak samo to, w jakim stopniu jest w stanie kontrolować jego siłę. Idąc na pozycję powoli dobywał miecza. *50 metrów... Ciekawe, walka na dystans to coś, w czym nie jestem najlepszy.* na początku walki - jeśli Hoshinagi informuje go, że to wszystko o co pytał Roten jest możliwe - wykonuje cięcie w powietrze chcąc potraktować Korima słabą kulą, by tylko lekko go zranić delikatnie i osłabić, nie zrobić krzywdy. Jeśli jego umiejętność nie może tu działać, sprawa się komplikuje, Roten nie jest w stanie atakować na dystans w żaden sposób, nie zna żadnych kidou, może jedynie rzucić mieczem bądź wyzwolić reiatsu i przytłoczyć go, na razie jednak czeka na odpowiedź Hoshinagiego.

Nim miecz Rotena zdołał odpowiedzieć ten już był w iluzji - dookoła się zrobiło ciemno, kolce atakowały ciało Rotena, który starał się przekonać, że to się nie dzieje naprawdę, lecz nadal widział siebie w upiornej machinie tortur. Roten zastanawiał się jak pokonać wizję, myśli były przyćmiewane przez ból<-20PŻ>.

Korim natomiast spokojnie podchodził, widział jak ciało Rotena drży w spazmach bólu.

Gonkuro poszedł na górę, widocznie jemu przypadła sprawa bokkena, a Katrina uważnie przyglądała się wam obu.

Korim oparł się o kamień mniej który znajdował się na godzinie 4 Rotena, splótł ręce na piersi i przyglądał się przeciwnikowi, wwiercał dalej kolce w jego ciało szczerze żałując, że nie jest to Gonkuro. Jeszcze nigdy nie miał okazji wypróbować tego przez dłuższy okres czasu na jednej ofierze i zastanawiał się, jaki będzie tego skutek. Starał się też zachowywać maksymalnie cicho, choć zza wizji ciężko byłoby cokolwiek usłyszeć to jednak.. warto się mieć na baczności, kto wie, co Ci shinigami potrafią.
W razie jakiegokolwiek ataku mial zamiar po prostu schować się za głazem, względnie uskoczyć na bok. Co prawda raczej nie spodziewał się jakiejkolwiek kontry ze strony Rotena no ale jak to się mówi, przezorny zawsze ubezpieczony..

Roten nie miał zbyt wielkiego wyboru, co zrobić. W tego typu sytuacjach zawsze postępował tak samo, czy to było zaklęcie kidou, czyjaś umiejętność, cokolwiek, jego jedynym sposobem obrony było wyzwalanie dużych ilości swojego reiatsu, by tym samym odeprzeć atak. Zmagazynował również wokół swojego ciała pewne ilości reiatsu, by stworzyć tym osłonę, ochronić się przed kolcami. Zaczął krzyczeć, bo mimo doskonałej wiedzy, że to iluzja, niewiele mógł poradzić na ból. Jednocześnie - wraz z krzykiem zaczął wyzwalać reiatsu.

(+30 Wytrzymałość)

Ból nie ustał a obrażenia zadawane przez Korima ciągle trwały(-12PŻ), Roten mimo całego reiatsu, które z niego emanowało nie mógł powstrzymać tego. Ciągle ulegał iluzji, że jest zamknięty w makabrycznej trumnie, gdzie ostrza wbijały się mu w ciało, choć tak naprawdę atakowane były tylko jego zmysły.

Katrina nic nie mówiła, jedynie przyglądała się wam. Widocznie nie widziała potrzeby żeby interweniować.

Kor również nic nie mówił i po prostu utrzymywał iluzję. Dzięki kapsułce od Katriny nie musiał się martwić, że się zmęczy, dlatego też przyglądał się Rottenowi. Jego oko było umiejętnością va banque co z jednej strony dawalo mu dużą przewagę a z drugiej.. Kor już dawno załapał, że są osoby które są odporne na jego umiejętność, pewnie granicą ejst siła psychiczna przeciwnika. Korim dzięki chorobie umocnił się psychicznie i to dawało mu przewagę ale jeśli tylko ktoś był tak samo silny jak on, oko stawało się całkowicie bezużyteczne.. Co oznacza, że mógł robić co najwyżej za "tego złego' który znęca się nad słabszymi. Trochę przykre..
Zastanawiał się tylko, jakie ślady psychiczne moze pozostawić jego umiejętność na ludziach, których psychika była dużo słabsza od Korima. On przecież jakoś radził sobie z tymi wizjami ale przeciętny człowiek.. Może mu to zostawić traume na całe życie co było dość ciekawym elementem tego całego kabaretu.