Sklep u Katriny

Jej zakłopotanie było dość interesujące. Coś ukrywała? Taka była jej pierwsza myśl, ale szybko zdała sobie sprawę...
Jak ktoś znika by jest dym, to pierwszym miejscem gdzie należało szukać był właśnie ten sklep. Tak często się to zdarzało, że miała w tym względzie aż taką reputacje? Zastanawiała się więc, czy i kiedy przypuszczą ten sklep szturmem. Chyba, że reputacje miała też z innych względów.
Był jednak spokój. Przynajmniej w sklepie i w okolicach. Żadnych nowych newsów nie słyszała, a to było... trudno powiedzieć. Może już sytuacja została opanowana. Dalej jednak miała w pamięci wydarzenia dni poprzednich. Cholerne zamieszanie, chociaż kto wie co by się działo, gdyby nie zwróciła na to uwagi. Co by Adam zaczął wyczyniać...
...chciał znaleźć swojego brata. W jakim celu, czy zemsty czy jeszcze jakimś innym, tego już się nie dowie. Gdyby mu powiedziała, szlag by ją trafił. Gdyby tego nie zrobiła, pewnie by pożarł i jakimiś dziwnymi cudami by to z niej wycisnął. Ciekawe, czy wtedy i jego by cisnęło. To by mogła być metoda...
Zajmowała się w miarę możliwości sobą. Próbowała udoskonalić swoją metodę tworzenia ginto. Nieco prościej, bo uzupełniając już te stworzone, ale zawsze. Na pozytyw można było zaliczyć to, że do czegoś się one nadawały. Gorzej, że strasznie długo to szło i następnego dnia dalej odczuwała skutki. Tyle, że to właściwie było jej główne zmartwienie teraz. Nie chodziła głodna, miała jako-taką kontrolę nad swoimi zapędami. Również i jej kradziejstwo zostało zatuszowane. Tylko musiała milcząco znieść docinki sztucznej duszy. Mogło być gorzej.
Jako osoba która ceniła sobie wolność ponad wszystko, przebywanie w kolejnym więzieniu było dla niej dość nieprzyjemne. Musiała jednak przyznać, że ze wszystkich było to jedno z bardziej do zniesienia. Miała sporo czasu na ćwiczenia, nie była związana z jakimś szemranym interesem, a i trochę poświęcała tego pierwszego na przemyślenia.
Czy ona tak naprawdę kiedykolwiek była wolna? Była poza więzieniem? Najpierw jej rodzinny dom. Potem chwila zagubienia. Ryouji. Potem November Eleven. Tamta pierdolona wieża i wyspa. Potem tam. A teraz to... i kto wie, czy i tak dalej nie trafi do tamtego pieprzonego miejsca Accrecii. Żyć nie umierać. A to tylko zniewolenie fizyczne. Jej umysł był sam sobie więźniem, prowadzony przez majaki, i kto wie jeszcze jakie skrzywienia. A jej dusza... szkoda gadać. Nawet społecznie była właściwie wszędzie spalona. Nie miała miejsca, gdzie mogłaby się czuć bezpiecznie... o akceptacji już nawet nie wspominając.
Gdzie nie spojrzeć, na każdym możliwym poziomie była spętana łańcuchami... tak... te dni nie należały do jej najmocniejszych. Mogłoby w każdym razie nie należeć gdyby nie to, że zdawała sobie sprawę z jeszcze jednej rzeczy. Im gorzej się czuła, tym wszelkie wrogie jej siły coraz bardziej były z tego rade. Niczego nie osiągnie jeżeli się zaszyje w sobie i będzie tylko się nad sobą użalać. Zwłaszcza, że miała cel. I to nie jeden. Który nie sprowadza się tylko do "Chce pokazać światu, jaka jestem wyjątkowa". Była. Tylko cholera jasna, nie ze swojego powodu.
Uważaj o co prosisz, heh. Tylko ona precyzowała, na jakiej zasadzie to miało być.
Denerwowała sie szybko. Jak tylko słyszała jakieś dziwne, niewytłumaczalne dźwięki, bluzgała konkretnie w głowie na jej świadomość, że pozwalała sobie wchodzić na głowę. Całe szczęście, że pamiętała jeszcze jak ignorować swoją matkę, chociaż obrócić łeb to obróciła w tą stronę.
Wolny czas spędzała na ćwiczeniach. Albo uzupełnianiu rurek. Stwierdziła, że skoro ma sporo wolnej przestrzeni to mogła ją wykorzystać. Lubiła chodzić. Otoczenie było tylko cholernie nieciekawe. Preferowała lasy. Nie miała jednak co wybrzydzać, więc pracowała trochę nad swoją kondycją. Biegała z braku kreatywności. Zapytała w sumie po takim jednym biegu, czy ma może coś na obciążenie rąk, co by nie pozostawały w kompletnym marazmie. Może w tym tkwił problem w jej skokach. Miała za słabą kondycje fizyczną, ot co.
Czwartego dnia zmartwych... moment, nie, to nie tak miało iść...
Czwartego dnia Katrina wyszła w interesach. Gdy był już kawałek po szesnastej Ishifone kończyła zapisywać ostatnie pozycje w zeszycie. Nikt się nią specjalnie nie interesował. I w sumie dobrze. Jak tak myślała to brakowało jej jednak troszkę kogoś nadzorującego jej trening. Przynajmniej pojawiały się ciekawe pomysły, od czasu do czasu.
...martwiła się o Aleksandra. Jak coś się mu stało, to pewnie Sonia ją znienawidzi. Typowe. Miała talent do zrażania do siebie ludzi. Nie musiała się specjalnie nawet starać, życie samo pozwalało jej wybrać najbardziej optymalną metodę na dokonanie tego. Ishifone zamierzała jeszcze zerknąć (Czy też raczej, z racji jej sytuacji, podsłuchać), czy czasem coś się nie działo przy kasie... może potem obejrzy coś w telewizji. Jedna z niewielu rozrywek tutaj. Potem by poszła znowu poćwiczyć na dół... endorfiny w takich warunkach są na wagę złota. W depresje jeszcze wpadnie.

Nic specjalnego. W sumie i dobrze. Nie było jeszcze aż tak źle. Doskonale pamiętała ten okres, kiedy przez miesiąc była głodzona w ciasnym szklanym pomieszczeniu, obserwowana prawie cały czas przez jakiegoś mądrale w kitlu. I odwiedzana przez Schmitta. Naprawdę trudno było jej stwierdzić, co było gorsze.
Tutaj było całkiem przytulnie. I miejsca miała trochę, chociaż... dość monotonne. Mniej jednak, niż w November eleven, gdzie też spędziła masę czasu. Przywykła do niewygód, zamkniętych pomieszczeń... jak zwierze w klatce.
Zwierze w klatce. Ech. Dobrze by było w końcu odnaleźć własną ścieżkę, bez potrzeby obijania się o to całe towarzystwo. Miała dość tego miasta... ale z drugiej strony, była tu jej matka. Przecież postanowiła, że będzie ją odwiedzać...
...
Poniekąd powinna być wdzięczna, że jej rozważania przerwało pewne zdarzenie. Ktoś przyszedł. Ktoś znajomy. Miała pewne wrażenie, że on doskonale wie, że ona tu jest. Tamten błysk? Może. Bariery barierami, ale na optykę to chyba nie działa. Słuchała i wiele więcej w jej nastawieniu się nie zmieniło. Miała po dziurki w nosie tej organizacji. Nie byli wcale lepsi od tego pieprzonego Aiby albo tamtych, o których-nie-wolno-jej-mówić-bo-ją-trafi-szlag.
Wyjątkowości jej się kiedyś zachciało. Wyjątkowości która pochodziła od niej, a niekoniecznie od pierdolonego pasożyta, który sprawiał jej tylko problemy.
W każdym razie, mimo tego, że sytuacja zdawała się być dosyć napięta, słuchała dalej i się nie wychylała. Wręcz przeciwnie, schowała się troszkę głębiej, ale tak, by dalej wyraźnie słyszeć co się działo. Raczej nie ośmieli się atakować w środku, ale... kto go tam wie.

Sz cholera jasna! Niby brała pod uwagę, że może skończyć się atakiem, ale na pewno nie spodziewała się, że ot tak po prostu na nią pstryknie i ta padnie jak długa!
Na tyle ją to zaskoczyło, że przez moment po prostu stała tak i patrzyła się, jak przeskakuje przez ladę. Ocknął ją jego głos.
Cholera, gdyby zareagowała wcześniej, mogłaby przemknąć do klapy w podłodze i zaszyć się w tamtej przestrzeni na dole. Z drugiej jednak strony... chodziłby jak u siebie. A kto wie co tamta trzymała głębiej w tym sklepie. Gorzej, niż z tymi sektami łażącymi po domach. Tamti przynajmniej nikogo nie obezwładniali.
Chwyciła jedną z rurek w prawą dłoń. Może się przydać, na szybką reakcje. Ostatecznie sama podeszła do ścianki, i ją odsunęła. Wiedziała jak wysoka była ta postać, to patrzyła się jej prosto w oczy. Zerknęła potem na ciało Kiyoko.
-...masz przegwizdane-Rzekła mu beznamiętnie, gotowa potraktować go zaklęciem odrzucającym z rurki.

Nie spodziewał się, że sama do niego wyjdzie, czy też jej wygląd był dla niego zaskakujący?
Ją natomiast drażniła dość mocna woń cytrusów. Z czymś jej się ona kojarzyła, ale nie potrafiła dokładnie określić. Mierząc go od stóp do głowy doszła do jednego wniosku. Nie świecił on aurą zaufania. Trochę przypominał jej Schmitta... tym bardziej.
-W zależności od tego co masz na myśli mogę się tylko zirytować, albo Cię stąd wykopać-Zmarszczyła brwi. Był zachwycony. Chyba powinna zacząć się obawiać, bo ostatnimi czasy nie świadczyło to o niczym dobrym.
-Mam nadzieje, że Ed to pseudonim albo zdrobnienie-Durne. Ed. Ktoś go chyba musiał pokrzywdzić. Zastanawiał się, czy to czasem nie jakaś sztuczna dusza. W najlepszym razie obcokrajowiec. Wielkiego entuzjazmu w każdym razie nie przejawiała.
Ale też nie powinna robić tutaj zamieszania. Wlazł to wlazł. Odsunęła się od odsuwanych drzwi, skinieniem głowy wskazując na jabłczany salon. Poszła za nim.
Pewnie będzie chciał sobie pogadać. Niech sobie pogada. Musiał mieć niezłe wyczucie... albo wywiad, skoro wybrał sobie akurat taki moment.

Patrząc na zawiedzione wodzenie wzrokiem po pokoju Ishifone rzuciła pogardliwe "broń masowej zagłady w szafie". Nie usiadła. Opierała się o ścianę ze splecionymi rękoma na klatce piersiowej skrzyżowanymi nogami w kostkach. Ona sama zdecydowanie widywała lepsze dni. Na pewno o wiele mniej męczące.
To, co usłyszała brzmiało... automatycznie. Szczerze powiedziawszy musiała się wstrzymać, by czasem na niego nie nawrzucać konkretnie. Będzie jej tu mydlił oczy. Zarobki, mieszkanie, zajęcie, znajomości, rozwój...
Prychnęła rozbawiona. Miałaby to wszystko gdzieś indziej. O wiele lepiej. Przeskoczyła by ich wszystkich o głowę po pewnym czasie. Mimo to...
Dokładnie dlatego nie mogła się zgodzić na to gówno. Ale nie musiała mu od razu o tym mówić. Potrzebowała informacji. Rozluźniła się trochę
-Ciekawe-Kiwnęła głową-"Swoich" to znaczy z podpisanym cyrografem? Swoją drogą, co u Aleksandra? Vormunda? I u tych wszystkich dusz, które zgarnęliście z tamtego pola? Jakie są przed nimi perspektywy?-Zapytała z uśmiechem na ustach, pomimo gorzkich słów.
-I radzę mówić szczerze. Bo nawet jak się zgodzę i wyjdzie, że jest inaczej niż jest... powiedzmy, że potrafię narobić problemów. A chyba nie o to nam chodzi, prawda?-Przekrzywiła rozkosznie głowę, jakby była na randce a nie w zamknięciu z podejrzanym typem.
-I przede wszystkim kim Ty niby jesteś w tej Accretii, że możesz odstraszyć ode mnie łapska co bardziej ciekawskich?

Jego irytacją się nie przejmowała. Ale z tego co słyszała sytuacja na zewnątrz była dość stabilna. Vormund żył, Aleksander też. Chociaż jego zachowanie było takie, jakby go rzeczywiście mieli rozstrzelać.
"Trudno to nazwać duszami". Dlaczego to stwierdzenie ją tak wewnętrznie irytowało? To BYŁY dusze. Kiedyś, zanim miały to nieszczęście trafić na Adama... albo ją. Już lepszy był los pustego. Już chyba lepszy był los Daichiego.
Wciągnęła powoli powietrze, i równie powoli je wypuściła, gdy w międzyczasie mówił o tym, jaki to on nie był wpływowy i potężny. W gardle zaczęła jej się pojawiać jakaś dziwna, ciężka klucha.
Nie wiedziała, kto jej bardziej nie odpowiadał. Czy tamci quincy, fanatycy, czy też ta grupa cholernych karierowiczów. Tamci przynajmniej z pozoru zdawali sie mieć jakieś ideały. Chociaż czy żądza zemsty jest ideałem?
Czy ona czasem nie myślała o nich przed paroma chwilami pochlebniej?
-Dlatego Twoja... jak to było... Twoja pozycja nie jest tak silna jak być powinna?-Uśmiechnęła się szyderczo-Popraw mnie jak coś, ale wyobrażałam sobie quincy jako nieco bardziej związana i życzliwą grupę niż korporacyjna banda. A takowe wywołują u mnie odruch wymiotny-Punktowała go wzrokiem. Powód nie do końca zgodny z prawdą, ale...
-Poza tym, nie mam najmniejszego powodu by wam zaufać. Nie po perspektywie wciśnięcia mnie w kolejną klatkę

Właśnie dlatego była w stanie wiedzieć więcej, niż według innych powinna. A wiedziała więcej, co tylko potwierdzał jego pysk. Osoba, której zaufać należało jedynie w ostateczności.
Musiała jednak załatwić to w miarę bystro. Trochę pograć na zwłokę. Ewidentnie Katrina miała w jakiegoś powodu na pieńku z Accretią. Dobrze by było się dowiedzieć dlaczego.
Poza tym, miała powód by jej ufać bardziej niż innym. Gdziekolwiek nie poszła, trzymano ją tylko i wyłącznie ze względu na to, co w niej siedziało. Poza dwoma miejscami. I to było jednym z nich...
...ale czy na pewno?
Ta samotna myśl pojawiła się w jej głowie niespodziewanie. Może z jakiegoś powodu ją też to zainteresowało, i planowała to z niej wyciągnąć? Albo w przyszłości wykorzystać do jakiś swoich własnych celów?
Nie nie nie nie nie, takie myśli to była woda na młyn bytów, które zatruwały jej umysł... u nich nie odnajdzie odkupienia, tego mogła być pewna... będą ją wykorzystywać do swoich własnych celów, a gdy tylko przestanie być przydatna...
Patrzyła się przez moment bez życia na jabłko, otrząsając się dopiero, gdy uderzyło ono w sufit. Wzdrygnęła się.
-Potrzebuję czasu do namysłu-Stwierdziła bez przekonania-Nie będę podejmowała decyzji w przypływie impulsu. Tu chodzi o moją przyszłość i inne pierdoły
Przestała opierać się o ścianę. Ciekawe, czy jej też się dostanie za sam fakt rozmowy. Bo ten tutaj raczej tu wstępu mieć nie będzie.
-Wychodząc łaskawie napraw Kiyoko, cokolwiek żeś jej zrobił. Jak mam się kontaktować?-Zapytała z entuzjazmem godnym prawnika.

Jego zadowoleniem najmniej się akurat przejmowała. Nie planowała podejmować jakiejkolwiek współpracy, ale potrzebowała chwili na zastanowienie się co powinna w takiej sytuacji zrobić. Czy go spławić, czy też może skonsultować się z Katriną w tej sprawie. W końcu taki jej najazd zrobił, że przecież na siebie tego nie weźmie.
A... może i o wilku mowa. Chociaż powolne zakradanie się nie do końca to do niej pasowało. Musiała jednak przyznać, ta osoba poruszała się bardzo cicho. Ten pewnie tego nie słyszał.
Ishifone wizytówkę przyjęła. Dane szybko zapamiętała, chociaż moment musiała się przyglądać by rozpoznać co jest czym.
-Za darmo tego nie robisz-Wytknęła mu od razu, gdy ten zaczął z siebie robić nie wiadomo kogo. Cwaniaczek zakichany. Musiała się dowiedzieć, jakie miała perspektywy tutaj. Accretia jej nie pasowała, ale siedzenie tutaj przez parę lat tym bardziej.
-Myślisz, że się nie dowie, że tu byłeś?-Przekrzywiła głowę trochę zaskoczona. Cholera wie co jednak by zrobić, więc dodała zaraz-Że twoja "narzeczona" z pewnością opowie o Twoim gentelmanskim traktowaniu?
Chyba, że było coś o czym nie wiedziała. Wstała w każdym razie razem z nim. Odprowadzi do drzwi, chyba, że wyskoczy przez okno albo zrobi jeszcze jakiś dziwny myk. Ale musiał jeszcze uruchomić tamtą, więc chyba jednak pozostaje mu standardowa metoda ucieczki.

Ta, zaufanie. Dlatego musiał ją obezwładnić. Jasne. Ale może rzeczywiście trafił w czuły punkt. Wzruszyła ramionami. Udało mu się go spławić, przynajmniej na razie.
Daleko jednak nie zawędrowali. W drzwiach bowiem stanął... no właśnie, kogo do ciężkiej cholery przywiało?
Widząc go zdziwiła się. Ewidentnie przypominała mu pewną oczywistą osobę, gdyż tylko jedna osoba zwracała się do niej w ten sposób. Jednak jeszcze bardziej zaskoczyła go reakcja tego Eda. Jakby go zamurowało w miejscu. Biorąc pod uwagę jego zadufanie, to raczej nie byle pierdoła.
-Vor... nie, chwila...-Zastanowiła się moment. Przypominał jej tak bardzo Vormunda, że to nie mógł być przypadek. Ale to też nie on.Był o wiele wiele za młody. Przypomniała sobie o paru rzeczach. Rzuciła przelotne spojrzenie na Eda.
-Nie, raczej nie...-Wróciła wzrokiem do mężczyzny. Chyba wiedziała, z kim ma do czynienia. Dodała więc tylko znacznie ciszej-...hrabio?
Osiągnęła swoje. Przytrzymała draba. Teraz patrzeć, co dalej.

Hayabusa Kichiro. Zapamięta tym razem. Miło, że od razu deklarował się do pomocy, zamierzała z niej później skorzystać.
Swoją drogą, nie wyglądał aż tak źle. Może i taki był Vormund nim zdziadział. Nie umknął jej uwadze pewien detal... Dziwny ten sygnet. Coś jej podpowiadało, że coś może znaczyć, ale może to tez jakiegoś rodzaju pamiątka.
Mogła się nad tym zastanawiać, a pewnie. Tyle tylko, że facet w jakiś dziwny sposób katował tego całego Eda. Kanalia, widać to było na pierwszy rzut oka, ale... odsunęła się od niego. Zerknęła na niego, i na hrabię. Miała teraz pewność, że coś mu robi.
-H-hej, co mu się dzieje?-Zapytała trochę poddenerwowana-Może i jest kanalią, ale nie ma mu potrzeby robić większej krzywdy?
Po co to powiedziała? No... sama nie wiedziała. Miała takie odczucie, że chyba nie powinna być na to obojętna. Normalnie by się przyglądała, może nawet odczuwała jakąś satysfakcje. Teraz chyba chciała się zmienić, prawda? Prawda?

Pytaniem trochę ją zbił z tropu. Na co zasługuje? A skąd ma do cholery wiedzieć. W każdym razie, na pewno hrabia nie był aż takim przyjemniaczkiem jak Vormund, trzeba brać na to poprawkę.
Musiała z tego jakoś wybrnąć, bo nie miała pojęcia jak na to powinna odpowiedzieć. Oczywiście, do czasu. Bo wpadła na iście swojski pomysł. Jak nie umiesz przyjąć odpowiedzialności - zrzuć ją na kogoś innego.
-Niech ona zdecyduje, w końcu to ona ucierpiała-Ishifone przeniosła wzrok na leżące ciało dziewczyny, a potem na Eda-Tylko trzeba by ją uruchomić. Schowałeś tego groszka czy gdzieś tu leży?
Rozejrzała się po kątach na szybko, gdzie mógłby być ten jej cukierek. Zmodyfikowana dusza. Domyślała się, że skoro tą niepozorną kupę mięśni powalił w jednej chwili, to musiał jakoś wytrącić ten łakoć.

Erm... trochę... nie, to akurat nie była mądra decyzja z jego strony. To chyba łączyło tych dwóch osobników. Rozbrajająca naiwność. Co tamten podłapał. Tylko akurat nie spodziewała się, że rzuci się na niego z pięściami. I to w taki sposób, że nawet ona by to wyminęła.
On się jednak tak nie pieścił.
Zdębiała na moment. I z powodu łatwości z jaką on go złapał i cisnął, i przez efekt. Obróciła sztywno głowę, nachylając się nad otworem w ścianie. Skala zniszczeń była bardziej znaczna niż znaczna. Była taka, że...
-Katrina mnie zabije-Wydusiła wreszcie z autentycznym przerażeniem w głosie i oczach-Nawet nie będę wiedziała kiedy...
Chwilę czasu potrzebowała, by odpowiedzieć hrabi. Musiała pomyśleć, co tu do cholery zrobić.
-Coś do pisania. Potrzebuje coś do pisania...-Wymamrotała, szukają czegoś takiego przy ladzie. Gdyby jej się udało albo w jakiś inny sposób zdobyła takie narzędzia.
"Przylazł do mnie ten buc z Accretii. Potem hrabia. Oto efekt. Przepraszam, nie mogłam nic zrobić. Poszłam z tym ostatnim" Tyle w temacie.
-...pójdę... chyba nie mam specjalnie wyjścia-Wydusiła z siebie Ishifone, ze świstem wypuszczając i wciągając powietrze-Tylko moje rzeczy...
Jak powiedziała, tak zrobiła. Wróciła się po torby, tylko szybko. Zaraz potem wróciła.
Trochę przy tym ochłonęła. Głównie jak próbowała troche nieporadnie dźwigać te torby.. A jak ochłonęła, załączyła jej się żółta lampka. Wróciła w każdym razie do tamtego pomieszczenia.
Tamta dziura w ścianie jest... straszna.
-Chwileczkę. Skąd mam mieć pewność, że rzeczywiście jesteś tym, za którego się podajesz?-Zapytała nagle-Równie dobrze możesz chcieć mnie wyciągnąć dla jakiś swoich podejrzanych celów

Ilekroć patrzyła na tą dziurę i skalę zniszczeń, ogarniało ją dość konkretne uczucie przerażenia. Jakby on nią tak sypnął, to by po drugiej stronie wyszła znacznie, znacznie szczuplejsza.
A potem ten się wypowiedział. Po jego tonie i sposobie bycia... chyba się nie polubią. Nie wydawał jej się kimś, kto by się specjalnie czymkolwiek przejmował. To tak, jakby ktoś próbował upchnąć Baldrika we frak i nauczyć go języka. Nigdy nie wiesz, czym i kim pierdolnie i o co.
Koniec końców jednak mówił z sensem. Chyba, że zależało mu na przejęciu jej w jednym kawałku. Albo w ogóle mu nie zależało, ale ze względu na Adalberta faktycznie czuł się zobowiązany. Ale, jak to sobie teraz wykalkulowała, nie zamierzał się prosić.
Innymi słowy, dupa z tyłu. Znowu sobie pewnie przefikała u kogoś, tym razem jednak bez większego wkładu własnego. Świetnie.
-No... dobra-Zdecydowała, poprawiając torbę. Zerknęła jeszcze raz na dziurę, jeszcze raz na Kiyoko. Jak Katrina wróci to chyba jej urwie... co tam akurat będzie pod ręką-Jestem gotowa, mogę iść
Taka jej decyzja. Może przeżyje do zachodu słońca.

Zmiana temperatury. Kichnęła cicho.
To, co zobaczyła niekoniecznie pasowało jej do kogoś o statucie hrabi, ale może to zrobił specjalnie by nie zwracać na siebie uwagi. To by miało sens.
Wsiadła w każdym razie do środka. Rzeczy wrzuciła natomiast do bagażnika, o ile jej oczywiście otworzył. Jak nie, to rzuciła gdzieś na tylnię siedzenia.
Marna próba poruszenia tematu. Mimo to, chyba nie powinna kręcić nosem.
-Każda pora roku ma swoje strony-Odpowiedziała wymijająco. Może nawet za bardzo?-Ja wolę wiosnę
Dziwnie się to wszystko toczy. Nie była pewna, czy aby na pewno chciała tutaj kiedykolwiek wracać. Niby rodzinne miasto, miała zakwaterowanie, ale za duży tu burdel.
Nie zmieniało to faktu, że pewna rzecz ją tutaj trzymała. Nie mogła sobie ot tak zniknąć.
-Chce odwiedzić matkę-Rzuciła, do hrabi-Jest w domu opieki. Załatwię to szybko