Pokój Hiro Takemitsu

- Wybacz chłopcze, nikt nie mówił nam jak się nazywał. Shinigami najwyraźniej woleli to ukrywać. Tylko zasłyszałam jedno, jak ktoś wołał do niego Kuro. Nic i to jednak nie mówi. A co się stało? Zwiał do lasu, a co innego miało się stać?
Starsza kobieta wzruszyła ramionami i zaciągnęła się po raz kolejny głęboko fajką, następnie zaś wypuściła dym nosem. Jej twarz wyglądała dość upiornie schowana za białym, ciężkim oparem. Przez kilka chwil Hiro miał wrażenie, że widzi przed sobą pysk lisa a nie twarz staruszki. Trwało to jednak wyłącznie ułamek sekundy.
- To już wszystko, idźcie już i nie wkurzajcie mojej ochroniarki, bo wam przyleje. No... chyba, że chcecie się spotkać z moimi dziewczynami.
Chłopakom pozostało wyjść z budynku. Gdy zaś to zrobili na ich głowy trafiły pierwsze krople deszczu. Zbliżająca się powoli burza była już z oddali słyszalna. Pierwsze grzmoty docierały do uszu chłopaków. Hiro dostrzegł zaś ludzi gnających do domów. Wyraźnie nikt nie chciał pozostać na zewnątrz.
- Ehh... niezbyt ciekawa moim zdaniem. I jak ja mam teraz robić sobie z niej żarty?
Toshirou uśmiechnął się raczej wesoło, choć nie mówił nic wesołego.

"Niezbyt ciekawa, ehhh? To nie oddaje nawet w połowie tek pokręconego dzieciństwa... A co gorsza jak, ja jej mam pomóc? Do tego zaczęło padać.... Gorzej już być nie może." Hiro spojrzał na przyjaciela i też lekko się uśmiechnął.

-Wiesz chyba pora poszukać jakiegoś noclegu, zanim rozpada nam się na dobre. Jak już coś znajdziemy obgadamy jakiś plan dalszego działania - młody shinigami kiwnął głową by dać znać, że ruszają szukać schronienia. - Jak myślisz w koszarach shinigami dadzą nam się przespać do rana?

- Zawsze można spróbować co? Dobrze by było przenocować w miejscu pełnym silnych mężczyzn z wielkimi mieczami.
Uśmiech znowu trafił na twarz Toshirou i zapewne nie zamierzał z niej szybko zejść. Chłopak najwyraźniej nie potrafił zbyt długo zachowywać powagi. Następnie zaś ruszył spokojnym krokiem w stronę koszarów. Zapewne miał nadzieję zdążyć znaleźć dach nad głową jeszcze przed prawdziwą ulewą.
Oczywiście nie zdołali dotrzeć spokojnie do koszarów. Nim jeszcze zdołali wyjść z obszaru miasta zajmowanego przez rożnego rodzaju herbaciarnie, restauracje i inne miejsca związane z rozrywką zostali zatrzymani. Zatrzymał ich widok, który nie mógł wróżyć niczego dobrego.
Przechodząc przy jednej z herbaciarni dostrzegł shinigami, który z niej wychodził i ruszył w stronę koszarów. Gdy jednak zerknął w tą samą stronę drugi raz boga śmierci już tam nie było. Jedyne co zdołał dostrzec, do buty i białe skarpety znikające w zaułku.

"Co się wogóle stało? Czyżby ten shinigami użył własnie shunpo?" Hiro jak zwykle był ciekaw co przed chwilą zaszło. Z drugiej strony chciał jak najszybciej dojść do koszar i znaleść jakieś posłanie. Dobrze wiadomo, że noc najkepiej uporządkowywuje myśli. Tak więc postanowił tylko spojrzeć na chwilkę przechodząc obok tego zaułka. Wcześniej zadając pytanie swojemu towarzyszowi:

-Widziałeś gdzie zniknął ten shinigami? Może w trójkę udali byśmy się do tych koszar?- młody shinigami postanowił mimo wszystko zachować trochę większą czujność. W końcu okolica ta była wbrew pozorą strasznie niebezpieczna.

Miał tylko nadziję, że widok z zaułka nie będzie zbyt pesymistyczny. W głębi duszy miał dziwne przeczucie, że droga do koszar może okazać się naprawdę długa.

- Hm? Słucham?
Toshirou najwyraźniej nie spostrzegł żadnego shinigami, albo po prostu się nie przyglądał. Zerknął w stronę zaułka dopiero w tedy, gdy poinformował go o tym Hiro. Zmarszczył jednak brwi najwyraźniej nieco zmartwiony. Dopiero po chwili dodał.
- Noo... to sprawdzimy co tam jest co?
Gdy uczniowie akademii zbliżyli się do zaułka zrozumieli, że zobaczą niewiele. Było w nim raczej ciemno a do tego wrażenie to pogłębiała pogoda. Coraz więcej chmur zajmowało niebo, z góry zaś padały coraz gęstsze krople deszczu. Dodatkowo zaułek był niemal pusty... jedynym co zdołali zobaczyć do widoczne w świeżym błocie ślady ciągnięcia czegoś ciężkiego.

"Sprawdzić? Hm może warto byłoby się dowiedzieć co tu się stało, ale te slady nie zwiastują niczego dobrego. Ale w końcu nie wypada chyba zostawić jednego ze swoich w opałach." Hiro popatrzył jeszcze raz na Toshirou by upewnić się, że chłopak nie żartował. Po czym sięgnął prawą ręką chwytając rękojeść katany.

-Dobra sprawdźmy to, tylko uwarzaj to może być jakaś półapka.

Młody shinigami ruszył powoli w ciemny zaułek starając się wyczuć, usłyszeć lub też zobaczyć jak najwięcej. Do tego cały czas był gotowy na jakiś atak. Oczywiście kierował się po śladach ciągnięcia czegoś po ziemi.

Toshirou skinął lekko głową, następnie zaś ruszyli powoli w stronę zaułka trzymając się blisko budynków. Gdy podeszli do zaułka zerknęli najpierw ostrożnie do środka. Lepiej było nie pakować się w kłopoty, prawda? Krótkie zerknięcie pozwoliło jedynie na dostrzeżenie jak stopy shinigami znikają w otwartych odrzwiach prowadzących do piwnicy. Zejście znajdowało się z boku budynku karczmy.
- Kolejny Tadashi-san.
Kobiecy głos wymruczał te słowa do kogoś innego znajdującego się wewnątrz piwnicy.
- Dobrze... czy dzielnica jest już czysta?
Odezwał się cichy, męski głos brzmiący z tej odległości niemal jak szept.
- Jeszcze sprawdzamy, dzisiaj przybyła dodatkowa karawana, ale wszyscy zatrzymali się w koszarach.
- To nic, i tak nie możemy już czekać. Plan musi zostać wprowadzony w życie.

"Co tu się dzieje?" To była pierwsza myśl jaka przyszła do głowy młodemu shinigami. Ale nie miał czasu zbyt długo się nad tym zastanawiać trzeba było działać. "Co powinliśmy zrobić?" Hiro schował głowę i szepnał bardzo cicho do przyjaciela:

-Co robimy?- w głosie można było wyczuć nutkę, zdenerwowania. W końcu to już nie był trening i jak coś źle pójdzie to nikt im już nie pomoże. - Musimy komuś o tym powiedzieć, ale też nie możemy zostawić tego shinigami na pastwe tych bandytów...

- Tych shinigami... mówiła, że to kolejny...
Toshirou przywarł do ściany budynku zapewne mając nadzieję, że pomoże mu się to ukryć. Najwyraźniej nie był najlepszy w skradaniu się. Dzięki temu wyglądał bowiem co najwyżej podejrzanie, na pewno zaś nie był mniej widoczny. Szeptanie też nie wychodziło mu najlepiej, w końcu z reguły był głośny, teraz zaś dodatkowo był mocno zaniepokojony.
- Powinniśmy z tym iść do Sakury-sama, zanim wprowadzą w życie ten swój plan...
Z piwnicy dodarły do ich uszu jeszcze odgłosy brzmiące jak otwieranie i zamykanie skrzypiących nieco drzwi zamkniętych ciężką sztabą.

"Cholera będe tego żałować" ale chyba nie mam innego wyjścia..." Hiro dotknął palcem wskazującym ust, pokazując poprostu by przyjaciel zamilkł. Po czym sam zaczął szeptać:
- Dobra plan jest taki, ty jak najszybciej udasz się do koszarów i sprowadzisz pomoc. Ja natomiast postaram się dowiedzieć czegoś więcej o tym ich planie... - młody shinigami starał się zachować spokój, a zarazem rozglądał się do okoła.- Myślę, że dotarcie do koszar i spowrotem zajmię Ci mniej więcej godzine może więcej. Więc tak za półtorej godziny spotkamy się przed wejściem do tańca trzech karpi. Mam nadzieję, że dotego czasu uda mi się coś więcej ustalić. Jeśli się zgadzasz to kiwnij głową i ruszaj. Bo nie mamy pewnie zbyt dużo czasu.

Jak tylko Toshirou ruszył Hiro upewnił się, że dalej ukrywa swoje reietsu, jeśli tak to zaczął rozglądać się za kryjówką. Najlepiej taką, by móc dalej podsłuchiwać rozmów w środku, ale zarazem też taką, by mieć jakąś drogę ucieczki. Zapewne w ciemnym zaułku znalazła by się nie jedna, aczkolwiek jeżeli nie to miał zamiar również poszukać czegoś na dachu budynku. Cały czas podczas poszukiwań starał się poruszać bezszelestnie i nie rzucać się zabardzo w oczy.

Toshirou zamilkł i zaczął się przysłuchiwać słowom swojego przyjaciela. Na sam koniec skinął głową i zamierzał zapewne ruszyć w stronę koszarów, nie zdołał jednak opuścić zaułka.
- Chyba macie troszkę za mało czasu dzieciaki. Rzućcie na ziemię mieczyki podejdźcie pod ścianę dobra? Tylko grzecznie.
Basowy głos mężczyzny stojącego w jednym dwóch wyjść z zaułka (tym bliższym) oznaczał upadek planu. Osobnik okazał się być rosły i niezbyt piękny. W ciemnościach widać było niemal wyłącznie jego rozczochraną brodę oraz czuprynę kręconych włosów przypominającą grzywę lwa. Szeroka pierś przypominała nieco kształtem beczkę, zaś ramiona o ogromnych mięśniach wspierały się na drewnianym, ciesielskim młocie do wbijania klinów. Ubrany był po chłopsku - luźna koszula z oddartymi rękawami oraz spodnie. Do tego warstwa materiału obwiązująca stopy.
Hiro odruchowo odwrócił się by zobaczyć, że drugiej wyjście z zaułka także zostało zastawione. Mężczyzna tam stojący nie był może tak postawny, ale na pewno silnie umięśniony. W dłoniach trzymał zaś topór drwalski.

"A oni skąd tutaj się wzieli... Czy zawsze wszystko musi się komplikować..." Hiro spojrzał się na Toshirou i rzekł:
-Po cichu już się nie uda...- Na jego twarzy odziwo pojawił się uśmiech.- Po dobroci zapewne też nie. Więc proponuje najpierw zająć się tym z młotem a później się zobaczy.

Hiro wyjął swoje zanpaktou, po czy upewnił się, że jego przyjaciel zdołał zrobić to samo. Nie mieli już zbyt dużego pola manewru musieli zająć się jednym z dwóch przeciwników by móc uciec z tego miejsca i ostrzec reszte shinigami. Takemitsu wziął jeszcze głęboki oddech po czym wzmocnił swoje ciało reietsu. I ruszył szybko na przeciwnika miał zamiar ciąć go od dołu celując w udo. W końcu nie chciał zabić chłopa tylko na tyle poważnie go zranić by ten nie mógł kontynuować pościgu.

13 Rei do szybkości razem 24

Hiro szybko poczuł delikatne, przyjemne mrowienie w mięśniach gdy dodatkowa ilość reiatsu się po nich rozeszła. Wraz z energią po ciele rozeszła się również adrenalina. Świat powoli skurczył się do tego, co najważniejsze – do wyjścia z uliczki oraz mężczyzny, który w nim stanął. Chłopak oglądał jak w zwolnionym tempie reakcję wielkiego chłopa. Najpierw uniósł on ze zdziwieniem brwi, później zaś z wolna zaczął podnosić swoją ciężką broń. Na pewno był silny, jednak jego ruchy raczej nie należały do wytrenowanego wojownika. W chwili, gdy młot został uniesiony nad głowę Hiro był już blisko przeciwnika, który otworzył usta by zaatakować z krzykiem. Krzyk, który nastąpił miał jednak zupełnie inne podłoże. Był bowiem reakcją na zagłębienie się wąskiego ostrza miecza w jego udzie. Rozcięta skóra i mięśnie bryzgnęły krwią, zaś wielki chłop zachwiał się i oparł plecami o ścianę jednego z budynków. Wypuszczony z dłoni kafar uderzył z głuchym odgłosem o ziemię. Wtedy właśnie zaczęło padać…
Ciężkie krople deszczu zaczęły spadać na ziemię, najpierw pojedynczo a później całą lawiną. Gdy wyjący, wielki chłop starał się zatamować krwawienie swojego uda przyciskając do niego dłonie młodzi shinigami ruszyli tak szybko jak mogli, by wydostać się z zaułka. Wpadli na główna ulicę słysząc za sobą odgłos kroków. Hiro rozejrzał się szybko, by zorientować się w którą stronę muszą biec. Garnizon znajdował się spory kawałek stąd, zaś chłopcy słyszeli za sobą już nie tylko pojedynczy tupot oraz ulewę. W świetle błyskawicy można było dostrzec grupę kilku, albo nawet kilkunastu, uzbrojonych chłopów. Może nie byli oni najlepszymi z wojowników, nadal jednak było ich zbyt wiele.
Wybór pozostał prosty, choć jego konsekwencje mogły być poważne – czy powinni pobiec główną droga i zaryzykować, że dorwie ich zgraja chłopów, albo że nie zdążą na czas z informacją, czy też powinni spróbować skrócić sobie drogę nieznanymi uliczkami pomiędzy budynkami?

Hiro odetchnął głęboko gdy już minął swojego przeciwnika, myślał że nie uda mu się oczyścić wyjścia z uliczki jednym cięciem. Ale dalej nie byli bezpieczni do strażnicy była dość długa droga. Do tego przebywali w tym miejscu pierwszy raz, więc mogli w taką pogodę zabłądzić. "Cholera którędy się tam dostać, a co ważniejsze jak nie wpaść w kolejną pułapkę. Niby, żeby nie wpaść w pułapkę lepiej było zejść z głównej drogi, ale w ciasnych ciemnych uliczkach mogli by się naprawdę zgubić. Postanowił więc trzymać się głównych ulic. Miał tylko nadzieję, że chłopi nie zdołali zastawić w tak krótkim czasie żadnej zasadzki." Hiro spojrzał na przyjaciela po czym rzekł:

-Biegnij i nie oglądaj się za siebie nieważne co się usłyszysz... Nie zatrzymuj się- oczywiście co kilka słów było słychać oddech, w końcu w ciągu szybkiego biegu nie rozmawia się zbyt komfortowo. Miał tylko nadzieję, że chłopi nie dogonią dwójki dobrze wysportowanych nastolatków.

Hiro starał się biec trochę za Toshirou tak by nie zostawić kolegi w tyle. Gdyby przypadkiem pogoń się zbliżała wyciągnął rękę do tyłu i wyrecytował Byakurai i wystrzelił w tłum. Miał nadzieję, że to trochę zniechęciło by pogoń. Jak by nie pomogło została mu sakiewka ze zlotem miał zamiar ją otworzyć i rzucić w górę tak by monety się rozsypały zawsze istniała jakaś szanse, ze ktoś się skusi by pozbierać.

Dwójka nastolatków ruszyła tak szybko jak tylko mogła. Toshirou zapewne normalnie zostawał by nieco w tyle, tym razem jednak najwyraźniej pomagała mu adrenalina. Przerażenie na jego twarzy wskazywało dość prosto na fakt, że uważa sprawę za naprawdę poważną. Prawdopodobnie bał się o swoje życie, zupełnie jak Hiro. Biegli tak szybko jak tylko mogli brnąc przez krople deszczu z wolna zmieniające się w ścianę wody. Sandały zaczęły grzęznąć lekko w płytkim błocie, zaś widoczność była coraz gorsza. Przemoczony do suchej nitki Hiro był w stanie dostrzec pościg w zasadzie tylko w tedy, gdy niebiosa przecinały błyskawice. Potężne pioruny przetaczały się po niebie raz za razem, zaś wiatr tylko się wzmagał. Mimo wszystko wyglądało na to, że pogoda może ułatwić ucieczkę, zaś pogoń powoli była coraz dalej.
Hiro i Toshirou dobiegli do sporego placu znajdującego się przy skrzyżowaniu głównej drogi wiodącej do miasteczka z aleją, przy której znajdowały się pracownie rzemieślników. Większość z nich zajmowała się obróbką drewna, rzeźbieniem lakierowaniem lub kryciem laką. Teraz jednak wszystkie zakłady były zamknięte, a okiennice zatrzaśnięte. Szyldy trzaskały miotane silnym wiatrem, zaś z dachów zaczynały spadać całe kaskady wody. Z placyku dało się ruszyć w cztery strony, aby dostać się do koszarów shinigami należało chyba skręcić w lewo, a może biec prosto? Cóż, przynajmniej nigdzie nie było widać pogoni.
Kątem oka Hiro dostrzegł coś niepokojącego, w jednym miejscu miast zwykłej ciemności nocnego, chmurnego nieba dostrzegł niewielki, jeszcze ciemniejszy punkt. Błyskawica uderzająca tuż obok niego zniknęła w ciemnościach zupełnie tak, jakby punkt pożarł całe, potężne wyładowanie atmosferyczne.
- Hej! To chyba tam!
Toshirou wskazał na drogę w lewo, pewnie chcąc ponaglić kolegę zapatrzonego w niebiosa.

"Cholera którędy teraz... Przez tą burze ciężko się zorientować gdzie się jest" Hiro skupił się by przypomnieć sobie drogę. Gdy Toshirou wskazał kierunek , nad którym się zastanawiał on sam stwierdził, iż w dwójkę raczej mylić się nie mogą. Ale nigdy nie wiadomo.

-Skoro tak mówisz, to idziemy tędy.- Hiro ruszył truchtem w kierunku obozu shinigami- Możemy trochę zwolnić, bo chyba zgubiliśmy pogoń, ale co gorsze widziałem coś dziwnego w tamtym kierunku.- wskazał ręką w stronę dziwnego zdarzenia- Więc uważaj bo nie wiem co to było.,,

Gdy Hiro spojrzał po raz kolejny na dziwny punkt dostrzegł, że „czarna dziura” powiększyła się jeszcze bardziej. Zaczęła przybierać kształt przypominający nieco rozwartą paszczę o łopatowatych, nierównych zębach. Kolejne dwie błyskawice zniknęły zatapiając się w niej. Czymkolwiek to było wyglądało dziwacznie i przerażająco, kilka chwil później powietrze przecięło zaś straszliwe wycie. Wycie, które tylko jedno stworzenie mogło wydobyć ze swojej gardzieli – pusty.
Hiro i Toshirou nie mogli zbyt długo czekać. Przed nimi pozostawała jeszcze spora odległość do przebycia, a sprawy wyglądały coraz gorzej. Ruszyli biegiem w stronę, którą wybrali i zaczęli przemierzać błotnisty trakt, w jaki zmieniła się główna droga. Ciężkie krople deszczu spadały tak gęsto, że zamieniały się w kurtynę znacznie utrudniającą widzenie. Mimo to jednak w końcu przy błysku pioruna dostrzegli strażnicę – drewniany, wysoki budynek zbudowany na podwyższeniu otoczonym murem. Jego bielone ściany zalśniły na chwile w jasnym blasku. Bezpieczeństwo było na wyciagnięcie ręki. Pozostało do przebiegnięcia tylko ze 300 metrów…
Tuż obok siebie Hiro usłyszał potworny trzask, później zaś wrzask przerażenia dochodzący z damskiego gardła. Tuż po nim pojawił się ryk łowiecki pustego. Ledwie kilkanaście metrów od biegnących chłopaków poczwara musiała właśnie zaatakować niczego niespodziewającą się duszę.

"Cholera co teraz zrobić? Czemu nigdy nic nie może iść tak jak się to zaplanuje, cholerne życie cały czas pod górkę" Hiro zaczął zwalniać po czym krzyknął do swojego przyjaciela:

-Sprowadź pomoc i się nie oglądaj...- młody sukniami wziął głęboki wdech.

Po tych słowach Hiro zmienił kierunek biegu w stronę w która żądny rozsądny człowiek by się nie udał. Mianowicie w miejsce gdzie po raz ostatni usłyszał krzyk kobiety. W głębi duszy wiedział, że jak tam dotrze to będzie już za późno. Ale małe światełko nadziei kazało mu ratować niczemu nie winne życie.

Toshirou skinął lekko głową a następnie ruszy biegiem by jak najszybciej dotrzeć do garnizony shinigami. Hiro zaś skręcił pomiędzy budynki by ruszyć tam, gdzie po chwili usłyszał kolejny krzyk przerażenia. Uliczki pomiędzy drewnianymi budynkami były wąskie i młody uczeń przez chwile czuł się, jakby trafił do legendarnego labiryntu. Wszędzie dookoła wyrastały drewniane ściany oraz dachy kryte lakierowanymi dachówkami. Krok za krokiem coraz bardziej bliska słyszał potworny hałas zniszczenia oraz krzyki. Krzyki przerażenia i bólu, krzyki rozpaczy i bezsilności.
Hiro nie czuł nawet zmęczenia, gdy dotarł do odpowiedniego domu. Adrenalina w jego żyłach kazała u walczyć do końca, odganiała ból mięśni oraz pozwalała nie zwracać uwagi na głośny, niemal haraczący oddech. Włosy lepiły mu się do czoła a kimono było tak przesiąknięte wodą, że zapewne ważyło teraz dwa razy więcej. Chłopak nie miał jednak czasu na przejmowanie się szczegółami. Tuż przed sobą dostrzegł bowiem coś, co nie wróżyło niczego dobrego.
Stojący przed nim prosty budynek musiał być domem połączonym z pracownią rzemieślniczą. Strugi i kawałki obrabianego drewna pod wiatą na zewnątrz dowodziły, iż rzemieślnik ten musiał być cieślą. Nie to jednak było istotne. Martwiąca była raczej obecność ogromnej dziury widniejącej w rozbitym stropie, oraz wrzaski dochodzące ze środka. Tym razem należały do więcej niż jednej osoby. Nim Hiro zdołał ruszyć się z miejsca usłyszał potworny odgłos pękania kości oraz rozrywania mięsa. Po krótkiej chwili przez rozbity dach domu wyrzucone zostały zwłoki, albo raczej ich resztki. Martwy mężczyzna był niemłody, jego skóra była zaś pełna zmarszczek. Teraz jednak brakowało mu wielkiego fragmentu ciała w postaci obu nóg i prawie całego okręgu biodrowego. Z pozostałości gwałtownie ciekła krew. Poruszył jeszcze delikatnie ustami, nim proces degradacji dusz zamienił go w niewielkie strzępki przypominające biały popiół. Ze środka budynku dochodziły zaś kolejne wrzaski i krzyki.

"Co tam się dzieje? Dla czego zawsze w pobliżu mnie musza dziać się takie straszne rzeczy?" Hiro nie przyglądał się zbyt długo umierającemu mężczyźnie, wiedział że i tak nie jest w stanie mu w żaden sposób pomóc. Dla tego jak najszybciej ruszył do wnętrza budynku wyciągając podnoszę swoje zanpaktou. Ukrył obecność swojego rejetsu, że pusty o ile te zniszczenia dokonuje to stworzenie nie zauważy jego obecności zajęty niszczeniem domu biednej rodziny. Jeśli by tak się stało dawało to szanse młodemu sukniami na jeden atak z zaskoczenia. Dla tego chciał w niego włożyć jak najwiecej siły. Oczywiście jeśli istniała taka możliwość celował w głowę stwora by zakończyć ten koszmar jednym cięciem.

Rei plus 13 do siły razem 22

Hiro wyciszył swoje reiatsu i ruszył w stronę domu. Przedostał się do środka przez otwarte drzwi a sytuacja szybko stała się jasna. W zdemolowanym pomieszczeniu widać było wielką sylwetkę. Pusty miał kształt nieco przypominający węgorza. Jego cielsko mogło mieć kilkanaście metrów długości, a w najgrubszym punkcie przeszło 2 metry grubości. Na jego bokach na całej długości widoczne było coś, co przypominało płetwy. Błona przewleczona była pomiędzy licznymi, długimi i ostrymi kolcami. Łeb był podłużny i wyposażony w dwa długie wąsy wyrastające spod białej maski przypominającej kształtem głowę smoka. Ostre zębiska maski i tępe zęby pod nią okryte były plamami świeżej krwi. W przytłumionym świetle rzucanym przez pojedynczą latarnie stwór zdawał się mieć barwę czerni, zaś maska niemal lśniła bielą. Całe jego ciało skrywała okrągła łuska.
W kącie pomieszczenia Hiro dostrzegł dwie kobiety. Jedna z nich mogła mieć jakieś czterdzieści lat, jej ciemne włosy powoli siwiały a na twarzy widać było pierwsze zmarszczki. Druga musiała być sporo młodsza. Miała na sobie jasne kimono sypialne a na jej twarz w dużym stopniu opadały długie, ciemne włosy. Obie kobiety wyglądały na przerażone i kuliły się jak najdalej od poczwary. Hollow zaś zaryczał po raz kolejny a jego wąsy zadrgały. Nim Hiro zdołał wymyślić sposób na to, by dorwać się do maski pustego jego wielki łeb powoli odwrócił się w stronę chłopaka.

(-26 PR)

"Niech to szlak większy chyba już niemógł się tu zmieścić.  No i jak ja mam mu coś teraz zrobić?" Młody sukniami jeszcze raz przyjrzał się kreaturze, po czy zaczął wypowiadać inkantacje. W głowie miał już zamysł skromnego planu. Ale wszystko zależało od tego zaklęcia. Dla tego skupił się na nim.

- Las drzew pochłania przeciwnika, który chcę zranić odwieczną naturę. Słońce i woda pomoc niosą temu kto pomocy potrzebuje. - oczywiście wykorzystał przy tym sztuczkę z białym okręgiem. Celował zaklęciem zaraz za maska tak by unieruchomić głowę do zadania ciosu.

Gdy mu się to udało podaż kolejny zaczerpnął energię by zwiekszyć siłę i zaatakować przeciwnika prostym cięciem od góry do dołu. Celował w maskę, miał nadzieje, że zaklęcie wiążące utrzyma łeb stwora na tyle by zdołał zadać cios.

Natomiast jeśli okazało by się, że zaklęcie nie poskutkowało chciał skupić uwagę stwora na sobie uwalniając cześć energi. Następnie chciał odciągnąć go od kobiet. Dla tego jeśli ruszył by w jego stronę zaczął uciekać. Kierował się w stronę baraków sukniami.

Rei (jeśli się tak da to chce najpierw zwiekszyć sile zaklęcia zużywając do tego 10rei następnie znów 13 Rei do siły razem 22 )

W drugim przypadku zużywa Rei do ucieczki w zależności od tego jak szybki jest stwór.

Hiro zaczął skupiać się na rzucaniu czaru a słowa zaklęcia wypływały z jego ust niemal same. Znał je doskonale, powtarzał je do znudzenia zanim uznał, że potrafi używać tego kidou. Teraz zaś miał udowodnić to w boju. Ogromny pusty nie miał jednak zamiaru czekać aż skończy się inkantacja. Być może nawet nie wiedział co dokładnie robi ten mały człowieczek. Ogromny węgorz wygiął lekko głowę na bok, następnie zaś jego oczy zakryła błona dodatkowych, ochronnych powiek. Łeb stwora ruszył po chwili na przód z otwartymi szczękami pełnymi zębów przypominających drobne haki. Wewnątrz czarnej pustki pyska dostrzegalne był tępe, białe zębiska.
Hiro odskoczył odruchowo na bok, co prawdopodobnie uratowało mu życie. Ogromna murena atakowała z ogromną szybkością niemal rozmywając się w oczach. Ogromne szczęki kłapnęły głośno, a posadzka w którą uderzył buchnęła wszędzie dookoła drzazgami i pyłem. Stwór uniósł powoli łeb spoglądając na chłopaka. Jego oczy zabłyszczały lekko na czerwono, gdy błony kryjące oczy zaczęły się cofać.

"No to mam przechlapane... Za długo nie pociągnę z tym stworem. Do tego jeśli opuszczę budynek, będzie jeszcze gorzej. Nie spodziewałem się, że jest taki szybki." Hiro nie wiedział jak ma podejść do walki z pustym. Stworzenie było szybkie i silne. Do tego pewnie też bardzo wytrzymałe. Moody sukniami postanowił na razie skupić się na obronie, dokładniej na unikaniu wielkiego łba. Starał się tez, znaleść jakiś schemat ataków, by wykorzystać odpowiedni moment do kontrataku. Kolejnym ważnym celem było odciągnięcie pustego od dwójki kobiet, bo choć stwór już się na nich nie skupiał, to i tak był dla nich wielkim zagrożeniem. W końcu Przy jego masie nawet zachodzenie ogonem mogło wyrządzić spore obrażenia. Dla tego tez krzyknął:
-Uciekajcie stad jak najszybciej...

Poczwara zatrzymała się na chwilę zwijając niczym kobra przed atakiem. Jego głowa kiwała się lekko na boki jak by chciał przyjrzeć się swojej ofierze z każdej strony. Następnie zaś znowu przechylił łeb, rozwarł paszczę a jego oczy zasłoniła błona zapasowych powiek. Dokładnie w ty momencie mocno pozawijane ciało wystrzeliło błyskawicznie się prostując. I tym Razem Hiro zdołał umknąć przed atakiem. Ogromny łeb przebił ścianę prowadzącą do jednego z mniejszych pomieszczeń.
Ledwie kilka chwil później potwór znowu przyjął swoją pozycję oczekiwania a młody shinigami mógł krzyknąć.
Słysząc jego słowa kobiety spojrzały na siebie i z przerażeniem ruszyły w stronę dziury, w którą zamieniła się jedna ze ścian. Prawdopodobnie to tamtędy wpadł do środka ogromny potwór. Stwór ten przez kilka chwil ignorował obecność uciekających dziewczyn spoglądając ciągle w stronę przemieszczającego się Hiro. Zaatakował jeszcze raz, młody shinigami zaś po raz kolejny uskoczył na bok, tym razem jednak przeturlał się i skończył leżąc na ziemi, podczas gdy tuż obok niego wężowy łeb wrócił na swoją pozycje. Potwór najwyraźniej atakował według wybranego schematu.
Gdy obie kobiety niemal opuściły już budynek zwinięty potwór odwrócił łeb i wyszczerzył zęby, wyglądało na to, że będzie chciał tym razem zaatakować kobiety.

"To jest moja szansa..." Pomyślał młody shinigami, gdy stwór obrzucił głowę w stronę kobiet. Jak najszybciej wstał z ziemi po czym wyczekał na moment gdy pusty przyszłoni oczy ochronną powieką. Wtedy miał zamiar zaatakować. Celowanie w maskę, było prawie nie możliwe przy tak szybkich ruchac, wiec postanowił ciąć gdziekolwiek, aby najpierw osłabić swojego przeciwnika.

Rei siła plus 8 razem 17 szybkość plus 5 razem 16

Potwór uniósł powoli głowę a następnie zaczął wyginać szyję w kształt litery "S" szykując się do kolejnego ataku. Płetwy ustawione na bokach jego łba i szyi nastroszyły się, zaś ogromna paszcza uchyliła lekko. Z jej wnętrza zaczął dochodzić cichy syk przypominający nieco odgłos pary uciekającej z siłownika hydraulicznego. Kilka chwil, podczas których pusty pozostawał niemal w bezruchu zdawało się trwać ogromnie długo, Hiro jednak miał wrażenie, że i on sam porusza się upiornie wolno. Energia rozchodziła się po jego ciele niczym ciepła melasa. Mięśnie reagowały z upiornym opóźnieniem, a ich skurcze i rozkurcze nie chciały się zakończyć. Ciężkie krople deszczu wpadające przez uszkodzony dach przypominały lśniące, gładkie kryształy w których odbijało się światło odległych błyskawic rozkwitających na niebie.
Gdy wreszcie Hiro udało się wstać i złapać porządnie za broń dostrzegł, jak poczwara przechyla powoli głowę. Wiedział już co to oznacza, wiedział, że za kilka ledwie chwil łeb wystrzeli z ogromną prędkością. Zbyt wolno... już w tedy chłopak wiedział, że porusza się zbyt wolno...
Ruszył biegiem dokładnie w chwili, w której szyja na chwile przykurczyła się jeszcze trochę. Gdy postawił pierwsze dwa kroki zaczęła się ona prostować, a chłopak niemal dostrzegał błyskawiczne poruszenia mięśni pod drobną łuską kryjącą skórę poczwary. Łeb ruszył niczym pociąg, zaś ogromne szczęki zaczęły się coraz bardziej rozszerzać. Przechylona na bok głowa z rozwartymi szczękami mogła mu pozwolić na zatopienie kłów w obu kobietach naraz. Ofiary nie były tego jeszcze świadome, jedynie młodsza zatrzymała się i zaczęła powoli obracać z twarzą przepełnioną przerażeniem.
Hiro dobiegł do potwora w chwili, gdy szczęki wielkiego pustego były już niedaleko ofiar. Wybił się w tedy w powietrze do skoku by zaatakować jak najwyżej, w miejscu gdzie ciało było węższe. Jeszcze w skoku dostrzegł z daleka niewielkie oczy pustego skryte za białą, półprzezroczysta błoną drugich powiek. Opuścił ostrze uderzając z góry, zaś klinga trafiła na twardą, drobną łuskę i zaczęła przebijać się przez nią zagłębiając w ukryte pod spodem mięśnie. Skurcz targnął potężną szyją a katana uwolniła się w końcu przebijając skórę z jej drugiej strony. Hiro opadł na ziemię lądując obok potwora, któremu właśnie zadał głęboką ranę broczącą ciemną, śmierdzącą krwią. Upadł na ziemię, akurat by zobaczyć jak łeb dosięga ofiary...
Pomimo ciosu zadanego przez Hiro rozpędzonej maski nie udało się zatrzymać. Głęboka rana sprawiła jedynie, że łeb przesunął się na bok a pysk przymknął nieco za szybko. Starsza z kobiet została trafiona ogromnym rozpędem a świat nagle przyspieszył. Nim Hiro zdołał dobrze przyjrzeć się sytuacji ogromny łeb stwora rozłupał kolejny fragment ściany. Po starszej kobiecie pozostała zaś smuga krwi na posadzce oraz smętnie wiszące kawałki poszarpanej skóry na złomkach przemienionej w szczapy ściany.
Potworny Hollow uniósł powoli głowę odwracając ją w stronę Hiro. W jego lśniących oczach widać było ogromny gniew i ból mieszające się w szaleńczej kombinacji. Spojrzenie to zaś mogło nieść tylko jedną wiadomość - śmierć. Poczwara warknęła przeraźliwie a następnie krótkim ruchem wężowego cielska smagnął Hiro niczym gigantycznym biczem. Bicz ten był jednak dość szeroki, by w środku zmieścić w całości nastoletnie dziecko. Potworna siła uderzenia posłała chłopaka w bok pomieszczenia i uderzyła nim o ścianę niczym szmaciana lalką. Wstając młody shinigami stanął po raz kolejny na przeciwko ogromnego potwora, którego łeb znowu wznosił się powoli nad ciałem. Z jego boku sączyła się ciemna, niemal fioletowa krew pustego, zaś biała maska pokryta była wielkimi plamami jasnej czerwieni. Ta na pewno nie pochodziła z żył potwora.

(-15 PŻ oraz -13PR)

"Cholera znowu zawiodłem... Czy ja kiedyś się na coś przydam." Młody shinigami spojrzał na pustego, w jego oczach było widać złość. Był zły na siebie, że znów nie udało mu się uratować życia, jak i na stwora który to zrobił. Do tego zmarnował chyba najlepszą okazję w całym starciu. Gdyby lepiej wycelował mógł ją zakończyć. Po raz kolejny zaczerpnął energię i skupił się na ataku pustego. Jego plan był prosty, dzięki Rei był wstanie nadążyć za wężo podobnym stworem. Dla tego chciał odskoczyć na bok w ostatniej chwili przed pyskiem stwora. Jednocześnie obracając się w powietrzu i ciąć z góry na dół. Jeśli była taka możliwość chciał trafić w łeb.

Rei 8 szybkość razem 20, 5 do siły razem 14

Ogromna poczwara po raz kolejny przyglądała się młodemu shinigami odwlekając ostateczny moment ataku. Każda kolejna chwila zdawała się upływać zbyt wolno. Czas dłużył się i dłużył a pusty przyglądał się Hiro przesuwając z wolna głowę z lewa na prawo jakby szukając odpowiedniejszej strony do ataku. Chłopak czuł jak krople deszczu wpadające do środka rozbijają się o jego skórę ściekając powoli na posadzkę. Włosy lepiły mu się do czoła zaś stłuczone plecy przypominały o sobie tępym bólem.
Ledwie kilkanaście metrów dalej kuliła się nadal młoda dziewczyna spoglądając z pewnym niedowierzaniem w stronę krwawej plamy, w którą zmieniła się druga z kobiet. Ręce lekko jej drżały, zaś na twarzy osiadło kilka drobnych kropli cudzej krwi. Być może Hiro zawiódł, jednakże pozwolił przeżyć przynajmniej jednej osobie spośród rodziny zamieszkującej ten dom.
Pozorny spokój został przerwany przez uderzenie pioruna. Potężny huk przetoczył się po wiosce niczym gniewne wezwanie pradawnego boga. W tej samej chwili wężowy łeb wystrzelił w stronę chłopaka. Hiro odskoczył na bok tak szybko jak tylko zdołał, zaś nim opadł na ziemię dookoła unosiły się już drzazgi pochodzące ze zgruchotanej ściany za nim. Ogromny pusty znowu zniszczył fragment domu. Chłopak uderzył po raz kolejny z góry trafiając ostrzem w szeroki kark poczwary. Katana skrzesała iskry ześlizgując się po grubych łuskach i pozostawiając jednie płytką ranę. Ogromny pusty cofnął głowę spoglądając na chłopaka ze wściekłością i po raz kolejny zaczął zginać swoje ciało szykując do ataku.

(-13 PR)

"Jak tak dalej pójdzie to na prawdę nie dam rady go pokonać... Muszę coś z tym zrobić, ale co?" Hiro znów przygotował się na atak poczwary, postanowił powtórzyć swój manewr z piruetem przy uniku i natychmiastowym atakiem. Jedyną zmianą było zaczerpnięcie energii. Po tych kilku atakach wiedział już ile potrzebuje szybkości by uniknąć atak. Miał zamiar zaczerpnąć właśnie minimalną ilość rei do tego, resztę chciał zużyć na siłę, by przebić pancerz pustego.

Rei (Iz nie wiem jak rozdać ufam, że mogę zrobić tak by zużyć 13 rei a ty zdecydujesz ile potrzebuje by uniknąć stwora a resztę dodaj do siły, jeśli tak się nie da to tak 6 szybkość razem 18; 7 siła razem 16)