Posiadłość rodu Kuchiki

Idąc w stronę świątyni przyszło mu na myśl, że to miejsce byłoby doskonałą samotnią. Wokół spokój, a stare spękane ściany miały w sobie coś mistycznego. Płatki śniegu opadały na twarz i chrupały pod stopami. Lubił śnieg. Był chłodny i piękny sam w sobie. Lubił go jeszcze przed otrzymaniem zanpakuto.
Usłyszał dźwięk instrumentu. Przyjemny, doskonale się komponował z onirycznym charakterem tego miejsca.
Wszedł do świątyni. Trochę raził go panujący wewnątrz nieporządek. Zupełnie jakby banda rabusiów wprowadziła tu chaos usilnie czegoś szukając. Była to dosyć niedorzeczna myśl. W końcu skąd mieli się tu wziąć rabusie?
Szybko przestał zawracać sobie tym głowę i skierował całą uwagę na staruszka.
- Przepraszam - powiedział nieco speszony i natychmiast zeszedł z brody.
Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale co właściwie? Czy właśnie stał naprzeciw ducha swojego zanpakuto? W sumie kto inny mógł to być, zakładając, że nie jest to niezwykle realistyczny sen.
- Pięknie pan gra - bąknął, aby nie dopuścić do trwania ciszy. - To do pana należy to miejsce?

Atak staruszka nieco go zaskoczył. Wyraźnie miał do czynienia z typem dziadka gderającego.
- Powiedziałem prawdę i w żadnym razie nie chciałem się podlizać - rzekł krzyżując ramiona na piersi.
Hmm, to miejsce należy do niego. W sumie takiej odpowiedzi mógł się spodziewać. Zraniło go oskarżenie, że to on dopuścił to miejsce do ruiny. Niby jak mógł to zrobić? Swoimi czynami? Myślami?
- Chodzi panu o mojego dziadka? Yeijiro Kuchiki? To on władał tym miejscem przede mną?
Miał wiele pytań i nie miał zamiaru się z nimi ograniczać. Kolejne obelgi zniósł ze spokojem. Kiedyś może podziałałyby na niego bardziej, ale cóż, dojrzał.
- Może na razie jestem słaby i... wielu rzeczy nie rozumiem, ale będę dążyć to tego, aby to zmienić.

Mimo wszystko trudno było mu zignorować gderanie starca, bo... chyba było w nim sporo prawdy.
Zdjął ramiona z piersi i zerknął na wnętrze świątyni. Poczuł silny wyrzut sumienia.
Tak, starzec miał rację. To przez słabość Kyosuke ten świat zmienił się w ruinę. Ile razy nie był czegoś pewien. Ile razy bał się lub żałował swoich czynów. Za każdym razem kiedy dał ponieść się słabości to miejsce niszczało.
Wiedział, że jego dziadek był potężny. Jakże inaczej musiało wyglądać to miejsce, kiedy on nim władał. A starzec? Musiał patrzeć, jak chwała jego domu upada. Patrząc na niego może i on sam odczuł na własnej skórze konsekwencje słabości Kyosuke.
Dziadek myślał, że jego następca będzie godnym dziedzicem. Jakże rozczarowany byłby gdyby zastał to miejsce w takim stanie.
Ze ponurej zadumy wyrwał go starzec. Podszedł do niego i oto nastało coś czego w ogóle się nie spodziewał. Uważał, że Kyosuke nie jest godny, a mimo zdradził mu swoje imię. Tyle lat czekał na tą chwilę, że przez moment zaparło mu dech. Serce szlachcica biło, jak oszalałe. Przez chwilę miał ochotę się uśmiechnąć, krzyknąć triumfalnie, ale stłumił emocje. Chwila była zbyt uroczysta żeby zachowywać się tak niepoważnie.
Skłonił się przed starcem.
- Dziękuję, to zaszczyt poznać twoje imię. Ja... zrobię wszystko, aby dorównać swojemu znamienitemu poprzednikowi. Odbuduję to miejsce i przywrócę mu jego wielkość.
Znowu składał obietnicę, którą nie łatwo będzie spełnić. Ale w tej chwili nie potrafił powiedzieć niczego innego. Ku chwale rodu Kuchiki pójdzie w ślady dziadka i ojca i zostanie wielkim shinigami. Osiągnie to nieważne jakim kosztem.

Chyba udało się się przekonać starca o szczerości swoich starań. To dobrze, zaufanie było podstawą, na której Kyosuke chciał stworzyć więź ze swoim zanpakuto. Wyprostował się
i słuchał z uwagą ducha wakizashi. Jego słowa były bardzo zastanawiające. Konsekwencje czynów dziadka? Nie brzmiało to dobrze, wręcz bardzo złowrogo.
- Nie rozumiem. O jakich konsekwencjach mówisz?
Większość rzeczy jakie wiedział o dziadku pochodziły z książki traktującej
o dziejach rodu Kuchiki. Yeijiro zginął w walce z mocarnymi pustymi gdzieś w rukonie. Czyżby konsekwencje o jakich mówił starzec miały związek ze śmiercią jego poprzedniego pana?
Kolejne słowa również były konfundujące. Kyosuke wiedział już, że druga część zanpakuto jest kobietą i że bez poznania jej nie będzie wstanie sięgnąć po moc. To było jasne, ale słowicza góra?
- Ta góra jest w tym świecie, prawda? - Wolał się upewnić. - Jak mogę tam dotrzeć?
Zastanowiło go czemu drugi duch nie lubił przebywać w świątyni. Może lubiła samotność? Albo nie pasował jej gderliwy staruszek? Cóż, jaki to powód by nie był to przez niego Kyosuke musiał się bardziej namęczyć.

O ile życie byłoby prostsze, gdyby na zadane pytania otrzymywano w pełni zrozumiałe odpowiedzi. Chociaż tyle dobrego, że ze słów starca dało się dość sporo wyciągnąć. Brzmiało to bowiem jakby dziadek kogoś, albo coś zapieczętował i teraz ten ktoś lub coś był bliski odzyskania wolności. Czy to mogło mieć związek ze śmiercią Kuchiki Yeijiro? Być może ojciec mógłby coś na ten temat powiedzieć.
Kyosuke nie miał czasu na rozmyślania o brzemieniu dziadka, bo oto duch zaczął zdradzać sposób w jaki będzie mógł odnaleźć drugiego lokatora zanpakuto.
Był zaskoczony. Spodziewał się raczej, że drugi duch zaszył się po prostu głębiej w świecie wewnętrznym, a wychodziło na to, iż całkowicie opuścił katanę. Hmm, skoro nie lubił się z dziadkiem to miałoby nawet sens. Nie był, a właściwie nie była na tyle przywiązana do Yeijiro, aby po jego śmierci pozostać w ostrzu.
To zaś rodziło kolejne, dość kłopotliwe pytanie... Dziadek Kuchiki, kapitan i potężny shinigami z pewnością był kimś wyjątkowym, a mimo tego nie potrafił dogadać się z duchem zanpakuto. Kyosuke poczuł się niepewnie. Wyobraził sobie, że będzie musiał się spotkać z szacowną matroną po dziesięciokroć surowszą od ojca. Nie spodziewał się, iż poznanie imienia zanpakuto będzie, aż tak skomplikowane.
Zanotował w pamięci słowa starca. Słowicza góra otoczona przez las śpiewu, a jeszcze obok niej roztaczało się jezioro. Miał wrażenie, że drugiego ducha będzie musiał szukać gdzieś w dalekim rukonie. Powinien sięgnąć po książki traktujące o geografii Rukongai, a i ojca przydałoby się zapytać.
Na więcej pytań nie było już czasu, a przynajmniej tak stwierdził starzec. Kyosuke nie chciał być namolny w stosunku do dopiero co poznanego, aby jeszcze nie wziął go za dziecko, które nie wie kiedy zamilknąć.
Pożegnał się przez ukłon, co jak pomyślał chwilę potem było w sumie dosyć głupie, bo starzec wydawał się ślepy. W każdym razie cofnął się o krok i odwrócił, aby wyjść ze świątyni. Hmm, tylko jak powrócić do swojego ciała? Może zamknie oczy i wyrazi intencję powrotu do rzeczywistości? Zanim to zrobił rozejrzał się jeszcze wkoło. Z piersi wyrwało mu się westchnięcie. W końcu tu dotarł. Czekała go jeszcze długa droga. To co zostało zapieczętowane mogło stwarzać większy problem, ale w tej chwili nie potrafił pozbyć się uczucia satysfakcji rozpływającego się rozkosznie gdzieś w okolicach serca.

Po przebudzeniu leżał jeszcze jakiś czas rozpamiętując wizytę w ośnieżonej krainie. Zaintrygowały go ostatnie słowa starca, chociaż może raczej powinien go nazywać Shiro Ryoko-sha. Być może mylił się i drugi duch różnił się zupełnie od jego początkowego wyobrażenia. Skoro od początku chciał pomóc Kyosuke, to znaczyło, że jest bardziej podobny do niego niż do jego dziadka. Hmm, albo może sprawa miała się jeszcze inaczej. Co jeśli duch przypominał powiedzmy taką... Fumi, która zawsze jest chętna do zabawy. Dumny kapitan Kuchiki raczej wprost przeciwnie, a z kolei Kyosuke nigdy nie miał serca, aby odmawiać dzieciom. Oczywiście to były tylko przypuszczenia, które równie dobrze mogły okazać się błędnie. W każdym razie poczuł się lepiej na myśl, że być może udało mu się zaskarbić trochę sympatii nieznanego jeszcze ducha. Patrząc wstecz rzeczywiście nieraz dostrzegał płatek sakury ostrzegający go przed niebezpieczeństwem. Zwiewna jak płatek wiśni... chyba miał powód do optymizmu, chociaż oczywiście wciąż będzie musiał się dowiedzieć o lokalizacji słowiczej góry.
Spoglądając na całość mógł odtrąbić spory sukces. Gdyby był trochę młodszy zapewne skakał by na łóżku z radości. Teraz jednak był bardziej stonowany, bo i na to wszystko kładł się cień konsekwencji czynów jego dziadka.
Nie wiedział co przyszłość przyniesie, ale na tą chwilę cieszył się z poznania połówki swojego zanpakuto. Cieszył się również z tego, iż nie musi wstawać do akademii. Chociaż w sumie nie powinien przesadzać z wylegiwaniem się w łóżku, bo jeszcze wejdzie mu to w nawyk.
Kyosuke wstał i wykonał parę ćwiczeń rozciągających, po czym udał się do łazienki. Wszak jak można było zacząć dzień bez obmycia się?

***

Uroczyste zakończenie nauki brzmiało bardzo dumnie. Nie mógł już doczekać się chwili, w której włoży uniform shinigami. Zanim to nastąpi czekał go jednak wybór, być może nie taki trudny, ale wymagający zastanowienia.
Kyosuke usiadł w salonie. Położył na stole kartki z wiadomości od czterech dywizji, skrzyżował ramiona i zamyślił się.
Wyglądało na to, że został pozbawiony możliwości zwykłego odpisania na list VI dywizji, co wiązało się z koniecznością osobistego stawienia się na miejscu. Był z tego faktu mocno niepocieszony. Kończył akademię, za kilka dni miał zostać shinigami i ten uroczysty czas miał zostać zatruty przez spotkanie z kapitanem Nokogirim. Chłopak niechętnie przyznał się przed sobą do tego, iż ten człowiek budził w nim strach. To zimne okrucieństwo z jakim się spotkał w lochu VI dywizji było czymś na równi okropnym z pożeraniem dusz przez pustych. Kuchiki miał jednak swoją dumę i nie miał zamiaru migać się przed spotkaniem wiedząc, że odczytane zostałoby to za akt tchórzostwa. Cóż, może nawet odczuje pewną dozę satysfakcji odmawiając Nokogiri'emu ponieważ nie miał zamiaru wstępować w szeregi VI dywizji. Oczywiście wiedział, że tradycje jego rodziny są mocno związane z tym oddziałem, ale jeszcze bardziej zdawał sobie sprawę z tego, iż tam zwyczajnie nie pasuje.
Nie spoglądał tak ślepo w kodeks często bezdusznego i niezrozumiałego dla niego prawa, co Nokogiri z pewnością by wykorzystał. Zlecałby Kyosuke przesłuchanie więźniów, którzy podobnie jak tamten chłop chciał po prostu cieszyć się wolnością. Kapitan z niecierpliwością czekałby aż Kyosuke okaże słabość, aby wykorzystać to do swoich celu. Może ogłosiłby, że dziedzic rodu Kuchiki sympatyzuje z buntownikami albo coś podobnego co mogłoby zagrozić karierze i reputacji szlachcica. Dołączenie do VI dywizji było więc niebezpieczne. Oczywiście gdyby się uprzeć mógłby zamknąć swoje serce i wypełniać bez mrugnięcia okiem powierzone mu zadania tyle, że... nie wytrzymałby tego długo. Trzeba postawić sprawę jasno, brakło mu stanowczości i zimnej krwi ojca.
Od zawsze zaś odczuwał potrzebę ochrony innych. Od malca chciał być jak bohaterowie z bajek, którzy swym silnym ramieniem bronili niewinnych przed nawałą zła. Teraz podobne myślenie wydawało mu się trochę dziecinne, niemniej wciąż czuł dziwną przyjemność czytając przygody baśniowych herosów.
Dlatego też od chwili, kiedy postanowił zostać shinigami najbardziej spoglądał w kierunku VII dywizji. Wydawało mu się, że to do niej należą osoby, do których chciał stać się podobny. Nie bez znaczenia był też fakt, iż przewodził im największy po kapitanie głównodowodzącym dowódca - Harukichi Arakida.
Jeśli zaś chodziło o pozostałe dwie dywizje, które o niego ubiegały... Po pierwsze nigdy nie widział siebie jako członka dziewiątki. Rola dyplomaty niezbyt mu odpowiadała, preferował raczej bardziej aktywne działanie w celu polepszenia świata. No i, ech, chyba za bardzo nie nadawał się na mediatora. Nie ważne, że Fujiko później ich zdradziła, ale wcześniej nie potrafił nawet przekonać takiego Hideo do pozbycia się uprzedzeń w stosunku do rukończyków.
Już prędzej wybrałby się do X dywizji, chociaż ta też do końca mu nie odpowiadała. Co by nie mówić nie miał za wiele wspólnego z Rukongai. Pamiętał z jaką nieufnością spoglądali na niego ci prości ludzie. Nie miał tam też żadnych znajomości. Już prędzej wolałby trafić do XIII dywizji, aby bronić świat żywych przed pustymi i odsyłać zbłąkane dusze. Cóż, tam jednak zaproszenia nie otrzymał i w sumie tak czy siak wybrałby siódemkę.
Wróciłby do swojego pokoju, aby napisać grzeczną odmowę dla dywizji IX i X tłumacząc się tym, że zdecydował się wybrać ofertę VII dywizji zaznaczając jeszcze, iż czuje się zaszczycony zainteresowaniem oddziału, do którego pisał odpowiedź. Cóż, czyli to prostsze miał już z głowy. Teraz gdzie by tu się udać najpierw... Hmm, chyba wpierw lepiej pozbyć się z widma Nokogiri'ego. Miał ochotę poczekać z tym do następnego dnia, ale ostatecznie stwierdził, że nie ma co zwklekać. Poprosiłby służkę, aby przygotowała mu najlepsze ubranie, po czym wziąłby kąpiel, aby być gotowym do udania się do kwater VI dywizji.

Kyosuke nie był ani kaleką, ani małym dzieckiem, więc podziękował Shizu i samodzielnie nakładał na siebie kolejne warstwy ubioru. Było to trochę kłopotliwe, ale na spotkaniu z kapitanem powinien prezentować się odpowiednio.
Po krótkim namyśle do kwater VI dywizji postanowił udać się lektyką. Nie chciał, aby zakurzyło mu się ubranie, ale zanotował w pamięci, że w najbliższych dniach powinien wygospodarować czas by zapewnić Kin trochę ruchu.

Podczas podróży pełen był niewesołych myśli. Jak Gotei 13 mogło pozwolić żeby jednym z jej przywódców był człowiek pokroju Nokogiri'ego? Siła nie powinna być jedynym kryterium branym pod uwagę podczas nominacji na kapitana. Jeszcze kilku takich Nokogirich i Kyosuke poważnie zacząłby się zastanawiać czy aby na pewno walczy po dobrej stronie. Ech, miał szczerą nadzieję, że jego ojciec nie był taki gdy piastował stanowisko VI dywizji.

W końcu dojechali na miejsce. Żywot szlachcica wbrew pozorom nie był taki łatwy. Brakło mu swobody, wybierali mu żonę i musiał przestrzegać tej całej rozbudowanej etykiety. Teraz jednak Kyosuke bardzo się cieszył, że nosi takie a nie inne nazwisko, bowiem mógł odnaleźć w tym potrzebną siłę i odwagę. Był Kuchiki, co oznaczało, że nie mógł bać się człowieka z barbarzyńskiego rodu. Zachowując pewność i spokój odmówi mu przystąpienia do VI dywizji i wyjdzie stąd z podniesioną głowę.
Cóż, wszystko było dobrze dopóki nie wszedł do gabinetu kapitana. Wtedy coś w nim zadrżało, lecz bardzo starał się tego nie okazać. Wysłuchał co ma do powiedzenia.
Bardzo się martwił? Tak, zapewne bardzo go zmartwiło to, że Kyosuke nie ogłosił jawnego poparcia dla buntowników. Nawet nie oblał egzaminów co mogłoby pocieszyć kapitana.
No nic, nadszedł decydujący moment.
Kyosuke pochylił głowę, kiedy usłyszał propozycję kapitana.
- Ta propozycja to dla mnie zaszczyt Nokogiri-sama, lecz niestety muszę odmówić. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego jak ważną rolę pełni VI dywizja w utrzymaniu pokoju w Soul society, lecz swoją przyszłość od dawna już wiążę z innym oddziałem, a dokładnie z dywizją VII.

Spoglądanie w oczy kapitana Nokogiri'ego powodowało dość spory dyskomfort, ale oczywiście Kyosuke nie miał zamiaru kulić się przed nim ze zwieszoną głową.
Potem padły słowa, których mógł się spodziewać. Czy ojciec będzie rozczarowany? Zapewne, ale Kyosuke nigdy nie ukrywał tego do jakiej dywizji chce trafić, a poza tym najważniejsze jest wykonywanie dobrej pracy jako shinigami. W jakim zaś oddziale tego się dokonywało, to już powinna być sprawa drugorzędna.
Kapitan jednak mówił dalej, aż w końcu Kuchiki poczuł lekkie ukłucie w żołądku. Przeklęty nie chce dać za wygraną... Mimo, iż pójdzie do innego oddziału to i tak będzie czuł nad sobą oddech Nokogiri'ego. Że też musiał się tak do Kyosuke przyczepić. Chyba gorszy prześladowca nie mógł mu się w Seireitei trafić.
- Mimo wszystko dziękuje, kapitanie. - W rozmowie z Nokogirim już chyba zawsze usta będą mówić co innego niż myśli. - Podczas mojej służby jako shinigami postaram się kroczyć tylko dobrymi ścieżkami. - Dodał jeszcze nie mogąc doczekać się końca spotkania. Czym dłużej bowiem tu przebywał tym większa szansa, że zostanie uraczony jakąś nieprzyjemną niespodzianką przygotowaną zawczasu przez kapitana.

Ciekawe jakby wyglądała rozmowa gdyby oboje zmuszeni zostaliby do szczerości? Cóż, Kyosuke powiedziałby coś w stylu, że wolałby udać się na wygnanie do rukongai niż służyć pod takim potworem. Nokogiri jedwabnymi słowami raczej też by go nie uraczył. Ale w chociaż jednym miał rację - Kuchiki miał sporo pracy. Dlatego też jeśli kapitan nic więcej nie miał do dodania to Kyosuke wstałby i pożegnał się.
Dalej ruszyłby do lektyki ciesząc się, że wizytę w VI oddziale ma za sobą. Zaraz jednak powróciłby myślami do tego co zrobić trzeba. Zamiast udawać się do domu mógłby przecież zajechać pod VII dywizję i zgłosić gotowość wstąpienia w jej szeregi. Ten plan bardzo mu się podobał i poleciłby tragarzom udanie się właśnie pod kwaterę siódemki. Oczywiście liczył, że czekająca go tam rozmowa upłynie w znacznie przyjemniejszej atmosferze. Wszakże po odhaczeniu Nokogiri'ego do zakończenia akademii powinny czekać go tylko miłe rzeczy.

Opuszczając obszar VI dywizji zastanawiał się, jak funkcjonowało to miejsce, gdy kapitanem był jego ojciec. Zapewne i on podejmował decyzje, które dla Kyosuke wydałyby się bezduszne. Niemniej pod względem właśnie bezduszności chyba nikt w Seireitei nie mógł równać się z kapitanem Nokogirim.
Wszystkie złe myśli stały się mniej natarczywe, gdy lektyka powiodła go do VII dywizji. Zupełnie jakby biuro Nokogiri'ego było jakimś innym, niegościnnym światem. Ale dość już o tym człowieku. Czekały go przyjemniejsze rzeczy.
Gdy wyszedł z lektyki dosyć zdziwiła go ilość kwiatów rosnących u stóp muru, a czym bardziej zapoznawał się z terenem należącym do siódemki tym zaskoczenie jeszcze narastało. To przypominało ogrody szlachcica, a nie siedzibę oddziału o bojowym charakterze. Nawet mały wodospad tu mieli. Przyjemnie.
W oko wpadł mu postawny shinigami. Kyosuke słyszał, że kapitana VII dywizji nazywano ogrodnikiem, ale przy takim zakwieceniu terenu mógł być to równie dobrze jeden z wielu shinigami zajmujących się pielęgnacją zieleni. No nic, dosyć podziwiania. Musiał się zorientować gdzie znajduje się biuro pani porucznik. Szczęśliwie natrafił na życzliwe osoby, które pomogły mu się odnaleźć i już chwilę później stał przed odpowiednimi drzwiami.
Gdy młody shinigami otworzył drzwi, Kyosuke podziękował mu krótko za zaprowadzenie na miejsce, po czym wszedł do środka. I tutaj ujrzał kwiaty i zieleń, lecz poświęcił im jedynie przelotne spojrzenie, podobnie zresztą jak całemu gabinetowi, bo to osobie porucznik dał resztę uwagi. Ponowne zaskoczenie. Druga osoba w oddziale wyglądała jakby była w wieku Kyosuke, chociaż oczywiście młoda aparycja w Soul society nijak miała się do przeżytych lat. Zapewne była znacznie starsza, bo i Kuchiki nie wyobrażał sobie żeby nastolatka doszła do pozycji porucznika.
Ukłonił się, podziękował, po czym zajął wskazane miejsce.
W środku czuł lekką, przyjemną ekscytację, aczkolwiek swoim zwyczajem zachowywał spokojną twarz.
- To prawda. Nie ukrywam, że chciałbym dołączyć do oddziału VII - podjął.

Kuchiki nie miałby nic przeciwko uwięzieniu w młodym ciele, aczkolwiek wolałby poczekać z tym jeszcze kilka lat, aż w pełni zmężnieje.
Zachowanie pani oficer istotnie różniło się jak niebo i ziemia od tego do czego przyzwyczaił go kapitan Nokogiri. I dobrze. Szlachcic co prawda nie należał do najbardziej wylewnych osób, ale nie miał nic przeciwko radosnemu entuzjazmowi jakim cechowała się jego przyszła przełożona. Nasunęła mu się na myśl dojrzalsza wersja Fumi. Chyba nawet mógł zauważyć pewne fizyczne podobieństwo.
Nie bardzo też wiedział dlaczego miałby pójść do piątki. Może chodziło o tamtejszą panią porucznik? Pamiętając reakcję Hideo na jej widok mógł stwierdzić, że głęboki dekolt
i odsłonięte nogi faktycznie mogły przyciągać niemądrych adeptów płci męskiej do tej dywizji.
Z odrobiną konsternacji spoglądał jak porucznik szuka dokumentów. Chyba nie należała do osób, które stawiają porządek na pierwszym miejscu. Chociaż może wynikało to tylko z roztrzepania. W końcu jednak wszystko potrzebne zostało odnalezione. Pobieżnie przejrzał wszystkie umowy. Nie wiedzieć czemu rozbawiło go nieco zapewnienie o godnym pochówku. Oni zajmą się pochówkiem, ale Kuchiki musiał zadbać o godną śmierć dla siebie. Hm, co za dziwne myśli go naszły.
Na końcu okazało się, że będzie musiał oddać trochę krwi. Zapewne podczas służby będzie tracić jej w znacznie większych ilościach. Ale to była przyszłość, o której nie chciał teraz rozmyślać.
- To żaden problem, pani porucznik. - Starannie wykaligrafował swoje imię, po czym wziął nożyk i naciął nim lewy kciuk tak aby móc zostawić krwawy ślad na papierze. - Czy to już wszystkie formalności? - zapytał unosząc wzrok na porucznik Aizuyuki.

Dostanie swój mundur... Nie była to perspektywa równie ekscytująca, jak otrzymanie zanpakuto, niemniej w końcu nadszedł ten czas, kiedy będzie mógł powiedzieć o sobie, że jest pełnoprawnym shinigami.
- Współpraca oddziałów? - Zdziwił się lekko. - Z kim będziemy współpracować, pani porucznik? - Z wszystkimi byle nie z szóstką, dodał w myślach.
Wiadomość o ilości dywizji jakie się o Kuchiki'ego dopytywały nie zrobiły na nim wrażenia. Wszakże był dziedzicem swego rodu, a i mógł powiedzieć, że talent w pewnych kwestiach ma dość spory. Oczywiście wolałby żeby zainteresowanie zawdzięczał tylko swojemu uzdolnieniu, ale nie miał złudzeń, że posiadanie następcy głowy rodu w swoich szeregach było dla wielu oddziałów kuszące. Od siebie dodał tylko skromnie:
- Bardzo pochlebia mi zainteresowanie takiej ilości oddziałów, ale prawdę mówiąc choćby nawet wszystkie się po mnie zgłosiły to moja decyzja pozostałaby taka sama. - Pozwolił sobie na lekki uśmiech. Oczywiście mówił prawdę. Siódemka zawsze była jego celem. Co najwyżej zastanowił by się nad dojściem do dywizji pierwszej, ale koniec końców i tak pewno stwierdziłby, że najlepiej będzie mu się służyć w oddziale VII.

Poczuł się trochę nieswojo, gdy porucznik zaczęła go wychwalać, ale to było miłe uczucie. Chyba nawet skromni ludzie lubili pochwały. Miał tylko nadzieję, że na twarzy nie pojawił mu się rumieniec.
I wtedy wszedł shinigami robiący zgoła inne wrażenie od sympatycznej pani porucznik. Kyosuke odruchowo spojrzał na niego, ale zaraz spuścił nieco wzrok przypominając sobie słowa porucznik.
Wstał, ukłonił się lekko i przedstawił. Zaraz potem pożegnał się z porucznik bowiem ruszyli na zwiedzanie.
Na pierwszy rzut oka oficer przypominał Kuchiki'emu Zori'ego. Co prawda nie podzielał szczerej niechęci, którą większość studentów odczuwała wobec surowego wykładowcy, ale szczerze mówiąc nie spodziewał się osoby tego typu w oddziale VII. Cóż, z drugiej strony nie powinien oceniać ludzi tak szybko.
Kyosuke w milczeniu spoglądał na miejsce, w którym będzie odbywać swoją służbę. Na pewno wyglądało to przyjemniej niż lochy szóstki. W końcu oficer się odezwał na co Kuchiki skinął głową.
A więc jednak będzie musiał pracować z kimś z VI dywizji. Przynajmniej nie będzie musiał męczyć się z człowiekiem z jedenastki. Chociaż w sumie... ten jeden którego poznał mimo swoich wad nie był taki zły.
- Jakie rodzaju misja zostanie nam przydzielona? - zapytał tylko, pamiętając, aby nie patrzeć na bliznę oficera.

Brzmiało to rozsądnie. Będą pochodzić z dywizji o różnych specjalnościach dlatego raczej nie można było się spodziewać misji szpiegowskiej, kiedy mieli w swoich szeregach tylko jednego członka drugiej dywizji. Kyosuke przyjął z zadowoleniem to, że będą skupiać się na obronie czegoś, kogoś. Czasem bywało to trudne, ale niewątpliwie chwalebne. Ciekawe tylko z kim będzie współpracować. Może znowu natrafi na Hideo? Byłoby dobrze posiadać w grupie jakąś znajomą twarz.
- Rozumiem. Zrobię wszystko, aby spełnić oczekiwania i przynieść chlubę VII oddziałowi - rzekł pochylając głowę.
Do wysokich wymagań względem swojej osoby był doskonale przyzwyczajony przez ojca, więc teraz nie obawiał się ciężaru oczekiwań jakie miały być złożone na jego barki.

Kyosuke nie odpowiedział. Nie łatwo przychodziło mu uzewnętrznianie się przed słabo znanymi osobami. Niestety ktoś mógłby wziąć to za przejaw pychy, ale Kuchiki nigdy nie słynął z przesadnej otwartości. Zresztą lepiej się tak łatwo nie odsłaniać. Kto wie na jakich ludzi natrafi. Jednej zdrady już doświadczył.

Zwiedzali dalej. W źródełkach pewno nie było mowy o prywatności. Kyosuke zawsze obmywał swoje ciało z brudu w samotności. Uważał tą czynność za bardzo intymną i nie uśmiechało mu się szczotkować w jednym baseniku z obcymi mężczyznami.

Gdy już skończyli obchód, Kuchiki pożegnał się. Starał się nawet żeby jego głos brzmiał mniej oficjalnie, ale nie był pewien czy mu to wyszło. Ogółem wrażenia z pierwszego większego kontaktu z VII dywizją miał pozytywne. Ludzie wydawali się mili, zwłaszcza pani porucznik, a i przełożony oficer zdawał się nie być tak srogi jak Zori.
Nie nakazał tragarzom odjeżdżać, więc pewno jeszcze na niego czekali. Jeśli nie to nie miał problemu i nie przejmowałby się sprowadzaniem kolejnej lektyki, lecz na pieszo udałby się do domu.
Czyli większość spraw miał już załatwioną. Teraz trochę żałował, że nie poprosił Shizu, aby podczas jego nieobecności zajęła się przekazaniem do wskazanych dywizji napisanych już przecież odmów. Był jednak tak zaaferowany spotkaniem z Nokogirim, że o tym nie pomyślał. Cóż, zajmie się tym zaraz po powrocie do domu. Powie więc Shizu, aby się wszystkim zajęła. Wcześniej jednak, jeśli dojechał do domu lektyką, rzuci tragarzom parę ryo za dodatkowy kurs i czekanie.
A więc podsumowując. Był już w VI i VII dywizji. Odmowy dla pozostałych już napisał i teraz Shizu miała zająć się resztą. Oznaczało to, że na stole ostała się tylko notka od Hideo. Kyosuke ujął ją w dwa palce i przeczytał raz jeszcze. Impreza, co? Nigdy za nimi nie przepadał. Głośne z obowiązkowym alkoholem i wygłupami, która jak sama nazwa wskazywała były głupie. Niemniej... to była jego ostatnia okazja, aby uczestniczyć w tym dziwacznym spędzie lekkoduchów. W sumie co mu szkodzi. Pić niczego podejrzanego nie będzie, a i długo tam pewno nie zabawi. Zresztą był to winny Hideo. Bez niego ostatni test w świecie żywych mógłby się zakończyć dla Kyosuke klapą i teraz wcale nie miałby za sobą rozmowy w VII dywizji, tylko nadal musiałby się męczyć w akademii.
Tak, chociaż na chwilę zajrzy na tą imprezę. Może nawet nie będzie tak źle?