Świątynia Yakushi-ji

Wszystko zdawało się być w porządku, ale... no właśnie irytacji ciąg dalszy. Dużej w dodatku. Jej dar był jednocześnie przekleństwem, bo wszystko odbierała o wiele silniej niż normalny człowiek. A tu ten cholerny gnojek miał owsiki i nie mógł usiedzieć w miejscu, podzwaniając tymi łańcuszkami. Kto normalny ma taką rozmowę?! Znaczy, moment rozmowę? A no tak, tamta parka gadała dałej o tej durnocie, jakby nie mieli nic lepszego do roboty. A ten obdartus? Gapił się i gapił jakby nie miał nic lepszego do roboty, tylko uprzykrzać jej dzień. A wszystko to przywoływało wspomnienia, dalsze lub bliższe. Łańcuchy, para, siarka. A żeby to szlag... miała złe przeczucia. Rzeczy lubiły się psuć w nieodpowiednim momencie, zwłaszcza, jak wychodziła gdzieś sama.
I nikt jej nie będzie szukał. Zresztą, czy wcześniej robili to skutecznie? Niezbyt.
Swoją drogą, co też taki gnojek może robić samemu w podróży? Gdzie są rodzice, na cholerę on tutaj... podejrzane. Jak diabli. Ten facet też. Ta para trochę mniej, ale jednak.
W końcu mogła wyjść. Jej nogi zastały się trochę, to i dobrze. Z tego co się dowiedziała od kierowcy świątynia była kawałeczek od przystanku. Świetnie, mogła od razu zabrać się do rzeczy.
Tyle tylko, że jak tam dotarła to ktoś się kręcił. Ten chłopiec. I ten trep, który to kompletnie nie umiał się kryć. Ishifone stała i udawała, że go nie zauważała. Do czasu.
-Chcesz czegoś brodacz?-Zapytała niby od niechcenia-Gapisz się na mnie od paru godzin
Jak coś miało się stać, to lepiej by się to stało teraz niż w środku. Dopiero po tym co powiedziała zerknęła na niego obojętnie. Jakby zignorował, dodałaby "do Ciebie mówię".

Czy ten kutas specjalnie chciał ją wpienić, czy faktycznie był takim kretynem iż uważał, że nie zauważy tych spojrzeń? Trzeci czy piąty raz mogła zrozumieć, ale gapił się cholerny cały czas, i teraz się od tego miga?! Bezczelny... smarkacz? Trudno powiedzieć przez to, że wyglądał jakby się wyrwał z buszu. Brzydki jak noc. Miała ochotę zetrzeć mu ten uśmieszek z gęby, najlepiej czymś ciężkim.
Ostatecznie jednak nawet nie zaszczyciła go odpowiedzią. Ewidentnie próbował zbić z siebie podejrzenia, ale ona nie zamierzała tak łatwo dać za wygraną. Na pewno bym jakimś cholernym szpiegiem... czegoś. Walił siarką. Jeszcze był ten cały gnojek z łańcuchami. On też może być jakoś zamieszany. Może. Kto normalny w końcu nosi tak łańcuchy? GDZIE SĄ RODZICE ONA SIĘ PYTA!
Ugh... chwila, nie, musiała się uspokoić. Z takim stanem umysłu nie wejdzie do świątyni... spokojnie dałoby się w każdym razie wyminąć Ishifone.
Moment zamierzała postać. Nie za długo, ale jednak. Trochę się uspokoić...
...no. Jak trochę ochłonie to wejdzie tam. Nie miała pojęcia jak się modlić w buddyjskich świątyniach, ale chyba podobnie jak w shinto, prawda?
Jak będzie jakiś kapłan to może zapyta. Najpierw musiała tam wejść.

Trochę miała teraz zgryzotę. Z jednej strony miała to, czego szukała. Z drugiej jednak miała mniejszy kompleks. Rozsądek sugerowałby jej skierowanie się w stronę sławnego na cały kraj chramu, ale kierowało nią pewne doświadczenie. W końcu tamtego kami bardziej ciągnęło do niewielkiej świątyni na uboczu. Diabli jednak wiedzą jak to wyglądało w innych przypadkach.
Poza tym, będzie mogła sprawdzić tego pierdolnika, czy naprawdę był tu przypadkiem czy też może ją śledził.
Postanowiła najpierw skierować się do tego mniejszego chramiku. Zaciągnie przy tym języka, a i zorientuje się nieco. Aż tak bardzo jej się nie spieszyło, by potencjalnie ominąć jakiś kluczowy element. Tamta świątynia raczej nie ucieknie, będzie mieć na to czas.

Cóż. Warto było spróbować choćby i tego. Cześć poświęcona mnichowi... brzmiało to dosyć podejrzanie. Dlaczego niby to mogło być zamknięte? Może powinna się zastanowić nad wejściem tam?
Na przykład w nocy. Dostanie się tam nie powinno być dla niej większym problemem, jeżeli się nad tym zastanowi. W najgorszym razie będzie kombinować, jak odpowiednio zniszczyć bardziej fizyczne formy oporu.
W każdym razie, skinęła głową i podziękowała mnichowi za informacje. Musiała jednak dopytać...
-Dlaczego? Z czym to jest związane?-Zapytała, w miarę uprzejmie jak na nią. Dodała jednak sceptycznie-Zamykanie ze względu na porę roku?
Nie zamierzała jednak naciskać. Zapyta jeszcze, jak w odpowiedni sposób oddać cześć i się modlić w obrzędzie buddyjskim, i pójdzie potem do drugiego kompleksu.

Czyli ktoś coś rozwalił, i od tego czasu odgradzają to... akurat na tą porę roku. Taki tłok był z doświadczenia? W zimę? Nie znała historii, nie miała jak tego ugryźć, ale mędrzec sprzed tysiąca lat nie brzmiał jej na pobratymca wielowiecznego, jak nie lepiej kami.
Nie wspominając o tym, że przecież to jest buddyjska świątynia, a tamten był shinto. Chociaż kto go tam wie - niekoniecznie może chodzić o jego braci. Może chodzić o jakieś inne bóstwo... tylko jakie bóstwo, do ciężkiego licha, może być w buddyźmie?
Zresztą, jej wiedza na temat religii innych niż to, co kultywowała jej matka właśnie wyszła. Wysłuchała, trochę jej twarz zmarniała, ale podziękowała i odwróciła się na pięcie. Oszukać jej raczej nie oszukał, ale będzie musiała pomyśleć o tym porządnie, jak to zrobić. Nie miała pojęcia jak bogowie przyjmowali niestandardowe obrządki... ale jak to co oni zalecali nie wyjdzie, to będzie musiała chwytać czego się da.
Świątynia się unowocześniła. Nawet dali jej odtwarzacz, bo nie chciało im się zatrudnić oprowadzacza. Było parę miejsc do których mogłaby się dostać. Najbardziej interesowały ją te odgrodzone, wietrząc jakieś dziwne rzeczy. Równie dobrze mogła to być zwyczajnie kwestia remontu. Zamierzała najpierw tam pójść by zorientować się w przyczynie zamknięcia, a potem przejdzie się do tej największej pagody. Miała dużo czasu. Może znajdzie coś, co przykuje jej uwagę
Starała się przede wszystkim wyłapać informacje o tym całym Yakushi Nyorai. Uzdrawiający budda... to był całkiem dobry trop. Ale dobrze by było wiedzieć coś więcej niż z tamtej książki.
A jeżeli nie znajdzie tam, to pójdzie do tych mniejszych pagód. Właściwie to planowała oblecieć cały kompleks i potem się zastanowić, co dalej.
W najgorszym razie wpadnie tutaj w nocy.

Fatalnie. Nie dość, że część z miejsc jest zamknięta, to do tego w tych w których była nic nie mogła wyczuć. Chociaż też naiwnym by było się spodziewać nie wiadomo czego po tak uczęszczanych miejscach. Ludzie płoszyli, nawet, jeżeli się oddawało taką część.
Ludzie się odwrócili od nich. Może chodziło tu jednak o kult? Może buddyści się mylili? Albo i nie, diabli wie. Na pewno nagranie nic jej nie mówiło.
Miała jednak jeszcze jeden pomysł. Grzeszny, ale jeżeli w dobrej wierze to chyba jej aż tak bardzo za to nie policzą. Ale to jeszcze nie była na to pora. Miała sporo czasu by się przygotować, czy chociażby rozejrzeć.
Przede wszystkim za kamerami. Pewnie jakieś tu są, musiała wiedzieć tylko gdzie. Dobrze by było zadbać potem o okrycie twarzy, by nie była rozpoznana. Ciekawe, czy dostanie tu soczewki... czerwone oczy są cholernie charakterystyczne. Mogła wcześniej o tym pomyśleć, szlag. A jak też zrobi za dużo hałasu, to wejdą na jej trop.
Na razie jednak zamierzała przejść do mniejszych hal. Może tam będzie mogła znaleźć coś ciekawego. Jeśli nie...
...może pójdzie się faktycznie modlić? A co jej to zaszkodzi.

Kamery są. Będzie musiała zadbać jakoś o okrycie twarzy, gdyby się zdecydowała na akcje. Na pewno też by jej przeszkadzano, to będzie musiała przemyśleć jakby tu poradzić sobie ze strażnikami tak, by jej nie rozerwali. Chociaż równie dobrze mogliby wtedy zadzwonić na policję - wtedy to już w ogóle by miała problem. Niepotrzebne zwracanie na siebie uwagi.
Tylko teraz co powinna zrobić? Miała z sensowniejszych opcji do wyboru albo porozmawiać z mędrcem który pewnie za wiele nie wiedział na interesujące ją tematy, albo spróbować się modlić i mieć nadzieje, że coś chwyci.
Nie była pewna obu tych opcji. Najbardziej interesowały ją te odcięte od przeciętnego człowieka lokalizacje. Coś mogło tam się kryć. A równie dobrze po prostu faktycznie były w tak złym stanie, że trzeba było się tym zająć. Psia mać, jak ona ma teraz...
...musiała pomyśleć. Z tym było akurat trudno w jej przypadku momentami, ale coś może się uda wymyślić. Przede wszystkim, trzeba zwracać jak najmniej na siebie... a psia mać, przecież wypytywała i interesowała się już tym. To po ptokach.
Poczekała chwilę. Miała do zadania jedno pytanie mędrcowi. A to pytanie brzmiało...
-...kto ostatnio doznał ozdrowienia za sprawą modlitwy w tej świątyni? Bądź w którejś z siedmiu-Pytanie trochę długie, ale nawet plotka mogłaby dać jej jakiś kierunek.
Cztery godziny. No nie sprawdziła najważniejszej rzeczy. Czy będzie jakaś reakcja czy nie.
Przeszła do największej sali. Rzuciła okiem na mantry i wybrała jakąś, która wyglądała najodpowiedniej. Mogła spróbować modlitwy... nawet przez trzy godziny. Zawziętą była bestią, to tyle wytrzyma. Przyjmie pozycję jaką przyjmują modlący się, i zacznie, mając w głowie cały czas swoją intencję i cel. Uzdrowienie duszy i umysłu.
...w akcie desperacji przed zamknięciem mogłaby się skontaktować bezpośrednio. Spróbować, w każdym razie.

O dziwo postanowiła zatrzymać się na chwilę przy nim. Z jednego powodu. W przypadku pozostałych mnichów wydawali się jej być zwykłymi ludźmi, którzy po prostu wykonywali swoją pracę. Tu natomiast odczuła coś specyficznego, aurę, która była specyficzna dla tamtego miejsca, tamtej przystani bóstwa.
Może jednak coś uda jej się wskórać? Skoro ktoś tu posiadał kawałek takiej... "mocy", może powinna trochę popytać. A nuż coś się uda dowiedzieć...
***
Uniosła troszkę brwi. Mrugnęła parę razy, wyglądając na troszkę zdezorientowaną. Bo trochę była.
-Rozumiem... Przynajmniej się staram-Kiwnęła głową. Pomyślała, że w sumie mogłaby zdradzić coś... w dość mętny sposób. Ściszyła głos. Nie dla konspiracji, ale bardziej jakby mówiła o czymś bardzo wstydliwym. Albo była zdesperowana-Poszukuję pomocy właśnie z takimi problemami... mój umysł i dusza są... chore. Szukałam pomocy, ale wszyscy rozkładali ręce...-Pochyliła głowę. Poczekała na reakcje.

Jednak zamilkła o wiele wcześniej. Wszystko przez znak, który wytrącił ją z równowagi, ale też ją skonsternował. W sytuacji w jakiej ona była nie należało zadawać zbyt wielu pytań, które albo nie były potrzebne, albo można było je odłożyć na później. Rozejrzała się jedynie, czy ktoś czasem nie szedł. I tak wolała zachować chociaż częściową konspirację.
Patrzyła się uważnie. Cokolwiek robił, sprawiało mu to wysiłek. Ból. Cokolwiek się malowało na jego twarzy, przychodziło mu to z trudem. W końcu przemówił. Brzmiało to obiecująco, ale... pierwsza myśl.
-Nie tylko ja-Dodała, ten zdążył powiedzieć więcej. A co powiedział... dawało nadzieję. Chociaż z tyłu głowy ten jeden podejrzliwy chochlik był czujny i podpowiadał co się ostatnio stało, gdy w swojej naiwnej wierze we własne możliwości dała się podejść jakiemuś "mędrcowi".
Jakie tu jednak miała wyjście? Zresztą, i tak część deklaracji realnej pomocy była czymś, czego nie słyszała od bardzo, bardzo dawna.
-Ja...-Musiała przerwać, by opanować drżenie głosu. Dwa głębokie wdechy. Czerwone oczy rozbłysły delikatnym blaskiem-Mogę choćby i zaraz, tylko... co zamierzasz uczynić, mnichu?-Pierwsze pytanie. Podstawowe chochlik szepcze, że rozwiązanie problemu śmiercią to i sama sobie może zafundować.

I on wolał chyba, by to przeszło w miarę niezauważenie. Gorzej, jak ktoś tu... nie, zamknął drzwi. W porządku, nie powinno być intruzów.
Z drugiej jednak strony dalej się obawiała, że coś pójdzie nie tak. Zwłaszcza po tym co usłyszała. Wypędzić pożeracza z jej ciała? Egzorcyzmem? Podczas gdy wszelkie te mądre umysły rozkładały ręce? Inna sprawa, że faktycznie nie miały specjalnie powodu by cokolwiek jej pomóc, ale...
-Chwileczkę!-Poddenerwowała się. Większość z rzeczy które przychodziły jej do głowy była mało przyjemna. Zaczynała się bać-Co jeśli ten upiór jest zbyt mocno związany z moim duchem, albo zbyt silny?! Już zdołał pożreć niejedną duszę... których ratunku też bym chciała-Dodała. Stała w miejscu... czuła od niego tą aurę, ale czy to na pewno było to? Co, jeśli po prostu pożeracz zabije tego mnicha, albo ona zostanie wyrwana siłą ze swojego ciała i umrze?

Zaufać, łatwo powiedzieć. Od nadmiaru zaufania zazwyczaj dostawała po głowie, ale jakie tutaj miała wyjście? Czy czasem po to właśnie tu nie przyjechała, by uzyskać pomoc? To był pewnie człowiek z jakąś mocą... a Aiba mówił, że może właśnie ktoś taki będzie w stanie jej pomóc. Ale co potem? Co będzie... Ech.
Miała wybór, ale ten wybór jej nie przekonywał. Była tutaj, to powinna wejść w to całkowicie. Pozwoliła kapłanowi wykonywać swoją robotę.
Znajdowała się w środku dwóch kręgów. Nie znała się na tym zupełnie, jakby coś takiego widziała kiedyś to na pewno by to zapamiętała. Była zdezorientowana bo nie wiedziała kompletnie co miało się dziać i co się stanie. Miała się wyciszyć...
...to było trudne z tymi wszystkimi cieniami wokół. Cienie. Dusze. Co to w ogóle było? Widziała jak tańczyły na wietrze. Widziała je tak... rzeczywiście. Zazwyczaj były niemal rzeczywiste, ale teraz... jakby znalazła się w jeszcze czymś głębszym. A ona była w tym jakby była więcej... niż była.
Głowa jej nie wyrabiała z myśleniem. Patrzyła się kapłana. Patrzyła na uśmiech, niczym na przystań na morzu relatywności.
Wciągnęła powoli powietrze. Otworzyła myślą klatkę piersiową. Otworzyła skórę. Otworzyła naczynia krwionośne, komórki, pory, nerwy. Otworzyła całą siebie, by wszystko z niej wypłynęło na wierzch. I dusza, i umysł. By demony zarówno duszy jak i umysłu zamanifestowały swoją obecność, i wypełzły z niej.

Niesłychane. Ktoś był w stanie kontrolować je dokładnie tak, jak chciał. I to nie była ona. W dodatku nie czuła niczego więcej, niż wcześniej. To wpływało tylko i wyłącznie na pasożyta, który tak wnikliwie i dokładnie zagnieździł się w jej duszy.
Siedzące w niej cienie niespecjalnie natomiast garnęły się do przyłączenia w tym tańcu. Albo i tak. Nie czuła tego, tak jak nie czuła złego ducha. Sama stała osłupiała, aż mnich wyciągnął w jej kierunku rękę.
Ta kontrola, postawa, pewność siebie, i brak wpływu na jej własny umysł przekonały ją. Podeszła i wyciągnęła swoją dłoń, by chwycić kapłana. Oddawała swój los w jego ręce. Lepszej szansy mieć nie będzie.

Co się stało, nie miała pojęcia. Co wtedy czuła, jak wyglądała, co myślała - w perspektywie późniejszych wydarzeń miało to takie znaczenie jak to, czym oberwała. Zarejestrowała to - zmianę, uśmiech, słowa, krzyk. Ale to było tak oszałamiające i tak potężny przypływ wielu bodźców, i wewnętrzny, i zewnętrzny, że nawet nie pamiętała siebie z tego stanu. Jakby była gdzieś, i czymś zupełnie innym. Jakby jeszcze moment przed straciła poczucie samej siebie.
Ile minęło czasu nie mogła rzec. Co się jednak działo jak najbardziej. Klęczała, chociaż pochylona. Powieki miała rozszerzone, całe ciało zlane potem, chociaż czuła lodowate zimno we wszystkich członkach. Rozkoszy, jaka ją przepełniała nie dało się porównać z żadną inną przyjemnością jakiej kiedykolwiek doznawała w swoim życiu. Całą ją telepało, gdy ambrozja przepływała do jej ciała, przepełniając ją... jego... to...
Ostre ból świadomości.
-ODEJDŹCIE, ODEJDŹCIE!-Krzyknęła z całych sił głosem, którego jeszcze nigdy nie usłyszała ze swojego gardła. Przepełniła ją panika i strach, taka, której chyba jeszcze wcześniej nie czuła.
Odejść, natychmiast, uciekać, teraz! WYCOFAĆ SIĘ, WYCOFAĆ, TERAZ, UCIEC, DO ŚRODKA, SZYBKO!
Krzyczała gardłem i umysłem, siłą nakazując mackom, wbrew swoim odczuciom zaprzestania czynu. Uciec. Ona też pragnęła uciec. Podnieść się z kolan i pobiec, byle daleko, byle gdzieś indziej. Z daleka od dusz, z daleka od ludzi!

Szarpała się, wewnętrznie i na zewnątrz. Jej ciało i dusza mówiły jej, by się temu poddała. Że to był cel, że o to chodziło, że robiła coś wbrew naturalnemu porządkowi rzeczy. Żywiła się duszami, więc musiała je pochłaniać, to było chyba oczywiste. Tak się jej wydawało, tak też powinna działać. Ale za uszami perspektywa konsekwencji, jakie ją spotkają gdy się podda temu grzesznemu odczuciu skutecznie pozwalało jej...
...na oderwanie jednej macki od jednej osoby. To wszystko. Nie miała więcej siły woli, by przeciwdziałać potworowi siedzącym w jej duszy. Ostatkami próbowała coś zrobić, ale już czuła się wycieńczona. Jakby palcem chciała odepchnąć głaz, tak kolektyw mocy płynącej z, i do jej ciała przytłaczał ją. Mogłaby zwrócić uwagę na mnicha odprawiającego jakieś swoje czary, ale albo w ogóle to nie działało, albo było za słabe. Powoli się poddawała, myśli stawały się mętne, acz napięte na tyle, na ile mogła. Zaraz jej głowa pęknie...
Łańcuchy. Znowu łańcuchy. Już sam ich dźwięk przyprawiał ją o ciarki. Tym razem to nie było jednak złudzenie, ani spalone czernią piekielne pomioty. Szary, cienki łańcuch oplótł się wokół jednej z macek, w desperackiej próbie powstrzymania jej. Nie przejęła się za bardzo poza tym, że zaczęła gryźć.
Ishifone za to i owszem. Obróciła się w stronę... tego chłopaczka. Wiedziała, że coś było z tym gnojkiem nie tak? Gdyby tylko miała czas na takie przemyślenia... nie miała.
Głównie przez to, że miała w środku klatki piersiowej wbity kawałek żelastwa. Ostry. Prosto w środek. Oddech w piersi zamarł, źrenice się zwięziły, gdy patrzyła na jego z nie mniejszym przerażeniem. Trudno było utrzymać wzrok, bo wszystko tak bardzo jej wirowało przed oczyma...
...czy to był jej koniec? Klęcząca na środku chramu w jakiejś świątyni, pożerająca dusze, i zarżnięta przez jakiegoś dzieciaka? Cóż to za ironia losu.
Ale jakie było wyjście? Czy sama była w stanie oprzeć się tej przeklętej mocy? Nie mogła się ruszyć, nie mogła się opierać. Jedynie jej ręce mogły... chyba mogły funkcjonować... więc jedynym wyjściem było...
"...albo się kurwa wycofacie... albo pociągnę was ze sobą do bram piekielnych. Tu, I TERAZ!"-Ishifone, jeżeli mogła, chwyciła za ogniwo łączące łańcuch z ostrzem. Popchnęła je w stronę swojej klatki piersiowej, wzmacniając reiryoku jeżeli będzie trzeba. Byle powstrzymać potwora w jej duszy. Byle powstrzymać ją samą.