Świątynia Głodu

- Bóstwo szczęścia... - Zamyślił się Pusty. - Zdaje się, że kogo jak kogo szczęścia. Mojego raczej nie. - Stwierdził uznając, że to wszystko w świecie Kami jest dość arbitralne, podobnie jak w przypadku Shinigami. Wielka misja, dobro, szczęście, szlachetność, dobrotliwość, jednak tylko w pewnym określonym kontekście. Gdy dochodziło do innego nagle wszystko się zamieniało, a dobroć czy łaska zmieniały się we włócznie skierowaną w określony gatunek istot. Bez choćby zapytania o indywidualne cechy danej istoty. Zrodziłeś się z negatywnej energii? A zatem przepadnij maszkaro! Adjuchasowi przypominało to działanie Shinigami, którzy z jego perspektywy zdawali się dzielić czyny nie na dobre czy złe, lecz na dokonywane przez "dobrych" i "złych". W efekcie gdy Hollow zabijał Shinigami to był bestią, paskudą, maszkarą. Natomiast gdy sytuacja była odwrotna Bóg Śmierci był szlachetnym obrońcą uciśnionych, czyścicielem świata oraz bohaterem. Irytowało go to. Jak się później okazało umowa z Numerim, pomimo początkowych wątpliwości, zapowiadała się na bardziej owocną, niż Młotnik mógł pomyśleć. Wzrósł w siłę, pokonał psa gończego, a jeszcze zapewnił sobie miejsce w świątyni i wsparcie sługi Yokai. Sporo pieczeni jak na jeden ogień.

W końcu wyruszyli. Portal zaskoczyłby Fortalesę bardziej gdyby mu co nieco nie przypominał tego, którym dotarł do Tamagahary. Tam również były światła różnego koloru, tyle że wówczas spadał bezładnie, a teraz poruszał się po ścieżce stworzonej przez potężnego protektora. W końcu dotarli na miejsce. Martell podejrzewał, że świątynia nie będzie przypominała pięknego dzieła architektonicznego, ale zwyczajna i to dość brzydka góra zaskoczyła go in minus. Jak dłużej o tym pomyślał to w sumie sam się skarcił za taki brak logiki. Hollow nie byli budowniczymi, mieli do tego za mało cierpliwości, choćby ze względu na wieczny głód popychając ich do nieustannych polowań. Jak się okazało sługą Numeriego, który miał pomagać Adjuchasowi był Arrancar. Tym lepiej. Być może doradzi mu co nieco na temat zrywania maski czy opowie o tym jak to wygląda w Las Noches. Przy tym Yokai dorzucił do pakietu korzyści ze współpracy jeszcze szkolenie prowadzonego przez tego gościa. Humor Młotnika stawał się coraz lepszy.
- Dziękuje. - Rzekł pochylając łeb. Minusem było to, że z tego Rino zdawał się być straszny podlizuch. No, ale może jak Numeri zniknie to ten wyjmie kijek z tyłka i będzie bardziej "do pogadania". Na jego ukłon Fortalesa nie był w stanie powstrzymać się od komentarza.
- Szalone to życie. - Tu spojrzał badawczo na mężczyznę. - Jeszcze parę tygodni temu oddałbym prawy półdupek za to, żeby któryś z Arrancarów przyjął mnie na służbę, a teraz jeden z Was sam mi ją oferuje. - Oczywiście wiedział, że gdyby nie polecenie Numeri'ego ten w życiu by tak nie zrobił, ale wciąż w tym wszystkim zawierała się jakaś ironia losu.

Martell nie był przekonany czy poczucie humoru przedstawia go jako oryginał wśród Pustych. W końcu Bolsa też lubił zażartować, a i zmiennokształtny towarzysz miał dość ironiczną lub makabryczną, ale zdolność do dowcipkowania. Postanowił na to nie odpowiadać. Podobnie jak na wypowiedź Numeri'ego. Jedynie uchylił ponownie łeb, jednocześnie na znak zrozumienia, jak i szacunku. Prawdę mówiąc miał nadzieje, że tym razem nie będzie wiązało się to z takim ryzykiem. W końcu Isamashii był potężny, a również samo błogosławieństwo, które umożliwiło zwycięstwo Adjuchasowi mogło go zabić. Szczerze powiedziawszy Adjuchas po cichu liczył, że długo nie spotka już wroga o takiej drastycznej sile. Ponownie nadeszła porcja wazeliny ze strony Arrancara, ale chyba jej przez jakiś czas nie doczeka, bo przecież Yokai odszedł, prawdopodobnie do swego świata.

- Prowadź. - Zgodził się na plan wycieczki krajoznawczej. Było mu to na rękę, bo szczerze mówiąc Młotnik ciekaw był co to za miejsce. - Możesz przy okazji opowiedzieć mi o tym miejscu. Pierwszy raz widzę w Hueco Mundo świątynię. - Zasugerował licząc, że ten spełni prośbę i w ten sposób wycieczka będzie pełniejsza. Rino przeszedł od razu do rzeczy mówiąc na temat treningu. Rzecz to dla Fortalesy praktycznie niesłychana. Z całego życia przypominał sobie tylko jeden moment, który mógłby porównać do nauki. To sam początek jego zamaskowanego bytu gdy pod okiem Foscora opanowywał Cero. Potem na swej ścieżce już nie miał czasu na takie rzeczy. Walczył, lizał rany lub tułał się, by poszukiwać walki. W życiu Pustego rzadko był komfort takiej ilości czasu, bezpieczeństwa oraz spokoju aby móc trenować. Sprawiało to, że właściwie nie wiedział czego może się nauczyć.
- Nim zaczniemy trening chętnie posłuchałbym o części z tego doświadczenia. Wiesz o Las Noches, tym jak zostałeś Arrancarem, Lordzie H czy tym jak zostałeś sługą naszego zacnego protektora. - Zaproponował po czym dodał nieco usprawiedliwiająco dla siebie samego - Jeszcze nie do końca doszedłem do siebie po poprzedniej walce. - Doceniał wartość informacji, szczególnie na temat Las Noches i panujących tam spraw. Przeczuwał, że przeznaczenie zaprowadzi go prędzej czy później do tego pałacu, a on sam jeśli chce dokonać zemsty musi sprzymierzyć się z Espadą.

- Ciekawe. Ja zawsze podchodziłem do tego zupełnie inaczej. Sądziłem, że istnieje jakiś Bóg stwórca świata i darzyłem go szczerą nienawiścią za okrutne przeznaczenie Pustych. Cóż... Ostatnie wydarzenia sporo zmieniły optykę. - Stwierdził rozważając nad tym co może sprawić, że Hollow, które los jest tak podły, a on musi nieustannie uganiać się za mięsem znajduje czas na oddawanie hołdu wyimaginowanej istocie. Choć fakt, że te nazwy naprawdę przemawiały do wyobraźni. Pierwszy Król Las Noches czy Królowa Pustych to pompatyczne tytuły, zachęcające do kultu. Martella nieco przeraził zaś widok tej całej Pecory. Nie podchodziło do sprawy z takim optymizmem jak Rino. Obawiał się, że krew sprawiła, iż ten biedny Hollow zwyczajnie zwariował. Mimochodem przypomniała mu się opowieść tej dziwnej istoty spod kamienia o skutkach jego dotknięcia. Nie dał, jednak po sobie znać wątpliwości co to niesamowitych wizji ptasiej istoty. Zamiast tego zapytał.
- O co chodzi z tą krwią?

Wątek dotyczący Las Noches i Espady szczerze go zmartwił. Jeśli chciał naprawdę zrobić krzywdę Shinigami to potrzebował jak największych sił pełnych nienawiści wobec Bogów Śmierci. Jakaż grupa może być lepsza niż potężni Arrancarzy? To, jednak jest niemożliwe gdy Ci sami biorą się za bary i piorą się po mordach wykrwawiając się na korzyść wszystkich, rozlicznych wrogów Pustych.
- To niedobrze. Jaka jest szansa na to, że Espada się dogada? Albo że któraś ze stron wygra wojnę? - Zapytał żywo zainteresowany tematem. Potem, jednak nadeszła dobra informacja.
- To świetnie. Może mi coś doradzisz? W końcu również dla mnie celem jest zerwanie tego ustrojstwa. - Powiedział wskazując palcem na maskę. Skoro Rino miał takie doświadczenie to może coś będzie w stanie zasugerować na temat samego procesu. Pani Vien nie była w stanie podzielić się konkretami, acz ona dokonała przemiany pod wpływem skrajnych emocji. Może u tego Arrancara ta przemiana miała bardziej kontrolowany, racjonalny przebieg?

- Arrancarzy też ją pijają? - Zapytał w sumie nie wiedząc za wiele o tej rasie. Lepiej poznał tylko jedną z nich, czyli panią Vien. Ta zaś uczyła się bycia Arrancarem wśród Pustych, więc nie zdziwiłby się gdyby ta sama nie była zbyt świadoma zasad działania swego gatunku. To picie krwi, jednak wydawało się być naprawdę ryzykownym przedsięwzięciem. Pomijając już kwestie uzależnienie, to dwie z trzech przedstawionych opcji wydawały się nosić znamiona szaleństwa. Oznaczałoby to, że istniało około 66% szans na zupełnie odejście od zmysłów. Nie brzmi to zbyt optymistycznie.

Zresztą podobnie jak informacje płynące na temat Las Noches i tamtych wydarzeń. Martell był prostym Hollow, w życiu choćby nie zbliżył się do czegoś co szumnie nazwać by można polityką. Do tej pory mu to odpowiadało, ale zdawał sobie sprawę, że do realizacji swego marzenia będzie musiał zawalczyć o zakończenie wojny domowej. To zaś niechybnie musiało wiązać się z zanurzeniem w sprawy polityczne tego świata, a właściwie jego stolicy. Dlatego Adjuchas z zainteresowaniem słuchał opinii Rino jako osoby, która była tam przed wojną oraz w momencie jej wybuchu. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że to snucie odległych planów, a także że równie dobrze może zostać zabity nim zyska tyle siły, aby mieszać się w takie sprawy, jednak wolał zdobywać informacje w razie gdyby los, jednak ułożył się przed nim w pomyślny szlak.
- Jak rozumiem szans na utworzenie bardziej kolegialnego centrum władzy nie wchodzi w grę? - Oczywiście można by założyć, że Puści w swej naturze poddają się wyłącznie tyranii, jednak Młotnik w swej historii wszedł w kilka konszachtów i żaden nie był oparty na czystej dominacji jednej jednostki. Nie było tak ani z Foscorem ani z Cascarą ani nawet w ostatnim stadzie, choć tam oczywiście ostatnie słowo miała pani Vien. Czy Arrancarzy jako istoty niewątpliwie mądrzejsze oraz mniej popychane żądzami nie byli w stanie zdobyć się na coś takiego w imię wspólnego dobra? Fortalesa nie wierzył, że na to nie wpadli.

Ciekawe informacje, choć stanowiące pewien zawód, Arrancar przekazał w kwestii zrywania maski.
- Rozumiem. Czyli niezależnie od możliwości czy siły czysto racjonalna przemiana nie jest możliwa, potrzebne są silne emocje. - Powiedział starając sobie to ułożyć w głowie. Nieco to kłóciło się z tym co mówił Nurarihyon, który twierdził, że "jedyne" co jest konieczne to silna energia, wytrzymałe ciało oraz twarda psychika do przełamania pierwotnego strachu. O osobnym bodźcu emocjonalnym nie wspominał. Ciekawe co było z Pustymi, którzy działali w sposób socjopatyczny. Martell odczuwał silne emocje, bo potrafił przywiązywać się do innych Hollow, jednak z tego co rozumiał to większość z jego rasy wiązała się w sposób czysto pragmatyczny. Co ich motywowało do zerwania maski? Instynkt przetrwania? Postanowił nie dopytywać, to była prywatna sprawa Rino, a i tak już wyszedł na ciekawskiego.
- Prawdę mówiąc to w życiu trenowałem może raz... Czego może nauczyć się poza polowaniem Pusty? - Zapytał szczerze przedstawiając swój brak wiedzy i doświadczenia.

To było dość interesujące, że Rino był jedyny w swym rodzaju w tej Świątyni. Martell, jednak zdecydował się nie wchodzić w tak prywatne kwestie jak to, co sprawiło że wszedł on na służbę Numeri'ego. Potraktował to bardziej jako anegdotę. Natomiast nad kolejną kwestią pochylił się już znacznie mocniej. Nie znał żadnego Espady, więc nie był pewien czy dawny sługa Lorda H jest po prostu pesymistą czy rzeczywiście Ci są tak zatwardziali w swym dążeniu do władzy, że stworzenie pewnego kolegium decyzyjnego byłoby niemożliwe. Póki co z uwagi na swoją niewiedzę musiał bazować na opinii i doświadczeniu Arrancara.
- To pewnie odbiłoby się na potencjale militarnym Las Noches... Choć nie wiem czy bardziej niż przeciągająca się wojna. Brzmi jak konflikt na zupełne wyniszczenie, a to nie jest w interesie żadnego z Pustych. - Powiedział, choć chyba bardziej głośno myślał, niż kierował to stwierdzenie w stronę rozmówcy.

Wtem dostali się do dziwacznej komnaty, która choć z pewnością trudno byłoby, aby została uznana cudem architektonicznym, to jednak budziła szacunek swym monumentalizmem. Było tu też dużo Hollow, którym Rino przedstawił jego osobę. Przywitanie nie było zbyt entuzjastyczne. Nic dziwnego. Za pewne większość z nich traktowała go jako rywala do względów Yokai oraz otrzymania działki z jego krwi. Młotnik, choć było ponadprzeciętnie towarzyski jak na swój gatunek to nie był zbyt wylewny. Schylił nieco łeb na znak przywitania i tyle. Skupiony był teraz na bardziej ważkich sprawach. Przy tym starał się skorzystać z zmysłu, który odzyskał w Kotle Dusz i spróbować zorientować się na jakim poziomie stoją tutejsi Puści. Podejrzewał, że to nie są byle płotki, w innym wypadku Numeri nie zainteresowałby się nimi.

Zadziwiła go wypowiedź Rino na temat treningów. Po pierwsze Pusty był zaskoczony, że ten już od tak ma z miejsca kilka pomysłów, a po drugie dwie pierwsze wymienione zdolności były zadziwiające. Nigdy w życiu nie spotkał Hollow, który potrafił te technikę znikania i pojawiania się w innym miejscu ani biegania po powietrzu. W tym drugim wypadku raczej jego gatunek korzystał ze skrzydeł. Przynajmniej te egzemplarze, które Fortalesa spotkał na swojej drodze.
- Nie spodziewałem się, że to potrafimy. - Powiedział odnośnie pierwszej z wymienionych zdolności. - Ale to tak upierdliwe, że bardzo chętnie się spróbuje nauczyć. - Dodał uznając, że perspektywa wkurzania wrogów równie mocno, jak oni irytowali jego samego nagle zwiewając przed ciosem jest wyjątkowo przyjemna. Przy tym sam pomyślał nad tym co mogliby poćwiczyć i przypomniał sobie słowa Nurarihyona.
- Ktoś bardzo mądry powiedział mi, że moje ciało oraz Reiatsu są wystarczająco silne, aby zerwać maskę, a jedynie brakuje mi żelaznej psychiki do przełamania jakiegoś pierwotnego strachu. Czy i na to masz jakieś metody treningowe? - Zapytał dość szczerze wyznając swą słabość. Uznał, że jak już ma nauczyciela i to Arrancara, co dla Pustych jest chyba rzeczą bardzo rzadką, to zatajanie przed nim własnych wad byłoby po prostu głupie.

Leszcze. Ci Puści byli naprawdę słabi. Martell zastanawiał się czy Numeri był na tyle przenikliwy, że potrafił dostrzec coś w Hollow na tak wczesnej fazie rozwoju czy też wstęp do świątyni był w miarę otwarty. W drugim wypadku zadawał sobie pytanie jak przeżyli oni w takim tłumie i jeszcze nikt ich nie pożarł. Albo skąd Rino wykombinuje mu posiłek z Adjuchasów, co przecież rozkazał mu Yokai. Ostatecznie, jednak postanowił nie werbalizować tych znaków zapytania. Zadał, jednak inne pytanie.
- Puści mają tu jakiś zakaz pożerania się? - Takie wewnętrzne zasady dobrze znać. Nie chciałby zostać wywalony z tego miejsca gdy tak wiele zapłacił za to, by mieć związek z Mistrzem Ceremonii i jego świtą. Szczególnie teraz gdy mógł zebrać z tego sporo profitów.

Ciekawym była uprzejmość Arrancara. Młotnik nie spotkał wielu przedstawicieli tej rasy, właściwie to Rino był zaledwie trzecim. Pani Vien i ten przydupas Espady różnili się od siebie drastycznie, ta pierwsza była skrajnie opiekuńcza, zaś drugi traktował Hollow jak istne mięso armatnie. Z jakiegoś powodu w wyobrażeniu Fortalesy to mężczyzna miał być bliżej typowego przedstawiciela rasy, a kobieta nielicznym, acz chlubnym wyjątkiem. Tymczasem ten tutaj był w swym podejściu do Martella znacznie bliższy pani Vien niż tamtemu oprawcy. Czy Adjuchas powinien zmienić swoje wyobrażenie? A może ta uprzejmość wynikała wyłącznie z realizowania woli Numeri'ego? Trudno rzec, a zapytać chyba nie ma sensu.
- Często zdarzało Ci się trenować Pustych? - Zapytał zupełnie z innej mańki niż dotyczyły tego jego rozważania. Zaraz dodał parę słów, aby wyjaśnić - Wydajesz się do sprawy podchodzić bardzo profesjonalnie. - A może po prostu nauczał słabszych Arrancarów i teraz przenosił te wiedzę na Młotnika? Nie żeby to mu przeszkadzało, pod warunkiem że nie skupią się na czymś co dla Hollow jest niemożliwe do osiągnięcia.

Przeszli obok ołtarza, aż do domostwa Rino, w którym ten się spokojnie mieścił, wprost przeciwnie do Fortalesy. Ten myślami skupiony był przy wcześniejszym punkcie. Skoro Ci Puści byli tacy słabi to co go powstrzymywało przed skopaniem im zadków i zmonopolizowaniem dostępu do tej krwi? Może jakby się jej nażłopać to z chwilowego wzrostu siły dałaby stały? Albo przyprawiła o jeszcze gorsze szaleństwo albo zeżarła od środka jak "błogosławieństwo", które uzyskał od Yokai na czas walki z Isamashim. Ryzyko nie warte świeczki. Wówczas Arrancar zaskoczył go po raz kolejny. Martell wybałuszył oczy w zdziwieniu i zapytał z niekłamanym zaskoczeniem:
- To Puści czytają książki? - Podrapał się palcem wskazującym po głowie. - To przerażające, że tak mało wiemy o zwyczajach innych przedstawicielach tego samego gatunku. - Stwierdził dość luźno. Jeszcze wczoraj nie wiedział ani o świątyni, ani o kultach, ani o piciu krwi Yokai, ani o treningach, ani o technice znikania i pojawiania się w innym miejscu, ani o czytaniu. Szokujące.

Ta myśl nie pochłonęła jego umysłu na długo. Oto Rino powiedział coś co było istotniejsze i dotykało go znacznie bardziej personalnie. Arrancar nie był w stanie pomóc mu w kwestii walki z pierwotnym strachem. Szkoda. Twierdził, jednak że w tym pomóc może Numeri. Prawdę mówiąc Adjuchas nie wyobrażał sobie tego Yokai jako nauczyciela, wydawał się być zmęczony czy znużony jakimikolwiek relacjami społecznymi. Choć może to tylko wrażenie. Wyglądało na to, że jego trener interesował się ambicjami Młotnika, które sprawiły że wszedł pod protekcję Numeri'ego. Hollow postanowił póki co nie odsłaniać wszystkich kart, co nie oznaczało oczywiście, że nic nie powiedział.
- Tak i nie. - Odpowiedział tajemniczo, by zaraz spieszyć z wytłumaczeniami. - Zerwanie maski to tylko krok do mojego celu. Mam nadzieje, że i w tym i w kolejnych nasz protektor mi pomoże.

- Zadziwiające. - Stwierdził Martell rzucając spojrzenie w stronę siedzących w ciszy Pustych. - Nie spodziewałbym się, że ktoś może żądzę i odwieczną walkę Pustych wbić w sztywne ramy reguł. - Powiedział zastanawiając się jakie są prawdziwe możliwości Numeri'ego. Cała sprawa była tym bardziej imponująca, że część z tych tutaj to były zupełne płotki, więc należało stwierdzić, że to nie są Menosi. Z kolei z szeregowych Pustych znaczna część to kompletne głąby myślące jedynie o głodzie. Przypomniał sobie jednego wielkiego Hollow, którego spotkał na swej drodze i uratował mu skórę. Był na tyle ograniczony intelektualnie, że problemem było dla niego nawet powiedzieć słowo czy dwa. Przemówienie do takiej łepetyny musiało być wyjątkowo wymagającym zadaniem.

Tymczasem Rino wyglądało na to, że źle zrozumiał pytanie Młotnika. Pochwalił się swym doświadczeniem w kształceniu Arrancarów, tymczasem Adjuchasowi chodziło o trenowanie Pustych nim Ci zdejmą maskę. Cóż za nieporozumienie. Teraz tak stał i oczekiwał na jakąś reakcję Fortalesy na jego tytuły. Co za niezręczna sytuacja. Martell podrapał się po głowie i odpowiedział dość szczerze:
- Prawdę mówiąc to niewiele mówią mi te tytuły. Mój dotychczasowy kontakt z Arrancarami pamiętającymi Las Noches za czasów jego chwały ograniczał się do krótkiego i niezbyt przyjemnego epizodu. - Oczywiście mógł udawać, że jest pod wrażeniem, ale żaden był z niego aktor, więc na pewno wyszłoby sztucznie, do tego jakoś nie było to w jego stylu. Pozostało zawierzyć, że na swej robocie nauczyciela zna się rzeczywiście dobrze i nie drążyć tematu. Jeśli Hollow faktycznie nie trenują przed zerwaniem masek to tym lepiej, może dzięki temu wyprzedzi ich o krok.

Arrancar w temacie swych celów okazał się być bardziej wylewny niż Adjuchas. Dość konkretnie przedstawił swoje pragnienia oraz oczekiwania wobec skromnej osoby Fortalesy. Wyglądało na to, że Rino i Młotnik mieli dość zbieżne cele. To całkiem fortunnie się składało. Choć Hollow wciąż miał kilka znaków zapytania.
- Dzięki za szczerść. - Poprzedził swą ciekawość podziękowaniem uznając, że tak powinien zrobić, w końcu Ceronte nie musiał silić się na to wyznanie. - Zastanawia mnie coś. W dotychczasowej rozmowie wymieniłeś kilka możliwości zakończenia wojny domowej. Skoro to jest Twoim celem to, który z tych wariantów zamierzasz wcielić w życie? - Martell przypomniał sobie ponownie o swoim stadzie co wywołało u niego ukłucie bólu. Skoro on mógłby wejść na niższe stopnie Espady to na jakim poziomie mógłby stanąć Bolsa, który pokonał go w bezpośredniej walce? Nie mówiąc już o pani Vien, która przecież była od nich obu znacznie potężniejsza. Gdyby nie ta cholerna wyprawa do Rukongai... Z taką siłą, pomocą Rino oraz duchowym wsparciem Numeri'ego mogliby rzeczywiście namieszać w tej wojnie po zerwaniu masek. Niech szlag trafi tych przeklętych Shinigami!

Rino nie odpowiedział na pytanie, a przynajmniej nie w bezpośredni sposób. Użył metaforycznego przedstawienia formy władzy w Las Noches, którą uznawał za oczekiwaną, czyli taką na zasadzie kolegialnej. Okrągły stół symbolizował równorzędność każdego zasiadającego przy nim. Martell starał się czytać między wierszami i w ten sposób zrozumieć co w rzeczywistości odczuwał Arrancar. Interpretował to tak, że ten jest za tym, aby usunąć tych członków Espady, których uznawał za niezdatnych do współpracy, choć zdaje się, że miał nadzieje, iż Ci umrą już w tak zwanym międzyczasie. Pusty nie do końca się z tym zgadzał. Potrzebował potęgi, aby sprawić, by Shinigami cierpieli jako cała rasa, więc nie chciał tak lekką ręką wyzbywać się silnych jednostek. Za klucz uznawał zdominowanie ośrodka władzy przez tych, z którymi dało się porozumieć. Wówczas możliwym było wcielenie takich do rady i przegłosowywanie albo wykorzystanie w kreatywny sposób jako korpusu ekspedycyjnego czy też do innego zadania o charakterze oddzielonym od stolicy, poza tym można było spróbować przekupić takiego urzędem lub funkcją, która nadawałaby mu władzę albo pozorną albo w takim segmencie, który uznać można za niegroźny lub możliwy do wykluczenia w razie ewentualnej próby puczu, ostatecznie widział też możliwość wysłania kogoś takiego na misję samobójczą, aby ten dał Las Noches znaczne korzyści samemu przy tym umierając. Dwie pieczenie na jednym ogniu. Opcji było dobrze, a wzajemna anihilacja Arrancarów w jego oczach była marnotrawieniem potencjału, którego mieli z tygodnia na tydzień coraz mniej. Nie stać ich było na zbytki. Przynajmniej z tego co mówił Rino. Pomimo tych wątpliwości Młotnik nie zamierzał się spierać z Ceronte. Nie jeszcze. Póki co nawet nie był Arrancarem i siedział w świątyni gdzie miał trenować. To było kluczowe, a nie meandry polityki, która nadejdzie lub nie w przyszłości. Teraz jego zadaniem było jak najlepiej się przygotować do tych zdarzeń, które ewentualnie mogą nadejść.

***** *********
W końcu nadszedł czas odpoczynku po aż zbyt ciężkim starciu z lwem-samurajem-kami. Adjuchas postanowił nie zostawać pierwszym czytającym Hollow. Zamiast tego przyglądał się zwyczajom Pustych w świątyni oraz jej samej. W rezultacie wpadł na teorię, która tłumaczyła mu czemu Numeri respektuje obecność tych wszystkich płotek w jego domenie i nawet dzieli się własną krwią. Pamiętał, że ten powiedział, iż Kami są tym potężniejsze im więcej mają wyznawców. Może z Yokai było tak samo? To by tłumaczyło uzależnianie od siebie tych wszystkich Hollow. Dostrzegł także tego ślimaka, z którego skapywała ciecz. Przypominał mu trochę tego gluta zwanego błogosławieństwem, którego połknął przed starciem z Isamashiim. Czyżby Puści tutaj poddawani byli temu samemu procesowi co Fortalesa tylko, że w mniej skondensowanej formie? Drugie pytanie, które nasuwało mu się na myśl to czy gdyby zdecydował się połknąć tego ślimaka to stałby się tak potężny jak w Tamagaharze? Było to możliwe. Pamiętał, jednak że gdyby nie dotyk Yokai to zatraciłby się w tej sile i tak zakończyłby się jego los, dlatego wolał sprawdzanie tego zostawiać jako zupełną ostateczność. Poza tym w dniach odpoczynku starał się zagadywać Rino, aby uzyskiwać od niego informacje na temat świata. Dopytywał przede wszystkim o Las Noches. O to jacy byli poszczególni członkowie Espady, jakie były organizacje, jak w ogóle wygląda pałac, jak to wszystko było ułożone, jak funkcjonował system poza niekwestionowaną pozycją Lorda H. Znalazły się też pytania dotyczące tego czy wie gdzie przebywają teraz poszczególni członkowie Espady, ale też o wiedzę na temat Shinigami, Soul Society, Rukongai, jego ludu, nastrojów, a i podobnie w kwestii Świata Żywych. Ciekaw był na czym stoją fundamenty władzy Bogów Śmierci w obu tych światach, jednak poza ich stolicą w białym mieście. Krótko mówiąc mieli o czym gadać. Zresztą te wątki kontynuował również podczas treningu czy podróży starając się nie tylko z uwagą słuchać opowieści Rino, nieraz pełnych goryczy, ale również z zainteresowaniem poszerzać tematykę poprzez swoje pytania.

Ostatecznie, jednak głównie chodziło o trening. Martell podszedł do sprawy bardzo poważnie. Zrozumiał już, że zadania nadawane przez Numeriego nie należą do łatwych, a raczej są diabelnie trudne, więc musi przygotować się tak dobrze jak to tylko jest możliwe. Inaczej będzie dupa zbita, a on zejdzie z tego łez padołu nawet nie w przedbiegach swojej zemsty. Pierwsze zadanie wzbudziło w nim szczególne zaangażowanie. Zdolność znikania i pojawiania się w innym miejscu była dla niego niebywale irytująca w wielu starciach. Sprawiała, że wróg umykał mu gdy już zdawało się, że zada ten ostateczny cios, tymczasem jego ręka przelatywała przez powietrze, z kolei sam zaraz otrzymywał w gębę. To było tak cholernie frustrujące, że Adjuchas aż nie był w stanie opisać co czuł gdy to się zdarzało następny i następny raz. Także gdy dowiedział się, że on też tak może to od razu zapragnął się tego nauczyć. Nie było to przyjemne. Z tego co mówił Rino to Puści nie byli naturalnie przystosowani do nauczenia tej zdolności, która była bardziej intuicyjna dla Arrancarów. Jemu do tego przeszkadzały te wspomnienia z poprzedniego życia. Prawdę mówiąc miał cichą nadzieję, że te przejdą po starciu w Kotle Dusz, jednak najwyraźniej ta znowu okazała się matką głupich. Szkoda. Utrudnienia nie zrażały, jednak Młotnika, który zaciskał zęby i próbował dalej. Czasem w powiewach desperacji starał się wręcz w to deja vu wsłuchać, aby może dostrzec jakieś wskazówki, jak robił to Natsuo, aby mu się udawało. Porad szukał nie tylko u poprzedniego wcielenia, ale również u Ceronte, nie bojąc się zadawać pytań. Nie traktował tego jako powodu do wstydu, zresztą Rino był osobą na tyle uprzejmą i cierpliwą, że aż chciało się go dopytywać o technikalia, aby sobie ułatwić opanowanie danej sztuki. W istocie Fortalesa miał sporego farta w doborze nauczyciela... Znaczy doborze przez Numeriego, on sam wiele do gadania nie miał.

Drugim kierunkiem rozwoju Hollow było chodzenie po powietrzu. Tutaj Martell miał większe problemy ze znalezieniem motywacji. Na początku, bowiem zastanawiał się nad sensownością nauki takiej umiejętności w sytuacji gdy sam był nierozerwalnie związany z ziemią. Najpotężniejszy był w lądowych, a nie podniebnych starciach. Na pomoc tu ruszyły wspomnienia bólu i ran zadanych mu przez wrogów, którzy byli w stanie biegać po wietrze, a on nie mógł ich sięgnąć. Była taka jedna Shinigami, która omal go nie zabiła, jego poprzednie wcielenie-Quincy z Kotła Dusz, a także teraz Isamashii w formie samuraja. Zrozumiał, że faktycznie najlepiej będzie zachowywać walki jak najbliżej gruntu, jednak koniecznie musi posiadać możliwość pobiegnięcia za wrogiem w przestworza gdy ten będzie to potrafił. Umyślne skazanie się na ostrzał i wymachiwanie kulą gdy wróg będzie stał 30 metrów nad jego głową ostrzeliwując jego osobę raz za razem byłoby skrajną głupotą. Te przemyślenia sprawiły, że zaangażował się przykładnie. Problem w tym, że i tu odnosił wrażenie, iż jego cielsko nie bardzo jest kompatybilne ze zdolnością. W tym wypadku problemy tworzyła również charakterystyka świata jakim było Hueco Mundo. Cóż pozostało? Trzeba było zagryźć zęby i próbować wytwarzać te podesty z Reiatsu pod sobą, a potem częstokroć spadać z mniejszej lub większej wysokości. Szczęśliwie Martell ulepiony był z twardej gliny, a może wręcz skały, więc trudno było bólem zmusić go do dania za wygraną.

Potem chwycili się za rzecz bliższą jego dotychczasowemu działaniu, czyli za wykorzystywanie specyficznego oręża jaki miał przytwierdzony do prawego przedramienia. Początkowo Pusty sądził, że będzie to prostsze, niż poprzednie segmenty. W końcu Reiatsu nigdy nie wykorzystywał tak, jak chciał go nauczyć Ceronte, a przy tym sam z siebie raczej nie był w jego kontroli najlepszy, z kolei młotem wymachiwał od kiedy tylko pamiętał. Złudna była to nadzieja. Okazało się, że Rino nie ma żadnego doświadczenia w walce takiego rodzaju bronią obuchową, więc za wiele to Adjuchasowi nie podpowie. Ten zresztą miał ochotę palnąć się w łeb, że o czymś tak oczywistym nie pomyślał. Zamiast tego Młotnik musiał, pod czujnym okiem nauczyciela, myśleć jak lepiej wykorzystywać swój kiścień, być z nim bardziej sprawnym i wprowadzać to w życie. To oznaczało myślenie nad rzeczami, które do teraz wykonywał tylko instynktownie, w polowaniu lub obronie życia. Było to trudne i dość frustrujące. Poza tym Arrancar starał się przekazać Fortalesie podstawy teoretyczne posługiwania się kataną. To z kolei było wręcz abstrakcyjne. Nie wyobrażał sobie machania takim drobnym ostrzem. Rozumiał, jednak co kieruje jego nauczycielem, że przekazuje mu te tajniki, więc starał się słuchać uważnie i wyciągać z tych mądrości ile się da. Szczerze mówiąc miał cichą nadzieje, że jednak nie będzie należał do tej większości i jego zanpakto gdy już zerwie maskę swym kształtem bardziej przypominać będzie jego kiścień. Przyzwyczaił się do młota na łańcuchu, a i szkoda by mu było doświadczenia tych wielu walk, które zdobył w machaniu tego typu bronią. Przy katanie będzie musiał zaczynać od zera… No niemal od zera, bo teraz Rino opowiedział mu o teoretycznych podstawach. Z drugiej strony chyba większość Arrancarów cierpi na tego typu problem na początku swej drogi. Martell nie przypominał sobie, aby spotkał jakiegoś Pustego, który dzierżyłby miecz albo miał ramię w podobnym kształcie. Prawdopodobnie oznaczało to, że jeśli chodzi o walkę bronią to Hollow po zerwaniu maski odbiegali od poziomu najlepszych Shinigami, którzy przecież już od pisklaka praktykują wymachiwanie kataną. Umiejętności można nadrobić, ale takiego doświadczenia? Na pewno jest to bardzo trudny i długotrwały proces.

Po tym segmencie, że tak powiem, bardziej fizycznym powrócili do kwestii duchowych. Jakoś tak się Ceronte udało, że trafiał w większość rzeczy, w których Adjuchas był do tej pory raczej kiepski. Tym razem było tak samo, bo chodziło o kontrolę Reiatsu. Ten szczycił się zawsze potężną energią, ale raczej słabo trzymał ją na wodzy. Może, więc to zmniejszanie różnic między tym w czym jest świetny, a w czym beznadziejny było dobrym pomysłem? Może gdyby nie to zaniedbanie kontroli własnej energii Młotnik odniósłby zwycięstwo w starciu z tym przeklętym Shinigami? Takie pytania uderzały w niego okrutnie. Gdy o tym myślał odczuwał niemal fizyczny ból, który wraz z nienawiścią przekuwał w determinacje. Silne negatywne emocje dawały mu siłę do dalszej pracy, nawet nad rzeczami, które zupełnie mu nie wychodziły. Możliwym też było, że nieraz mu przeszkadzały. W końcu w sytuacji, w której trzeba zrobić coś precyzyjnie, z uwagą i koncentracją rozbuchane płomienie gorejącej nienawiści mogły utrudniać pracę. Na szczęście mieli czas, dlatego Fortalesa próbował, próbował, próbował, a z każdą próbą wspomnienie klęski i wielkiej straty było coraz dalsze, a on spokojniejszy. W rezultacie jego podejście i nastrój były dość sinusoidalne. Czasem z zaskoczenia wybuchał gniewem, frustracją, skumulowaną nienawiścią i absurdalną determinacją, by potem stopniowo się uspokajać. Wówczas był bardziej precyzyjny, jednak nie w aż tak morderczym stopniu skupiony na sukcesie. Pomimo tych wahań starał się wykonywać zadania zadane mu przez Rino w tak dobry sposób jak tylko na dany moment potrafił. Próbował panować nad swoją energią, choć ta czasem odzwierciedlała jego aktualny stan emocjonalny. Być może to utrudnienie przyniesie mu lepsze wyniki treningowe? W końcu trzeba stawiać sobie wysokie cele! Przynajmniej tak się pocieszał.

W końcu przyszedł czas, by zapisać na ścianie 5 punkt ich wielomiesięcznego treningu. Martell zdecydował się kontynuować pracę nad walką orężem, jednak nieco w inny sposób niż w trzecim segmencie. Pomyślał, że na jego kiścieniu skupia się większość jego mocy, więc jest on kluczem, a im doskonalej nad nim zapanuje tym bardziej efektywny się stanie. Na ścianie zapisał „walka” i zaproponował Arrancarowi sparing. Nie, jednak taki zupełnie w pełni, bo mieli walczyć tylko przy użyciu swych broni. Przy tym prosił, aby Rino zwracał uwagę na wszelkie błędy techniczne albo mankamenty do poprawy, która uda mu się dojrzeć pomimo że nigdy nie walczył maczugą lub kiścieniem. W ten sposób Młotnik chciał upiec kilka pieczeni na jednym ogniu. Z jednej strony w praktyce szlifować zdolność walki swoim orężem. Z drugiej zobaczyć jak walczy się z Arrancarem, podejrzewał bowiem że zakończenie wojny domowej w Las Noches będzie wymagało niejednego takiego starcia i to na śmierć i życie, a nie sparingowego. Po trzecie Shinigami również walczą katanami, więc zdobywanie doświadczenia w zwarciu z tego rodzaju bronią uznał za bardzo rozsądne. Jeśli Ceronte przyjął jego propozycję to Fortalesa podszedł do sprawy bardzo ambicjonalnie, choć nie chciał przegiąć. W końcu to sparing. Niemniej uderzał zaciekle, starał się blokować i unikać jakby to była prawdziwa walka. Wierzył, że tylko w ten sposób jest w stanie osiągnąć prawdziwe efekty. Z kolei w momentach, w których Rino miał mu coś do zarzucenia to próbował nie wybuchać gniewem czy frustracją tylko brać to pod uwagę i eliminować ze swojego wachlarza zachowań. Potem wpadł na pomysł, aby do tych sparingów dołożyć elementy, które już ćwiczyli, czyli Sonido, potem bieganie po powietrzu, a na koniec oba razem wzięte. Starał się w ten sposób skończone już segmenty szlifować w sposób praktyczny, w warunkach niemal bojowych.

Poza treningiem ruszali też na polowania, podczas których sporo rozmawiali, a także trochę ćwiczyli. Martell postanowił wyłożyć na stół te samą sugestię, którą wystosował Bolsa, gdy polowali razem z panią Vien jako stado. Zresztą to wspomnienie wywołało u Adjuchasa dojmujący smutek na resztę podróży do Lasu Menosów. Mianowicie, żeby razem odnajdywali cel, a dopóki sytuacja nie wymknie się spod kontroli, by to Młotnik polował. Zgodził się tu z argumentami Bolsy sprzed dni, że dla Hollow istotny nie jest tylko posiłek, lecz również sama walka, ścieranie się z równymi sobie, zdobywanie doświadczenia i wreszcie wygrywanie. Jak się okazało przeciwnicy tylko w kwestii etapu rozwoju stali na tym samym poziomie co Fortalesa. W starciu nie stanowili wyzwania, a Pusty kładł ich bez ingerencji Rino. Z drugiej strony im współczuł. To poczucie beznadziei, w którym musieli zdać sobie sprawę, że nawet jak jakimś cudem pokonają Martella to obok stał Arrancar, który uratuje mu skórę. Cóż… Hueco Mundo było okrutnym światem, a Bóg, który ukarał ich w taki sposób, sam zasługiwał na potępienie. Adjuchasi nie smakowali mu już tak dobrze jak kiedyś. Prawdę mówiąc nie bardzo go to zaskoczyło. Nigdy nie byli oni tak smaczni jak Shinigami, a przecież Młotnik dostąpił radości zjedzenia czegoś jeszcze dużo bardziej smakowitego. Po posiłku z Isamashii’ego, który był tak narkotycznie pyszny, że praktycznie odrywał siłą od zmysłów trudno było cieszyć się mdłym mięsem Hollow. Jeść ich trzeba było i tyle. Przynajmniej do czasu, aż uda mu się zerwać te przeklętą maskę, co miał nadzieje, że nadejdzie już niedługo. Przekleństwo głodu męczyło go już aż nadto, podobnie jak słabość nie dozwalająca na realizacje swych planów. Teraz pozostawało mu czekać na powrót Numeriego, by dopytać o możliwość pomocy w walce z pierwotnym strachem. W międzyczasie zaś prowadził z Rino rozmowy.
- Skąd u Ciebie te zapędy do współpracy, wspólnych rządów, okrągłego stołu i tak dalej? – Zapytał, by po chwili wyjaśnić czemu go to dziwi – Z tego co zrozumiałem przed zerwaniem maski należałeś do stada trzeciego Espady, którym ten rządził niepodzielnie. – Po kimś kto od Pustego przyzwyczajony był do rządów twardej ręki, a potem w Las Noches doświadczył tego samego pod postacią tyranii Lorda H spodziewałby się bardziej monarchicznych zapędów.

Martell wysłuchał historii Rino i to dość smutnej. Wzmogła ona w nim, jednak dylemat, który nie do końca zgadzał się z jego dotychczasową wizją świata.
- Z drugiej strony czy nie jest tak, że najwyższy przywódca powinien być w pewien sposób odcięty emocjonalnie od prostych członków społeczności? - Teoria brzmiała dość okrutnie, więc zamierzał ją wyjaśnić - Dajmy na to czasy jakiejś wojny. Gdy dowódca jest za pan brat z każdym swym żołnierzem to może unikać ryzyka, a domyślam się, że w konflikcie czasem konieczne jest poświęcenie. Obawiam się Rino-san, że nawet jeśli zdołamy wytworzyć takie kolegialne ciało władzy to ono też zostanie zmuszone w pewnym stopniu odciąć się od reszty Arrancarów. - Przedstawił swoją tezę, choć była ona bardzo daleko idąca w przyszłość i zakładała wypełnienia wiele "jeśli". Z drugiej strony zgodził się, że współpraca była konieczna, a i stała się w jednym z przyczyn przewagi Shinigami nad Pustymi, nawet abstrahując od kwestii wojny domowej.

Chciał poruszyć jeszcze parę kwestii, którego interesowały, jednak Cerone nagle przerwał informując o nadchodzącej istocie o znacznej sile. Intrygującym było to, że Arrancar nie był w stanie wyczuć czy to Adjuchas czy jakaś inna forma bytowania. Zaciekawiony Młotnik uaktywnił swój zmysł wyczuwania Reiatsu, aby "spojrzeć" we wskazanym kierunku próbując również odnaleźć potencjalne zagrożenie. Wstał i wyglądał oczyma, aby szybko dowiedzieć się co to właściwie nadchodzi.

- Raczej wyrażam wątpliwości, niż cokolwiek zarzucam. - Poprawił swego nauczyciela co do swoich intencji. Jak się okazało do spotkania z dziwnym, nieokreślonym przybyszem pozostało jeszcze trochę czasu. Martell postanowił przygotować się do możliwego starcia. Położył się na ziemi, a następnie uderzył młotem o grunt. Starał się wykorzystać zdolność do kontrolowania podłoża do utworzenia z niego kamizelki na torsie, twardy przepasek na bicepsie, przedramieniu, goleniach i udach. Ta na lewym przedramieniu miała być rozszerzona o okrągłą tarczę. Poza tym stworzył także prowizoryczny hełm z dziurami na paszczę oraz oczy. Pusty ciekaw był dwóch rzeczy. Jak wytwarzanie pancerza zadziała w Hueco Mundo. W końcu nigdy tego nie robił w tym świecie, a okazało się, że zdolność ta działała odmiennie od miejsca funkcjonowania. Po drugie na ile mu to lepiej pójdzie po treningu kontroli Reiatsu, który odbył wraz z Rino.
- To coś na kształt mojej bojowej formy. - Wyjaśnił, choć potem zdał sobie sprawę, że w sumie nietrudno się było domyślić. Po wytworzeniu pancerza wrócił do pozycji stojącej opierając się na maczudze zdobytej na Cyklopie. Hollow rzadko kiedy zdobywają trofea z pokonanych wrogów, ale on jakoś czuł dumę z tego nabytego oręża. Ceronte w temacie rozmowy odniósł się do tematu pani Vien. Młotnik nie lubił gdy Arrancar to robił. Podobnie jak w tym wypadku sprawiało to, że nagle smutniał albo popadał w gniew.
- Pani byłaby wielkim wsparciem dla naszej sprawy, była nawet jako Pusta ode mnie dużo potężniejsza. - Powiedział szczerze. - Z drugiej strony była też bardzo... Delikatna. Mogłaby nie chcieć brać udziału w wojnie domowej. - Dodał po chwili zastanowienia odnosząc się do charakteru swej byłej przywódczyni. To nie zmieniało faktu, że bardzo pragnął, by to się sprawdziło, że ta żyje i aby nadarzyła się sposobność jej wyzwolenia. Więzienie Shinigami musi być dla Hollow czy Arrancara czymś gorszym niż najgorszy koszmar.

- Nie przesadzałbym z tą kreatywnością. Gdybym Ci powiedział co wywinąłem jak pierwszy raz wpadłem na ten pomysł to byś nie uwierzył. - Odpowiedział Martell podnosząc się. Nie przyjęcie komplementu nie wynikało z wrodzonej skromności Pustego. Ten zwyczajnie wychodził z założenia, że dla Pustego są tylko dwie możliwości: albo sam będzie dla siebie surowy albo to los będzie taki dla niego. Choć często występowały one jednocześnie. Do tego pamiętał sytuacje, w których ta "kreatywność" przynosiła mu wielkie siniaki i nie tylko. Choćby jak wdrożył w życie plan "sprytnego" zwyciężenia w przepychaniu Cero z Bolsą, co zakończyło się eksplozją energii o jego skórę. Po trzecie, zdążył zauważyć, że z Rino jest kawał pochlebcy. Chwalił swych rozmówców i osoby z nimi związane tak często, że Młotnik zdążył już zwątpić w całkowitą ich szczerość. Uznawał, że te są na wyrost, a ten styl bycia u Arrancara pewnie wynika z całości życia pod czyjąś niekwestionowaną władzą. Adjuchas zgadywał, że Ceronte wykształcił ten sposób, by odpowiednio dogadywać się z istotami, które uznawały się za lepsze od niego. Podejrzewał nawet, że wąsacz może nie być tego świadom. Sam natomiast zdał sobie sprawę, że te wnioski są dość wczesne jak na czas ich znajomości także tematu poruszać nie zamierzał. Ostatecznie całkiem polubił Rino przez te miesiące, a z pewnością wiele mu zawdzięczał, więc po cóż miałby wbijać mu szpile?

Dojrzeli w końcu więcej szczegółów co do istoty, która się zbliżała. Był to niewielki Adjuchas, czworonożny. Od razu przyszła Fortalesie na myśl Trita, która przecież też jak na swój poziom rozwoju była skromnych rozmiarów. Pusty nie rozumiał, jednak po cóż ten Hollow tak na nich biegł. Musiał wyczuć ich Reiatsu. Szczególnie miał tu na myśli to Arrancara, który przerastał mocą Martella znacznie, a też z pewnością potrafił jeszcze uwolnić swój pełny potencjał i jeszcze bardziej zdystansować ucznia. Młotnik też nie był słabiakiem, a przynajmniej jak na Adjuchasa. Ostatnie miesiące to pokazały, ponieważ w ich trakcie dość łatwo pokonywał innych Pustych na tym poziomie rozwoju. Przecież rozpoczynanie walki przeciw dwóm takim wrogom naraz było beznadziejne. To jak wyrok złożony na siebie samego, a Hollow nie mógł wiedzieć o układzie, który zakładał że to Fortalesa będzie walczył, zaś Ceronte wtrąci się tylko w razie potrzeby. Adjuchas swoje wątpliwości postanowił wyrazić na głos. Wciąż oparty o maczugę stwierdził:
- Może ma pokojowe zamiary? - Tuż po zapytaniu wyjaśnił - We dwójkę stanowimy raczej odstraszający cel polowania dla Adjuchasów, także może to Świątynia ją ciągnie? Jeśli chcemy w przyszłości zakończyć wojnę domową to przydałoby się mieć więcej rąk do roboty, niż nasze trzy do kupy. - Powiedział w czym odezwał się jego wysoce rozwinięty jak na Pustego instynkt stadny. W rzeczy samej chciał mieć towarzyszy, choć oczywiście nie zamierzał emocjonalnie zastępować nimi uczuć, którymi darzył poprzednie stado, które zostało rozbite w Rukongai. Z tego co zdążył się zorientować w Świątyni Głodu nie było zbyt wielu dobrze zapowiadających się kandydatów na sojuszników, także może ta niewielka Pusta byłaby wartościowym nabytkiem? Z pewnością odwagi było jej nie brak. Zaś wracając do dawnego stada i pani Vien to spojrzał tylko badawczo na Rino. Nie zamierzał go napominać, że z nią nie byli przyjaciółmi. W końcu powierzył jej swą maczugę w ramach nagrody za uratowanie życia. Można go nazwać sługą, poplecznikiem czy może wyznawcą, ale z pewnością nie przyjacielem. Choć Vien chyba najmocniej podchodziła do tego w kategoriach rodzicielskich, co nie kłamiąc było dość dziwne. Bardziej Martella zastanawiało czy ta pewność siebie wynika z rzeczywistego przekonania czy była teatralnym gestem Ceronte, podobnym do tych zręcznych ukłonów. Potem spojrzał z powrotem w kierunku nadbiegającego Pustego i odpowiedział:
- Chciałbym być tak tego pewny jak Ty. - W końcu od bitwy w Rukongai minęły długie miesiące. Skąd pewność, że Shinigami jeszcze jej nie zabili? Nawet jeśli założyć, że rzeczywiście ją pochwycili.

Pusty, który nadchodził wydawał się być bardzo dziwny. Nie miał oczu, z tego dystansu trudno było dostrzec czy posiada jakieś dziury odpowiadające za węch czy słuch. Była to niepokojąca sytuacja. Z pewnością potrafił lokalizować przeciwników, inaczej by na nich nie ruszył i nie wymierzył Cera w ich stronę, natomiast pod wątpliwość poddana została sensowność martellowych zdolności. Wyglądało na to, że umiejętność odziedziczona po Cyklopie straciła rację bytu w tym starciu. Pozostawało pytanie czy Pudorlub ryk mają sens. Niefortunnie. Szczególnie, że szybko okazało się, iż pomysł Adjuchasa o próbie zawiązania sojuszu szybko spełzł na niczym.
- Szkoda. - Stwierdził gdy zobaczył ładowany atak. Na propozycje Rino jedynie skinął głową i faktycznie ruszył w dół.

Starcie zdecydował się rozpocząć od swej nowej zdolności, która była jednocześnie jedynym jego atakiem dystansowym. Uznał, że może w ten sposób od razu uderzyć w przeciwnika gdy ten będzie się zbierał po Cero, a przy tym będzie mógł przetestować czy reaguje on jakoś na bodźce dźwiękowe. Przy tym starał się patrzeć czy aby nie ma tam jakichś dziur na węch czy nozdrzy w tej wielkiej paszczy. Brak obu umiejętności osłabiających zdolności wroga byłby naprawdę upierdliwy. Póki co, jednak jego ruch nie był zbyt skomplikowany. Starał się podbiec na wystarczającą odległość, aby być w zasięgu, następnie wziął głęboki wdech jednocześnie kumulując Reiatsu i ryknął prosto w stronę ślepego Hollow.

Złażenie na dół nie wyszło Martellowi zbyt zgrabnie. Pomimo tego nie chciał wykorzystywać techniki chodzenia do powietrzu. Nie potrafił jeszcze w pełni z niej korzystać, więc obawiał się, że zakończy z głową w piasku. Niezbyt to fortunny początek walki, szczególnie że Adjuchas poznał już nieprzyjemny smak zaczęcia pojedynku w pozycji leżącej. Mało komfortowo można by rzec. Ostatecznie, jednak udało się znaleźć na dole, a potem ryknąć. Jak się okazało w wykonaniu Młotnika ta technika wyglądała inaczej, niż gdy stosował ją Isamashii. Po pierwsze był to inny dźwięk, a po drugie odmienna moc. Nie była to dla Hollowa specjalna dziwota, wszak Boski Lew, jak to stwierdził Numeri, przerastał go pod każdym względem. Pierwsze użycie Aturdir okazało się zupełnie bezowocne. Dziwaczny Pusty zupełnie nic sobie nie zrobił z fali sonicznej ani dźwięku. Wyglądało na to, że faktycznie był głuchy. Skoro był też ślepy i pozbawiony powonienia to jak się orientował w tym co dzieje się wokół? Jedyne co Fortalesie przychodziło do głowy to to, że korzystał z wyjątkowo rozbudowanego zmysłu odczuwanie Reiatsu. Czy w takim wypadku presja energii będzie działała na niego wyjątkowo dojmująco?

Ciężko stwierdzić, ale póki co Martell postanowił tego nie sprawdzać, lecz postawić na prostsze metody. Problem z upierdliwym w swych słabościach Pustym zdecydował się rozwiązać piąchopiryną. Choć może bardziej pasowałaby nazwa "maczugopiryna". Ku temu wsparł energią swą chyżość (+43 do szybkości) i pobiegł w stronę wroga. Zamierzał sprawdzić jak w prawdziwym boju przedstawia się jego progres w korzystaniu z kiścienia. Starał się obliczyć kroki, aby wyprowadzić uderzenie w odpowiednim miejscu, do tego odciągnął łokieć prawej ręki do tyłu tworząc zamach do ciosu prostego. Gdy nadeszła chwila, którą uznał za idealną wyprowadził atak po prostej wymierzony w samo centrum szczęk wroga. W ostatniej chwili zdecydował się skorzystać z umiejętności swego oręża do powiększania się. Dzięki temu chciał zwiększyć szanse na trafienie oraz możliwe obrażenia. Poza tym tak rozrośnięta broń stawała się jednocześnie tarczą zasłaniającą część ciała Fortalesy. Gdyby się udało to zamierzał od razu przejść do drugiego ataku, tym razem drugą bronią, aby nie tracić dynamiki. Wziął zamach maczugą zdobyczną na jednookim Yokai i wymierzył cios od boku wykierowany na korpus tego Hollow.

Pierwsze zwarcie Pustych wskazywało na to, że Martell posiadał znaczną przewagę. Nie zamierzał, jednak przeciwnika lekceważyć. Ileż razy to było tak, że to on oberwał jako pierwszy, a ostatecznie wychodził ze starcia zwycięsko? Przynajmniej kilkukrotnie. Prawdziwych Hollow ocenia się nie po tym jak zaczynają, a jak kończą. Do tego zwierzęcy wróg wystrzelił dwa Cera z rzędu i nie wydawał się być zmęczony, a także oberwał prosto w maskę zwiększonym młotem Adjuchasa nie zdradzając choćby nutki oszołomienia. To wskazywało na to, że nie był byle płotką, Młotnik musiał mieć się na baczności.

Dlatego też nie spuścił z tonu i dalej kontynuował wpuszczanie energii do swych mięśni, aby przyspieszać swoje ruchy (+43 do szybkości). Zamiast po prostu dalej łomotać przeciwnika maczugą czy też pięścią zdecydował się na innych ruch. Wypuścił broń z dłoni, natomiast gryzioną kulę pociągnął do tyłu i w prawo, samemu wykonując krok w lewo. W ten sposób starał się podejść przeciwnika bardziej od tyłu. Lewą dłoń wymierzył do przodu próbując chwycić za szyję dziwnej bestii zajętej wgryzaniem się w kiścień. Jeśli się udało to pociągnął na dół kulą, a w tym samym kierunku nacisnął drugą ręką. Starał się sprowadzić wroga prosto do ziemi. Po tym rzucił się na niego, aby przygwoździć go ciężarem swojego ciała, a młot starał się obkręcić w ten sposób by wbijał on głowę Hollow prosto w piach. Zaciskał przy tym palce chcąc dusić oponenta. Aby dopełnić klinczu wymierzył ogonem i pchnął szpikulcem w stronę tułowia zwierzęcia. Miał nadzieje, że tym razem ten go nie zawiedzie. Pamiętał, że ostatnim razem nie zdołał atakiem ogonem nawet zranić rywala.
---------------------------------
Korzystam z:
Grappling
Jeśli osobie uda się atak przy użyciu pięści może ona wybrać manewr Grapplu zamiast ciosu po udanym trafieniu testowana jest siła obu panów + 1D10 i kolejna D10 za każdy poziom biegłości czyli wyszkolony ma 2D10 a Legenda 6D10. Osoba który wygra grappla może albo wykonać rzut albo zacząć przeciwnika dusić albo przytrzymać go w miejscu. Test powtarzany jest co turę.