Świątynia Głodu

Być może dla historyków godnym zanotowania faktem będzie kiedyś, że pierwszą ofiarą martellowego kiścienia była jego własna facjata... To już zależy od tego czy napiszę historię godną, by powtarzać te anegdotkę komukolwiek. Najnowszy wśród Arrancarów, przynajmniej z tych w Świątyni Głodu, nie dał się tej kapkę żenującej sytuacji speszyć i ruszył dalej. W rezultacie był w stanie nawet wyprzedzać Rino, jednak nie na tyle, by go trafić, więc trudno mu było zweryfikować siłę swego ciosu. Na pewno był wytrzymalszy od nauczyciela, bo gdy ten wydawał się robić zmęczony, Fortalesa wciąż zachował werwę oraz nie narzekał na zadyszkę. Tak czy siak sparing można powiedzieć, że zakończył się czeskim remisem. Ceronte nie był w stanie przebić się przez Hierro krasnoluda, ale także wprawnie parował każdy z ataków niższego z wojowników. Po tym zapragnął poznać Ressurecion Martella. Młotnik skłamałby gdyby powiedział, że sam nie jest go ciekaw. W końcu to miał być jego as w rękawie, za pomocą którego będzie w stanie wygrywać najcięższe z walki... Przynajmniej taką miał nadzieje. Na pomysł przystał, więc z ekscytacją.
- Pewnie. - Po czym przemyślał sprawę, przypominając sobie słowa nie-shinigami. Ten mówił, że pierwsze przybranie nowej formy przeważnie wyzwala najbardziej destrukcyjne efekt, a że Arrancar nie był pewien czy tyczy to tylko stworzeń boskich czy jego również to dodał - Może lepiej wyjdę na zewnątrz... Nie chciałbym przypadkiem naruszyć świątyni. - Jak powiedział tak zrobił. Śmignął przy pomocy Sonido do wrót przybytku. Tam dostosował się do prośby wąsatego zdejmując górną i dolną część odzieży, a na niej położył boskie wakizashi. Jego byłoby mu szkoda jeszcze bardziej, zwłaszcza że nie znał odporności tego oręża. Po tym opuścił świątynię stając dobre dziesięć metrów od jego wejścia. Wówczas uznał, że przyszedł czas na show. W prawej wciąż trzymał rękojeść kiścienia, a w lewą chwycił czaszkę uważając, by nie ukłuć się, którymś z kolców. Bijak podniósł na wysokość twarzy i spojrzał w oczy rozdartej czachy. Wziął głęboki oddech i dla zwiększenia pewności siebie zawołał:
- Despertar del sueno... - Tu wziął jeszcze wdech - CABALLERO DURMIENTE! - i miał nadzieje, że zacznie się dzieło przemiany.

Wyzwalane Zanpakutou wzbudzało wspomnienia, które Martella nie cieszyły specjalnie. Czasy gdy sam był Shinigami. Słabym fizycznie i psychicznie do tego stopnia, że jeno porażki skłoniły go do poddania się, a potem targnięcia na własne życie. Arrancar szybko starał się odrzucić je z głowy, by w pełni skupić się na swym osiągnięciu. Szybko okazało się, że dobrze zrobił opuszczając świątynie. Solidnie mu się urosło. Rozejrzał się po okolicy, a potem w kierunku swoich towarzyszy. Faktycznie przybrał na wielkości, już nie tylko w porównaniu do swej formy po zerwaniu maski, ale również w porównaniu do przemian Ressurecion Rino czy Vicenta.
- Faktycznie, czuje się trochę... Gilianio. - Tyle że z znacznie większą potęgą. Czuł w każdej cząstce swego ciała moc. Siłę daleko przekraczającą tą, którą kiedykolwiek wcześniej odczuwał, nawet wówczas gdy sztucznie była wspomagana błogosławieństwem Zokumena. Teraz miał wrażenie jakby mógł przenosić góry, choć pewnie było to nieco przesadzone. Przynajmniej mógł przemieszczać solidne pagórek, którym sam się właśnie stał.
- Centymetrów nigdy nie brakło, tyle że skryte były w spodniach. - Pozwolił sobie na żart. Jego uwadze nie umknęło jak wilczy Arrancar zmienił do niego stosunek. Jedyne co go zastanawiało czy wpływ na to miały zasługi bitewne Fortalesy czy też przemiana sama w sobie zmieniała optykę Vicente. Możliwe, że to i to. - Może przetestujmy co nieco... - Odwrócił się plecami do świątyni, a następnie odpiął młot od przedramienia, jakby wciąż był Adjuchasem. Łańcuch nie pozostawił długi, jedynie taki by wydłużył zasięg ramienia pozwalając na wygodne przywalenie w ziemie. Wziął sobie na cel jedną z pobliskich wydm. Podniósł rękę przenosząc bijak za swoje plecy, a następnie wykonał zamach z góry do dołu starając się uderzyć z całej siły w ziemie. Ciekaw był na ile mocno jest w stanie łupnąć bez wspomagania się Reiatsu. Po tym teście zdecydował się na jeszcze jeden. Odwrócił się z powrotem w stronę świątyni i towarzyszy.
- Sądzę, że te płyty mają sprawić, że trudno mnie zranić. Sprawdźmy to, Rino-san wystrzel proszę we mnie z Cero. - Stwierdził nie zastanawiając się na ile wariacki jest to pomysł. Uznał, że taki atak w zapieczętowanej formie Ceronte może być całkiem adekwatnym sposobem przetestowania na jaką ochronę może liczyć.

Można powiedzieć, że żart udał mu się w pięćdziesięciu procentach. Nie miało to większego znaczenia, bo dalsze testy poszły nader korzystnie. Siła uderzenia budziła respekt, a wytrzymałość jeszcze większą. Swoimi uderzeniami potrafił zmieniać rzeczywistość geograficzną... Oczywiście wynik z pewnością byłby mniej imponujący gdyby uderzył w twardą, zbitą skałę, a nie piaskową wydmę, która w samej swej naturze była sypka. Tak czy siak nie ma co szukać na siłę wad, jest super. Jego odporność ucieszyła go jeszcze mocniej. Cero co prawda naruszyło zbroję, ale w żaden sposób nie zraniło Arrancara. Oczywiście pewnie byłoby inaczej gdyby Rino również był w stanie wyzwolonym. Wyglądało na to, że w poważnej walce mógł dość swobodnie skupiać się niemal wyłącznie atakować mając zapewnioną szczelną ochronę.
- Dobrze, dobrze. - Powiedział do siebie zadowolony tym co zobaczył. - Chyba jestem w stanie to jakoś naprawiać. - Skoncentrował się na naruszonym płace wprowadzając do niego tyle Reiatsu ile tylko był w stanie (69 do regeneracji pancerza). Obserwował czy coś rzeczywiście się dzieje.
- Pozostało jeszcze jedno do przetestowania, radzę się nie zbliżać, dla dobra Waszych nosów. - Rzekł ponownie odwracając się na pięcie. Oddalił się od świątyni jeszcze dobre trzydzieści metrów. Wówczas aktywował Pudor. Obserwował czy są w nim jakieś zmiany, choć podejrzewał że w wypadku tej zdolności bez obiektu testowego trudno będzie o wymierne badanie. Odnosił wrażenie, że teraz jest w stanie to usprawnić. Energię, którą koncentrował do generowania brzydkiego zapachu teraz skumulował w ustach jednocześnie robiąc duży wdech. Gdy był przekonany, że Reiatsu ma pod kontrolą w formie gęstego, smrodliwego gazu, wówczas dmuchnął z całej sił przed siebie, tj. w kierunku przeciwnym w stosunku do świątyni. Po tym teście uznał, że wystarczy. Jeśli nagle nie wyczuł jakiegoś wroga czy innego zagrożenia starał się dezaktywować Ressurecion. Próbował robić to w sposób jakkolwiek instynktowny, przecież sam nie miał pojęcia jak to zrobić.

Jak się okazało testy były pomyślne. Zdolności Ressurecion stały przed Martellem otworem, a ten był w stanie z nich korzystać, jakby robił to od zawsze, nie zaś pierwszy raz. Nieco mniej wygodne okazało się dezaktywowanie formy wyzwolonej, bowiem zakopywała ona go w zwałach piasku, z których to musiał się wygrzebywać. Niezbyt to fortunne. W rezultacie pierwszym co zrobił po odzyskaniu formy zapieczętowanej było wysypywanie piasku z uszu czy wypluwanie z ust.
- Dzięki za komplement, ale wydaje mi się on nad wyraz. Na frontalny atak to wciąż za mało. - Skomentował szalenie optymistyczną uwagę Vicente. Więcej racji miał wyważony w swej opinii Rino.
- Ale z nim się bratać nie chcemy... Znaczy, z tego co wspominałeś, to raczej nie w smak mu nasza wizja. - Odpowiedział nauczycielowi. Ciekawym było, że w Espadzie i to wśród żywych znajdował się ktoś kogo zdolności również opierały się na ziemi... A przynajmniej tak zakładał, bo po co innego potrzebny byłby mu piasek?
- Skoro już jesteśmy na zewnątrz... - Tu spojrzał znacząco na wąsatego. - Nie w smak mi siedzenie na tyłku i pobożne oczekiwanie, aż Zokumen uraczy nas pomocą. Wysłuchać go powinniśmy, ale uważam, że błędem byłaby bezczynność. Na moje powinniśmy również działać, by zachować suwerenność. Nie będę kłamał, ja póki co skupię się na znalezieniu sposobu na odbicie pani Vien. - Wyjaśnił swój punkt widzenia, jednak nie podzielił się ani propozycją Nurarihyona, ani wątpliwościami co do tego czy jest ona aktualna. Uznał, że znacznie roztropniejszym będzie podzielenie się z towarzyszami tymi informacjami gdy już je potwierdzi.

- Skoro został najpotężniejszym żywym lub przy zdrowych zmysłach Espadą to niedaleko mu do zrealizowania tej wizji. - Stwierdził Martell. Zakładał, że to prawdopodobnie on dzierży obecnie najmocniejsze karty w wojnie, w końcu naturalną rzeczą było podpinanie się pod najmocniejszego, aby na koniec konfliktu samemu zebrać korzyści. Jemu nie było spieszno do popierania swym kiścieniem Arrancara, który nawet własnych towarzyszy traktuje jak pionki na szachownicy. Potrzebowali bardziej ludzkiego przywódcy, pod warunkiem że republikańska wizja nie wypali.
Opowieść o losach jedynki i trójki była ciekawa. Wyglądało na to, że ten dysponował niebywałą mocą. Młotnik właśnie na własnej skórze doświadczał jak ogromnym przeskokiem w sile jest zerwanie maski. Z tej perspektywy trudno mu było wyobrazić sobie jak Pusty jest w stanie walczyć na równi z Arrancarem, nie mówiąc już o zwycięstwie. I to przecież nie z byle jakim, lecz przyszłym trzecim Espadą. Jakże potężny musiał się stać gdy sam zerwał maskę? Aż dziw, że ktokolwiek był w stanie go zabić... Nawet jeśli był tak niezdecydowany, jak wspominali o tym Vicente z Trianą.
Towarzysze Fortalesy nie byli zadowoleni z jego wizji starania się o odbicie pani Vien. Krasnolud ich słuchać, jednak nie zamierzał. Bez krzty wahania czy zastanowienia odrzekł na sugestie, by sobie odpuścił:
- Wykluczone. - Nie zamierzał im się zwierzać z swej historii i czemu Vien nie jest tylko towarzyszką, lecz by dobitniej wyrazić, że nie życzy sobie, by w ogóle dalej próbowali go odciągać od pomysłu dodał - Odbiję ją lub polegnę próbując. - Oczywiście zdawał sobie sprawę jak karkołomnym było to zadaniem. Równie samobójcze wydawało się, jednak rzucenie na Arrancara jako Pusty czy walka z tamtymi Shinigami gdy Martell już poniósł klęskę. Póki co musiał spróbować się skontaktować z Nurarihyonem, a jeśli nie to wznowić plan z próbą pojmania jakiegoś Quincy lub Shinigami. Z wspomnień Natsuo pamiętał też, że jakiś Pusty zdołał użyć Garganty w środku Dworu Czystych Dusz. Istniała, więc taka możliwość, a jedynie musiał dowiedzieć się w jaki sposób.
- No... I to by było na tyle. Wracam do środka. - Powiedział i ruszył z powrotem do Świątyni.

Gdy dotarł do środka to ubrał się z powrotem w mundur, a boskie wakizashi zatknął za pasem. Postanowił podjąć próbę kontaktu z Mistrzem Ceremonii. Nie miał za bardzo pojęcia jak ma to zrobić, ale uznał że skoro ten jest w stanie nawiedzać we śnie, to może też usłyszy myśli Młotnika skierowanie do niego podczas medytacji. Innego pomysłu nie miał, więc pozostała mu ta koncepcja. Znalazł sobie spokojniejszy kąt w świątyni i usiadł ze skrzyżowanymi nogami. Kiścień położył obok biodra, natomiast krótki mieczyk na otwartych dłoniach. Pomyślał sobie, że to przedmiot, który najsilniej wiążę go z Takamagaharą, więc może kontakt fizyczny i koncentracja na nim pozwoli ułatwić połączenie z Nurarihyonem. Zamknął oczy i starał się wejść w tryb medytacji, podobnie jak wtedy gdy poszukiwał nazwy oraz hasła wywoławczego Ressurection, z tą różnicą, że tym razem skupiony był na wakizashi, a nie swoim zanpakutou. Gdy się wyciszył starał się wygenerować w głowie myśli.
- Nurarihyonie. Nie wiem czy mnie słyszysz, ale wiedz że nie zdałem sobie sprawy, iż tamtej skrzydlaty jest Twoim ulubieńcem. Nie było moją intencją w żaden sposób Ci urągać. Nie byłem też świadom przydomka "nieśmiertelny" i sądziłem, że jest już jedną nogą w grobie.

Opór Arrancarów wobec decyzji Martella był bezcelowy. Ci na pewno zdawali sobie sprawy, że nie mogą utracić wojownika tak silnego jak Młotnik. Zresztą z niewolnika nie ma pracownika, on zaś sprawę postawił bardzo jasno. A to czy wkurzył tym Vicente to prawdę mówiąc zwisało mu i powiewało. Nadal nie był do niego przekonany po tym jak grubiańsko się zachowywał gdy Fortalesa jeszcze nosił maskę. To, że nagle wilczur zmienił swój stosunek gdy ten przybrał na potędze nie zmieniało jego podejścia. Dla Pustych prawo pięści było czymś naturalnym. Okrutny los zmusił ich do nieustannej konkurencji, ponieważ nieustanne rośnięcie w potęgę było jedynym co mogło zwiększać szansę na przetrwanie. Rozumiał, że część Hollow po zerwaniu maski nie potrafiło wyzbyć się tego przeświadczenia o sile, jako wyznaczniku istoty, ale nie budziło to szacunku u Martella. Dostatecznie dobitnie świat mu pokazał, że niezależnie od zdobytej potęgi zawsze sytuacja jest bez zmienna. Są tacy, którzy wydają się słabiutcy jak robal, ale również tacy o właściwie nieosiągalnej potędze. To sprawiało, że krasnolud uważał prawo pięści za głupie.

Te myśli szybko znalazły potwierdzenie w sytuacji. Choć Młotnik tego dnia niesamowicie wzrósł w potęgę to spotkanie z mroczniejszą, mniej przyjazną postacią Nurarihyona wyrwało go z ram rozumu. Czuł jak odchodzi od zmysłów, a jednocześnie doświadcza rozpadania się własnego jestestwa na miliony cząstek. I to od żadnego ataku czy techniki, lecz zwykłej obecności. Przerażająca siła. Jednocześnie dość imponująca, tym właśnie dysponowały przedwieczne byty na najwyższej randze. Ostatecznie, na szczęście, udało mu się przetrwać te próbę, choć z najwyższym trudem. Mistrz Ceremonii tego nie wyrażał, ale Fortalesa był przekonany, że ten jest bardzo zły, przy tym Arrancar zauważył, że ten przestał nazywać go przyjacielem. Krasnolud zaś nie miał do powiedzenia wiele więcej na swoją obronę niż to co rzekł inicjując kontakt.
- Przykro mi. - Powiedział nie mając pomysłu co innego rzec. Po tym dodał - Nie wiem czy to pocieszające, ale być może, że teraz moje losy będą ciekawsze. - Starał się złapać optykę Nurarihyona, jako boskiego obserwatora ciekawostek we wszystkich światach.
- Zwłaszcza jeśli wciąż zachowam względy Mistrza Ceremonii. Zależy mi na zachowaniu naszej przyjaźni. Czy mogę zrobić coś, by odpokutować swoje przewiny? - Nie bardzo lubił się kajać, ale to przez tego potężnego Yokai wiodła najszybsza droga do próby odbicia pani Vien, a ta już dostatecznie dużo czasu spędziła w niewoli Shinigami. Zegar tykał, nie wiadomo kiedy te cholery zdecydują się potraktować ją swoimi zanpakutou.

Martell starał się klepiąc dłonią w brodę ugasić ją, by zaraz jego głowa nie stała się pochodnią. To byłoby wyjątkowo niekomfortowe.
- Się okazuje, że wraz z przyrostem mocy desperacja wcale nie maleje, a wręcz przeciwnie. - Powiedział wciąż nie zgadzając się z Nurarihyonem co do jego ocen słów Arrancara. Krasnoluda kusiło, by rzec, że tym co robią przyjaciele jest właśnie wybaczanie, ale zdawał sobie sprawę, że nie byłoby to rozsądne. Miał mierne karty w ręce, a do tego potrzebował pomocy Mistrza Ceremonii. Prawdę mówiąc Młotnik nie czuł się winny, a wręcz nieco oszukany. Największy z Yokai nie poinformował go o związkach z tym tam skrzydlatym, ba nawet sam nadał mu zdolność pochłaniania innych demonów, wręcz do tego zachęcał. Nie powinien się, więc gniewać że Fortalesie przypadkiem udało się wtrząchnąć jakiegoś takiego, za którym ten przepadał. Martell, jednak nie zamierzał tych myśli wypowiadać. Wiedział, że pomimo przyjaznego tonu zawiera pakt z diabłem i prędzej czy później mu się on odbije, zaakceptował to.
Nurarihyon zaś narzucił mu trudne warunki, które sprawiły, że Arrancar właściwie znalazł się w kropce. Nim, jednak zdał sobie z tego sprawę przez jego głowę przebrnęła rwąca rzeka myśli i uczuć. Przypomniał sobie dzień, w którym poznał te dziwaczną istotę na wzgórzu. Najgorszy dzień jego życia, który poranił go fizycznie, ale niepomiernie mocniej psychicznie, a jednak otworzył przed ówczesnym Adjuchasem tyle możliwości. Poniekąd był wdzięczny tej, jak się okazuje, kobiecie. Nie był pewien czy to przez litość czy z innych względów, to ona otworzyła mu drogę do Takamagahary dając jakąś nadzieję w momencie, w którym los zburzył większość z fundamentów jego jestestwa. Dzięki temu i kolejnym poświęceniom odzyskał drogę do celu, jakim była zemsta. Bez niej też za pewne nie dowiedziałby się, że pani Vien żyje, choć z wielomiesięcznym opóźnieniem. Teraz gdy poznał jej los to zrobiło mu się jej szkoda. Los ten nieco przypominał żywot potężnego Pustego, na którym zawzięli się Shinigami, rozczłonkowali go na setki dusz, pozbawili siły i wysłali do Rukongai, by tam cierpiał znój, głód i przemoc. Tym bardziej odczuwał żal nad tym w jak fatalnej sytuacji była beztwarzowa istota.
Fortalesa nie był z tego dumny, ale myśli te krótko wybrzmiewały, bardzo szybko głowę zajęło mu egoistyczne rozważanie nad tym jak zadziałać, by dupa pozostała z tyłu. I tu doszedł do wcześniej wspomnianej kropki. Po analizie zdał sobie sprawę, że nie maluje się przed nim dobre rozwiązanie. Z jednej strony czymś złym była utrata przyjaźni, dzięki której tyle zyskał, ale także dla której poświęcił życie Bolsy. Co więcej moc można było odzyskać, więc oddanie części zysków z bitwy z Bishamontenem mogła być uznana za inwestycje, która dzięki relacji z Mistrzem Ceremonii mogłaby się spłacić. Przede wszystkim zaś bez Nurarihyona odbicie Vien było niemożliwe do wykonania albo ogóle albo w tak krótkim czasie. I tu dochodziło do rzeczonej kropki. Bo przy wypełnieniu woli Yokai to również było niemożliwe. Co mu po tym, że ten wyśle go do Pani, skoro osłabiony nie będzie miał szans jej odbić lub uciec, w rezultacie w najlepszym razie ktoś go zaszlachtuje. W najgorszym również zostanie pochwycony w niewolę. W końcu się odezwał.
- Cenię sobie naszą relację. Jestem Ci wdzięczny za wszystko czym mnie obdarzyłeś, jak również jestem wdzięczny tej kobiecie, że mnie do Ciebie skierowała, ale... - Zaczął wciąż się wahając, bo decyzja była piekielnie trudna. - Ale to pani Vien uratowała mi życie i to dwa razy. Bez mocy nie będę w stanie jej pomóc, z Twoją przyjaźnią czy bez. Przez to muszę odmówić, jednak mam nadzieje, że w przyszłości zaistnieją okoliczności, które pozwolą mi ponownie wkupić się w Twoje łaski.

Martell odniósł wrażenie, że Nurarihyon zakłada, iż więcej się nie spotkają. Szkoda by było, Arrancar wciąż miał nadzieje, że w przyszłości znajdzie sposób, by odzyskać jego względy. Póki co nie pozwalały mu na to priorytety. Z tego względu odpowiedział:
- Do widzenia.

Wrócił, więc do Hueco Mundo z gorzkim posmakiem zawodu. Skontaktował się z Mistrzem Ceremonii w jasnym celu ugłaskania go. To się nie udało. Rozważań i zastanawiania się nad tym wszystkim, jednak nie kontynuował. W nastrój zadumy nie pozwolili mu wejść Puści zamieszkający świątynię. Fortalesa wstał zatykając wakizashi z powrotem za pasem, zaś w dłoń chwycił kiścień. Rozejrzał się w koło. Poszukiwał źródła, które spowodowałoby to dziwne zachowanie Hollowów. Rozglądał się także za Vicente i Rino. W razie braku odnalezionego źródła starał się do nich przemieścić. Wówczas zapytał:
- Co się dzieje?

Szybko udało się znaleźć Rino, a Vicente potem znalazł ich osobiście. Do ich wyjaśniania co się stało Martell podszedł ze spokojem. Od razu pomyślał, że uczucie, które pojawiło się u Pustych i Arrancarów było echem gniewu Nurarihyona, którym obarczył, a także mało nie zabił Krasnoluda. Tym przypuszczeniem dzielić się nie zamierzał. Wówczas pewnie musiałby wyjaśnić rozmowę oraz przyznać się do klęski w pertraktacjach, a tego nie chciał. Odpowiedział, więc na pytanie dość krótko:
- Nie wiem. - Po tym podrapał się po łysinie i dodał - To chyba nie byłoby rozsądne. Wydaje mi się, że nasz zwierzchnik ma interes w tym, żeby Ci Puści tu siedzieli i go czcili. Także nie sądzę, żeby chciał ryzykować ich zbiorowym samobójstwem.
Po chwili przemyślenia wzruszył ramionami.
- Skoro niczego nie ma to chyba nic z tym nie zrobimy. - a to oznaczało, że mogli przejść do istotniejszych spraw. Tak pomyślał Fortalesa, ale pozostawił to dla siebie, zamiast tego powiedział - Macie więcej doświadczenia to może mi doradzicie. Czy da się "celować" Gargantą tak, abym mógł wrócić do tego miejsca na swoje życzenie?

Przejęcie i podejrzliwość kompanów zirytowała Martella. Zwłaszcza, że nie był w najlepszym humorze po porażce w rozmowie z Nurarihyonem.
- A masz jakiś pomysł, co? - Zapytał spoglądając znacząco na Rino. - Bo jeśli, podobnie jak ja, nie masz bladego pojęcia co zrobić ani czy jakkolwiek jesteśmy w stanie czemuś podobnemu przeciwdziałać, to na moje pozostaje nam liczyć, że coś takiego więcej nie nadejdzie i zająć się czymś pożytecznym. - Stwierdził nie kłamiąc w tym nawet. Jakoś nie widziało mu się siedzenie na tyłku i teoretyczne dywagowanie cóż to takiego może być, czemu glut się nie odzywa, czy nadejdzie znowu i co wtedy robić. Zamiast tego wolał ruszyć do akcji, które może pozwolą mu zbliżyć się do odbicia pani Vien.
- Znakomicie. Mam parę pomysłów, do których realizacji będę musiał odwiedzić Świat Żywych i Rukongai. - Powiedział nie chcąc rozwodzić się nad szczegółami. Jak któryś zechce zabrać się z nim to wtedy powie więcej. - Jednak nie zamierzam Was zostawiać. Wciąż zamierzam walczyć o Las Noches, zresztą nie chciałbym żeby mi umknęło w jaki to sposób zostaniecie wynagrodzeni za bitwę. - Wyjaśnił, aby nie było wątpliwości. Nie chciałby wyjść na takiego co ich wykorzystał, a gdy zerwał maskę, odszedł za swoimi interesami. Odchrząknął jeszcze i dodał:
- Oczywiście jeśli ktoś chce zabrać się ze mną na wycieczkę to zapraszam.

Vicente był irytująco i strasznie łatwo poddawał się emocjom. Pod tym negatywnym względem przypominał mu część Yokai i Kami, z którymi przyszło Arrancarowi walczyć, na czele z Isamashim. Martell jako Pusty sam był dość wybuchowy, ale przeważnie w walce zwłaszcza gdy dostawał bęcki. Dzięki temu tym bardziej rozumiał jak może być to upierdliwa cecha. Łatwo ją wykorzystać na różnoraki sposób, choćby by sprowokować oponenta i sprawić, że ten przestanie myśleć. Krasnolud wraz z przemianami nabierał spokoju i był w stanie ograniczać swoje eksplozje. W związku z tym nie zamierzał nawet reagować jakkolwiek na wyrzuty kompana. Nie zamierzał się powtarzać, a ani Vicente ani Rino nie podali żadnego pomysłu działania w związku z tym "atakiem". Zakładał, więc że przemawia przez niego frustracja wynikła z bezsilności. On zaś swojego stanowiska jaśniej nie potrafił wyjaśnić, niż zrobił to przed chwilą. Postawa Rino, również Młotnikowi nie przypadła do gustu, choć trudno jej było odmówić zalet. W końcu bezapelacyjnie przerwał skowyt wilka. Mimo tego Fortalesa powiedział:
- To nie było konieczne. - Tu spojrzał znacząco na Ceronte - Ma prawo wyrazić swoje zdanie. Nawet jeśli uważam je za durne i zbyt oparte na emocjach, to nie zamierzam go z tego powodu tłuc. - Jeśli miał być przeciwny prawu pięści w nowym Las Noches, to zasada ta musiała dotyczyć również jego samego. Westchnął ciężko, miał dość tej sytuacji. Za dużo było do zrobienia, by tak bezsensownie mitrężyć czas. Cieszył się, więc że wąsaty wrócił do tematu wycieczki, acz był nieco zawiedziony, że nikt z nim nie zamierza się wybrać. Bardziej doświadczony Arrancar byłby przydatny, choćby jako źródło informacji w obcych i wrogich światach.
- Będę starał się rozwiązać swoje sprawy tak szybko jak to możliwe, zwłaszcza że nadal uważam, że powinniśmy pokazać Quincy, że nie mają czego szukać w Hueco Mundo. - inna sprawa, że miał w tym dodatkowy cel. Pojmanie, któregoś z tych chujków na wymianę za panią Vien. Podrapał się po łysinie i z nieco zażenowaną miną przyznał:
- Inna sprawa, że Świata Żywych unikałem jako Hollow. To może spowodować różne, nieprzewidziane trudności. Niemniej, nie planuje by to długo trwało. - W sumie miał już odchodzić gdy przypomniała mu się jeszcze jedna sprawa.
- Ahh Rino, mam prośbę. Pamiętasz tego Pustego, z którym niedawno walczył, tego co nie chciał za cholerę zdechnąć? O ile dobrze kojarzę padła teoria, że ktoś musiał przy nim grzebać. Jeśli miałbyś trochę czasu to prosiłbym, abyś pomyślał czy przychodzi Ci do głowy ktoś kto byłby do takich modyfikacji zdolny. A jeśli to czy jesteśmy w stanie jakoś namierzyć jego miejsce przebywania.

- Twierdzę tylko, że jeśli pragniemy demokratyczniejszego Las Noches, to i my powinniśmy być bardziej liberalni. - Odpowiedział, choć po chwili pożałował. Jakoś nie miał ochoty na dalsze dywagacje czy pedagogiczne spranie dupy Vicentowi jest dla jego dobra czy jednak nie. Niekorzystne informacje nadeszły również w kontekście zmodyfikowanego Pustego.
- Hmmm... Mamy więc trupa, jego hipotetycznego następcę i dwa wątpliwe kierunki. Niezbyt to wyraźne tropy. - Zastanawiał się na głos. Podrapał się po łysince i dodał - Jakbyś wpadł na coś jeszcze to daj mi znać gdy wrócę. - Poprawił mundur, zatknął rękojeść kiścienia za pasem po lewej stronie, przerzucił łańcuch przez kark, tak aby bijak usadowił się na jego klatce piersiowej.
- Na mnie czas. Do zobaczenia. - Pożegnał się Martell i otworzył Gargantę do Świata Żywych.

Zdecydował się skierować do miasta, które kojarzy ze wspomnień jednego ze swych poprzednich wcieleń - dziwacznego bounto-amanta. Gdy znalazł się w Świecie Żywych postarał się jeszcze poszperać we wspomnieniach, by poszukać informacji czy kojarzy jakiś przybytek, w którym istoty duchowe, koniecznie niezwiązane z Shinigami mogłyby zaczerpnąć informacje. Rozejrzał się też po okolicy w poszukiwaniu najbardziej zwartej zabudowy. W jej stronę zamierzał się udać.

Martell nie poczuł się urażony. Nieco nawet go rozbawił błąd Nagato zakładający, że bogowie nie darzą go sympatią tylko przez pochodzenie rasowe. Nie zamierzał go z tej gafy wyprowadzać. Przybyć zamierzał z powrotem, tym razem miał nadzieje, że już z jakimiś środkami finansowymi, którymi będzie mógł opłacić najemników, a więc bez konieczności grania na va bank w negocjacjach. Szczęśliwie mu się złożyła ta rozmowa, że Gładki zaproponował darmową usługę, w innym wypadku musiałby nieźle kluczyć w wypowiedziach, by nie odkryć się, że w kieszeniach ma jedynie wiatr i może trochę piachu z Hueco Mundo. Cóż... Rozplanował sobie to inaczej, ale trzeba było się cieszyć nawet z tych pomniejszych uśmiechów losu. Te większe zdarzały się nader rzadko. Inna sprawa, że nie wiedział co myśleć na temat swojej wycieczki. Część mu się udała, a inne sprawy poszły nie po myśli Krasnoluda. Musiał to sobie ułożyć w głowie, inna sprawa że dużo zależało od tego co za dwa dni powie mu mości kapitan, choć Fortalesa domyślał się, że nie spełni jego żądania. Skubaniec zdaje się, że domyślał się kim w rzeczywistości jest "Oberyn".

Trafił bardzo dobrze, bo w samo centrum Świątyni Głodu. Z pewnym odetchnięciem zauważył, że brak tu zgliszczy, a konstrukcja stoi cała, w niej zaś Puści, Arrancarzy i Zokumen. Tym razem szybko ich odwiedził. Bardzo niefortunnym by było gdyby Młotnik pomylił się w tak istotnej sprawie, miałby wyrzuty sumienia gdyby niebezpieczeństwo było realne, a on zastał jedynie cmentarz. Ukłonił się bóstwu z ciekawością dostrzegając, że już nie jest zajebiście wielkim drzewem, a także że nie rozrywa światów na kawałki. Bardzo fortunnie, jeśli by ktoś zapytał go o zdanie. Przywitał się również uchyleniem głowy z dwójką Arrancarów.
- Odbyłem dwie ciekawe rozmowy, ale mam mieszane uczucia. - Stwierdził dość otwarcie nie zdradzając szczegółów. - Co to za dary? - Spytał jakoś tak sobie zakładając, że Rino nie mówi o krwi dla Pustych. Widząc to Martell mimochodem się wzdrygnął. Przyniosło mu to bolesne wspomnienie gdy w ten sam sposób poprawiła jego stan pani Vien po porażce z Bolsą. Tak zaczęła się ich podróż jako stado, podróż która zakończyła się taką katastrofą, męką dla niej, która ponownie go uratowała, a dla niego dalszym żywotem w hańbie, którą musiał spróbować zmazać... Przynajmniej częściowo. Bez względu na cenę.
- Mam nadzieje, że Twoja złość na mnie nieco minęła przez ten czas. - Stwierdził kierując swoje słowa do Vicente. Po czym rzucił pytanie - Mamy tu coś co w miarę dokładnie mierzy czas solarny używany w Świecie Żywych i Soul Society?

Nie spodziewałem się, ze Puści to franciszkanie
---------------------------------------------------------------------------
- Potem opowiem więcej. - Rzucił krótko, bo uznał że teraz nie wypada im za bardzo odwrócić się dupami do Zokumena i gadać o martellowych wycieczkach. Podobnie niezbyt wylewny był w kontekście reakcji Vicente, która była cóż... Dość rozczarowująca, ale Fortalesa nie spodziewał się po nim za wiele, więc brak było większego zawodu w głosie gdy odpowiedział tylko:
- Rozumiem. - Tylko utwierdzał się w żalu, że to Triana a nie ten tłuk poprosiła o znalezienie sprzętu. Wiele jej nie poznał, ale sprawiała wrażenie bardziej sympatycznej oraz zdecydowanie bardziej lotnej.
- Niefortunnie. A czy księżyc Hueco Mundo się jakoś eee... Rusza? W sensie czy na jego bazie można mniej więcej określać upływ czasu? - Było mu trochę głupio, bo jakoś nigdy nie zwracał na to uwagi. Święcący punkt na czarnym niebie był dla niego czymś tak oczywistym jak piach na pustyni, toteż nie przyciągał uwagi.
- Będę miał do Ciebie sprawę. - Powiedział jeszcze do Rino. - Ale to też później. - Rzucił, a po chwili okazało się, że tego później może nigdy nie doczekać. Wyglądało bowiem na to, że nie tylko Martell domyślił się powodu zdziczenia Pustych. W jego głowie pojawił się głos Numeriego, a Arrancar domyślał się, że ten nie będzie zadowolony z odpowiedzi.
- Ja. - Odrzekł bez zbędnych ceregieli. Uznał, że kłamanie w rozmowie z Zokumenem jest tak ryzykowne, że aż głupie. Krasnolud nie był urodzonym, wprawionym kanciarzem, zaś Yokai chodził po świecie z pewnością wielokrotnie dłużej niż on. Co więcej Numeri dysponował mocami wielu Kami i Yokai, więc istniało pewne prawdopodobieństwo, że któraś z nich pozwala przejrzeć fałsz. - Miałem, jednak podstawy sądzić, że to kontakt, który nie łączy się z osobami trzecimi. - Przez to miał na myśli poprzedni raz gdy rozmawiał z Nurarihyonem w swojej głowie. Wszak ten nawiedził Fortalesę gdy ten spał, również w Świątyni Głodu i wówczas nie dostrzegł żadnych specjalnych reakcji. Również wówczas tylko on wiedział, że nadchodzi Numeri, o czym musiał zawiadomić Rino. Wyglądało na to, że dopiero gdy Mistrz Ceremonii ukazywał cząstkę swojej mocy to ta jak morze uderzała w falochron, lecz nie zatrzymywała się na nim tylko rozlewała się po całym jego otoczeniu. O tym, jednak Martell nie miał prawa wiedzieć, toteż i nie czuł się specjalnie winny.