Świątynia Próby

Witam wszystkich zgromadzonych tu uczestników wielkiej, niefabularnej próby. Tutaj zostaną przetestowane wasze umiejętności nie tylko fizyczne. Poniżej wstawiam mapę pierwszego piętra (taka byle jaka z painta, przepraszam za to). Wyjaśnię teraz co nieco na start, co was spotka.
Pięter jest pięć. Aby ukończyć jedno z nich i przejść dalej potrzebujecie odnaleźć na piętrze odpowiadający wam kamień w kształcie odwróconego pentagonu (figura, nie budynek). Jak go rozpoznać? Zaświeci się, gdy wasza postać go dotknie. Każde piętro ma również swoje "prawa". Są to zasady, których powinno się przestrzegać. Są one jednak niejasno opisane, a poprawna jest tylko jedna interpretacja. W razie złamania któregoś prawa postać zostanie ukarana jakimś utrudnieniem (związane ręce, utrata nogi itp.). Na swojej drodze możecie spotkać przeciwników, zagadki logiczne lub środowiskowe i przeróżne inne atrakcje, których celem jest utrudnienie wam życia, bądź zamordowanie was.
Natomiast mechanicznie (idąc za bitką CZarasa), prosiłbym abyście wkleili w swoje sygnaturki wasz stan PŻ i PR, żebym nie mylił tych statystyk z waszymi fabularnymi. To chyba na razie tyle, życzę wszystkim miłej zabawy i Niech Kostki Będą Z Wami.
Ekwipunek - poza paskiem na kamienie i swoimi normalnymi ubraniami nie macie nic - broni, zbroi ani nic z tych rzeczy.

~Piętro 1
Ilość Uczestników: 3

Czterej uczestnicy pojawili się na pierwszym piętrze enigmatycznej świątyni, choć każde w innej jego części. Podłoga była z najwyższej jakości polerowanego, dębowego drewna, a ściany marmurowe. Co kilka metrów rozstawione były pochodnie, rozświetlające wąskie korytarze, które wydawały się ciągnąć bez końca w każdym kierunku. Między źródłami światła znajdowały się jasno-brązowe drzwi. Było ich całe mnóstwo i poza pochodniami były jedynymi elementami ścian. W głowie każdego z przeciwników rozległ się głos, dyktujący jedyne prawo piętra:

Mapa:

Na start kolejność odpisów dowolna.

[EDIT]
Na własną prośbę, Vespaux został usunięty z rozgrywki.

...okej, co teraz?!
Najpierw była w jaskini na wyspie wiecznego huraganu i potępienia i gawędziła sobie z jednym z ważniejszych bóstw shinto, a teraz była sobie w środku jakiegoś pomieszczenia wyglądającego jakby była w środku wersalu czy jakiejś innej posiadłości. Tylko te pochodnie jej trochę nie pasowały. Co jednak jej nie odpowiadało jeszcze bardziej?
Gdzieś wcięło jej plecak. Oraz miecz. Szlag! Odruchowo pomyślała o tym gdzie może być, i że bardzo by chciała mieć go z powrotem, ale prawdopodobnie inherentna właściwość miecza która sprawia, że po takim życzeniu magicznie pojawia się on w dłoni właściciela z donośnym hukiem nie zadziała. Możliwe, że to już nie była takamagahara.
No nic, nie z takimi rzeczami sobie radziła. Rozejrzała się, a jej wyszukane, pierwszej jakości kimono utrzymane w ciemnoniebieskiej stylistyce prawie zabłyszczało, gdy różowe kwieciste wzory na nim zafalowały pod wpływem jej dość gwałtownego ruchu. Korytarz w jedną stronę, korytarz w drugą, a w każdą zdawał się nie kończyć. A po bokach były drzwi. Uroczo.
Najpierw należało coś zrobić z brakiem broni. Przyjrzała się pochodniom. Były krótkie, długie, drewniane, z metalu? Nieistotne, zamierzała sobie jedną z nich przywłaszczyć, nawet jeśli będzie to oznaczało uniesienie się w powietrzu. Może się przydać.
Co potem? Nie będzie na ślepo wchodziła w drzwi. Najpierw się rozejrzy, czy coś widzi po jednej czy drugiej stronie korytarza. Może jakieś drzwi będą się różniły od pozostałych?
I co miał na myśli ten przeklęty głos. Miała swoje przypuszczenia, ale może głos podsłuchuje. Lepiej będzie się nad tym nie zastanawiać, tylko pójść w którymś kierunku. Najlepiej takim, gdzie coś zauważy... O ile to coś nie będzie leciało prosto na nią.
Dzięki światłu może lepiej będzie widziała co jest przy ścianach. Albo na podłodze. Coś się naoglądała filmów by wiedzieć, że jeden ruchomy panel coś może uruchomić. Lekko wystający czy coś... A może...
...Tak. Po prostu będzie leciała lekko nad ziemią. Uniknie w ten sposób tego problemu.

Otworzył szeroko oczy i przetarł je. -Co? Gdzie ja jestem? Dałbym sobie rękę uciąć, że rozmawiałem z Rentaro w bibliotece i piliśmy herbatę.-
Na sobie miał karmazynowe kimono i nowy pas przewieszony przez ramie. Do kompletu brakowało tylko jego assauchi.
-Lepiej, żebym znalazł miecz, nawet nie chce wiedzieć jaka kara mnie czeka za zgubienie rodowego miecza.- Powiedział głośno. Rozejrzał się i podrapał po głowie.
Nie mógł się zdecydować, które drzwi wybierze, dlatego postanowił użyć dziecięcej wyliczanki. Wskazał na drzwi znajdujące się po lewej i od nich zaczął wyliczać.
-Kagome, Kagome, ptaszku
patrzysz znowu poprzez kratki
kiedy wyjdziesz ze swej klatki?
Kiedy rankiem wstawał świt,
żółw się wymknął, żuraw znikł,
czy ukryje się przed nami,
kto ci stoi za plecami? - Na których drzwiach zatrzyma się palec, do tego pomieszczenia wchodzi blondyn.

Atomic Hufky

Gdy teren okazał się zupełnie pusty i bezpieczny, pomieszczenie przyjęło obecność Kanadyjczyka bez problemu. Tuż po przekroczeniu progu, drewniane drzwi zamknęły się, zdawało się bez niczyjej interwencji. Pokój był w zasadzie pusty... dosłownie. Aaron nie stał nawet na podłodze, lecz wisiał w powietrzu. Całe pomieszczenie było na dodatek ciemne jak noc bezgwiezdna, za wyjątkiem jednego, bardzo jasnego miejsca daleko niżej. Wyglądało jak coś w rodzaju słońca. Wydawało się, że było tam coś jeszcze, ale miejsce było za daleko, by zobaczyć co.

Chikaze

Wznosząc się lekko nad ziemię, by sięgnąć po pochodnie nie było trudno, lecz gorzej z samym pochwyceniem. Gdy Chikaze próbowała tylko chwycić, jej palce przechodziły przez drewniany trzon, jak przez światło projektora. Mimo, że czyniły korytarze jaśniejszymi, wyglądało na to, że były zwyczajnie niematerialne. Być może po to, by nikt właśnie nie przywłaszczył takiej dla siebie. Coś jak  niezniszczalne mienie publiczne. Tak więc duszyczka pozostała sama na środku korytarza. Pozostało tylko iść przed siebie. Korytarze wyglądały wszędzie dokładnie tak samo - niekończący się szereg drzwi i pochodni, wtopionych w dębowo-marmurowy, klaustrofobiczny fragment jakiegoś hotelu lub zamku, a raczej tak to wyglądało...

Aoto

Palce młodego Kuchikiego, przeskakując od drzwi do drzwi, wskazały wreszcie drugie od prawej. Zgodnie z postanowieniem, ruszył w stronę drzwi i miał już chwycić za klamkę, by je otworzyć, gdy nagle coś strzyknęło pod stopami Kisuke. Drewniany prostokąt zsunął się pod podłogę, natomiast ona sama przechyliła się do środka pomieszczenia tak gwałtownie, że młodzieniec został do niego wręcz wrzucony. Na tym jednak nie kończyły się niespodzianki. Gdy tylko trafił do pomieszczenia, jego lot nie miał zamiaru sprowadzić go na podłogę, a w każdym razie nie tak szybko. Kuchiki leciał w dół, aż wreszcie z ogromnym pluskiem wpadł do wielkiego zbiornika z wodą, po czym ta uniosła go na swoją powierzchnię, tam już go zostawiając. Zaskakujące, że nic mu się nie stało, bowiem zleciał z ponad dwudziestu metrów, a także był suchy, jakby dopiero wyszedł z sauny. Sama woda stała się również niczym płynna podłoga, nie pozwalając Kisuke zapaść się pod jej powierzchnię...

Kolejka odpisywania:
Chikaze --> Aoto --> Atomic Hufky

To ciekawostka - w prawdopodobnie duchowym świecie jako dusza nie mogła złapać czegoś duchowego. Sporo przeżyła, ale coś takiego było dla niej nowością. No nic. W razie czego świecić i obijać potrafiła sama z siebie. Acz może nie będzie to konieczne.
Gorzej, że nie wiedziała gdzie iść. Każde drzwi były takie same, więc przypuszczała, że nieważne które wybierze to i tak nie będzie miało to znaczenia. Więc weszła w pierwsze po lewej, świecąc sobie niewielką kulką z reiatsu jeżeli to było konieczne.

„Co za dziwne miejsce. Dobrze, że chociaż, że nie chce zrobić mi krzywdy. Inaczej ten upadek mógłby skończyć się gorzej. Co tu robić?” Wstał i nerwowo drapał się po głowie. Po raz kolejny rozejrzał się po okolicy, zwraca szczególną uwagę na źródła światła, podłoże oraz czy znajduje się tu jakieś wyjście. Robi kilka kroków, patrzy przez dziwną powierzchnie wody. Może uda mu się dostrzec coś, co pomoże lepiej zrozumieć to miejsce.

Chikaze

Pokój, który postanowiła odwiedzić Chikaze, okazał się nie wymagać dodatkowego oświetlenia. Gdy tylko opuściła hotelo-podobną posadzkę stanęła na drewnianym palu, wbitym głęboko w czarną wodę. Drzwi, będące za jej plecami rozpłynęły się, uniemożliwiając powrót. Pozostało więc chyba zbadać co znajduje się tutaj - mnóstwo drewnianych pali, tworzących podłogę z krągłymi dziurami, pod którą przepływała czarna ciecz, wyglądająca jak woda. Daleko na horyzoncie, w linii prostej do Chikaze była wielka kula świtała, prawdopodobnie służąca tutaj za słońce. Nic nie przykuwało zbytnio uwagi, za wyjątkiem odbijających światło, szklano-podobnych wypustek w palach...

Aoto

Światło, przejawiające się w tym pokoju wydawało się nie mieć źródła. W pomieszczeniu było jasno, ale nic nie zdawało się być przyczyną takiego stanu rzeczy. Dookoła była tylko woda. Na dodatek albo zupełnie pusta pod swoją powierzchnią, albo nieprzejrzysta. Jedyne co Kisuke widział to półprzezroczyste, własne odbicie. Nagle, kilka metrów przed młodzieńcem coś zaczęło wypływać nad wodę. Bardzo symetryczne kształty, które pojawiały się spod powierzchni cieczy zaczęły obejmować spory teren, aż wreszcie zamieniły się w ciemno-szary, brukowy mur, którego koniec był daleko na horyzoncie. Naprzeciw młodzieńca pojawiła się również brama, zapraszająca do środka, powstałej budowli.

Atomic Hufky

Delikatnie przechodząc po powietrznej podłodze, Kanadyjczyk mógł odnieść wrażenie, jakby przechodził po szklanym moście. Czy jednak i tu mógł liczyć na gwarancję bezpiecznego przejścia? Odpowiedź była prostsza, niż ktokolwiek by się domyślił - nie. Nawet delikatny krok, po kilku minutach przechodzenia, sprawił że podłoże momentalnie rozpadło się, zapraszając Aarona w swoje niższe czeluście. Po chwili lotu upadł twardo na ziemię, tuż obok źródła światła.

Kolejność odpisów znowu losowa

Kulka zniknęła po przejściu. Wszystko było oświetlone, więc nie było sensu dodatkowo zwabiać tutaj czegoś. Mogła też z miejsca się przekonać, że stałości otoczenia na pewno nie mogła tu się spodziewać. Ot, normalnie drzwi tak sobie nie znikają. I może to akurat odruch, ale całkiem zgrabnie wybrała sobie miejsce postojowe. Rozejrzała się trochę. Miejsce przypominała trochę pole treningowe za PEJSEM. Przyjemnie się tam ćwiczyło, ale tutaj spodziewała się jakiegoś haczyka, który pewnie jest związany z tymi szklanymi wypustkami. Może dłonie?
Nie zamierzała specjalnie ryzykować, aczkolwiek też nie planowała odbierać sobie zabawy. Długimi susami z jednego palika na drugi zamierzała zbliżyć się do źródła światła, albo do jakiegokolwiek obiektu wokół. Czy były tu ściany? Czy czymś się charakteryzowały? Nie miała żadnego innego punktu orientacyjnego niż ten blask, to też tam swoimi wspomaganymi manipulacją powietrza susami się pokierowała.
Ograniczając kontakt stopy z palem do absolutnego minimum. Będzie zabawnie jak to coś będzie próbowało ją pochwycić. Nie obawiała się zbytnio - miała na to sprawdzony sposób.

-Ehhhhhh. Czy sprawy zawsze muszą się komplikować? Chociaż raz mogłoby pojawić się proste rozwiązanie. Drzwi albo schody, no cóż, tak to jest, jak się zanurzasz w świecie pełnym dziwów. Chyba że tym razem Toru znowu dodał czegoś do tytoniu, a to jedynie sen.- Powiedział głośno blondyn. Dziwne miejsce nie zostawiło mu wielkiego wyboru, więc postanowił wejść do brukowanej budowli. Tym razem będzie uważnie obserwował otoczenie, aby nie wpaść w zasadzkę. Ostatnie czego bym chciał to zostać zaatakowany z zaskoczenia.
„Jak to szło? Od strumienia wodospad powstaje, a ostrze w tył zwrócone zostaje. Co to w ogóle może znaczyć? Jeszcze ten fragment o strumieniu rozumiem, ale co ma wspólnego ostrze z wodospadem.”

Atomic Hufky

Światło nie wydzielało nawet najsłabszego ciepła. Porównanie do słońca można zatem wyrzucić do śmieci, tam gdzie jego miejsce. Jednak jasność tego miejsca była tak wielka, że kompletnie nic nie można było zobaczyć, co zmuszało do chodzenia po omacku. Gdy Aaron w ten właśnie sposób przemieszczał się po kuli światła, wydawał się iść w nieskończoność. W końcu jednak światło ustało na tyle, że można było otworzyć oczy i nie oślepnąć. Gdy Kanadyjczyk to zrobił, okazało się że stał w bańko-podobnym miejscu, a na środku stał kamienny filar, sięgający bioder. Na nim natomiast leżał mały, pentagonalny kamień z napisem "duma", który idealnie pasuje do miejsca na pasku...

Chikaze

Skok, pal, skok, pal. Mimo ciągłego przeskakiwania z jednego na drugi, można było odnieść wrażenie, że wszystko stało w miejscu, nawet ona sama. Pal na którym stała pozbawiony był wypustki, natomiast posiadała je cała reszta. Mimo ruchu, Chikaze wciąż stała na tym samym palu, zupełnie jakby w czasie mrugnięcia przenosiła się z powrotem do startowego punktu. Nie ważne ile razy próbować, efekt był taki sam.
Przyglądając się natomiast całemu pomieszczeniu nieco uważniej, można było zauważyć kilka pali, pozbawionych wypustek. Odpowiednio trzy metry na prawo, dwa metry w przód od poprzedniego i powtarzając regułę: cztery metry w lewo, pięć metrów w przód, trzy w lewo, dwa w przód, cztery w prawo, pięć w przód... jakiś wzór, być może.

Aoto

Tuż za bramą młodego Kuchikiego przywitało rozwidlenie dróg. Na prawo ścieżka była niepokojąco pusta. Tylko ściany i wodna podłoga. Na lewo natomiast droga wyglądała bardzo niebezpiecznie. Setki ostrzy wyrastających ze ścian, a nawet z wody. Natomiast naprzeciw Kisuke, stał stojak na broń, przy którym stały cztery katany. Tuż nad nim znajdowały cztery drewniane, poziome dźwignie, a jeszcze wyżej po pochodni na każdy mechanizm - wszystkie zgaszone...

Kolejność odpisów: Najpierw Chikaze, potem do woli

Trochę sobie poskakała. Nie było to dla niej jakoś przesadnie obciążające, ale brak postępów mógł irytować. Dziwne uczucie. Musiał być jakiś inny schemat.
I może nawet go znalazła. Było sporo pali z lustrzanymi paluszkami, ale też były takie które były całkowicie wolne od tej skazy. Czemu wcześniej ich nie zauważyła? Może blask odbijający się od kryształów zbyt mocno odwracał jej uwagę. Jak one tylko szły... taki wężyk, tylko trochę kanciasty. Dla kogoś mogłoby to być dość męczące, ale czy dla niej?
Ktoś ewidentnie chciał ją gdzieś pokierować po określonej ścieżce konkretnym sposobem. Powinna to zapamiętać. Jeszcze dostanie się jej po głowie.
Ale tak. Zaczęła sobie skakać tak jak wcześniej, tylko teraz po palikach nieokraszonych tymi dodatkami. Przy okazji sprawdziła czy gdzieś konkretniej ta ścieżka prowadzi, i czy miała podobną z tyłu.

Młodzieniec podniósł pierwszą lepszą katanę z ziemi i położył ją na stojaku. Następnie przesuwa drugą wajchę po lewej i czeka na jakąkolwiek reakcje. Jeżeli nic się nie stanie uważnie rozgląda się za drobnymi szczegółami, które mogłyby naprowadzić go. Czy wszystkie miecze wyglądają tak samo, czy ich długość jest różna a waga inna? Przestawia dźwignie do pozycji wyjściowej i tym razem przesuwa czwartą. Zagląda na prawą ścieżkę i zwraca uwagę na ostrze i jak daleko sięga. „Cztery dźwignie, cztery miecze, ale jeden stojak i do tego te pochodnie. Możliwe, że trzeba w odpowiedniej kolejności przesunąć dźwignie z odpowiednimi mieczem. Pochodnia pewnie będzie sygnalizować czy para była odpowiednia.”

Chikaze

Przeskakując wedle wzoru, stworzonego przez brak wypustek Chikaze posuwała się naprzód bez wrażenia stania w miejscu. Co więcej, w oddali można było zobaczyć coś w rodzaju góry. Podążając dalej ścieżką, Chikaze wreszcie dotarła do miejsca, widząc dokładniej co spotkała - setki tysięcy kamiennych schodów, prowadzących gdzieś bardzo wysoko. Niektóre stopnie wyglądały niczym oblane czerwoną farbą, inne wyglądały jak normalny kamień, a jeszcze inne miały blado-niebieskie wzory, składające się z chaotycznie skrzyżowanych ze sobą prostych. Samych schodów było tak wiele, że nie sposób zobaczyć dokąd prowadzą... W każdym razie nie z samego dołu. Sama góra natomiast była przemieszanym głazem z drzewkami, przypominającym bonsai, lecz liście były śnieżno białe.

Atomic Hufky

Gdy kamień tylko trafił na miejsce na pasku, zaświecił bardzo jasnym, bladawym światłem po czym... rozpadł się. Pękł na kilkanaście malutkich kawałków, które potem dosłownie obróciły się w popiół i upadły na podłoże, na którym stał Aaron. Nagle ponownie się zaświeciły, tym razem jasno-turkusowym światłem, które niczym więzy oplotły Kanadyjczyka, by po chwili zamienić go w świetlistą mumię. Kiedy światło zniknęło, był już w zupełnie innym miejscu. Stał na szczycie jakiejś niemożliwie wysokiej górze. Wszędzie było mnóstwo śniegu, a pod Aaronem można było wyczuć drewniane podłoże. Tuż za nim stał budynek wyglądający jak shintoistyczna świątynia, natomiast przed nim stała wielka, drewniana brama - dwa ogromne, czerwone pale połączone ze sobą zarówno na szczycie, jak i nieco niżej. Dalej, za bramą ciągnęły się tysiące stopni, prowadzących gdzieś daleko na dół. Świątynia była również otoczona białym murem, z czarnymi dachówkami, więc nie dało się określić jak wyglądały zbocza góry.

Aoto

Gdy młodzieniec postawił jedną z czterech identycznych katan na stojaku, pochodnia która nad znajdowała się dosłownie nad tym miejscem zapaliła się. Po przesunięciu dźwigni mur zaczął się w niektórych miejscach zapadać, tworząc dodatkowe przejścia. Symetrycznie, po jednej i drugiej stronie stojaka pojawiły się dwa wejścia, pozwalające ominąć zarówno przejście wypełnione ostrzami, jak i te niepokojąco puste. Pozostałe trzy katany, leżące na ziemi rozpłynęły się w powietrzu, natomiast ta pozostawiona na stojaku zniknęła, po chwili pojawiając się na plecach Kisuke, przywiązana brązowym pasem do młodzieńca.
Za przejściami, które właśnie powstały stał kamienny krąg o średnicy około piętnastu metrów, a za nim tron na którym ktoś siedział. Nie dało się dostrzec jego lub jej twarzy. Postać miała na sobie samurajską zbroję, a obok miejsca jego usadowienia była wbita w powierzchnię wody katana. Wszystko to jakoś dziwnie przypominało arenę...

Kolejność odpisów: Aoto -> potem dowolność

„Chociaż tyle, że mam ten miecz. Ale co by się stało, gdyby poszedł ścieżką. No nic nie czas na to.”
Młodzieniec wchodzi na okrągło arenę i dobywa miecza. Skupia swój wzrok na rywalu a miecz podnosi do góry.
-Może, zanim zaczniemy powiesz mi co to za miejsce i jaki jest w tym cel oraz gdzie znajdę ten kamień?
Blondyn czeka na pierwszy ruch, przeciwnika. W pogotowiu trzyma miecz, aby zablokować nadchodzący atak i wyprowadzić kontrę. Woli nie atakować pierwszy, skoro nie jest pewny czy to na pewno jest ten przeciwnik.

Tym razem był spokój, a przede wszystkim - widziała postępy w swojej podróży w nieznane. Dalej miała w głowie mnóstwo pytań, ale nawet gdyby je miała zadać to niespecjalnie było komu. Taki peszek. Akurat nie zapowiadało się na towarzystwo.
Dotarła jednak gdzieś. Miała przed sobą schody, które nie wyglądały na specjalnie zachęcające do podróży. Na jednych było coś co przypominało krew, na innych jakieś zadrapania albo coś... Przyjrzała się zarówno jednym i drugim by potwierdzić swoje przypuszczenia.
Tym razem nie zamierzała się bawić. Spróbowała unieść się nad ziemia i po prostu szybując od podrapanego schodka do drugiego pokonać ten dystans. Wyglądało to troszkę jakby ktoś skakał z jednego do drugiego i chyba nawet mu wyszło, w przeciwieństwie do tych czerwonych.
No chyba, że ją znowu zechciało trzymać w miejscu gdy będzie szybować. To wtedy zacznie przeskakiwać, wielka jej różnica. Na górę.

Aoto

Istota siedząca na tronie nie odpowiedziała. Spojrzała na młodzieńca, a po wzroku można było zauważyć, że nie było to nic co przypominało człowieka. Była to jakaś czarna istota z czerwonymi ślepiami, które wpatrywały się w Kuchikiego. Prawdopodobnie bez zbroi była bezkształtna, bo nic co przypominało kości nie było obecne w "twarzy" stworzenia. Czarny samuraj wyciągnął rękę po swoją katanę, lecz nie wyjął jej z tafli wody, lecz przekręcił o dziewięćdziesiąt stopni. Ciecz, znajdująca się pomiędzy kamiennymi kostkami, składającymi się na krąg zaczęły unosić się do góry i w coś formować. W kilka sekund przybrały postać... samego Kisuke. Ubrany dokładnie tak samo, a nawet dzierżący tę samą broń. Enigmatyczny, wodny klon wyprostował rękę w stronę Kuchikiego, by nagle bez żadnej zapowiedzi wypuścić biały promień Reiatsu. Młodzieniec na szczęście przygotowany do przyjęcia jakiegoś ataku, więc udało mu się uniknąć postrzału, a Byakurai zderzył się z kamienną ścianą, stojącą za areną.

Atomic Hufky

Kamień najzwyczajniej zniknął - na to przynajmniej wyglądało. Rozbił się na setki kawałków i magiczną eksplozją barw zabrał Kanadyjczyka właśnie tu: na dziwny szczyt ze świątynią jako główną atrakcją, której jak się właśnie okazało nie można zwiedzać. Drzwi były zablokowane lub zabarykadowane od środka. Pchnięcie, pociągnięcie czy nawet próba rozsunięcia przeszkody, a w ostateczności potężne kopnięcie nie dawały żadnych efektów. Ostatecznie Aaron tylko zmarnował czas.
Drewniana zewnętrzna weranda świątyni otaczała ją całkowicie, pełniąc rolę obwodu. Dopiero teraz, gdy Kanadyjczyk przyjrzał się jej bliżej zauważył dziwne oznaczenia. Coś przypominającego strzałki kazało obserwatorowi zmierzać po obwodzie za świątynię.

Chikaze

Zgodnie z przewidywaniami Chikaze, gdy tylko zaczęła szybować na powrót pojawiała się przed schodami. Tak więc przeskakując ze schodka na schodek dusza podążała na górę, nie tracąc zbędnie czasu. Wybór schodków najpewniej był trafny, bowiem nic złego się nie stało: żadnych ukrytych pułapek, wysuwających się ostrzy czy cofania przed schody. Po prostu przechodziła dalej. Dotarła wreszcie na szczyt, gdzie znalazła... kamienne pole. Wyglądało jak arena - kwadrat pięć na pięć metrów, cały brukowany. Na samym środku znajdowały się samotne drzwi. Framugi, zawiasy, drewniany prostokąt oraz żadnego budynku do którego prawdopodobnie by prowadziły...

Wszyscy:
Myśl, stanowiąca prawo pierwszego piętra opuściła umysły uczestników, sprawiając że bezpowrotnie o nim zapomnieli. W jego miejsce przybyła kolejna zasada, ponownie ogłoszona przez enigmatyczny głos:

„Wygląda jak ja, zna moje zdolności, ale, w ogóle nie podziela moich poglądów. Rozmowa mniej męczy niż walka.” Zamierza zmniejszyć dystans, dlatego szybko zrywa się miejsca i leci na przeciwnika. Uważa na nadchodzące niezapowiedziane ataki i jeżeli usłyszy jakąkolwiek inkantacje rzuca na szybko Sai(4PR) aby uniemożliwić oponentowi wykonanie odpowiedniego gestu lub wycelowania. Kładzie obezwładnionemu rywalowi rękę na piersi i zaczyna skupiać energie.
-Upierdliwy. Kirinie, łasko niebios! Poraź swą mocą nieprzyjaciela! Zaklęcie destrukcyjne numer jedenaście - Tsuzuri Raiden! (26PR). Jeżeli jego kopia nawiąże z nim walkę w zwarciu, młodzieniec będzie wyczekiwał dogodnego momentu, aby odbić uderzenie przeciwnika i wykonać porażenie prądem.

Kanadyjczyk, mimo tego że zamknięte drzwi to tylko błahostka, był niemożebnie sfrustrowany. Wiedział jednak że się nie podda, byle drzwi nie przeszkodzą mu w dostaniu się do środka. 
-,,Coś tu nie gra. Ktoś chce mnie gdzieś zaprowadzić? To może być pułapka, Nie daj się Williams... Chociaż warto sprawdzić o co chodzi. Raz kozie śmierć."- Pomyślał Williams po zobaczeniu enigmatycznej strzałki. 
Kanadyjczyk stał tak przez moment, aż wreszcie ruszył. Swoim powolnym, ale spokojnym ruchem, patrząc za każdą potęcjalną pułapką.

No tak. Zero zabawy.
Przynajmniej wybrała dobre schodki, i nic jej się nie stało po drodze. A trochę wysiłku fizycznego jej się przyda, już w sumie czuła się wystarczająco rozgrzana w razie czego, by podjąć jakieś działania obronne.
A przez moment wydawało jej się, że będzie trzeba. Nic się jednak nie stało, a jedynym przeciwnikiem na jakiego sie natknęła to były drewniane drzwi. Rozejrzała się najpierw - czy wokół było cokolwiek, co mogłoby w jakimkolwiek stanie czy formie przy pewnych okolicznościach zachować się w sposób agresywny? Posągi, cokolwiek... Zwłaszcza, że dostała kolejny komunikat nie wiadomo skąd. No dobra... Czyli trzeba się mieć na baczności. Ale jeśli nic takiego nie znalazła to spokojnym, ale uważnym krokiem zbliżyła się do drzwi. Popatrzyła jeszcze, czy brukowanie znowu nie wyróżnia się czymś, ale jeśli wszystko zdawało się w porządku to po prostu otworzyła drzwi i przez nie przeszła na drugą stronę. Niewiele innych opcji jej pozostawało.

Aoto

Młody Kuchiki ruszył na swoją kopię, która szybko zaatakowała krzyżując ostrze. Wymieniali się ciosami, a obszerne pomieszczenie wypełnił dźwięk zderzającej się ze sobą stali. Walka była wyrównana, jak w zasadzie można się było spodziewać. Wreszcie klon wykonał skośne cięcie, którego Kisuke z łatwością uniknął, a na dodatek znalazł idealny moment, by wykorzystać przygotowane zaklęcie. Piorun trafił perfekcyjnie w cel, obalając go, lecz ten szybko podniósł się do pionu. Nie czekając zbyt długo wyprowadził potężne, horyzontalne cięcie, które Kisuke zdążył sparować, lecz klon zmusił go w ten sposób do cofnięcia się o kilka kroków. Natomiast tajemnicza postać pozostała niewzruszona i obserwowała całą walkę.
"Więcej mocy..." - wyszeptał klon Kuchikiego, wystarczająco głośno by to usłyszeć.

Atomic Hufky

Strzałki zaprowadziły Aarona na tył świątyni, gdzie znalazł... schody. Takie same jak po drugiej stronie. No dobra, prawie takie same. Były zauważalnie krótsze - może wysokość trzeciego piętra. Prowadziły głęboko w górski las, który otaczał zbocze. Wyglądał na spokojne miejsce. Idealne na "męskie wypady" w góry, podczas których zdobywa się szczyty i urządza grillowanie na jakiejś polanie. Gdyby tylko był teraz na to czas... W lesie dominowały drzewa iglaste, choć gdzieniegdzie pojawiały się jakieś liście. Gdzieniegdzie były nawet jakieś zbrązowiałe, niewielkie grzyby - nawet między stopniami schodów. W porównaniu z tymi po drugiej stronie, te były zarośnięte i strasznie zaniedbane. Nie widać było natomiast żadnej fauny. Dobrze, że nie było jeszcze jakiejś mgły czy cokolwiek.

Chikaze

Cicho. Spokojnie. Może nawet zbyt cicho? Nie było tu żadnych posągów, ludzi czy czegokolwiek innego co żyje i mogłoby zaatakować. Pułapek też ani widu, ani słychu, a w każdym razie na pierwszy rzut oka. Kafelki pełniące rolę podłogi były perfekcyjnie jednakowe i po nastąpieniu na nie nic się nie działo. Było tu zupełnie bezpiecznie, więc nic nie powstrzymywało Chikaze, żeby podejść do drzwi i je otworzyć, co zresztą zrobiła. Na początku nic nie można było zobaczyć, lecz gdy tylko przeszła na drugą stronę zobaczyła naprawdę wiele: bardzo głęboki, mieszany las. W większości był on iglasty, natomiast było kilka drzew liściastych, a dodatkowo pod drzewami i między nimi było mnóstwo zbrązowiałych grzybów. Wokół było równie spokojnie co na arenie. Żadnych istot żywych, tylko las i nawet nie było ubitej ścieżki, po której można by podążać do jakiegoś celu...

[Aoto: -26 PR za Tsuzuri Raiden]
Kolejność odpisów: Aoto -> Potem dowolność

Kisuke bardzo nie spodobał się fakt, że jego klon powiedział coś takiego. Poczuł się jakby kto chciał, zagrać mu na nosie. Dodatkowe jego atak nie przyniósł większego efektu. Postanowił zmienić strategie, skupia swoje reiatsu i przykłada palec do ziemi.
-Drzewo pokoju wyciąga korzenie ku słońcu. Szpon rani ziemię, piasek cierpi. Morze chmur użycza pomocy. Zaklęcie wiążące numer dwadzieścia dwa - Nawa! (37PR)
Ale to nie był koniec, ponieważ blondy wiedział, że sama Nawa na długo nie wystarczy.
-Rozkrusz się, czarny psie Rondanini! Spójrz na siebie i obróć się w popiół. Poderżnij swoje gardło! Zaklęcie wiążące numer dziewięć - Geki!(24PR) Rysuje w powietrzu znak i wskazuje na związanego przeciwnika. Od razu rusza w stronę dziwnej postaci i wykonuje cięcie poziomem wymierzone w kark przeciwnika.

Nic się nie stało. Za to znowu - dużo elementów które nie tworzyły na pierwszy rzut oka nic, co by mogło ja jakoś pokierować. Las jak las, nie pierwszy i nie ostatni który zobaczy. Ale wypadałoby zadziałać.
Pierwsze co zrobiła to wzniosła się w górę, by rozeznać się trochę po okolicy. Kojarząc jak poprzednie układy działały zapewne nic jej to nie da - albo nie będzie mogła się wznieść, albo wróci ją na ziemię, albo będzie leciała w nieskończoność. Ale można było spróbować. Drugą rzeczą będzie próba znalezienia jakiegoś wzoru w grzybach bądź drzewach liściastych, może będzie mogła za nimi gdzieś dotrzeć.
W najgorszym razie pójdzie w jakimś losowym kierunku. Co innego jej pozostaje?

Aoto

Klon słysząc inkantację Kisuke od razu zaczął zwiększać dystans, próbując uciec od efektów zaklęcia, co mu się zresztą nie udało. Następne Bakudou również odniosło sukces i przeciwnik stał podwójnie sparaliżowany. Młody Kuchiki zgodnie z planem ruszył na enigmatyczną istotę usadowioną na tronie poza areną, lecz gdy tylko próbował niewidzialna bariera odpychała go od tego miejsca, nie pozwalając mu na dotarcie do niego, a co dopiero trafieniu mieczem. Młodzieniec odepchnięty przetoczył się kilka metrów w tył, mijając przy tym sparaliżowanego przeciwnika.
"Stanę na szczycie rodu..." - ponownie wyszeptał klon, gdy tylko spojrzał na Kisuke. "Nikt mi się nie przeciwstawi na mojej drodze do władzy..." - dodał, szarpiąc się i chichocząc jednocześnie. Prawdopodobnie niedługo wydostanie się z paraliżu, bo Geki zaczynało już zanikać, a Nawa pękać...

Chikaze

Kolejna próba magicznego wzbicia się w powietrzem zakończyła się... o dziwo sukcesem. Chikaze mijała drzewa, aż wreszcie wzniosła się ponad ich korony. Góra, na której się znajdowała okazała się mieć dwa szczyty - w pobliżu jednego właśnie się unosi. Drugi natomiast był oddalony o dobre kilka kilometrów i miał na szczycie coś w rodzaju shintoistycznej świątyni oraz dwie pary schodów - jedne od północy, drugie od południa, podczas gdy ona spoglądała w stronę wschodu. Zdawało się, że ktoś stał w pobliżu północnych i zmierzał do lasu. Może jakiś tubylec?

Atomic Hufky

Gdy tylko Aaron sięgnął po grzyba i oderwał go od podłoża, ten od razu zaczął płonąć zimnym ogniem, po czym jako popiół ponownie upadł na ziemię. To było... dziwne. Ale przypominając sobie, że dzisiaj zdążył już spaść z wysokości i magicznym kamieniem przenieść się tutaj... chyba nie było aż tak nienormalne. Rozglądając się dookoła Aaron zauważył absolutny brak jakiejkolwiek fauny. A w każdym razie tutaj. Jeśli była tu kiedykolwiek jakaś ubita ścieżka prawdopodobnie dawno już zarosła, wymazując się z teraźniejszego krajobrazu. Kanadyjczyk zauważył wreszcie coś, co mogło przykuwać uwagę. Wysoko, ponad lasem, dobre kilka kilometrów od niego ktoś unosił się w powietrzu. Ciężko było określić cokolwiek, poza małą kropką, ale definitywnie był to jakiś człowiek...

[Aoto -61 PR za Nawę i Geki]
Kolejność odpisów: Aoto -> potem dowolność

Słysząc słowa klon, młodzieniec był zaskoczony a na jego twarzy pojawiła się konsternacja.
-Że niby ty jesteś mną. Chyba moim przeciwieństwem, bycie głową rodu to za duży wysiłek i odpowiedzialność. Tylko głupek albo ktoś niespełna rozum chciałby tego.- Wstał z ziemi i podszedł do klona.
-Skoro nie zostawiasz mi wyboru.- Podnosi miecz nad głowę i jednym szybkim cięcie skraca związanego oponenta o głowę. Na koniec wbija katanę w miejsce serca.
'Jeżeli to go nie zabiło to już nic go nie zabije. Ale przynajmniej przez chwile nie będę musiał go słuchać.' Po czym dokładnie przygląda się arenie, istocie i ciału przeciwnika. Coś musi dać mu jakąś podpowiedz. Bariera miała go powstrzymać przed rozwiązaniem czegoś. Jeżeli chciałby go zabić to sam stanąłby do walki, a nie tylko się przyglądał.