Zachodnia dzielnica

Drzwi rozsunęły się i Kisuke ujrzał maleńką starowinkę w lawendowym kimonie. Pomarszczona, z włosami spiętymi w kok na szczycie głowy, zamkniętymi powiekami i dobrotliwym uśmiechu rozlanym na poczciwej twarzy.
- Proszę, proszę. Czekaliśmy na ciebie młodzieńcze - powiedziała drżącym głosem i zaprowadziła Kisuke na tył dołu, gdzie znajdował się niewielki, ogrodzony ogród, którego połowę powierzchni zajmował warzywniak.
Na drugiej połowie zaś znajdowało się oczko wodne, przy oczku rosła jabłoń, a o pień oparty był prawie nagi, bo tyko w gatkach, mężczyzna.
Twarz zakrywał najnowszy numer gazety wydawanej przez stowarzyszenie mężczyzn shinigami. Ciało miał nie mniej, jeśli i bardziej muskularne od Kisuke, lecz sama skóra była blada i miejscami przebarwiona w typowy sposób dla skóry ludzi starych. Dłonie pokryte sinymi żyłami leżały splecione na brzuchu.
- To ja was zostawię, ale zaraz wrócę z herbatką - rzekła starowinka zasuwając za sobą zewnętrzne drzwi domostwa.

- To bardzo uprzejmie, że tak mówisz - odrzekła pogodnie staruszka.
I tak Kisuke został sam na sam z drzemiącym mężczyzną. W cieniu jabłoni i przy oczku wodnym temperatura stawała się znośniejsza. Gdyby nie przybył tu osłoniętą karetą byłby spocony może nie jak wieprz, ale na pewno trochę by się lepił, a i różami od niego nie wionęło.
Na gazecie zakrywającej twarz mężczyzny wylądował żółty motyl. Tematem numeru było opisanie najpopularniejszych samczych rozrywek w świecie żywych. Musiały nie być wcale tak pasjonujące skoro czytelnikowi udało się zasnąć.
Po kilku minutach powróciła staruszka z tacką, na której stały czarki i czajnik.
- Podejdź tutaj, młodzieńcze. Nie ma sensu żebyś przy nim teraz siedział. Poczekamy przy stoliczku w cieniu werandy nim się obudzi. - Popatrzyła na Kisuke, a jej powieki po raz pierwszy uniosły się. - Och, te haori. Czy należało wcześniej do kapitana Kyoraku? Staruszek opowiadał mi, że kapitan ciągle je na sobie nosił.

- Tobie w nim do twarzy - rzekła, co w jej mniemaniu było chyba komplementem. - I w wolnej chwili staruszek na pewno poopowiada ci więcej o kapitanie Kyoraku. Pracowali z sobą prawie półtorej wieku i mnóstwo ciekawych anegdotek zdążyło powstać przez ten czas.
W herbacie Kisuke wyczuł cytrusową nutę, idealna odpowiedź na letnie upały. Tymczasem staruszka zaśmiała się się cicho.
- Hoho, coś takiego. Okinagusa Yoshihiro to mój pradziad, nie mąż. Hoho. - Przyłożyła dłoń do ust tłumiąc słaby, starczy śmiech, który rozbrzmiewał jeszcze przez kilka sekund.
- Oho? Ślub nadchodzi? - Spoważniała. - I w takim ważnym czasie na szkolenie cię puścili? No niebywałe. - Pokręciła z oburzeniem głową, ale jak się okazało Kisuke nie miał nic przeciwko. Znów się uśmiechnęła. - Aj, wy chłopcy nicponie. Nic tylko cieszycie mogąc umknąć przed kobietą. I skąd ten pesymizm? Małżeństwo to piękna rzecz i jeśli oboje jesteście wobec siebie szczerzy nic złego stać się nie może. Zobaczysz, na początku trochę nerwów, a potem już wszystko będzie w porządku. Kapitan tymczasem drzemał dalej. Motyl dał już odpocząć skrzydłom i wyruszył ponownie w powietrzną wędrówkę.

Staruszka machnęła dłonią.
- Och, nic się nie stało. Ale naprawdę nie powinieneś się tak kłopotać młodzieńcze, bo ci zmarszczki wyjdą, a skoro jeszcze tyle wieków życia przed tobą to lepiej byś jak najdłużej zachował świeżość, hehe. W małżeństwie pierwsze wrażenie istotnie jest ważne, ale to tylko początek budowanej przez lata więzi. - Pochyliła się ku Kisuke i poklepała go po dłoni. - Najważniejsze jest to jak się kończy, a nie jak zaczyna.
Wypili herbatę, a kapitan wciąż spał, więc staruszka stwierdziła, że pokaże Kisuke jego pokój. Pomieszczenie znajdowało się na piętrze i oprócz posłania oraz szafki skrytej w ściance zawierało w sobie jeszcze niski stolik, na którym znajdowały się przybory do pisania. Okno wychodziło na ogród, za którym po horyzont ciągnęła się zabudowa rukonu.
I tak na niezliczone dachy spłynął rumień zachodzącego słońca. Kisuke zdążył już rozpakować swój bagaż, a z dołu staruszka zawołała, że za kilka minut będzie kolacja. Kapitan zaś ciągle drzemał w ogródku. Chociaż nie... właśnie wstawał. Ściągnął gazetę z twarzy i pierwsze co spojrzał na okno, z którego właśnie wyglądał Kisuke. Ich spojrzenia skrzyżowały się. Kapitan wykonał okrężny ruch ramionami biorąc jednocześnie przysiad i prostując gwałtownie nogi wystrzelił ku górze.
Kisuke ledwo zdążył się odsunąć, gdy mężczyzna szczupakiem wleciał przez okno. W kontrolowany sposób przekoziołkował, zatrzymując się przy samych drzwiach. Podniósł się błyskawicznie i doskoczył do Kisuke, chwycił go za żuchwę i wybałuszył na niego oczy.
Kapitan pomimo wieku prezentował się dostojnie. Mocne rysy twarzy z silnie zarysowanymi łukami brwiowymi. Wysokie czoło wydawało się jeszcze wyższe przez zaczesanie do tyłu siwych włosów związanych z krótką kitkę. W podobny sposób była wiązana również bródka mężczyzny.
Kisuke wolałby zapewne móc przyjrzeć się kapitanowi w innych okolicznościach, ale najgorsze było już chyba za nim, bo został obdarzony szerokim uśmiechem, a trzymająca go dłoń odsunęła się.
- Tak! Zdecydowanie jesteś potomkiem Shunsui. - Pokiwał z zadowoleniem głową. - Masz taką samą nieznamionującą inteligencji twarz. Witaj na najlepszym szkoleniu jakie przyjdzie ci odbyć w życiu, Kisuke!
Kapitan cofnął się o krok, klasnął w dłonie.
- Po miesiącu tutaj rodzona matk... - Zmarszczył brwi, zawahał się. - Rodzony ojcie... A niech to - żachnął się. - Wiesz o co mi chodzi.
Podrapał się po policzku odwracając głowę.
- Hmm... to tyle jeśli chodzi o taktowne powitanie - wymruczał bardziej do siebie niż do Kisuke, do którego jednak zaraz powrócił wzrokiem. Skrzyżował ramiona na piersi wyprężając swą imponującą muskulaturę. - Nazywam się Okinagusa Yoshihiro, były kapitan VIII dywizji, który zastąpił na tym stanowisku twojego dziada. - Przełożył dłonie na biodra. - Zresztą co będę ci mówić, znasz mnie pewno lepiej niż ja sam. Musiałeś sporo się naczytać o mnie przygotowując się do przybycia tutaj, he? Mam tylko nadzieję, że czytałeś te bardziej pochlebne publikacje i nawet na oczy nie widziałeś książki napisanej przez tego zazdrośnika Minori.
Pod koniec głos zszedł na poziom szeptu, a twarz kapitana przybrała ponury wyraz.

Kapitan szybko wyrwał się z chwilowego spochmurnienia nastroju i z rosnącym uśmiechem przysłuchiwał się Kisuke, by na koniec zaśmiać się krótko.
- Oj tak, Shunsui też był mistrzem wymówek i specjalistą wymigiwania się od pracy. - Zmarszczył czoło. - Nie miałbym z tym problemu gdyby nie to, że to na mnie jako jego zastępcę schodziły wszystkie obowiązki. No, to znaczy do czasu, gdy odkryłem że równie dobrze mogę zwalać to dalej na trzeciego oficera. - Pokiwał głową z uśmiechem. - Od tego czasu razem z kapitanem uprawialiśmy błogie próżniactwo.
Natarczywe spojrzenie Kisuke wydarło kapitana w objęć wspomnień dawno minionych czasów.
- Oho, co się tak mi przyglądasz? Mam coś na twarzy. - Poklepał Kisuke po ramieniu. - Hmm.
Poklepał Kisuke pod pachami, a potem trącił go knykciami po brzuchu. Z zewnątrz mogło to wyglądać podejrzanie zważywszy na to, że kapitan był w samych gatkach.
- Ach, rozumiem. Pracujemy nad mięśniami czyż nie? Mogę zdradzić ci zakazaną technikę, której nie uczą w akademii polegającej na szybkich seriach napełniania mięśni reiatsu do granic możliwości. Pompujesz, spuszczasz, pompujesz spuszczasz. Mięśnie rosną od tego jak szalone o ile wcześniej ich nie zmaltretujesz. - Pokiwał głową. - Dlatego właśnie nie uczą tego w akademii. Ale ale, jakie masz w ogóle oczekiwania? Chcesz bym nauczył cię czegoś konkretnego? Mów śmiało! Cała moja wiedza jest do twojej dyspozycji.

Wypowiedź Kisuke wprawiła kapitana w zadumę i to na tyle długą, że chłopak zaczął się czuć trochę nieswojo z milczącym i zamyślonym kapitanem, który spoglądał nieobecnym wzrokiem w okno.
Otrząsnął się błyskawicznie, gdy z dołu dobiegło wołanie jego prawnuczki zapraszającej na kolację.
- Ach, szczęściarze z nas, bo oto zaraz zanurzymy się w doskonałości ramen z cebulą i pędami bambusa mojej Akane. - Uśmiechnął się do Kisuke ciepło. - Chyba wiem nad czym najpierw popracujemy, ale to dopiero jutro. Teraz kolacja! Kto ostatni na dole ten zmywa naczynia!
Kapitan oszukiwał, bo nim wykrzyczał wyzwanie przemieścił się niby od niechcenia ku drzwiom, które teraz w pędzie przekroczył. Kisuke od początku nie miał żadnych szans.
Na pocieszenie ramen rzeczywiście był wyborny. Z zewnątrz dobiegały odgłosy ulicy i Kisuke nawiedziły wspomnienia dzieciństwa. Podczas kolacji kapitan Oginagusa opowiadał o Kyoraku Shunsui i wyszło na to, że przodek Kisuke był lekkoduchem żywiącym awersję do ciężkiej pracy. W dodatku pomimo tego, iż był dość przystojny to stronił od kobiet uważając je za stanowczo zbyt kłopotliwe istoty.
Pomiędzy słowami Kisuke dowiedział się też, że był on pierwszym uczniem którego Oginagusa wziął na szkolenie. Opowieści o przeszłości zjadły sporo czasu, więc gdy Kisuke pozmywał naczynia nastała już pora na sen.
Ten zaś nadszedł dopiero po dłuższej chwili, gdyż shinigami dla własnego spokoju musiał uśmiercić dwa namolne komary krążące po sypialni. Zasypiał za to z satysfakcją dobrze wykonanej roboty.

***

Kisuke nawiedził nieprzyjemny sen, którego motyw był mu znany - doświadczył podobnych snów już nie raz i to na różnych etapach życia, ale z ich wszystkich ten teraźniejszy był najgorszy.
Śnił, że budzi się rano w domu kapitana i oto pierwsze co robi to wypluwa trzonowca. Był to jednak jedynie pierwszy kamyk z lawiny i oto zęby zaczęły wypadać z dziąseł jak przejrzałe jabłka z jabłoni.
Po chwili Kisuke pozbył się całego kompletu uzębienia, który zaśliniony spoczywał teraz na podłodze. Przejechał językiem po obrzydliwie wręcz miękkich dziąsłach i wtedy grom grozy wstrząsnął całą jego osobą. Nie... to nie był sen. Koszmar stał się rzeczywistością i rzeczywiście stracił całe uzębienie.
Pomiędzy białymi zębami jadowitym blaskiem lśnił jadeitowy ząb.
- Wstawać śpiochy! Śniadanie! - Z dołu dobiegło wołanie pani Akane.

Ząb nie odpowiedział w żaden sposób. Kisuke zostawił swe uzębienie na podłodze sypialni i zeszedł na dół, gdzie prawnuczka kapitana krzątała się przy stole. Samego gospodarza domu nie było widać.
Kisuke już chciał podzielić się swą tragedią, gdy dziąsła zaczęły mrowić intensywnie, a po chwili wargi odzyskały oparcie.
Do jadalni wszedł kapitan. Wciąż był w samych gatkach.
- Szybkie śniadanie, a potem do ogródka na pierwszy trening. - Zatarł ręce, wydawał się podchodzić do tego ze sporym entuzjazmem. - Nie miej takiej zszokowanej miny, Kisuke! Zachowaj to na później, gdy me umiejętności pedagogiczne, o które nigdy sam bym się nie podejrzewał dosłownie zwalą cię z nóg.
Jakby nie patrzeć Kisuke odzyskał zęby. Kształty i ich liczba wydawały się zgadzać. Przestał natomiast odczuwać ucisk jadeitowego zęba w zaciśniętej dłoni.

Na śniadanie przygotowano gotowany ryż, zupę miso i sałatkę warzywną, a wszystko to smakowało jak u mamy. Aczkolwiek Kisuke mógł mieć trudność z wyobrażeniem sobie tego przysłowia, gdyż przez większość życia posiłki przygotowywał dla niego Rentaro, który mistrzem kuchni w żadnym wypadku nie był.
Pani Akane podziękowała Kisuke za pomoc w zmywaniu naczyń, ale jednocześnie rzekła, że nie ma co się tym przejmować i niech zajmie się nauką. W końcu po to tu przybył by czerpać z kapitańskiej krynicy mądrości
Gdy przeszedł do ogródka ujrzał Okinagusę stojącego na stołku przy płocie, a po przeciwległej stronie wystawała głowa wąsatego mężczyzny. Panowie rozmawiali o skutecznych środkach na wykurzenie kreta, przynajmniej do czasu gdy kapitan nie zauważył Kisuke. Pożegnał sąsiada, którego oblicze zniknęło pod dwu i pół metrowym płotem, i zaprosił Kisuke by usiadł w cieniu jabłoni.
- Zapowiada się parny dzień, chociaż po prawdzie ciepło dobrze robi na moje stare kości.
Kapitan niezmiennie miał na sobie same gatki. Woda w oczku wodnym wzburzyła się, gdy wskoczyła do niej żaba dotąd siedząca na jednym z kamieni okalających zbiornik.
- Musisz wiedzieć, że do nauki młodzieży przekonał mnie mój stary znajomy. - Kapitan przyłożył pięści do kolan i nachylił się w stronę Kisuke. - Chociaż przekonał to złe słowo, bo sam do niczego mnie nie namawiał. Zainspirował, o tak brzmi lepiej. Sam pomimo dwóch tysięcy lat na karku lubił przekazywać swoją wiedzę... Ale mojego przyjaciela nie ma już na tym świecie i w swych ostatnich dniach nie mógł pozbyć żalu się po swym ostatnim uczniu. Widzisz Kisuke, ten młody shinigami stracił całkiem wiarę w siebie i zawiesił zanpakuto na kołek. Jakiś czas później zaś przepadł bez wieści w Rukongai, prawdopodobnie zginął. Mój przyjaciel obwiniał się o to, że gdyby podszedł do niego inaczej może inaczej to by się skończyło.
Okinagusa wyprostował plecy. Po raz pierwszy Kisuke poczuł od tego mężczyzny lubującego się w chodzeniu w samej bieliźnie coś na kształt kapitańskiego majestatu. Podobnie czuł się czasami przy wuju Kuchiki. Niezwykła aura emanująca siłą i spokojem wypływająca od ludzi, którzy przez setki lat swego życia zdobyli górującą nad wszystkim dookoła potęgę.
- Mówię ci to wszystko w charakterze przestrogi, bo gdy rozmawialiśmy wczoraj ujrzałem w tobie sporo niepewności i braku wiary we własne siły. To nieakceptowalne. - Przemawiał spokojnie, ale ostatnie słowa zaciążyły w powietrzu jakby były wykrzyczane. - Psychika przede wszystkim, Kisuke. I mówię to bez zażenowania, gdyż własnym przykładem mogę świadczyć o tym, że żelazna wola to podstawa. Na moich roczniku było wielu bardziej uzdolnionych ode mnie, ale to ja z nich wszystkich zaszedłem najdalej. Nigdy nie posiadałem największego talentu. Ba! Nawet nie byłem najpracowitszy, ale gdy nadchodziły porażki nie pozwoliłem by żadna z nich mną zachwiała. Przeklinałem sam siebie, gdy przegrywałem. Płakałem, gdy moi towarzysze nie wracali z misji. Nigdy jednak nie pozwoliłem by złe uczucia mną zawładnęły. I ty Kisuke też nie możesz na to pozwolić, rozumiemy się?

Kapitan skubnął w zamyśleniu bródkę.
- Och, czyli mówisz, że nie będziesz się starać jeśli nie odpowiem na twoje pytanie? - Aura kapitańskiej dostojności zniknęła, gdy Okinagusa teatralnie wzruszył ramionami i pokręcił głową. - Ejejej, na to mamy problem, bo pamięć o twoim przodku było głównym powodem dla którego wybrałem właśnie ciebie. To i może jeszcze fakt twojego częstego wpadania w kłopoty. Uznałem, że takiemu amatorowi przygód przyda się trochę doszkolenia żeby choć trochę zwiększyć twoją szansę do dożycia przynajmniej trzydziestki.
Ponownie skubnął bródkę i spojrzał w okrutnie błękitne niebo.
- Tylko nad czym właściwie chcesz tu popracować? Wspomniałeś o problemach z kontrolą reiatsu, ale biorąc pod uwagę gwałtowny wzrost twojej energii będziesz potrzebować lat na powrót ją poskromić. Niemożność zamaskowania swej obecności, czy wybuchające w dłoniach zaklęcie to tylko wierzchołek góry twoich nowych problemów. Przełożeni mogą na przykład pomijać twoją osobę przy organizowaniu składu na misję w świecie żywych, czy nawet w Rukongai, gdyż twoja silna aura, nad którą nie masz kontroli może negatywnie wpływać na zwykłych ludzi. - Uśmiechnął się. - Chociaż jeśli rzeczywiście wdałeś się w Shunsui, to możesz uznać to za doskonałą wymówkę do słodkiego próżniactwa w barakach dywizji, hehe. Ale wracając do twojego szkolenia. - Chrząknął. - Mając tak mało czasu będę cię tylko wstanie nauczyć podstaw czegoś bardziej wystrzałowego, ale jak dobrze pójdzie opanowujesz to w wystarczającym stopniu by móc pracować dalej nad tym samodzielnie. Zresztą, hej, mieszkam niedaleko, więc jak natrafisz na blokadę nie do przeskoczenia to zawsze możesz wpaść na herbatkę. - Mrugnął do Kisuke. - Proponowałbym więc połączenie szkolenia fizyczno-duchowego, byś po trochu zaczął już pracę nad okiełznaniem swego reiatsu. Mogę cię nauczyć jak wzmocnić sztukę hakudy dzięki reiatsu, albo jak efektywnie połączyć zanjutsu ze shunpo, albo hakudę z zanjutsu. Jeśli chodzi o samo zanjutsu, to nigdy nie zaszkodzi podszkolić się w umiejętnym trafianiu w punkty witalne. No i nie zapominajmy, że byłem jednak kapitanem XIII dywizji, więc w wolnych chwilach mogę przekazać ci trochę wiedzy, choćby na temat efektywnej walki z różnymi rodzajami pustych. Dużo możliwości, ale możemy pozwolić sobie na wybór tylko jednej opcji.

Okinagusa westchnął ciężko.
- Shunsui również miał problem z podejmowaniem konkretnych dywizji. - Podniósł się. - Ale wiesz co, Kisuke? Chyba wiem co może być dla ciebie dobre. - Chwycił się za kark i obrócił głowę w jedną i drugą stronę, aż strzyknęło. - To starożytna technika aktywnej medytacji, w której zamiast siedzieć na tyłku wykonujesz sekwencje ruchów skupiając się przy tym w stu procentach na własnym ciele. To podstawa, bo w bardziej zaawansowanej formie przez cały czas pobudzasz reiatsu w ciele dzięki czemu jednocześnie angażujesz ciało, umysł i duszę. W akademii nie uczą tego koncentrując się na prostszych formach mających pomóc w nawiązaniu kontaktu z zanpakuto. - Zamrugał. - A właśnie. Udało ci się to już osiągnąć?

- Z nimi? - Kapitan uniósł brew. - Shunsui też miał podwójne żeńskie zanpaku... ekhem, wybacz. - Uśmiechnął się przepraszająco. - Chyba zaczynam cię męczyć tymi porównywaniami. A pomóc z zanpakuto ma nijak. Nie to jest jej zadaniem, zresztą skoro już nawiązałeś kontakt, to powinieneś mieć już górki.
Okinagusa cofnął się od Kisuke. Odwrócił się spoglądając ze zmrużonymi oczyma na słońce.
- Nie mamy najlepszej pogody na podobne ćwiczenia, ale hej, skoro przetrwałeś akademię to będzie dla ciebie ryż z mleczkiem. Dobrze, stań tak by mieć wokół siebie dość wolnego miejsca i zaczynamy. Na początek wyobraź sobie, że jesteś ptakiem. - Wyciągnął ręce na boki. - Naśladuj mnie i oddychaj w taki sposób żeby...
Początkowe sekwencje były proste i jedyną trudność sprawiało by nie zapomnieć o właściwym oddechu. Z czasem pojawiły się trudniejsze elementy, jak stanie na głowie i wykonywanie określonych ruchów nogami i jedną ręką. Trenowali tak z godzinę, po której pot perlił się na czole Kisuke.
Kapitan zarządził krótką przerwę na herbatę i zaproponował by chłopak również rozebrał się do bielizny, to będzie czuł się bardziej swobodnie i świeżo.
Tak czy siak w następnej części treningu dołączył element kontroli reiatsu, które Kisuke miał pobudzać w zgodzie z wykonywanymi ruchami. To było już trudniejsze, nie dość że dochodził kolejny element, o którym musiał pamiętać, to nie władał swą energią już tak swobodnie jak kiedyś.
Pod koniec dnia Okinagusa pochwalił Kyoraku.
- Wykonaliśmy dziś dobrą pracę. - Poklepał Kisuke po barku. - Będziesz ćwiczyć tak z pół godziny dziennie, to po pewnym czasie odczujesz wyraźną różnicę.
Słońce oblewało ogródek kapitana czerwienią. Kisuke był zmęczony, ale było to przyjemne uczucie. Czuł się odprężony mentalnie, a i miał wrażenie, że gdyby wykonywał podobne ćwiczenia wcześniej to nie musiałby tak długo leżeć w szpitalu zmożony szalejącym reiatsu.
- Co ty na to żeby odprężyć się w onsenie? Dziesięć minut drogi stąd jest przyjemne źródełko.

Kisuke po raz pierwszy ujrzał Okinagusę przyzwoicie ubranego, gdy przy okazji opuszczenia domu wdział na siebie niebieskie kimono.
Idąc ulicą co chwila ktoś go pozdrawiał na co kapitan odpowiadał uśmiechem i machaniem dłoni.
- Jeśli ktoś by mnie pytał to robię tu dobrą robotę zwiększając reputację shinigami w Rukongai - rzucił półgłosem odmachując jakiejś staruszce. - Szkoda, że niewielu emerytów decyduje się na powrót do korzeni.
Onsen faktycznie znajdował się niedaleko. Zajmował spory kawałek wydzielonej ziemi z kilkoma źródłami pozostawionymi pod czystym niebem.
Wraz z kapitanem opłukali się w osobnym pomieszczeniu, po czym weszli do odsłoniętego basenu. Ten akurat zbiornik mieli tylko dla siebie, ale dało się słyszeć przyciszone rozmowy dochodzące z innych basenów ukrytych za ogrodzenia z trawy ryżowej. Z oddali dawało się usłyszeć również odgłosy ulicy.
Gorąca woda i para od razu wzięła się do roboty i zaczęła wyciskać z ciała Kisuke trudy dnia.
Kapitan westchnął z rozkoszy polewając ramiona wodą.
- Nie ma nic lepszego niż onsen. Jak stąd wyjdę to będę czuć się co najmniej pół wieku młodszy. -Rozpostarł się wygodnie kładąc łokcie na kamieniach wykładających brzeg basenu. - Muszę cię pochwalić Kisuke, dobrą robotę dziś wykonałeś. Prawdę mówiąc obawiałem się, że może pójść gorzej, ale kontrolujesz swoje monstrualne reiatsu lepiej niż myślałem. Rozciągnięty też jesteś dobrze, a i trudniejsze pozycje zdołałeś przetrzymać. Dobra robota, dobra robota. Myślę, że jutro będziemy mogli przejść do trudniejszych spraw, ale oczywiście nie zapomnimy o dzisiejszej pracy. Będziemy ją powtarzać po godzinę rano i wieczorem, a jak już wrócisz do siebie to dobrze będzie jeśli poświęcisz gimnastyce przynajmniej pół godziny dziennie. Pomoże ci to zachować w dobrym zdrowiu ciało i umysł.

Gdy wrócili do domu czekała na nich kolacja, po której Kisuke wziął się za zmywanie naczyń. Trzeba było przyznać Okinagusie, że bardzo zręcznie potrafił biegać po dachach budynków. Zniknął z pola widzenia Kisuke już po kilku sekundach.
Gdy Kyoraku wrócił do sypialni mógł przekonać się, że podczas jego nieobecności nikt do środka nie zaglądał. Zęby leżały obok posłania tak samo, jak je rano wypluł.

***

- Chciałbyś się nauczyć shunko, Kisuke? -zapytał Kisuke siadając pod jabłonką.
Mieli już za sobą poranną sesję aktywnej medytacji. Po przebudzeniu Kyoraku stwierdził, że tym razem relikwia nie sprawiła mu niespodzianki. Prawdę mówiąc w ogóle nie widział jej w pobliżu.
- Opanowanie bardziej zaawansowanych form shunko wymaga dobrych konszachtów z kami, a z tego co mi wiadomo jesteś jednym z nielicznych shinigami, o których można to powiedzieć.
Kapitan od niechcenia masował kark. Tak jak przez większość poprzedniego dnia i teraz siedział w samej bieliźnie. Młody dzień zapowiadał się jednak na jeszcze bardziej gorący, więc i Kisuke mógł mieć ochotę by zrzucić z siebie to i owo.
- Wpierw oczywiście trzeba by było osiągnąć podstawową technikę - kontynuował Okinagusa. - Co samo w sobie jest diabelnie trudne i dochodzi też kwestia mocy zanpakuto. Mało które ma dobrą kompatybilność ze shunko, co wyjaśnia czemu niewielu poruczników czy kapitanów trudzi się jego nauką, zwyczajnie preferując shi kai i ban kai, jako narzędzie do walki. Ty masz ten problem, że nie znasz jeszcze profilu swego zanpakuto. Pomyślałem jednak, że może moja propozycja wzbudzi w tobie szalony młodzieńczy entuzjazm, dlatego też proponuję.

Okinagusa parsknął śmiechem.
- Wydaje mi się, że spotkałeś więcej kami niż ja przez całe swoje życie. Ale ale, nie tłumaczyli w akademii czym jest shunko? Hmm, zapewne musieli tylko o tym pobieżnie wspomnieć biorąc pod uwagę jaka to elitarna i niebezpieczna technika. W skrócie polega ona na tak mocnym wzburzeniu swego reiatsu, że praktycznie każda komórka ciała zaczyna drżeć od nagromadzonej energii. Shunko diabelnie zwiększa szybkość ruchu, a reiatsu które z nas wycieka tnie jak ostrze. Dlatego też najlepiej paruje się z nim zanpakuto o profilu wspomagającym hakudę, co jednak rzadko kiedy się trafia. Głównym problem ze shunko jest jednak taki, że utrata kontroli nad nim, bądź zbyt długie korzystanie z niego może nawet zakończyć się śmiercią. - Skrzyżował dłonie na piersi i oparł się całymi plecami o pień jabłoni. - Nie słyszałem żeby jakieś zanpakuto miało problem z tym, że jego posiadacz używa innych technik. Jeśli jednak jesteś gotowy to szykuj się do podróży. Załóż swoje obciążniki, a ja jeszcze dodam potem coś od siebie żeby na czas podróży wycisnąć z ciebie nie tylko ósme, ale i dziewiąte poty. - Uśmiechnął się. - Pokażę ci na czym mniej więcej polega shunko, ale do tego będziemy musieli udać się do mniej zatłoczonej okolicy. Rozumiesz, moi sąsiedzi mogliby źle znieść nasz trening, a wolałbym tego uniknąć, bo gość z naprzeciwka dwa razy do roku uracza mnie doskonałą wiśniówką.

- Nie bądź taki surowy dla systemu edukacji. Poprzez naukę historii i prawa chcą was bardziej związać z Gotei XIII, a że średnio to wychodzi, patrząc po ilościach dezercji i zdrad, to już inna rzecz.
Gdy przygotowany Kisuke zeszedł na dół, został obdarowany przez kapitana koszem z zielonej wikliny, do którego dokooptowano skórzane paski dzięki czemu można było nosić go na plecach.
Do środka nie miały jednak trafić rzeczy osobiste Kisuke. Okinagusa polecił by chłopak się odwrócił, po czym władował do kosza pięć kamiennych kul z czego każda ważyła 50 kilogramów, jak chwilę potem poinformował kapitan. Kapitan również nałożył na plecy kosz, ale zamiast gołej wagi umieścił w nim prowiant i inne drobiazgi przydatne podczas biwakowania.
Na sobie z kolei nie umieścił żadnego porządniejszego okrycia i wyglądało na to, że miał zamiar odbyć podróż w samych majtkach i klapkach. A nie... na głowę założył jeszcze słomkowy kapelusz.
Jego prawnuczka kręciła na to głową, ale była już przyzwyczajona do niechęci nestora do ubrań i skończyło się tylko na krótkiej reprymendzie. Potem podała Kisuke kapelusz i bukłak z wodą napominając go by pamiętał o odpowiednim nawodnieniu, bo zapowiadało się, że upał będzie towarzyszyć im przez cały dzień.
Na pożegnanie kapitan poinformował krewniaczkę, że może nie być ich nawet z kilka tygodni, w zależności od tego jak trening Kisuke będzie przebiegać. Wyruszyli.

***

Wyruszyli truchtem, kapitan nadawał tempo. Na krótką metę kilkaset kilogramów obciążenia nie było dla Kisuke niczym poważnym, ale tutaj czekało ich przynajmniej pięćdziesiąt kilometrów drogi. Okinagusa zdradził bowiem, że udają się poza dziesiąty okręg.
Drogi były zadbane, ale czasami trzeba było lawirować by wyminąć pieszych, wozy czy wierzchnie świnie. Wyzwania nie ułatwiał żar lejący się z nieba, przez który Kisuke szybko zaczął lepić się od potu.
Szykował się cudowny dzień.

***

- Przyjemna przebieżka, muszę przyznać. - Kapitan ściągnął kapelusz, otarł pot z czoła i spojrzał na Kisuke siedzącego pod pobliskim drzewem.
Głowę miał odgiętą do samej piersi, ubranie przesiąknięte potem. Kosz, który kilkogodzinną podróż przetrzymał lepiej niż Kisuke, stanowił porządne oparcie dla pleców i właściwie najchętniej opierałby się na nim przynajmniej przez wieczność.
Kyoraku usłyszał, jak kapitan zdejmuje swój kosz. Chwilę potem szturchnął chłopaka pojemnikiem ze śniadaniem. Nogi Kisuke chyba cudem nie rozpłynęły się jeszcze w bezkształtną breję, ale ręce choć jak z waty dadzą sobie chyba radę z samodzielnym przetransportowaniem kęsów pożywienia do ust. Pora obiadowa była w pełni i żołądek oprócz serca był jedynym organem jaki pracował żarliwie u Kisuke. Świadczyło o tym choćby natarczywe burczenie.
- Odpoczniemy sobie trochę, zjemy, wykąpiemy się, a potem weźmiemy się za shunko. - Kapitan usiadł na trawie obok truchła Kyoraku. - Co ty na to?
Jeszcze w początkowej fazie podróży zboczyli na drugorzędne trakty, które ostatecznie wyprowadziły ich delikatnie pofałdowany teren porośnięty rzadkim lasem. Kilkanaście metrów dalej rozlewało się niewielkie jezioro.