Zachodnia dzielnica

02#348

-Tak? Rzeczywiście sobie coś przypomina. To chyba ze zmęczenie umysł płata mi figle i przyćmiewa pamięć. To spotkał mnie duży, zaszczyt o ile przeżyje.- Pokazałem białe zęby. Faktycznie ze zdjętymi obciążnikami faktycznie czułem się lepiej przynajmniej na tyle, żeby mi ręce nie latały. Woda była chłodna, ale to dobrze obolałe i rozgrzane mięśnie potrzebowały zimne kompresu. Leżałem na powierzchni wody rozłożony i relaksowałem swoje napięte ścięgna i skurczone mięśnie. Okinagusa złapał dużą rybę, naprawdę dużo, wcześniej nie widziałem takiej wcześniej.
-Co to za gatunek? Nigdy nie spotkałem tego rodzaju.- Zapytałem zafascynowany. W końcu na swoim dworze przyszło mi próbować wielu rzeczy. Ciekawe dlaczego nigdy nie skosztowałem tej ryby.


Tylko jak to zrobić, rozmieszczenie energii nie będzie raczej dużym problem, ale jak to zrobić i utrzymać ją w cały ciele w takim samym stężeniu? W końcu nie wystarczy, że zrobię to jak w przypadku rzucania kido, ponieważ tam koncertuje się jedynie reiatsu w potrzebny miejscu. A przez skupianie energii pojedynczo w każdej części ciała zabierze zbyt dużo czasu i wcześniej na kumulowana energia po prostu zniknie. A może gdyby na jakiś czas rozszczelnił sen duszy, energia samoistnie wypełniłaby moje całe ciało. A następnie po prostu użyje łańcucha przeznaczenia i je wzburzę. Nie ma co gdybać, trzeba spróbować.

-No dobrze spróbuje, swojego czasu nawet nie wychodziło mi to tak źle. Jeżeli chodzi o kontrolowanie energii w ciele.- Usiadłem wygodnie, założyłem nogę na nodze, złożyłem ręce razem w piramidkę skierowaną ku górze i zamknąłem oczy. Zacząłem od skupienia się na swoim wnętrzu i dwóch punktach. Pierwszy z nich był Hakusui, czyli sen duszy, który odpowiadał za źródło moje duchowej mocy. Spróbowałem rozszczelnić jądro i wypełnić każdą komórkę oraz centymetr ciała moim złotym reiatsu. Gdy będę wyczuwał pulsując we mnie duchową energię, przechodzę do drugiego punkty, czyli Saketsu. Który odpowiada za wzmacnianie posiadanej energii. Starałem się gwałtownie wzburzyć rozmieszczoną we mnie energię poprzez dynamiczne przemieszczanie cząstek między sobą.

02#349



-Czyli wszystko jasne, skoro tylko ktoś tak silny jest w stanie je złapać. To nic dziwnego, że nigdy nie widziałem takiej dużej szóstki. W końcu żaden porucznik nie odchodzi, ze służby i nie zakłada sklepu rybnego. Na mojej twarzy pojawił się mały grymas dyskomfortu, było to również nieprzyjemne uczucie co uderzenie łokcie, tylko znacznie silniejsze. Czyli zrobiłem to dobrze, tylko zabrało mi odpowiedniego wykończenia i podtrzymania. Okinagusa opowiedział mi o swoich teściowych i właśnie zdałem sobie sprawę, że nawet nie wiem, czy Yamada ma rodziców, czy nie. Nie mówiąc już nawet o krewnych, moja głupota chyba nie zna granic. Jednak nie miałem teraz czasu, aby zajmować tym swój umysł po wszystkim może wybierzemy się w jej rodzinne strony i poznam jej bliskich.


-Widzę, że bardzo dobrze to sobie pan z wizualizował. Chociaż ja chyba porównałbym to bardziej do puszczania latawca po niebie. Gdy trzymam, bo blisko i mocno, latawiec nie zatańczy nam na wietrze. Jednak gdy popuścimy go do granicy możliwości, wtedy ujrzymy podniebny taniec. Czy moja wizja jest poprawna?- Zapytałem dla pewności, w końcu może to sobie źle wyobraziłem i porównanie z psem i teściową było lepsze.


-Muszę spróbować. Zwłaszcza że byłem tak blisko za pierwszym razem. Gdy złapie już, o co chodzi, będziemy mogli przejść dalej. A ja w wolnym czasie po prostu będę szlifował technikę. -
Ochoczo zabrałem się do kolejne próby, ponownie sięgnąłem do swojego wnętrza i rozmieściłem energię duchową z Hakusai po ciele i wprowadziłem je w stanie wzburzenia przy pomocy Saketsu. Jednak tym razem starałem się utrzymać stały przepływ reiatsu w moim ciele. Pozwalałem energii szaleć do woli, jednak gdy docierała do momentu krytycznego starałem się nad nią zapanować i uspokoić. Wielkie napięcie której wytwarzało moje reiatsu.

02#350

Kolejne porażka, jednak tym razem prawie udało mi się nad tym zapanować. Tylko moje reiatsu nie daje się okiełznać w kulminacyjnym momencie. Kontrola tej energii przerasta mnie i nie jest to już zależy od techniki. A ograniczenia mojego ciał w tym momencie. Siedziałem i starałem się zapanować nad moim roztrzęsiony ciałem, od namiaru energii duchowej.

-Tak, wszystko dobrze. Po prostu ciężko mi zapanować nad taką ilością rozszalałej energii w tak krótkim okien czasowym. Po prostu moja linka latawca rozgrywa się i latawiec robi co chce. No ale nie ma co się załamywać. Na dzisiaj sobie odpuszczę próbowanie, ponieważ może to przynieść odwrotny efekt od zamierzonego.- Uśmiechnąłem się bardzo delikatnie i spojrzałem na Okinaguse.
-Możemy przejść do czegoś innego sensei, może jak poprawi się moja kontrola, będę w stanie ujarzmić tę moc i wykonać tę technikę poprawnie. Przynajmniej tak sądzę, że powinniśmy od tego zacząć. W inny przypadku myślę, że będę marnował twój cenny czas.

02#351

-Tak nauczyłem się jujitsu. Nie chciałem być bezradny gdyby w jakimś przypadku stracił swoją broń. W sumie do tej pory uczyłem się wszystkich cztery gałęzi równo miernie i tak ostatnio dotarło coś do mnie. Może lepiej, abym się skupił to co mi najlepiej wychodziło w akademie, czyli znajutsu? Pokazuje pan bardzo wspaniałe rzeczy, tylko nie jestem pewny czy hakuda jest odpowiednia dla mnie. Może ma pan jakieś wspaniałe techniki do znajutsu?- Zapytałem niepewnie. Nie chciałem urazić swojego nauczyciela, po prostu hakude rozwijałem w razie gdyby mój zabójca dusz przyjął formę broni do walki wręcz. Gdy zobaczyłem co potrafił były kapitan, delikatnie opadła mi szczęka. Gdyby tylko mógł mnie nauczyć czegoś podobnego w zanjutsu byłbym wniebowzięty.

-Nie niestety nie ma pojęcia, przynajmniej według mnie. Mój wewnętrzny świat przypomina wielką dolinę, a w niej jest masa zwierciadeł i szkła. Nic niestety nie kojarzy mi się, może jest jakiś sposób, aby pan wejrzał, ze mną do mojego wewnętrznego świata i sam określi co to mogłoby być?- Zapytałem nie pewny, gdzieś tam chyba kiedyś czytałem w jednej z książek dotyczących zanpakutou, że stosowane takie praktyki gdy zabójca dusz nie chciał współpracować z shinigami.

02#352

Odetchnąłem z ulgą na słowa swojego tymczasowego mistrza. Bałem się trochę, że go rozzłoszczę i pomyśli o mnie o jak niewdzięcznym smarku co zmienia co chwile zdanie jak kobieta. Ale jednak moje obawy okazały się bezpodstawne.
-Może przy naszym kolejny spotkaniu będziemy mogli zweryfikować co dokładnie potrafi moje zanpakutou i czym jest. Może do tego czasu uda mi się sprostać ich prośbą.- Do moich nozdrzy dotarła delikatna won smażone nad ogniem lina. Miałem dużą ochotę na soczysty kawałek tej ryby, świeży posiłek zawsze był lepszy niż ten, który został przygotowany wcześniej.

- No dobrze to może jak pokaże co potrafię, a później pan wprowadzi mnie w to całe Iaido. Coś mi obiło się o uszy w akademii tylko, że wtedy raczej było to poza moim zasięgiem. A już jedno Kido kompatybilne z mieczem znam. Zwiększa one moc cięcia i pozwala pokonywać twardsze pancerze. Tylko w jakiś sposób mam to zrobić? Pomachać mieczem w powietrzu, czy może chce pan sam zmierzyć ciężar mojej stali?- Zapytałem, lekko prowokując nauczyciela do starcia stali. Może byłem trochę zbyt pewny swoich umiejętności. Ale w końcu starcie z silniejszy pomaga się rozwijać. Jeżeli nie ma ochoty, to po prostu wykonuje najbardziej skomplikowane i szybkie kombinacje, które potrafię zrobić.

02#353

Nie byłem zawiedziony, a bardziej zdziwiony tym, że byłby kapitan nie miał ochoty do rywalizacji. W końcu tak chętnie się ścigał i zakładał o zmywanie naczyń. Pewnie zrobił to z grzeczności, ponieważ nie chciał mnie ośmieszać czy zrobić krzywdy. Niestety nie zaprezentował szczytu swoich możliwości, dalej trzymało mnie zmęczenie, bo maratonie z wielkim obciążeniem. Schowałem katana do sayi i uważnie obserwowałem ruchu mężczyzny. Incydent ze suwającymi się majtkami przemilczałem, po prostu nie wiedziałem co miałbym powiedzieć. Na chwilę odwróciłem wzrok, aby Okinagusa mógł podciągnąć bieliznę. Było to niezręczne zdarzenie, ale chyba niezamierzone przynajmniej przez nauczyciela. Wróciłem do uważnego oglądania prezentacji, i byłem zdumiony.
-Faktycznie jest to bardzo zawansowana technika. A pan mówi, że słabo to jeszcze wyszło?- Ciężko było uwierzyć w to co właśnie ledwo zobaczył. Był kapitan, wpadł samo niezadowolenie i nie zwrócił uwagi, że drzewo leciało wprost na ich kolacje. Nie traciłem czasu, stanąłem w rozkroku i złapałem lewą ręką za sayie i kciuk oparłem o tsube, a prawe ramie chwyciło za tsuke. Wiedziałem, że moje ciało rusza się ospale, dlatego postanowiłem wspomóc się energią duchową. Uśmierzyłem zmęczenie i poprawiłem szybkość ramienia. Skupiłem się na końcówce drzewa, tak aby ścięty wierzchołek ominął nasza kolacje.


+18 Wytrzymałość
+18 Szybkość

02#354

Dałem się ponieść chwili i nic się nie stało niestety. Jedynie trochę zrobiłem się czerwony na twarzy. Ale warto było spróbować, może instynktownie by mi się udało. Ale skoro nauczyciel powiedział, że potrzebuje jeszcze dziesiątek tysięcy potworzeń to już miałem jedno mniej. Usiadłem wygodnie i schowany miecz w sayi, położyłem obok siebie na trawie. Poczekał na przyprawy i dopiero wtedy przystąpiłem, do jedzenia Lin faktycznie był bardzo smaczną rybom, nawet kojarzy mi się smak.
-Faktycznie ta technika na pewno byłaby w stanie zaskoczyć nie jednego na równym poziomie. To już mam jedno powtórzenie mniej. Ale tak ma pan tu racje, na dziś to chyba mój limit. Moje ciało i tak nie nadaje się dzisiaj już do niczego. Wszystkie moje ruchy są powolne, albo strasznie sztywne. Chętnie poleżę i po patrzę w gwiazdy przez resztę wieczoru. W miastach ciężko o takie dobre warunki do oglądania nieba. Wszędzie pala się pochodnie albo latarnie i psują widok.- Po skończonym posiłku, napiłem się wody i położyłem na plecach, spoglądając w nieboskłon.

02#355

Malowniczy widok i kwintesencja lata. Dzieci korzystały z ochłodny w tak gorący dzień i przy tym dobrze się bawiły. Aż przypomniały mi się moje zabawy na polu ryżowym. Co prawda woda tam była tak czysta i roiło się w niej od robaków. To jednak dawała taką samą ochłodę jak ta tutaj. Słowa kapitana pod budowały mnie na duchu, chociaż nie wiedziałem skąd on może to wiedzieć. Skoro tak naprawdę niczego dzisiaj ciekawego nie pokazałem. Czyli zero efektów, jedynie próby. Ale to mnie nie zrażało to nie było dla mnie nic nowego.
-Dziekuje za to uznanie. Mam zamiar pod koniec miesiąca pokazać efekt tego treningu. Mam kilka pytań. Nigdy nie spotkałem prawdziwego pustego i w sumie jestem ciekawy, jak wygląda z nimi stracie i na jakiego kategorie można podzielić ich. Podręczniki są dość ogólnikowe i brakuje w nich przemyśleń z pola bitwy. W sumie może pan też powiedzieć, jakie stracie było najtrudniejsze i dlaczego.A na koniec chętnie usłyszałbym jakąś historię o swoim przodku.-

02#356


Słuchałem opowiadań Okinagusy z wielką fascynacją i wchłaniałem jego mądrość. Musiałem mu przyznać nie jednokrotnie racje. Puści są podstępni, nawet podczas zawodów sztuczny dziurawiec mnie zaskoczył, ziejąc ogniem z paszczy. Do tego zdradził mi kilka takty jak przeciwdziałać tym morderczym promieniom. Raczej samy bym na to nie wpadł.
-Tak, kiedyś dałem się zaskoczyć sztucznemu pustemu na zawodach, drań poparzył mi ramie kiedy chciałem go dobić z bliska. Świetna rada, jeżeli tylko kiedykolwiek coś takiego się wydarzy spróbuję doprowadzić do eksplozji pokraki.- Jednak zrobiło się trochę ponuro gdy wspomniał o swojej najtrudniejszej walce. Głupi ja nie pomyślałem, że to na pewno była walka na śmierć i życie, stracił on wtedy też przyjaciół.
-Czu Zabójcy dusz zawsze obawiają się w takich zły okolicznością? Twój ocalił Ci życie, więc nie ma powodu, by grymasić. Ale ilu Shinigami mieczem nie uratowały życia. Mam nadzieje, że moje partnerki nie pozwolą mi źle skończyć. Aczkolwiek raczej przełożeni nie pozwolą mi robić niczego więcej jak siedzieć za biurkiem i wypełniać raporty.- Uśmiechnąłem się delikatnie i zacząłem słuchać o swoim przodku, który faktycznie był niezłym aparatem. Momentami ciężko było mi uwierzyć, ze on robił coś takiego.

-Naprawdę? Siedział tyle czasu w drzewie? To musiało być ogromne drzewo, skoro się tam zmieścił. Szkoda, że nie poznałem Hanasan, może i ona opowiedziałaby mi oni. Jak ją kiedyś spotkam to zapytam to co chodziło z drzewem. Nie spokojnie. Boginie, które spotkałem nie zakorzeniły mi w głowie takich dziwnych myśli. Ale gdybym chciał łapać błyskawice podczas burzy to ogłusz mnie, dobrze? Przez taki upał na pewno pojawi się jakaś sroga burza.- Rozłożyłem się na trawie oraz obróciłem na bok i położyłem dłoń na mieczu. -Dobranoc nauczycielu, obu jutrzejszy dzień był bardziej owocny z mojej strony.- Mówiłem przeciągłym głosem i zwiewałem bardzo głośno. Po tak ciężkim pełnym dniu wrażeń należał mi się porządny sen.

02#357

Zerwałem się ze snu. Myślałem, że to już ranek i Okinagusa rozpoczyna nowy dzień od jakiegoś ćwiczenia z ciężarem. Jednak to nie było to, przetarłem oczy i spojrzałem na ząb. A więc w końcu postanowiłeś się mi pokazać, czy wróciłeś do mnie. Wziąłem go i zacisnąłem w pięście nie chciałem, żeby coś zostało zwabione tym światłem. Jednak było za późno po chwili dojrzałem bardzo wiekowego mężczyznę, który postanowił sobie zjeść naszą wcześniejszą kolację. Intruz wyglądał osobliwe i był dość mocno nadgryziony przez ząb czasu. Jak na razie nie zamierzałem budzić nauczyciela.
-Proszę jeść, raczej pan kapitan się nie pogniewa. W końcu trzeba sobie pomagać.- Podniosłem się i powolnym krokiem zbliżyłem się do mężczyzny. -Pozwolę sobie zadać pytanie, co takiego robi tu ktoś w takim stroju jak pan.?- Obserwowałem go uważnie i starałem się być przygotowany na każdą ewentualność. W końcu wyglądał dość ekscentrycznie, a nikt tak dobrze ubrany jak on nie przyszedłbym do lasu w nocy aby zjeść lina. Czułem się odrobinę nieswojo i ten dziadek przerażał mnie w jakiś sposób.

02#358

Niezręczna sytuacja, a nawet trochę dziwaczna. Spoglądanie prosto w oblicze tego gościa sprawiało lekki dyskomfort. Gdy w końcu się przedstawił, to wszystko zaczął nabierać sensu. Wcześniej miałem go za jakiegoś starca ze demencja, co uciekł służbie po czuł żarcie to przyszedł zjeść.
-A więc to ty, szalony mędrzec Tetsujin Hisui. Ja nazywam się Kyoraku Kisuke. Swoją drogą ta zagadka nie była wyjątkowo trudna. Wystarczyło być wystarczająco spostrzegawczy i połączyć poszlaki. - Spojrzałem na niego z lekko dumą i pewnością siebie. -Jednak Twój dar, sprawia mi wiele problemów i robi co chce. Przez pierwsze miesiące męczył mnie nocnymi koszmarami. A później praktycznie doprowadził do rozerwania mojej duszy. No i ostatnio to już w ogóle stwierdził, że dla zabawy pozbawi mnie zębów. Można go jakoś ujarzmić albo nad nim zapanować. Nie pragnę jego mocy, po prostu zostałem jego powiernikiem i zamierzam go chronić przed osobami, które chciałbym wykorzystać niecnie jego moc. -Spojrzałem na mężczyznę i przyglądałem się mu. Kompletnie nie wiedziałem, czemu pojawił się dlatego teraz i jaki ma cel. W końcu spotkanie z jakimś tam dzieciakiem jak ja raczej niczego mu nie da. Chyba że chciał tylko zaspokoić swoją ciekawość albo może ma jakiś kolejny szalony plan. Może i do mnie uśmiech się los i szalony mędrzec wyjawi mi sposób jak obsługiwać ten artefakt.

02#359

Spojrzałem na niego z konsternacją. Po jego zachowaniu i wypowiedzi nie wiedziałem, czego on oczekiwał. Chyba miał nadzieje, że ten kto odnajdzie ząb, będzie miał niecne zamiary i przysporzy mu zabawy? Że będzie mógł patrzeć i zabić nudę chaosem, który mógłbym powstać. Po części Tetsujin miał racje, może faktycznie trochę przesadnie zareagowałem. Ale jednak te sytuacje był bardzo niecodziennie. Ale jednak koszmary były męczące i utrudniały mi życie.
-Pawian z żurawiem ostrzegli mnie przed korzystaniem z tej mocy. Nic nie poradzę, że nie spełniam twoich oczekiwań. Mam proste potrzeby i jak na razie nie widziałem potrzeby korzystania z tej mocy. Nie jestem rozpieszczonym gówniarzem, który bawi się takimi rzeczami dla zabawy.- Westchnąłem i wzruszyłem ramionami.
-Widzę, że też wiesz o mnie co nieco. Jednak nie narzekam na same koszmary, nie chodzę później zlękniony i w obawach. Po prostu jestem zmęczony i znużony później przez cały dzień. No ale mniejsza, skoro się spotkamy, to może powiesz mi jak dokładnie działa ten artefakt? Bo chyba nie po fatygowałeś się, tylko aby mnie zobaczyć.

02#360


Słuchałem słów szalonego mnicha, od którego czułem dziwną aurę bardziej przypominając bóstwo albo Yokai. To co mówił zdawało się praktycznie niemożliwie i niewiarygodne. Nie wiedziałem jaka mocą dysponowali najpotężniejszy kami, ale nie sądziłem, że aż taką. Był pewny swoich słów i faktu, że mogę sobie zażyczyć wszystkiego. Narastało we mnie pewność, że ząb będzie w stanie spełnić moje najskrytsze marzenie. Które bardzo głęboko zakopałem wiedząc, że jest nierealne i niemożliwe to spełnienie. Nieważne jak bardzo bym chciał albo ile lat poszukiwałbym sposobu. Było to spotkanie z matką, która wydała mnie na świat i nie mogłem się tym cieszyć przez chorobę, na którą zapadała. Spojrzałem na szalonego mędrca i zacisnąłem mocno dłoń na jadeitowym zębie.
-Chce móc się spotkać z moją matką, aby mogła zobaczyć na kogo wyrosłem  i poznać moją przyszło żonę. Żeby mogła zobaczyć mój ślub i poznać przyszłe wnuki. - Prawie to wykrzyczałem, a w moich oczach pojawiły się łzy. Było to najszczersze pragnienie ze wszystkich jakiem miałem. Chciałem, żeby zobaczyła na kogo wyrosłem i że wszystko u mnie jest w porządku.

02#361

Relikwia pokazała ułamek swojej mocy i zrobiła widowiskowy pokaz efektów. Ciężko było mi uwierzyć, że coś tak małego zrobiło to wszystko. Nawet przez moment, faktycznie uwierzyłem, że coś z tego może być i zobaczę swoją matkę. Jednak po wszystkim nigdzie jej nie widziałem. Były to kolejne majaki starca.
- No i co? Ten ząb niczego nie zrobił. Tylko oszukuje właściciela i wodzi go za nos. Mami obietnicom spełnienia marzenia. Nie będę więcej korzystał z czegoś takiego chaotycznego.- Uspokoiłem niestabilny oddech i przyjrzałem się otoczeniu, a potem zwróciłem wzrok na siebie. Spojrzałem w dół i na moment zastygłem w bezruchu skupiony na tej wypukłości. Co to jest, co te przeklęte szachrajstwo zrobiło. Dałem się podpuścić, zidiociałemu starcowi co wygląda jak nieudane połączenie człowieka i żaby. Nie zmierzam skończyć tak jak on, wypuściłem ząb z dłoni i złapałem za materiały kimona, w popłochu szarpałem się z nimi i próbowałem odsłonić klatkę piersiową.-Co tu się stało?!- Przyjrzałem się uważnie temu co zaszło pod moim ubranie podczas używania mocy artefaktu. Miałem czarne myśli, że relikwia postanowiła mi skorygować płeć albo coś jeszcze gorsze.

02#362

Szybko zasłoniłem z powrotem klatkę piersiową, byłem zawstydzony i pobudzony jednocześnie. Próbowałem jak najszybciej wyrzucić to ze swojej głowy i przenieś myśli na coś innego. Ręce mi po prostu opadały, im dłużej słuchałem tego bełkotu. Koleś ewidentnie nie miał wszystkiego na miejscu. Był niemoralny, dziwaczny i do tego pokręcony jak sprężyna. Nic o mnie nie wiedział. A wygląda na to, że mógłbym według siebie o mnie książkę napisać. Nie zamierzałem więcej dać się podpuścić mu, ząb w żadnym wypadku nie spełnił mojej prośby. A jeszcze dodatkowo zmienił mnie w kobietę. To jakim cudem mógłbym zobaczyć się z matką, kiedy owa relikwia zmieniłaby mnie w nią? Byłem bardzo rozchwiany emocjonalnie, czułem jednocześnie wiele różnych emocji jak złość, wściekłość i ulgę. Cieszyłem się, że moja transformacja nie była stała i za kilka godzin mi przejdzie.

-Tak wszystko dostałem za nazwisko nawet ten ząb. Niczego nie osiągnąłem i wylegiwałem się tylko w swoim wielkim rodowym pałacu. Jeżeli ta potężna relikwia nie potrafi spełnić ani jednej prośby, bez zabawy moim kosztem. To nie będę więcej używał jej pokręconej mocy, jeszcze zmieni mnie na kilkaset lat coś albo wyśle gdzieś. Po prosiłem go o wskrzeszenia czy sprowadzeni tu mojej matki. A on co robi? Zamienia mnie w kobietę, także podziękuje i nie będę używał czegoś, nad czym nie mam kontroli i władzy.- Burknąłem niezadowolony i miałem tego dość, ta rozmowa do niczego nie prowadziła i tylko robiła mi większy mętlik w głowie. Z jednej strony miał racje, ale z drugiej to było zbyt ryzykowne.
-Nie chce zostać kobietą i na pewno nie będę się teraz macał i robił innych sprośnych rzeczy. Dziękuje za spotkanie. Przykro mi, że jestem nudny i chyba to na tyle.-