Zachodnia dzielnica

Mędrzec podrapał się za uchem w zamyśleniu spoglądając na lina. Zatopiony we własnych myślach wydawał się nie przykładać uwagi do pretensji Kisuke. W końcu wstał, otrzepał swe bogate kimono i ruszył wzdłuż jeziora. Przystał na moment.
- Pozdrów ode mnie małą Chikaze gdybyście mieli się spotkać.
Ruszył dalej powoli się oddalając. Kapitan zaś zamlaskał przez sen nieświadom przeobrażenia jakie stało się udziałem Kisuke.

Kisuke miał nielichy problem z uspokojeniem myśli. Próby koncentracji i uspokojenia były rozpraszane przez dodatkowy balast na torsie. Przy okazji jednak mógł przekonać się o subtelnych różnicach w wyważeniu kobiecego ciała, aczkolwiek stan wzburzenia utrudniał dokładniejszą eksplorację tematu.
Wokół latały komary, które mogły się jedynie uprzykrzać bzyczeniem, gdyż skóra gęsta od reiatsu nabywała odporność na ugryzienia natrętów.
Kyoraku mógł za to obserwować malowniczy wschód słońca. Już teraz było gorąco i zapowiadał się jeszcze skwarniejszy dzień niż wczoraj, acz bliskość zbiornika wody dawała w tej kwestii pewną ulgę.
Gdy czerwone promienie padły na Kisuke, otoczyło go zielona aura i na jego oczach krągłości zaczęły zanikać, włosy cofać się, a w kroczu powrócił jego dobry przyjaciel.

By zmyć z siebie resztki kobiecych woni, Kisuke dał nura do wody. Jezioro okazało się dość płytkie, o mulistym dnie, gdzie żadnych skarbów Kyoraku się nie dopatrzył.
Mógł sobie pozwolić na dłuższą kąpiel, gdyż kapitan obudził się dopiero jakiś czas później. Po serii szerokich ziewnięć wziął się za skubanie ryby, po czym zawołał Kisuke do odbycia wspólnej sesji tai chi. Wydawało się, że nie był świadom tego co stało się w nocy, ani nie miał co do tego choćby przeczucia.
Czekał ich upalny dzień, ale przy jeziorze było trochę znośniej.

***

Kapitan lubił stosować inny podział technik shinigami od standardowej czwórki w składzie hakudy, zanjutsu, shunpo i kido. Dla niego głównym wyznacznikiem był szczególny typ mentalności, którego osiągnięcie stanowiło warunek konieczny do opanowania konkretnej techniki.
Chaotyczne moce pokroju shunpo wymagały rozniecenia w sobie gwałtowniejszych emocji, co czyniło je techniką bardziej pierwotną w swej naturze. By osiągnąć inne ścieżki shinigami musieli osiągnąć stan wewnętrznej harmonii, a nawet nawiązać kontakt i sojusz z otaczającym światem.
Okinagusa twierdził, że bogowie śmierci wybierając kierunek rozwoju zbyt często patrzą tylko na swe fizyczne predyspozycje, często zapominając o swej emocjonalnej konstrukcji. Dlatego też poradzono Kisuke by szukał rozwiązań zgodnych z jego własnym duchem.
Przez resztę szkolenia kapitan pozostawiał szlachcicowi absolutną swobodę w programie treningu. W zależności od tego w co chłopak chciał się zgłębić, Okinagusa udzielał mu rad i pouczeń. Jako były dowódca VIII dywizji dysponował też fenomenalną wiedzą na szerokie tematy, z której jeśli Kisuke tylko chciał mógł zaczerpnąć.
Między innymi kapitan miał w swoim życiu pięć żon, więc w razie czego chętnie uchylał tajemnic stosunków damsko męskich. Opowieści o przodku Kisuke natomiast zawsze pojawiały się jakby przy okazji. Wiekowy mężczyzna lubił powracać do przeszłości.
Do końca miesiąca ząb nie sprawiał już żadnych niespodzianek. Kyoraku był dobrze odżywiany przez wnuczkę kapitana. Dom często był odwiedzany przez sąsiadów, znajomych czy jednego z licznych potomków Okinagusy. Po osiągnięciu stopnia kapitana automatycznie otrzymywano się przywilej szlachecki, także większość rodziny staruszka zamieszkiwała Seireitei, co jednak nie przeszkadzało im w częstych odwiedzinach nestora rodu.
Na kilka dni przed końcem szkolenia pojawił się posłaniec z piorunująca wiadomością, że za równo miesiąc wyznaczono datę ślubu Kisuke. I tak oto czekały go ostatnie dni wolnego kawalerskiego żywota.

Kto by przypuszczał, że nie dość, iż ze sztuki dobywania katany można stworzyć ofensywną technikę i to jeszcze na dodatek tak trudną do opanowania.
Przez miesiąc Kisuke opanował podstawy teoretyczne iaido i osiągnął większą biegłość w sprawnym dobywaniu katany z sayi. Jako, że kapitan przystał na pomysł zwiększenia ciężaru zanpakuto (chociaż bez większego entuzjazmu), to i mięśnie wyrobiły się trochę bardziej.
To co wykonywał Kyoraku jednak w żaden sposób nie można było nazwać iaido. Okinagusa twierdził, że Kisuke będzie musiał się zmierzyć z dziesiątkami drobnych haczyków technicznych, których niedobór sam pewno nigdy by nie zauważył, gdyby kapitan nie zwrócił mu na nie uwagę.
Shinigami czekało jeszcze mnóstwo pracy i tysiące powtórzeń w dobyciu katany. Okinagusa czasem prezentował własne iaido, gdzie dźwięk katany opuszczającej pochwę rozbrzmiewał dopiero wtedy, gdy broń zdążyła już do niej powrócić. Oczom również trudno było nadążyć za błyskawicznym ruchem.
Wydawało się, że kapitan chciał zapobiec w ten sposób narastaniu zniechęcenia u szlachcica poprzez pokazywanie mu jaki poziom może osiągnąć poprzez wytężony trening.
W kwestii iaido dostępne były pomoce w charakterze specjalnych olejków do klingi ułatwiających jej sprawne opuszczanie sayi. Kapitan nie posiadał ich na miejscu, ale nie powinno być problemu by zdobyć je w Seireitei.

W kwestii upośledzenia wyczuwania reiatsu, Okinagusa poszedł inną drogą niż napominanie o konieczności wytrwałych ćwiczeń, aż do rozwiązania problemu. A jakaż to była niecodzienna droga.
Stawianie leczniczych kamieni na czakrach, masaże, akupunktura i wdychanie święconych kadzideł. Trudno powiedzieć który z tych zabiegów pomógł najbardziej, ale Kisuke w końcu zaczął lepiej radzić sobie z wyczuwaniem energii. Jak twierdził kapitan jego upośledzenie w tej kwestii nie było zasługą jakiejś wrodzonej wady, a bardziej wewnętrznego zanieczyszczenia blokującego pewne receptory w ciele. Mogło to być spowodowane klątwą, dawno przebytym zatruciem, bądź wpływem niecodziennego reiatsu. Okinagusa zetknął się w swoim długim życiu z kilkoma podobnymi przypadkami, dlatego wiedział jak trzeba zadziałać.

Zanpakuto miało się dobrze, chociaż obie bliźniaczki wykazywały pewne zniecierpliwienie w oczekiwaniu, aż Kisuke zasłuży się by poznać ich imię. W dodatku wydawały się podzielać niepochlebną opinię chłopaka o dotychczasowym przebiegu jego służby, gdzie nie wyznaczono go póki co do żadnej godnej misji, w której mógłby się wykazać.

Gdy Kisuke poruszył szczególnie ważne tematy, kapitan zaprosił go do salonu, gdzie polał sake i zaczął wygłaszać swe mądrości. Jeśli chodzi o dzieci to polecił z tym chwilę poczekać, aż się oswoją wzajemnie z małżonką, acz trzeba było być przygotowanym na wcześniejsze sprostaniu wyzwaniu ze względu na nieprzewidywalność biologii. Zalecał także by w miarę możliwości zapewniać dziecku odpowiednią uwagę by rodzic nie stał się dość egzotycznym gościem w życiu malucha.
Każdą ze swoich żon kapitan wspominał dobrze. Dobrą godzinę opowiadał o każdej z nich, a jak już skończył wspominać spojrzał na Kisuke poważnie i powiedział:
- Jeśli prawdziwie pokochasz swoją żonę będziesz bardzo cierpiał patrząc, jak szybko się starzeje. Piękno zniknie, gładka skóra się pomarszczy, włosy stracą barwę i blask, a ciało obwiśnie. Ty zaś nadal będziesz młody i silny ciesząc się z witalności danej przez wysokie reiatsu. W wielu takich przypadkach mąż dobiera sobie faworyty, które grzeją mu łóżko i jest to powszechnie akceptowane. Żony również są zazwyczaj wyrozumiałe zdając sobie sprawę ze zbliżającej się śmierci. Jeśli spłodziłeś potomka zapewniając przetrwanie swej krwi po śmierci małżonki będziesz odczuwać mniejszą presję by ponownie się ożenić, acz sprawy polityczne mogą zmusić do dobrania sobie kolejnej żony w celu zawiązania sojuszu z inną rodziną. W takim wypadku trzeba uważać, bo jeśli kobieta i jej najbliżsi okażą się okrutnie ambitni, co w wyższych sferach, nie jest szczególnie rzadkie, może się okazać, że zechcą usunąć dziedziców naradzonych z poprzedniego związku. - Opróżnił czarkę. - Ale nie przejmuj się póki co tym. To tylko nauki na przyszłość, a póki co ciesz się teraźniejszością i niech świadomość przyszłości tylko podnosi u ciebie czar chwili obecnej.

[ + 2 Siła, + 1 Szybkość, + 1 Kontrola Reiatsu, + 1 Psychika. Możesz usunąć sobie także wadę.]

***

Ostatni dzień w domu Okinagusy. Zjedli śniadanie, wcześniej Kisuke spakował swoje rzeczy i teraz czekał na przybycie lektyki. Kapitan jeszcze raz zaprosił go do ogrodu. Sięgnął po owoc z drzewa i rzucił go Kisuke.
- Jak już wiesz cieszę się, że wybrałem właśnie ciebie na mojego pierwszego ucznia.
Pomimo tego, że kilka ostatnich dni było dość chłodnych i pochmurnych, kapitan swoich zwyczajem paradował w samej bieliźnie.
- Ale teraz powiedz mi tylko czy ja sprawdziłem się w roli mentora. - Wydawał się dość zaniepokojony możliwą odpowiedzią Kisuke. - To znaczy czy jest sens bym zaczął zajmować się tym na stałe.

Kisuke chrupnął zielone jabłko. Krople kwaskowego soku trysnęły na brodę, a tymczasem kapitan pogroził palcem i zrobił groźną minę.
- Oj, ile mam jeszcze razy powtarzać? Pozytywne myślenie o własnej wartości to klucz to sukcesu! A jak nie można się na to zdobyć, to lepiej już nie myśleć wcale! - Rozpogodził się. - Naturalnie możesz przychodzić kiedy tylko będziesz miał ochotę. A już najlepiej jak akurat będę mieć pod sobą kolejnego ucznia, gdzie będziesz mógł nachwalić się ile się u mnie nauczyłeś przez miesiąc.
Kapitan odwrócił się i również sobie zerwał jabłko.
- Moja Akane również ciebie polubiła, więc będzie rada twoim wizytom. Kupiłeś ją tym zmywaniem po posiłkach. - Mrugnął do Kisuke, ugryzł owoc i przez chwilę żuł w zamyśleniu. - Zdradzę ci pewien sekret, Kisuke. Wiem, że jesteś niepocieszony tym, iż ze względu na twój status nie dostajesz nic ciekawego do roboty, ale to wkrótce się zmieni. Znam twoich wujów i u obu uchowało się jeszcze trochę myślenia dawnych shinigami-szlachciców, gdzie uważano, że nawet najwyżej urodzony panicz powinien sprawdzić się w boju by zasłużyć na szacunek. Także bądź gotowy.
Z domu dobiegł głos pani Akane.
- Przyjechali po ciebie, młodzieńcze!
- Och, szybko. No to jeszcze ostatnia mądrość. - Kapitan podszedł i położył dłoń na ramieniu Kisuke. - Jak już nie dasz rady myśleć pozytywnie, ani nie myśleć, to podejdź do kogoś komuś możesz zaufać i wyżal się mu. Nawet jeśli będziesz uważać to za coś odrobinę żałosnego. Wiele śmiesznych historyjek opowiedziałem ci o Shunsui, ale po prawdzie on był dla mnie taką osobą, która zawsze z uwagą wysłuchiwała moich problemów i w odpowiedzi zawsze podnosił mnie na duchu. Co to był za złoty człowiek, heh. Samemu trudno jest przejść przez życie. Zapamiętaj to Kisuke i nie zamykaj serca przed innymi!
Poklepał go po ramieniu, odwrócił się do jabłonki zagryzając jej owoc.
- I udanego ślubu! Niech wam się dobrze żyje.

Kisuke opuścił gościnny dom byłego kapitana i powrócił do białego miasta. Tam okazało się, że nie tylko on dostał szansę na rozwój poprzez szkolenie. Taki został bowiem oddelegowany do I dywizji na trzymiesięczny kurs. Haruto wydawał się tym faktem przybity, gdyż jako jedyny nie otrzymał podobnej szansy i wciąż jedyne co zajmował się mało pasjonującymi wyzwaniami w stylu patrolowania bezpiecznych ulic Seireitei czy opiekowaniu się piekielnymi motylami.
Po powrocie Kisuke musiał napisać sprawozdanie ze swojego szkolenia, za które swoją drogą dostał małą premię, a potem czekał go powrót do pracy papierkowej, co właściwie zajmowało go przez kolejny miesiąc. Ostatni miesiąc życia kawalera.
Porządkowanie dokumentacji, obsługa korespondencji i tym podobne nie zajmowało mu całego dnia, więc miał dość dużo czasu dla siebie.
Podczas jego nieobecności ukończony został pomnik sióstr i teraz ogród zdobiła rzeźba z jasnego marmuru ubogacona złotymi dodatkami i uświetniona pięknymi karneolami robiącymi za oczy dwóch postaci, w których Kisuke nie miał problemu dojrzeć swojego zanpakuto. Artysta sprawił się bardzo dobrze i tak też stwierdziła, czarnowłosa siostra, która ukontentowana przyznała, iż Kisuke spełnił zadanie. Do poznania imienia zanpakuto pozostało tylko jedno.

[+ 1800 ryo]


https://bleach.forumpolish.com/t2384p30-rezydencja-rodu-kyoraku#72644