Posiadłość Aliestera Crowleya

Shihaiowi coś błysnęło przed oczami, i nagle ze świstem w uszach nalazł się w dużym pokoju. Na ścianach wisiało dużo różnych bibelotów, porożu trofeów i malowideł. Na południowej ścianie znajdował się wielki kominek, a przy nim ogromny czerwony fotel narzucony tygrysim futrem i podnóżek. Manitkora dostrzegła portrety, które prezentował postać jego kolegi bounta w różnych strojach odpowiednich dla epoki i mody z tamtych okresów. Pusty mógł wywnioskować, że Aliestir ma ponad trzysta lat albo w jego rodzinie wszyscy mężczyźni wyglądają jednakowo. Po chwili drzwi się otworzyły i wszedł do ich podstarzały lokal z łysiną. Zaczął odkurzać wszystkie te bibeloty są zmiotką do kurzu i polerować metalowe powierzchnie. Pod nosem nucił sobie "Sprzątać, Sprzątać. Pan nie lubi kurzy." Mężczyzna nawet na moment nie zwracał uwagi na pustego. Shihai nawet zaczął myśleć, że może nie jest obdarzony świadomością duchową i go nie widzi. Po chwili wszystko się wyklarowała.
-Ale na niosłeś piachu, ty wielki kocurze! Teraz wszystko muszę posprzątać.- Nim mantikora zdążyła zareagować, lokaj wyjął mały przenośny odkurzacz z rękawa i zaczął szybkim ruchami jeździć po łapach stwora ciągając piach i ziemie.

Przechodził przez portal niespokojny, zastanawiając się o jaki dług chodziło temu Yokai. Koniecznie będzie musiał zapytać Crowleya na ten temat, może on coś będzie mógł mu powiedzieć na ten temat.

Znalazł się od razu w jakimś pomieszczeniu. Nigdy nie widział takich wnętrz, przedmiotów itd. Na wszystko spoglądał z wielkimi zainteresowaniem. Pewnie zabrałby się za zwiedzania gdyby nie przeszkodził mu jakiś starszy mężczyzna, jak się okazało sługa Alistera. Z początku wydawało się, że go nie widział, ale po chwili zaczął go traktować jak jakieś zwierzątko, co go mocno zdziwiło. Najwyraźniej facet był przyzwyczajony to widoku różnych istot i dlatego mantikora nie zrobiła na nim większego wrażenia. Shihai stwierdził, że trochę ułatwi życie mężczyźnie. Otrzepał swoje kończyny w jednym miejscu, a by nie roznosić piachu po reszcie domu, a następnie od razu zabrał się za zwiedzanie.

Lokaj, widząc zachowanie mitycznej mantikory, wyciągnął rękę i poklepał ją po głowię. - O jakie dobre zwierzątko.- Drugą dłoń włożył do kieszeni i wyciągnął przed siebie. Podsuwał Shihaiowi otwartą dłoń pod pysk. Była to dziwna przezroczystą kapsułkę z niebieski świecący płynem. Mantikora poczuła przyjemny, dobrze znajomych zapach energii duchowej. Wydawało się jej, że jest to bardzo apetyczne. (Napisz, czy zjadasz czy nie.) Następnie udała się na zwiedzanie.
-Proszę tylko niczego nie dotykać, niektóre eksponaty mogą być niebezpiecznego.- Rzucił lokaj do odchodzącego pustego. Shihai był zafascynowany trofeami, jedne wyglądały na wartościowe, a drugiej wręcz przeciwnie. Na niektórych nawet zaobserwowała krew czy ślady energii duchowej. Po kwadransie przyglądania się różnych przedmioty od miecza shinigami na krzyżu quincy kończąc, usłyszał znajomy głos. -Tu jesteś, podoba Ci się moja kolekcja pamiątek z bitew?- Wzrok skierował na miecz. -Ten miecz wpadł w mojej ręce dwa wieki temu. Pewny strażnika w rukongaiu nie podobał się, że kontrolowałem populacje pewnej wioski. Za to tę błyskotkę zdobyłem, od niemieckiego żołnierza SS. Chyba Hitler był jednym z niszczycieli i chciał wtedy wytępić wszystkich nadnaturalii. - Usta Crowleya w ogóle się nie zamykały, chyba bardzo lubił historię i opowiadać o niej.

Dziwnie się czuł będąc traktowany jak zwierzątko. Z początku miał opory, gdy ten wyciągnął jakąś kapsułkę. Ale pachniała tak apetycznie, że się na nią skusił. Potem zabrał się za zwiedzanie. Wysłuchał rady lokaja, mimo że i tak nie zamierzał niczego dotykać. Z resztą te eksponaty były dość małe i zdecydowanie bardziej były przeznaczone do ludzkich dłoni, a nie kocich łapsk. Większość tych rzeczy widział po raz pierwszy w życiu i był ciekawy, do czego służą. Jedynie żadnych wątpliwości nie miał, co do miecza bo na własnej skórze przekonał się do czego służy i kto je dzierży.
- Do czego to służy?- Zapytał wskazując na krzyż quincy.
Alister lubił dużo mówić, ale to dobrze, bo Shihai lubił dużo słuchać i pogłębiać wiedzę. Nie miał pojęcia kim był Hitler, ale z pewnością niedługo się dowie. Co raz bardziej czuł się zaintrygowany światem ludzi, jego różnorodnością i złożonością.

Mantikora zjadła dziwną fiolko pastylkę i poczuła przyjemny smak smacznej duszyo nutce pomarańczy. Crowley spojrzał na miejsce, w które Shihai kierował swój wzrok. Przerwał swój wywód na temat biografii Hitlera i jego pochodzenia. Mantikora dowiedziała się kim był Adolf i co takiego zrobił w dwudziestym wieku. Crowley twierdził, że żydowskiego pochodzenia było masa fullbringerów, bountów i nieczystych niszczycieli i to właśnie dlatego Hitler wywołał drugą wojnę światową w celu oczyszczeniu rasy. -Widzisz Hilter zabił masę moich rodaków. Nie mam mu tego za złe, byli słabi to zginęli. Ale podziwiam go za zaangażowanie i staranność, nie marnował niczego. A ten krzyż, należał do adolfa. Zdobyłem go podczas jego zabójstwa, lubię zbierać takie pamiątki po ofiarach. Niszczyciele formują przy jego pomoc łuk i strzelają strzałami energii. Nie docenił małego chłopca, pierwsze zabójstwa pamięta się do końca.- Mantikora zauważyła, jak uniósł się kącik ust mężczyzny. Następnie klasnął dwa razy w dłonie i pojawił się lokaj. -Dobrze Gaston zaprowadź naszego gościa, do piwnicy sprawdzimy co potrafi.- Lokaj skinął głową, i gestem ręki wskazał drogę pustemu.

Zdecydowanie te kapsułkę można było określić duchowym łakociem. Było bardzo smaczne, ale niestety nie niosło za sobą innych większych korzyści niż te smakowe. Ale również i to doceniał, biorąc pod uwagę jak podłym pożywieniem w smaku były inne hollowy, które do tej pory stanowiły podstawę jego diety.
Trzeba przyznać, że Hitler był niezłym gościem. To znaczy, był zły do szpiku kości, ale trzeba było mu przyznać, że twardo dążył do celu, który niemal osiągnął. Teraz z pewnością siedzi w piekle, chociaż kto wie co się dzieje z istotami zabitymi przez bounto.
- Pożarłeś go? - Zapytał wprost, bez jakiejkolwiek krępacji. Poza tym Ci quincy wydawali się niebezpieczni. O ile shinigamii byli szkoleni do walki na krótkim dystansie i posiadali te swoją magię, która mogła działać na dystans, to niszczyciele specjalizowali się w ataku z odległości. Dopóki nie wzrośnie w siłę to nawet nie ma co próbować, aby z takim stanąć w szranki.
Widać dzisiaj przygód nie było końca i miał przejść jakiś test. Nie bardzo wiedział czego mógł się spodziewać, ale z pewnością będzie zmuszony do walki. Po chwili ruszył za lokajem w stronę wspomnianej piwnicy.

-Tak był pierwszym i ostatnim człowiekiem, jakiego zjadłem żywce, że tak powiem. To jemu zawdzięczam te zmarszczki szarą cerę. Nasz rasa ma pewien problem, nie możemy wysysać dusz bezpośrednio z żyjących ciał. Gdy tak robimy nasze ciała bardzo drastycznie się starzeją, zwykle wystarczą trzy cztery takie posiłki, żebyś obrócili się w pył. Do zobaczenia później, pamiętaj grunt to szybka adaptacja.- Odwrócił się i udał w inną stronę nonszalanckim krokiem. Lokaj wprowadził mantikorę do piwnicy, aczkolwiek ciężko nazwać to piwnicą. Obszar było ogromny, otwarty a sklepienie znajdował się jakieś piętnaście metrów wyżej. Mantikora rozejrzała się i na horyzoncie nie ujrzała krańców tego terenu. Po chwili usłyszała donośne klepanie po mikrofonie i znajomy głos. -Raz, raz to już włączą? Twoim pierwszy zadaniem będzie zlokalizowaniu czterech atrapo dusz i przyniesieniu ich na to wzgórze. Ale uważaj, bo są tu też atrapy innych pustych. Powodzenia, a i nie karz mi za długo czekać. Czasami jestem strasznie niecierpliwy.- To był Crowley, który chyba bardzo dobrze się bawił, a przynajmniej takie wrażenie odniósł shihai. Teren był w większości otwarty tylko znajdowało się tam tylko jedno wielkiego wzniesienie i trochę lasów na północy oraz stare ruiny na południu. Mantikora musiała działać w miarę możliwości szybko, ponieważ wampir nie raczył podać dokładnego limitu czasowego.

Tak gwałtownych powikłań po zjedzeniu żywych się nie spodziewał, oczywiście jeśli to wszystko co mówił było prawdą. Z pewnością dawało mu to do myślenia, że faktycznie chyba nie powinien dobierać się do żywych osób, mimo że nie był przecież bounto, no ale skoro szkodzi to innym to czemu puści mieliby być wyjątkiem? Lepiej dmuchać na zimne, z pewnością jakoś sobie dietę zorganizuje.
Dotarli do piwnicy, a tak przynajmniej powinno być. Rozejrzał się po wielkim terenie, logika podpowiadała mu, że znajdują się na zupełnie innym, otwartym terenie z bezpośrednim, ukrytym wejściem do w posiadłości. Z drugiej strony doświadczenie nauczyło go, że nie można w stu procentach ufać logice. Ale w sumie to wszystko było teraz bez znaczenia, liczyło się to, że miał przed sobą zadanie do wykonania. Z ostatnich słów Aliestara można było się spodziewać, że nie będzie to zwykłe sprawdzenie jego możliwości bojowych, a sprawdzenie jego zdolności adaptacyjnych. Spodziewał się jakiś różnych zmiennych warunków czy przeciwników o zróżnicowanych umiejętnościach. Długo nie musiał na ten temat główkować bo usłyszał głos bounto, który przedstawił mu jego zadanie. Te było bardzo proste do zrozumienia, co do realizacji to pewnie niekoniecznie. Pierwszą rzeczą jaką musiał zrobić to zlokalizować te dusze. Ponadto miał trochę ograniczony czas na wykonanie tego zadania, więc równocześnie musiał zaznajomić się dokładniej z topografią terenu. Nie tracąc czasu, wyskoczył w powietrze wytężając swój wzrok. Starał się zlokalizować dusze, ale i imitacje hollowów. Jeśli znajdowały się na otwartym terenie to powinien szybko ich dostrzec. W innym przypadku podleci w stronę ruin, które będzie mógł również sondować z wysokości. Lasem zdecydował się zając później, poza tym będzie to też dobre miejsce do ewentualnego zgubienia pościgu. Wiedział, że powinien skupić się przede wszystkim na zdobyciu tych dusz, niż na walce z hollowami. Wiedział, że wytrzymałość nie była jego mocną stroną więc nie mógł sobie pozwolić aby walczyć ze wszystkimi przeciwnikami, których spotka na swojej drodze.

Mantikora nie tracąc czasu wzbiła się w powietrze i wytężyła wzrok zbierając dane o topografii i otoczeniu niczym militarny dron zwiadowczy. W trakcie tego lotu zwiadowczego poczuł dziwną energię w swoim brzuchu która rozeszła się po ciele i uśmierzyła ból sprawiony otarciami i nacięciami. Po chwili przestał odczuwać te łaskoczącą aurę, rany nie zaczęły ponownie piec czy dawać o sobie znać a on czuł się odrobinę lżejszy i szybszy. Nie wiadomo co spowodowało to zdarzenie, chociaż gdyby miał się doszukiwać. To było pewnie ten dziwny duchowy smakołyk? Na północy zauważył kilka ruchomych istot, nie mógł dokładnie sprecyzować co to, ale przypomniało małą grupę wilków albo kojotów pustych ma polowaniu. Kierowali się w stronę ruiny, podążając za czyimś tropem. Lecący stwór przemieszczał się szybciej niż jego oponenci w wyścigu po żarcie.
Zostawił ich daleko w tyle i zbliżył się do ruiny, w których zauważył, że coś, a raczej ktoś ukradkiem się przekrada. Po chwili obserwacji miał pewność, że jest to ludzka spreparowana dusza do zadania. Czworonogi był dobre kilka minut za nim, teraz musiał jedynie obmyślić strategie jak złapać kogoś, kto co chwile kryje się pod dachami i ruiny starych budynków.

PŻ i PR na full. +1 szybko i siła na stałe.

Jego rany w magiczny sposób zregenerowały się. Nie miał wątpliwości, że zasługą tego był ten smakołyk od sługi Aliestera. Wygląda na to, że czasami warto być dobrym zwierzątkiem.
Szybko udało mu się zlokalizować przeciwników, a dzięki nim cel swojego zadania. Ruiny okazały się o tyle upierdliwym miejscem, bo były na tyle dobrze zachowane, że było sporo zadaszeń, pod którymi ofiara mogła się ukryć. Miał parę minut przewagi nad watahą, więc musiał się uwinąć w tym czasie, wolał się z nimi nie konfrontować, dlatego musiał się sprężać. Nie było mu to na rękę, gdyż pośpiech jak wiadomo generuje błędy, no ale cóż zrobić. Przez chwilę krążył nad ruinami wyczekując ofiary, miał nadzieję, że ta wyjdzie za chwilę na jakąś wolniejszą przestrzeń, gdzie będzie mógł dopaść ją z powietrza. Jeśli po jakiś dwóch minutach nie nadarzy się okazja to najzwyczajniej w świecie będzie musiał pofatygować się po nią "z buta". Wyląduje za jakąś konstrukcją niedaleko duszy, za jej plecami. Zacznie się do niej zakradać by podejść jak najbliżej, jak przystało na kota, a następnie wystartować i powalić na ziemię. Raczej dusza nie była, aż tak delikatna więc nie powinien się martwić, że przypadkiem ją zabije.

Mantikora kręciła kółka jak sęp, nad przemieszczając się dusza, niestety dusza nie zamierzała wychodzić z mocno zabudowanego terenu i dalej trzymała się blisko zniszczonej infrastruktury. Pomimo faktu, że była to tylko sztuczna dusza, zostało całkiem dobrze zaprojektowana i nauczona odpowiedniego zachowania. Shihai został zmuszony do lądowania, jednak szybko znalazł odpowiednio miejsce i ukrył się zaraz a tunele, do którego wbiegła dusza. Przyczaił się jak na kota przystało tylne kończyny były całkowicie skurczne jak sprężyna. Przednimi tylko delikatnie się podpierał, ponieważ cały ciężar ciała został skierowany na dolną cześć ciała. Skrzydła były złożone i jak najbliżej przylegały do pleców. Gdy tylko dusza wybiegła z ciemnego tunelu, ciało mantikory zadziało niczym mechanizm zwalniający bełta z kuszy. Wystrzeliła przed siebie, przednimi kończynami oparł się o humanoida i całym impetem przycisnął ją do ziemi. Tak jak wywnioskował wcześniej dusza nie była delikatną porcelanową lalką i dziko wierzgała o życie, kopiąc i krzycząc. Shihai teraz musiał w jakiś sposób wydostać się z tych ruin uniknąć przeciwników i dostarczyć ją w wybrane miejsce.

Atak z zaskoczenia wyszedł mu bardzo sprawnie, więc należało się stąd zbierać. Powinien jeszcze mieć sporo czasu nim przybędzie tu wataha, ale lepiej nie obijać się za nadto, w końcu Aliester chciał żeby to przeprowadzić szybko. Trochę upierdliwym było transportowanie "żywej" duszy. Łatwiej by było ukręcić jej kark i donieść truchło, co prawda bounto nie sprecyzował w jakim ma być stanie, no ale lepiej dmuchać na zimne. Przyciskał przednią łapą, a raczej szponami, do ziemi duszę by ta przypadkiem mu nie uciekła. Unieruchamiał ją w ten sposób, że dociskał jej górną połowę ciała do podłoża by zrobić miejsce dla swojego ogona, którym owinie się wokół pasa. Potem pozostaje tylko wyjście z tego tunelu, a następnie wzniesienie się w powietrze i odtransportowanie jej na wskazane wzgórze. Gdyby przypadkiem dusza była na tyle ciężka, że będzie miał trudności ze wzniesieniem się w powietrze to będzie musiał wzmocnić swoje ciało przy pomocy reiatsu. Lecąc w stronę "zrzutu" będzie dalej skanować teren w nadziei, że uda mu się odnaleźć kolejny cel.

Mantikora musiała się nieźle natrudzić, aby wcielić w życie swój plan. Dusza wierzgała niczym wściekły byk, co rusz odrywając od podłoża różne części ciała. Raz omal prawie mu się nie wyrwała i nie uciekła. Jednak w końcu udało mu się owinąć jej ogon wokół pasa. Shiahiowi przypomniał się jeden fakt, o którym najwidoczniej wcześniej zapomniał. Gdy zabije się dusze jej cząsteczki reishi zaczynają się uwalniać i po kilku minutach nie pozostaje nic poza ubranie. Ciężko byłoby zebrać trzy zdobycze, jeżeli w międzyczasie inne by wyparowały. Pusty był dość poważnie obciążony, ale udało mu się wzbić w powietrze. Chociaż tempo wznoszenie i prędkość lotu pozostawiała wiele do życzenia. Lecą zauważył jakiś ruch w zaroślach, ale nie był w stanie określić czy to dusza a może wróg. Dotarł na wskazane miejsce i teraz musiała w jakiś sposób unieruchomić swoją ofiarę. W najbliższy otoczeniu był tylko kilka głazów i piach dookoła. Mantikora musiała użyć swojej tęgiej głowy i znaleźć rozwiązanie. Bo teraz już pamiętała, że martwa dusza Crowleyowi na nic się nie przyda. A skoro miał zostać jego dostawcą żywieniowy, dobrze by było aby nauczyć się pewnych sztuczek i przywoził ciepłe jedzenie.

Skubaniec mocno się rzucał, do tego stopnia, że Shihai rozważał zrzucenie go z wysokości aby go trochę "naprostować". Nie mniej udało mu się zauważyć jakiś ruch w zaroślach, wiec przynajmniej będzie wiedział od czego zacząć następny krok. Nawet jeśli nie była to dusza to niewykluczone, że wróg będzie jej również szukać.
W bólach dotarł na miejsce dostawy, lądując na miejscu od razu zaniepokoił się tym, że w zasadzie nie ma jak zabezpieczyć przesyłki. Wszędzie piach i głazy, jeśli zostawi tu duszę ot tak, ta z pewnością da w długą i od początku zacznie się syzyfowa praca. Musiał wymyślić w jaki sposób unieruchomić duszę. Prawdopodobnie to zadanie również było częścią testu. Na szczęście coś tam w głowie mu się klarowało. Pierwszą rzeczą jaką musiał zrobić to ogłuszyć oponenta. W takim wypadku tuż po lądowaniu łupnie łapą w jego głowę tak by go ogłuszyć, ale nie zabić. Z resztą Shihai nie był taki mocarzem aby jednym ciosem zabić. Następnym krokiem było unieruchomienie, niestety kończyny mantykora nie były przystosowane do robienia jakiś pętli czy innej wymagającej precyzji czynności. Wszakże mógłby rozebrać duszę i zrobić z jej ubrań więzy, którymi ją zwiąże, niestety nie był na tyle sprawny. W takim wypadku zaczął kopać w piasku. Miał nadzieję, że uda mu się wykopać sporych ilości dołek nim dokopie się do twardej skorupy, której jego kończyny nie dadzą rady sforsować. Następnie wrzuci dusze w ten dołek i zacznie przysypywać piachem tak by wystawała jedynie głowa.

Shihai pikując w dół uderzył głową duszy o twardo powierzchnie, usłyszą tępe płaski huk. Ale nic poza tym. A już raczej kilkukrotnie słyszą dźwięk łamiących się delikatnych kości duszy. A czaszka powinna wydać z siebie bardzo charakterystyczny dźwięk wybuchającego arbuza. Na czole zdobyczy pojawiły się duży bordowy siniak, a jego wzrok był nieobecny. Teraz mantikora mogła zabrać się do kopania. Początkowe warstwy nie były tak mocno zbite i w głównej mierzy była to ziemia bez kamieni. Po kwadransie ciężkie pracy wykopał dół na głębokość duszy, tak aby wystawał z niego głowa. Złapał delikatnie zębami za upranie i zaczął umieszczanie celu w dołku. W tym samym czasie, przysypując go piachem. Pomysł był dobry, ale niestety czasochłonny i meczący. Gdy mantikora skończyła robotę uklepała powierzchnie ziemi, aby ją utwardzić i utrudnić duszy ucieczkę. W pewnym momencie usłyszał dziwny kumkający odgłos, który zbliżał się do niego. Nie wiedział co to mogło być, ale nikt raczej nie zamieszkuje pustego wzniesienia, na którym nie było oznak zasiedlenia. Mieszaniec musiał szybko podjąć jakąś decyzje i pamiętać, że nikt mu nie zostawi posiłku zakopanego w ziemi, gdy odleci.

Ogłuszenie wyszło całkiem "zgrabnie". Tak samo wykopanie dołka i zasypanie w nim duszy. Aczkolwiek kosztowało go to więcej energii niż się spodziewał. Wizja wykopania jeszcze dwóch takich dołków na resztę celów, nie napawała optymizmem. Żeby było ciekawiej, usłyszał jakiegoś nieproszonego gościa. Liczył, że te wzgórze jest na tyle stromę, że nikt się tu nie wdrapie. To było o tyle problematyczne, że skoro udało się jednemu, to może również powieść się innym. Nie dość, że ma przechwycić cele, to jeszcze chronić już zdobyte i to wszystko samemu, było to cholernie upierdliwe. W każdym razie, póki co nie wznosił się w powietrze. Chciał złapać oddech i nieco odpocząć nim dojdzie do konfrontacji, poza tym przeciwnik z pewnością zauważyłby go w powietrzu. Schowa się czym prędzej za jakimś głazem, tak by zaatakować intruza z zaskoczenia nim ten dorwie się do uwięzionej duszy.

Mantikora rozejrzała się i znalazła po terenie i po chwili znalazła dwa większe głazy oparte o siebie. Które razem będą wystarczając do schowania się za nimi, skrzydlaty pusty wlazł za nie i wyczekiwał zbliżającego się zagrożenia. Z każdą minutą kumkanie było coraz głośniejsze, przeciwnik zbliżał się nieubłaganie, ale jego prędkość pozostawała wiele do życzenia. Shihaiowi w tym czasie udało się uspokoić oddech i czuł, że krew zaczyna się uspokajać w żyłach. W końcu z ukrycia usłyszał, jak przeciwnik znajdował się w promieniu pięciu metrów. Te odgłosy wybudziły i ocuciły sztuczną duszę. Która od razu zaczęła wrzeszczeć z przerażenia i machać głową na boki.
-Nie podchodź, ty z mutowana jaszczuru.- Krzyki na chwile ustały a dusza w akcie desperacji próbował słownie odegnać potwora. Przeciwnik mantikory nie był poruszony i zbliżał się coraz bliżej duszy, przy tym kumczą z radości. Mieszaniec miał przewagę, w końcu sztuczny pusty chyba nie zdawał sobie sprawy z jego obecności. Jednak musiał szybko podjąć jakoś akcje, jeżeli nie chciał, aby jego konto zostało zredukowane do zera.

Udało mu się skryć za głazami, a co więcej odsapnąć bo przeciwnik w ogóle się nie spieszył. Coraz wyraźniej słyszał zbliżającego się hollowa, aż w końcu usłyszał krzyki uwięzionej duszy. Dzięki czemu mógł całkiem nieźle określić, w którym miejscu się znajduje przybysz. Wiedział, że jest niemal obrócony do niego przodem, także gdyby wybiegł na niego to od razu by go zauważył. Należało nieco odwrócić jego uwagę by jak najpóźniej zorientował się w swojej sytuacji, o ile ten już nie zdawał sobie sprawy z jego obecności i tylko z nim pogrywał. Co wcale nie było takie niemożliwe bo słysząc, że dusza nazywa go jaszczurką mógł mieć pewne pojęcie jakie może posiadać umiejętności: np. wyczulony zmysł węchu dzięki rozdwojonemu językowi. Nie mniej, założył, że jednak ten nie zarejestrował jego obecności. Na dywersję Shihai postanowił wykorzystać kamień. Zamierzał pochwycić go łapą i cisnąć w swoją prawą stronę (na lewo od głazu znajdującego się dalej od jaszczurki). Pewnie wyjdzie mu to dość niezgrabnie zważywszy, że nie miał przeciwstawnych palców ale powinno się udać. Chciał zmusić przeciwnika do spojrzenia w tamtym kierunku. Wtedy wykorzysta okazję i wybiegnie z drugiej strony skały solidnie wzmocniony reiatsu (+7 szybkości,+1 siła), jego celem będzie grzbiet jaszczurki, najlepiej by było aby wgryzł się w jej kark i wbić się swoimi szponami w jego ciało. Miało to wyglądać jak atak drapieżnego ptaka na węża.

Mieszaniec analizował możliwości swojego przeciwnika, co było dość dziwne. Zwłaszcza że jedyne co o nim wiedział ot fakt, że kumka, udało mu się tu wspiąć i dusza nazwała zmutowany jaszczurem. Shihai jak na razie snuł tylko teorie, ale niestety musiał przejść do akcji. Jeżeli nie chciał, aby sztuczny kolega sprzątnął mu unieruchomiona zdobycz. Spróbował podnieść kamień, który za pierwszy razem po prostu wyślizgał mu się z łapy przy próbie rzutu. Na szczęście los mu sprzyjał i upadł na kupkę napowietrzanego piachu. Dzięki temu nie wydał z siebie praktycznie żadnego dźwięku. A przynajmniej Mantikora nie zauważyła żadnej zmiany w zachowaniu gada. Za drugi razem już doświadczony w trzymanie kamienia na łapie udało mu się poprawić wcześniejsze błędy i cisną kamienie. Który uderzył o jakieś kamienie po lewej, Shihai od razu usłyszą jak przeciwnik zaczął się obracać. Teraz to była jego okazja, wzmocnił swoje mięśnie energią duchową i wybiegł z drugiej strony. Niestety napastnik nie przemyślał tego w pełni, ponieważ używając swojej pełnej energii duchowej, dał znak o obecności swojej przeciwnikowi. Szybko naskoczył na niego i zatopił w jego barku i udzie swoje pazur. Niestety nie udało mu się wbić szczęk w sam kark. Przeciwnik natychmiastowo się przetoczył i wyślizgał z jego uścisku. Same pazury nie był wystarczające, do utrzymania jaszczura w bezruchu. Ale zostawiły mu osiem solidnych czerwony linii. Stali już twarzą w twarz i dzieliła ich przestrzeń czterech metrów.


-8 PR

Realizacja planu nie wyszła idealnie, ale nie było źle. Udało mu zranić jaszczura więc trzeba uznać to za sukces. Nie mniej oczekiwał, że uda mu się zrobić znacznie więcej przy wykorzystaniu takiej dawki reiatsu. Teraz na "spokojnie" mógł przyjrzeć się przeciwnikowi i ocenić jego możliwości, przynajmniej na podstawie samego wyglądu. Na pewno od razu uwagę zwracał ogon jaszczurki, który zaopatrzony był w groźnie wyglądającą kosę, z pewnością będzie trzeba się mocno mieć na baczności.
Shihai ryknął przeciągle, licząc że tym złamie nieco morale przeciwnika, w końcu walka psychologiczna to również bardzo ważny element pojedynków. Następnym posunięciem było rozłożenie skrzydeł i natychmiastowe machnięcie nimi w stronę jaszczurki. Chciał podmuchem wiatru wznieść pył i oślepić wroga. Następnie ruszy po łuku z lewej i znowu rzuci się na jego grzbiet chcąc zatopić swoje kły w jego karku.

Mantikora ryknęła głośno i przeciągle, niestety nie zauważyła jakiś większych zmian w zachowaniu czy posturze gada. Jedynie spojrzał na wielkiego kota, przekręcił głową na bok i zaczął wydawać z siebie dziwny dźwięk połączenie kumkania z rechotem. Shihai rozłożył swoje skrzydła i zaczął nimi wymachiwać wzbijąc drobiny kurzu i ziarenka piasku w powietrze. Udało mu się posłać kilka mocniejszych kłębów w stronę jaszczurki. Ale huraganem czy burzą piaskowym nie można tego nazwać. Przeszedł do drugiego etapu swojego planu i ruszył. W pewnym momencie zauważył ruch obrotowy w zasłonie i w ostatniej chwili uskoczył przed uzbrojonym ogonem gada. Gdy kurz opadł zobaczył, że agawa pomimo tego całego pyłu miała dalej otwarte oczy. Powieki w ogóle jej się nie poruszyły, Shihaia przez moment myślał, że ona nie korzysta ze wzroku, bo jakby inaczej powstrzymała odruch mrugnięcia w celu ochrony spojówki. Prawda wyszła na jaw kilka chwil później, agawa posiadła trzecia źrenice, która była kompletnie przezroczysta i chroniła oczy przed urazem. Plan był dobry, gdy tylko mieszaniec pooglądał Animal planet znałby bardziej fizjologie gadów. Dobrze, że przynajmniej w porę zauważył atak przebiegłego jaszczurki.

Skurczybyk miał kilka zdolności, które skutecznie kontrowały jego pomysły. Dodatkowo umiejętnie trzymał go na dystans swoim ogonem. Shihai musiał wyczuć jego zasięg ataku. Najwidoczniej nie uda mu się szybko załatwić przeciwnika i będzie musiał bardziej się postarać, a czas niestety uciekał. Nie chciał też forsować za dużo swoich zasobów reiatsu bo były dość ograniczone, a podejrzewał że na jednej konfrontacji dzisiaj się nie skończy. W każdym razie pora na styl walki jaki preferował, a mianowicie analizowanie jaszczurki. Póki co krążył wokół gada i coraz markował ataki, będąc gotowy do uniku w przypadku kontrataku hollowa. W ten sposób starał się wyczuć dystans i refleks jaszczurki. Póki co niezbyt spektakularnie zapowiadał się ten pojedynek.

Mantikora postanowiła zatańczyć tango z jaszczurką. Oboje zaczęli krążyć dookoła, wyglądało to dość komicznie. Tak jakby dzieci ganiały się wokół okrągłego stołu. W końcu Shihai postanowił wykonać kilka zmyłkowych ataków w celu wybadania jaszczurki. Gad wykonywał minimalne wzdrygnięcia i poruszenia. Ale również wykonywał kontrataki, których ledwo udawało się unikać kociemu pustemu. Mantikora zauważyła, że jaszczur nie musi wykonywać dużych ruchów ciałem, aby wykonać atak ogonem. Dodatkowo owy ogon wydawał się wydłużać i skracać. Tak jakby ogon zachowywał się, jak ręką i można nim swobodnie manewrować. Nie udało mu się jak na razie wypatrzeć słabości albo pewnych odsłonięć do ataku. Musiał jakoś zmusić gada do ukazania słabości albo czułych punktów.  Inaczej ta walka mogła potrwać wieczność, ponieważ nikt z nich nie wysilał się zbyt mocno podczas ataków.

Wydłużający się ogon jaszczurki faktycznie był upierdliwy i bardzo utrudniał wyczucie dystansu, jednak gad nie mógł zwiększać jego długości w nieskończoność. Była to praktycznie jedyna broń i przeszkoda, która stała mu na drodze do zwycięstwa. Musiał podjąć ryzyko, nawet jeśli zostanie raniony tym ostrzem. Musiał znowu ruszyć do ataku. Pierwszy atak ponownie zamarkuje, by zmusić przeciwnika do ruchu ogonem. W między czasie znowu wzmocni się reiatsu (+3 szybkość). Wtedy wykona szybki zwrot w lewą bądź prawą stronę aby uniknąć ataku, a następnie od razu ruszy z kontratakiem. Chciał wbić swoje szpony w dolną część grzbietu jaszczurki (tą mniej szlachetną) i zanurzyć swoje zęby przy podstawie ogona. W pogotowiu miał swój ogon, którym w razie czego będzie chciał zbić ewentualny atak jego ogonem. Istna szermierka przedłużeniami ciała.

Dusza, która przez cały czas wrzeszczała, w końcu ucichła. Najwidoczniej ponownie straciła przytomność albo zdarła gardło. Shihai przygotował strategie, postanowił zaryzykować i zbliży się do przeciwnika. Zamarkował atak jaszczurką chwyciła przynętę i przystąpiła do ataku. Machnęła swoim uzbrojonym ogonem w przerośniętego kota. Gdyby mieszaniec nie nie przyspieszył swoich ruchów. Właśnie miałby w bite ostrze w sam środek kręgosłupa. Shihai wykonał unik w bok, a ogon tylko delikatnie drasnął go po lewej stronie i wbił się w powierzchnię. Mantikora nie zwlekała ani sekundy od razu rzuciła się na jaszczura wbiła mu szpony w dolną część kręgosłupa, paszcza chwyciła początek ogony. Można powiedzieć, że plan bystrego pustaka powiódł się bez większych problemów. Trzymał przeciwnika w szachu, ale gad nie zamierzał tak łatwo się podać. Wierzgał stara się zrzucić pseudo lwa z siebie przyczyn dalej szarpał się z zaklinowany ogonem. Skrzydlaty potwór czuł, że ruchu jego przeciwnika były coraz wolniejsze i bardziej ociężałe, chyba już nie wiele pary zostało kumkającemu stworowi.

-3PR

Ryzyko się opłaciło bo w tej chwili Shihai przejął całkowicie inicjatywę i to on rozdawał karty. Czuł, że gad powoli słabnie, nie miał jednak zamiaru odpuszczać. Mogło to być przecież zamierzone zagranie aby uśpić jego czujność. Wzmocnił się kolejną porcją reiatsu (+3 siła) aby jeszcze mocniej zacisnąć szczękę  na ogonie jaszczurki, co jakiś czas szarpiąc głową by pogłębić jeszcze bardziej dotkliwą ranę. W międzyczasie zaprze się tylnymi łapami i spróbuję przewrócić gada na bok, by ten tracąc podłoże pod nogami stracił możliwość wierzgania.

Gdy Shihai zagłębiał się w tkankach sztucznego pustego. Czuł tak jakby właśnie zagryzał jakaś gumowa breje, bez smaku. Mięso pustych nigdy nie było zbyt smaczne, ale teraz mógł śmiało powiedzieć, że podróbki nie nadają się do spożycia. Krew zaczynała coraz obficiej wyciekać z rany. W końcu mantikora wzmocniła, swoje mięśnie zaparła się i zaczął unosić pysk do góry obracają go wraz z jaszczurką. Gad dalej się wierzgał i kopnął lwa w pysk, ale to nic nie przeszkodziła mu w kontynuacji planu. W końcu, kiedy przeciwnik był w powietrzu Shihai usłyszą jak coś pęka. Sekund później w paszczy trzymał tylko urwany ogon, a reszta leżała nieruchomo na piasku. Usłyszał, jakby coś się otworzyły w głowie jaszczurki i wypadło z niej. Po pokonaniu przeciwnika mantikora nie wyczuła innego zagrożenia, ani nie usłyszała.

-3PR

Gad w końcu padł. Ku jego niezadowoleniu Shihai, w międzyczasie przekonał się że jaszczurka nie nadaje się do spożycia. Liczył na to, że jednak będzie mógł się nim posilić i nieco zregenerować reiatsu, które wykorzystał na jego zabicie. No nic, musiał obejść się smakiem. Przynajmniej w czasie tej walki nie otrzymał praktycznie żadnych obrażeń i w dobrej formie mógł ruszyć ku kolejnym wyzwaniom. Nim jednak zdecydował się wyruszyć, chciał sprawdzić co takiego wypadło z głowy jaszczurki. Nie mógł ukryć, że to go zaciekawiło. Gdy zaspokoi swoją ciekawość to dosłownie chwilę odsapnie i wyruszy ponownie na poszukiwanie dusz. Tradycyjnie odbędzie się to drogą powietrzną. Tym razem skieruje się na północ w stronę lasów, starając się coś dojrzeć z góry o ile drzewa nie rosną zbyt gęsto.

Mantikora zobaczyła dwie takie same niebieskie świecące pastylki którymi uraczył go wcześniej lokaj. Najwidoczniej Crowley zadbał, aby warunki były jak najlepiej odwzorowane. A że nie da się stworzyć zmodyfikowanego pustego to sztuczny dostał coś co ma rekompensować brak możliwości zjedzenia. Shihai przysiadł sobie oraz zaczął uspokajać oddech i relaksować mięśnie. Po krótkiej przerwie wyruszył kontynuować swoje podboje. Wzbił się w powietrze i poleciła nad las w którym wcześniej zauważył jakiś ruch. Niestety nigdzie nie dostrzegł żadnych ruchów. Także ilustrowaniem terenu z powietrza nie miało sensu. Ponieważ kompletnie nie widział nic przez gęste korony drzew. A na otwartym terenie brak poruszenia. Jedyne co po kilkuminutowym korcie dostrzegł to ślady stóp. Nie był mistrzem łowiectwa, ale był prawie pewny, że są to ludzie odciski. Obniżył pułap i usłyszał  nieregularne poruszenie liści, na zachodzie jakby coś biegło albo uciekało.

Shihai już myślał, że z posiłku nici, a tu jednak coś mu się ostało. Nie myśląc długo zjadł jedną kapsułkę, a drugą pozostawił na później, licząc że się nie rozpadnie przez ten czas nim wróci z powrotem na wzgórze. Po szybkim posiłku ruszył w drogę.
Niestety las był na tyle gęsty, że wypatrywanie duszy w takich warunkach było jak szukanie igły w stogu siana. Udało mu się jednak dostrzec ślady. Także był zadowolony, że ma jakiś kolejny punkt zaczepienia. Nie marnując czasu, wylądował i zaczął podążać za odciskami stóp, a potem za dźwiękiem szeleszczących liści. Co jakiś czas badał teren, czy ktoś przypadkiem na niego czyha. Musiał cały czas uważać, bo w tak gęstym lesie nie trudno się ukryć i przyczaić na nieświadomą ofiarę.