Posiadłość Aliestera Crowleya

Mantikora pożarła łapczywie duchowe cukierka. Który mocno za chrupał jej między zębami. Drugiego zostawiła sobie na później. Jedynie by powiedzieli, że wybiega trochę za daleko w przyszłość, a drudzy, że to bardzo roztropne zachowanie. Duży kot podążał śladami pieszo, stawiał ciche kroki i wypatrywała zasadzki. Po kilku minutowym skradaniu się dźwięk szeleszczenia zdawał się nasilać. Co więcej, miał przeczucie jakby coś biegło w jego stronę, dlatego szybko odbił w bok i schował się w gęstym krzaku. Na szczęście dla łowcy nie był to krzew róży a jakieś azalie z żółtymi kwiatkami. Kilka sekund później zobaczył biegnąca dusze, która ewidentnie była spanikowana. Teraz miał pewność, że przed czymś uciekła, nasuwała się pytanie, przed czym ucieka. Na odpowiedź nie musiał długo czekać, usłyszał bardzo głośne kroki i poczuł drgania ziemi oraz zobaczył poruszenie w koronie drzew i gałęzi. Nie widział jeszcze co to za kreatura, ale wielkościach dorównywała przynajmniej słoniowi. Dodatkowo mantikora poczuła nieprzyjemna mrowienie i odrętwienie kończyn. Energia tej istoty przewyższała siłę mieszańca. Instynkt podpowiadał shihaiowi, aby brak nogi za pas jak najszybciej. Ale ciągle pozostawała kwestia zebrania tych trzech dusz.

+14Pr

Troszkę czasu mu zajęło wyśledzenie zdobyczy, ale musiało to tyle trwać jeśli nie chciał zostać zauważony. W pewnej chwili coś zaczęło jednak zmierzać w jego kierunku więc ratował się skokiem w krzaczory. Szybko zorientował się, że to dusza. Jednak miała ona towarzystwo i to nie byle jakie. Był to jakiś kolos, którego nadejście zwiastowała wręcz drżąca ziemia. Ponadto czuł znaczną różnicę w poziomie reiatsu między nimi. Gdyby nie zadanie to bez skrupułów zabrałby nogi za pas i poszedł w długą. Jednak musiał chociaż spróbować, nie oczekiwał cudów, ale ruszył w pogoń za duszą. Chciał pochwycić uciekiniera swoim ogonem owijając go wokół pasa duszy. Wiedział, że będzie musiał poprawić swoją siłę, aby dalej utrzymać tempo biegu z balastem. Także wzmocniony reiatsu (+6 siła, + 2 szybkość) pobiegnie ile sił w nogach w miejsce, gdzie drzewa rosły rzadziej i tam dalej wzmacniając swoje ciało reiatsu (+6 siła) mocnymi ruchami skrzydeł będzie starał się jak najszybciej wznieść w powietrze. Istna partyzancka akcja. Gdy jednak będzie zbyt gorąco to będzie musiał zostawić duszę i samemu ratować skórę.

Shihai podjął desperacka, ale odważna próbuje pochwycenia duszy. Przed spotkaniem z Goliatem, dusza nie poruszała się zbyt szybko. Mantikora wyruszyła za zdobyczą, wzmocniła swoje ciało i tym razem nie przejmował skradaniem. Ruszyła z pełną prędkością już po kilku sekundach dopadła duszę i chwyciła ją ogonem wokòł pasa. Odstępy między drganiami stały się krótsze, a drzewa zaczął trzaskać i przewracać się. Najwidoczniej obecność lwa już nie była tajemnicą, a duży napastnik stał się bardziej żwawy. Mieszaniec nerwowo ruszył przed siebie, biegnąc ile sił w nogach. Ale cały czas czuł oddech na karku i nie był to oddech duszy a przerośniętego monstrum, które czaiło się w lesie. Jego serce biło coraz mocniej, a oddech stawał się coraz płytszy. Sprawę nie ułatwiała ciągle szarpiąca się dusza. Przez moment nawet pomyślał o porzuceniu zdobyczy, ale z kolejnym susem zobaczył rozrzedzona listowie, przez które mógł przelecieć. W ostatnie chwili wzbił się w powietrzu, a za sobą już słyszała spaniem. W trakcie lotu usłyszał jak coś przeleciało obok niego, byli to średniej wielkości drzewo o średnicy trzydziestu centymetrów pnia obrane z gałęzi. Spojrzał za siebie i zobaczył jak wielką maksa oraz ręce ruszają się na tle drzew, wyrywając kolejne. Prędkość, z jaką wznosił się pusty, nie była imponująca, tak samo prędkość zostawała wiele do życzenia najpewniej było to spowodowane żywym balastem, który wierzgał.

-14PR

Sam nie wierzył, że pierwsza część planu mu się powiodła i teraz leciał w przestworzach w stronę wzgórza. Gdyby hollowy się wypróżniały to pewnie zrobiłby pod siebie, bo robiło się już naprawdę gorąco...
Myślał, że już najgorsze za nim, dopóki nie śmignęło koło niego drzewo. Ten wielki skurwiel bawił się w oszczepnika, chociaż Shihai nie miał pojęcia kto to taki. Nie mniej, znowu serducho zaczęło mu mocniej bić, musiał szybko się stąd wynosić jeśli nie chciał zostać trafionym, którymś z pniaków.
- Przestań wierzgać, jeśli nie chcesz żeby tamto bydle Cię pożarło.- warknął na rzucającą się dusze. Jeśli ta nie usłucha, to zaciśnie ogon na jej pasie by zabrać jej oddech, a tym samym siły do szamotania. Miał nadzieję, że w ten czy inny sposób uspokoi atrapę i będzie mógł spokojnie lecieć. Nie marnując sił na użeranie się z ofiarą. Wzmocni się kolejną dawką reiatsu (+2 siła) aby szybciej wznieść  się jak najwyżej. Docelowo potem pewnie zapikuje w dól pod katem 45 stopni, aby nabrać szybko prędkości, a następnie wyrówna lot i oddali się od zagrożenia.

Pusty próbował przemówić duszy do rozumu, ale ona właśnie była w duży szoku albo miała lekko wysokości. Zresztą jak można zachować spokój, kiedy dwa potwory chcą Cię zejść. A jeden jest na tyle bezczelny, że jeszcze mówi tak jakby sam nie chciał jej zejść. Shihai nie wiedział, czy ta atrapa go rozumiem. Jednak po chwili tak jakby się uspokoiła i przycichła. By nagle zacząć jeszcze mocniej się wyrywać i wierzgać.
-Tak, bo ty mnie nie pożresz! To tak jakby uwierzyć alkoholikowi, że nie pił a gwałcicielowi, że nie zgwałci!-Krzyczała, a w międzyczasie przeleciał kolejny konar obok nich. Tym razem ten był jeszcze bliżej, chyba goliat nabierał w prawy. Mantikora wzmocniła swój uścisk na brzuchu ofiary i po kilkunastu sekundach miał już z nią spokój, ponieważ straciła przytomność z powodu zapowietrzenia. Shihai zaczął machać mocniej skrzydłami, dodatkowo wzmocnił je niewielka porcja energii duchowej. Latający pusty zobaczył jak gigant znowu cisnął, kolejny prowizorycznym oszczepem. Jednak tym razem pocisk już nie był w stanie go minąć czy przelecieć obok i po prostu wytrącił prędkość i spadł za nim dotarł do celu. Mantikora teraz spokojniej doleciała do wzgórza, na którym wylądowała wcześniej.

-2PR

Nie miał zamiaru więcej dyskutować z duszą także dobrze, że uległa jego naciskom i straciła przytomność. Jednak cały czas czuł się zagrożony, tym bardziej, że kolejny pień przeleciał już bliżej nich. To go jeszcze bardziej zmotywowało do ciężkiej pracy i przy kolejnym pocisku był poza jego zasięgiem. Ciśnienie trochę z niego zeszło, ale nie mógł dalej tracić czujności. Dolatując na wzgórze upewnił się wcześniej czy nikogo tam nie ma i czy wcześniejsza ofiara dalej jest na swoim miejscu. Potem wyląduje i sprawdzi czy cukierek również został nietknięty. Jeśli był na swoim miejscu to od razu go zje. Jeśli okolica będzie "czysta" to zabierze się do roboty. Odłoży ofiarę obok (o ile ta dalej była nieprzytomna, jeśli nie to będzie trzeba ją znowu ogłuszyć. I zacznie kopać dla niej dołek cały czas mając ją w zasięgu wzroku, na wypadek gdyby się przebudziła i chciała uciec.

Shihai, zanim wylądował, sprawdził dokładnie teren z góry i bezpiecznie wylądował. Pierwsza ofiara dalej była tam, gdzie ja zostawił. Cukierek też nigdzie sobie nie poszedł, więc pustak od razu zabrał się za konsumpcje. Ten cukierek był bardziej ciągnący się niczym krówka. Dusza nie obudziła się, a ten mógł rozpocząć swoją pracę wykopaliskowe. Wykopanie dołu zajęło mu mniej więcej tyle samo czasu co za pierwszym razem i również zmęczył się przy tym tak samo. Umieszczenie dyszy poszło równie sprawnie w dole, przysypał, poklepał i zdobycz była unieruchomiona. Już prawie miał komplet, potrzebował tylko ostatniej sztuki. Do tej pory sprawdził już trzy kierunki, więc pozostał mu już tylko jeden miejsce do sprawdzenia. W Shihai to zdał sobie sprawę, że nawet nie zapytał Alistera jak ma go powiadomić, kiedy skończy robotę. Chociaż skoro nikt go nie poinformował o tym. To najwidoczniej, nie musiał się tym martwić. Przysiadł sobie i odpoczął, dodatkowe w trakcie relaksu poczuł ponownie łaskocząca aurę w żołądku. Jego zapasy energii odnowiły, a nawet poczuł się odrobinę silniejszy.




+16PR +1 Reiatsu stałe +1 szybkości i siła tymczasowe

Wszystko na razie szło zadziwiająco dobrze, także póki co o wynik testu był spokojny. Pozostał mu również ostatni dołek do wykopania, co też podniosło jego morale bo trochę było to męczące. Po sprowadzeniu tutaj tych dwóch dusz, zdał sobie sprawę, że jeszcze sporo musi się wzmocnić, jeśli ma efektywnie dostarczać "przesyłki" Aliesterowi. Przetransportowanie duszy z punktu A do punktu B nie mogło go kosztować tyle wysiłku. Tutaj dochodziło do tego, że musiał praktycznie cały czas wzmacniać się swoją energią duchową. To nie była komfortowa sytuacja, bo w ten sposób będzie tylko zwracać na siebie uwagę, a tego chciałby w czasie transportu uniknąć. Po krótkich przemyśleniach i odpoczynku przyszła pora, aby wybrać się w ostatnie miejsce. Był posilony, zregenerowany, a nawet wzmocniony. Więc morale miał naprawdę wysokie. Nie czekając dłużej, wzniósł się po raz kolejny w powietrze i ruszył na poszukiwania ostatniej duszy. W międzyczasie dotarło do niego, że Aliester nie poinformował go w jaki sposób ma oznajmić zakończenie zadania. Aczkolwiek skoro mógł do niego przemówić w taki sposób, że Shihai nawet go nie widział, to kto wie czy go w jakiś sposób cały czas nie obserwuje i na bieżąco nie śledzi postępów jego wysiłków? Z resztą nie było to teraz ważne, musiał się skoncentrować na ostatnim celu.

Z wysokimi morałami i jeszcze większymi ambicjami wyruszył na ostatnie polowanie. Wzbił się w powietrze i pognał do ostatniego obszaru, którego jeszcze nie zbadał. Teren ten było wyjątkowo otwarty i bez miejsc, w których mogłaby ukryć się dusza. W oddali mantikora zobaczyła, jak jakieś ciemne plamki ruszają się na żółtym piasku. Gdy podleciał znaczniej bliżej, to ujrzał jak ośmiornicowy hołek trzymał w uścisku duszę, a pozostałymi mackami walczył z trzema kojotowymi atrapami. Walka wyglądało na dość wyrównana, przyczyn bardziej przypomniało to przepychanki przedszkolaków. Niby podchodziły, ale odsuwały się błyskawicznie od macek. Najwidoczniej wiedziały o różnicy w sile. Jednej strony Shihai mógł poczekać, z drugiej strony ta sytuacja mogła się ciągnąć godzinami. A on nie znał swoje limitu czasowego dodatkowe, jeżeli zleceniodawca obserwował go. To mógłby być niezadowolony, z takiej ślamazarnego podejścia.

Kolejny raz bardzo sprawnie udało mu się namierzyć następną duszę. Aczkolwiek jego entuzjazm trochę opadł, gdy zobaczył z czym przyjdzie mu się mierzyć. Wielka ośmiornica wydawała się najbardziej kłopotliwa. Nie dość, że była duża to jeszcze posiadała 8 długich macek. W pierwszej chwili nie miał żadnego pomysłu jakby ją podejść. Wiedział, że jeśli zrobi to nierozważnie to jego test może zakończyć się przedwcześnie śmiercią. Gdyby miał tylko coś ostrego, dzięki czemu mógłby szybko odciąć jedną z macek. Znowu by zabawił się w partyzanta, w szybki atak i ucieczkę z pakunkiem jak parę minut wcześniej. Tak to musiał teraz mocno kombinować. Pewnym było natomiast to, że nie może czekać aż ośmiornica i kojoty skończą walkę, w przypadku zwycięstwa bezkręgowca, sam raczej by sobie z nią nie poradził, także musiał pomóc czteronożnym "przyjaciołom". Mógłby nawet wziąć jakiś większy kamień i zrzucić go na przeciwnika z góry, ale nic nie widział w okolicy no i pewne zauważyliby go gdyby wylądował. Chwilę zawisł w powietrzu nad nimi i analizował sytuację. Upewnił się, żeby przypadkiem nie rzucić na nich swojego cienia lub w ich okolicy, aby nie zaalarmować o swojej obecności. Ośmiornica miała 8 macek, 4 z nich były zajęte. Także musiał jakoś poradzić sobie z pozostałymi czterema. To dalej było sporo kłopotów. Zastanawiał się co by tu zrobić, musiał wykorzystać element zaskoczenia i wbić się tam zdecydowanie. Obserwował schemat ataków kojotów i jak przy tym zachowywała się ośmiornica. Musiał znaleźć lukę, kiedy jej głowa będzie odsłonięta. Raczej nie powinna spodziewać się ataku z góry, także nie powinno być to tak trudne. Aczkolwiek to co planował było bardzo ryzykowne, no ale jeśli się powiedzie to powinien praktycznie załatwić to jednym ciosem. Wzniósł się najwyżej, na ile pozwoliła mu kubatura tego miejsca i czekał na okazje. Czekał na powtarzający się schemat ataku kojotów, aby zgrać się z nimi tak, aby zaatakować równocześnie. Wtedy zacznie pikować niemal pionowo w dół tak aby zwalić się pomiędzy mackami, na łeb ośmiornicy. Tym razem nie wzmocni się reiatsu, nie zrobi tego błędu co wcześniej, gdy przed samym atakiem zaalarmował przeciwnika swoją energią duchową. Gdyby będzie na głowie bezkręgowca, wbije jej w łeb swoje żądło i wystrzeli kwasem (w sumie 18 PR). Potem tylko pozostało pozwolić kojotom pożreć ośmiornicę, a samemu przechwycić dusze i ewakuować się w powietrzu z tamtego miejsca jak najszybciej, z pomocą reiatsu (+6 siła, 2+ szybkość).

Mantikora najpierw uważnie przyjrzała się ruchom kojotów i zachowaniu ośmiornicy. W końcu w walce każdy używa jakiegoś wzoru lub schematu ataku. Dlatego odwieczni rywale albo partnerzy często przewidują ruchy, zanim druga osoba to zrobi. Skupienie wzroku na czterech istotach nie było zbyt proste. Jednak dzięki widokowi z góry i ich bliskiej pozycji, Shihai mógł mniej więcej obserwować ich zachowanie. Po dłuższej chwili już wiedział jak wzór stosują kojoty i jak wygląda ich kolejka ataku. Ośmiornica cały czas próbowała trafić, czworonogi używając najbliższych macek, a pozostałe trzymała w pogotowiu. Latający lew przeszedł do realizacji swojego planu, nabrał maksymalnej wysokości i zaczął pikować w dół. Mknął do głowy ośmiorzędowego bandyty niczym strzałą wystrzelona z łuku. Przeleciał między mackami i uderzył z wielkim impetem w wielki balon. Poczuł nieprzyjemne kucie w stawach i mrowienie w mięśniach, dzięki miękkiej budowie ciała ośmiornicy. Shihai nie dowiedział się, co czuje komara roztrzaskujący się na szybie. Po ciele głowonoga przeleciała fala uderzeniowa, a jego tkanki zaczął zachowywać się jak wzburzone łóżko wodne. Kojoty pochwyciły jedną z macek i zaczęły nią szarpać. Lew, nie marnował okazji i przystąpił do kontynuowania planu. W bił swój skorpionowy ogon w przeciwnika i podał mu dużą ilość kwasu. Shihai usłyszał jak  rana zaczęła głośno syczeć i skwierczeć. Niestety ośmiornica jeszcze dychała i zaczynała się dziko miotać trzymając dusze w uścisku.
-10PŻ -18PR

Wszystko poszło zgodnie z planem, aczkolwiek wynik był inny niż oczekiwał. Poczuł, że jego stawy dostały w kość po przeciążeniach wynikających z wręcz swobodnego spadania. No i ośmiornica mimo, że dostała pokaźną dawkę kwasu bezpośrednio w głowę to dalej się miotała. Być może wymagało to nieco więcej czasu aby spenetrować głowę, albo faktycznie nie było to śmiertelne uderzenie. Na szczęście kojoty również spełniły swoje zadanie i chwyciły jedną z macek, absorbując jeszcze bardziej uwagę przeciwnika. Niestety ten dzielnie trzymał w ucisku duszę. Musiał szybko działać, jeśli nie chciał zmarnować swojej szansy. Wstrzyknął czym prędzej kolejną dawkę kwasu w głowę (10PR), a potem wyskoczył na mackę, która trzymała duszę by być gotowym do jej przechwycenia i odwrotu. Jeśli po kolejnej porcji kwasu ośmiornica dalej nie zwolni ucisku to Shihai będzie musiał bardziej bezpośrednio zająć się macką. Wbije w nią żądło i wystrzeli znowu kwasem (10PR), tak by rozpuścić i skrócić jej ramię wraz z duszą, być może będzie musiał jeszcze użyć siły, żeby wyszarpnąć kończynę. Potem zgodnie z wcześniejszymi założeniami przejmie cel i wzmocniony reiatsu (+6 siła, +2 szybkość) poleci czym prędzej w stronę wzgórza.

Mieszaniec niezadowolony z efektów podał przeciwnikowi kolejną dawkę kwasu. Tym razem z ranny zaczęła się sączyć dziwna czarna bulgocząca breja. Jednak tak jak w przypadku wcześniejszego ataku macka dalej trzymała zdobycz, a nawet zacisnął się jeszcze bardziej. Co spowodowało, że zmodyfikowana dusza jęknęła z bólu i zapowietrzyła się. Shihai w ostatniej chwili uskoczył przed atakiem macki, który miał go rozgnieść niczym denerwującego komara. Wskoczył na kończynę i ledwo zachował równowagę. Macka nie należała do najszerszych dróg, ale była wystarczająco, aby po niej przejść. Mantikora wprowadziła kolejny krok swojego planu, głowa ewidentnie była za dużo na tak niewielką ilość kwasu. Jednak znaczniej mniejsza węższa macka, mogła szybciej podać się korazji. Wbił swoje żądło bliżej duszy i wpuścił silnie żrący kwas, tym razem już widział jak substancja zaczyna roztapiać tkanki i tak jakby odrywać się od reszty. Nie musiał długo czekać, ponieważ po kilkunastu sekundach balansowania na ruchomej kończynie zobaczył spadając dusze w dół. Shihai rzucił się za nią i razem spotkali się na dole otoczeni przez walczących pustych. Chwycił ją za jej ubrania zębiskami i pognał przed siebie. Jednak to nie był koniec zmagań dwa kojoty pognały za nim. Nie był zbyt szybkie, ale mantikora właśnie ciągnęła po ziemi człowieka. Dlatego, też nie osiągała pełnej prędkości, niczym statek z rzuconą kotwicą i postawionymi żaglami. Zatrzymała się na chwile, aby poprawić chwyt i machając zamaszyście skrzydłami odleciała w stronę góry.
-28 PR

Shihai już zwątpił w to, że uda mu się zabić te ośmiornicę. Trochę optymizmu dodała mu ta wylewająca się czarna breja. Nie miał jednak czasu aby dłużej czekać na wynik swoich działań, poza tym nie mógł zbyt długo znajdować się w jednym miejscu. O słuszności swoich przemyśleń przekonał się po chwili, gdy udało mu się umknąć przed atakiem macki. Z kocią zwinnością, mimo że trochę niepewnie balansował na macce, a potem po skutecznym jej skróceniu przechwycił duszę. Teraz jego współpraca z kojotami się zakończyła, z czego i oni zdawali sobie sprawę bo od razu dwa z nich ruszyły za nim w pościg. Udało mu się jednak pomyślnie wznieść w powietrze. Powinien być bezpieczny, ale lepiej nigdy nie tracić czujności. Dusza też nie wierzgała, także również łatwiej było mu już lecieć w powietrzu nawet bez wzmacniania swojego ciała. Miał tylko nadzieje, że te kojoty zrezygnują z pościgu i nie będą za nim biec aż do wzgórza.

Powrót mantikory na wzgórze przebiegał bez przeszkód i niespodziewanych zwrotów akcji. Kojoty, które na początku za nim podążały, z każdą sekundą stawał się coraz mniejszą kropka. Aż Shihai nie mógł ich zobaczyć, a wszystko stało się jednokolorową rozmazaną plamą. Jednak na wzgórzu pusty zauważył jakiś ruch. W pierwszej myśli przyszło mu do głowy, że dusze się właśnie jakimś cudem wydostały się z uwięzi. W drugiej, że ktoś dobiera się do jego zapasów i jak się nie pośpieszy to zaraz dowie się co czuje wysiadująca jajka orlica, która poleciała zapolować zostawiając bezbronnej nienarodzone pisklaki. Jednak im bardziej się zbliżał, zaczął dostrzegać humanoidalne dobrze znane mu kształty i ubranie. To był Crowley, który rozsiał się wygodnie na fotelu i trzymał nogę na nodze. W jednym ręku trzymał kieszonkowy zegarek, a w drugiej kieliszek niebieskiego mieniącego się płynu. Kiedy mantikora wylądowała, mężczyzna zamknął zegarek i zabrał głos.
-Czterdzieści pięć minut i szesnaście sekund. Dokładnie tyle czasu, zabrało Ci zebranie tych trzech dusz. Nie był to najszybszy czas, ale przynajmniej dusze nie są zbyt mocno poobijane, a i ty nie wyglądasz na poważnie rannego. Co prawda widzę, że mocno się zmęczyłeś.- Kiedy Aliestri o tym wspomniał, Shihai faktycznie poczuł mocno fale zmęczenia. Ciało pomimo drobnych urazów miało się dobrze, ale energia duchowa mantikory znajdowała się na wykończeniu. -No dobrze, nie będę dłużej przeciągnął. Osobiście podobał mi się twój występ. Jednakże musi coś zrobić z twoją siłą. Inteligenci czy opanowania Ci nie brakuje, ale samym mózgiem i zimną krwią nie wygrasz starć z silniejszymi pustymi, z którymi przyjdzie Ci się mierzyć podczas polowań. A ja nie chciałbym stracić inwestycji, która w Ciebie włożyłem. - Mężczyzna pstryknął palcami i z czaszek sztucznych dusz wypadły po jednym zielonym, świecącym, okrągłym cukierku. - Częstuj się, to na dzisiaj koniec prób. Jeżeli niczego ode mnie nie chcesz Gaston wskaże Ci Twoją noclegownię. A jutro zaczniesz dla mnie zarabiać.- Przyłożył kielich du ust i pociągnął z niego powolnego długiego łyka.

Kojoty nie dał rady dotrzymać mu "kroku" i szybko zaczęły niknąć w oddali. Natomiast ze wzgórza zaczął dostrzegać coraz więcej kształtów. Trochę nie tym zaniepokoił, ale gdy był dostatecznie blisko by móc rozpoznać gości to odetchnął z ulgą. Czekał na niego Aliester z jego lokajem, jak mu było- chyba Gaston? W każdym razie widząc te dwójkę mógł praktycznie zupełnie się odprężyć i bezpiecznie wylądować. Zaraz po tym poczuł solidne zmęczenie. Zużył sporo energii duchowej i to zebrało od razu swoje żniwo, gdy tylko adrenalina przestała działać. No ale poza tym praktycznie nic mu nie dolegało, był zadowolony z tego jak mu poszło. Wydawało mu się, że na jego obecne umiejętności lepiej pójść mu nie mogło. Nie przywiązywał za bardzo uwagi do czasu w jakim wypełnił zadanie. Wiedział, że go nie marnował więc ten parametr nie był mu praktycznie do niczego potrzebny. Jedynie Crowley pewnie zbierał jakieś dane do porównania aby wyrobić sobie jakieś statystyki na wypadek gdyby miał jeszcze jakiś innych pracowników werbować.
- Zdaję sobie sprawę, że powinienem poprawić swoją krzepę. Myślę, że to nie będzie dużym problemem. Potrzebuje jednak trochę czasu.
Zdawał sobie bardzo dobrze sprawę ze swoich mankamentów nawet i bez uwag Aliestera. Co prawda nie była to dla niego przeszkoda nie do pokonania, bo najzwyczajniej w świecie starałby się unikać otwartej walki z przeciwnikami poza swoim zasięgiem. No ale jak będzie miał konkretne zadania do wykonania to możliwe, że nie będzie mógł zastosować takiej taktyki. Poza tym spodziewał się, że misje może mieć różne, więc powinien tak czy inaczej być do nich jak najlepiej przygotowanym. Musiał się również przyzwyczaić do tego władczego tonu Crowleya. Jeszcze co jakiś czas kuło go w uszy, gdy ten nie przebierał w słowach i mówił o nim jak o maszynce do zarabiania. No ale to nie powinno być trudne, w końcu nie ma zamiaru służyć mu do końca życia. On jest tylko środkiem do osiągnięcia siły i zdobycia wiedzy na samym początku jego drogi, także przełknie swoją dumę i będzie cierpliwy...
- W tej chwili niczego nie potrzebuję. Jednak na pewno chciałbym abyś podzielił się jeszcze ze mną swoją wiedzą na temat praw tutaj panujących, shinigamich i spraw ich dotyczących czy na temat mojego gatunku. To może jednak w tej chwili poczekać.
Jeszcze wiele musiał się dowiedzieć żeby nie popełnić jakiejś gafy. Poza tym niewiele wiedział hollowach i zdecydowanie chciałby pogłębić wiedzę na swój temat. Zjadł wszystkie pastylki, które wypadły z dusz, a potem rzekł do Gastona.
- Prowadź zatem.
Następnie podąży za lokajem.

Alister tylko skinął głową porozumiewawczo. Nie było to wielki ruch, ale wystarczający, żeby Mantikora zauważyła dygniecie. Shihai zjadł trzy zielone cukierki, te tym razem nie był ani chrupiący czy ciągnące się. Bardziej były gumowate i puszyste, przez co pustemu chwile zajęła ich konsumpcja. Shihai poczuł bardzo przyjemny limonkowy smak , pusty nie wiedział jak robił to duchowy wampir. Ale jego wyroby był bardzo smaczne dla podniebienia, gdyby tylko porcje był większe to na pewno sprzedałby mu swoją minusową duszę. Gaston po słowach mantikory spojrzał wymownie na swojego panicza. -Tak, Gastonie zabierz go do jego lokum. Na dzisiaj skończyłem z nim rozmowę.- Gestem ręki skinął na lokaja , który wyciągnął z kieszonki małe urządzenie i wcisnął na nim przycisk. Pusty usłyszał mechaniczny dźwięk, po czym sufit delikatnie rozsunął się nad nimi i zjechała winda. Lokaj wskazał gestem ręki, aby lew wszedł pierwszy. Następnie wszedł tuż za nim i przycisnął guzik na windzie. Mantikora czuła się dziwnie, ponieważ winda nie tylko poruszała się w górę, a w trzech płaszczyznach. Przypomniało to trochę dziką przejażdżkę kolejną górską.
-Spokojnie Shihaiu. Panicz jest oschły i stanowczy, ale zawsze dotrzymuje słowa i ceni sobie lojalność. Bardzo nie lubi marnować czasu, dlatego staranie dobiera sobie pracowników. Swoją drogą to zabawne, że Bounto wieczna istota przejmuje się czasem nie sądzisz?- Gaston tak jak wcześniej mówił ciepłym delikatnie ochrypniętym głosem. Podróż zajęła im jeszcze kilka minut, po czym trafili do pokoju shihaia. W pomieszczeniu znajdował się wielkie łoże z czerwoną narzutą, telewizor i regały z książkami. Ewidentnie pomieszczenia były bardziej przystosowane dla ludzi albo im podobny. Wiem, że ciężko będzie Ci obsłużyć pilota, jednak na twoje szczęście. Wystarczy, że powiesz polecenie telewizorowi i on je wykona.- Po czym zademonstrował jak to działa.

Kolejny smaczny kąsek i kolejne doświadczenie podniebienia. Biorąc pod uwagę, że do tej pory jadł jedynie swoich pobratymców i zdarzyło mu się zjeść shinigami to naprawdę mu to smakowało. Nie spodziewał się, że smaki mogą być tak różnorodne. Kto wie jakiego zje kolejnego cukierka, nie mógł się już doczekać.
Gaston przywołał jakieś ustrojstwo, a Shihai wszystkiemu się uważnie przyglądał. Czuł, że ten świat jeszcze nie raz go zaskoczy. Wszedł do windy, gdy ta ruszyła do góry poczuł się dziwnie. Tak jakby nagle coś wcisnęło go w ziemie, a zawartość żołądka jakby napierała mocniej w dół, zupełnie tak samo gdy szybko wznosił się w powietrze. A gdy zaczęła się poruszać jeszcze na boki, maskara istne rodeo. Wolał już chyba wszędzie docierać o własnych siłach, bo miał nad wszystkim kontrolę. Co prawda może to tylko pierwsza reakcja, a z czasem się do tego przyzwyczai.
W międzyczasie zagadał go Gaston, co dziwne na początku nie wyglądał na takiego gadułę. Wydawał się trochę dziwny, nieobecny, a teraz rozmawiał sobie z nim jak gdyby nigdy nic.
- Nie szkodzi, nie ma problemu. - skłamał, no ale co miał innego powiedzieć? To, ze go to strasznie denerwuje? Musiał się dostosować i nie robić sobie problemów w takich sprawach, które mógł przeboleć.
- Chyba do mnie jeszcze nie dociera z kim mam do czynienia. No ale widząc z boku jak funkcjonuje świat - zjedz, albo zostaniesz zjedzony to się trochę nie dziwie że mu się spieszy. Wydaje się logiczne, że każdy sobie chce zapewnić bezpieczną przyszłość, a te działania chyba w tym kierunku zmierzają.
Weszli do jego leża. Czegoś takiego się nie spodziewał, było tu pełno różnych rupieci. Jakaś wielka skrzynia z czerwoną narzutą na środku pokoju, poza tym inne wyższe prostokątne kształty przy ścianach, i jeden, połyskujący wiszący na ścianie - telewizor. Gdzie on tu może spokojnie się położyć? No nic, jakoś musi sobie poradzić. Ponadto będzie musiał na pewno uważać na swoje skrzydła, żeby nie narobić tu nimi bałaganu. Szybko jednak zapomniał o niedogodnościach gdy Gaston uruchomił ten błyszczący prostokąt, a ten przemówił pokazując na ekranie przeróżne obrazy. Oczy mu się od razu zaświeciły i z fascynacją mu się przyglądał. Próbował zobaczyć, czy ktoś się tam z tyłu, za nim się nie ukrywa. Nikogo tam jednak nie było, poza tym lokaj zaczął przełączać kolejne programy, nie było szans żeby wszyscy się tam zmieścili - naprawdę fascynujące. Wysłuchał całej instrukcji obsługi. Teraz już wiedział, co będzie robić gdy będzie miał przerwy między zadaniami. To jest prawdziwa fabryka wiedzy na temat świata żywych. Na próbę wydał kilka poleceń, aby samemu przekonać się jak to działa.
- Naprawdę fascynujące...

Shihai przyglądał się pudełko niczym jakby zobaczył coś magicznie zaglądał, przyglądał się i obserwował pojawiających się ludzi. Dość szybko stwierdził, że nikt się nie chowa za czarnym prostokątem. Był nieco zawiedziony, w końcu nie codziennie można spotkać małe dziwne istoty mieszkające w czarnym lustrze. Gdy pusty zaczął wymawiać swoje rozkazy do pudła, ono bez grymaszenie je wykonywała. Przełączało, zmieniał głośność czy wyświetla spis kanałów. Chociaż najbardziej do gustu przypadła mu animacja włączającego i gaszącego się ekranu. Szybki biały błysk, który się powiększał albo zmniejszał.
-Tak. Ktoś kiedyś chyba sprzedał dusze diabłu za taki wynalazek. Pokazałbym Ci jeszcze jak obsługiwać Smartfona. Ale w twojej aktualnej formie, raczej nie będzie to możliwe. Także tam możesz spać, nie musisz przejmować się jak coś się zniszczy. Byleby ściany dalej był na swoich miejscach, a podłoga nie miała dziur. Jutro rano po Ciebie wrócę, a ty sobie odpocznij, dokształć się kulturowo albo po prostu po leniuchuj. W razie ważnej potrzeby wciśnij ten czerwony przycisk na ścianie. A ja postaram się jak najszybciej przybyć.- Gaston ukłonił się delikatnie i wrócił do windy. Pusty został sam w apartamencie i musiał zdecydować co teraz będzie robił, opcji miał kilka. A skrycie czuł narastający w nim entuzjazm i chęć odkrywania nowych rzeczy.

{Opisz co robisz do jutra rana}

- Smartfon?
Pierwszy raz słyszał o czymś takim, ale jeśli jest to rzecz kalibru telewizora to warto by było się tym zainteresować. Po tym, gdy zaspokoi jego ciekawość to nie miał zamiaru już dłużej zatrzymywać lokaja. Z pewnością jeszcze będzie miał okazję aby zaspokoić swój głód wiedzy. Także pożegnał go i zaczął myśleć co ze sobą zrobić. Na pewno nie ma dużo czasu, bo chciał się odpowiednio zregenerować przed jutrzejszym zadaniem. Także w pierwszej kolejności pochodził trochę po całym pomieszczeniu aby zapoznać się z każdym kątem, a potem pewnie włączy sobie telewizor i będzie surfować po kanałach. Pewnie zobaczy czym jest łóżko i do czego służy. Sam spróbuje się na nim ułożyć, jeśli jednak będzie mu niewygodnie to poprostu walnie się na podłodze i może się zdrzemnie. Nie pamiętał kiedy, o ile kiedykolwiek, ostatnio mógł tak całkowicie się odprężyć, wszak w Hueco Mundo cały czas musiał być czujny aby nie stracić życia. W sumie nie powinien się do tego za bardzo przyzwyczajać, aby nie przytępić swoich zmysłów. W każdym razie po godzinie, góra kilku, wyłączy telewizor i będzie regenerować się do samego rana.

-Tak. To taki przenośny komputer, którego możliwości są stanowczo większe niż telewizora. Widzisz, można za jego pomoc kontaktować się z ludźmi z drugiego końca świata, zrobić zdjęcie czy nagrać filmik. Również można na nim oglądać, a nawet grać. Ma masę zastosowań i funkcji, dzisiejsza młodzież jest silniej uzależniona od smartfornów. Taka technologia bardzo ułatwia codzienne funkcjonowania i pozwala poznawać ludzi bez potrzeby spotkania się na mieście. Jednak przez budowę twojego ciała, nie będziesz w stanie z niego korzystać, ponieważ potrzeba zwykłych palców i delikatnego nacisku.- Gaston wyjaśnił jak dokładnie działają smartfony i jak ważną rolę odgrywają w aktualnym społeczeństwie. Ukłonił się delikatnie Shihai i opuścił jego pokój, lew od razu zabrał się do sprawdzenia każdego zakamarka. Nie było w tym nic czego wcześniej dzisiaj by nie widział. Łózko było bardzo wygodne, dlatego kotowaty rozłożył się i serfował po kanałach. Niestety dzisiejszego wieczoru nie było nic ciekawego na kanałach kilka filmów przyrodniczych o ptakach czy o topnieniu pokrywy lodowców. Zauważył też coś dziwnego co chwile, jaki dziwny gość przerywał mu jego film i próbował nakłonić do kupna czegoś albo sprawdzenia. Wszystko nie byłoby takie złe gdyby nie fakt, że te reklamy prawie co chwilę się powtarzały. Pod dwóch godzinach dał sobie spokój i udał się w objęcia morfeusza. Rano obudził go nieznany zapach, otworzył oczy i zobaczył Aliestera siedzącego przy stole i jedzącego parujące mięso.
-Zapraszam, zjem śniadanie i będziesz mógł zadać mi kilka pytań przed rozpoczęcie pierwszego dnia pracy. A tam masz co nieco, takiego czegoś jeszcze nie jadłeś.- Crowley wskazał gestem reki na miskę, która leżała na ziemi.

Kto by pomyślał, ze ludzie potrafią budować takie cuda. Takie małe urządzenia, a jak wiele funkcji posiadają, i to jak przydatnych! Mimo, że większość nie widzi istot duchowych i posiada raczej niewielką siłę to są to naprawdę interesujący osobnicy. Z pewnością jeszcze wiele rzeczy będzie mógł się od nich nauczyć, i w sumie nie mógł się już tego doczekać.
Łózka było naprawdę wygodne, nie to co ten zimny piasek z Hueco Mundo. Także dzisiejsza noc będzie spędzona w prawdziwie komfortowych warunkach. Przed zaśnięciem, również zastanawiał się jakie może jutro otrzymać zadanie, nie trwało to jednak długo bo szybko zasnął w miękkiej i ciepłej pościeli.
Poczuł jakiś zapach, podniósł głowę i otworzył oczy. Dostrzegł jedzącego Aliestera, który zapraszał go na posiłek. Nono, miał iście królewskie warunki. Wygodne posłanie, spokojny sen i do tego rano ktoś podaje mu posiłek, nawet nie musiał się wysilać aby je zdobyć, pewnie nie jeden pusty chciałby być na jego miejscu, o ile byłby na tyle rozumny aby to wszystko docenić. Może ta służba nie będzie jednak taka zła? Podniósł się na nogi i z gracją zeskoczył z łózka. Może i był dosyć duży, ale dalej był w znacznej części kotem. Skierował się do wskazanej miski i nim skonsumował kolejny nieznany mu przysmak, zbadał go wzrokiem i węchem. Poczekał aż Aliester zje śniadanie i zada mu pytanie.
- Co mnie dzisiaj czeka?

Shihai obudziłem się wyjątkowo wypoczęty, chyba jeszcze nigdy tak dobrze mu się nie spał. Na początku próbował jeszcze czuwać, ale materac był za wygodny. W końcu chyba nigdy się tak nie zrelaksował. Możliwe, że nawet chrapał, ale na szczęście raczej nikomu to nie przeszkadzało. Wstał, zeskoczył z łóżka i przeciągnął się jak to koty, mają w zwyczaju po śnie. Poszedł do miski, a w niej znajdowały się lepka słodko pachnąca lekko fosforyzująca cieć w białym kolorze. Był to całkiem smaczna przekąska, które zaspokoiła częściowo głód pustego. Crowley spojrzał na swojego zwierzęcego towarzysza, popił posiłek czerwonym trunkiem w kielichu i przetarł usta serwetką, która podniósł z kolan.
-Widzisz, dzisiaj przejdziemy to testu w praktyce. Czyli po prostu przyprowadź mi jakąś duszę, nie zamierzam Ci dawać żadnych limitów czasowych. Może myślisz, że rzucam cię na głęboko wodę, ale w taki sposób najlepiej nauczysz się przysłowiowo pływać. Nie muszę Ci przypominać, że w prawdziwym świecie nie tylko twoi rodacy będą na Ciebie czyhać. Ale także bogowie śmierci, niszczyciele i prawdopodobnie fullbringerzey. O podobny do mnie nie musisz się martwić, pewnie wyczują mój energię na Tobie i nie wejdą Ci w drogę.- Aliester spoglądał na mantikore, delikatnie się uśmiechając. Shihai za to czuł się w pełni sił i nie odczuwał żadnego zmęczenia czy ran po wczorajszych egzaminie.


Tabelki na full

Zawartość miski była zachęcająco. Shihai już wcześniej zauważył zależność między fluoryzującym pożywieniem, a zawartością reiatsu, w związku z tym i teraz będzie to coś smakowitego, nie mylił się.
Hmm, czyli dzisiaj test w terenie. Raczej go to nie zaskoczyło, ale czuł lekki stresik. Wiedza była bardzo pożyteczna, aczkolwiek świadomość jak wiele niebezpieczeństw może go czekać, mogła przytłaczać. W tym przypadku hollowy mniej świadome miały przewagę, nie przejmowały się nad to co ich czeka i strach nie ograniczał ich możliwości. Shihai miał nadzieję, że te nerwy go nie sparaliżują, a zmotywują. Dobrze, że przynajmniej tym razem nie miał narzuconego limitu czasowego i mógł pomyśleć nad następnymi krokami. Kolejnym plusem było to, że czuł się w doskonałej dyspozycji. Rany nie dokuczały, a zasoby energii duchowej, choć niewielkie, były pełne. Także podsumowując, morale były nie najgorsze, dzięki czemu był gotowy na podjęcie wyzwania.
- Dobrze przyswoiłem wczorajsze informację, więc mam świadomość co może mnie spotkać.
Odparł spokojnie, po czym od razu zaczął myśleć nad planem działania. Bez chociaż jego zarysu, nie miał nawet zamiaru opuszczać posiadłości.

-To cudownie, że wyciągasz wnioski z każdego doświadczenie. Od dawna nie miałem tak rozwiniętego współpracownika. Nie obraź się, ale twój gatunek nie należy do najbystrzejszych pod słońcem. Tylko jeść, jeść, jeść, chociaż jak widać można się mile zaskoczyć.- Mężczyzna zaklaskał dłoni na słowa swojego zwierzęcego pracownika. Uśmiechnął się i położył z powrotem serwetkę na kolanach. Złapał za sztuce i kontynuował swój posiłek, krojąc krwisty stek na mniejsze kawałki. Mantikora próbowała ustalić w głowie jakiś plan, ale chyba nie szło jej to zbyt najlepiej, ponieważ po kwadransie błądzenie po myślach nic nie przyszło mu do głowy. W końcu nie ma co się dziwić, nie był stałym bywalcem w świecie żywych. Nie znał topografii miasta, ani miejsc, w którym mogłyby pojawić się dusze.  W końcu Alestri wyciągnął do niego pomocną dłoń i rzucił mu przed nos mapę, która rozwinęła się w locie. Była to mapa Karakury, a na niej kilka krzyżyków w różnych miejscach.
-No tak zapomniałem, chyba na starość mnie powoli dopada. Przecież jesteś zielony w świecie żywych, to skąd miałbyś wiedzieć gdzie udać się na poszukiwania. Pewnie jak nabierzesz wprawy, to sam znajdziesz lepsze miejsca łowieckie, a przynajmniej taka mam nadzieje. Grunt, żeby interes się kręcił. Im więcej dusz złapiesz, tym więcej wiedzy i pomocy ode mnie uzyskasz. - Crowley był w iście szampańskim nastroju, humor mu dopisywał jakby przecinał wstęgę na jakimś otwarciu.

Zupełnie nie brał do siebie uwag odnośnie inteligencji przedstawicieli jego gatunku. Z resztą Aliester miał całkowitą rację.
- Nie ma się o co obrażać, bo to prawda. Sam się o tym przekonałem gdy poszukiwałem towarzyszy. Większość hollowów nie przejawiała inteligencji, a jedynie słuchali się instynktu.
Grunt, że on nie zaliczał się do tej grupy. Gdy kami rozdawał górę mięśni i mózg to on stanął od razu w tej drugiej kolejce. Siłę można relatywnie łatwo nabyć, inteligencję znacznie trudniej, więc w dłuższej perspektywie to on powinien być zwycięzcą, o ile przetrwa dostatecznie długo...
Dumał nad planem, w pierwszej kolejności będzie musiał znaleźć jakieś miejsce, w którym może być sporo dusz, ale nie mogło być również ich zbyt wiele. Takie rejony z pewnością są bardziej obstawione przez quincy, shinigami czy innych hollowów prowadzonych instynktem. Z pewnością będzie musiał sam odnaleźć swoje łowiska, które będą idealnie pasować do jego predyspozycji. Z pomocą przyszedł mu Crowley. Rzucił przed nim jakąś rolką, która się rozwinęła ukazując jakieś różne linie czy symbole. Pierwszy raz miał do czynienia z czymś takim. Z wypowiedzi bounto wywnioskował, że te cudo powinno doprowadzić go do konkretnych miejsc, tylko żeby jeszcze potrafił to rozszyfrować...
- Hmm... Co to jest? Domyślam się, że to powinno mnie doprowadzić do konkretnych miejsc. Jak tego używać?
Tym pytaniem pewnie trochę ostudzi entuzjazm szefa, ale jeśli Crowley chciał jego usług, to musiał jeszcze trochę go zaznajomić z różnymi rzeczami z tego świata. Skąd miałby wiedzieć czym jest mapa i jak ją czytać. Jednak z jego inteligencją, nie powinien mieć problemów aby przyswoić taką wiedzę. Dopytywał czym są krzyżyki, gdzie się teraz znajduje, jak wyznaczyć dany kierunek itd. aby wiedzieć jakie mają znaczenie te wszystkie symbole i jak moc wykorzystać je w praktyce. Gdy zostanie mu wszystko wyjaśnione to poświęci jeszcze trochę czasu aby utrwalić zdobytą wiedzę. Następnie nie pozostanie mu nic innego jak wybrać się na swoją pierwszą misję, bo tak naprawdę mógł już tak traktować to zadanie.

-No tak. Chyba faktycznie będę musiał zacząć notować pewne rzeczy. Spójrz na lewy górny róg mapy. Masz tam taki obrazek wyglądający jak kwiat a nami czerwoną strzałkę z napisem N.- Wskazał widelce miejsce na mapie. - Ziemia to cudo stworzenia, posiada pole magnetyczne na północy globu. Dzięki czemu ludzie, korzystając z kompasu, zawsze wiedza gdzie jest północ. Są cztery główne kierunki. Wyobraź sobie, że twoja głowa to północ, prawa łapa wschód lewa zachód a tył południe. Słońce zawsze wschodzi na....? i zachodzi na....?- Alestir celowo zrobił dwie pauzy sprawdzając, czy mantikora uważała. -My jesteśmy na tym zielony krzyżyku na północno-wschodniej części miasta. Najbliższy krzyżyk czerwony masz na zachodzie, a dwa dalsze na południu i południowy zachodzie. Są to miejsca w wysokim współczynniku śmierci ludzki, szpital i dwie szemrane dzielnice biedoty. Tam możesz zacząć szukać, gdybyś był bardziej humanoidalny mógłbyś po prostu czytać nekrologi. Aż wracają wspomnienia kiedy mój ojczulek uczył mnie podstaw.- Mężczyzna delikatnie się zarumienił, ale nauczył jak dokładnie korzystać z mapy i odnajdywać właściwy kierunek. Dodatkowo wyciągnął z kieszeni mały przedmiot podobny do zegarka i położył go przed lwem. Tarcza była dziwna były było na niej symboli, które widział na zegarze ściennym. Była tylko jedna czerwona wskazówka pokazując przestrzeń miedzy N i E. -A teraz powiedz mi dlaczego strzałka nie wskazuje litery N?-

Uważnie słuchał wyjaśnień odnośnie kierunków świata. Gdy Aliester zrobił przerwę aby pusty dokończył jego myśl, Shihai musiał chwilę się zastanowić. Naprawdę bardzo krótko był w świecie żywych, więc jeszcze nie doświadczył całego cyklu dnia i nocy. Pamiętał jednak, że słońce chyliło się ku jego prawej łapie więc zachodowi. Kontynuując dedukcję wyszło, że wschodzi na wschodzie.
- Wschodzi na wschodzie i zachodzi na zachodzie.
Nie był tego stu procentowo pewny, ale wydawało mu się, że tok rozumowania miał prawidłowy. O ile akurat w tamtym momencie jego głowa faktycznie wskazywała północ, w innym wypadku mógł się mylić. No ale z samych nazw kierunku można było mieć podejrzenie, że tak właśnie jest.
Kiwał głową na znak zrozumienia gdy Crowley pokazywał mu zielony krzyżyk i kolejne czerwone. Wydawało się zrozumiałe i logiczne. Jeszcze więcej sensu nabierało gdy pokazał mu kompas, który zawsze pokazuje północ.
- Ponieważ teraz nie jesteśmy skierowani na północ?
Odpowiedział trochę niepewnie. Mimo, że rozumiał to musiał się z tym jeszcze oswoić, aby nabrać pewności i płynności. Obrócił swoje ciało do kompasu tak by wskazówka pokrywała się z tym co widzi przed sobą.
- Północ mam teraz przed sobą

-Bardzo dobrze, tak właśnie jest. Stąd pochodzi nazwa. Ludzie są dość prości i logiczni. Przeważnie próbują sobie ułatwić życie. Chyba że chodzi o naukowców. Wtedy wmyślają jakieś dziwne łacińskie nazwy, na których można sobie język połamać.- Crowley siedział wygodnie i przyglądał się poczynaniom swojego nowego zwierzątka. Pokiwał głową na jego pytanie i obrócił całą mapę z kompasem tak, aby strzałka wskazywała północ.- Teraz jest jak być powinno. Czytając mapę, zawsze ustaw ją w kierunku północy dzięki temu łatwiej zorientujesz się w topografii. A no i warto też znaleźć jakiś punkt orientacyjny, który pomoże Ci zorientować się w terenie.- Pokazał mantikorze wieżowiec, przy który leży szpital, most na rzecze przy drugim punkcie i wielki zielony park przy ostatnim. Teraz shihai był w pełni przeszkolony i zdolny do samodzielnego korzystania z mapy. Gdyby tylko miał, przeciwstawne kciuki i kieszenie to pewnie mógłbym zabrać ze sobą te cudzy techniki i pomysłowości ludzkiej.
-Dobrze skoro wszystko już Ci chyba wyjaśniłem. To może śmiało ruszać. A i pamiętaj, żeby nie latać za wysoko mógłbyś zderzyć się z jakimś samolotem albo helikopterem.- Uśmiechnął się demonicznie, jakby sobie wyobraził takiej zderzenie w głowie.

Przyglądał się jak Aliester obracał mapą i kompasem. Wszystko wydawało się takie proste. Wszystko wynikało z czegoś, należało tylko poznać te zależności, a cenna umiejętność była na wyciągnięcie ręki. Można powiedzieć, że teoretycznie już wiedział co i jak, musiał jedynie jeszcze w tym nabrać wprawy. Przyjrzał się również punktom orientacyjnym i patrząc na kompas, starał się określić ich położenie względem domu Crowleya.
- Muszę przyznać, że to bardzo cenna informacje. Mogę trafić do jakiegoś miejsca, w którym nawet nigdy nie byłem -postanowił się podzielić swoimi refleksjami.- Jeszcze tylko poświęcę trochę czasu na zapamiętanie mapy i wyruszam w drogę
Wolał jak najlepiej się przygotować i zapamiętać drogę, aby móc przywołać ją w pamięci. Skupił się szczególnie na punktach, które pomogą mu wrócić do bazy. Chciał tym ograniczyć problemy wynikające z szukaniem drogim powrotnej. W końcu jeśli będzie transportować dusze to najlepiej by było zrobić to sprawnie.
Po kilku minutach sam, czy z pomocą Gastona opuścił posiadłość i pieszo skierował się na zachód w stronę najbliższego szpitala. Nie ma co od razu robić wyprawy do dalszych części miasta bo będzie się to wiązało z dłuższym czasem powrotu. Trzeba najpierw zaznajomić się z najbliższym terenem. Np. wolał poruszać si po ziemi, aby nie zwrócić za szybko na siebie uwagi tuż przy bazie. Potem, jeśli pojawią się wyższe zabudowania zdecyduje się trochę podlecieć. W międzyczasie wyszukiwał punkty charakterystyczne, które widział na mapie. Chciał tym samym skonfrontować swoją wiedzę z rzeczywistością. Oczywiście, jeśli już w drodze do szpitala natknie się na jakąś duszę to dobrze będzie jej poświęcić nieco uwagi.