Północna brama

CZaras aka Shihouin Natsuo

Deszcz siekł w twarz, a zimny wiatr wprawiał w łopot poły płaszcza. Zdecydowanie nie była to dobra pora do odbywania misji w Rukongai gdzie bez osłony białych murów wichry będą jeszcze dotkliwsze.
Shihouin spostrzegł, że przed bramą stoją dwie sylwetki opatulone w płaszcze. Widać nie udało mu się być pierwszym.
- Patrzcie kogo my tu mamy! - Wyższy shinigami odwrócił się. - Czyż to nie Shihouin Natsuo? Największy rozrabiaka wśród szlachty.
Nieznajomy był przystojnym młodzianem o szarozielonych oczach i ciemnorudych włosach opadających, aż na brwi.
Drugi bóg śmierci okazał się w rzeczywistością boginią i to bardzo przyjemną dla oka boginią.

Spoiler:

Miała delikatne rysy twarzy szlachcianki i jasną skórę bez skaz. Nade wszystko wzrok przyciągały jednak srebrzyste oczy o kształcie migdałów, które wręcz zdawały się hipnotyzować spojrzeniem.
- Znacie się? - zapytała towarzysza miłym dla ucha głosem, po czym ukłoniła się Shihouinowi. - Nazywam się Kuchiki Hotaru.
- Ano, swego czasu trochę razem się bawiliśmy - odpowiedział człek, którego Natsuo niezbyt kojarzył. Przynajmniej na razie nie mógł sobie przypomnieć czy kiedyś się nie spotkali.

- Cóż, trochę się zmieniłem - wzruszył ramionami. - Chociaż potrzebowałem drobnej pomocy, aby tą zmianę osiągnąć. - Uśmiechnął szeroko. - Ile lat? Będzie z cztery, co nie? Prawdę mówiąc wtedy miałem wątpliwości czy uda mi się dotrwać do końca akademii, a jednak teraz   - rozłożył szeroko ramiona - stoi tu dumny żołnierz X dywizji.
Wciąż Natsuo nie potrafił skojarzyć jego twarzy. Rysów szlacheckich raczej nie posiadała. Shinigami był o pół głowy niższy od Shihouin'a, więc wzrostem również jakoś się nie wyróżniał.
Hotaru rozciągnęła drobne usta w bladym uśmiechu.
- Bardzo niewielka córka z odległej gałęzi - wyjaśniła cicho. - Najwyraźniej nie pochodzimy z tego samego rocznika, Shihouin-san.
- Hotaru chodziła do tej samej grupy co ja - odparł rudy. - Znaczy się ona zaczynała w klasie 1-1, a ja 2-1, ale pod koniec chodziliśmy razem właśnie na sztukę przetrwania.

- Chociaż nie wiem, jak jest u ciebie w dywizji, to możesz żałować, że nie wybrałeś się do dziesiątki. U nas zawsze jest wesoło, a szczyt radości przypada podczas zawodów picia z naszym porucznikiem.
Rudzielec zdawał się być otwartym i przyjaznym człeczyną, ale Natsuo wciąż nie potrafił go sobie przypomnieć.
- Wiem. Znam trochę twojego ojca - odpowiedziała z kolei Hotaru.
Rudzielec przytaknął Natsuo, że nie ma co po próżnicy stać i gadać. Hotaru pokiwała tylko głową na zgodę i tak trójka shinigami przekroczyła północną bramę, za którą czekał na nich bezmiar Rukongai.

***

Nie przeszli pierwszego okręgu, kiedy z nieba zaczął siekać drobny deszcz. W dodatku wiatr wiał tak, że małe krople rozbijały się im o twarze. Nie pozostało nic innego, jak naciągnąć kaptury na głowy i przeć wytrwale przed siebie. Rudzielec umilał im drogę opowiadając różne anegdotki z życia X dywizji. Wynikało z nich, że w dziesiątce panuje dobra atmosfera budowana przez grono sympatycznych bogów śmierci. Najważniejsze jednak, że w pewnym momencie rudy zmienił temat i wspomniał o karle pracującym w ośrodku wychowawczym jako doskonałym przykładzie shinigami z XI oddziału.
- Pamiętasz tego pokurcza, co Natsuo? On i ten wielki osioł wraz ze swoją świnią byli siebie warci.
Wszystko to dało Shihouinowi pewne poszlaki odnoście tożsamości rozmówcy. Cóż, trzeba było przyznać, że zmienił się mocno zarówno fizycznie, jak i pod względem charakteru co mogło nieco usprawiedliwiać początkowe zakłopotanie Natsuo.
Hotaru milczała przez większość wędrówki. Kilka razy została pozdrowiona przez mijanych mieszkańców, którzy kłaniali się jej z szacunkiem. Pod koniec 10 okręgu, gdzie zwarta zabudowa Rukongai zaczynała się już przerzedzać pozostawiając miejsce dla pól, lasów i rozsianych pośród nich wiosek, shinigami zatrzymali się na posiłek w gospodzie. Zjedli trochę ryżu, duszonej marchwi i pieczone udko kurczaka, po czym ruszyli dalej. Rudy Hideo chciał dotrzeć do posterunku jeszcze dziś, więc musieli się spieszyć. Szli drogą porytą koleinami, w których gromadziła się deszczówka. Trakt był dość tłoczno uczęszczany, na czym trójka shinigami skorzystała, gdy Hideo zagadał do mijającego ich na wozie chłopa. Okazało się, że jedzie po rodziców na swój ślub i po drodze będzie mijał posterunek. Dzięki temu bogowie śmierci mogli przejechać się na furmance i nawet deszcz przestał w końcu padać. Gdy dotarli na miejsce było już ciemno. Chłop pożegnał ich i odjechał pospiesznie. Wydawał się być czymś zdenerwowany, ale to już nie był ich problem.
Trójka shinigami podeszła pod drewniane drzwi.

Nie bardzo interesowały go układanki, których częścią stał się wbrew swojej woli, także nie trudził się, aby choć pożegnać kobietę. Wszedł w nieznane, aby wyjść, ku swej uldze, na znajome tereny.
Odetchnął na widok murów rodzinnego miasta, acz pozwolił sobie tylko na chwilę rozprężenia. Rozejrzał się uważnie chcąc upewnić się, że nie jest to czasem jakaś iluzja. Bodźcie jakie odbierały poszczególne zmysły temu przeczyły, także uspokoił się nieco. Dalej obejrzał samego siebie w poszukiwaniu zmiany, która mogła zajść po powrocie do Soul society. No nic, nie będzie marnować więcej czasu. Pora na powrót do domu. Ruszył w kierunku bramy. Szybko, bo pragnął jak najszybciej ujrzeć jakąś znajomą twarz.

Przez większość swojego życia chciał jak najszybciej dorosnąć, aby być większym i silniejszym, ale  sposób w jakim do tego doszło wcale, ale to wcale mu się nie podobał. Zwyczajnie ukradziono mu kilka lat jego życia, których już raczej nie odzyska. Tyle straconego czasu... nie mieściło mu się to w głowie.
W sumie mógł zapytać jakiegoś rukończyka, który właściwie jest teraz rok, ale nawet nie był pewien czy prości ludzie kłopotali się liczeniem mijających lat. Dowie się tego w domu. Wpierw pójdzie spotkać się z ojcem, opowie o wszystkim i może do tego czasu wszystkie informacje jakie przekazała mu kobieta ułożą się lepiej w głowie. Wciąż bowiem Kyosuke czuł się lekko skołowany tym wszystkim.
O. Świetnie, pokazała się strażniczka. Teraz tylko powie kim jest i wreszcie wróci do Seireitei.
- Zapewniam cię, strażniczko, że doskonale zdaję sobie sprawę z tego gdzie kieruję swe kroki - rzekł z wyuczonym spokojem jednocześnie pochylając głowę z szacunkiem. - Nazywam się Kuchiki Kyosuke. Jestem drugim synem głowy rodu Kuchiki i chcę przekroczyć bramę mojego domu.

Nie będzie kłamać, bo co by to dało? Szczerością otworzy sobie drogę do domu. Wszakże mógł łatwo dowieść, że jest tym kim jest. Wystarczy żeby dano mu porozmawiać z kimś kogo znał.
Planował wszystko ze względnym spokojem, lecz wtedy nadszedł szok. Tętno przyspieszyło, w oczach na moment pociemniało.
- Dwa... dwanaście lat?
Spojrzał na swe dłonie. To są dłonie dwudziestotrzyletniego... mężczyzny? Nie, to przecież niemożliwe! Z trudem, ale byłby wstanie zaakceptować stratę kilku lat, ale żeby kilkunastu? Nie... po prostu nie. Zacisnął zęby. Co ten przeklęty duch zrobił?
Na moment przestał interesować się strażniczką skupiony na swej własnej tragedii, ale nie mógł dłużej jej ignorować. Jej postawa zmieniała się na coraz bardziej wrogą, a on nie miał zanpakuto. Ochłoń Kyosuke. Ochłoń i pomyśl logicznie.
- A jednak to ja. - Ręce lekko mu się trzęsły dlatego też schował je za plecy. - Mogę dowieść   prawdziwości swych słów, a właściwie znam osoby, które mogą je potwierdzić. Osoby, które znałem przed moim... zaginięciem. Choćby jeden ze służących z dworu Kuchiki.
Jedenaście lat jego życia nie było fikcją. Mógł mówić o rzeczach, które znane są tylko najbliższym jemu osobom. Mógł powiedzieć jaką książkę przeczytał po raz pierwszy w życiu. Mógł opisać dzień, w którym ten przeklęty kot rzucił się na niego. Mógł powiedzieć mnóstwo rzeczy i potrzebował tylko odpowiedniej osoby. Dwanaście lat... ciekawe czy starszy brat ma się dobrze.