Wschodnia dzielnica

- Kiedy ten złodziej jest synem starszego - rzekł zbolałym głosem chłopiec i wrócił do modlitwy.
- Czyli masz cele typowego wędrownego mnicha - zauważył podróżnik. - I nie ma potrzeby żeby zwracać się do mnie per pan. Brzmi to szczególnie dziwne zważywszy na to, że wyglądam młodziej od ciebie. Mów mi po prostu Chikao.
Rzeczywiście Chikao wydawał się młodszy od Kisuke. Mia okrągłą twarz pozbawioną zarostu, a do tego niewielki nos, drobne usta, duże oczy i kędzierzawe fioletowe włosy. Podobny typ urody nadawał chłopięcości nawet dojrzałym mężczyznom.
- Podobno urodziła się krowa z dwiema głowami. - Pogładził swego świniaka po grzbiecie. Zwierz był wyraźnie większy od Daisie, która właśnie zaczęła go obwąchiwać. - Śliczna loszka. - Zauważył Chikao. - Słyszałem jeszcze, że w okolicy grasuje banda, która zasadza się na bocznych traktach na  podróżnych. Zapewne shinigami na dniach zrobią z nimi porządek, ale póki co lepiej uważać.
Łebska dziewczynka podeszła do towarzysza Chikao nieruchomo siedzącego na swym wierzchowcu. Pogładziła zwierzę próbując zajrzeć pod zasłaniające twarz rondo kapelusza.
- Wyglądasz na uczciwą osobę. - Ciągnął Chikao. - Nawet pomimo tego, że ukradkiem zasłoniłeś swoją broń. - Błysnęła biel zębów. - Może zechciałbyś nam towarzyszyć? Oczywiście nie za darmo. Mam już jednego ochroniarza, ale myślę, że nie zaszkodziłby jeszcze jeden na wypadek jakiegoś niefortunnego spotkania na szlaku.

- Wspaniali kompani z tych świń. Pod tym względem przewyższają większość dusz.
Daisie nie zrobiła większego wrażenia na brązowych świniach, które traktowały ją niczym powietrze.
- Świetnie! Co powiesz na dziesięć ryo za dzień? Do tego nocleg i wyżywienie na mój koszt. - Odwrócił się i poklepał drewnianą skrzynię zamocowaną nad zadem jego świni. - Jestem lalkarzem, wędruję po wioskach i zabawiam dusze przedstawieniami. Nie mam jakiejś z góra wytyczonej trasy, jadę gdzie oko poniesie i zatrzymuję się tam, gdzie akurat przywita mnie zmierzch.
- Lalki są dla dzieci. - Stwierdziła mądra dziewczynka rezygnując z próby dojrzenia oblicza drugiego jeźdźca, przy tym zabrzmiała jakby sama siebie nie zaliczała do dzieci.
- I dla dzieci i dla dorosłych, młoda damo. Dla każdego spragnionego odrobiny wytchnienia i zabawy.
Tymczasem Kisuke podszedł do Koki, która spoglądała ze zdumieniem na modlące się żarliwie dzieci. Widać naprawdę uwierzyły w niezwykłe moce patronki nowo powstałej kapliczki.
- Dziękuję. - Kisuke widział w jej oczach autentyczną wdzięczność. - Tak po prostu zbudowałeś dla mnie kapliczkę pomimo tego, że może błogosławieństwo nie jest wcale takie silne. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego pierwszego wyznawcy od ciebie.  - Uniosła głowę i polizała Kisuke po policzku. - Tylko nie zapomnij się do mnie modlić codziennie. To będę silniejsza i w przyszłości odpłacę ci za twą dobroć. - Czy Kisuke dostrzegł w jej oczach łzy wzruszenia? Dzieci obserwowały Kisuke.
- Ona tutaj jest? Tutaj obok?
- Oczywiście, że jest. - Chikao zsunął się z siodła. - Wiecie, że kami ukazują się tylko tym, których uznają za godnych oglądania ich boskiej postaci?
Pogrzebał w jukach i wyciągnął z nich dwie ryżowe kulki. Dzieci rozstąpiły się, gdy podszedł do kapliczki, uklęknął i złożył dar na kamieniu robiącym za ołtarz.
- O, dobra kami. Proszę cię pokornie, abyś przyniosła nam orzeźwienie w trudnej podróży.
Zachwycona Koki zaczęła energicznie machać kitą. Nozdrza Kisuke wypełnił najprzyjemniejszy dla niego zapach. Chikao wciągnął głęboko powietrze i nachylił głowę do samej ziemi.
- Dzięki ci czcigodna za twe błogosławieństwo. - Wstał i odszedł z powrotem do świni przestrzegając przy tym dzieci żeby nie próbowały niczego podwędzić z ołtarza ofiarnego. Przez cały ten czas drugi jeździec pozostał nieruchomy. Daisie obrażona na brązowe świnie podeszła do Kisuke i trąciła jego dłoń ryjkiem szukając uwagi.
Dzieci obiecały, że niczego nie podwędzą, a gdy Kisuke sypnął ryo dodały do tego solenną przysięgę, iż będą jeszcze pilnować żeby nikt inny nie pokusił się na dary ofiarne. W szczególności syn starszego. Nawet mądra dziewczynka obiecała modlić się trzy razy dziennie przy kapliczce.
Kisuke i jego kompani podróży wkrótce zostawili za sobą kapliczkę i sąsiadującą z nią wioskę, lecz chłopak wciąż czuł piękne wonie wpływające zbawiennie na stan jego umysłu [+1 psychika]. W dodatku wciąż odczuwał dumę z pięknie wykonanej kapliczki. Kto wie? Może tworzenie budowli małych i dużych było jego naturalnym talentem [+ 1 inteligencja].
- Właściwie lepiej być wyznawcą małego kami, który rzeczywiście cię zauważy, niż większego, dla którego twoje modły będą jednymi z tysiąca. - Uśmiech nie schodził z ust Chikao. - Szczególnie jeśli jesteś przedsiębiorczym wyznawcą, który jedną kapliczkę przekształci w prężny kult. Bycie przywódcą duchowym niesie z sobą sporo profitów, jak myślę. Pomyśl nad tym, Kisuke kapłanie kitsune.

- Jedenaście dni. Czyli wiele czasu nie będziemy razem podróżować, ale przysiąg trzeba dotrzymywać. - Wzruszył ramionami. - Kruk? Może był to tengu? Różnie się o nich mówi. Niektórzy widzą w nich duchy opiekuńcze, ale większość obawia się ich jako yokai przynoszących nieszczęście. Szczególnie mnisi się ich wystrzegają. Ponoć kiedyś jeden tengu porwał kapłana z dziedzińca świątynnego, zaniósł go w góry i tam podstępem zmusił do zjedzenia zwierzęcych odchodów. Całkiem kreatywne.
Chmury powoli sunęły po błękitnym niebie. Mimo ciepłej pogody towarzysz Chikao krył się pod  kapeluszem i płaszczem.
- Och, lalkarstwem zajmuje się większy kawałek swojego życia, ale nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. Moim dziecięcym marzeniem było podążenie śladami dziadka i zostanie shinigami, ale ze względu na mój wrodzony, niski poziom reiatsu było to niemożliwe. Musiałem więc poszukać czegoś innego, czemu mógłbym poświęcić życie i wybór padł na lalkarstwo. Może i to lepiej, gdyby został shinigami mógłbym już nie żyć zabity przez jakiegoś pustego. - Zerknął na swego towarzysza. - Nim się nie przejmuj. Mój kompan zazwyczaj jest zatopiony we własnych myślach, ale gdy przyjdzie potrzeba doskonale wywiąże się ze swojej powinności obrońcy. Ale jak to jest z tobą, Kisuke? Tak na co dzień wynajmujesz swoją katanę czy może zajmujesz się czymś innym? Bo prawdę mówiąc kogoś mi przypominasz. - Przez chwilę zatrzymał wzrok na twarzy Kisuke. - Mam wrażenie, że kiedyś się już spotkaliśmy.

- Aaa, to wyjaśnia czemu mogę zakontraktować cię tylko na tak krótki czas. Za tydzień z hakiem zaczyna się w końcu nowy rok w akademii. - Zaśmiał się krótko. - Teraz czuję się jeszcze bezpieczniejszy ze świadomością, że ochrania mnie przyszły shinigami.
Ze strony Chikao Kisuke wyczuł słabą aurę właściwą dla zwykłych dusz niepotrzebujących jedzenia do przeżycia. Gdy z kolei skupił swą uwagę na zagadkowym towarzyszu nie wyczuł nic, a jak uczono go w akademii brak choćby najmniejszego śladu reiatsu oznaczał, że osoba doskonale je maskowała.
- Zdarzało mi się przejeżdżać przez te okolice, ale raczej nie stamtąd cię kojarzę. Hmhmhmm! A może to był ktoś zwyczajnie podobny? Albo ktoś z... rodziny na przykład? Zresztą mniejsza o to. Cieszmy się podróżą.
Do wieczora przejechali kawałek drogi. W pewnym momencie zjechali z głównego traktu na mniejszą drogę, która prowadziła przez wioski w jakich Chikao miał już okazję występować. Na obiad zatrzymali się w jednej z nich. Pracodawca Kisuke nie dał przedstawienia i skończyło się tylko na posileniu się. Kuchiki dostał pełen posiłek z ryżu i warzyw podczas, gdy Chikao zadowolił się wodą, a milcząca dusza została na zewnątrz, aby doglądać wierzchowców. Dobra pogoda towarzyszyła im do końca dnia podczas którego mijali głównie pola, ale i przejechali obok otoczonej murem posiadłości szlacheckiej. Chikao stwierdził wtedy, że nie lubi wystawiać przedstawień dla wysoko urodzonych. Atmosfera obciążona jest wtedy pewnym napięciem niewystępującym w przypadku dawania rozrywki prostemu ludowi.
Pomimo młodego wieku chłopak wykazywał się zadziwiającą wiedzą na temat przesądów i legend rukonu, chociaż Kisuke nie był pewien czy w niektórych przypadkach nierobione są z niego żarty. Trudno było uwierzyć w rzeczywistość opowieści o obscenicznym duchu wypinającym się na dusze, aby pokazać umieszczone w odbycie oko. Drugi ochroniarz przez cały czas milczał, a i sam Chikao nie zachęcał go do wzięcia udziału w rozmowie.
Pod wieczór dotarli do nieco większe osady szczycącej się zadbaną, piętrową karczmą. Chikao wraz z towarzyszem zostali na zewnątrz, aby rozpakować lalki podczas gdy Kisuke został wysłany do środka by zapowiedzieć karczmarzowi pojawienie się lalkarza. Ten kojarzył artystę i wydawał się zadowolony z jego przybycia. Zaraz też ponaglił sługi, aby zrobili trochę miejsca na sali. Kisuke miał chwilę dla siebie. Przybytek był żywy i zatłoczony. Dostrzegł kilka ław, przy których ryo zmieniały właścicieli. A to przy okazji gry w kości, a to przy siłowaniu się na rękę. Dostrzegł nawet dwójkę shinigami, którzy najwyraźniej byli po godzinach pracy, bo zdrowo pociągali z czarek.

Chikao odpowiadał z uśmiechem na wszystkie pytania zadane przez Kisuke podczas podróży.
- Raczej nie ma predyspozycji potrzebnych do zostania shinigami.
- Właściwie to nie miałem dotąd kłopotów w podróży, ale jak mawiają strzeżonego kami strzegą. Wolę być przygotowany na ewentualne trudności.
- Musiało być ci ciężko. Sam straciłem matkę w młodym wieku. Ledwo ją już pamiętam, a ojciec nigdy nie miał dla mnie zbyt wiele czasu.
- Owszem, jestem najmłodszy z rodzeństwa. Mam starszego brata i siostrę. Nigdy nie było między nami jakichś zażyłych relacji, ale rodzina to rodzina. Zawsze będzie nas coś ze sobą łączyć.
- Razem podróżujemy już z dobry rok. Zabawna sprawa z tym czasem. Myślisz sobie, że na wszystko masz czas, a on płynie sobie gdzieś obok i nagle zdajesz sobie sprawę, iż minęło już parę lat chociaż wydawałoby się, że jeszcze wczoraj myślałem o tym ile to czasu przed tobą. Z tobą będzie pewnie podobnie, chociaż nie w takim stopniu, bo w końcu shinigami cieszą się dłuższym życiem.

***

Ten wariant gry w kości był dobrze Kisuke znany. Popularny w Rukongai, polegał na wykulaniu na pięciu kościach odpowiednich konfiguracji oczek. Jedna para, dwie pary, trójka i jeszcze wiele więcej. Mężczyźni nie mieli nic przeciwko żeby chłopak do nich dołączył i co było dość rzadko spotykane, żaden z grających chyba nie oszukiwał. Kisuke miał więcej szczęścia niż pechu i koniec końców stół opuścił mając w sakiewce jedno dodatkowe ryo. W sam czas, bo Chikao szykował się do przedstawienia. Stanął za ławą trzymając dwójkę bladolicych lalek; jedna przedstawiała kobietę w czerwonym kimonie, druga samuraja w zbroi. Obok ze shamisenem usiadł jego towarzysz, który nawet w środku nie zdjął swego szerokiego kapelusza i płaszcza.
Bywalcy gospody ucichli i zaczęło się przedstawienie. Przy akompaniamencie instrumentu Chikao cichym, ciepłym głosem snuł opowieść o dwójce kochanków rozdzielonych przez wojnę. Historia przerabiana już tysiące razy, ale opowiadana na tyle umiejętnie, że potrafiła zaciekawić słuchaczy.
Nie była to jednak jedyna opowieść jaka wybrzmiała tego wieczoru. Chikao wyjął nowe lalki przedstawiające shinigami, które mieli robić za pierwszych bogów śmierci. Piątka szlachetnych dusz została powołana przez króla Soul society do walki z pustymi. Podarował im zanpakuto, a inne kami udzieliły swoich błogosławieństw by shinigami mogli wypełniać swoje zadania. Ostatnia historia uderzała w mniej podniosłe tony. Oto myśliwy znalazł znalazł w lesie rannego lisa. Widok cierpiącego zwierzęcia wzruszył młodzieńca, więc zabrał je do swej chaty i pielęgnował do pełnego wyleczenia. Wtedy też zwierz przemienił się w piękną dziewczynę, która z wdzięczności za opiekę zaoferowała się zostać żoną myśliwego, a po wielu latach szczęśliwego życia, gdy w końcu mąż umarł ze starości lisica zostawiła dzieci oraz wnuki i powróciła do swego domu, niebiańskiej równiny rozpościerającej się daleko za Rukongai.
Przedstawienie trzech historii zajęło jakieś dwie godziny. Za oknami zapanował mrok, ale nikt nie opuścił karczmy przed czasem. Rozległy się brawa, Chikao kłaniał się dwornie na każdą stronę, a jego towarzysz zostawił instrument i w końcu zdjął kapelusz. Okazało się, że ochroniarz w istocie jest kobietą o srebrnych oczach i włosach, która teraz krążyła wokół widzów zbierając do kapelusza monety. Chikao rozejrzał się, wyłowił z tłumu Kisuke i skinął na niego, aby podszedł.
- Pomóż mi to wszystko schować, tylko nie po poplącz sznurków. O, dziękuje. - Z wdzięcznością przyjął od karczmarza kubek. Gdy już zwilżył gardło uśmiechnął się do Kisuke. - I jak? Normalnie takie przedstawienia tworzy cała grupa osób, ale myślę, że jak na moje skromne możliwości wyszło całkiem przyzwoicie. Publiczność przynajmniej wydaje się zadowolona, a to najważniejsze. Heh, no i muszę przyznać, że do ostatniej opowieści ty mnie zainspirowałeś. W oryginale kończy się inaczej, mniej wesoło, ale myślę, że dobrze jest zakończyć dzień weselszą nutą żeby wlać w serca tych wszystkich dusz trochę otuchy przed następnym ciężkim dniem.

- Miło mi to słyszeć. Gdybyś nie był w takim pośpiechu to dałbym ci dodatkowo zarobić i zrobiłbym cię moim pomocnikiem w przedstawieniach... Nie wykluczam tego, ale najpierw musiałbyś dokonać czynów wartych opowiedzenia. Oczywiście jako artysta mogę tu i ówdzie podkoloryzować, ale jednak jakiś związek z rzeczywistością przedstawienie powinno mieć. Łatwiej wtedy o morał.
Spoglądając po sali widzowie dość chętnie wrzucali miedziane monety do kapelusza. Po części zachęcać do tego musiała niecodzienna uroda zbierającej. Proste, długie do ramion włosy lśniły wręcz metalicznie, gdy odbijał się w nich blask rozlicznych świec. Z proporcji twarzy kobieta przypominała Chikao. Dość duże oczy i drobne usta oraz nos, które jednak nie przejawiały choćby śladu ekspresji. Była dość wysoka i dopiero teraz Kisuke dojrzał wystającą spomiędzy pleców i kaptura rękojeść broni.
- Łączą nas wyłącznie sprawy zawodowe - zapewnił tymczasem Chikao pakując ostrożnie lalkę samuraja. - Po prostu jest małomówna i nie masz co dręczyć swego sumienia. Może nie wygląda, ale ma więcej krzepy niż każdy ze znajdujących się tu jegomościów. - Nim Chikao zaczął chować kolejną lalkę, spojrzał na Kisuke jakby nad czymś się zastanawiał. - Właściwie, do której dywizji chciałbyś dołączyć? Gdybyś zdecydował się na dziesiątkę możliwe, że dane byłoby nam się spotykać na szlaku.
Podobne pytanie Kisuke słyszał już mnóstwo razy. Wśród braci studenckiej było to najczęściej zadawane pytanie obok tego jakie właściwie będą teraz zajęcia i czy jest możliwość odpisania notatek.

- Nie ma odpowiedniego charakteru do zostania shinigami. No, ten bohater będzie ostatni. - Zaczął chować lalkę dzielnego myśliwego. - Nie musisz się obawiać, będziemy raczej okrążać Seireitei niż się od niej oddalać.
Chikao w końcu zamknął skrzynię oparty o nią wysłuchiwał planów Kisuke.
- Czyli jest nadzieja na dziesiątkę. - Uśmiechnął się. - Nazywa się Yin. Całkiem niezły pomysł z tym teatrem, aczkolwiek chyba wolę bardziej kameralną działalność w terenie. Ooo, hojnie hojnie. Ten srebrnik to pewno od jegomościów shinigami? - rzekł spoglądając na kapelusz wypełniony monetami, z którym podeszła do nich srebrnowłosa.
Przedstawienie dobiegło końca, podobnie jak porządki po nim. Chikao nie oszczędzał na Kisuke i wynajął mu osobny pokój. Siennik trochę śmierdział, ale po za tym nie miał powodów do narzekań. Noc upłynęła spokojnie.

***

- Chciałabym pana wynająć. - Z tą prośbą zwróciła się następnego ranka dziewczynka, która zaczepiła Kisuke, gdy chłopak na prośbę Chikao szedł do stajni, aby dopilnować żeby świnie otrzymały odpowiednie śniadanie. Sam chłopak był już po posiłku, trochę ryżu warzyw i herbata z pokrzywy. Z uwagi na bogaty zarobek z wczorajszego przedstawienia Chikao również zjadł coś konkretniejszego, lecz Yin zadowoliła się samą wodą.
- Chodzi o moją siostrę, a dokładnie o takiego jednego chłopaka, który uciekł z wioski po tym jak zaciążył moją siostrę. Chcę żeby pan go zabił.
Dziewczynka w sfatygowanym, acz czystym kimonie mogła mieć z dwanaście lat, chociaż przemawiała z powagą godną dorosłego. Miała niedbale związane ciemnorude włosy, bursztynowe oczy i policzki usiane piegami.

- Podsłuchałam wczoraj twoją rozmowę z lalkarzem. Wiem panie, że szkolisz się na shinigami. - Dziewczynka jednostajnym ruchem zniżyła głowę, gdy Kisuke ukląkł. Spoglądała mu prosto w oczy. - To prosta sprawa. Mojej siostrze bardzo spodobał się taki jeden Hiroshi z naszej wioski, zbliżyli się do siebie i od tego zaszła w ciążę, a teraz ciągle brzuch ją boli. Hiroshi jak się o tym dowiedział to zaraz uciekł. Podobno wielu mężczyzn tak robi w podobnej sytuacji. Ciocia tak mówiła. - Dziewczynka wciąż spoglądając na Kisuke pogrzebała za cienkim obi i wyciągnęła sakiewkę. - W środku jest dziesięć ryo. Może nie za dużo, ale Hiroshi nie jest dobrym wojownikiem, więc załatwienie go nie będzie trudne.
Dziesięć ryo w rękach dziecka z Rukongai było niemałym majątkiem. Rzadko kiedy rodzice dawali swoim pociechom choćby ćwierć ryo. W okolicy bliższej Seireitei sytuacja powinna być odrobinę inna, ale mimo tego majątek dziewczynki wciąż musiał robić wrażenie na rówieśnikach.

- Wujek mówi, że shinigami ciągle kogoś zabijają. - Wytłumaczyła beznamiętnie dziewczynka. Więcej emocji wzbudziło to, że Kisuke nie chciał zapłaty. Przez chwilę wydawało się, iż nie za bardzo wie jak się do tego odnieść, ale w końcu kiwnęła głową.
- Rozumiem. Jednak dziadek nie miał racji twierdząc, że każdy shinigami jest chciwym demonem. Dziękuję, obiecuję modlić się do Koki i dziękować jej za to, że przysłała tutaj wojownika, który zabije Hiroshiego.
Zamrugała, spojrzała na dłoń Kisuke i z wahaniem uścisnęła ją lekko. Porozumienie zostało zawarte.
Póki co Chikao nie spieszyło się z wyjazdem. W karczmie zabawiał właśnie rozmową młodą różowowłosą podróżniczkę. Yin, ponownie z kapturem zasłaniającym twarz, stała przy ścianie niczym posąg i obserwowała salę. Kisuke dostał wolną godzinę, z którą mógł spędzić tak jak tylko chciał.
Gdy wraz ze zleceniodawczynią ruszył do jej domu dowiedział się kogo właściwie ma ukarać.
- Hiroshi jest dość wysoki, ale niższy od pana. Ma czarne włosy i bardzo duży nos. Babcia mówiła, że kobiety powinny wiązać się z mężczyznami z dużymi nosami, bo tacy będą dawać im dużo przyjemności, ale akurat Hiroshi przyjemny nie był. Ma też bliznę nad brwią i jak zawsze mówił zrobił mu ją pusty, ale ja w to nie wierzę. On pracuje na polach ryżowych i większość osób go lubi, bo dużo gada, ale ja akurat nie lubię jak dusze dużo mówią. - Westchnęła, jakby sama zmęczyła się już mówieniem. - A i nazywam się Aki. O, a tam właśnie idzie moja siostra, Haru. - Wskazała na dziewczynę, która wiekowo musiała być bardzo bliska siostry. Miała jasne, nieco tylko ciemniejsze od Kisuke, włosy spięte dużą drewnianą igłą, która wystawała ponad czubek głowy. Smutne niebieskie oczy i ponurą rumianą twarzyczkę, która rozjaśniła się jednak na widok siostry.
- Szukałam cię Aki! - Podbiegła do nich. Spojrzała niepewnie na Kisuke, po czym ukłoniła mu się. - Dzień dobry, a pan kim jest?
- Zabije dla nas Hiroshiego - odrzekła Aki, jakby zabójstwo było najzwyczajniejszą rzeczą pod słońcem.
- Coo?! - Przeraziła się Haru. - Prosiłam cię żebyś się nie wygłupiała!

- A to ma jakiś związek? - Zdziwiła się niezbyt ekspresyjnie Aki.
Jej siostra okazała więcej emocji, gdy Kisuke się przedstawił. Pokraśniała, ukłoniła się raz jeszcze i wyszeptała coś niezrozumiałego. Zgodziła się na prywatną rozmowę i po chwili szli razem odprowadzani wzrokiem Aki. Poruszali się pomiędzy drewnianymi chatami prezentujący wyższy poziom od tych, które Kisuke znał z lat dziecięcych. Tutejsze słomiane dachy wydawały się grubsze, a ściany zbudowano z mniej więcej równych desek. Haru miętosiła rękaw swego skromnego kimona rozglądając się lękliwie jakby bała się, że ktoś podsłucha ich konwersacje. Rzeczywiście minęli parę dusz, które z ciekawością spoglądały na to z kim to spaceruje sobie ich sąsiadka.
- Może pójdziemy trochę dalej? - wyszeptała swą prośbę.
Szybko opuścili granice wioski i w międzyczasie chłopak spróbował wyczuć aurę dziewczyny. Nie miał z tym problemów, bo ta okazała się całkiem silna i zdecydowania wyraźniejsza od emanacji otaczającej choćby takiego Chikao. Oprócz tego niczego niezwykłego nie wyczuł, żadnego drugiego punktu energii. Zauważył za to, że Aki idzie za nimi zachowując jednak dość duży dystans. Haru rozejrzała się raz jeszcze, wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić.
- Tak. To prawda... zaszłam w ciążę po tym jak... zbliżyliśmy się z Hiroshim. - Spłonęła rumieńcem, spuściła wzrok. - Ot tamtego momentu boli mnie brzuch i czuję słabość. Nie przypominam sobie żebym zjadła coś nieświeżego, więc to na pewno nie zatrucie. Kiedy powiedziałam o wszystkim Hiroshiemu on mnie wyśmiał i... i na następny dzień zniknął. Podobno pojechał do swojego wujka w jakiejś ważnej sprawie, ale ja temu nie daję wiary. - Siorbnęła nosem. Dziewczyna była bliska płaczu. - Ale ja nie chcę jego śmierci! Może jeszcze się opamięta i wróci. Ta moja głupia siostra, miała nikomu nie mówić. - Otarła kącik oka, ale wnet twarz przeciął grymas. Jedną ręką chwyciła się za brzuch, drugą oparła o rosnący przy drodze buk.
Rozległo się burczenie.

Dziewczyna zaprzeczyła gwałtownie, gdy Kisuke podsunął jedzenie.
- Nie nie, ja nie muszę jeść. To przez dziecko tak brzuch mnie boli. - Westchnęła i oderwała dłoń od pnia. - Mama, babka i ciotka zawsze mówiły, że kobieta podczas ciąży często słabuje, ale już mi trochę lepiej.
Zrobiła kilka ostrożnych kroków, po czym nabrała pewności i przyspieszyła.
- Odszedł z wioski wczoraj rano. Tak po prostu, nawet się nie pożegnał. - Westchnęła ponownie, lecz tym razem z żalu. - Ma wielu kolegów w wiosce, ale najbardziej związany był z synem karczmarza - Hidekim.
Dziewczyna spojrzała za siebie. Dostrzegła siostrę, która nie próbowała się ukrywać i wciąż powoli podążała za nimi.
- Wiem, że Aki chce dla mnie dobrze, ale czasami trudno mi uwierzyć, że jesteśmy bliźniaczkami. Nie jesteśmy do siebie podobne ani z wyglądu ani z charakteru.
Hojność Kisuke wprawiła dziewczynę w zakłopotanie, ale po chwili nieśmiało przyjęła monety. Stanęła przed chłopakiem i zaczęła kłaniać się głęboko.
- Dziękuję ci dobry panie. Masz moje słowo, że będę modlić się do kami, który nam ciebie przysłał. Jeśli uda ci się odnaleźć Hiroshiego to proszę nie krzywdź go. Nie chce żeby ojciec mojego dziecka ucierpiał.  

- Wybacz panie, ale musisz się mylić. Nikt w mojej rodzinie nie musi jeść. Pijemy tylko wodę. -W końcu przestała się kłaniać. Spojrzała załzawionymi oczami na Kisuke, ściskając w dłoni podarowane monety, po czym jednak ukłoniła się raz jeszcze.
- Dziękuję za twą dobroć panie. Może jednak moja siostra dobrze postąpiła prosząc tak szlachetną osobę o pomoc. Dzięki ci.
Kisuke ruszył w drogę powrotną. Po drodze minął Aki, która ukłoniła się krótko, po czym ruszyła do siostry. Po powrocie do karczmy okazało się, że Chikao ciągle rozmawia z młodą, ładną dziewczyną w podróżnym płaszczu, a Yin niezmiennie obserwowała salę z pogodnego miejsca. Oprócz tego za ladą znajdował się jeszcze gospodarz przybytku, który zapytany o syna odwrócił się i krzyknął do drzwi kuchennych. Po chwili pojawił się rzeczony Hideki. Pospolity wyrostek o mokrych dłoniach, z których zeskubywał pojedyncze ziarenka ryżu spoglądając niepewnie na Kisuke.
- No ukłoń się łapserdaku. - Ojcowska dłoń szorstko przejechała po łepetynie syna. - Pan chce z tobą o czymś porozmawiać.
- Ze mną? - Zgiął kark zezując na Kisuke z na wpół podejrzliwością, z na wpół ciekawością.

Chłopak przytaknął. Przygryzł wargę przeczuwając, że rozmowa może wejść na nieprzyjemną dla niego ścieżkę. Zerknął na stojącego obok ojca, który przysłuchiwał się uważnie co też mają do jego syna.
Przytaknął ponownie, potwierdzając znajomość bliźniaczek. Pytaniem wydawał się mocno zaskoczony.
- Emm, ale on nigdzie nie uciekł. Pojechał do innej wioski żeby wręczyć podarek swojemu kuzynowi, któremu urodził się, ten no, pierworodny.
Wszelkie napięcie zeszło z młodziana, gdy Kisuke wyjaśnił o co chodzi. Parsknął śmiechem.
- To idiotka. Oni się tylko całowali, do niczego więcej nie doszło. Zresztą nie słyszałem, żeby one miały kuzyna w twoim wieku, panie. - Chłopak przeszedł do ofensywy spoglądając śmielej na Kisuke.

- Zaraz zaraz, dobry panie - wtrącił się karczmarz. - Mój Hideki może niezbyt rozgarnięty, ale to dobry chłopak i żadnego świństwa by nie zrobił.
- Mówię prawdę. - Bronił się chłopak, który mimo spojrzenia Kisuke nabrał pewności czując poparcie ojca. - To te bliźniaczki są dziwne, zresztą jak cała ich rodzina. Gadoją dziwne rzeczy i wierzą w dziwne rzeczy. Mówiłem Hiroshiemu żeby się z tą małą nie zadawał, ale on nawet ją lubił i jak dla mnie to ona chciała go na dzieciaka naciągnąć. Tyle tylko, że jest głupia myśląc, że od całowania dzieci się robią.
- To prawda, że ta rodzina jest podejrzana. - Ojciec potwierdził opinię syna. Skrzyżował ramiona na piersi. - A rodzice Hiroshiego to porządne dusze są. Gdyby ich syn rzeczywiście coś zbroił, to nie pozwolili by mu uciec tylko zmusiliby go do wzięcia odpowiedzialności.

Chłopak nie wytrzymał.
- A niby o co innego może chodzić?! Hiroshi to porządny chłop i takie podejrzane typy o niego nie pytają. Zresztą skoroś kuzyn tej wariatki to tylko jedną sprawę możesz do niego mieć!
- Cichaj. - Ojciec ponownie go trzepnął. Spojrzał na Kisuke z wyraźną niechęcią. - Może wpierw spytaj twoją kuzynkę jak dokładnie sprawy się mają zamiast męczyć mojego syna i oskarżać uczciwych chłopaków o nie wiadomo co.
- Wszystko w porządku? - Zwabiony podniesionymi głosami Chikao podszedł do szynkwasu i stanął obok Kisuke.
- Twój towarzysz panie niepokoi mojego syna - odrzekł cierpko karczmarz.
- Ach tak? O co się rozchodzi, Kisuke?