Wschodnia dzielnica

Dwa ruchy. Jeden wyciągający dłoń i drugi przecinający bestię na pół. Forma bestii załamała się i rozlała się po trawie. Zobaczyła kulki które rozrzuciły się po trawie. Ciężko było jej pojąc w pełni co się stało poza tym, że jej przeciwnik właśnie zniknął i prawdopodobnie został pokonany. Jednak ona nie czuła się w pełni usatysfakcjonowana. Upuściła lisiczkę i zacisnęła dłonie które drżały jej od furii. Coś słyszała. Kogoś... chyba kogoś kto ją tu wezwał.
Chyba chciał żeby poskromiła swoją furię. Nie miała z kim walczyć więc byłoby to całkiem logiczne, ale teraz nie działała na zasadach logiki. Pragnęła jeszcze walczyć, niszczyć, ciąć...
Drżała. Nie miała z kim walczyć ale chciała więcej. Ale... nie po to ją tu wezwano... Już... skończyła...
...Spróbowała się opanować. Oddychała ciężko. Szybko, intensywnie, a potem próbowała stopniowo uspokajać swój oddech i pęd reiatsu w swoim ciele. Wbiła miecz w ziemię, oparła się na nim. kuląc się. Wyobrażała sobie ocean który po sztormie powoli się uspokaja, fale tracą na sile, a zachmurzone burzowe niebo zaczyna się przejaśniać. Deszcz staje się słabszy. Błyskawice przestają trzaskać. Pieniste bałwany stają się jedynie płaskim wspomnieniem na powierzchni wody. Cały czas jednak patrzyła na szlam przed sobą, przynajmniej dopóki czuła, że jest w stanie opanować swoją furię. a jak jej nie udało to oddaliła się w stronę wzgórz. Sensen. Albo skoczyła tam i poleciała.

02#243

W głębi duszy ucieszyłem się, że moje zaklęcie jakoś pomogło tej istocie. Nawet uśmiechnąłem się delikatnie po śmierci Nemuri. Energia duchową tej istoty musiała być niewyobrażalnie wielka, istne monstrum. Martwiłem się o koki, która była wystawiona najbardziej na działanie tej presji. Nie miałem jej tego za złe w końcu, aby uratować wszystkie bóstwa musiała walczyć na poważnie. Zacisnąłem jeszcze mocniej ranę na brzuchu i spróbowałem się podnieść. Nieważne ile razy upadnie albo jak chwiejny krokiem będę szedł. Staram się podejść do koki, podnieść ją z ziemi i zaczął iść do kapłana i Renatro. Gdy tak na nią patrzę, to oczy zaczęły mi się szklic.-Spokojnie zaraz będzie po wszystkim i wrócisz do swoich wyznawców.-

+28 wytrzymałość

Powoli wracały jej zmysły. Szum krwi w głowie spowalniał, mięśnie się rozluźniały, wola mordu ustawała. Wyładowania i wicher wokół niej przycichały, pozostawiając wokół niej jedynie chłód, wilgoć i zapach ozonu jak po burzy.
Podniosła się opierając lekko na swoim mieczu. Wyciągnęła go jedną ręką do góry, machnęła na odlew by pozbyć się resztek czarnej mazi i ziemi i schowała ostrze do pochwy. Rozeznała się w sytuacji. Wokół niej było naprawdę dużo kami - nic dziwnego, że ta bestia posiadała tyle mocy. Swoją drogą... Czy to normalne, że ten szlam nie znikał?
Patrzyła się na to przez parę chwil aż nie usłyszała czyiś kroków na trawie. Rzuciła okiem na niego zaciekawiona co zrobi. Czy podziękuje jej za pomoc jakiej właśnie im udzieliła i za uratowanie ich istnień?
Nic z tych rzeczy. Z całych sił używając... reiatsu. I to wcale nie tak mało. Nie było aż tak widać lekkiego uniesienia brwi spod jej kasy, ale przez moment przyglądała się jak podszedł do lisicy i podniósł ją. Hah. To wszystko jasne... Chociaż dalej odczuła lekkie ukłucie w jej dumę.
Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć na górę przybył kapłan. Skłonił jej się nisko, a ona spoglądała na niego błyskając czerwonymi oczami. Właściwie to nie wiedziała jak powinna się teraz czuć, o co właściwie chodzi i... Hm. Czy ten szlam dalej tam był?
Obróciła się bokiem. Oceniła wzrokowo stan każdego z kami, jak i to czy szlam dalej tam był i czy zaczął wyparowywać - jak każda materia w świecie dusz. Nic nie mówiła przez parę sekund. Musiała sobie przypomnieć i pomyśleć, co by powiedziało bóstwo w takiej sytuacji.
-Nie obawiaj się, poczciwy kapłanie. Rozumiem naglące okoliczności.-Pomimo pewnej naturalnej szorstkości głosu była spokojna i łagodna, acz w postawie dało się wyczuć pewne napięcie. Trzymała też jedną z dłoni na rękojeści miecza-Czy pozostałości tej istoty nie powinny się już rozmywać? Przyznaję... Pierwszy raz się z taką spotykam.
Namyśliła się. W sumie przyznanie się do niewiedzy, nawet przez bogów, nie jest niczym złym. Do pewnego momentu - i tak wiedziała znacznie więcej niż przeciętna dusza. Ale by trochę odwrócić uwagę od tego...
-Twoja boginii na pewno doceni Twoje oddanie, chłopcze, ale powinieneś zostać opatrzony.-Odezwała się do wieśniaka. Szkoda. Taki by się przydał w jej szeregach.

02#244

Słowa kapłana uspokoiły mnie i pozwoliły nieco odetchnąć. Dzięki niej udało nam się wyjść z tej sytuacji bez poniesienia żadnych strat. Kapłan był tylko lekko rany, przynajmniej tyle zdołałem wywnioskować. Stan Koko był stabilny, a Renatro dojdzie do siebie. Numeri został pokonany, a nawet zniszczony. Niestety nie widział innych bożków, które pochłonął i jak wiele ich było. W końcu usłyszałem głos tej czcigodnej wojowniczki. Na pierwszy rzut oka i ucha wydawała się miła. Nie tak zarozumiała, jak tamten kruk co chciał zjeść mi Daisie.
-Dziękuje za Twoją troskę, jak tylko się sprawa rozwiąże zajmiemy się moją raną...- A przynajmniej miałem taką nadzieję, że ktoś mi pomoże zatamować krwotok. - Właściwe jak mam się do Ciebie zwracać? Nie chciałby Cię urazić.- Obrażeniem tak potężnej istoty i potencjalnego sojusznika byłoby bardzo niemądre. Dzięki zawarciu takiej znajomości mógłby wiele zyskać, być może nawet upiec dwie pieczenie na jednym ogniu i wskórać coś dla koki. -Jeżeli potrzebujesz, rekompensaty to czuję się zobowiązany do pokrycia tego. W końcu to z mojego powodu tu jesteśmy i potrzebowaliśmy twojej pomocy. Miyagi-san wykonywał tylko swoje obowiązki, a ja okazałem się za słaby, aby go obronić.- Byłem lekko rozdarty między pozytywnymi i negatywnymi myślami. Cieszyłem się, że koki była wolna a nam udało się przeżyć. Z drugiej strony walka z Nemuri pokazała mi jak bardzo przeciętnym jestem.

Nie wyglądała na zadowoloną z odmowy. Mruknęła rozdrażniona, spuszczając wzrok z gęstej mazi na trawie - acz dalej będąc w gotowości zareagować gdyby usłyszała z tamtej strony jakiś ruch. Zamiast tego popatrzyła spod kasy na młodzieńca, i to tak, że mógł dojrzeć spowite cieniem krwistoczerwone oczy. Oblicze miała też nadzwyczaj urodziwe, pasujące do młodej kobiety, acz podobnie jak jej głos - posiadające pewne naturalne zacięcie.
-Jak najszybciej. To byłoby marnotrawstwo Twojej mocy gdyby coś Ci się stało.-Zmierzyła go przy tym zmysłem wyczuwania reiatsu by teraz na porządnie ją ocenić, i mniej więcej na jakim poziomie by się plasował - albo ze swoich własnych doświadczeń, albo przyrównując to do shinigami których do tej pory spotkała.
-Zwą mnie Morigami Chikaze, córka czcigodnego Susanoo. Większość ogranicza się do Chikaze, i to wystarczy.-Wróciła do szlamu, przechodząc jeszcze wzrokiem po kapłanie-Chcę wiedzieć więcej na temat tego demona. Rekompensata... Kim jesteś, młodzieńcze?-Zabrzmiało to trochę dziwnie. On był dziwny. Posiadał miecz, wyższe reiatsu niż zwykłe, kapłana który potrafił ją wezwać...

02#245

A więc córka gromowładne miała w sobie empatie do nas maluczkich. Nie była zadufana w sobie, tak jak mi się wydawało. Myślałem, że każde potężniejsze bóstwo raczej ma nas tylko za niewielkie źródła mocy. Byłem pozytywnie zwiedzony, ale nie tylko tym. Chikaze była bardzo atrakcyjna, jej urodę mógłby porównać do dam z rodu Kasumiouija. Jednak to nie był czas i miejsce na podziwianie lica córki Susanno. Kiedy zaczęła nalegać, nie mogłem drugi raz jej odmówić. Odrzucanie jej troski byłoby bardzo niegrzeczne i aroganckie. Przyłożyłem dwa palce do ust i zagwizdałem charakterystycznie i zawołałem Daisie. Miałem nadzieje, że jest wystarczająco blisko, aby usłyszała gwizdanie i mój głos. W tym czasie kładę delikatnie Koki na trawie i wyciągam pustą sayie za obi i kładę na ziemi. Zacząłem zdejmować górne warstwy ubrania, aby móc przyjrzeć się ranie i następnie móc opatrzyć. -Może to dla was bóstw to niewielka różnica, ale jestem głową rodu. Kyoraku Kisuke miło mi Cię poznać Chikaze. Nie wiem jakie przymierze zawarł z wami Miyagi-san. Jednak myślę, że to jest jakieś porozumienia z korzyścią dla obu stron. Dlatego chciałby odpłacić Ci się za twoja pomoc. Wezwał Cię kapłan, ale to z mojego powodu tu wszyscy się znaleźliśmy. Chciałbym wiedzieć co, będzie równomierną zapłatą za twoją pomoc?- Miałem ciepły ton głosu i delikatnie się uśmiechałem. Morigami zrobiła na mnie dobre wrażenie i czułem się w jej obecności swobodnie.  Starałem się nie dać po sobie poznać, jak bardzo ta rana mi doskwiera, dlatego cały czas uśmierzałem ból za pomocą energii duchowej.

+28 wytrzymałość

Dała mu czas i swobodę w zdjęciu swojego ubrania by obejrzeć swoje rany. Sama też zresztą rzuciła na nie oko, i zaczęła szukać bukłaka z wodą - zależy z jaką ilością rynsztunku została tu przyzwana, jednak zazwyczaj nosiła ją ze sobą. Skupiła się przy tym by nadać tej wodzie leczniczych właściwości - trudno powiedzieć za ile przybędzie pomoc, a dobrze by było chociaż powstrzymać jego rany. Głowa rodu? Takiego jak Shi... Jakkolwiek się zwali, musiałaby chwilę pomyśleć. Ważne jest, że był ze szlachty, a ponoć szlachta rządziła shinigami. Sam miał dość sporą energię duchową pomimo młodej powierzchowności. Nie mogła się jednak trochę nie skrzywić gdy usłyszała z jaką poufałością się do niej zwrócił. Nie lubiła honoryfiksów, ale jej pozycja odzwierciedlała jednak też innych bogów.
-Czcigodna Chikaze, owszem. Pamiętaj by się odpowiednio zwracać, niektórzy mogą to uznać za obrazę.-Potwierdza to jednak, że jest to dusza dość młoda i niedoświadczona. Nie wzięła tego za obrazę, ot - wynik nierozeznania i być może złej interpretacji tego co mówiła. -Obrona i opieka nad duszami to mój obowiązek. Jednak jeśli się oferujesz... Myślę, że jako głowa rodu szlacheckiego będziesz w stanie właściwie okazać swą wdzięczność.-Uśmiechnęła sie z pewną chytrością na ustach. Proszę. Jeszcze parę chwil temu rozmawiała o tym z Daisuke, a być może właśnie rozwiązanie ich problemów właśnie siedziało przed nią.
-Lecz o tym później. Musimy Cię ustabilizować.-Jeśli znalazła i pobłogosławiła wodę, to pochyliła się i zaczęła powoli lać ją na jego ranę. Powinno przynajmniej wstrzymać krwawienie.

Był silny, może nawet wyszkolony. Nawet silniejszy od Daisuke, co było nie lada wyczynem biorąc pod uwagę jak ten chłopak się starał. Może faktycznie będzie w stanie coś zorganizować, byłoby miło...
O ile przeżyje. Na szczęście miała odpowiednie moce do tego - właśnie do takich sytuacji jej błogosławieństwo było stworzone. Właśnie to kończyła w swoim skupieniu gdy jej obawy zostały potwierdzone. Najpierw przez kapłana, a potem przez samą maź.
-Łap! Polej tym swoje rany!-Rzuciła swoim bukłakiem w stronę chłopaka. Za ten czas stanęła przed nim i kapłanem wyciągając miecz w pozycji obronnej i ładując go energią. Na razie nie zamierzała podchodzić, nie wiedząc jak szłam się zachowa przy jej podejsciu. Wykonała pełne cięcie z dystansu, a jeśli sposób w jakim zraniła wybrzuszenie nie zagrażałby jej choćby sposobem w jakim rozprysneło i miało jakiś efekt - planowała kontynuować.

02#246

Chyba ją uraziłem, a przynajmniej przez moment miałem takie wrażenie. Jednak po chwili mogłem odetchnąć z ulgą. Córka gromowładnego nie miała mi tego za złe, sam nie przywiązywałem uwagi do tego, jak ludzie mnie tytułują. Chociaż byłem głową rodu, z drugiej strony to i tak praktycznie wszyscy się dystansowali do mnie. Skoro dla niej miało to znaczenie, nie będę więcej pozwalał sobie na spoufalanie się i zacznę ją tytułować. Jej uśmiech sugerował, że jest na pewno kilka rzeczy czy spraw, w których mógłbym jej pomóc. Oczywiście, jeżeli nie zażąda czegoś, co mogłoby zrujnować mój ród. Nie chciałbym tak zostać zapisany na kartach historii. Z każdą chwilą czułem się coraz słabiej, lekkie zawroty głowy i paląca rana brzucha. Nawet doraźna pomoc w postaci energii duchowej zaczynała osiągać granice. Postarałem się złapać rzucony w moją stronę bukłak i wykonać jej instrukcje. Nie byłem pewny, jak woda miała mi pomóc. Chyba chciała, abym obmył ranę przed jej zabandażowanie. Widok ciągle dychającego Nemuriego nie napawał mnie optymizmem, on ewidentnie coś kombinował, a ja nie mogłem nic zrobić, aby mu pokrzyżować plany. Musiałem to zostawić w rękach Morigami, skupiłem się na ochronie lisicy, gdyby Yasha próbował ponownie ją podkraść.

Obroniła się, ale zdawało się iż nie celował ani w nią ani w kogokolwiek innego. Ładowała przy tym energię, ale była przy tym za wolna - trzy z pięciu rozwiały się na wietrze. Prychnęła niezadowolona. Niedobrze się stało, faktycznie, zwłaszcza biorąc pod uwagę co powiedziała. Ale nie było to teraz najważniejsze.
-Źle... ale ważne, że nic trwałego wam się nie stało i kami są uratowani.-Rzekła robiąc wymach mieczem jakby strzepywała z niego krew i chowając go do pochwy-Gdy się znowu pojawi nie będzie mieć tyle szczęścia.
Co nie zmienia faktu, że tym bardziej powinna się zająć zabezpieczeniem swoich terenów. Nie mogła być wszędzie naraz, niestety - to był jej duży problem. Ale najwidoczniej gdy była taka duża potrzeba pojawiała się tam gdzie trzeba.
Skinęła głową. Widziała, że młodemu szlachcicowi się trochę poprawiło, ale przyda mu się profesjonalna opieka medyczna. Przyglądała się temu chłodno, zastanawiając się nad tym co dalej powinna zrobić.
-Świątynia ośmiu milionów bóstw... W Seireitei...-Ostatnie słowo wypowiedziała z pewnym wahaniem. Rozejrzała się dyskretnie, ale za nic nie przypominało jej to terenów Seireitei, prędzej coś bliżej tego gdzie ona sama mieszkała-Będę rada jeśli przekażesz ode mnie wiadomość, kapłanie Miyagi. Do shinigami.
Popatrzyła ponownie na nieprzytomne bóstwa. Najlepiej by było poczekać aż dojdą do siebie i się przebudzą. Uśmiechnęła się jednak. Pomoc była... dość satysfakcjonująca. Czuła jakiegoś rodzaju spełnienie. Ale do tego dochodził pewien niepokój. Co to był za demon? Coś jej przypominał...
-Cóż to był za demon?-Zapytała kapłana, gdy ten skończył opatrywanie chłopaka.

02#247

Nemuri po prostu rzucił się do ucieczki, Chikaze zdołał zniszczy dwie z pięciu części. Nie lubię niedokończonych spraw, ale nic nie mogłem na to poradzić. Tak podła kreatura, jak on, na pewno ponownie zacznie łapać i wykorzystywać mniejszych kami. Owa sytuacja pokazała mi jak, słaby jestem. Nie mam zbyt dużego doświadczenia w prawdziwym boju. Nigdy nawet jeszcze nie spotkałem prawdziwego pustego. Aby mógł chronić moich bliskich, muszę zyskać na sile i w końcu poznać imię mojego zabójcy dusz. skierowałem wzrok w stronę assauchi. Westchnąłem lekko. -Więc jeszcze pewnie się spotkamy. Następnym razem nie zdoła uciec z podkulonym ogonem. - Słowa córki sussano mnie zaintrygowały. Miała jakaś wiadomość dla bogów śmierci? Ciekawe czego ona dokładnie dotyczy.
A więc to nie była zwykła woda, natychmiastowo poczułem ulgę i nie tylko. Czyżby trzymała w tym bukłaku jakieś lekarstwo? Powąchałem szyjkę, przez która wylewałem zawartość naczynia, ciekawość mnie zżerała. W końcu może ta substancja mogłaby pomóc Rentaro w dojściu do siebie. Położyłem się plackiem na ziemi i po raz kolejny raz kapłan mnie pozytywnie zaskoczył. Znał medyczne kido, przecież taką wiedzę mógł zdobyć tylko w akademii. Czyli kiedyś musiał należeć do Gotei trzynaście albo chociaż podjąć nauki. To by tłumaczyło jego silną energię duchową. -Czcigodna Chikaze czy ta woda mogłaby pomóc dojść do siebie mojemu opiekunowi, gdyby ją wypił?- Nie zamierzałem jak na razie wypytywać kapłana o jego historię.

Spodobały jej się słowa młodzieńca. Może dzięki temu co spotkało jego boginke zmobilizuje się jeszcze bardziej do pracy nad swoim potencjałem. Na razie jednak musiał dojść do siebie. Szybko też nauczył się odpowiedniego zwracania się do bogów. Jednak nie zostaje się głowami rodów bez powodu. To dobrze. Gorzej, że to pytanie ją troche zakłopotało. Zawiesiła na moment głowę w zadumie.
-Hm... Jest to jeden z darów mojego boskiego pochodzenia. Nigdy nie sprawdzano jak działa po wypiciu, lecz nie powinna zaszkodzić. To w końcu moje błogosławieństwo.-Mruknęła rozglądając się za poszkodowanym. W sumie zapomniała, że on gdzieś tu był.

Kiwnęła głową zadowolona, nie przeszkadzając już kapłanowi w wykonywaniu swoich czynności. Zastanawiała się jednak przez dłuższą chwilę nad tą całą sytuacją. Ten demon przypominał jej trochę to o czym mówił jej Tanaka, ale nie słyszała by były w stanie pożerać inne kami. Acz pożeranie dusz zdawało się być czymś podobnym do hollowów, tylko tutaj wyglądało to trochę inaczej. Trochę jak coś na co sama cierpiała - czyżby jedno z drugim było jakoś związane, czy to była przypadkowa zbieżność? Już raz zareagowała dość panicznie na choćby wspomnienie o czymś podobnym, więc wypadałoby jednak działać roztropniej.
-Numeri... również nie słyszałam.-Nie ma wyjścia, będzie musiała popytać. Skinęła głową z aprobatą gdy wspomniał o swoim udziale. Rzeczywiście... Gdyby nie została wezwana to mogłoby być różnie-Może szczęście, a może coś więcej... Przyjrzyjmy się jego ofiarom.
Zamierzała podejść tam z kapłanem i w razie czego go asekurować gdyby któryś z kami się gwałtowniej obudził. Na razie po prawdzie nie zwracała uwagi na chłopca. Jego stan był stabilny i raczej jej nigdzie nie ucieknie.

02#248

Słowa gromowładnej trochę zbiły mnie z tropu, ale najwidoczniej nikt nigdy nie wpadł na taki pomysł, ale niedawno odkryła w sobie ten dar. Nic nie stało na przeszkodzie, żeby to sprawdzić. Wziąłem mały łyk z bukłaka i poczekałem na efekty, jeżeli nie poczuje niczego nieprzyjemnego czy szkodzącego to zamierza spróbować ocucić tym Renatro i koki. Dlatego najpierw podchodzę do lisiczki i delikatnie skrapiaj jej rany błogosławioną wodą. A później zbliżam się do swojego opiekuna, który nie posiada żadnych ran zewnętrznych i próbuje go delikatnie napoić płynem. Uważając, żeby nie podać mu zbyt dużej porcji naraz. Kapłanowi również już dawało znaki zmęczenie, ale nie ma się temu, co dziwić. Nawet proste medyczne kido pochłania dużo energii duchowej. Na szczęście dzięki pomocy Chikaze i kapłana ja czułem się znaczniej lepiej. Chociaż również daleko mi było do szczytowej formy. Skorzystałem z wolnej chwili i zebrałem nasz oręż z pola bitwy. Miecz staruszka położyłem przy nim, swój zaś zostawiłem przy lisicy. Stwierdziłem, że pora odnaleźć świnki. W końcu wszyscy zasłużyliśmy na dobre jedzenie i chwile relaksu. Zwłaszcza starsi członkowie grupy. -Pójdę poszukać naszych wierzchowców, pewnie błąkają się gdzieś przerażone.- Zacząłem spacerować po lesie i wołać zagubione świnki.

Wygląda na to, że wszystko przynajmniej na razie wygląda dobrze. Kami się zaczęły budzić, a karakasa nawet się podniosła i gdzieś przeniosła. Hm. Dziwne, że te wszystkie kami sobie po prostu tak znikały, a ona musiała otwierać most. Może to był Sensen?
Chyba niedługo będzie się zbierać do swoich wyznawców. Chłopak wydawał się być w stabilnym stanie, więc wystarczyło tylko przekazać odpowiednie wiadomości i powinna mieć załatwione parę spraw. Hm... Moment, moment...
...
Chikaze wydawała się zamyślona przez dłuższy czas. Stała w miejscu ze zmrużonymi oczami. Aż w końcu kiwnęła głową.
"Oczywiście. Tak uczynię."
Miała pewne wątpliwości. Co, jeśli to Numeri podszywało się pod jej ojca? Brzmiało to jednak całkiem jak coś, co jej ojciec mógł jej zlecić, więc... W najgorszym razie się wróci. Dowie się na miejscu o co chodzi. Jak się potwierdzi to nawet jeśli okaże się to bujdą to...
Tylko czemu miała zabierać tego... shinigami. Nie przepadał za nimi. Dziwne.
-Kapłanie, nie wyczuwasz obecności tego złego ducha w okolicy?-Zapytała, tak dla pewności-Ojciec do mnie przemówił. Młody Kyoraku będzie musiał iść ze mną. A moja wiadomość to... "Morigami Chikaze jest przyjacielem shinigami i ludu rukongai. Skupmy się wszyscy na walce ze wspólnymi wrogami.-Kiwnęła głową zadowolona ze swoich słów i poszła w stronę młodego dziedzica. Powoli, spokojnie.
-Młody Kyoraku. Mój ojciec nakazał mi zabrać Cię ze sobą do Takamagahary, by ukarać youkai które bluźniło przeciwko jego imieniu.-Oznajmiła mu, stając ze skrzyżowanymi rękoma-Ile czasu potrzebujesz, by dojść do siebie?

02#249

Czyli diagnoza kapłana była prawidłowa, Rentaro niedługo dojdzie do siebie tak samo Koki. Nie musiałem długo czekać na rezultaty poszukiwań, niestety nie było z nimi Kapitana Generała. Mogłem się tego spodziewać, Kasztanek jest zapatrzony w Daisie. Jeżeli miałby zgadywać to obstawiałbym, że staruszek po prostu chrapie sobie pod jakiś drzewem w cieniu. W końcu tak wiekowy i doświadczony knur nie uciekłby w popłochu. Pogłaskałem białą świnkę po czubku głowy. Dopiero teraz mogłem odetchnąć z ulgą, Wszyscy byli bezpieczni i nie było przypadkowych ofiar. Słowa córki gromowładnego lekko mnie skonfundowały, niecodziennie słyszę takie słowa i zostaje wplątany w sprawy starszych bóstw i zabrany do świata bogów. Nie wiem jak mógłbym im pomóc, w końcu przy nich jestem raczej zwykłą płotką o ile nie mrówką. Jednak nie mogłem jej odmówić, miałem wobec niej dług. -Nie wiem jak moja skromna osoba, mogłaby się przydać Twojemu ojcu, ale uratowałaś nas i jestem coś Ci winien Czcigodna. Żeby wrócić do w pełni zdrowia? Pewnie kilka dni, ale z drugiej strony nie wiem, czy jest to konieczne. Dzięki twojej pomocy i kapłana czuje się już całkiem dobrze. Potrzebuje tylko krótkiej chwili, żeby załatwić pewne sprawy. Przepraszam na chwilę.- Sięgnąłem do juków i wyciągnąłem ubranie na zmianie. Udałem się na stronę, aby przebrać się na osobności. Nie dlatego, że wstydziłem się swojego ciała, nie chciałem urazić Chikaze. Która mogła uznać to za bardzo niestosowne zachowanie, a nie potrzebowałem dodatkowo przypadkiem ją urazić. Następnie kieruje się w stronę kapłana, z którym chce chwile porozmawiać przed podróżą. - Miyagi-san będę musiał zostawić to wszystko na twojej głowie. Chciałbym, abyś przekazał im wiadomość jak się obudzą.- Spojrzałem najpierw na starego opiekuna później na koki. -Dla Rentaro. Aby się nie martwił i wrócił do rezydencji oraz poinformował moich przełożonych w razie, gdyby się spóźniał. Dla Koki. Pamiętam o nie i, że niedługo się spotkamy. Jak tylko spłacę dług, który zaciągnąłem.- Spojrzałem na córkę gromowładnego, która najpewniej czeka ciągle na mnie. -Bardzo dziękuję za pomoc i na pewno będę wyczekiwał kolejnego spotkania. Myślę, że warto byłoby opowiedzieć mieszkańcom co takiego się stało, że bóstwa zaczęły znikać i kto je uratował.- Spojrzałem wymownie na Chikaze, ukłoniłem się kapłanowi podniosłem swoją katanę i zbliżyłem do Morigami. -Jestem gotowy.- Nie wiedziałem co mnie tam czeka, ale nie chciałem tracić czasu.

Słuchała go cierpliwie. Widziała pewne zdezorientowanie i nie winiła go za to - była podobnie zaskoczona decyzjami swojego ojca, ale nie zamierzała poddawać ich w wątpliwość.
-Skoro zażyczył sobie byś mi towarzyszył to na pewno miał ku temu ważny powód.-Zmarszczyła brwi słysząc o "kilku dniach". Za długo. Ale potrzebował jakoś dojść do siebie.
-Wyruszymy jutro z samego rana. Chcę byś był wypoczęty, a jednocześnie nie mogę kazać memu ojcu zbyt długo czekać.-Kontynuowała. Ten sięgnął do juków i udał się na stronę. Może jest jakiś wstydliwy albo coś... przyglądała się za ten czas budzącym się youkai, stojąc bokiem do chłopaka. Dalej miała wątpliwości, ale nie zamierzała się wycofywać czy sprawiać wrażenie, że się czegoś boi. W najgorszym razie będzie to nieporozumienie które szybko wyjaśnią, albo test jej umiejętności i siły.
Sięgnęła do drugiego bukłaka, tym razem z boskim alkoholem. Pociągnęła z niego powoli, ot by ożywić swój umysł. Dobrze by było powiadomić Daisuke o tym gdzie się wybiera, ale jak przejdzie przez most to najpewniej trafi tam gdzie musiała wykonać to zadanie. Nic... będzie musiała się z tym szybko obrobić.
Czekała. W końcu się doczekała. Popatrzyła na niego spod kasy, unosząc trochę brodę. Znowu mógł ujrzeć jej twarz i jej oczy, którymi patrzyła się badawczo i surowo na jego postawę. Analizowała w jakim jest stanie.
-Jak Twoje rezerwy reiryoku? Tam gdzie wyruszymy będą Ci one potrzebne. Głęboka medytacja pomaga w procesie regeneracji, ale nie wiem czy was tego uczą w akademii. Powinni.-Mruknęła w sposób, który trudno było dokładnie sprecyzować. Pociągnęła jeszcze raz z bukłaka.
-Gdzie zamierzasz spędzić tę noc?

02#250

A więc już wie, że jestem bogiem śmierci ciekaw co mnie zdradziło. Czyżby kapłan maczał w tym place. Nie było to wielka tajemnica czy też konspiracja, ale byłem ciekawy, w jaki sposób rozpoznała we mnie shinigamiego. Skupiłem się na moment na Saketsu i Hakusui, w celu oszacowania mojego zapasu energii duchowej. Uśmiechałem się delikatnie i podrapałem po głowię.
-Myślę, że moje rezerwy są mniej więcej w połowie. Tak z czystej ciekawości co mnie w zasadzie zdradziło? Miecz, czy może coś innego?... Kuronomatsuki sensei uczył nas podczas Teorii kidou podstaw medytacji i zbawiennych efektów, które medytacja niesie. Tylko niestety przez natłok zajęć i obowiązków nie było, kiedy nauczyć się tego porządnie.- W międzyczasie spojrzałem na położenie słońca, aby ustalić pi razy drzwi ile tego dnia jeszcze nam zostało.
-Nie ukrywam, że wolałbym oddalić się, zanim mój przybrany ojciec się obudzi. Wychował mnie i dbał nawet pomimo faktu, że nie jesteśmy spokrewnieni. Jest bardzo uparty i na pewno zacząłby chodzić po ścianie, gdyby się dowiedział w czym zamierzam Ci pomóc. Możemy zatrzymać się, w jakimkolwiek zajeździe, w którym go nie będzie.- Oderwałem wzrok od Chikaze i przeniosłem go na Daisie. Pochyliłem się, spojrzałem jej w oczy i pogłaskałem po czuprynie. -Zaopiekuj się staruszkiem, a jak wrócę to dostaniesz pełen kosz owoców.- Wielkie świnie są wyjątkowo inteligent, więc byłem prawie pewny co do odbioru przekazu.

Nie wyczuwał. Ona też nie czuła. Ale też nie czuła tego rodzaju energii gdy walczyła z tamtym youkai. Acz mógł przybrać nie tylko formę, ale i energię tego którego pochłonął. Bardzo przebiegła bestia. Cholera, że też jej nie uśmierciła gdy miała ku temu okazję... Kaszlnęła po popitce. Ech. W końcu kiedyś da radę...
Popatrzyła to na kapłana, to na chłopca gdy wypowiedziała życzenie ojca. Reakcja jej nie dziwiła, i sama mogła snuć daleko idące przypuszczenia dlaczego takie było jego życzenie. Chciał świadka tego, co się stanie? Uznał, że jest godny by jej towarzyszyć po tym co tu się stało? Chciała by pokazała, że umie uczyć i być sojusznikiem shinigami? Była to niebezpieczna wyprawa, nawet dla niej, a co dopiero dla takiego młodzika.
Nie zamierzała jednak tego podważać.
-Owszem.-Potwierdziła. Nie mogła zdradzić po sobie swojego zaniepokojenia. Na jej barkach leżało zachowanie morale.
Mruknęła trochę zaskoczona słysząc co odpowiedział jej kapłan.
-Tak, to całkiem możliwe. Nie mieliśmy wtedy dużo czasu na rozmowy. Cieszy mnie, że mogłam jego słowa potwierdzić czynami.-Wpadła w zastanowienie. Faktycznie szkoda, że nie jest pod jej skrzydłami jeśli rzeczywiście jest taka duszą. Mimo to czuła pewne zobowiązanie.
-Powstań... Jeśli tak jest to chce to zobaczyć. I nie będzie się musiał martwić o moje wsparcie. Dusze rozwijające swój potencjał i chcące nim chronić inne są mi najmilsze.-Obróciła się i podeszła do młodzieńca, rzucając jeszcze kapłanowi "bywaj zdrów".
Odpowiedz nie do końca usatysfakcjonowała boginie. Widać było lekkie skrzywienie jej ust.
-To niedobrze. Zobaczymy, czy w jedną noc opanujesz tą sztukę. Zajazd, dobrze... Nie traćmy zatem czasu.-Popatrzyła na młodzieńca, czekając aż ten wsiądzie na którąś świnie. Zamierzała zasiąść za nim, a w razie problemów z miejscem po prostu będzie leciała obok.
-Miecz, duża energia. Słowa ojca.-Rzuciła jeszcze na odchodne. Nie mieli dużo czasu na odpoczynek, a dobra forma przy takim zadaniu to podstawa.

02#251

Poczułem ciepło w środku, gdy kapłan stwierdził, że jestem dobrą duszą i martwił się o mój los. Przez większość miałem tylko jedną osobę, która by się o mnie troszczyła. To bardzo przyjemne uczucie. Wiedziałem, że mogę powierzyć w ręce kapłana los Koki i Rentaro. Było mi trochę głupio zostawiać go z tym całym rozgardiaszem.
-Dziękuje za wszystko i wybacz, że zostawiam wszystko na Twojej głowie. Trzecia wieprz najpewniej śpi gdzieś w okolicy. Postaram się godnie nas reprezentować. Dziękuje jeszcze raz Miyagi-san.- Ukłoniłem się. Byłem mocno zdeterminowany i zaangażowany, nie dopuszczałem do siebie negatywnych myśli. Nie ma żadne czy opanuje. Muszę opanować, jeżeli mam się do czegoś przydać. Nawet przy pełnych rezerwach reiryoku byłem kilkukrotnie słabszy, więc w aktualnym stanie na nic bym się nie przydał.
-Muszę, jeżeli mam się przydać. Nie mogę do tego podejść na pół gwizdka.... Dla jasności Czcigodna nie ukrywałem faktu o byciu shinigami przed Tobą. Dusze z rukonagiu mają mieszane odczucia o bogach śmierci. A to mogłoby skomplikować mój cel.- Wsiadłem na Daisie i jeżeli Chikaze się zmieści to czekam, aż zajmie miejsce i ruszam szybko do zajazdu, który jest niedaleko. Tak jak wspomniała Morigami, nie możemy tracić czasu. Zwłaszcza że też mam termin, który mnie goni. Nie wiedziałem ile czasu zajmie na załatwianie tej sprawy bogów.

02#252

-Też mam taką nadzieję, ale lepiej być przygotowany niż później tego żałować.-Wziąłem pudełeczko z leczniczą substancją i schowałem w wewnętrznej kieszeni. Na pytanie o amulet zaczął poklepywać kieszenie w poszukiwaniu w poszukiwania. Byłem pewny, że zabrałem wszystko z kieszeni podczas zmiany ubrania. Już miałem schodzić z Daisie kiedy, przypomniało mi się, że schowałem go w rękawie.
-Tak mam go. W takim wypadku na pewno wrócę cały i zdrowy, Do zobaczenia.- Zachowanie Daisie było dla mnie nowe, nigdy tak się nie zachowywała. Może była zazdrosna? Pogłaskałem ją, bo boku.
******

Zapłaciłem za oddzielną izbę z możliwością kąpieli wieczorem. W końcu woda pomaga się zrelaksować i odnowić siły. Na śwince też nie oszczędzałem poza dobrą paszą, zamówiłem jej też kosz różnych owoców w nagrodę za jej zachowanie i podziękowanie. Wszelkie formalności mieliśmy za sobą, przyszła kolej na zaspokojenie moich potrzeb. Zdałem sobie sprawę, że ostatni posiłek jadłem dobrych kilkanaście godzin temu. Dlatego zamówiłem u oberżysty kilka onigiri i pieczonych pstrągów na wynos. Najpewniej Chikaze nie będzie chciał tracić czasu, dlatego zjem w plenerze przed treningiem, który ona mi zgotuje. Widziałem, że ludzie nie zwracali uwagi na nią. Dlatego poczekałem, aż znajdziemy się na zewnątrz. Gdzie ludzie nie będą na mnie patrzeć jak na wyrzutka chorego psychicznie.
- To teraz możesz mi opowiedzieć Czcigodna o tej całej sytuacji, która miała miejsce. Chciałbym mieć pojęcie, z czym dokładnie mamy do czynienia i przygotować się na to, co zobaczę oraz czego doświadczę. Może znasz jego słabe strony albo jakie moce ma do dyspozycji?- Przysiadłem przy jednym z drzew i rozłożyłem lunch przed sobą, oczywiście córka gromowładnego mogła się częstować, jeżeli miała ochotę. Po posiłku i rozmowie oznajmiam jej, że jestem gotowy do rozpoczęcia nauki.

Ładna świnka. Trochę nawet aż za ładna, ale nie zamierzała tutaj się wciskać w nie swoje sprawy. Czy wszyscy szlachcice na czymś takim podróżowali? Dziwne, że nie widziała jeszcze nikogo kto by jeździł na koniach - może do dalekich dystansów świnie były bardziej adekwatne... Nie wspominając o niebezpieczeństwach panujących na traktach.
Patrzyła na nią przez chwilę i dosiadła jej. Wyczuła pewien opór, ale to tyle. Podróż przebiegła spokojnie - w sumie dawno nie podróżowała na świni. Budziło to mniej lub bardziej przyjemne wspomnienia.
Tylko zanim jeszcze udali się w podróż zetknęła na kapłana. Podzieliła się z nim uśmiechem aprobaty gdy wspomniał o krainie Oni. Czy do niego również przemówił ojciec z instrukcjami? Musiał być naprawdę wysoko postawiony wśród hierarchii kapłańskiej w takim razie, skoro się zwracał do niego bezpośrednio.
Podróżowali w ciszy. Po prawdzie dorosła forma nieco jej ciążyła - była lepiej zbudowana w niej i wyższa, ale postać dziecka dawała jej więcej swobody i radości. Była też lżejsza.

Zajazd był znośny. Bywała w znacznie gorszych miejscach, a od nadmiaru luksusu też mogłoby mu być trudniej się skoncentrować. Towarzyszyła mu gdy zamawiał jedzenie, wspominając iż nie musi się krępować i mu chętnie dotrzyma towarzystwa przy posiłku. Dziwne. Była duchem w świecie duchów.
Usiadła sobie przed nim i nie krępowała się z korzystaniem z jego kąsków.
-Tak jak kapłan wspominał, udajemy się do krainy Oni. Jeden z nich, żółty Kintsuno śmiał się porównywać siebie do mojego Ojca. Ma grupę podobnych sobie szaleńców.-Wzięła kawałek ryby do ust, pozwalając sobie na dokładne przeżucie go nim odpowiedziała.
-Wedle podań Oni są wrażliwi na nasiona soi. Nie miałam jednak okazji się mierzyć z żadnym z nich. Jestem najmłodszą z dzieci mojego ojca, i nie mam jeszcze tyle doświadczenia ile bym chciała. Pewnie dlatego właśnie wysłał mnie na to zadanie. Wiem natomiast o innych rzeczach, które na pewno Cię zainteresują.-Po raz kolejny dziabnęła pałeczkami rybę. Nie spieszyła się.
-Aura Takamagahary jest znacznie intensywniejsza niż społeczności dusz. Dla słabszych dusz ta aura może być zbyt wielkim wyzwaniem, w zależności od tego gdzie trafią. Dla Ciebie jednak... I z tym talizmanem powinna być do wytrzymania.