Wschodnia dzielnica

02#230

Na pytanie byłego opiekuna pokiwałem głową twierdząco. Chociaż tyle mogłem obiecać po moim wczorajszym występie, chyba powinienem poćwiczyć silną wolne i tłumienie emocji. Jednak bardzo ciężko mi stać i przyglądać się, kiedy ktoś bardzo bliski cierpi. Słowa Rentaro delikatnie poprawiły mi samopoczucie. -Masz racje, nie ma sensu nadwyrężać jego wyrozumiałości. Zapewne ma też inne sprawy niecierpiące zwłoki na swojej głowie.- Poszedłem za staruszkiem na spotkanie z kapłanem. Nie spodziewałem się, że kapłan znalazł stosowne miejsce i zakończył wszystkie przygotowania. Widok Miyagiego lekko mnie paraliżował i wprowadzał niepokój. Tak jakbym nie pamiętał czy na pewno zgasiłem palenisko przed wyjście z domu.
-Tak ochłonąłem przez noc. Bardzo mi przykro, że z mojej winny wczoraj wynikły te nieprzyjemności. Gdy chodzi o dobro innych, ciężko mi zachować zimną krew.- Nie chciałem teraz gęsto się tłumaczyć i poprawiać swojego wizerunku w oczach kapłana. Ponieważ było to moja wina i nieważne czy pobudki był słuszne. Dlatego nie kontynuowałem swojej wypowiedzi i przerwałem je po bardzo szczątkowym tłumaczeniu. Usiadłem przy kapłanie z pochyloną głową. Czekałem, aż Miyagi zacznie odprawiać swój rytuał, nie zamierzałem go popędzać. Chociaż bardzo mnie kusiło i chciałem, jak najszybciej dowiedzieć się co się stało i kto jest za to odpowiedzialny.

02#231

Stwierdzenie kapłana było mi na rękę, faktycznie nie chciałem wracać do tamtego wydarzenia i jeszcze bardziej się zadręczać. Skupiłem się na informacjach odnośnie rytuału i z czym to się wiążę. Domyślałem się, że to nie jest tak proste jak spacer po parku albo wykrywanie energii.
-Oczywiście rozumiem, wszelkie nieprzyjemne następstwa i odpowiedzialność wezmę na siebie.- Powiedziałem pewnym głosem i zacząłem się zastanawiać co to oznacza, że jest Kinko. Dlaczego pora dnia ma znaczenie i w jaki sposób Miyagi zdobył kamienie z wymiar dla bogów? Kasztanek adorował Daisie, ale ta dalej pozostała niewzruszona na jego zalotami. Widać jego powodzenia u przeciwnej płci była identyczne jak u mnie. Ale jak widać kasztankowi, to nie przeszkadza i się nie podaje. Czy powinienem wziąć z niego przykład? Wziąłem amulet od kapłana i poklepałem trawę, aby zwabić tutaj Daisie. Chciałem mieć pewność, że jej też nic nie zagrozi albo nie czmychnie gdzieś przerażona. Znalezienie jej w tych lasach mogłoby mi zabrać masę czasu, już nie wspominając, że mogłoby coś ją tu zjeść.
- Chciałby dowiedzieć się nieco więcej o bóstwach. Co oznacza, że jest on Kinko? Czyżby to były jakieś gatunki kamich albo rangi?- Zapytałem zaciekawiony, ale po tym pytaniu zamilkłem i czekał na rezultaty rytuału.

02#232

-Niestety w momencie, w którym poznałem Koki. Była ona dopiero nowo narodzonym kami. Nie jestem pewny czy wtedy miała pełną świadomość kim jest. Może dlatego moja wiedza trochę kuleje.- Czyli kami również mogą być nieprzychylni ludziom albo mieć do nich awersje. Dobrze wiedzieć, że nie tylko Yokai bywają okrutni dla maluczkich. Ten Kruk raczej nie był zły, tylko zadufany w sobie i przekonany o swojej wyższości. Moc zawarta w tych słowach upewniała mnie, że wszystko przebiega według założenia kapłana.Na mojej twarzy pojawił się uśmiech radość. Który zniknął, kiedy tylko ujrzałem efekt końcowy poczułem szok i obrzydzenie. Które z każdą chwilą zaczynało być mi coraz bardziej obojętne, tak jakby po prostu bodźce zewnętrze przestał do mnie dociera. Nim jednak zdążyłem cokolwiek zrobić poczułem ciepło i uczucia wróciły. Domyślam się, że jest to efekt O-mamori , który podarował mi kapłan. Widok tej dziwnej istoty wprowadzał mnie w delikatnie osłupienie, nie wiedział co się stało. Ani czy przypadkiem to nie jest koki, którą ktoś przeklną albo zrobił coś gorszego. Moje wątpliwości zostały rozwiane po krótkiej wymianie zdań. Zachowanie Nemuri było bardzo dziwne i czułem się bardzo nieswojo, kiedy czułem na sobie jej wzrok. Ona czegoś szukała, tylko czego. Jej forma i uczucia sprzyjające nie wskazywały na pokojowe zamiary.
-Czego chcesz i co zrobiłaś Koki. Jakim cudem się tutaj pojawiłaś skoro, to nie twoje Go-shintai zostało użyte.- Spoglądam pytająco na nią i na kapłana. Staram się trzymać swoje nerwy na wodzy i próbuje zachować zimną krew. Robię kilka kroków do przodu, aby stanąć bliżej Miyagiego. Chciałbym w razie zagrożenia uskoczyć z nim w bok migoczącym krokiem. Może to właśnie ta istota, zagroziła mojej przyjaciółce. A teraz ją przetrzymuje i wykorzystuje. Próbuje swoim szóstym zmysłem sprawdzić, czy czasem jej energia duchowa nie jest podobna do koki bądź, czy przypadkiem nie ma na jej jaki pozostałości.
- Lepiej będzie jak wrócisz do siebie, a na twojej miejsce pojawi się złota lisica.- Mówiłem bardzo pewnym i stanowczym głosem. Po tonie, minie i sposobie prowadzenia rozmowy przez kapłana. Wywnioskowałem, że jest to poważna sprawa i to coś może na robić nam problemów.

02#233

Przez mój brak wiedzy na temat kamich i youkai czułem się jak zbędne koło. Kompletnie nic nie wiedziałem o tej istocie. Jedynie fakt, że na pewno nie jest dobra, jej energia była odtrącająca i mroczna. Sam wygląd też nie pozostawiał wiele do życzenia, ohydny potwór z wnętrza mroku. Widać Miyagi martwił się o mnie tak samo, jak ja o niego. Tylko on wiedział, czego się spodziewać po takiej istocie i jak jej przeciw działać. Nawet przygotował zabezpieczenie na wypadek takiego obrotu sprawy. Od razu można zauważyć, że potwór ma racje i to nie jest pierwsze rodeo kapłana. Numeri pogrywała sobie z nami i nie zamierzała współpracować. Co bardzo nie spodobał się Miyagiemu. Czułem narastająco we mnie bezsilność i traciłem nadzieje czy w ogóle będę mógł coś z tym zrobić. Nawet nie wiedziałem, czy zabójca dusz jest w stanie wyrządzić jej jakieś szkody. Zwłaszcza że jej ciało zbudowane jest z dziwnej mazi i dwóch tuzinów oczu. W końcu stało się coś, co przeczuwałem od momentu pojawienia się tej istoty. To ona jest sprawczynią tego całego zamieszania. Zrobiłem kilka kroków do przodu, bezwiednie położyłem prawą dłoń na mieczu i zacisnąłem bardzo mocno palce na tsuce. Widok małej, bezbronnej, przetrzymywanej Koki w szklanej kulki. Zapalił w mojej piersi płomień prawdziwego gniewu, nigdy dotąd nie czułem podobnego negatywnego uczucia i jej widok rozdzierał mi dusze. Była przetrzymywana w tym stanie kilka miesięcy, kilka miesięcy samotności, mroku, chłodu. Pierwszy raz poczułem chęć zniszczenia kogoś, nawet przed zabiciem Rokudo czułem pewniej opór. Walczyłem z tym uczuciem i starałem się nie pozwolić emocją zawładnąć mną. Głowa nie chciałem skomplikować sprawy, aż za bardzo. A serce nie mogło spokojnie stać i się temu przyglądać. Może nie miałem ogromnej wiedzy na temat bóstw, ale wiedziałem, że wyznawcy są dla nich bardzo ważni. A koki została od nich odcięta z powodu kaprysu tego stworzenia.
-Przestań ze mną pogrywać odszczepieńcu! Masz w tej chwili ją uwolnić! Albo...- Poczucie winy odebrało mi głos, nie obroniłem jej przed tym. Nie powstrzymałem jej wrogów. Nie dostrzegłem zagrożenia w porę. Byłem rozdarty, brakowała mi kart w tym rozdaniu. Nie mogłem jej nawet skutecznie grozić, nie wiedząc czego się obawia i jaki jest cel.

02#234

Domyślałem się, co mogło przykuć uwagę szlamu, zapewne była to pamiątka po matce. W której mieszkał niezidentyfikowany byt. Czarna maż najprawdopodobniej chciała powiększyć swoją kolekcję porwanych. Kapłan razem z Rentaro trzymali mnie w ryzach nie chcieli, żebym zrobił coś, co może skrócić mój żywot. Ale trudno mi stać i przyglądać się temu wszystkiemu. Nawet nie wiem, czy to coś nie zagraża jej życiu i ile czasu jej zostało.
-Wybacz staruszku, ale nie mogę stać i ze spokojem się temu przyglądać... Nie mogę mu pozwolić, że wykorzystywał moc tych kamich i modlitwy ich wyznawców do złych celów. Nie pozwolę mu na to. A na pewno nie oddam mu kolejnego bóstwa, które go wzmocni. Co ze mnie za głowa rodu i obrońca, skoro nawet jednej małej lisicy nie potrafiłem obronić?- Mówiłem z frustrowanym głosem i zamilkłem na chwilę. Patrzyłem na wisiorek i w duchu prosiłem o jakiś znak, o pomoc w rozwiązaniu tej patowej sytuacji. Ze wszystkich sił starałem się kontrolować swoje emocje.
-Miyagi-san, czego potrzebujesz, żeby raz na zawsze się tego pozbyć.- Spojrzałem na kapłana, byłego gotowy do wszystkiego. Jeżeli potrzebuje dużo energii, niech weźmie moją. Jeśli musi złożyć ofiarę, niech złoży mnie. Potrzebuje kogoś, kto położy swoje życie na szali, niech powie tylko słowo. -Przeklęty pasożyt, który żeruje na innych. Słabeusz, który musi się chować za zakładnikami.- Słowa mazi ponownie mną wstrząsnęły, musiałem jakoś odreagować i dlatego ją obrażałem. W ten sposób próbowałem rozładować napięcie i dać tym samym czas kapłanowi na zastanowienie się.

02#235

Słowa i przeistoczenie kapłana dodały mi otuchy i nadzieje. Jego forma była inspirująca i motywując do działa. Jednak jak można było przypuszczać Nemuri nie zamierzał stać i się przyglądać ani tym bardziej pertraktować. Wolał nas zaatakować, zabić, czy tam pochłonąć. Wiedziałem, że nie do końca rozumiem, w jakiej sytuacji się znajduje. Obawiałem się, że ataki mogą zniszczyć lub uszkodzić te szklane kule. Dlatego postanowiłem skupić się na unieruchomieniu mazi. W pamięci poszukałem bakudo, które nadawałoby się do zapieczętowania mazi. Długo nie musiałem szukać i od razu zacząłem zbierać energię duchową, nie zamierzałem pozwolić na skrzywdzenie kogokolwiek więcej.
-Z mroku wyłania się duch, mróz posyła na świat, zgiń-otwieram bramę! Zaklęcie wiążące numer dwadzieścia osiem Aigo Engo!- (+28PR) Uwolniłem chwyt na miecz, który dalej był w sayi i wyciągnąłem dłonie w kierunku potwora, zacząłem recytować inkantacje. Duch mrozu miał bardzo ważną zaletę, ponieważ zamrażał tkanki i pokrywał je twardy lodem. Do można korygować kierunek mrożącego wiatru i mieć pewność do całkowitego pokrycia celu. Po skończonym zamrażaniu kucam i kładę dłoń na ziemi. Przygotowuje drugie zaklęcie, które utrudni celowi próby poruszania się pod lodem.
- Ściśnij, pokaż ciężar świata i zmuś, by legli na nim. Nie oprą się mocy! Zaklęcie wiążące numer dwadzieścia siedem Baikyuu Genshuku!- (+28PR) Wyciągam assauchi z sayi i trzymam ją oburącz przed sobą. -Miyagi-san, nie wiem jak długo te zaklęcia, go utrzymają. Powiedz mi jak mogę cię wesprzeć i co mam zrobić.- Cały czas nie odrywam wzroku od uwiezionego potwora i czekam na jakieś instrukcje od kapłana. W głowię pojawiłą mi się myśl, że może mógłbym go osłabić, zabierając mu ten mleczne kule. Dzięki temu nie powinien móc korzystać z kradzionej energii.

02#236

Zgodnie z polecenia kapłana rozwiewam swoją energię duchową z zaklęć i tym samym je dezaktywuje. Udało nam się spętać to szkaradzieństwo, ale ciągle pozostaje problem z bożkami zamkniętymi z białych kulach. Czy samo wyciągniecie sfery z mazi, wystarczy na przerwanie więzi i zatrzymanie kradzieży mocy?
-Dziękuje, ty też zareagowałeś błyskawicznie Miyagi-san. Widocznie od dawna na nich żeruje i na modłach wyznawców. W asortymencie bogów śmierci jest pewne bakudo, które pozwalała pochłaniacz energie duchowa zamkniętych w kopcu istot. Aby przesył energii był możliwy, trzeba utrzymywać z celą kontakt fizyczny. Myśli, że jak wyciągniemy z niego te sfery, to on również nie będzie w stanie pochłaniać siły tych kamich?- Miałem przeczucie, że nie będzie to tak proste. Gdyby te sfery były wrażliwe na zwykłe ataki albo kradzież to potwór nie ujawniałby ich. Koki wygląda jakby spała, została za hibernowana i pomniejszona. Moja wiedza była zbyt szczątkowo, aby móc skonstruować jaki plan na uwolnienie bożków. A nie chciałem bazować na domysłach i poszlakach, które mogłyby im zaszkodzić.
-Jak mogę pomóc? Nie mam zbyt dużej wiedzy, ale chcę jakoś się przydać i nie brakuje mi energii. Z tego, co zauważyłem, kami są w letargu. Myślę, że gdyby w jakiś sposób ich wybudzić mogli samodzielnie się wyzwolić z okowów.- Patrzyłem prosto w oczy kapłana, byłem zdeterminowany. Obecność i zachowanie Rentaro dodawało mi otuchy. Cieszyłem się, że mam kogoś takiego u swego boku. W takich momentach byłem wdzięczny swojej matce, nie mogła lepiej wybrać. Nigdy nie byłem zbyt lubiany, dlatego też nie zyskałem prawdziwego przyjaciela. Który byłby gotowy rzucić się na ślepo w wir walki. Ja również przyglądałem się Nemuri nie chciałem, aby czymś nas zaskoczyła.

02#237

Sytuacja momentalnie obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. Myśleliśmy, że monstrum nie da rady się uwolnić, niestety szczęście nam nie sprzyjało. Postać Nemuri zaczęła się zmieniać i wraz z tym jego energia duchową. Prawdopodobnie jego moc wzrosła i dlatego talizman został stłumiony. Nigdy nie widziałem czegoś podobnego, czyżby to była jego unikalna moc. Czy może bóstwa i demony dysponują możliwością transformacji? W głowie miałem wiele pytań, ale nie miałem czasu na zaspokojenie swojej ciekawości. Jedyne co mogłem teraz zrobić to zyskać jak najwięcej czasu dla kapłana i jego przygotowania. Nie byłem pewny jak szanse ma Bóg śmierci w starciu z youkai i ile czasu uda nam się go skutecznie powstrzymywać. Chociaż teraz jego ciało wydaje się bardziej wrażliwe na ataki fizyczne. - Miyagi-san proszę, zajmij się tym rytuałem. Nie sadze, żebyś w obecnej sytuacji byli w stanie ponownie go unieruchomić talizmanem. My zajmiemy się nim.- Zrobiłem kilka kroków do przodu i stanąłem między kapłanem a potworem. Wyciągałem otwartą dłoń w stronę youkai i zacząłem gromadzić w niej bardzo dużej ilości energii duchowej. -O Władco! Ty, który zostałeś ukoronowany imieniem człowieka! Maska z krwi i ciał! Trzepocie tysiąca skrzydeł! Z prawdą i umiarkowaniem! Delikatnie drapiąc ścianę marzeń nieznających grzechu! Zaklęcie destrukcyjne numer trzydzieści trzy Soukatsui-(+28PR) Po wystrzeleniu błękitnych płomieni, wyciągam miecz przed siebie i trzymam go oburącz. Obserwuj otoczenie, wyczekuje na jakiś kontrakt istoty i nie pozwalam jej się zbliżyć do Miyagiego.

02#238

Czułem negatywne skutki, jakie wywierało na mnie energia duchowa przeciwnika. Uczucie, jakie towarzyszyły Renatro albo kapłanowi musiałby jeszcze bardziej nieprzyjemne. Ciągle zapominam, że mój dawny opiekun ma już swoje lata i przez ostatnie półtorej dekady nie miał sposobności do wartościowych treningów. Musiałem coś zrobić z tym demonim wojownikiem i jego presją. Pierwszy raz czułem takie złowrogie intencje, skierowane w moją stronę. Mógłbym przysiąc, że jego dłoń spoczywa na moim sercu. Nie miałem za wielu czasu i musiałem w jakiś sposób pomóc pozostałej dwójce w ucieczce. W aktualnym stanie nie mogą w żaden sposób mi pomóc, ja nie będę mógł w pełni oddać się w walce uważając na nich.
-Miyagi-san postaram się go odciągnąć, jak tylko będziesz mógł się poruszać. Weź świnki oraz Rentaro i uciekaj stąd jak najdalej.- Celowo skierował się do kapłana. Wiedział, że staruszek za nic w świecie nie zostawiłby tu mnie samego. A ja bardzo nie chciałem mieć ich na sumieniu, w końcu to z mojej winy wszyscy tu się znaleźliśmy. Stanąłem pewnie i przeniosłem całą swoją uwagę na przeciwnika. Plan miałem dość prosty, odciągnąć go jak najdalej się da i dopiero później podjąć walkę. Nie mogłem do sprawy podejść na pół gwizdka, dlatego od razu wzburzyłem swoją energii duchowa i rozesłałem ją do mięśni. Następnie nacierając na Yashe podnoszę lewą dłonią miecz Rentaro i rozpoczynam natarcie. Wykonuje prawą ręką cięcie pionowe z naskoku, aby tuż po pierwszy uderzeniu zrobić, cięcie horyzontalne lewą ręką ze skrętem ciała w prawą stronę. Po pierwszej wymianie uderzeń odskakuje w bok i próbuje go zachęcić do gonitwy.
-To ja mam ten te amulet z kamim, na pewno chciałbyś go włączyć do swojej kolekcji.- Rzuciłem mu tłustą przynętę, powinien się na nią skusić. Z zabicie kapłan czy Rentaro nic mu nie da, a na kolejnej baterii mógłbym wiele zyskać. Jeżeli ruszy w moją stronę to staram się blokować jego pchnięcia i cięcia. Szukając okazji na kontratak, bo kilku wymianach ponownie zwiększam dystans.
Gdyby jednak nie chciał nie ruszył za mną, a zwrócił się w kierunku tamtej dwójki. Wystrzeliwuje ponownie najsilniejsze Rozbicie Niebieskiego Płomienia, które jest w stanie wytworzyć i jak tylko pocisk uderzy w cel. Wykorzystuje zasłonę z dymu, aby doskoczyć do jego boku migoczącym krokiem i wykonuje podwójne cięcie z obrotu w jego kark.

+20 Szybkosć
+8 Wytrzymałość

02#239

Wszystko działo się tak szybko, uczucie we mnie nieustanie się zmieniały. Przez odwagę do żalu, gniewu i strachu. Byłem niczym osaczone zwierze za słabe, żeby ochronić swoich za wolne, żeby uciec. Obnażałem kły, ze strachu licząc, że napastniki odpuścić sobie. Widok nieprzytomnego jęczącego Renatro był okropną rzeczą. Teraz nawet nie zdołałem zauważyć, kiedy to monstrum mnie minęło. Nie mogłem mu oddać kolejnego bożka na pożarcie. Dodatkowo straciłbym jedyną pamiątkę po matce. Zwłaszcza że nie wzbudzał on mojego zaufania, a jedynie odrazę i niechęć. Przez moment nawet złapałem się z delikatną chęcią oddaniu mu tego naszyjnika. Kim bym się wtedy stał? To ja ich tu sprowadziłem, to przez mnie tu jesteśmy. Nie mógłby spojrzeć w lustro, jeżeli odwróciłbym się teraz od lisicy. Zmarnowałbym wysiłek i trud, który włożył Miyagi tę misję. Nie wspominając już o tym, że kapłan nie chciał uciekać. Chciał, aby to coś zostało, powstrzymany, a kami uwolnieniu. Teraz leży na ziemi a ja nawet nie wiem, czy żyje. W głowie usłyszałem, ostatnie słowa powiedziane przez Miyagiego, były pełne determinacji. One razem ze złością w mym sercu zapalił mikroskopijną wolę walki. Którą próbowałem podsycić, skupiając się na celach, które chciałem tu osiągnąć i wspólnych rozmowach z nimi. Ochronić Renatro, uwolnić Koki i uratować Kapłana. Zebrałem całą wewnętrzną siłę i spróbowałem przezwyciężyć strach. W końcu z jakiegoś powodu Nemuri nie zaatakował mnie i nie zabrał tego naszyjnika siłą. Pora wyzbyć się tych wszystkich negatywnych narastających we mnie emocji i wyżyć się. Ścisnąłem mocniej dłonie tsukach i zebrałem potrzebną duchową energię do migoczącego korku. Chciałem pojawić się przed przeciwnikiem i wykonać ukośne cięcie wznoszące prawą ręką od lewego biodra do pełnego wyprostowania. Następnie lewym mieczem wykonać pchniecie wycelowane w staw barkowy ręki głównej przeciwnika.



+20 Szybkosć
+8 Siła

02#240

Fakt, że moje cięcie nie wiele mu zrobiło tylko, pokazywało mi jak wielka ma nade mną przewagę. Teraz już nie było odwrotu, rozwścieczyłem go tym pchnięciem i musiałem jakoś wykorzystać zdobytą przewagę. Ucieczka i tak nie wchodził w grę. Nie dałbym rady zabrać ich obu jednocześnie i przewyższyć szybkością tego potwora. Teraz gdy już znajdujemy się blisko siebie, nie mogę dać mu się zdominować w sile. Cały czas napierałem miecz, aby wbił się jeszcze głębiej w ciało Nemuriego, nie mogłem mu pozwolić na odzyskanie sprawności. Zwłaszcza że dzięki zatopionemu ostrzu mogłem wpływać na jego równowagę i nie pozwalać mu na pełną swobodę ruchu. Pracowałem nogami i stałem bokiem do niego. Próbowałem się schować w martwej strefie jego zbrojnego ramienia, zasłaniając się jego ciałem i wykonywać uniki w okół osi jego ciała. W tym czasie starałem się naładować swoje ostrze energią duchową i tym samym wzmocnić kolejny cios. Skumulowane energia w moim ostrzu powinna chociaż trochę zredukować różnice w sile. Gdy tylko Nemuri odsłoni się bardziej, puszczam wbite ostrze i chwytam oburącz naładowany miecz i przenoszę ciężar na lewą stopę i wykonuje obrót o  sto osiemdziesiąt stopni , aby znaleźć się za jego plecami. Korzystając z całego tego zebranego momentu obrotowego próbuj wykonać mocne cięcie w podkolana, tym samym zmniejszając jego mobilność.

+12 Szybkosć
+16 Siła

[- 69 PŻ] [- 61 PR]

Jeszcze parę chwil wcześniej myślała nad tym, jak zwiększyć bezpieczeństwo swoich ziem. Dyskutowała o tym z jej uczniem, który próbował bronić jej pomysłu który sama po chwili odrzuciła. Coś jednak pojawiło się w jej głowie. Głos... Zamyśliła się. Spojrzenie spoważniało.
-...ktoś mnie wzywa...-Odezwała się dziecięcym głosem. Wtedy zniknęła, i pojawiła się gdzieś indziej w zupełnie innej formie.

***

Stała dumnie, wyprostowana. Na plecach miała ciemnoniebieskie haori z błękitnymi falami. Jej hakama i kimono miały niebieski kolor na zewnątrz, a czerwony w środki. Pas obi miała pomarańczowy z brązowym paskiem z przodu. Na głowie miała słomkowy kapelusz - kase ozdobioną czerwonymi i niebieskimi paskami, spod których widać było długie blond włosy sięgające jej prawie do bioder. U boku miała sayę w której znajdowała się katana.
Popatrzyła na kapłana swoimi czerwonymi oczyma. Obróciła się bez słowa i rozeznała się w sytuacji. Głównie jeśli chodzi o reiatsu - jakie ono było i jak było ono silne. Jej pojawienie się wprowadziło sporo chaosu. Zamierzała to wykorzystać. Położyła dłoń na rękojeści i zaczęła swój miecz reiatsu.
-Tak też uczynię.-Zaczęła iść w kierunku Youkai. Gdy miecz został naładowany i zauważyła, że przeciwnik zaczął dochodzić do siebie wyciągnęła ostrze w taki sposób, by zaatakować dalekim cięciem rękę trzymającą miecz. Najlepiej by było gdyby ją odcięła, ale jeśli wytrąci mu oręż z ręki to też będzie dobrze. Ruszyła po tym biegiem do przodu, wzmacniając swoje ciało (+25 szybkości +18 siły). Zamierzała wykonać następne cięcie skierowane w ręce i ramiona demona, by pozbawić go możliwości ataku. Nie wiedziała czym był ten lis, ale nie wyglądał na część ciała tego stworzenia. Dlatego unikała jego zranienia.

Chociaż wyraz twarzy miała niewzruszony, tak charakter jego aury wydawał jej się dziwny. Nie wyczuwała zła, co było dość dziwne. Co innego wygląd, ale pozory mylą. Mimo to zdecydowała się na atak by chociaż obezwładnić oponenta. Nie wyszło do końca, ale przynajmniej go trafiła. Nim jednak doskoczyła za nim ten przeniósł się na wzniesienie. Stanęła by przygotować się do kolejnego ataku, gdy usłyszała słowa kapłana.
Żywi się energią innych kami. Teraz to ma sens, tak samo jak to czemu nie wyczuwała od niego zła. I dlaczego jest taki silny. Komplikowało to jednak sprawę - jeśli kami, z których czerpał moc znajdują się w jego ciele może przypadkiem je i je skrzywdzić, albo nawet zabić.
Jednak nie mogła mu pozwolić na ucieczkę, by nie stał się jeszcze potężniejszy i nie skrzywdził większej ilości duchów. Miała pewien plan.
Wzmocniła swoją siłę. Mocno (+30 siły, +13 szybkości) i zaczęła ładować energię w lewej rece. Biegła przez moment w jego stronę, by w pewnym momencie wykonałć skok Sensen. Moment skoku był związany z aktywowaniem błogosławieństwa furii - chciała aktywowało się ono w momencie gdy znajdzie się za plecami stwora, bo tam też planowała się pojawić. Albo przynajmniej by to było wtedy już gotowe.

Wybuch reiatsu i okrzyk bojowy z jej strony powinien oszołomić ducha, któremu zamierzała wbić rękę w plecy i wyciągnąć lisa z drugiej strony. Dlatego ładowała pięść, by mieć dodatkową siłę przebicia. Jednocześnie jeżeli by trafiła ręką i złapała lisa planowała wystrzelić podmuchem burzy w szyję bestii, by oddzielić głowę od reszty ciała, i potencjalnie pomóc sobie w jego wyciąganiu. Katana miała tu rolę głównie asekuracyjną - zamierzała się nią bronić przed ostrzem oponenta.
Co by zrobiła z lisem? Rzuciłaby go do tyłu w stronę kapłana i tamtych wieśniaków. W miarę płasko by aż tak się nie poturbował. W tym momencie jednak miała zupełnie inne priorytety. A było to zobaczenie swojego przeciwnika w kawałkach, do czego zamierzała od razu przejść jeśli plan wyszedł. Swoim mieczem. Najpierw kończyny, potem tors.

Ale co, jeśli po obrocie będą do siebie przodem? Też mogła wykorzystać swoją lewą rękę - wykonując uderzenie na odlew w twarz wierzchem pięści mogła jednocześnie wykonać duchowe uderzenie w kierunku ręki z kataną, by wybić mu ją z ręki albo chociaż wstrzymać uderzenie. Wtedy by mogła ciąć - najlepiej po którejś ręce albo w szyję. Ważne, by coś od niego odleciało.

02#242

Był mocno oszołomiony, ale już zaczynałem dochodzić do siebie. Przed piorunami oślepienie i ogłuszeniem słyszałem krzyki Miyagiego. Chociaż to była dobra informacja, kapłan żył i nie został przepołowiony w pół. Zobaczyłem biegnącego duchownego, który biegł do Renatro. Zdezorientowany musiałem się rozejrzeć i zobaczyć co dokładnie się dzieje. Zobaczyłem wojownika, od którego bił blask i chwała niczym na ilustracjach z podręczników i podań. Wiedziałem, że tą walką toczy się poza moją ligą i niewiele mogę zdziałać. Zwłaszcza że tylko bym przeszkadzał w niej i utrudniał stracie temu przyzwanemu wojownikowi. Ale pomyślałem, że warto, chociaż spróbować unieruchomić Numeriego, może chociaż tyle będę w stanie zrobić nawet dobra sekunda albo pół powinna dać szanse na celniejsze trafienie. Nie wiedziałem, kompletnie jak działa ta symbioza, ale miałem nadzieje, że los koki nie jest związany z Yashą. Upadłem na kolana i spuściłem głowę, zacząłem koncentrować energię duchową w dłoniach i cicho mamrotać pod nosem inkantacje. -Łapo wynurzająca się z czeluści ziemi, złap go! - zaklęcie wiążące numer dwadzieścia dziewięć Genkotsu!- [+28PR] Następnie podnoszę się i przyciskam całe przedramię do brzucha. Aby przyłożyć cały materiał do rany i zredukować krwawienie. Kieruje się w stronę Renatro i kapłana. Po drodze rozglądam się czy przypadkiem nigdzie nie czają się przerażone świnki.

[- 57 PR]

***

[1. Chikaze, Aoto czeka]

Była szybsza. Dopiero co zaczynał się obracać gdy była tuż za nim i wykonała pchnięcie. Uruchomiła przy tym swoją furię, która zamgliła jej umysł. Krew zalała jej oczy w iście metaforycznym sensie, acz jej wola pragnęła, by stało się to również dosłownie. Krew wrogów.
Rozerwać. Zabić. Pociąć. Zdeptać swojego przeciwnika i porozrzucać po okolicy. Czuła jak jej ręka przebijała się przez powłoki ciała jak przez papier albo galaretę. W międzyczasie wypuściła podmuch powietrza, który zmiótł głowę youkai. Złapała pierwszą rzecz która faktycznie wydawała się być inna - lisa. Chwyciła go silnie i pociągnęła, ale coś się zaczęło dziać. Bestia zmieniła swoją formę. Zmieniła się w galaretę która złapała jej ramię i najwidoczniej chciała ją pochłonąć. Pociągnęła odruchowo swoją ręką do tyłu, ale zauważyła, że masa się zatrzymała. Była jednak w takim stanie, że nie zamierzała tego analizować.
Wzmocniła swoją siłę - szybkość na niewiele jej się tutaj zda skoro była unieruchomiona (+43 do siły). Jednocześnie zaczęła ładować swój miecz energią. Ciągnęła z całych sił zapierając się nogami, planując używać miecza do obrony przed kolejnymi mackami które mogłyby próbować ją pochwycić. Jeśli jednak dalej się nie ruszał w momencie jakiegoś solidniejszego naładowania miecza - zamierzała wykonać cięcie poziome które by jej ułatwiło wyrwanie lisa z tej masy i oddalenie się skokiem do tyłu. Naładowanie powinno wywołać porażenie, ułatwiając jej wyciągnięcie kami. W najgorszym razie jakby ją próbowało mocniej złapać to ponownie użyje podmuchu, by odciąć macki które ją chwyciły od głównego ciała, uważając by nie trafić lisa.