Wschodnia dzielnica

02#210

Już przywykłem, że wiatr zawsze wieje mi w oczy. No nic skoro nie byłem w stanie nic tutaj kupić, to nie pozostało mi nic innego jak poświęcić kolejne dni i zebraniu odpowiedniego zaopatrzenia. Nie traciłem czasu i postanowiłem jak najszybciej wyruszyć. Zostawiłem liścik przy kapliczce mojej budowy dla dziewczynki. Chciałem, żeby nie pomyślała, że po prostu odszedłem i nie pomogłem. Dodatkowo na ołtarzu złożyły Bukiel swoich słomianych włosów i kilka kropli krwi. Od razu udaje się na największe targowisko gdzie, chce zakupić dobrej jakości potrawy, deser i sake. Kadziło, kilka małych drzewek wiśni do posadzenia i jakieś sadzonki ładnych i pachnących roślin. Na samym końcu szukam jakieś ładniej wykonanej szczotki z włosia, eleganckiej ozdobnej wsuwki do włosów. Kiedy wszystko z mojej listy będzie zakupione, to niezwłocznie ruszam do kapliczki Koki. Gdzie zamierzam to wszystko złożyć jej w darze i czuwać przy niej, aż nie zamierza się ujawnić. W głębi duszy mam nadzieje, że jest obrażona i się dąsa. Ale ciągle obserwuje swoją kapliczkę i zobaczy moje zaangażowanie i hart ducha. Nie mam kompletnie pomysłu co zrobić, gdyby ten plan nie wypalił. Dlatego staram się o tym nie myśleć, nie chciałem już dzielić skóry na Niedźwiedziu. Może ta stara baba faktycznie miała racje.

02#211
Klęczałem przy ołtarzu i spoglądałem do góry, patrzyłem na ciemne chmury. Zamknąłem oczy i pozwoliłem, aby krople deszczu spadały mi na twarz i spływały po niej. Czekałem w ciszy na jakiś znak od Koki. Szturchniecie, słowo czy nawet poczucie kwiatowej woni, z której słynęła. Ale niestety nic takiego nie miało miejsca. Powoli traciłem na dzieje, że uda mi się dowiedzieć co dokładnie tutaj się stało. Że ona po prostu zniknęła i nigdy nie znajdę odpowiedzi na to dręczące pytanie. Obecność mieszkańców nie przeszkadzała mi nawet liczyłem, że to w jakiś sposób po może w rytuale. Fakt, że właśnie wydałem sto ryo na darmo mi nie przeszkadzał, w końcu to tylko gotówka a pomysł był wart podjęcia próby. W pewny momencie moje czuwanie przerwał głos jednego z widzów i ich monologi. Otworzyłem oczy i spojrzałem w ich stronę.
-Ale co dokładnie macie na myśli. Jak to zniknęło więcej bóstw w okolicy. Może ktoś z was wie, co wydarzyło się podczas zimy. Może ktoś gdzieś postawił nową kapliczkę dla jakiegoś yokai udającego kami. Może nie jaki Yaku ma gdzieś tutaj swoją kapliczkę?- Próbowałem czegoś się dowiedzieć od mieszkańców i szukałem jakiegoś punkty zaczepienia.
-Może w jakieś wiosce, pojawił się dziwny nieznajomy, który zachowywał się dziwnie?- Nie wiedziałem, nawet czego szukam. Czy yokaia w ukrywającego się pod postacią zwykłego człowieka, czy może w okolicy żyły jakieś potwór polujący na bóstwa. W międzyczasie próbuje przejrzeć mieszkańców i spróbować wyczuć czy ich aury nie trącą jakoś złem albo wrogością na wspomnienie o koki.

02#212
-A co dokładnie mówią? Plotki zawsze mają ziarenko prawdy w sobie, może czytając między wierszami uda się znaleźć jakieś po szlaki. Mędrzec raczej też tu nie wiele zdziała, byłem u starej baby i poradziła mi sporządzić tę ucztę i dary dla Koki, aby ją przebłagać. Prawie bym zapomniał o najważniejszy.- Przesunąłem dary na ołtarzu trochej bardziej na boki. Naciąłem dłoń o klingę i upuściłem kilka kropli na ołtarz. Może to właśnie tego brakowało i teraz rytuał się do pełni. Może udam mi się też zachęcić mieszkańców. Zaczynałem się łapać coraz bardziej dziwnych pomysłów i wizji.  
-Chciałby was prosić, aby każdy z was upuścił, chociaż krople krwi jako znak troski i oddania dla Koki. Może dzięki temu ześlę nam znak albo chociaż wybaczy i wrócić. Nie traktujcie tego w taki sposób, jakbyście ją urazili. To po prostu jest akt naszej wiary, może właśnie tego potrzebuje. Możliwe, że brakuje jej siły i teraz wesprzemy ją w jakieś walce z siłami zła. - Próbował zachęcić jak największą liczbę ludzi, do wzięcia uczestnictwa w tym obrzędzie. Jeżeli i to nie przyniesie żadnego efektu, próbuje dowiedzieć się gdzie w okolicy mieszka jakaś mędrzec dla kami. Tylko prawdziwy kapłan albo jakiś pomazaniec boży i tam ruszyć. Na odchodne wręczam każdemu stojącemu tam rukończykowi jedną monetę i chyląc czoło proszę, żeby nie przestawali do niej się modlić.

02#213
Słuchając całego tego zamieszania i przepychane zaczynałem czuć, że nikt z nich nie będzie wstanie mi pomóc. A przynajmniej nie miałem tyle czasu, żeby teraz jeździć po wszystkich wioskach i okręgach dookoła i słuchać pomysłów tych ludzi. Nie miałem pewności, czy po prostu nie zmyślają, a słuchanie osób przesadzających z piciem też nie jest najmądrzejszym pomysłem, ponieważ to bajkopisarze. Podziękowałem im za rady i sugestie, ale moją uwagę bardziej skupiła ta dwójka, która wycofała się podczas prośby o krople krwi. Chciałem ich dokładnie z ilustrować i zapamiętać. Następnie pochyliłem się nad dziewczynką i wyszeptałem jej do ucha.
-Nie będzie mnie przez parę dni, spróbuje sprowadzić tu kogoś specjalnego albo chociaż zaciągnąć od niej języka. Ciebie prosiłbym, abyś przypilnowała darów dla Koki. Nie chce, żeby coś Ci się stało, dlatego wystarczy jak będziesz je miała na oku. A później mi powiesz kto próbował je sobie przywłaszczyć.- Uśmiechnąłem się i tym razem nie zamierzałem obrazić dziewczynki pieniędzmi.
Gdy skończę jej przekazywać informacje, to głaszczę ją po głowie i się uśmiechem.
-No dobrze, ruszę do świątyni ośmiu milionów bóstw w Seireitei.- Po czym wsiadam na Daisie i żegnam się ze wszystkimi, chce jak najszybciej tam dotrzeć po doradzę w tajemnicza Rentaro.
-Spróbuje porozmawiać z kapłanem i zgłosić mu jak ma się sprawa. Wiem, że nie ma mam zaproszenia, ale jednak to jest dość nietypowa sytuacja. Może zawsze zrobić to pod pretekstem, że chciałby sprawdzić, czy przypadkiem coś mnie nie przeklęło. Jeżeli on nie będzie chciał pomóc to spróbuje poprosić Yamade-san o jakoś pomoc. Po prostu już powoli nie wiem co mam zrobić. Przestaje ufać tym wiejskim kapłanom i znachorom. Z resztą sam na początku wspomniałeś o niej.-Uśmiechnąłem się. Chciałem pomóc albo chociaż dowiedzieć się co się stało z Koki. Najwyżej później będę musiał wypić te nawarzone piwo i konsekwencje.

02#220

Miygai faktycznie nie jest pierwszy lepszy kapłanem. Wydaje mi się, że może być jednym z najstarszych kapłanów w świątyni. Jego zachowanie utwierdzało mnie w przekonaniu, że to dobry człowiek. Liczyłem, że dzięki niemu uda mi się pomóc Koki albo chociaż przynajmniej skontaktować z nią i dowiedzieć czy jest całą i zdrowa. Wolałem nie krakać i nie myśleć o złych rzeczach, które mogły ją spotkać. Byłem przygotowany na pytania kapłana, ale nie spodziewałem się, że będzie pytać o takie rzeczy. Musiałem się chwilę zastanowić i wybrać co najbardziej przyciąga mnie w kobietach.
-Myślę, że byłyby to oczy, wielkie oczy o jasny odcieniu. Oczy są zwierciadłem duszy, mówiąc można skłamać, można ukrywać swoje emocje czy nawet udawać kogoś innego, ale oczy zawsze pokażą, jaką ktoś trasę przebył i jakie trudności losu pokonał. Nawet pokażą kto, jakim jest człowiekiem.- Powiedziałem po kilkunastu sekundach namysłu. Musiałem wybierać między oczami a ustami. Padło na oczy, które potrafią wręcz zahipnotyzować. Oczywiście to nie jest tak, że nie doceniam krągłości i figury. Ale jednak oczy zostają zawsze takie same.
-Czy Yamada-san długo chowa urazę?... Podczas naszego pierwszego spotkania zestresowałem się i zawaliłem sprawę. Myślę, że może mieć blednę zdanie o mnie, a ja niestety nie miałem okazji tego sprostować i przeprosić.- Moje obawy wzrosły po rozmowie z kapłanem, który pilnował pomostu i łódki.

02#221
W słowach kapłana zawarte były mądrości i faktycznie zgadzam się jego stwierdzeniem. Mężczyźni powinni tworzyć, bronić , walczyć i być przydatnym. Aby później móc odpocząć przy kobietach , które ukoją ich zmartwienia i dusze. Jeżeli głowa rodziny nie jest w stanie zapewnić bytu swojej kobiecie i dzieci to żadna z niego głowa. Nawet w naturze, tylko najsilniejsi samce mogą kopulować z samicami. Nieważne czy są ładni, czy młodzi, liczy się tylko silny gen i zapewnienie bezpieczeństwa. Fakt, że kapłana puściła w niepamięć tamte faux pas był mi bardzo na rękę. Widać nie potrafi się długo gniewać, a to dobrze. Bo pewnie nie raz jeszcze zrobię coś głupiego, co może ją zdenerwować. Kapłan pierwszym pytanie dopiero szykował sobie grunt, jego drugie pytanie było jeszcze bardziej osobiste niż poprzednie. Na mojej twarzy pojawiły się rumieńce, które próbowałem przed nim ukryć. Nie chciałem, żeby brał mnie za jakiegoś podlotka.
-Prawdę powiedziawszy, jeszcze nigdy tego nie robiłem. Wiem, jak wygląda to w teorii. Za czasów życia w rukongaiu zdarzyło mi się kilka zbliżeń. Ale nigdy, że tak powiem nie doszło do konsumpcji takiej znajomości. Rozumiem swoją rolę jednak bynajmniej wolałby nie korzystać z usług tych kobiet. Kiedyś przecież nie było tych wszystkich ułatwień, a jednak dalej rodziły się dzieci. Jednak, jeżeli Miyagi-san zalecasz mi pobranie takowych nauk, nie będę się sprzeciwiał Twojej woli. Aczkolwiek wolałby splamić się wraz z Miyuki, na dowód mojej wierności i oddania.- Mówiłem szczerze i nie zamierzałem uparcie stać przy swoim. Jedynie wyraziłem swoje skromne zdanie. Licząc, że może kapłan spojrzy na to przychylnie i zaakceptuje taki obrót sprawy.
-Czy Yamada-san lubi prezenty albo biżuterie? Chciałbym podarować jej pewną pamiątkę rodzinną, tylko najpierw muszę się upewnić czy jest ona bezpieczna.- Odruchowa spojrzałem na naszyjnik po matce, który miałem obleczony do lewego nadgarstka.

02#222
Kobieta logika zawsze mnie szokuje i nigdy nie jestem w stanie w pełnij je zrozumieć. Te dwie pewnie wywnioskowały coś ze słów kapłana i uznały to za zabawne. Ich reakcja nie bardzo się przejąłem, w końcu nie ich zdanie było nieistotne. Zwłaszcza że i tak pewnie nigdy więcej się nie spotkamy. Muszę pilnować słów, bo kapłan niezrozumiała mojego żartu o splamieniu i myśl, że faktycznie tak myślę.
-Podobno ten naszyjnik zamieszkuje Kami. Niestety nie udało mi się ustalić, jaka jest jego natura i w jaki sposób znalazł się tam. A bardzo nie chciałbym jej podarować złego ducha albo wplątać w jakiś większy spór między bóstwami. Chociaż nie obraziłbym się, gdyby był to dobry duch, który by ją strzegł. Wnioskuje, że pewne osoby nie będę zadowolone z naszego ślubu i mogą nam zło wróżyć. Może ty Miyagi-san mógłbyś rzucić okiem na to.- Odwlekam naszyjnik z ręki i otwartą dłonią przysuwam od niego. Może udam mi się w końcu dokładnie ustalić co to takiego i dlaczego moja mama miała takiej rzeczy. Sprawy związane z bogami, są niesamowicie skomplikowane i ciężko bez wiedzy specjalistyczne cokolwiek tam wskórać.
- Zauważyłem, że jest bardzo zaangażowana w swoja prace. Sądzę, że mógłby się jej spodobać z racji ciekawej historii.- Nie byłem pewny czy lubi błyskotki i czy kolor jadeitu jej się spodoba.

02#223

Musiałem znowu opowiedzieć kolejny raz spotkanie z czwórką kamich i rozstrzygniecie ich sporu. Zaletą tego był fakt, że mogłem ponownie przypomnieć sobie spotkanie z koki i wrócić myślami do tamtych przyjemnych dni.
-Tak, kruczy kami dał mi tylko ten strzęp informacji. A za więcej szczegółów oczekiwał złożenia w ofierze Daisie. Na co rzecz jasna nie przystałem. Prawdę mówiąc, nigdy nie zauważyłem w swoich snach czegoś nietypowego. Ale pewnego razu usłyszałem głos, a raczej chichot czy rechot. Jestem w stu procentach pewny tego.- Odebrałem naszyjnik od kapłana i z powrotem oblekłem go wokół nadgarstka. Czyli jest podobno do mnie, też nie lubi zalewać innych swoimi problemami. Ciekawe czy kiedykolwiek otworzy się na mnie.
-Oczywiście, chciałby również rozwiązać i tę zagadkę. Może jeżeli zamieszkuje tam kami, to opowiem mi coś o mojej matce. W końcu ona była bardzo długo w posiadaniu tego naszyjnika.- W głowie szukałem kolejnego pytania, które mógłbym zadać. Ale niestety do głowy nie przychodziło mi nic ważnego czy istotnego. Dlatego zadałem kilka ogólnych pytań o jej preferencje. Nie chciałem, aby Miyagi pomyślał, że bardziej interesuje mnie los bożków i własnej rodzinny, niż przyszłej małżonki.
-Może Miyagi-san wiesz, jakie kwiaty lubi i zapach albo czy jakiej jedzenie lubi i czy ma słodki ząb?-


P.S Jeżeli mam jakieś przebłyski z fillera w jadeitowy ogrodzie to wspominam o tym kapłanowi.

02#224

-Racji nie pewności wolałem nie budzi tej istoty swoją szczera modlitwą. Wole podchodzić do pewnych rzeczy na chłodno i zakładać czarny scenariusz, żeby się miło rozczarować.- Niestety kapłan nie był w stanie udzielić mi tak szczegółowych informacji. Ale zwierzęta futerkowe to dobry trop. Może w takim wypadku polubi Daisie, w końcu na okrągło dbam o jej sierść. Więc, przytulając się do niej można poczuć jakby obejmował się chmurę. Przed snem usiadłem sobie wygodnie na podłodze i założyłem nogę na nogę. Ostrze, które towarzyszy mi już ponad cztery lata spoczęło na moich udach. Jedną dłoń położyłem na tsuce, drugą na shiogi. Zamknąłem oczy i postanowiłem po raz kolejny podjąć się próby skontaktowania się z moim zabójca dusz. Już wielokrotnie moje próby spełzły na niczym, ale jest konsekwentny i nie lubię mieć niedokończonych spraw. *Może dzisiaj zechcesz zamienić ze mną kilka słów. Dzisiejszy dzień był bardziej produkty i posunął nasze dochodzenia znacznie dalej niż pierwszy trzy dni. Nie będę ukrywał, że czasami chciałbym zapytać Cię o zdanie albo radę w końcu jesteśmy partnerami. Jednak, jeżeli dalej potrzebujesz czasu na wybranie odpowiednie części mnie to poczekam i nie śpiesz się.*

-Miyagi-san wszystko dobrze? Spałeś coś w ogóle? Wybacz, że zabrałem Ci czas tym naszyjnikiem. Spojrzałem nieco zmartwiony na kapłana. Nie chciałem, żeby z mojego powodu wiekowy mężczyzna zarywał noce i męczył się. Było mi głupio z tego powodu, ja smacznie spałem, a Miyagi zarywał noc. -Czyli jednak słusznie się obawiałem i kruk miał racje. W takim wypadku rzeczywiście ten pomysł odpada. Przynajmniej do momentu, kiedy uda mi się ustalić co to za jeden.
-Miyagi-san jak mógłbym to sprawdzić? W akademii uczyli na jizen do porozumiewania się z zabójcą dusz. Czy w tym przypadku mogłoby to zadziałać?- Pytałem mocno zdeterminowany. Nie chciałem czekać do momentu w którym, owej istocie znudziłby się siedzenie w wisiorku.

02#225

Na prośbę kapłana podniosłem dzbanek z wodą i wręczyła mu do rąk. Nawet jego słowa odnośnie  obowiązku nie zdołały mnie przekonać do pozbycia się poczucia winny. W końcu, nawet jeśli to faktycznie ma takie obowiązki, to i tak pomimo swojego wieku wczorajszy dzień spędził na grzbiecie wielkiego wieprza. Przez to mogą go boleć plecy, a zarwanie nocy tylko spotęgowała ból.
-Rozumiem, problem tej błyskotki odwleczemy w czasie. W końcu to nie jest sprawa życia i śmierci a skoro pieczęć jest wysokiej klasy to nie musimy się obawiać jej ukruszeniu. Czy będę mógł uczestniczyć w tym rytuale albo chociaż przyglądać się mu? A teraz z cały szacunkiem chciałbym Cie prosić abyś wypoczął. Do tamtej wsi możemy wyruszyć po południu, nie jest tak daleko.- Na mojej twarzy widniało autentyczne zmartwienie i powaga. Wzrok wbiłem w kapłana i próbowałem dać mu do zrozumienia, że nie przyjmę odmowy. Po ustaleniu szczegółów opuszcza pokój Miyagiego. Przez te wszystkie wspominki z Renatro postanowiłem zabawić okoliczna dzieciarnie. Kupiłem kosz jabłek i owoców Hurmy i usiadłem w miejscu, gdzie lokalne dzieci się bawią. Z uśmiechem na ustach, zacząłem ćwiczyć żonglowanie trzema jabłkami. Liczyłem, że zaciekawione same do mnie podejdą i zaczną się przyglądać. Wtedy poczęstowałem wszystkich zebrany owocami i uraczyłem opowieścią o złotej lisicy, która wykładał Chikao podczas naszej pierwszej podróżny. Kiedy kapłan odeśpi swoje, ruszamy do kapliczki Koki.

02#226

Zabawa z dzieci pomogła mi zająć umysł i nie myśleć o złych rzeczach. Ciągłe pogrążanie się w negatywnych emocjach może doprowadzić do depresji. Z której będzie bardzo ciężko wyjść o ile w ogóle. Ale dzięki tej beztroskiej zabawie mroczne chmury nie pojawiały się w moim umyślę. Kiedy kapłan zabrał się do swojej pracy, stałem z założonymi rękami i zaciskałem mocno dłonie na ramionach z nerwów. Uczucie, które wtedy mi towarzyszyło trudno opisać, ponieważ niecierpliwiłem się, ale z drugiej strony nie chciałem usłyszeć złych wieści. Każda sekunda była coraz dłuższa, a moje myśli coraz bardziej nie spokojnie. Niczym wzburzone może, które miejscami się rozjaśnia, ale zaraz potem dalej szaleje i wzbiera na sile. Przez to wszystko nawet nie przeniosłem wzroku na Aina i wieśniaków. Cały czas patrzyłem na Kapłana, nawet na moment nie oderwałem od niego wzroku. W końcu Miyagi skończyłem określił co się stało a moje serce na moment stanęło. Poczułem się jakby mój najgorszy koszmar właśnie się ziścił. Dodatkowo zaczęło mnie męczyć poczucie winny, W końcu ona jako jej pierwszy samozwańczy mnich, powinienem jej bronić. W tamtym czasie nie zdawał sobie sprawy, jakie zagrożenia ją czekają. Powinienem był ją odwiedzać i doglądać.
-Czy koki żyje?- Zapytałem i wstrzymałem powietrze w płucach. Postanowiłem najpierw dowiedzieć się najważniejsze rzeczy. Miałem wielką nadzieję, że po prostu uratowała się ucieczką do Takamagahary.  Z drugiej strony mój gniew powoli we mnie narastał. Chciałem odpłacić się nawiązką tej istotce, która zaatakowała blisko dla mnie osobę. Miałem już dość złych wieści, że moim bliscy cierpią.
-Kto to zrobił? Miyagi-san czy możesz mnie w jakiś sposób skontaktować z nią? Nieważne jak niebezpieczny byłby ten sposób. Muszę z nią jak najszybciej porozmawiać albo się zobaczyć.- Mówiłem stanowczo i pewnie. A moje oczy błyszczały niebiesko morski kolorem. Dałem lekko ponieść się emocją i wzburzyłem swoją energię duchową.

02#227

Pozwoliłem swojej złości wyrwać się spod kontroli i wziąć górę nad moją wolą. Z jednej strony poczułem wielką ulgę i lekkość na sercu, przez co zatraciłem się w szale. Dopiero kiedy poczułem dotyk na swoim ramieniu, wyrwałem się z transu. Momentalnie pożałowałem swojej decyzji, przez roztargnienie, frustracje, samolubność i arogancje. Nie widziałem niczego poza czubkiem własnego nosa, wieśniacy i Aina również odczuwali smutek z powodu zniknięcia Koki. Cały ten czas to oni byli z lisicą na dobre i na złe. Trwali przy niej, nawet pomimo jej zniknięcia ciągle przynosili kwiaty i składali dary. W tym samym momencie uciszyłem swoje rozszalałe reiatsu, które przygniatało wszystkich. Słowa kapłana dobitnie udowodniły mi moją ignorancję i głupotę. Odwróciłem wzrok od wszystkich, nie mogłem spojrzeć im w oczy, zwłaszcza w jej oczy. Czułem się jak skończony debil, który nie ma prawa się tłumaczyć się przed nimi. -Przepraszam.- Skupiłem energię duchową w podeszwach i używając migoczącego kroku, chciałem zniknąć za gęstwiną drzew. Kiedy byłem już w lesie, biegłem z całych sił do miejsca, w którym to wszystko się zaczęło. Tam, gdzie zabrał mnie kruk i oznajmił, że będę sędzią w sporze bóstw. Chciałem ochłonąć, przemyśleć swoje i wrócić wspomnieniami do momentu, kiedy spotkałem Koki. W miarę możliwości pilnuje czasu, aby wrócić do kapłana i zanim ten skończy rytuał. Z rana chciałbym zebrać poszkodowany mieszkańców i klęcząc przeprosić ich za moje haniebne zachowanie.

02#228

Niestety tutaj nie znalazłem nic co mogłoby w jakiś sposób mi pomóc. Chociaż przez chwile mogłem uciec od wcześniejszego występku. Było mi bardzo głupio i cały czas obwinąłem się za wszystko. Począwszy od zniknięcia Koki, marnowaniu czasu Rentaro i kapłana, aż do poturbowania wieśniaków. Przez jakiś czas kisiłem się wyrzutami sumienia i błądziłem myślami.
Widok Daisie wyrwał mnie z tej wegetacji, ucieszyłem się, gdy ją zobaczyłem. Czułem się jakby, czytała ze mnie jak z otwartej księgi. Rozumiała i nie potępiała moich występków czy decyzji. Jej obecność pomogła mi się pozbierać, a gładzenie jej sierści koiło moje zszargane nerwy. Kiedy się przestraszyła, próbowałem ją uspokoić i mówić spokojnym głosem, że wszystko w porządku. W końcu zebrałem się w sobie i byłem gotowy do powrotu. W wiosce już wszyscy spali, dlatego postanowiłem pójść spać na świeżym powietrzu i nikogo nie budzić. Wybrałem miejsce przy kapliczce, którą zbudowałem. Przed zapadniecie w sen próbuje jeszcze skontaktować się z moim zabójcą dusze. Gdy to nie przynosi żadnych rezultatów zasypiam oparty o świnkę i czekam do świtu.

02#229

Ta noc nie należała do wyjątkowo przyjemnych, ale bez towarzystwa świnki chyba kompletnie bym utonął w wyrzutach sumienia i żalu. Na szczęście jakoś udało mi się w końcu zasnąć. Los również mi sprzyjał, kiedy się obudziłem nad moją głową nie stał Rentaro. Który na pewno by mnie za to zganiał i suszył głowę.
-Wybacz mi moje wczorajsze zachowanie. Dałem się ponieść emocją jak gówniarz. Nie ma słów, które mogłyby wyrazić jak bardzo nad tym ubolewam. Zwłaszcza że postawiłem Cię w nie komfortowej sytuacji. Mam nadzieje, iż nie miałeś nieprzespanej nocy.- Nie byłem w stanie spojrzeć Renatro prosto w oczy. Obawiałem się, że będzie na mnie zły czy zawiedziony moim zachowanie. -Dobrze cieszy mnie to, wczoraj nie potrzebnie się uniosłem i wszystko skomplikowałem. Dlatego musiałem ochłonąć, kiedy zrobiło się późno nie chciałem nikogo budzić. Mam tylko nadzieje, że Miyagi-san nie odebrał źle moich intencji i nie ma mnie czas teraz za jakieś tyrana despotę. -Spojrzałem na poranne słońce, wspinające się po niebieski niebie. -Ale najpierw coś zjedzmy staruszku.- Spojrzałem na Rentaro, a następnie na Daisie. Która przez moje wczorajsze zachowanie nie zjadła kolacji. Po spokojny śniadaniu, lekko stremowany udaje się do kapłana. Chce stawić czoła moim obawą i w końcu dowiedzieć się czegoś o Koki.