Park

-Dziękuję. - uśmiechnęła się do niego - Chcesz onigiri? - zapytała wyciągając z kieszeni ryżową kuleczkę.
To dziwne... Myślałam, że ludzie są gorszymi stworzeniami. Właściwie... Tylko jedzonkiem. A jednak nawet wśród nich trafiają się tacy fajni...

Tak, chętnie... nie jadłem dzisiaj w ogóle śniadania więc jestem głodny... powiedział Ren nadal się uśmiechając szeroko, biorąc przy okazji z twojej ręki ryżową kuleczkę.

Jego duszyczka? Wydaje się szczery, więc chyba nie będę jej jeść...
Wyciągnęła też drugie onigiri i zjadła ze smakiem.
-Mieszkasz tutaj?
Było to dla niej nowe doświadczenie. Od dawna nie rozmawiała normalnie z kimś rasy "pokarm", kto w dodatku byłby dla niej tak miły. Tym bardziej, że wiedział mniej więcej kim jest. Postanowiła wykorzystać to i być może zdobyć informacje, które pomogłyby jej w odnalezieniu rodziców.

Taaak, na obrzeżach miasta, właśnie wracałem ze szkoły... powiedział chłopak i usiadł na chwilę pod drzewem jednocześnie opierając się na nim. Odłożył teczkę na chwilę i przymknął oczy, dopiero teraz zauważyłaś że tak naprawdę jest bardzo zmęczony (zauważyłaś po oczach).

-Co robi się w szkole? To jakaś ciężka praca?
Zdziwiona przyjrzała mu się uważnie i od razu przyszło jej na myśl, że czymkolwiek szkoła jest, musi ją omijać szerokim łukiem. Dla własnego dobra.
Usiadła obok niego wciąż się mu przyglądając. Instynktownie poczuła chęć przyssania się do jego szyi, ale szybko to stłumiła...

Heh... szkoła nie jest taka zła... w szkole najczęściej się uczy ale nie tylko, są też i fajne rozrywki po szkole, ale ja na nie nie uczęszczam bo od razu po szkole pracuję aby utrzymać rodzinę... powiedział chłopak spokojnie zerkając co chwila na ciebie.

-Ahaaa... Wiesz może, gdzie to jest? - zapytała wyciągając najnowszą pocztówkę od rodziców i pokazując ją mu.
Może się uda... Chociaż wątpię, żeby znał to miejsce. Co może wiedzieć taki ktoś jak on?

Chłopak się przyglądał pocztówce, ze smutną miną pokręcił przecząco głową.
Ale jak chcesz to pomogę Ci... nie długo są wakacje więc nie będę musiał chodzić do szkoły, a prace mam wieczorem, więc będę mieć dużo wolnego. powiedział Ren uśmiechając się do ciebie szeroko.

Dziewczynka poczuła miłe ukłucie w okolicach serduszka. Jednak nawet "pokarm" potrafi być życzliwy i robić dobre rzeczy nie dostając nic w zamian. To kolejna nauka z podróży - nie wszystko jest takie, jakie wmówiono nam, że jest.
-Dziękuję. - jej twarzyczkę rozjaśnił szczery uśmiech - Chciałabym znaleźć mamusię i tatusia. Właśnie po to tu jestem. Nie wiem gdzie ich szukać, ale może z twoją pomocą znajdę jakąś drogę.
Schowała pocztówkę patrząc na nią przed tym chwilkę z rozrzewnieniem, po czym położyła się na trawie przymykając oczka.

Po twoich słowach chłopak pogłaskał Twoją główkę na pocieszenie, położyłaś się na trawce a on co chwila na ciebie zerkał. Również przymykał oczy ale to dlatego że był zmęczony. Powiedział tylko cicho:
Postaram się ze wszystkich sił abyś odnalazła swoich rodziców...

-Arigatoo...
Wymruczała jeszcze pod nosem, po czym... zasnęła. Ze zmęczenia. W końcu dzień i droga była długa, a brzuszek pełny. Mimo to zdołała zarejestrować, że Ren stanie się jej pomocą na najbliższy czas, co sprawiło, że mimowolnie uśmiechnęła się przez sen...

Zasnęłaś...
Obudziłaś się i zauważyłaś że jesteś na plecach chłopaka, szedł powoli, trzymał cię delikatnie za nóżki a twoja głowa i włosy były tuż koło jego głowy... gdy zauważył że się obudziłaś uśmiechnął się i powiedział:
jak się spało?

Rozejrzała się zdezorientowana.
-Emmm faaajnie. A gdzie idziemy? - zapytała ziewając.
Zanim się w pełni obudzi minie jeszcze trochę czasu. Ale podróżowanie w ten sposób, chociaż do najwygodniejszych nie należało, było całkiem ciekawe.
Kiedy jej umysł trochę się oczyścił, pojęła w pełni co się dzieje i poraz kolejny była bardzo zaskoczona zachowaniem Rena. Mile zaskoczona, oczywiście.

Do mojego domu... myślę że mama się zgodzi żebyś przenocowała kilka dni u nas... powiedział spokojnym głosem patrząc przed siebie na drogę. Szliście chodnikiem tuż obok dużej rzeki. Gdy tak szliście (Ren nadal Cię nosił) zobaczyłaś pewną rodzinę nieopodal rzeki, dzieci bawiły się radośnie, a rodzice z uśmiechami na twarzach patrzyli się na nie jak się bawią.

Ten obrazek wstrząsnął nią bardziej niż wszystkie wspomnienia, pocztówki i słowa.
-Mama... Tata... - wymamrotała ledwo dosłyszalnie, po czym jej twarzyczka wykrzywiła się, oczka zeszkliły, a w jej gardle urosła potężna gula niepozwalająca na wyduszenie słowa.
Chwilę później rozpłakała się przyciskając zaciśnięte piąstki do oczu.

Chłopak zauważył że zaczynasz płakać, spojrzał się na tamtą rodzinę która się dobrze bawiła, posmutniał również... Od razu postawił Cię na ziemię i szybko Cię przytulił, głaskając przy ty Twoją główkę.
Spokojnie, odnajdziemy Twoją rodzinę... obiecuje... powiedział cicho tuląc Cię przy tym jeszcze bardziej.

Musiało minąć kilka minut zanim się uspokoiła. Głośno wydmuchała nosek i spojrzała Renowi w oczy najsmutniejszym wzrokiem, jaki zapewne kiedykolwiek widział.
-Chcę, żeby mamusia i tatuś tu byli... Też bym się z nimi pobawiła. Dziękuję, że mi pomagasz. - mówiła rozbrajająco szczerym tonem.
Następnie odwróciła się w kierunku ścieżki starając się za wszelką cenę nie patrzeć na bawiącą się w pobliżu rodzinę.
-Chodźmy dalej...

Chłopak tylko kiwnął głową i szybko ruszyliście dalej, mijają ową rodzinę... gdy już byliście daleko od tamtej rodziny. Ty natomiast już się zupełnie uspokoiłaś. Ren co chwila spoglądał na ciebie.

-Czemu tak patrzysz? - zapytała w końcu zaintrygowana.
Była już trochę zmęczona tym dniem, ale szła dalej podskakując i nucąc pod nosem jakąś improwizowaną melodyjkę. Dziwnie cieszył ją widok otaczającego krajobrazu. Czuła się... jak w domu.

Przygoda postaci Tubo

Był to ogromny plac porosły zielenią, odgrodzony od reszty świata wykonanym ze stali i pięknie zdobionym płotem. Wejść można było przez cztery pozłacane bramy, które przez cały czas stoją otwarte. Wybetonowane ścieżki prowadzą alejkami ku centrum parku, w którym to znajduje się ogromna fontanna, która codziennie punktualnie o 12 wybucha ogromnymi ilościami wody, jest to niezwykle piękny i widowiskowy widok. Co pięć metrów tuż przy ścieżce można było usiąść na jednej z prostych drewnianych ławek, które zawsze malowane były na czarno.

Ruch był niewielki, pogoda była dość sprzyjająca piknikom, jednak niewiele osób zdecydowała się na taki krok. Gdzie niegdzie dostrzegałeś ogromne koce rozłożone na trawie i suto zastawione jedzeniem. Przy niektórych siedzieli ludzie, inne stały puste, lecz właściciele znajdowali się niedaleko, oddając się przyjemnościom życia. Czułeś się tu o wiele spokojniejszy, a do twojego umysłu wtargnęły wspomnienia z czasów, gdy przychodziłeś tutaj.

Rozglądam się w okół, szukam człowieka ubranego w ciemne ubranie, na oko przymierzam czy jest dla mnie dobre, później idę za nim tak żeby mnie nie widział i się nie zorientował ze go śledzę. Muszę zmienić wizerunek, by policja mnie nie złapała. Rozglądam się także w okół rozglądam się po ludziach, najlepiej po dzieciach bo im młodsze tym zdrowsze i lepsze jedzenie.

Nie nic... tak sobie... powiedział speszony Ren, gdy szłaś tak z nim, nagle poczułaś czyjąś obecność... obecność Bounto... stanęłaś na chwilę i się rozglądałaś po okolicy. Przed wami stał i rozglądał się po okolicy jakiś podejrzany chłopak.

Chwyciła Rena za rękaw i powiedziała cicho:
-Tu jest jeszcze jeden wampir. Ale możliwe, że to zły wampir. Musimy stąd odejść, bo może cię zaatakować.
Po czym pociągnęła go w przeciwną stronę, aby ten chłopak nie mógł zauważyć ich twarzy.
Zastanawiała się, co w takim mieście jak to może robić inny bounto. W końcu ona jest tu przez przypadek. Czyżby też kogoś szukał? Oby nie jej...

Człowiek w ciemnym stroju, było tu takich kilku, lecz ciemna była jedynie kolorystyka. W słoneczne dni trudno znaleźć kogoś, kto nie ubrałby się w raczej luźny strój. Lecz dostrzegłeś co innego, a raczej kogoś innego.

Niedaleko Ciebie zatrzymała się dwójka dzieci, chłopiec i dziewczynka. Dziewczynka mogła mieć około dziesięciu lat, chłopaka natomiast, można by nazwać spokojnie młodym mężczyzną. Na oko dałbyś mu z około szesnastu lat. Choć jego ubiór wskazywał, że jest uczniem któregoś z pobliskich gimnazjów. Chłopak zdawał się nie dostrzegać niczego, lecz dziewczynka przelotnie spojrzała w twoim kierunku, a na jej twarzy wystąpił grymas strachu. Czyżby zdawała sobie sprawę z tego kim jesteś? Dziwne, tym bardziej, że jej ciało zdawało się nie wydzielać choćby najmniejszej ilości reiatsu.

(Od teraz, na czas spotkania obu postaci oddaje pałeczkę Yuuki, odbiorę swego gracza, gdy tylko postacie rozejdą się w swoje strony. Miłej zabawy ;]).

Podszedłem do dwójki dzieciaków i spytałem - Kim ty jesteś ? czuje jakąś moc, czyżby jesteś Bouto ? - Powiedziałem to wszystko cichym głosem, by wszyscy z parku nie słyszeli mojej wypowiedzi. Jeżeli to Bountka, będzie ciekawie.

-Co to Bounto?
Zapytala z powalajaca szczeroscia zastanawiajac sie, czy to widoczne na pierwszy rzut oka, czy ktos jej wylaczyl maskowanie reiatsu. Jednoczenie zaczela powaznie martwic sie o Rena. Tym razem chyba to ona musi mu pomoc wyjsc z tej sytuacji. Zrobila zdziwiona mine i czekala na odpowiedz.

Vlana
Mężczyzna podszedł do was spokojnym krokiem, dłonie trzymał luzacko w kieszeniach, jedyne co go zdradzało to jego oczy, które były rozlatane i poddenerwowane. Wyglądało to jakby szukał kogoś lub czegoś. Słowa skierowane były w twoim kierunku, spoglądał głównie na Ciebie, chłopaka ignorując niemalże całkowicie. Spojrzał na niego tylko przelotnie, na ułamek sekundy, ale to wystarczyło. Poczułaś jak ciało Rena zadrżało, gdy oczy obu mężczyzn spotkały się, twój "opiekun" zrobił krok w tył, lecz nie uciekł.

Tubo
Dziewczynka była w towarzystwie starszego od niej chłopca. Jej niski dziecinny głosik tylko utwierdził Cię w tym, że jest bardzo młoda. Dziwne, tak młody Bounto samotny?, a może tylko się pomyliłeś?, nie wyczuwasz od niej oznak energii, ale gdy widziała Cię pierwszy raz wydawała się zdawać sobie sprawę kim jesteś. Spojrzałeś na chłopaka, ale on nie był zbyt interesujący. Zresztą bał się Ciebie, widziałeś jak spoglądał na Ciebie, niczym zwierze zagonione do rogu, gotowe zaatakować swego oprawce. Chłopak zrobił krok do tyłu i zatrzymał się.

(Kolejność Tubo, Vlana)

-Spytałem cię dziewczynko, kultura wymaga byś odpowiedziała, już teraz mówię że nic ci nie zrobię, ale jak ten chłopak zaatakuje, to możesz się z nim pożegnać. - Powiedziałem to wszystko spokojnym tonem, próbowałem się uspokoić, ale wiadomość że ściga mnie policji, nie dawała mi spokoju, młode pokolenie Bounto trzeba szkolić, by nasza rasa przetrwała po wsze czasy, powiem jej wszystko to co powiedział mi kiedyś jeden facet, także Bounto, oraz wytłumaczę co to jest lalka, ale jeżeli nie będzie chciała pomocy... Cóż mówi się trudno.

-Nie wiem o co pan mnie pyta, bo nie mam pojęcia czym jest Bounto. - tu zastanowiła się chwilę - Czy to nie taki rodzaj batonika?
Dawno nie spotkała innego przedstawiciela swojej rasy, dlatego tym bardziej zastanowiło ją, czego może od niej chcieć. Mimo wszystko jakoś nie czuła potrzeby przedstawiania się, ani rozmowy na tematy związane z pochodzeniem. Tym bardziej, że wokół byli ludzie, a ich trójka wyróżniała się mocno. No bo o czym może rozmawiać pan w średnim wieku, nastolatek i mała dziewczynka?

Vlana
Sytuacja zdawała się być napięta, mężczyzna mówił spokojnie, choć w jego głosie dało się wyczuć nutkę groźby. Z jego twarzy wciąż bił ten sam spokój, jedynie oczy, te rozlatane brązowe oczy, które budziły lekki niepokój. Ren przestał drżeć, lecz nogi miał wciąż lekko ugięte, zupełnie jakby był gotowy do ucieczki.

Tubo
Dziewczynka naprawdę zdawała się nie wiedzieć o co Ci chodzi, robiła co chwilę niewinne minki, zupełnie jak normalna, mała dziewczynka. Tylko przez ułamek sekundy jej twarz zmieniła się na trochę bystrzejszą, ale zastanawiała się nad czymś wtedy, więc to pewnie przez to. Chłopak, który chyba był jej ochroniarzem, ugiął lekko nogi, jakby przygotowywał się do biegu.

(Kolejność Tubo, Vlana).