Szpital 4 Dywizji

Kaichi uśmiechnął się natomiast twoi podwładni zaczęli się uśmiechać dowcipnie:

- Może chcecie zostać sami, Morimoto-san, nie chcemy przeszkadzać, hihi...

Kaichi chyba się speszył, ale przyjął to jako żart. W końcu zaczęli się zbierać:

- Jeżeli chcesz żebym ci przyniósł to powiedz, po zajęciach przyniosę ci coś, może jakieś owoce?

N-nie nie trzeba... powiedziałam nadal się uśmiechając...
A więc jednak jeszcze nie przypomniał sobie... posmutniałam, źle mi było z tym że Kaichi jeszcze nie odzyskał pamięci... jeśli było by wszystko w porządku nie zareagował by tak...

Uśmiechnął się serdecznie:
- No Yuuki, w takim razie idę na zajęcia, jestem już spóźniony. Potem zobaczymy się w domu.

Twoi podwładni również poszli do swoich obowiązków. Zostałaś sama, patrzyłaś w sufit by zaraz potem usłyszeć znajomy głos:

- W końcu poszli, nie dało się odpocząć przy tym hałasie.

Z wysiłkiem podniosłaś głowę, okazało się, że prawie naprzeciwko ciebie leżał minori, całe jego ramię było w bandażu.

M-minori?! powiedziałam zaskoczona widząc że on też tu leży.
Dlaczego tutaj leżysz?? Co się stało?? spytałam się jego zmartwionym głosem.

Minori nie spojrzał na ciebie, patrzył się tępo w sufit:
- Zostaliśmy wysłani na konfrontację z grupą Pustych, lecz na miejscu był też Adjuchas. Co prawda nikt z żywych nie ucierpiał i wszyscy Puści zostali pokonani, ale Adjuchas uciekł ranny, a to... wsadziłem rękę tam gdzie nie trzeba, to wszystko.

Po chwili odwrócił spojrzenie w twoją stronę:
- Słyszałem waszą rozmowę, a więc zmierzyłaś się z jakąś starożytną siłą? Wyglądasz gorzej ode mnie, chociaż coś wyniosłaś z tej... samozwańczej wyprawy w pojedynkę prosto w paszczę lwa?

Taak... nauczyłam się woli walki... tego co mi brakowało... powiedziałam również patrząc w sufit

Minori tylko zrobił krótkie "mhm" i nic więcej nie mówił. Zapadła cisza. Czułaś, że powoli zaczyna znów morzyć cię sen. Minori nawet jak był śpiący to tego nie pokazywał. Jak widać nic się od ostatniego spotkania nie zmienił co w sumie nawet cię to w pewien sposób cieszyło, bo przynajmniej stanowił ten aspekt, który nie zmieniał się w twoim otoczeniu.

Rozmyślając o nim, uśmiechnęłam się do siebie i w końcu mnie znużył sen...

Zasnęłaś spokojnym snem, nazajutrz zostałaś wypisana ze szpitala i udałaś się do posiadłości Aratsuki gdzie Kaichi się tobą zajmował troskliwie, choć ciągle nie zachowywał się jak... wcześniej. Spędzaliście dużo czasu na świeżym powietrzu rozmawiając, często mieliście gości: Karin, porucznik twojego oddziału czy krewni Kaichiego.

Czas upłynął szybko, mogłaś już zdjąć bandaże i gips dzięki regularnym wizytom wykwalifikowanego medyka z 4 oddziału. Nadszedł dzień kiedy trzeba było zgłosić się po rozkazy...

Piszemy w https://bleach.forumpolish.com/tereny-mieszkalne-f54/posiado-arutsuki-t536-630.htm

Leżałam tak na łóżku, miałam unieruchomioną jedną rękę i nogę. Byłam bardzo zmęczona, spojrzałam na pozostałą trójkę, powoli mnie z nurzał sen.

Tenshi zaś leżał całkiem spokojnie. Stracił przytomność, a w takiej formie trudno robić cokolwiek konstruktywnego. Odzyskanie przytomności zresztą nie przyniosło by większej zmiany. Izowi zwyczajnie nie chciało się ruszać, a w takim wypadku leżenie w miejscu i czekanie na posiłek było najlepszym wyjściem. W końcu po kiego było komukolwiek nadmierne rzucanie się? O wiele lepiej jest skupić się na czymś w miarę ciekawym w zasięgu słuchu, i nie otwierać nawet oczu.

Do sali wszedł Irahara, przywitał się ze wszystkimi i podszedł do Tenshiego:
- Cześć Tenshi-kun, słyszałem co zrobiłeś. Widać jednak potrafisz się zmusić do czynu. Może mała partia shogi, ale - tu zniżył głos byś tylko ty słyszał - musimy pogadać.

Tenshi uniósł lekko powieki ukazując kolejną partię znudzenia. Zaczynał powoli odzyskiwać zewnętrzny spokój, choć wciąż był na siebie... bardzo zły. Niemniej spojrzał a nauczyciela i nawet spróbował powoli usiąść - Jasne, to gdzie idziemy zagrać? - Miał nadzieje ze "idziemy" oznacza iż sam był w stanie wykonać chociaż kilka kroków. Zapewne nie musieli pogadać teraz przy wszystkich, czyli były dwa wyjścia. Albo wszyscy wyjdą - wyjście mało prawdopodobne, albo wyjdzie Iz z Inaharą.

Wolał nie komentować tego co zrobił na treningu. Wciąż miał wrażenie iż było to dość marnym pokazem. Dodatkowo nie udało mu się uchronić tych kretynek, znaczy dziewczyn z drużyny, przed obrażeniami. Jak dla Tenshiego całkowita klapa.

Irahara nagle wytrzasnął wózek inwalidzki:
- Pomyślałem o wszystkim - rzekł szeroko uśmiechnięty - a teraz wskakuj, ja cię poprowadzę.

Gdy tylko zdołałeś położyć tyłek na siedzeniu Irahara pognał w stronę wyjścia jakby robił to na czas, omal nie wyleciałeś z wózka.

W końcu dotarliście na korytarz gdzie nikogo nie było, rozłożył szachownicę, pionki i zaczęła się gra, a także rozmowa:
- W raporcie było napisane, że ktoś do was przemawiał przez głośnik. Rozpoznałeś ten głos?
Odpowiedz była krótka i przecząca. Przez pewien czas graliście tylko, widać było, że Irahara skupia się na czymś innym tak bardzo, że popełnił dwa błędy.

- To nic takiego Sensei, ja nie bardzo wiem kto w tej XII dywizji jest - Izdurbal podrapał się po potylicy wykonując kolejny ruch, i celowo popełniając przy tym błąd. Nie miał zamiaru wygrać tylko dla tego iż jego nauczyciel zastanawia się nad czymś innym. Poza tym, Tenshi sam zamyślił się chcąc sobie przypomnieć głos dobiegający z głośnika. Może chociaż podłapie jakąś główna cechę wypowiedzi, albo przynajmniej zauważy że był w jakiś sposób zmieniony. Skoro Inahara pytał, to coś w tym musiało być. - Może jakaś propozycja? - Zapytał w końcu z nadzieją iż podsuniecie osoby pomoże mu przypomnieć sobie o jakimś ważnym szczególe. Oczywiście nadzieja nie była zbyt wielka, ale cóż...

Irahara podniósł spojrzenie z pionków na Ciebie:
- Prawie na pewno nie był to nikt z XII dywizji - może pod rządami innego kapitana by to przeszło, ale obecny jest zdecydowanie przeciwny takim próbom.

Przez chwilę znów nikt z was się nie odezwał, a Irahara zabrał głos:

- Trochę dziwi mnie, że nie postarałeś się użyć tego samego zaklęcia co na sprawdzianie gdy Cero leciało w twoją stronę. Zdaje mi się, że zablokowałbyś atak, ale przynajmniej skrzyżowałeś miecze z przeciwnikiem znacznie silniejszym od Ciebie, wykazałeś się odwagą. Lepiej zapamiętaj to uczucie, pomoże ci nieraz.

Tym razem to jednak Irahara zaszachował Cię:
- Nooo, nie jest jeszcze tak źle ze mną. Ktoś na ciebie patrzy, ale nie chce Cię zabić, gdyby tylko o to chodziło, już dawno zostałbyś zabity skoro ta sama osoba pofatygowała się o to byś dostał się do Akademii i potrafi wkraść się do siedzib oddziału i wyjść niepostrzeżenie. Nie wiem tylko w jakim celu... a teraz idź do łóżka i się kuruj.

- Nie byłem w stanie użyć tego kidou... wcześniej użyłem paru zaklęć, a tarcza pochłania całą moja energie. - Chłopak westchnął cicho wyraźnie niezadowolony z tego iż nie był w stanie użyć kidou. Już wcześniej zdawał sobie sprawę z tego iż ta technika mogła by zatrzymać atak, jednakże musiał wykombinować coś innego ze względu na brak energii duchowej. W duchu już dawno przeklinał sam siebie za wcześniej użyte, nic nie warte zaklęcia. - Dowidzenia Sensei

Po grze zaczął kierować swój wózek inwalidzki w stronę wyjścia. Nie miał ochoty leżeć w szpitalu, miał za to ochotę pooglądać chmury. W związku z czym miał nadzieję iż na swojej drodze nie napotka schodów, które rzecz jasna były by przeszkodą nie do pokonania.

Udało ci się, choć długą drogą, dojechać na szpitalny ogród. Czułeś się trochę dziwnie, jak byś był pensjonariuszem domu starców. Było dość słonecznie, podziwiałeś chmury i okolice.

W pewnym momencie podszedł Kenji:
- Cześć, nie powinieneś leżeć? Dziwne, że cię pielęgniarki nie pogoniły jeszcze.

- Przecież nawet jeszcze nie wstałem.. o co się mają czepiać? - Tenshi wykrzywił swoja twarz w normalnym dla siebie grymasie kompletnego znudzenia. Oczy wbił w niebo po raz kolejny patrząc w chmury. Zdecydowanie tutejsze niebo było o wiele pogodniejsze niż to na ziemi. Izowi zaś zdawało się ono nie nudzić. Chmury w końcu zawsze wędrowały tam gdzie wiatr im nakazywał, i wciąż nie miały żadnych dodatkowych problemów.

- Słuchaj... Jak się czują Babcia i Yoriko? - Zapytał cicho Kenjiego najwyraźniej nie chcąc by ktokolwiek usłyszał takie pytania z jego ust. W końcu w jego własnej wersji to całość obrażeń była winą właśnie żeńskiej części grupy. Zdawał sobie dobrze sprawę z tego ze będą go mieli za chamskiego gbura, niemniej jakoś wciąż pasowało mu to. - I ten... nie mów nikomu ze pytam dobrze? - podrapał się po potylicy wyraźnie zakłopotany. Nie mógł zepsuć swojej reputacji.

Kenji ciągle stał przy tobie, wiatr rozwiewał mu włosy aż się wykrzywiłeś, bo Kenji wyglądał nieco epicko w tej scenerii, bycie kimś wielkim miał po prostu już wypisane na twarzy, w postawie i całym sobą.

Zapytany o drużynę uśmiechnął się:
- Wyjdą z tego, mają tu zdolnych medyków. Dobrze też, że była tam Yuuki - zna się udzielaniu pomocy Yoriko.

Po tej wypowiedzi wyciągnął coś co trzymał z drugiego boku, więc dopiero teraz to zauważyłeś, to była twoja katana:
- Bałeś się najbardziej z nas wszystkich, a mimo to przemogłeś strach. Niewielu się to udaje. Nagle usłyszałeś głos jakiejś dziewczyny która wołała Kenjiego, ten się odwrócił:
- To moja siostra, zapewne idę na dywanik do mojego wuja. To na razie Tenshi-kun.

Zostawił cię z samą kataną, która leżała teraz na kolanach.

- Ta... powodzenia Krzyżyk... i dzięki - Iż zamknął na chwilę oczy i odchylił głowę układając dłonie na swojej katanie. Po raz pierwszy użył jej w walce, ba, po raz pierwszy w trakcie całego zapamiętanego istnienia musiał w ogóle walczyć... i poszło mu żałośnie. W końcu przez jego marny występ ranne zostały dwie osoby. Dalej tak być nie mogło, i Tenshi był tego pewny. Po raz kolejny poczuł swój kretyński upór kłócący się z bardziej zewnętrzną częścią jego jestestwa. Otworzył powoli oczy i rozejrzał się.

Poszukiwał wzrokiem jakiegoś odosobnionego miejsca na ogródku, które dodatkowo musiało spełniać ten warunek, by było dostępne dla wózka na którym się poruszał. Nie mógł się teraz przemęczać, w końcu na to będzie czas jeszcze całkiem niedługo.

Gdyby znalazł takie miejsce zamierzał zaszyć się w nim, a następnie spróbować unieść jedną dłoń i skupić w jej wnętrzu swoje Reiatsu tworząc małą, niegroźną sferę światła. Gdyby udało mu się wykonać to proste ćwiczenie, chciał spróbować skupić ową kulę do jak najmniejszych rozmiarów zachowując przy tym niewielką siłę przelewaną do środka.

(Podobne ćwiczenie robiła Rukia jako dziecko^^"", jeśli nie mogę, pominąć i czytać kolejny akapit xP)

Gdyby znalazł takie miejsce zamierzał wyciągnąć swoją katanę, i wstać z wózka podpierając się na pochwie. Zapewne nie będzie mógł zbyt pewnie stanąć na nogach, jednak miał zamiar machnąć kilkukrotnie kataną. Wiedział ze uda mu się coś takiego zrobić co najwyżej kilka razy, jednakże miał zamiar potrenować tyle, na ile będzie w stanie.

Jego trening natychmiastowo miała by przerwać obecność jakichkolwiek gapiów. Nie mógł sobie przecież pozwolić na to by ktoś widział jak trenuje. Gdyby zaś nie znalazł żadnego odosobnionego miejsca, nie ruszył by się nawet na krok i skupił na patrzeniu w niebiosa.

Dość łatwo udało ci się zrobić ową kulę, kilka razy zmieniałeś objętość oraz kształt tej mocy z różnych skutkiem, w sumie trwało to 20 minut, potem czułeś już nieprzyjemne mrowienie w palcach i przestałeś. Zmierzchało więc wróciłeś do swojej sali.

Przez większość pobytu czas mijał głównie na Shogi, wspólnych rozmowach oraz na właśnie takich drobnych treningach, tyle że nie były one wspólnie robione. Codziennie odwiedzał was Irahara oraz Kenji. Tak minęły wam 3 tygodnie. Wpierw wróciliście do swych domostw, jednak zbiórkę drużyny gdzie indziej, a dokładniej:

https://bleach.forumpolish.com/akademia-shinigami-f8/nocna-bienia-t336.htm

PS: + do kontroli reiatsu dla obojga.

Tuż po przejściu przez gargantę padam na pierwsze łóżko szpitalne jakie widzę i chwile tak leże dotykając mięciutkiego materiału czuję że mógł bym zasnąć w ciągu sekundy ale są ważniejsze sprawy muszę porozmawiać z panią porucznik.
Przepraszam czy mógłbyś zawołać panią porucznik Emiko?? O ile wciąż jest ona panią porucznik
Mówię do pierwszego Shini z 4 odziału którego widzę

- Nie.
Odparł krótko, ale na słowa "porucznik Emiko" zdziwił się nie spodziewanie, a potem uśmiechnąwszy lekko odszedł. Na pewno dowiedział się już, że byłeś długi czas w Hueco Mundo. Zasnąłeś praktycznie niekontrolowanie. Po pewnym czasie obudziłeś się. O dziwo, twoje rany i siły znacząco się zregenerowały, jakbyś wypoczywał przez tydzień. Na pewno trochę sobie pospałeś. W twoim pokoju nikogo nie było, nie miałeś na ciele bandaży, mogłeś swobodnie wstać.

[+40 PŻ, +60 PR]

Wstaję z łóżka po czym wychodzę na główną salę i szukam biura porucznik.

W istocie je znalazłeś - nie było to problemem. Po zapukaniu do drzwi zostałeś wpuszczony prostym "proszę". Otworzywszy drzwi ujrzałeś siedzącą przy biurku osobę, która obdarzyła Cię pytającym spojrzeniem swoich ciemno niebieskich oczu, które oderwała w tej chwili od jakichś papierów.

- W końcu się obudziłeś.
Rzekła pani porucznik gdy wszedłeś. Zacząłeś mówić, a ona patrzyła na Ciebie trochę znudzonym wzrokiem, który czasem tylko wyrażał również lekkie zdziwienie. Wydawało Ci się, że zna trochę twoją historię - to było nawet prawdopodobne, w końcu trochę tu spałeś i mogła przejrzeć raporty.
- Dobrze. W takim razie zostaniesz przeniesiony do VII dywizjonu.
Podrapała się po głowie.
- Idź teraz patrolować rukongai, wróć do mnie za jakieś dwie godziny.

Trochę zdziwiony odpowiedziałem
Rozumiem
Co jak co ale nie myślałem że zostanę przeniesiony. Zaraz po rozmowie z porucznik wyszedłem na ten patrol

Idąc znalazłeś wytłumaczenie, dla którego masz zostać przeniesiony, było bardzo proste. Otóż shinigami najczęściej odnoszą rany na misjach w Hueco Mundo i tam właśnie najbardziej potrzebni są medycy.

Patrolowałeś przez godzinę i podczas niej było spokojnie. W ciągu drugiej jednak coś przykuło twoją uwagę... Był to twój były dom. Przywoływał wspomnienia. Byłeś ciekaw, jak wygląda w tej chwili, ale czy w gruncie rzeczy jest sens zawracać sobie głowę i zaglądać do środka?

[Jak wchodzisz to pisz tam.]