Szpital 4 Dywizji

- Ja przekaże co widziałeś, wolałbym Ci oszczędzić przesłuchań - Uniósł głowę, podniósł lekko kapelusz, uśmiechał się do Ciebie miło, jednak wciaż w jego oczach widoczne było wyraźne strapienie. Wyraźnie narosło gdy wspomniałeś innych, westchnął cicho po czym to rzekł - Większości się udało, są ranni, pocierani albo leża tu... Niektórzy jednak nie wyszli z tego cało - Zmartwił się i to wyraźnie, widać nie należał do osób które łatwo godziły się ze śmiercią innych.

Ryżowe kulki były słodkie i całkiem smaczne... Jeśli robił je nauczyciel to znaczy że oprócz walki wręcz miał też świetny talent kuchenny.

Przełykając jedną z kulek w końcu coś mnie ukuło.
- Zori-sensei ma rację. Jestem beznadziejny. Miałem umiejętności żeby im pomóc, ale byłem za słaby. Gdyby nie to zapewne wszystko potoczyłoby się inaczej. Gdybym nie posłał Rei do punktu startu, aby rozejrzała się tam, zapewne nie byłaby w takim stanie tutaj. Gdybym tylko był silniejszy... - powiedziałem z wyraźnym gniewem, które pod koniec ustąpiło rozżaleniu. Kulki zaczęły smakować jak guma. Moja twarzy przybrała chyba najbardziej posępny z posępnych wyrazów. Taaak, gdybym miał tylko więcej sił wszystko potoczyłoby się inaczej. Gdybym nie była taki głupi, rudy chyba miał rację oceniając mnie. Ale czy na pewno? W końcu załatałem go 2 razy. Niee to nie miało nic do rzeczy, po prostu zawiodłem...

- Przestań, Zori na pewno tak nie myśli... - Nauczyciel hakudy zamilkł na chwilę wstał ze swojego miejsca, po czym to spojrzał na Ciebie marszcząc lekko brwi. - Każdy może tak powedzieć, żaden uczeń nie miał na tyle siły aby ratować co innego niż własne życie... To nie twoja wina, przędnej nasza - waszych wykładowców. - nasunął znów kapelusz bardziej na twarz, widziałeś jednak że zerka na Rei - Nie powinieneś się załamywać tylko trenować mój drogi... Gadanie nie sprawi że będziesz silniejszy - rzekł po czym t skierował się do wyjścia.

- Taaak, trenowałbym gdybym nie musiał tu siedzieć. Jedyne co mogę tu robić i robię to odpoczywam i medytuję. Może przynajmniej uda mi się zwiększyć zasoby ray... - powiedziałem jak zwykle uschłym głosem. - Myśli tak, dawał mi już kilkanaście razy do zrozumienia to.
Spojrzałem jeszcze w stronę wykładowcy swoim obojętnym wzrokiem.
- Gdybym mógł zrobić coś oprócz medytowania, proszę mi powiedzieć. Bo na razie nie widzę innego wyjścia, szczególnie, że treningi fizyczne nie wchodzą w grę.
Odwróciłem się i chciałem spojrzeć przez okno. Może przynajmniej mnie wypuszczą szybciej. Chciałbym pójść do mojego ogródka, coś tam porobić. Zdecydowanie to wszystko nie miało sensu, ale cóż poradzić. Jedyne co mogłem teraz zrobić to medytować i postarać się osiągnąć wyższy pułap i ewentualnie zacząć ćwiczyć kontrolę...

Zatrzymał się jeszcze przed drzwiami, uniósł lekko kapelusz, nie uśmiechał się... Wyglądał śmiertelnie poważnie, co raczej rzadkością było u jego raczej wesołej osoby - W ogóle nie znasz ludzi - wymamrotał krzywiąc się lekko tym razem, po chwili westchnął jednak cicho - Są różne drogi do zyskania siły, niektóre wymagają odpoczynku... jeśli będziesz się katował bez przerwy twoje ciało tego nie wytrzyma... Umysł też, korzystaj z tego że możesz odpocząć, aby później tronować w pełni - Rzekł to jeszcze po czym to wyszedł, zasunął za sobą drzwi

- I nie chcę ich poznawać. Ludzie potrafią być gorsi niż hollowy. Hollowy nad sobą nie panują, reszta ma tą możliwość, a wykorzystuje to gorzej, aniżeli te dzikie stworzenia. Pochodzę z rukongai, więc wiem o czym mówię. - powiedziałem cicho, jakoby do siebie... - Gdy z kimś się zwiążesz, odczuwasz ból po jego stracie. Tylko pozostając obojętnym, można uniknąć tego. Mam nadzieję, że przynajmniej jest sensei w stanie zrozumieć mój tok rozumowania...

Sam gapiłem się w okno. Jakbym chciał być już u siebie, sam na sam z naturą. naturą, która nie krzywdzi, bo uważa, że będzie zabawnie, lecz z naturą, która krzywdzi tylko kiedy musi. I stara się to zrobić możliwie najdelikatniej. Taaak, czuję większy związek z naturą niż z jakakolwiek grupą społeczną. Pozostając w cieniu można zdziałać znacznie więcej aniżeli wychodząc na przód. Zacząłem marzyć o moim zamkniętym domu, pełnym cieni, gdzie nikt mnie nie zobaczy, gdzie będę mógł myśleć jak chcę bez obawy bycia krytykowanym, ranionym i z poczuciem całkowitej wolności.

Przez cały dzień nie robiłeś niemal nic praktycznego - od czasu do czasu zjadłeś coś co przynieśli Ci (niestety nie umiałeś wygrać z brzuchem i musiałeś pochłonąć większość jedzenia). Później udało Ci się nawet zasnąć, niestety nie śniło Ci się nic ciekawego, a przynajmniej nic wartego uwagi nie zapamiętałeś.

Nadeszło Późne popołudnie
Poczułeś dłoń na swoim ramieniu, ktoś potrząsnął tobą lekko - Budź się leniwy śpiochu, wypad z łózka, wracaj do domu - Otworzyłeś czy i strzegłeś shinigami która wczorajszego dnia się tobą opiekowała. Uśmiechała się niezbyt przyjemnie pod nosem, lewej ręce trzymała lniany worek - Tu są wszystkie twoje rzeczy

- Ooo dziękuję. - powiedziałem nieco zaspany, po czym podniosłem się i odebrałem od shinigami worek. Ehhhh na pewno nie nadaje się tutaj z takim traktowaniem pacjentów... Ale cóż poradzić, przynajmniej wrócę do mojego ogródka. - Jakieś przeciwwskazania po wyjściu stąd? - zapytałem się możliwie najuprzejmiej, jak byłem w stanie. To wszystko mi się nie podobało, ale cóż zrobić. A tak, w końcu mam gdzieś ludzi i nareszcie będę w swojej samotni, taaak to rozkoszna myśl. Pospiesznie sprawdziłem worek w poszukiwaniu swoich ubrań, aby możliwie najszybciej rozpocząć wędrówkę stąd do mojego małego, kochanego domku. Zdecydowanie tego mi trzeba było. Spojrzałem jeszcze na łóżko, na którym leżała Rei. Trochę się niepokoiłem, ale w końcu zajmowali się nią zawodowcy, prędzej czy później dojdzie do siebie...

- Nie ruszaj się za ostro, rany w większości są zaleczone... Ale lepiej nie kusić losu - wzruszyła ramionami, uśmiechnęła się nieco i klepnęła cie lekko po ramieniu. - No ale uśmiech ! jutro będzie lepiej - Kobieta chyba miała całkiem niezły humor, szybko ruszyła zająć się kolejnymi, przytomnymi rannymi.

W worku były ubrania, świeży prowiant, pudełeczko maści oraz bandaże. Ty pozbierałeś się i ruszyłeś do swojego domostwa w sobie znanym celu (pisz u siebie w kwaterze).

Szybkim biegiem ruszam korytarzem przez szpital po czym wbiegam do biura pani porucznik bez pukania.
Pani porucznik!! Podczas patrolu poszedłem do mojego starego domu zobaczyć czy coś się zmieniło i znalazłem w nim ciało!

Pani porucznik nie zwróciła Ci uwagi za to, że wszedłeś nieelegancko - bez pukania.
- Co?
Spytała głośno, raczej zdziwiona, następnie dodając.
- Czyje ciało?
Wstała z miejsca odrywając się od papierkowej roboty. Podeszła do Ciebie.

[b]Jakiegoś czarnowłosego shinigami nie znam go ciało leży w szafie

- Naoki!
Zakrzyknęła w jednej chwili kobieta, po chwili mówiąc ze smutnym wyrazem twarzy.
- Chyba wiem, kto to może być... Prowadź do siebie.
Zaczęła iść na zewnątrz.

Szybkim krokiem pokazuje drogę do mojego domu kiedy już jestem na miejscu wskazuje szafę gdzie znajdują się zwłoki

Kobieta była bardzo poruszona tym widokiem, co widziałeś po drżeniu jej rąk i ogólnym szoku. Nie popadła jednak w żaden szał, czy rozpacz, co oznaczało, że nie jest tak źle.
- Idź po kogoś z oddziału 4...
Rzekła spokojnie, zaraz odwracając na Ciebie wzrok i dodając, znacznie agresywniej.
- Już!

Szybko wychodzę z domu i rozglądam się za kimś z naszywką 4 oddziału podchodzę do pierwszej takiej osoby i żeby za mną poszedł/szła pani porucznik potrzebuje pomocy. Po czym prowadzę ją do mojego starego domu.

Wyszedłeś z domu. W okolicy nikogo nie było z oddziału 4, więc musiałeś biegiem udać się do ich kwatery. Tam zwróciłeś się z prośbą do pierwszej lepszej napotkanej osoby. Była to spokojna, drobnej budowy dziewczyna, która po krótkim objaśnieniu przez Ciebie sytuacji czym prędzej poszła z tobą zobaczyć ciało. Dotarliście na miejsce, a tam odezwała się.
- Zostawcie mi resztę.
Pani porucznik na te słowa tylko kiwnęła głową, była zasmucona. Powoli opuściła twój dom.

<Yoshizaki Katsuko>

Po niedługim czasie dotarłyście do wysokiego budynku, skąd dał się czuć przyjemny zapach wanilii a może czegoś podobnego. Zawsze to jest lepiej nie czuć zapachu szpitalnych rzeczy, ale czegoś miłego, co może przyspieszyć okres leczenia. Hiro-san zajęła się pracą, a tobie przypadła rola pomagania jej i obserwowania.

Katsuko cieszyła się, że nie czuć normalnego szpitalnego zapachu. Nie za bardzo go lubiła. Na początku dziewczyna dowiedziała co ma robić. Przynieść to, odnieść tamto. Nie narzekała na to. Od czegoś trzeba było zacząć. Przez połowę jej pobytu w szpitalu nie działo się nic specjalnego. Jednak ten spokój został zaburzony około godziny 15. Przyniesiono rannego shinigami. Hiro-san kazała przynieść dziewczynie opatrunki, a potem kazała przyglądać co robi. Dziewczyna zwracała uwagę na najdrobniejsze szczegóły i zapamiętywała.

Hiro-san uważnie i dokładnie zajęła się rannym. Zdjęła z niego ubranie i zaczęła opatrywać sporą ranę na boku, trochę mniejszą miał na ramieniu. Należał do XI oddziału, co Hiro-san skwitowała cichym "kolejny". Widziałaś jak skupia się, a poprzez jej ręce płynie na rany zielona poświata, która niemal w oczach leczy rannego.
- My, używamy Kidou do leczenia bez zaklęć. Chodzi tutaj głównie o koncentracje i skupienie się na przelewaniu swojej mocy do rany i jej zasklepieniu jednocześnie. - wyjaśniła ci Hiro-san. - W zależności od tego, jak bardzo ktoś jest poszkodowany zużywamy mniej lub więcej Reiatsu. Zawsze jest to męczące, czasami całkowicie wyczerpujące gdy ktoś jest na skraju śmierci. Jednak pozostaje na koniec zadowolenie z ocalonego życia.

Nie ukrywając tego zielonowłosa była nieco zszokowana, patrząc na to jak się goi. -Wydaje się, że czwarty oddział robi sporo. Nie żebym uważała, że inne oddziały nie robią nic-powiedziała dziewczyna przyglądając się czynnością jakie wykonywała jej opiekunka przy rannym shinigami. -Nie pomylę się, mówiąc, że wymaga to świetnego kontrolowania swojego reiatsu...-dodała.

- Nie pomyliłaś się. - odpowiedziała Hori-san, gdy zakończyła zabieg i owinęła bandażami rany. - Bez odpowiedniej Kontroli Reiatsu, zamiast pomóc można zaszkodzić pacjentowi.
Ruszyliście dalej na obchód - Swoją drogą najwięcej pracy mamy i tak z oddziałem XI. Ale taki już ich urok. Walka i zwycięstwo za wszelką, nawet krwawą cenę.

Przez kolejne dwa tygodnie była to spokojna praca, głównie w formie pomocy przy rannych, zmienianiu opatrunków lub papierkowa. W końcu jednak sytuacja się zmieniła. Gdy jak zwykle przybyłaś rano do szpitala czekała już na ciebie twoja mentorka, trzymając w ręku drugiego zanpakutou.
- Yoshizaki-san. Dziś będziesz mi towarzyszyć podczas misji. Mam razem z dwójką innych członków IV Dywizji, wspierać działania grupy z III Dywizji. - wyciągnęła przed siebie drugi oręż i ci go wręczyła - Oto twój zanpakutou. Choć nie planujemy walczyć, to lepiej być przygotowanym na niespodzianki.

Uczennica cieszyła się ze stażu. Kiedy doszła do swojej nauczycielki zdziwiła się widząc drugą katanę. Przypuszczała, że może chodzić o misję. A słowa jaj mentorki tylko to potwierdziły. -Popieram w pełni.-pomyślała zielonowłosa odbierając broń po czym dodała już na głos -Dziękuję Hiro-sensei. Kiedy wyruszamy?-spytała trzymając broń. Po raz pierwszy od czasu kiedy znalazła się w społeczeństwie trzymała w reku normalną katanę. Choć teraz trzymała ją o wiele pewniej niż za pierwszym razem.

- Za godzinę mamy być już w drodze. Zatem pytanie, czy jesteś gotowa ? - Hiro-san spoglądała na ciebie z zainteresowaniem. Widziałaś, że sama była już przygotowana do drogi, mając przewieszoną przez plecy torbę z medykamentami.

-Myślę, że tak...-powiedziała -Sensei... również mam zabrać torbę z medykamentami? To moja pierwsza misja i ...-dziewczyna chyba nie potrafiła dobrać odpowiedniego słowa. Ale i tak cieszyła się, że wybiera się na misję.

- Już przygotowałam jedną dla ciebie. - powiedziała z uśmiechem i podała ci taką samą jaką i ona miała. - A teraz ruszajmy.
Kwadrans później, dołączyła do was jeszcze dwójka shinigami z IV Dywizji i wspólnie dołączyliście do czekającej na głównym placu grupy z III Dywizji. Z tego co się dowiedziałaś miała to być wyprawa do Przeklętego Lasu, w celach szkoleniowych dla nowo przyjętych. Zapowiadało się zatem interesująco.



https://bleach.forumpolish.com/pustkowia-f35/las-przekletych-t980-90.htm

Było późne popołudnie, gdy wróciliście do szpitala IV Dywizji. Ranni trafili na oddziały zaś reszta wróciła do swoich kwater.
- Dobrze się dziś sprawiłaś Yoshizaki-san. - powiedziała do ciebie Hiro-san, gdy siadłyście przy jednym z biurek po odłożeniu na bok podręcznego bagażu. - Nie musisz mi oddawać swojego zanpakutou. Prześlę list pochwalny odnośnie twojego dzisiejszego wyczynu oraz rekomendację, byś go zatrzymała.
Mentorka ciepło uśmiechała się do ciebie - Masz jakieś pytania, prośby ?

-Dziękuję sensei.-odpowiedziała siadając. -Tak mam jedno pytanie. Domyślam się, że pojawienie się tego... menosa... nie było przewidziane. Co mogło spowodować, że się pojawił?-spytała zielonowłosa.

- Las przeklętych jest znany z tego, że przyciąga Pustych niczym miód pszczoły. - odpowiedziała Hiro-san. - W jego głębi jest miejsce ze starymi ruinami. Trudno dokładnie mi powiedzieć co tam jest. Chociaż pojawienie się Menosa jest raczej rzadkim zjawiskiem. - mentorka zastanawiała się chwilę - Jeśli jestem tym zainteresowana bardziej może poszukaj informacji w bibliotece. Na wędrówkę głąb lasu jest dla ciebie chyba jeszcze za wcześnie. - uśmiechnęła się lekko.

-Aha-odparła -Może pójdę, ale to raczej nie dziś. To co się stało w Lesie Przeklętych zaskoczyło mnie. Nie myślałam, że uda mi się coś takiego.-powiedziała. -Ciekawa która jest godzina-pomyślała