Stołówka

Niten szedł z nowymi kolegami z przyjemnością. Cieszył się że znalazł kogoś z kim mógł porozmawiać. Kiedy Shiego zaproponował mu mochi, Niten niemal od razu chciał się zgodzić ale ledwo się powstrzymał. - To ty je dostałeś Shiego więc ty powinieneś je zjeść, jest to też moim zdaniem pewien gest szacunku w stronę kucharek jako że tobie postanowiły podziękować. A jeszcze będzie okazja spróbować. - Niten uśmiechnął się do nowego kolegi. - Ale to nie ma sensu czy jeśli praca jest cięższa to nie powinno się tam wysyłać tych lepiej pracujących i wyszkolonych którzy sobie z tym poradzą. A gorszych mieć blisko pod nadzorem. Zasada przyjaciół trzymaj blisko a wrogów jeszcze bliżej. To prawa że nie są wrogami ale w miejscach z lepszym dostępem i większą liczebnością shinigami mogą być pod nadzorem i zostać wyszlifowani. Moim zdaniem jeśli sytuacja rzeczywiście tak wygląda to jest ona bez sensowna. Mimo że nie są to miejsca żyzne i bogate to powinno się im nadal zapewnić odpowiednią ochronę. - Niten spuścił trochę głowę zastanawiając się nad całą sytuacją wie że za dużo nad tym myśli i nic nie zmieni ale i tak cała ta sytuacja mu się nie podobała nie tak powinien działać system ci o wyższym statusie powinni pomagać tym o mniejszym. Tego zawsze uczyła go matka.

Chłopak uśmiechnął się na słowa nowego kolegi. Chyba mu zaimponował albo potwierdził jego tezę. - Ja niestety nie lubię słodyczy, Oba dostał mój wcześniejsze deser. Dlatego nie widzę problemu, żebyś ty dostał ten. Zwłaszcza że nie będę przyczyniał się do jego łakomstwa. Częściej je słodycze niż normalne posiłki. Myślę, że panie kucharki będę zadowolony jak ja będę zadowolony.- Dalej nie zabrał reki z zawiniątkiem sprzed Ciebie. Jeżeli Niten go nie przyjął, to chłopak chowa je we wewnętrznej kieszonce uniformu. Na wynurzenia Okamibary odpowiedział ponownie Sadao.
-Tak, gdyby na dworze czystych dusz rządził król, a nie rada czterdziestu sześciu arystokratów to może by tak było. Oni martwią się o swoje plantacje, złoża, handel i przybytki. Dlatego im bliżej serca, tym lepsi strażnicy i jest ich znacznie więcej. Jeżeli brylant jest skażony, to nie wystarczy go wyszlifować. Jeżeli chciałbyś coś zmienić, musiałbyś dołączyć do dziesiątej dywizji i zostać w niej kapitanem. Wtedy mógłbyś mieć wpływ na rukongai, a jeszcze lepiej jakbyś został kapitanem głównodowodzącym. Wtedy nikt Ci się nie sprzeciwi. My z racji niskiego pochodzenia nie możemy liczyć na wysoką rangę no, chyba że ktoś się kiedyś za nami wstawi. Chociaż to i tak wywołałoby pewnie szum.- Niten wraz z grupą znajomy byli już kilka kroków od sali wykładowcy. Za kilka minut pewnie zjawi się sam wykładowca, dlatego miał ostatnią szansę, jeżeli chciał o czymś jeszcze pogadać z tą dwójką przed zajęciami.

Po wypowiedzi kolegi zawahałem się tylko na kilka sekund po czym wziąłem ciasto i zacząłem je spokojnie jeść. - Rozumiem, z jednej strony ma sens to co robią a przynajmniej dla nich bo w ten sobie pomagają ale z drugiej nie jest to odpowiednie bo szlachta i władza powinna być dla ludzi i w zamian za przywileje w pewnym sensie im "służyć". Chciał bym coś zmienić ale nie sądzę żebym był na tyle utalentowany żeby móc zdobyć miejsce kapitana a co dopiero kapitana głównodowodzącego. Poza tym w tym momencie mogę tak myśleć ale nigdy nie wiadomo jak to będzie wyglądać za tyle at i jak wydarzenia w moim życiu zmieniły by mój pogląd na świat. Ach czemu ja zawsze muszę zaczynać takie trudne tematy. - Westchnąłem i potarłem czoło.

Obaj koledzy uważnie słuchali Nitena. Shiego nieco zmarszczył brwi i spojrzał prosto w oczy Okamibary.- Wydaje mi się, że twoje wnętrze się nie zmieni. Nie wiem jakie rzeczy musiałby się stać, żeby obrócić twoje poglądy i charakter o sto osiemdziesiąt stopni. Ale fakt wydarzenia kształtują nas, zwłaszcza te przykre i złe. Jeżeli pozwolimy im na to oczywiście i zabraknie nam prawdziwych przyjaciół.- Zapadła na chwilę cisza, którą przerwał oba. - No już nie mów, że brak Ci talentu. W końcu jesteś tu z nami. Pazerni ludzie się rodząc, a ich głód rośnie z każdym rokiem. Może to jest spowodowane ich ambicją albo wychowaniem. Chociaż skoro panuje demokracja, to ciężko będzie zjednać sobie dwadzieścia cztery głosy w radzie.- W końcu pojawił się sensei Kuronomatsuki uśmiechnięty i pogodny jak zawsze ukłonił się i ku zdziwieniu wszystkich wyprowadził ich na zewnątrz.


https://bleach.forumpolish.com/t987p210-tereny-zielone-akademii#71659

01-0020

Po drodze Reiko zapoznała się z Satoru, który wyraźnie czuł się onieśmielony dziewczyną i trudno było mu coś konstruktywnego z siebie wydusić w czasie rozmowy. Także spacer do stołówki odbywał się w dziwnej atmosferze.
W pewnym momencie dziewczyna obejrzała się za siebie i z piskiem wpadła wystraszona na Satoru. Blondyn nie wiedział co ma ze sobą zrobić i zaskoczony patrzył na swoją dłoń, która znajdowała się na piersi Reiko.

W drodze na stołówkę, przytakiwał słowom blondwłosego z protezom. Przypatrywał się innym uczniom wędrującym po korytarzu. Rui myślał o swej starszej koleżance Min, jakby zrobić by znów się przyjaźnili. Reiko szła blisko Satoru, gdy nagle na niego wpadła, a chłopak przypadkowo złapał koleżankę za biust. Rui przyglądał się, widząc zmieszanego kolegę i koleżankę pewnie też. Młody Rukończyk nie mógł jednak nic zrobić by pomóc swojemu koledze.
- Chodźmy dalej, przyspieszamy kroku, bo nam zmiotą wszystko ze stołówki. - powiedział z lekkim uśmiechem w stronę swoich znajomych. Mając nadzieję, że tym przynajmniej spowoduje, że skupią się na swoim głodzie, a nie na tym kto gdzie kogo trzyma.

01-0021

Niestety próba odwrócenia uwagi się nie powiodła się. Twarz Reiko zalała się gorącym rumieńcem. Zrobiła się tak czerwona, że można by pomyśleć, że za chwilę z jej uszu zacznie świszczeć i buchać para niczym z czajnika. Nie wydała jednak z siebie żadnego dźwięku. Zagryzła usta i ruszyła sprintem przed siebie, tak jakby chciała uciec jak najdalej od tej niekomfortowej sytuacji.
- Taka mi...- Zaczął rozanielonym głosem i maślanym spojrzeniem. Szybko jednak urwał zdanie orientując się, że robi coś niestosownego. Potrząsnął głową na boki aby odpędzić myśli, które go nachodziły. Widać nie potrafił zupełnie się ich pozbyć ponieważ jego twarz delikatnie się zarumieniła. Po tym podrapał się zakłopotany po głowie.
- Cholera Yuto, dałbyś znać, że idziesz z nami.- Powiedział z pretensją Satoru i dopiero wtedy Rui zauważył, że czarnowłosy faktycznie z nimi szedł. Wyglądało na to, że Reiko również go wcześniej nie zarejestrowała i dlatego tak ją zaskoczył swoją obecnością kiedy się odwróciła, co spowodowało całą sytuację. Chłopak jedynie wzruszył ramionami na pretensje kolegi.
- Długa z nami idziesz?
- Praktycznie od samego dojo.
Blondyn westchnął głośno. - Dobra, nie ważne. Chodźmy już zjeść.- Weszli do środka.
Stołówka nie wyróżniała się niczym szczególnym. Wnętrze było surowe, umeblowanie jedynie długimi stołami i ławkami ustawionymi po obu stronach. Przy każdym stole mogło usiąść góra osiem osób. Sala przy tym miała sporo okien przez co była dobrze doświetlone. Dzięki temu można było zauważyć, że było tam nad wyraz czysto. I to by było tyle. W zasadzie niczego więcej skoszarowani uczniowie nie potrzebowali.
W pomieszczeniu było już sporo ludzi, którzy już częściowo porozsiadali się przy stołach i jedli swoje posiłki. W oczy rzucały się od razu trzy kolejki do okienek, z których panie wydawały posiłki. Trójka współlokatorów ustawiła się do jednej z nich. Każda była tak samo długa, ale na szczęście panie kucharki sprawnie się uwijały. Przed Zetsu stał wysoki niczym dąb chłopak, który próbował przekonać panią w okienku, że jeszcze nie jadł.
- Może i mam słabą pamięć, ale takiego wielkoluda jak Ty trudno zapomnieć. Poza tym masz ryż na policzkach!- Pucowata kucharka po sześćdziesiątce wymierzyła chochlą w stronę twarzy chłopaka. Ten od razu złapał się za buzię, ale nic tam nie było.- Ha! Wiedziałam! Zmykaj stąd, są inni którzy jeszcze nie jedli.- Student nie miał zamiaru jednak się poddawać.
- No ale sama pani mówiła, że jestem wielki. Jak mam się najeść taką porcją?- Jeszcze chwilę podyskutowali i ostatecznie wielkoludowi udało się udobruchać kucharkę. Zadowolony z siebie poszedł do jednego ze stolików. Gdy w końcu się obrócił Rui rozpoznał w nim studenta, który ostatni odpadł w dzisiejszym maratonie Inahary.
Na śniadanie wszyscy dostawali to samo. Także i Rui dostał na swojej tacce miskę białego ryżu z fasolą natto, miseczkę z ciepłym miso, kilka kawałków tamagoyaki i marynowane warzywa. Do popicia otrzymał zimną zieloną herbatę, a na przekąskę gruszkę nashi. Trzeba przyznać, że porcja była solidna i trudno było uwierzyć, żeby ktoś nie był w stanie się tym najeść.

Reiko uciekła jak oparzona. Młody Rukończyk chwilę wpatrywał się w ślad za uciekająca od nich dziewczyna. Faktycznie dopiero po słowach Satoru zauważył, że cała drogę Yuto szedł z nimi. Chłopak o czarnych włosach wspaniałe umiał maskować swoją obecność i umiał być niezauważalnym.
Rui stanął w kolejce po danie. Gdy już w końcu je wziął od kucharki, poszedł do stolika z Yuto i Satoru. Chłopak na początek zjadł gruszkę nashi. Powoli jadł resztę dania zaczynając od mięsa.
- Satoru jak tam twoja noga? Udało tobie się ją przymocować? - zapytał blondyna.
- Yuto jak to robisz, że jesteś taki niewidoczny? - zapytał czarnowłosego z nutą podziwu w głosie. Spokojnie dokończył danie. Rozglądnął się po stołówce w poszukiwaniu Nin. Chciał zobaczyć swoją starą przyjaciółkę i z kim teraz przebywa. Jest pora obiadowa więc istnieje szansa, że dziewczyna będzie tutaj teraz.

01-0022

Cala trójka znalazła jeszcze jakiś wolny stół i spokojnie mogli zjeść swój posiłek. Niestety w śniadaniu próżno było szukać mięsa, więc źródłem białka którym musiał się Rui zadowolić była fasola natto. Może nie była tak smaczna ale również była bogata w składniki odżywcze.
Czarnowłosy powoli konsumował swój posiłek w odróżnieniu od Satoru, który wiosłował pałeczkami bardzo szybko.
- Ughh... Jeszcze nie jest idealnie. Ale myślę, że powinienem doprowadzić ją do ładu przed kolejnymi zajęciami.- Odparł po tym, gdy z trudnością przełknął zbyt słabo rozdrobniony kawałek tomago. Yuuto z kolei nie miał zamiaru rozwodzić się nad odpowiedzią i z rozbrajającą szczerością odpowiedział.- Po prostu nie rzucam się w oczy.- Albo faktycznie miał talent do nie rzucania się w oczy, albo nie chciał zdradzić swojego sekretu.
Nin nigdzie nie było na horyzoncie. Za to Rui mógł zauważyć niemal wszystkie osoby, które były po zajęciach Mito. Reiko siedziała z jakąś niebrzydką dziewczyną o długich czarnych włosach i orzechowych oczach. Niedaleko byli rudzi bliźniacy, czy też pierwsza czwórka z maratonu Inahary.
- Rui, wiesz coś na temat hollowów?- Zapytał Satoru grzebiąc przy protezie i nawiązując do nadchodzących wykładów o pustych.

Przytakiwał tylko swoim towarzyszom. Słuchając ich wypowiedzi. Jadł wszystko w spokoju, i popijał napojem. Zmartwił się trochę tym, że nigdzie nie dostrzegł swojej przyjaciółki z dzieciństwa. Pewnie będzie jeszcze nie jedna okazja do spotkania. Pozostali z klasy też tutaj teraz byli. Zdaniem chłopaka widoczny jest podział na słabszych i silniejszych. Na razie tym się nie przejmował.
- Hollowy duszę które nie mogły spokojnie same przejść do światła, miały coś na sumieniu, czy też jakieś niegodziwe występki za życia łatwiej stawały się Pustymi, z dziura w duszy. Tak własnymi słowami. Teorii właściwie uczyła mnie Nin, o której wam chyba wspominałem? - odpowiedział Satoru, spokojnie.
- Yuto twoje zdolności bycia niezauważalnym są zdumiewające.Na pewno wiesz wiele o tym co się dzieje w szkole, łatwiej jest Tobie zbierać informacje. - powiedział do czarnowłosego, z dozą ekscytacji i zachwytu.

01-0023

- Książkowe informacje.- Odparł z uznaniem Satoru. - Podobno ich ryk jest tak przeraźliwy, że może przeszyć duszę.. . Mój dziadek między innymi dlatego dołączył do dwunastego oddziału. Za bardzo przerażały go hollowy.- Oderwał się od protezy spoglądając na Ruiego.
- Tak wspominałeś na samym początku. Czemu tak bardzo zależy Ci na jej spotkaniu? – Zapytał wracając do majsterkowania.
- Nie bardzo mnie to interesuje.- Nie bardzo zwracał uwagę na komplementy.  Wyglądało na to, że po prostu był typem, który nie lubi zwracać na siebie uwagę i skupiał się głównie na sobie.

Możnaby powiedzieć, że Rui ma obsesję na punkcie Nin jako starej przyjaciółki z dzieciństwa. Dziewczyna dała mu szansę na zrozumienie siebie i wyjście spod klosza rodziców, a on przez nieporozumienie to zespół tę relację.
- Chce naprawić stare relacje przyjacielskie. Ona widziała więcej we mnie niż tylko przykurczone go karła i to było bezcenne. Sam wiesz Satoru jak inność jest tutaj postrzegana, niezbyt akceptowana. Mamy ograniczenia, lecz to może być atut a nie minus. - odpowiedział blondynów.
Odłożył talerze i tace z pustymi naczyniami na miejsce zbioru brudnych naczyń, po czym wrócił do stolika. Rozejrzał się po sali, by sprawdzić czy jakaś dziewczyna nie wpatruje się na niego. Miło by było jakby była podobnego wzrostu, albo standardowo niska jak na dziewczyny. Nie wiadomo skąd poczol smutek w duszy.

[Nadpatrz i Ryutaro]

Obchód okazał się być bardzo przydatny i pouczający, acz niezbyt ekscytujący. Ayano-san pokazała im gdzie jest tablica korkowa, na której powieszone są plany zajęć w razie gdyby zapomnieli swoich, a także wyniki wszelkich egzaminów. Kobieta pokazała także miejsce biblioteki, tereny zielone, dojo, kilka sal wykładowych, salę do nauki kidou, wejście do gabinetu dyrektora, sekretariat, pokój nauczycielski czy szatnię. Całość trzeba powiedzieć była naprawdę imponująca wielkością. Tereny akademii były naprawdę szerokie i bogato zagospodarowane. Całość wycieczki zajęła im dobre kilka godzin, zwłaszcza że opiekunka starała się opowiedzieć to i owo przy okazji, jak np. żeby nie przeszkadzać dyrektorowi bez potrzeby. Na całość przedstawienia najmocniej narzekało kilku szlachciców. Ci znali już tereny akademii, ponieważ mieszkali w Seireitei, więc odczuwali to jako stratę czasu. Ostatecznie, jednak obyło się bez ekscesów. Na koniec Ayano zaprowadziła ich do stołówki. Kabuto mógł ocenić, że jedzenie tu wygląda naprawdę nieźle, w każdym razie lepiej niż to z podobnej placówki w akademiku. Gdy cały rok zwalił się tu naraz to ta szybko została wypełniona.

Ryutaro zaraz trafił na kilka problemów, które szybko się nawarstwiały. Byli to Rukończycy, których nikt nie nauczył, by zamykać usta przy jedzeniu, a trafiając na najlepsze żarełko w ich całym życiu mlaskali przeraźliwie. Jednymi z nich byli bliźniacy, którzy siedzieli przy ławie dosłownie naprzeciwko. Irytacja w mężczyźnie zaczęła coraz mocniej rosnąć.

Hisagi zaś trafił obok dwójki szlachciców po swej prawicy. Jeden był naprawdę rosły, miał na szyi złoty naszyjnik.
- Moi przodkowie dużo zainwestowali w to miejsce. Z prywatnej kabzy! A uwierz, że ostatnio usłyszałem jak Ci z Rukongai narzekają jak to nie są sprawiedliwie traktowani. - Jego niższy kolega prychnął jedynie i zawtórował.
- Phhh! Wpuść na salony to jeszcze błoto naniosą. Bezczelni!

Ryutaro z zaciekawieniem słuchał wykładu Ayano-sensei o Akademii, jej rozkładzie, wartych zapamiętania miejscach (jak chociażby tablica korkowa) i tym podobnych. Niechętnie musiał przyznać, że sam kompleks był imponujący i z pewnością warto byłoby go zwiedzić w chwili wolnej. Nie zwracał przy tym uwagi na narzekających szlachciców. Tak, z pewnością im to miejsce było doskonale znane, a więc sam wykład był nudny.
Natomiast odpowiedź, jaką uzyskał od Ayano-sensei odnośnie długości nauki w Akademii sprawiła, że mężczyzna bił się z myślami. Chciał bowiem jak najszybciej zacząć pomagać, a nie tylko biernie pobierać nauki. Znaczyło to bowiem, że utknął w tych murach na przynajmniej pięć lat. No nic, będzie musiał albo spróbować przyspieszyć swoją naukę gorliwością, albo zacisnąć zęby i przetrwać.
Na samej stołówce Ryutaro podszedł do bufetu i nałożył sobie to co go interesowało, a czego nazw nie znał. Po trochu wszystkiego? Nie, tego wszystkie by nie zmieścił.
Siadając przy stole zazwyczaj jadł w milczeniu. Oczywiście, w takim tłumie ludzi nie było mowy o ciszy, ale był jeden dźwięk, którego nienawidził szczególnie - mlaskanie. A Rukończycy mlaskali wyjątkowo głośno, na czele z dwoma bliźniakami, którzy siedzieli naprzeciwko niego. Z początku Tensai starał się ich ignorować, ale ostatecznie jego irytacja wzrosła do takiego poziomu, że miał ochotę wepchnąć im te tace z jedzeniem prosto do gardeł.
Spojrzał na bliźniaków, po czym uśmiechnął się lekko, chociaż ta czynność nie przyszła mu łatwo.
- Chłopaki, mógłbym was prosić o to, byście jedli...ciszej? Najlepiej z zamkniętymi ustami? Mlaskanie bardzo źle na mnie wpływa. - rzekł do nich, siląc się na spokój. Liczył na to, że problem uda się zażegnać już na samym początku konwersacji. A Ryutaro wolał nie robić sobie wrogów wśród "swoich".

Kabuto, choć chodzenie po całym terenie troszeczkę go irytowało, uznał że warto się wsłuchać w to co mówiła Ayano-sensei. Choćby dlatego, że zgubienie się byłoby wyjątkowo irytujące i czasochłonne. Dlatego Hisagi postarał się zapamiętać jak najwięcej z wycieczki, a jak najmniej z narzekania jaśnie panów.
Na stołówce Kabuto nie rozmyślał długo nad tym co wziąć - to co było pod ręką. Nigdy nie był wybredny i nie było rzeczy, których nie lubił, czy to ryba, mięso, czy warzywo. Trochę ryżu, coś do niego i można sobie gdzieś usiąść. I oczywiście, jak można było się spodziewać po jego szczęściu - trafił obok szlacheckich jegomościów. Gdy zerknął na nich pobieżnie i zobaczył u jednego złoty naszyjnik uśmiechnął się pod nosem. Tak jak mówili bracia, próbował się tym wyróżnić od reszty. Według Hisagiego bardziej przypominało to znamionowane bydło. Ale niespecjalnie interesowało go cudze ego, a tym bardziej "kabza" jego rodziców. Tak jak na korytarzu, postanowił zignorować ich i konsumować w ciszy.

[Ryutaro]

Bliźniacy wydali się być zaskoczeni słowami mężczyzny. Jeden z nich nawet wskazał na siebie palcem i spojrzał pytająco. Drugi z kolei rozejrzał się to na lewo to na prawo poszukując innego adresata tych słów. W końcu, jednak zorientowali się, że to ewidentnie do nich.
- Co? Przecież nie mlaszczemy. - Zauważył jeden. Zawtórował mu drugi - Poza tym smaczne jest, trzeba się cieszyć, a nie kręcić nosem! - Nagle usłyszał głos zza pleców.
- Mlaszczecie jak świnie. I to te z głośniejszych. - Gdy spojrzał za siebie dojrzał stojącą tam dziewczynę w krótkich włosach. Te samą, z którą rozmawiał w trakcie apelu. Chłopacy nie wydawali się być zadowoleni tą uwagą. Wręcz poczerwienieli ze złości, albo wstydu. Ciężko stwierdzić.

[Nadpatrz]

Kabuto postanowił nie przeszkadzać szlachcicom w ich rozmowie. Ta w temacie pozostała w tym samym wątku. Byli oni ewidentnie niezadowoleni, że Rukończycy za mało są wdzięczni ludności Seireitei za wpuszczenie, dopuszczenie do Akademii Shino i ufundowanie akademika, mundurów itd. Kawałek dalej Hisagi dostrzegł inną ciekawą scenę... A właściwie to usłyszał. Otóż do jego współlokatorów, konkretniej do charakterystycznego rodzeństwa przyczepił się jakiś student o zaskakująco podeszłym wieku, na oko koło trzydziestki, plus minus kilka lat. Sprawa dotyczyła czegoś zupełnie trywialnego - mlaskania. Ci zaprzeczyli, a jakaś krótkowłosa szlachcianka dołączyła się do rozmowy biorąc stronę starszego gościa. Było to zaskakujące, bo ewidentnie był z Rukonu. To wydawało się grozić wybuchem, bo bliźniacy, aż poczerwienieli z tych emocji.

Widząc konflikt, który powoli powstawał wokół bliźniaków, Kabuto wziął głęboki wdech i wydech, prawdopodobnie równie poirytowany co tamten dojrzały Rukończyk. Bracia sprawiają tylko i wyłącznie problemy, i zmartwienia. Jak nie na wczorajszy spotkaniu, to na auli. Jak nie na auli to przy stole na stołówce. Z takimi współlokatorami nauka będzie jeszcze trudniejsza niż normalnie by była. Okurimono jest przynajmniej pasywnie irytujący, ze swoją obsesją na punkcie Seireitei i łatwo go ignorować, lecz bliźniacy byli magnesem na kłopoty. Choć jak teraz Hisagi tak sobie myślał, wydawało mu się, że bracia upiją się w Miedzianej Czarze, a ku jego przyszli normalnym krokiem do pokoju. Może jednak pochopnie ocenia, że generują tylko problemy?
"Tak, lepiej jak zostawię to im do załatwienia..." - pomyślał Hisagi. "Ale na wszelki wypadek... Lepiej się czymś zająć. Jak zauważą, że widziałem całe zajście i nic nie zrobiłem, mogą mieć później do mnie pretensje..." - to pomyślawszy, do głowy przyszedł mu tylko jeden pomysł.
-Przepraszam. - zaczął. -Jeśli mogę zapytać, jak możemy lepiej okazywać naszą wdzięczność za Akademik? - swoje słowa skierował do szlachciców, po swojej prawej. Choć co prawda brzmieli jak problematyczna para, lepiej żeby zajął się jakąś rozmową dla wymówki później. Miał tylko nadzieję, że nie zrozumieją źle jego słów.

Czy mlaskanie było trywialne? Oczywiście, że tak. Było to jednak coś, co doprowadzało Ryutaro do szewskiej pasji, dlatego musiał, po prostu musiał zwrócić bliźniakom uwagę. Inaczej po prostu by oszalał.
Adresaci jego słów natomiast wydawali się grać głupków, którzy nie zrozumieli, że Tensai patrzył się prosto w oczy najpierw jednemu, a potem drugiemu, to musiało mu chodzić ewidentnie o nich. Następnie wydarzyła się dziwna rzecz. Dziewczyna z bogatego domu, która skarciła go na otwarciu roku za okropny charakter pisma, teraz poparła go. Co prawda w mało...szlacheckich słowach, ale jednak. Rukończyk uniósł nieznacznie jedną z brwi.
- Wystarczy zamknąć usta przy przeżuwaniu. Nikt wam tego jedzenia nie zabierze, a unikniecie przykrej łatki zwierząt z dzielnic biedoty. A i ja pozostanę przy zdrowych zmysłach. - powiedział do nich, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Nie chciał uchodzić za gbura, który czepia się o byle co, chociaż tak pewnie zostanie teraz odebrany. Co prawda, nie przejmował się tym zbytnio, ale też nie chciał sobie robić wrogów na początku swojej podróży przez edukację w tej Akademii. Miał nadzieję, że bliźniacy to zrozumieją.
Chwilę później Ryutaro wrócił do przerwanego posiłku, a jeśli sprawa z mlaskaniem ucichła, pozwolił sobie na zatopieniu się w myślach o tym, jakie też wyzwania na niego czekały w nadchodzących dniach, tygodniach czy miesiącach. Wiedział, że łatwo nie będzie, ale przecież przyzwyczajony był do harówki. Tutaj w Akademii nie może być ciężej niż w Rukongai.

[Nadpatrz]

Dwójka chłopaków wydawała się być zaskoczona tym, że Kabuto się odezwał. Zdaje się, że nawet nie zauważyli do tej pory jego obecności. Nie oznaczało to, że zwlekali z odpowiedzią.
- To nie chodzi tylko o akademik. - Rzekł ten duży, na co zawtórował mu drugi:
- No pewnie. Są jeszcze mundury, edukacja za darmo, wstąpienie w szeregi Shinigami, asauchi, żołd i tak dalej, to nie są tanie rzeczy! - Dopiero po uściśleniu tych szczegółów duży postanowił odpowiedzieć na to co zadał Hisagi:
- Choćby zacząć od przestania marudzić jak to szlachta nie ma lepiej, jakie to niesprawiedliwe. Bla, bla, bla.

[Ryutaro]

Jego wypowiedź została odebrana w skrajnie różny sposób. Krótkowłosa dziewczyna wydawała się być nią szczerze rozbawiona, natomiast na twarzach bliźniaków pojawiła się wściekłość.
- Co? Czy on nazwał nas zwierzętami? - Zapytał jeden z nich. Nim Tensai się mógł wyjaśnić to wtrąciła się znowu szlachcianka.
- No pewnie, a jecie kulturalniej niż bydło? Wątpię. Te pałeczki się marnują, żryjcie prosto z michy! - na to rozmowa tylko nabrała tempa i temperatury.
- Nie no paniczyki zasrane! Chodź, idziemy gdzieś gdzie są normalni ludzie. - Powiedział drugi z braci, wzięli swoje tacki i poszli w inną część stołówki. Na miejscu zostawionym przez nich usiadła dziewczyna.
- Nie powiem, zaimponowałeś mi. Sądziłam, że jesteś ciepłą kluchą, która robi wszystko byle komuś nie nastąpić na odcisk a tu takie coś? Porównanie do zwierząt... fiu, fiu, fiu. Wyborne.

Chcąc, nie chcąc, Hisagi usłyszał co działo się u braci i uśmiechnął się pod nosem, ale szybko zrzucił z siebie tą chwilę rozbawienia, by szlachta nie pomyślała, że rozbawiło go to, co powiedzieli. Po prostu podobało mu się jak tamta dziewczyna podsumowała braci dwoma zdaniami. Z tak odpychającym charakterem Kabuto uniknąłby wielu problemów... Można by się z nią kiedyś zaprzyjaźnić i nauczyć się paru trików. Ale to prawdopodobnie niemożliwe.
Choć nie zamierzał się bawić w dyskusję ze szlachcicami, przypadkowo wplątał się w coś, co go nawet zaintrygowało. A w każdym razie ta nowa perspektywa, którą miał okazję teraz poznać. Póki co szlachciców znał tylko z tego co mówili bracia. Zadufani w sobie, dumni, obnoszący się swoim bogactwem na wszystkie strony i pogardliwi wobec biednych. Ale z drugiej strony, gdyby spojrzeć na to z ich strony, to fundując Akademię, darmową edukację wojskową i wszystkie benefity, które właśnie wymienili, mieli prawo domagać się chociaż tego, by plebs nie ujadał. Jednakże ludźmi z pewnością kierowała zazdrość. Jedni od początku mają wszystko, inni o wszystko muszą walczyć. Kabuto także nic nie zrobił by mieć, to co miał. Żołd i ciężka praca jego ojca sprawiły, że o nic w życiu się nie martwił. Całymi dniami leżał, bądź chodził po Rukongai bez celu. W sumie to można powiedzieć, że Hisagi sam zawdzięczał swoje życie rodom z Seireitei.
-Prawdopodobnie są zazdrośni. Ktoś kto wychowywał się w biedzie, będzie zazdrościł temu, który jest bogaty, niezależnie od tego co zrobi... - powiedział po chwili namysłu. Nie było to nawet coś, co miało się im przypodobać dla jego świętego spokoju, a szczere przemyślenia.
-Jestem Hisagi Kabuto. - dodał z jakiegoś powodu. Czyżby po tym jak odrobinę otworzyli mu oczy, próbował się zaprzyjaźnić? A może liczy, że jakimś magicznym cudem będą znać jego ojca i nie pomyślą o nim jak o zwykłym wieśniaku... Tego nie był pewien.

Ryutaro spodziewał się, że zostanie odebrany jako gbur i, jak już wcześniej zostało wspomniane, nie przejmował się tym zbytnio. Niemniej jednak wybiórcze słuchanie w wykonaniu bliźniaków sprawiło, że Tensai jedynie westchnął. Wiedział, że nie ma sensu się tłumaczyć, bowiem bracia zrozumieli to co chcieli zrozumieć, a nie do końca to co faktycznie miało im zostać przekazane. Gdy zaś wtrąciła się szlachcianka ze swoimi słowami to Ryutaro jedynie spojrzał na swój posiłek i pokręcił głową z niezadowoleniem.
I tak oto, w zupełnie nie umyślny sposób obraził dwie osoby z dzielnic biedoty, a zaskarbił sobie pewną dozę sympatii ze strony szlachcianki. Cóż, los bywa przewrotny.
- Zrozumieli to na swój sposób, co poradzić. - powiedział do kobiety, a słowa o zaimponowaniu jej przemilczał. - Cóż, jak widać, pozory mogą mylić. - odparł na jej słowa o tym, że uważała go za ciepłą kluchę.
Przez chwilę milczał, skupiając się na swoim posiłku i błogim braku mlaskania.
- Nazywam się Ryutaro Tensai. - rzekł, przedstawiając się. Uznał, że powinien to zrobić, by okazać chociaż minimum dobrych manier. Nie zamierzał jednak opowiadać o swoim życiu, czy zaprzyjaźniać się z tą kobietą. Nie po to tutaj był. Chociaż może los tak chciał, by spotkał ją na swojej drodze? Kto wie?

[Nadpatrz]

Dwójka chłopaków też zwróciła uwagę na dialog, który rozegrał się między bliźniakami, podstarzałym studentem i krótkowłosą dziewczyną.
- Oho, niecodzienne zachowanie jak na kogoś z rodu Fon. - Na co ten większy jedynie skinął głową. Odpowiedział dopiero gdy Kabuto wyraził swój sąd.
- Nie powiedziałem, że nie wiem skąd wynika, a jedynie, że mnie to irytuje. - Mimo, że nie była to najcieplejsza odpowiedź to odpowiedzieli przedstawieniem, a nie prychnięciem pogardy.
- Kuronomatsuki Yuta. - Rzekł ten mniejszy. Drugi przedstawił się bardziej pompatyczny sposób
- Ikuo z rodu Omaeda. - No to formalności mieli za sobą, jednak nie wyglądało na to, by ta dwójka zamierzała inicjować dalszy dialog.

[Ryutaro]

- Już nie bądź taki skromny. - Stwierdziła dziewczyna, która wciąż wydawała się rozbawiona sytuacją sprzed chwili. Teraz siedząc na przeciwko mężczyzna mógł przyjrzeć się jej dokładniej. Miała czarne oczy, drobny nosek i podobne wargi. Wyglądała na około dwa razy młodszą od niego samego.
- Ja jestem Fon Otoha. - Rzekła skinając głową. Po tym skupiła się na swoim jedzeniu z dość tajemniczym uśmiechem. Sprawiała wrażenie jakby tym razem nie miała zamiaru niczego komentować.

Ryutaro skinął głową na znak, że przyjął do wiadomości to, jak dziewczyna się nazywała. Warto będzie zapamiętać, skoro i tak los krzyżował ich ścieżki. Tensai od czasu do czasu zerkał na dziewczynę i doszedł do wniosku, że równie dobrze mogła by być jego córką, gdyby tylko odpowiednio się postarał. Poza tym, wydawała się całkiem interesującą i atrakcyjną dziewczyną, chociaż nie w sposób seksualny. Nie dla niego. Była za młoda i za bardzo zadzierała nosa. Z drugiej strony, jej zachowanie zapewne wynikało z tego, że jej rodzina była bogata, więc Otoha przyzwyczajona była do tego, że to raczej ona wydawała rozkazy.
W międzyczasie mężczyzna zakończył swój posiłek. Nie zamierzał sobie dokładać więcej, gdyż, co prawda, jego brzuch nie był napełniony w stu procentach, tak uznał, iż nie zamierzał się ani obżerać ani nawet najadać do syta. Przejadanie się skutkowało otyłością. A ta z kolei ograniczała możliwości walki. Tego chciał uniknąć. W końcu przyszedł tutaj, by rozprawiać się z Hollowami, by piąć się po ścieżkach kariery, być może, kiedyś zostać kimś na tyle ważnym, by mieć realną możliwość polepszenia warunków życia w dzielnicach biedoty. Do tego czasu jeszcze jednak wiele wody w rzece upłynie.
- Zgaduję, że skoro zostałaś przyjęta do pierwszej grupy, to musisz być w czymś wybitnie dobra. W czym, jeśli wolno zapytać? - zapytał, by podtrzymać rozmowę oraz by nieco lepiej poznać dziewczynę, którą jako pierwszą osobę poznał w tej Akademii.

Rozmowa się zaczęła, rozmowa się skończyła. Z jednej strony dowiedział się czegoś, w postaci perspektywy szlachty, ale bardziej tu chodziło o to, żeby uniknąć pomaganiu bliźniakom. Udało się, a na dodatek rozmówcy sami postanowili zakończyć rozmowę. Wszystko udało się zaskakująco dobrze, co było wręcz dziwne, biorąc pod uwagę jak niemal wszystko wczoraj paliło na panewce.
Słysząc jak się przedstawili przytaknął, uśmiechając się kącikiem ust, Kabuto pomyślał o tym w jaki sposób mógłby spędzić resztę dnia, gdy będzie miał trochę więcej czasu. Może przejdzie się po Seireitei? Trochę jak Okurimono wczoraj, ale nie po to, żeby całować "o wspaniałe, białe ściany Białego Miasta, które wcześniej widziałem na horyzoncie, a dziś tu jestem." To fanatyczne nastawienie współlokatora troszeczkę działało Hisagiemu na nerwy i sam w sumie nie wiedział nawet czemu...
Dokończył zatem swój posiłek i gdy tylko miał okazję, postanowił iść w siną dal, gdzie nogi go poniosą. Przejść się, popatrzeć na coś i mieć wymówkę, żeby potem położyć się spać. Oby dobra passa się utrzymała.

[Ryutaro]

Otoha okazało się, że nie była szczególnie zainteresowana dalszą rozmową. Oczy uniosła ponad jedzenie dopiero gdy usłyszała pytanie. Zrobiła to, jednak tylko na moment zaraz wracając do tacki.
- To się okaże. Nie miałam porównania. - Dalej już nie chciała rozmawiać, ale to w sumie nie było tak istotne. Posiłek nie trwał już długo.

[Oboje]

Niedługo minęło, a wszyscy co chcieli byli już najedzeni. przyszedł czas na kontynuowanie obchodu, którego jednak pozostał niewielki ułamek. Po około pół godzinie opiekunka była już kontent wykonanej pracy.
- Dobrze. Najważniejsze punkty Akademii już znacie i pamiętajcie o nich, by już od jutra sprawnie się poruszać po terenie, a co za tym idzie nie spóźniać się na żadne zajęcia. Pamiętajcie też, że z każdą sprawą możecie przyjść do mnie, a ja chętnie Wam pomogę. Reszta dnia jest Wasza, korzystajcie, bo od jutra czeka Was ciężka praca. - Na tym się pożegnała, ukłoniła i sobie poszła. Było stosunkowo późne popołudnie, ale że pogoda dopisywała to wciąż było przyjemnie. Przed naszymi bohaterami stanęły różnorakie zadania. Jedni starali się unikać swych współłokatorów i innych ludzi usilnie (Kabuto), a inni musieli dotrzeć do swego pokoju w akademiku, bo jako jedni z ostatnich nie przyjęli kwaterunku (Ryutaro).
================================
No, to opiszcie mi ładnie resztę swojego dnia, od jutra jedziemy z tortur... znaczy lekcjami.

Dziewczyna najwidoczniej straciła ochotę na pogaduszki. Cóż, Tensai nie zamierzał zatem na siłę prowadzić dalszej konwersacji, więc skupił się na swoim posiłku. Gdy go więc dokończył, to skinął dziewczynie głową na pożegnanie, a następnie odniósł naczynia do okienka na brudne talerze i sztućce.
Po chwili pojawiła się ich opiekunka, by zgarnąć wszystkich na ostatnią część obchodu. Ryutaro posłusznie więc ruszył za shinigami, słuchając uważnie wszystkich informacji i starając się jak najwięcej zapamiętać. Reszta obchodu była jednak krótka, więc po jakiejś pół godzinie byli już wolni.
Ryutaro miał teraz czas dla siebie. Zastanowił się więc, jak go najlepiej spożytkować, ale odpowiedź byłą oczywista: będzie trenował. Najpierw jednak musi udać się do Akademika, by tam dostać przydział do pokoju. Miał nadzieję, że przyjdzie mu zamieszkać z kimś normalnym, bo nie liczył na to, że dostanie własny pokój na wyłączność. A może jednak?
Ruszył więc w stronę budynku, w którym przyjdzie mu mieszkać przez następnych parę lat. Pogoda była ładna, idealna do przechadzek, czy ćwiczenia na świeżym powietrzu, więc Tensai zdecydował, że jak tylko będzie miał chwilę wolną, to skorzysta z ostatnich promieni słońca.
W Akademiku odnalazł kwatermistrza, przedstawił się i poprosił go o przydział do jednego z pokoi.
Jeśli to miał z głowy, to w pokoju przywitał się ze swoim współlokatorem, szybko się rozpakował, a następnie chwycił swój drewniany miecz i wyszedł na zewnątrz, by tam jeszcze raz potrenować podstawy posługiwania się tą bronią. Im lepiej będzie je znał, tym więcej bardziej zaawansowanych ruchów będzie mógł w przyszłości opanować. Dlatego bardzo przykładał się do sztuki władania mieczem. Poza tym, uważał to zajęcie za doskonały trening dyscypliny, która, w jego mniemaniu, była niezwykle istotną cechą każdego dobrego wojownika.

Nadpatrz póki co potrzebuje przerwy, także tymczasowo zawieszamy Waszą wspólną grę
---------------------------------------------------------------------------------------------
Jak się okazało większość studentów z Rukongai uzyskało już swój przydział do akademika. Ryutaro był jednym z ostatnich, jednak nie sprawiło to, że sprawa była trudna. Stosunkowo miła, starsza pani wyszukała go po imieniu oraz nazwisku, wskazała gdzie ma mieszkać i dała klucz. Przydzielony został do pokoju numer 95 znajdującego się aż na trzecim piętrze. Gdy tam dotarł okazało się, że pokój zrobiony został w stylu minimalistycznym tak, aby jak najmniej rzeczy dało się uszkodzić. Mniej lub bardziej celowo. Na podłodze panele, ściany beżowe, zaś w czterech rogach niewielkiego pokoju dość wąskie łózka. Nie były one zbyt wygodne, ale prawda jest taka, że dla większości Rukończyków i one stanowiły niebywały wręcz luksus. Poza tym dla każdego z lokatorów zestaw pościeli, malutka szafeczka przy wyrze oraz spory, solidnie wyglądający kufer na rzeczy własne. Łazienka była wspólna na korytarzu, zaś na parterze budynku znajdowała się stołówka co by studenci nie musieli odrywać się od nauki, aby pichcić sobie obiady. Kolejny luksus. W pokoju akurat nikogo nie było, ale pościele i wyłożone rzeczy wskazywały na zamieszkanie. Tylko na łóżku leżał elegancko ułożony stosik pierzyn i poszew. Jak sobie pościeli, tak się wyśpi... Czy jakoś tak. W głowie Tensaia, jednak nie ścielenie czy sen, lecz trening! Ku temu udał się z bokkenem na tereny zielone akademii, aby dowiedzieć się, że jest w tym odosobniony. Studenci na przed dzień nauki chyba woleli jeszcze wziąć ten ostatni głęboki wdech, aby potem rzucić się w wir pracy. Ryutaro przyspieszył to sobie pracując nad techniką. W związku z treningiem nie był zbyt długo w pokoju i natrafił w nim tylko na jednego współlokatora, który na domiar spał. Wyglądał specyficznie. Spory był z niego gość, a i nawet mimo przykrycia kołdrą wyglądał na mocno doświadczonego przez los. Całą górę jego głowy wraz z lewym okiem zasłaniała chusta. Na wystające spod pościeli ręki dojrzał kilka blizn różnego typu. Ten nie zbudził się, więc nie przyszło im się poznać.
---------------------------------------------------
Dalej piszemy tutaj

Przygoda Tetsuyi

Stołówka okazała się dużym pomieszczeniem, w którym znajdowały się długie stoły, a po ich obu stronach równe im w długości ławy. Na samym końcu pomieszczenia w stosunku do drzwi wejściowych stał duży mebel, który pełnił rolę szwedzkiego stołu. Stały na nim różne dania. Onigiri, tempura, yakitori, pierożki gyoza czy też duży gar z jakąś zupą. Do wyboru było sporo i wyglądało całkiem nieźle, a pachniało... Cóż, trudno powiedzieć. Ze względu na mnogość zapachów te mieszały się ze sobą tworząc wystrzałowy mix, może nawet nieco zaduch, charakterystyczny dla stołówek. Było przy tym dość gwarno, bo w jadali zgromadziło się całkiem sporu studentów. Czuć było podniecenie związane z początkiem roku czy też spotkaniem znajomych z roku po wakacyjnej przerwie. Inna sprawa, że pewnie nikt nie chciał głodniakiem iść na apel. Nie oznaczało to przy tym, że nie było wolnych miejsc, bynajmniej! Było gdzie usiąść, choć można było wybrać te miejsca gęściej lub rzadziej pozajmowane.

Przyszły shinigami bynajmniej nie zamierzał narzekać na mnogość zapachów czy potraw. Gdy tylko wszedł do sali cała ta cudowna mieszanka przeróżnych doznań niemalże przyprawiła go o zawroty głowy. Upomniał się w duchu, by nie zachowywać się jak zwierze i podszedł do bufetu, nakładając sobie po trochu wszystkiego, co wyglądało mu apetycznie. Czyli w skrócie... wszystkiego.
Kiedy był już zadowolony ze stanu swojego talerza, rozejrzał się po sali w poszukiwaniu najlepszego miejsca. Ostatecznie wybrał takie, gdzie było jak najmniej ludzi. Głównie dlatego, że nie chciał, żeby ktoś zarzucił mu brak manier przy jedzeniu. Jego matka starała się wychować go najlepiej jak mogła, ale spodziewał się, że dla niektórych w Akademii mogło to nie być wystarczające. Na pewno wśród innych uczniów byli tacy, którzy pochodzili z bogatych domów i przykładali wagę do takich rzeczy. Nie chciał już pierwszego dnia im podpaść.
Zajął miejsce i zaczął w spokoju degustować każdą z nałożonych sobie potraw.

Do szwedzkiego stołu skierowana była stosunkowo niedługa, ale jednak kolejka. Dało to Tetsuyi dostatecznie dużo czasu na przyjrzenie się studentom. Szybko zauważył, że tak ładne, dopasowane mundury jak Koji miało niewielu ze studentów. W większości były one nieco za małe lub zbyt duże, poza tym poprzecierane tu i ówdzie albo cerowane naprędce. Przeważająca ilość studentów miała też ciemniejszą karnację niż Kurogiri. Miało to prostą przyczynę. Bardzo niewielu Rukończyków mogło sobie pozwolić na luksus przesiadywania całymi dnami w domu, większość zmuszona była do pracy na świeżym powietrzu, a zatem i bycie poddanym działaniu promieni słonecznych. W rezultacie, tradycyjnie, jasny odcień skóry stał się domeną szlachty. Poza tym studenci z akademika różnili się właściwie wszystkim. Płcią, wiekiem, fryzurą, ozdobami, tężyzną fizyczną, zarostem itd.

W końcu Tetsuya dostał się do stołu. Po nabraniu "próbek" wszystkiego talerz chłopaka wyglądał jak na boże narodzenie. Krótko mówiąc było tego dużo i różnorodnie. Udał się do mniej zaludnionego fragmentu stołówki, a za nim poszedł Sasaki. On nabrał sobie dużo kulek ryżowych, chyba był zwolennikiem, bo niewiele innych rzeczy znajdowało się na talerzu.
- Niezły rozstrzał. - Skomentował patrząc na kolorowość treści, którą zabrał ze sobą Tetsuya.