Stołówka

- Nie mogłem się zdecydować - odparł Tetsuya z uśmiechem - Wielu z tych potraw jeszcze nigdy nie jadłem, a w ten sposób poznam wszystkie i będę wiedział co jest najsmaczniejsze.
Przed rozpoczęciem posiłku oczywiście życzył koledze smacznego. Jedząc starał się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów.
-Oh! - aż mu się wymsknęło pełne zachwytu westchnienie kiedy spróbował pierożka gyoza. Jak na razie, zdecydowanie był to jego faworyt. Chociaż tak naprawdę każda z potraw trafiała w jego gusta. W domu, o takiej uczcie mógłby co najwyżej pomarzyć.

- Byle byś gazów nie dostał. - Stwierdził ze wzruszeniem ramionami Koji. Zrobił to w przerwie między kęsami kulki ryżowej. Taką młodzieniec też miał i gdy do niej dotarł to musiał przyznać, że było to jedzenie smaczne, a przy tym wygodne. Sasaki zauważył, że do ich stołu podszedł chłopak szczupłej budowy i średniego wzrostu o czarnych włosach i dość przyjemnym uśmiechu.
- Cześć! Jestem Satoshi z samorządu studenckiego. Wybaczcie, że przeszkadzam w posiłku, dobrze kojarzę, że jesteście pierwszoroczni? - Zapytał niosąc w rękach jakichś zwitek papierów.

Po uwadze o gazach ze strony współlokatora, Tetsuya rzeczywiście zaczął nieco poskramiać swój apetyt i pilnował się, by dokładnie przerzuć każdy kęs. Może i Koji tylko żartował, ale zdecydowanie nikomu z nich nie byłoby do śmiechu, gdyby przyszło im spędzać noc w... gęstej atmosferze.
Kulki faktycznie mu zasmakowały, były na drugim miejscu zaraz po pierożkach. Właśnie miał kosztować kolejnej potrawy, kiedy zbliżył się do nich nieznajomy chłopak.
Zmierzył go uważnie wzrokiem. Nie wyglądał na szychę, ale samorząd studencki brzmiał ważnie, lepiej go nie lekceważyć.
- Cześć! Masz racje, nazywam się Kurogiri Tetsuya, jestem tu pierwszy dzień. - odparł lekkim tonem, upewniając się, że najpierw przełknie wszystko co miał w ustach, zanim przemówił.

Tetsuya miał moment, choćby trwający i mniej niż sekundę, w którym sądził, że przez twarz Kojiego przebiegł cień uśmiechu, gdy tylko Rukończyk z dalszych okręgów zaczął wolnieć jeść... Albo mu się wydawało. Tak czy siak po chwili uwaga ich dwójki spoczęła na przedstawicielu samorządu studenckiego.
- Cześć, jestem Koji, z pierwszego okręgu wschodniego Rukongai, miło mi Cię poznać Senpai. - Powiedział chłopak, który wstał na moment, pokłonił się rozmówcy, a następnie usiadł z powrotem.
- Oh, znakomicie, tak też mi się wydawało, że nie kojarzę Waszych twarzy. W związku z tym, że jesteście tu nowi, być może nie znacie naszej tradycji. Co roku samorząd organizuje integracje dla studentów w przeddzień nauki... Czyli dzisiaj. Odbędzie się w Miedzianej Czarze, lokal bez wielkich luksusów, ale przecież liczy się towarzystwo, czyż nie? A to będzie doborowe, co roku nieskromnie powiem, że cieszymy się dużą frekwencją. Tak czy inaczej macie tu ulotkę i pamiętajcie, że liczę na Waszą obecność! No nic, zmykam szukać kolejnych pierwszorocznych, cześć! - Zakończając w ręczył im po jednej ulotce, która pokazywała uproszczoną mapę z drogą do lokalu (jak się okazało był stosunkowo blisko akademika), a także innymi przydatnymi informacjami, jak np. godzina startu wydarzenia.
- Ciekawe. Zamierzasz iść? - Zapytał Koji, który przeczytał treść ulotki po odejściu starszego studenta.

Kurogiri wysłuchał wywodu starszego kolegi z ciekawością, po drodze uważnie analizując całą jego osobę - wygląd, sposób wypowiedzi, podejście. Wydał mu się całkiem uprzejmy i otwarty, ale mimo wszystko... Tetsuya nie mógł pozbyć się wrażenia, że coś jest nie tak.
Spodziewał się, że kiedy przyjdzie do akademii, pozostali będą dla niego opryskliwi z uwagi na jego pochodzenie. W optymistycznym wariancie liczył na to, że nie będą zwracać na niego uwagi i dadzą mu w spokoju się uczyć. Czy to możliwe, że pochodzenie nie miało tutaj aż takiego znaczenia? A może w szkole było więcej jemu podobnych, niż sobie wyobrażał?
Te wszystkie przemyślenia sprawiły, że przez dłuższą chwilę nie odpowiedział na pytanie zadane przez Sasakiego.
- Sam nie wiem. To okazja, żeby poznać nowych ludzi. Może warto? - bardziej zastanawiał się na głos, niż mówił do kolegi - A ty?
Prześledził sobie jeszcze wzrokiem ulotkę.

Jeśli by wziąć pod uwagę samą stołówkę akademika, to trzeba było stwierdzić, że jest to miejsce gwarne, ludne, czasem wręcz rubaszne, w którym spokoju trudno było uświadczyć. Uwaga Tetsuyi natomiast wzbudziła w jego rozmówcy przemyślenia.
- Może faktycznie byłoby warto się wkręcić w towarzystwo? Choć pewnie na takim wydarzeniu będą praktycznie sami Rukończycy. - Powiedział, a w jego wypowiedzi brzmiało to tak, jakby to była wada całego przedsięwzięcia. - Do wieczora jeszcze trochę czasu, można przemyśleć w międzyczasie. - I tak minęła reszta posiłku. Kurogiriemu nieco dłużej, bo włożył na sobie talerz naprawdę kupę jedzenia. To wydało mu się naprawdę smaczne i różnorodne. Zwłaszcza w tym drugim aspekcie odbiegało to od standardów dalekiego Rukongai, w którym to większość nie jadła w ogóle. Biednym duszom wystarczyć musiała woda, w Seireitei standardy były inne. Tu w zasadzie każdy obdarzony był energią tak dużą, by czuć głód. Inna sprawa, że całe Soul Society właściwie składało się na żywność dla białego miasta, więc na zapasy narzekać nie musieli. Gdy skończył Tetsuya czuł się napchany po same brzegi.
- Do rozpoczęcia jeszcze trochę, ale wolę pójść pod aulę przed czasem. Idziesz też? - Zapytał Koji.

Poczuł się nieco źle z tym, jak dużo zjadł. Nie myślał w trakcie konsumowania przeróżnych pyszności i raczej rozkoszował się jedzeniem, ale teraz, gdy już tak usiadł z pełnym brzuchem, naszło go wrażenie, że to było nieco niesprawiedliwe. Jeszcze tak naprawdę nic zrobił w kierunku zostania shinigami, a już mógł napchać tak, że w domu mógłby tylko o tym pomarzyć.
Rozterka moralna nie trwała jednak długo, bo przyjemne uczucie nasycenia całkiem skutecznie ją zagłuszyło. Zmusił umysł by ponownie skupił uwagę na otoczeniu.
- Tak, zdecydowanie - kiwnął z zapałem.
Koji trafił w jego czuły punkt. Odkąd tylko się dowiedział, że został przyjęty, często nawiedzała go wizja tego, że już w pierwszy dzień mógłby się komuś na razić, bo na przykład zgubi drogę w tym całym wielkim kompleksie i się spóźni.
- Lepiej być wcześnie niż się spóźnić - uśmiechnął się pogodnie - Znasz drogę?

- Mniej więcej. - Rzucił Koji wstając od stołu. Okazało się, że naczynia należało odłożyć na specjalny stolik na kółkach obdarzony wieloma półkami. Po tym wyruszyli zdając sobie sprawę, że tak w stołówce nadal jest wiele osób, którym nigdzie nie jest spieszno. Wyszli z akademika i gdy zrobiło się ciszej mieszkaniec I okręgu wschodniego Rukongai wyjaśnił, że wie którędy do akademii, a tam te aule to już na pewno się znajdzie. Jak się okazało wiedza chłopaka nie należała do ani tajemnych ani nader skomplikowanych. Od akademika do akademii był przysłowiowy rzut beretem, który przemierzyli przez tereny zielone przeryte różnymi chodnikami. Trzeba przyznać, że zwłaszcza w słoneczny, wczesnowiosenny dzień było tu naprawdę ładnie. Trawa imponowała zielenią i krótkim przystrzyżeniem, a drzewa stały dumnie, lekko szeleszcząc liśćmi pod naporem niewielkiego wiatru.
==================================
Dalej piszemy tutaj

Ponownie przygoda Tetsuyi

Nie inaczej było w stołówce. Duże powierzchniowo pomieszczenie jadłodalni świeciło pustkami. Na szczęście stół z jedzenie już był zastawiony, więc wyglądało że smakiem się Rukończyk nie obejdzie. Wybór był duży, ale do tego chłopak już mógł przywyknąć. Gorsze informacje nadchodziły w kontekście poszukiwania partnerki do ćwiczeń i rozmów. Pośród ludzi, których dojrzał na stołówce brak było Kanojo, a że dziewczyna rzucała się w oczy to mógł mieć pewien, że jakoś jej nie dostrzegł. Prawdę powiedziawszy pośród znajomych twarzy dostrzegł jedynie Mariko. Wiecznie zmęczoną koleżankę otatuowanej Rukonki, którą poznał w Miedzianej Czarze, lecz jakoś pominął w kontekście poszukiwania towarzystwa do treningów. Ta faktycznie w Kidou nie brylowała, za to jak na ironie okazała się być umiejętną i bardzo energiczną szermierką. Budziła tym radość Sekine-Sensei, która na głos wyrażała radość, iż wśród dam jest ktoś kto zdradza wysokie predyspozycje w dziedzinie, której naucza.

Kiedy Kurogiri zmierzał na stołówkę, a nawet jak już w końcu na nią dotarł, pomyślał sobie, że lubi klimat niedzielnych poranków. Podobały mu się korytarze Akademii, gdy nie było na nich tak tłoczno jak zwykle. Podobało mu się też, że nie musiał stać w kolejce, ani obawiać się, że dla niego zabraknie - tak, jedzenia było pod dostatkiem, ale mimo wszystko taka irracjonalna obawa czasami pojawiała mu się gdzieś z tyłu głowy.
Poczuł lekki zawód nie widząc Kanojo, dostrzegł za to inną koleżankę z klasy. Mariko... Nie rozmawiał z nią zbyt często. Może był to błąd? Sekine-sensei zdawała się ją cenić, a jej umiejętności robiły wrażenie. Fakt że kontrastowało to mocno z jej dosyć senną postawą, którą zwyczajowo prezentowała, wydawał mu się nad wyraz ciekawy. Może właśnie miał okazję, żeby nadgonić braki. Zdecydował się spróbować, uznając, że w najgorszym wypadku go spławi.
Ruszył do niej trzymając już tacę z jedzonkiem i zatrzymał się przy jej stoliku
-Dzień dobry, Mariko-san - przywitał się uprzejmie, uśmiechając się nieco nieśmiało - Widzę, że nie tylko ja lubię wcześnie wstawać w niedziele. Mogę się dosiąść?
Zaraz jak wypowiedział te słowa, pomyślał sobie, jak głupio musiał zabrzmieć. Ale to dlatego, że zawsze jak odzywał się do kogoś z kim nie był zbyt dobrze zaznajomiony, miał podobne wrażenie.

Mariko wydawała się być zupełnie bez życia, jakby zastygła w rzeczywistości... Zresztą prawie zawsze tak wyglądała. Tym razem oparta była łokciami o blat, z głową podpartą nad miską pełną gęstej zupy. Oczami zwrócona była do posiłku, głównie patrząc, ale czasem również chwytając po patyczki, by zjeść. Zdaje się, że była na tym zajęciu bardzo spokojna, bo z transu wyrwał ją dopiero Tetsuya. Dziewczyna niemal nie podskoczyła:
- Jak? Co? Aaa... Tak, tak. Rano. No lubię. - Wymamrotała, odgarnęła nieco niezdarnie gęste włosy z twarzy i już spokojniej dodała - Oh, dzień dobry Tetsuya-san. Pewnie, zdaje się że nie ma tu rezerwacji. - Po tym ponownie skupiła się na misce i zapadła cisza. Zdaje się, że Mariko uznała, że jest ona dość nerwowa i nieprzyjazna, więc niezbyt zgrabnie rzuciła z siebie najprostsze możliwe pytanie:
- Co tam? - By ponownie wrócić oczyma do miski. Nabrała masę makaronu w usta. Zdaje się, że nie była specjalnie wykształcona w etykiecie.

Dziewczyna ku jego sporej uldze odpowiedziała na jego przywitanie, a nawet zgodziła się, by się dosiadł. Uznał to za duży sukces, bo zawsze sądził, że jego zdolności socjalne pozostawiały wiele do życzenia.
Zajął miejsce i zaczął zajadać się przysmakami z tacy, od czasu do czasu zerkając na dziewczynę. W myślał planował już co może powiedzieć, żeby zagaić rozmowę, na szczęście Mariko była pierwsza. Proste i niezbyt formalne pytanie raczej mu podpasowało. Mimo że sam w rozmowach starał się zawsze wzbijać na wyżyny kurtuazji, na której wcale nie znał się zbyt dobrze, nie oczekiwał tego od innych, a nawet wolał, gdy nie przesadzali.
- Chyba... dobrze... - odparł jej równie błyskotliwie i władował do buzi kawałek jakiegoś mięska.
Uznał, że odpowiedź nie była zadowalająca, więc kiedy przełknął, pociągnął dalej.
- Cieszę się dniem wolnym. W tym tygodniu nieźle dali nam w kość... - rzucił z uśmiechem - Chociaż ja rzadko w niedziele odpoczywam, raczej staram się nadrabiać braki własnymi ćwiczeniami. Dzisiaj na przykład zamierzałem poćwiczyć kidou, mimo że dużo gorzej idzie mi na zajęciach fizycznych...
Zerknął jeszcze na nią. Obawiał się trochę, że dziewczyna odpowie mu czymś w stylu "Aha", więc postanowił dodać jeszcze pytanie
- Ty chyba nie masz takich problemów, Mariko-san? Widziałem kilka twoich walk, zawsze robiły wrażenie...

- Mówisz? - Mariko spojrzała na niego zaspanymi oczyma. Możliwe, że gdyby nie to nieustanne ziewanie uchodziłaby za bardzo urodziwą dziewczynę. Efekt ten psuły worki pod oczami i niezbyt starannie poukładane włosy - Czasem trzeba też odpocząć... Przespać się. Żeby nie oszaleć. - Stwierdziła skupiając się na części wypowiedzi Tetsuyi, w której ten pochwalił się swoim zapałem do treningu. Jej oczy z powrotem wróciły do zupy, która zdawała się skupiać większość uwagi Rukonki. Po ostatniej wypowiedzi chłopaka zapadła cisza. Szybko się, jednak okazało, że mimo pozorów Mariko słuchała.
- Dzięki. - Rzuciła w przerwie od jedzenia. - Marudzisz. Nie wydaje mi się, żebyś miał jakieś wielkie problemy. Ja już dziś ćwiczyć nie planuje... O ile planowałeś spytać. - Rzuciła wyprzedzająco koleżanka, która chyba nie była nastawiona zbyt ochoczo do planów niedzielnego zasuwania z swoimi umiejętnościami.
- Planujesz dziś kibicować Buncie-sanowi dziś wieczorem? - Zapytała zmieniając temat.

Znów go zaskoczyła, ale wciąż pozytywnie. Przewidziała nie tylko jego intencje, ale także zdołała sprawnie obdarzyć go komplementem. Uwaga, że jej zdaniem "nie ma jakichś wielkich problemów" mogła się wydawać niezbyt pochlebna, ale jako że padła z ust kogoś takiego jak Mariko, uznał ją za sporą uprzejmość. Przynajmniej o ile miała na myśli to co on, czyli walkę. Tego akurat trochę nie był pewny.
- Chyba zostałem przejrzany, bo rzeczywiście planowałem - odparł z uśmiechem, niezrażony - Ale rozumiem, odpoczynek też jest ważny. Ja chyba po prostu nie umiem odpoczywać...
Wygłosił i zaraz zamilkł, rozważając w myślach własne słowa. Faktycznie, jakby tak pomyśleć, to miał straszne problemy z beztroskim odpoczynkiem. Nawet jeżeli siedział i nic nie robił, dręczyło go poczucie winy, że mógłby się w tym czasie zająć czymś pożytecznym i nie mógł się dobrze odprężyć.
Z zamyślenia wyrwało go dopiero kolejne pytanie dziewczyny.
- Kibicować? - zdziwił się - A co się dzieje? W niedziele chyba nie mamy żadnych egzaminów...
Egzamin był pierwszym co mu przyszło do głowy. Jak sobie zdał sprawę, że palnął głupotę, to zaraz zawiesił głowę załamany samym sobą.

Mariko wzruszyła ramionami i rzuciła:
- Pechunio. - Odpowiadając tym na dwie pierwsze wypowiedzi Tetsuyi. Nie wyglądała na osobę, która miałaby mu prawić morały ani też specjalnie przejąć się tym co ten robi ze swoim życiem. Temat związany z Buntą bardziej ją ekscytował, czyli wyglądało na to, że nie była dziewczyną zupełnie beznamiętną.
- Nie słyszałeś? Myślałam, że jesteście współlokatorami... - Zdziwiła się Rukonka. Jej oczy pierwszy raz od początku rozmowy otworzyły się nieco mocniej niż minimalnie. - Jakieś przedwczoraj na korytarzu wyzwał tego Kasumi-Ouji na pojedynek. Dziś wieczór będą walczyć na starym boisku. - Dziewczyna zacmokała kilkukrotnie i dodała jeszcze:
- Kiepsko sobie dobiera przeciwników. Obstawiam, że dostanie w ciry. - Rzekła siląc się na fachowy ton, w którym odzierała współlokatora Tetsuyi z większych nadziei na zwycięstwo.

Właściwie to odetchnął z ulgą, że nie ciągnęła tematu treningów. Nie bardzo miał ochotę, żeby o tym rozmawiać - sądził, że robi to co musi, żeby mimo pochodzenia utrzymać się w pierwszej grupie i nie odstawać od reszty. Nie miał zamiaru zmieniać podejścia, dopóki nie udowodni samemu sobie, że jest już  na dostatecznym poziomie.
Temat Bunty natomiast całkiem go zainteresował.
- Dlaczego go wyzwał? Chcą się po prostu sprawdzić czy... Mają jakiś zatarg?
Bunta zawsze wydawał mu się raczej spokojnym typem.
- I nie zgodzę się, że oberwie. Walczy bardzo dobrze! Czasem razem trenujemy i zawsze obrywam...
Odruchowo pomasował jakieś miejsce na ciele, gdzie ostatnim razem Bunta nabił mu bolesnego siniaka. Chociaż do tego czasu pewnie już został zastąpiony przez kilka innych, których nabawił się na zajęciach.
- Muszę to koniecznie zobaczyć.
Dodał jeszcze, decydując się od razu, by się tam stawić.

Mariko podrapała się po niedbale ułożonych włosach czyniąc w nich jeszcze większy chaos.
- Sama nie wiem. Słyszałam z drugiej ręki. - Zamyśliła się na chwilę i dodała - Ale z drugiej strony Bunta-san nie wydaje mi się osobą, która by się z kimkolwiek kłóciła. - Faktycznie rosły student nie należał do specjalnie rozmownych. Tylko w ostatecznej konieczności wypowiadał więcej niż jedno zdanie. Tetsuya też nie potrafił sobie przypomnieć, aby ten choć raz zdradził w swoich słowach jakieś większe uczucia. Był dość lakoniczny w stylu bycia i choć mieszkali ze sobą już dwa miesiące to Kurogiri nic o nim nie wiedział. Nawet nie widział jego twarzy. Uwaga Rukończyka wprawiła dziewczynę w rozbawienie. Ta wybuchła tubalnym śmiechem, który z pewnością nauczyciel etykiety uznałby za nieprzystający szlachetnie urodzonej panience.
- To byłoby prześmieszne gdyby poharatał szlachetce te śliczną buźkę. - Zdać by się mogło, że Mariko się nieco rozmarzyła. Trudno było Kasumi-Ouji, że był naprawdę przystojnym młodzieńcem. - Mimo tego jeśli będę obstawiać to raczej nie na Bunte-san. A Ty? Postawisz jakąś kasę na kolegę? - Zapytała z ciekawością, z nieco szelmowskim uśmiechem.

Tetsuya uśmiechnął się wesoło w odpowiedzi na śmiech koleżanki. Wiedział, że to nie do końca jego zasługa, a raczej sytuacji, ale i tak spodobało mu się że wywołał u niej taką reakcje. Do tej pory wydawała mu się mało towarzyska, a tu proszę, ich pierwsza prawdziwa rozmowa od czasu spotkania w Miedzianej Czarze, a już udało mu się poczuć przy niej dość swobodnie. Był zadowolony z tego, że przełamał się, by się do niej dosiąść.
Szybko za to pochmurniał na pytanie dotyczące hazardu. Z wielką chęcią postawiłby na współlokatora, ale czuł że powinien znaleźć lepsze zastosowanie dla jego i tak skromnych funduszy. Bunta mógł wygrać, a Kasumi-Ouji zdawał się być faworytem, więc postawienie na niego w takiej sytuacji mogłoby mu przynieść sporo korzyści. Ale co jakby przegrał? Nie chciał tak ryzykować.
- Umm... Chciałbym, ale nie mogę. - odparł nieco zażenowany - Muszę się skontaktować z rodziną, a mieszkają... daleko. Próbuje trochę odłożyć
Ale żeby nie zrobiło się zbyt smętnie zaraz przywołał uśmiech i dodał jeszcze, już weselszym tonem
- Będzie mi musiała wystarczyć satysfakcja, że miałem rację!
Chwile jeszcze się zadumał nad tym co powiedziała o "ślicznej buźce" szlachcica. Ciekawiło go czemu za nim nie przepadała, ale uznał, że nie będzie o to na razie pytał.
Rozmowa z Mariko sprawiła, że właściwie przeszła mu ochota na niedzielne ćwiczenia, teraz nie mógł się już doczekać wieczora i widowiska, jakie miało przynieść starcie.

- No to klops. - Rzuciła swobodnie Mariko, która najwidoczniej nie planowała mu doradzać co z tym fantem zrobić. Miała natomiast pomysł co zrobić, by mieć na zakład - Zawsze możesz od kogoś pożyczyć, a jakby Bunta-san, jednak przerżnął to udawać, że dostałeś czymś ciężkim w głowę i nie wiesz o co chodzi. - Stwierdziła dość wesoło. Tymczasem stołówka powoli się zapełniała stając się nieco bardziej gwarnym miejscem. Widać nadeszła godzina, która dla coraz większej ilości studentów oznaczała pobudkę, nawet w niedzielę. Tetsuya nie dostrzegł, jednak żadnych znajomych mu twarzy, a przy okazji rozmowy całkiem się najadł. Zdaje się, że podobnie było z Mariko. Ta, bowiem wstała i powiedziała:
- No nic, czas na drzemkę. Cześć. - Zabrała swoje talerze i po odłożeniu ich w właściwe miejsce odeszła z stołówki. Mimowolnie Kurogiri dostrzegł bruneta koło trzydziestki, który o coś spierał się z innym Rukończykiem, tym od drewnianej ręki. Z tego miejsca trudno mu było, jednak usłyszeć o czym mówią. Poza tą dwójką reszta spokojnie siedziała na swoich miejscach i konsumowała posiłek. Widać wszystkim udzielał się stosunkowo leniwy klimat niedzielnego poranka. Zwłaszcza gdy za oknem szarówa.

- Do zobaczenia, miłej niedzieli! - rzucił jeszcze za Mariko pogodnym tonem. Rzeczywiście umiliła mu śniadanie. Kto wie, może jeszcze kilka takich i jednak skusi się na trening.
Gdy dziewczyna się oddaliła, sam wstał ze swoją tacą i poszedł odnieść ją na miejsce. Potem rozejrzał się jeszcze dość pobieżnie po sali i skierował się do wyjścia. Spierająca się dwójka co prawda na moment przykuła jego uwagę, ale uznał że podsłuchiwanie ich rozmowy byłoby niegrzeczne, a tym bardziej nie zamierzał się wtrącać.
Przez moment zastanawiał się co zrobić ze swoim wolnym czasem, skoro i tak już zadecydował, że nie będzie dziś trenował. Drzemka... Może to był zły pomysł? Mógłby wrócić do pokoju i chwilę pomedytować, a potem... Nie, żadnego treningu! Aż musiał upomnieć się w myślach.
Uznał, że pójdzie sobie na spacer po okolicy i zobaczy co robią inni. Do wieczora było jeszcze sporo czasu, nie miał za bardzo ochoty czekać aż jego znajomi wstaną i też zjedzą śniadanie. Miał nadzieje, że uda mu się jeszcze spotkać Bunte, przed jego walką - może dowie się o co chodzi w całym tym zajściu.

Tetsuya zakończył rozmowę, jak również posiłek. Rozważając nad różnymi pomysłami na to jak spędzić dzień do wieczora postanowił wybrać się na spacer. Nie przeszkodziła mu w tym nawet wczesna pora i brzydka pogoda. Było szaro i chłodno, zwłaszcza gdy zawiał wiatr. To sprawiło, że przechadzając się po Dworze Czystych Dusz chłopak nie spotkał za wielu przechodniów. Większość z nich gnała w pośpiechu, by jak najprędzej załatwić swoje sprawy, a następnie wrócić z powrotem w ciepłe pielesze domowego ogniska... Albo do koszar. Byli, bowiem tu też nieszczęśni Shinigami, którym akurat dzisiaj przypadł obowiązek patrolowania białego miasta. Spośród twarzy, które dojrzał brak było takich, które w jakikolwiek sposób wydały mu się znajome. Tak przechadzając się dotarł na skraj największego parku w całym Seireitei.

Dalej piszemy tutaj