Stołówka

~Haruhi

Zgodnie z oczekiwaniami Haruhi nikt nie stanął jej na drodze i na spokojnie odniosła tacę, a także opuściła teren stołówki. Kagayaki i Tekken oczywiście pożegnali się z nią, gdy wstawała od stołu. Ta natomiast ruszyła w kierunku swojego treningu Kidou, bowiem nie chciała zostawić tej sprawy niedokończonej...

[Postać (ponownie) porzucona przez gracza, oficjalnie dołącza do grupki NPC]

~Niten
-Dobry pomysł... - powiedziała Hayabusa, również kończąc swoją porcję. Może dzięki temu, że nie mówiła tyle co Niten zjadła bardzo szybko? Prawdopodobnie. -Chociaż kiedy jesteś z Kagayakim w klasie nie unikniesz plotek... - westchnęła, gdy wstawali. Gdy chłopak dotarł na miejsce Haruhi już tam nie było, więc Hayate mogła się na spokojnie dosiąść. O dziwo Kagayaki nie szczerzył się od ucha do ucha, gdy usiedli oboje. Gdy zauważył, że Hayabusa się dosiadła momentalnie spuścił wzrok na swoją tackę, zupełnie jak spłoszone zwierze.

To mnie zaskoczyło. Kagayaki cichy, speszony a może... Może będę miał możliwość odwdzięczyć się pięknym za nadobne. Uśmiechnąłem się delikatnie. No cóż. Ciekawe co zaszło między tą dwójką. Założyłem rękę na bark kagayakiego i szepnąłem tak żeby tylko on usłyszał.
- Co się stało bardzo się speszyłeś kiedy się dosiadła. Czyżby doskwierały ci młodzieńcze uczucia i dlatego podchwyciłeś tak tą plotkę i pytałeś mnie jak radzić sobie z kobietami? - Po tym jak to powiedziałem odsunąłem się i wziąłem ostatni kęs jedzenia.

-Opowiem ci potem. - powiedział szeptem Kagayaki, zupełnie nie reagując na docinkę Nitena. Chyba był zbyt zestresowany, by jakkolwiek się zirytować, czy zripostować. Wyglądało to na coś o wiele poważniejszego niż początkowo mogło się wydawać. Przez chwilkę przy stoliku panowała niezręczna cisza. Kagayaki zerkał po całej stołówce, tylko nie w stronę Hayabusy. Z kolei Kurogiri przyglądał się pozostałym siedzącym. Tak samo jak Hayate.
-Macie jakieś plany po tym? Jakiś trening? - całą ciszę przerwał nagle Tekken, swoimi pytaniami. Kagayaki momentalnie zwrócił się w jego stronę, zupełnie jakby było to dla niego wybawienie od niezręcznej sytuacji.
-Myślałem poszukać kogoś ze starszej klasy i popytać o poćwiczenie kontroli Reiatsu. - powiedział Kagayaki. -Znacie może kogoś takiego? - spytał całe towarzystwo przy stoliku.

Skinąłem kagayakiemu głową potwierdzając że zrozumiałem. Zrobiło mi się trochę głupio bo teraz widziałem że to o wiele poważniejsza sprawa niż się wydawała. Nie powinienem tak sobie żartować nie znając całej sytuacji. Kiedy padło pytanie o training zacząłem się zastanawiać jakie mam dziś możliwości. Nie musiałem powtarzać wiadomości z wykładu bo wszystko to już wiedziałem. Trening reiatsu nie był złym pomysłem ale może coś innego było by lepsze. Podrapałem się po głowie i wpadłem na pomysł. - Zastanawiam się jeszcze i albo zaryzykuję poproszenie jednego z nauczycieli o trening walki wręcz albo odwiedzę dom i potrenuję z ojcem a przy okazji zjeść trochę więcej bo ta porcja jakaś mała była. A ty co planowałeś? - Zapytałem spogladając na Tekkena.

-Liczyłem na jakiś trening... - powiedział Tekken. -Ale będę musiał jakoś nadrobić notatki z Hollowów, a dopiero potem myśleć o ćwiczeniach... - dodał. Dokończył jedzenie swojej porcji, po czym obrócił się w stronę Kagayakiego. -W sumie Okamibara dobrze mówi - możesz poprosić o pomoc któregoś z nauczycieli? Chyba po to jesteśmy w Akademii, nie? - powiedział. -Dobra, znikam poszukać kogoś, kto mógłby pożyczyć mi notatki. - rzucił, podnosząc się od stołu i żegnając się z wszystkimi. W tym właśnie momencie zaczęła się stresująca cisza. Kagayaki przejeżdżał wzrokiem po dosłownie całym stoliku, a gdy dotarło do niego, że Niten widzi to i prawdopodobnie Hayabusa również zaczął rozglądać się po całej stołówce.
-No nic. - powiedziała nagle Hayate, podnosząc się. -Porozmawiamy jutro dokładniej o tym treningu, dobrze? - rzuciła do Okamibary, gdy go wymijała.

[Napisz ogółem jak spędzasz resztę dnia, pomijamy nieco godzin, odnów sobie Reiatsu i PŻ]

Biorąc po uwagę że dopiero dziś zacząłem akademię zdecydowałem się jednak nie iść do siebie do domu a jednak poprosić nauczyciela o dodatkowy trening. Usłyszałem już plotki o niejakim Inohara-sensei który podobno był niezwykle wymagający a treningi u niego to piekło. W skrócie najlepszy wybór. Nie mogłem przecież bawić się w delikatne zwiększanie swojego poziomu i wolałem od razu wskoczyć na głęboka wodę. Podobno jego pasją była walką wręcz więc sądziłem że raczej nie odmówi mi lekcji z tego zakresu w formie sparingu i pokazania technik walki. Sądziłem że znalezienie sensei nie będzie jakoś szczególnie pracochłonnym zadaniem.Podejrzewałem że znajdę go w którymś z dojo. Biorąc pod uwagę co było jego pasją nie zdziwił bym się gdyby Dojo było jego ulubionym miejscem. Poprosiłem go o sparing i wytłumaczyłem z jakiego powodu potrzebuje dodatkowych zajęć z walki wręcz. No cóż sądziłem że już po paru sekundach będę miał dość i dowiem się czemu zajęcia z nim są piekłem oczywiście pod warunkiem że się zgodzi. Ustawiliśmy się na przeciwko siebie próbowałem skopiować jego sposób ustawienia po czym on wystartował a ja byłem jak szmaciana lalka. Próbowałem zrobić cokolwiek dostosować się do jego tępa. Zauważyć jakiś wzór w jego technice żeby potem wiedzieć jak reagować na dane ciosy, ale nawet jeśli wydawało mi się że wiem już jak zareagować na jakiś pojedynczy cios i jak go sparować to byłem za wolny żeby to zrobić. Pierwsze pięć minut treningu doprowadziły mnie do takiego stanu w jakim nie byłem nawet po treningach z ojcem. Przerwał na chwilę. Po czym znów zaczęło się piekło, kolejne grady ciosów ale potem udało mi się zablokować jeden cios potem kolejny, myślałem że tak się poprawiłem jednak szybko zorientowałem się że teraz nagle dostosował się do mojego poziomu. Przez minutę wykonywał kolejne ciosy które czasem udało mi się zbić lub nawet skontrować lecz i tak nie byłem go w stanie za nic w świecie trafić. Potem powoli zaczął coraz bardziej przyśpieszać a ja starałem się zwiększyć swoje tępo i dostosować czas reakcji żeby nadążyć. Przez chwile mi to wychodziło ale w pewnym momencie trafiałem w barierę której nie mogłem przeskoczyć. W pewnym momencie Inohara-sensei wrócił do tego momentu w którym ledwo mogłem za nim nadążyć i został w tym miejscu czekając aż zacznę się wyrabiać żeby potem znów przyśpieszyć. W pewnym momencie zacząłem zwalniać. Wtedy dopiero zaczął pokazywać mi kolejne pozycje lub odpowiednie kontry i bloki dostosowane do ciosów które w zwolnionym tempie wykonywał pokazywał mi tylko ciosy i techniki z których sam wcześniej korzystał w sparingu lub którymi ja odruchowo zacząłem się koślawo posługiwać próbując się bronić. Za każdym razem jak pomyliłem się choć o milimetry z odpowiednim kątem ustawienia nóg bądź ustawienia gardy dostawałem cios zadany z normalną prędkością tak że albo musiałem zablokować albo oberwałem. Potem kazał wyprowadzać odpowiednio ciosy i pokazywać jak zareaguję jeśli przeciwnik postawi odpowiednio szybko gardę, pokazywał mi sposoby na uniknięcie bloku przeciwnika a potem kazał powtarzać aż nie wykonałem tego perfekcyjnie. Mimo że nie było to tak męczące jak sam trening i mięśnie zdążyły się trochę przyzwyczaić do tępa to i tak płot spływał po mnie strumieniami i czułem że za chwile padnę. Mimo wszystko nie zamierzałem się na tym zatrzymać i chciałem kontynuować trening dopiero po chwili miałem zrozumieć że to błąd. Znów zrobił ze mnie szmacianą lalkę co prawda teraz obroniłem się może z jednego ciosu na czterdzieści które dostałem. Na szczęście nie próbował mnie połamać ani zabić i na szczęście nie celował w twarz więc siniaki które będę miał na całym cielę zostaną ukryte przez moje ubranie ale wolałem nie myśleć nawet o tym jakich zakwasów dostanę. Tak naprawdę cały wolny czas jaki miałem poświęciłem na trening z Senseiem. Sparingi przeprowadziliśmy trzy razy podczas których cały czas wprowadzał kolejne ciosy i techniki które potem podczas czegoś co mógł bym nazwać "przerwą" pokazywał. Tak więc "przerw" było tyle samo co sparingów. Po tym jak skończył ostatnią "przerwę" na zakończenie kazał mi przez pięć minut robić przysiady tylko że kiedy wstawałem musiałem wykonywać parę szybkich ciosów przed siebie, potem pięć minut brzuszków też z uderzeniami przed siebie i na koniec pięć minut pompek nawet nie zauważałem jak podczas tego treningu czas szybko zleciał Inohara-sensei sobie po tym poszedł. Leżałem tak na chłodnej podłodze Dojo przynajmniej dobre dziesięć minut zanim wstałem i postanowiłem jeszcze raz dokładnie powtórzyć na manekinie techniki które mi pokazał a nawet spróbowałem jeszcze raz zrobić 15 minutową serię ćwiczeń czego mój organizm już nie wytrzymał i postanowił oznajmić mi żebym wypier****ł w trakcie robienia brzuszków. Do pokoju bardziej się doczołgałem bo dojściem tego nazwać nie można było i nie patrząc się do okoła padłem na swoje łóżko a potem obróciłem się na plecy i wyszeptałem cicho- Bogowie nigdy nie wpadłem na głupszy pomysł - Po czym usiadłem na łóżku opierając się na ścianie żeby w końcu zobaczyć z kim wylądowałem w pokoju.

[Akcję przenosimy tutaj:] https://bleach.forumpolish.com/t2367-akademik-pokoj-nitena-okamibary#69823

#Okamibara Niten

Niten bez problemu dotarł pod sale, w której ma mieć pierwsze trzy zajęcia teoretyczne z tym samym nauczycielem, czyli Zorim Tathonou. Jest on bardzo wysoki i dobrze zbudowany, wygląda na kogoś kto raczej chyba powinien uczyć zajęć praktycznych niż teorii. Zori zaczął od wprowadzenia wszystkich w fundamentów historii społeczności dusz. Kiedy powstałą i w jaki sposób. Niten dowiedział się, że to król dusz oderwał cały ten obszar od Tamagahary i odizolował go od boskiego wymiaru. Tak ludzie po życiu zyskali miejsce, w którym mogą kontynuować cykl reinkarnacji. Po pierwsze lekcji przeszli do ciekawszych zagadnie niż historia świata. Każdy nowy bóg śmierci musi poznać odwiecznego wroga, czyli pustego. Zaczęli do podstaw, czyli w jaki sposób powstają, czemu pożerają dusze i na ogół funkcjonuje ich społeczność. Przez większość czasu Tathonou pokrzykiwał, niż normalnie mówił. Po trzech łącznych godzinach wykładów nadszedł czas na obiad. Okamibara czuł jak jego żołądek ssie w środku, na szczęście odbyło się bez burczenia i wstydu przy małym gronie. W końcu trafił na stołówkę, gdzie mógł się na jeść pytanie tylko czy udam mu się w jakiś sposób wynegocjować dodatkowe porcje. Posiłki wydawał miło wyglądająca starsza pani, pewnie zajmuje się tą pracą kilkadziesiąt lat już.

Zori:

Podczas lekcji i przerw nie szczególnie przejmowałem się zapoznawanie się z nowymi osobami i dowiadywaniem się kim są, wolałem skupić się na lekcji a podczas przerw przyswajał nowe informacje które dostał w trakcie lekcji. Nie do końca wiedział jak przekonać starszą panią wiec tylko nieśmiało spytał się czy jest możliwość dostać trochę więcej jeśli jednak ta się nie zgodzi to nie miał zamiaru naciskać i po prostu poszedł znaleźć sobie losowe miejsce i bez słowa zabrał się za jedzenie.

Nitena nikt nie zaczepiał podczas lekcji, ani też po niej. Więc w spokoju mógł się skupić na zajęciach i robić notatki. Podczas przerwy śniadaniowej na korytarzu było pełno dusz, po prostu istne mrowisko. Praktycznie każdy szedł na gigantyczną stołówkę. Wziąłeś tace i szedłeś kolejce.
W końcu dotarłeś do starszej pani i zadałeś skromne pytanie. Wyraz twarzy kobiety malował złowroga, aż ujrzała twoją twarz i uśmiechnęła się, bo wcześniej patrzyła do garów.
-No dobrze tym razem zrobię wyjątek, tylko nikomu nie mów przystojniaku.- Puściła Ci niezgrabnie oczko i dołożyła kilka dodatkowych porcji mięsa i warzyw oraz jedną porcję ryży więcej. Pewnie gdyby nie fakt, że Okamibara jest wizerunkowo bardzo przystojny. To usłyszałby wielkie soczyste Nie i musiałby zadowolić się jedną porcją. Musiałeś iść powoli, ponieważ taca była przeznaczona na pojedynczą dużą porcję, a ty nie chciałeś stracić otrzymanego dodatku. Kilka wzroku zwróciło uwagę na jego racje. Zająłeś jedno z pustych miejsc przy stoliku i zacząłeś jeść. Przy tym stole nie siedział nikt inny oprócz Ciebie, przynajmniej na razie. Kątem oka zobaczyłeś, że przy innym stolika siedziało dwóch twoich kolegów z grupy rukońskiego pochodzenia.

Usiadłem przy pustym stoliku i zacząłem jeść kiedy zauważyłem innych przez chwile zastanowiłem się czy się no nich nie dosiąść jednak ostatecznie nie postanowiłem tego robić, jeśli któryś z nich zwrócił na mnie swoją uwagę to skinąłem mu głową. Nie przesiadałem się z dwóch powodów po pierwsze nie wiedziałem czy jestem mile widziany po drugie chciałem spokojnie zjeść. Mogło się okazać że szybko stanę się klasowym wyrzutkiem ale nie przeszkadzało mi to bo już jakiś czas temu nauczyłem się żyć samemu.Poprawiłem tylko niesforną grzywkę i zabrałem się za jedzenie ale jadłem dość powoli i zgodnie z tym czego na co dzień się ode mnie wymagało przy rodzinnych posiłkach gdyż zdawałem sobie sprawę że dziadek by mnie zabił gdyby okazało się że nie reprezentuje odpowiednio rodziny.

Nikt nie dosiadł się do stolika Nitena, a on sam spożywał swój posiłek z gracją i wdziękiem, tak jak nauczono go w domu. Miał racje, że dziadkowi nie podobałoby się szarganie dobrego imienia rodu. W końcu niełatwo osiąga się status arystokracji. Jego przodkowie musieli sobie żyły wypruwać, aby rada czterdziestu sześciu, przyznała im tyłu. A oni bardzo staranie kontrolowali selekcjonowali zgłoszenia, ponieważ nie chcieli, żeby inna rodzina wchodziło w domenę drugiej. Po pewnym czasie jak tak jadłeś i piłeś za twoimi plecami ,wzniosła się lekka wrzawa. Kilku rukońskich uczniów o coś się sprzeczało.
-Pożarłeś moje mochi, oddawaj swoje!- Krzyknął dość głośno. Podnosząc jedną, rękę do góry. -Guzik Ci oddam. Już je zjadłem, za to on wypił mi herbatę.- Wskazał gestem reki, na siedząc obok grubego bruneta. Który niewzruszony dalej pożerał ryż jak odkurzacz.
-A co mnie obchodzi, że wpił Ci herbatę ty, pożarłeś moje ciasto ryżowe. Zaraz za to oberwiesz mlaskaczu.- Jeden drugiego złapał za fraki i zaczęli się szarpać, przepychać oraz popychać. W końcu jeden niefortunnie się potknął i wpadł plecami na Okamibare, który właśnie bił herbatę. Niten puścił szklankę, a całość rozlała się na stoliku.

popatrzyłem ze smutkiem na herbatę która właśnie się rozlała i zrobiło mi się smutno. Jak ktoś mógł tak się zachowywać. Nieodpowiedzialne i dziecinne. Przecież mogli się pójść bić na zewnątrz. Odwróciłem się mrużąc trochę oczy i uśmiechnąłem się chłodno. - Rozumiem że jedzenie jest ważne i w ogóle ale jak się bijecie to idźcie proszę na zewnątrz a nie przeszkadzacie innym choć trochę kultury jeszcze nikogo nie zabolało. Poza tym co wam da bicie się o mochi jak zjadł oba to ci ich nie odda po prostu zabierz mu jego na następnym posiłku albo namów go żeby inaczej ci to zrekompensował na przykład pomógł ci w czymś co on rozumie z lekcji a ty nie.- Po tych słowach rozejrzałem się za czymś czym mogę wytrzeć stół z herbaty i go wycieram. Po czym zmieniam swoją lokalizacje na miejsce gdzieś dalej od nich żeby tym razem nikt we mnie nie wpadł.

Piłeś lepsze herbaty w swoim życiu, ale ciepły napój zawsze pomaga się zrelaksować i zapełniał żołądek. Jedna pozytywna rzecz to fakt, że twój uniform ani daisho nie ucierpiało w tym wypadku. Postawny rudy rukończyć podnosił się i masował głowę, kiedy Niten zaczął prawić mu kazania. Nos na twarzy miał duży i czerwony, bardziej przypomniał obranego batata. Oczy miał koloru zielonego. Więc bóg poskąpił mu urody, ale za to był bardzo wysoki miał ponad dwa metry i był dość umięśniony. Okamibara szacował, że jest na drugim roku szkolenia.
-Czekaj co ty mnie winisz? Że jestem cham prosta bez kultury? Na początku chciałem Cię przeprosić, ale widzę, że panijczyk z Ciebie.- Wskazał palcem na siebie. - To tamten drań opierdolił mi ciastko ryżowe i jeszcze zasłaniał się tym, że ten spaślak mu herbatę wypił.- Skierował palec na tamtą dwójkę. -Siedziałem sobie spokojnie i oni się dosiedli do mnie. Dobrze, że zdążyłem zjeść obiad, bo pewnie też by zjedli. Nie każdy dostaje większe porcje.- spojrzał na dodatkową miskę na twojej tace. Rudowłosy unosił głos cały czas i szybko mówił. Widać było, że czuł się niekomfortowo w takiej sytuacji. Złość na tamtych mu przeszła, ale za to skupił się na Okamibarze.
-To, co może ty ze mną wyjdziesz na zewnątrz? Nauczysz mnie kultury albo zamkniesz paszcze i ty oddasz swoje ciastko.- Przeniósł palec na mochi, które leżało między miskami.

Przewróciłem oczami miałem szczerze dość. Czy już pierwszego dnia muszą się zdarzać takie rzeczy jeszcze wyciąganie z powietrza słów których nie użyłem. Wiedziałem że kłótnia nie ma sensu na pierwszy rzut oka było widać że jest zdenerwowany i nie dotrą do niego żadne argumenty, takich ludzi nie znosiłem najbardziej. Więc tylko wziąłem wdech. - Jak tak bardzo zależy ci na tym mochi i jeśli je zjesz to się uspokoisz to proszę bardzo możesz zjeść moje. - Nawet jeśli uznają mnie za słabeusza to lepszą opcją było rozwiązanie tego bez przemocy. Burda i walka z innym uczniem pierwszego dnia mogła źle się skończy. Podszedłem do swojej tacki zdjąłem miski i podałem mu tackę z mochi na nim. - Proszę a teraz wszyscy możemy pójść w swoją stronę i sobie nie przeszkadzać.- Po czym usiadłem i spróbowałem zacząć jeść w spokoju mając nadzieję że nie pojawi się więcej problemów.

Kartoflo nosy nie dokończa zrozumiał na początku o co chodziło Okamibarze. Jeszcze mocniej zaczął drapać się po głowie i rozglądać dookoła. Już miał coś powiedzieć, kiedy wysunąłeś swoją tackę do przodu. Szybkim ruchem ręki chwycił ciastko i od razu je wrzucił do gardła. Cały proces konsumpcji zajął mu klika sekund. Następnie głupkowata się uśmiechają wrócił do stolika. Niten nigdy nie doświadczył rukońskiej biedny, dlatego nie wiem jak ciężko istotą ze świadomością duchową się tam żyje. Dla większości przypadków jedyna szansa na przeżycie to zaciągniecie do gotei. Ponieważ na samej wodzie nie są w stanie przeżyć, a uczciwa płaca na plantacjach czy w kopalni nie istnieje. W większości to wyzysk i sama woda dla pracowników. Takie mochi to prawdziwe delicje dla ich niewysublimowanego gustu. Jedni studenci przyglądali Ci się z takim lekkim podziwem, zaś kilku spojrzeń było pogardliwych. Na stołówce, byłeś jedyny szlachetnie urodzony. Większość arystokracji przynosiła swoje bento i jadali na tarasach albo w specjalny salach. Kontynuowałeś swój posiłek, kiedy nagle do Twojego stolika przysiadło się dwóch kolegów z grupy. Chyba ten incydent zwrócił ich uwagę albo zainteresowanie.
-Widzę, że stajesz się coraz bardziej popularnym arystokratom.- W jego głosie dało się wyczuć bardzo delikatną ironię. Oparł łokieć o stół, uważając na rozlaną herbatę. Rozpoznajesz go, nazywa się on Sadao Oba i na wykładach miał bardzo podobny ton głosu.
-Sadao-san już nie przesadzaj. Wybacz mu, bardzo często zrzędzi i ironizuje. Jak nie przestanie, to nie znajdzie sobie żony.- Powiedział ciepłym głosem ten drugi. Przypominasz sobie, że to Shigeo Yamamoto. Na wykładach bardzo często podnosił rękę i odpowiadał na pytania Zoriego senseia.
-Nie przejmuj się, takie szumowiny jak tamte dryblas nie potrafią używać mózgu. Nie cierpię takich problematycznych gości.- Widzisz jak Oba zaczął formować dłoniami mała kulkę z ryżu, zaraz mu dam pyszne mochi. Następnie wziął bardzo mały zamach praktycznie nie do zauważenia dla ludzi przy innych stolikach i usłyszałeś świt nad swoim prawy uchem, a następnie soczyste blask i krzyk złości. -Który to Kurwa zrobił!- Kartofel darł się wniebogłosy. Oba siedział i z uśmiechem patrzył w swoją tacę. Shigeo następnie zwrócił wzrok na niego. -Sadao-san przyznam, że nie popieram takiego zachowania, ale trafiłeś w dziesiątkę. Żeby tak pod kręcić i jeszcze trafić centralnie w ucho.- Shiego ledwo powstrzymał się od śmiechu.

Sadao Oba:

Shigeo Yamamoto :

Popatrzyłem się na Sado uśmiechnąłem się delikatnie. - Nie zależy mi na popularności, bycie popularnym to tylko seria nie kończących się problemów i prób dostosowania się do oczekiwań innych, a ja wolę być sobą. - Uśmiech ani na chwilę nie znikł z mojej twarzy. - A ty nie musisz za niego przepraszać ironia i nie jest czymś złym, a to czy przeszkodzi mu to w znalezieniu żony. - Zastanowiłem się chwilę. - Jeśli chce znaleźć osobę która go nie akceptuje jakim jest to tak utrudni mu to jeśli zaś chce kogoś kto do niego pasuje to może się zachowywać tak jak chce. - Słuchałem tego co mówił Oba w pełni się z nim zgadzając w tym co mówił i lekko przytakiwałem mu głową. Kiedy zobaczyłem perfekcyjne uderzenie, schyliłem głowę i zasłoniłem uśmiech rękawem sam powstrzymując się od śmiechu. - Prawda perfekcyjny strzał.

Kartoflowy mięśniak wściekał się jeszcze chwila i rzucał na boki. A mi bardziej wrzeszczał i się unosił to więcej osób się z niego podśmiewało. W końcu po chwili sobie darował, przetarł poliki i uszy i usiadł w ciszy, ale był wyraźnie niezadowolony.
-Z dwojga złego lepiej być popularnym. Bycie niepopularnym przysporzy Ci jeszcze większych problemów i to właśnie wtedy będziesz musiał spełniać oczekiwania innych, aby zyskać w ich oczach. A jak już jesteś popularny, to niczego nikomu nie musisz udowadniać. Chociaż i tak najgorzej być odludkiem albo dziwakiem. Bo w końcu popularni trzymają się swoich kręgów, a niepopularni swoich. A takie wyrzutki nawet nie chcą stworzyć własnej grupy, co czyni ich podatnym na ataki innych grup i przez to stają się ofiarą.- Powiedział Sado, który mocno nawiązywał do zachowań wilków. Jakby na to spojrzeć od strony przyrodniczej ma to jak najbardziej sens. -Później dusze mieszkające na dworze mają wszystkich rukończyków za łachudry i bandytów.- Sadao miał bardzo wrogi grymas na twarzy. W tym samym czasie Shiego przyłożył palec do rozlanej cieczy, która błyskawicznie odparowała. - No co poradzisz. Zawsze jest tak, że Ci najbardziej odmieni, kształtują wizerunek ogółu. W końcu rukończycy oceniają arystokracje, bo czterech wielkich rodach i ich zachowania. Chociaż chyba najbardziej nie lubią, kiedy jakiemuś rukończykowi uda się w żenić do arystokracji. Chociaż taką osobę nie lubią obie strony. Biedni uważają, że jest próżny i obrośnięty w piórka, a bogaci, że dalej powinien jeść ze świniami. Ostatnio, przecież był taki przypadek. Chociaż w jego przypadku było to bardziej skomplikowane.-

Uśmiechnąłem się słysząc to rozmowę czyli tym razem przyszło rozmawiać mi z kimś inteligentnym. Zaczekałem aż skończą zanim zacząłem mówić.  - Masz rację Sado ale grupy popularnych zbierają się wokół tak zwanych gwiazd socjometrycznych. Zawsze będzie lider za którymi inni podążają. Mamy podobną strukturę do wilków ale nie taką samą. Wyrzutki też mają władzę wystarczy się popatrzeć na osoby stojące w cieniu, ciche ale inteligentne i utalentowane mimo tego że nie dołączają do żadnej grupy to jednak grupy nadal szukają u nich porady bycie odludkiem może być złe ale zależy to od sposobu w który się wyróżniasz. Geniusze też są odludkami bo postrzegają świat inaczej. Wszystko zależy od sytuacji. Tak naprawdę to okoliczności kształtują społeczność. Jednak to prawda  że szlachta nie postrzega osób niższych statusem dobrze. Jednak nie jest to tylko problem z szlachtą patrzącą się na rukończyków. Ci z większych rodzin traktują tych z niższych jako gorszych małżeństwo kogoś z wyższego rodu z kimś z małego rodu też jest nie do pomyślenia. To nie jest zamknięte tylko w skali szlachta i rukończycy. Cały system opiera się na hierarchii i ci z wyższych szczebli pomiatają tymi z niższych niestety tak wygląda świat.- Westchnąłem wspominając jak mój tata ożenił się z moją matką która należała do jednej z najbiedniejszych rodzin i mój dziadek chciał go wydziedziczyć a jej nienawidził nawet dobrze jej nie poznając. - To dotyka wszystkich ludzi tylko ci najwyżej są od tego wolni. - Powiedziałem po czym spokojnie wróciłem do posiłku czekając na ich odpowiedź.

Chłopcy słuchali wynurzeń kolegi z roku i spokojnie przetrwali jego słowa. Pierwszy ponownie zaczął mówić niższy i drobniejszy Yamamoto. Uśmiechnął się nieco i spojrzał na Nitena.
- Mniej więcej jest tak jak mówisz. Jeżeli wyróżniasz się w społeczeństwie w negatywny sposób. A nie posiadasz żadnych dodatkowych zalet. Nie zajdziesz daleko. Ale za, to jeżeli masz kilka poważnych wad, ale jedną ogromną zaletę. Na przykład urodzony w wysokim rodzie, nikt nie będzie wytykał Ci błędów i czynów. Załóżmy, że zwykły mieszkanie rukongaiu lubi nadużywać alkoholu i kurtyzan. Wtedy jest chlejusem łajdakiem i kobieciarzem. Każdy go piętnuje, a on nic z tym nie może zrobić. Ale jeżeli głowa jakieś rodu robi to samo, nikt nie piętnuje go publicznie czy potępia jego zachowanie.- Shiego rozwinął tok rozumowania Okamibary i podał przykład. Tego niesprawiedliwego systemu. Wtedy do rozmowy wrócił Sadao.
-Niestety nie mogą wszyscy być równi, inaczej zapanowałbym chaos. Ale miło by było, gdyby szlachta pamięta kto pracuje na ich fortuny. Ale wracają do rozmowy. Nawet Ci stojący na szczycie nie mogą sobie pozwalać na wszystko. W końcu rada 46 składa się z wielu arystokratów. A tam te stare pryki na pewno chętnie po tłamszą nawet największe rody dla zabawy. W srebrnej czarze często widziałem jednego z młodych Kuchikich. Robił maślane oczy do jednej ze służek, ale z tego co słyszałem jest już zaręczony z kobietą której nawet nie zna i nie może nic z tym zrobić. Bo małżeństwo szlachcica z jego pozycją jest jak karta przetargowa na wszystko.-

Pokiwałem głową ze smutkiem podejrzewałem że moje problemy życiowe to nic w porównaniu z tym co oni musieli przetrzymać. - Chciał bym móc powiedzieć że rozumiem ale to nieprawda bo nie byłem w takiej sytuacji choć uważam to za niesprawiedliwe. Niestety tak jak można się wbić na szczeblach hierarchii to jednak zmienienie podejścia do całej grupy jest trud... no cóż niemal niemożliwe. - Odchyliłem się trochę na krześle i poprawiłem grzywkę. Palcem wskazującym drugiej ręki delikatnie udeżając w blat. - Hmmm, to prawda że nie może być równości bo zapanował by chaos jednak mógł by istnieć wzajemny szacunek bo jednak nie mogli byśmy normalnie funkcjonować gdyby nagle zabrakło farmerów czy budowniczych. Problemem jest to że nie mamy wzajemnego szacunku do siebie. Władza i siła deprawują często im więcej władzy masz tym bardziej patrzysz na innych jak na części zamienne. A zaręczyny z osobami których się nie zna są na porządku dziennym wśród szlachty. Bo rodziny na ślubach chcą jak najwięcej uzyskać.

Dwaj młodzi koledzy jedli spokojnie swoje porcje i nie śpieszyło im się. W tym samym czasie słuchali wynurzeń Nitena. Jednak Sadao wydawał się bardziej nieobecny, ale to pewnie wynikało z jego prezencji. Ponieważ on zawsze wyglądał jakby miał głowę w chmurach. Za to Shiego cały czas utrzymywał kontakt wzrokowy z Okamibarą, nawet nie patrzył na swoją tacę, ale to mu nie przeszkadzała w sprawny jedzeniu i nieubrudzeniu się. Ba nawet nie upuścił ziarenka ryżu, widać od lata tak spożywał posiłki.
-Tym akurat się nie musisz przejmować. Razem z Yamamoto nie mam do nikogo żalu o nasze pochodzenie. Wręcz przeciwnie czujemy dumę, każde osiągniecie i kolejny szczebel to dla nas ważne osiągniecie. Bo wszystko zawdzięczamy własnym siłą.- Sadao powiedział pewnym dumny tonem głosu. Przycisnął zaciśnięta pieść do klatki piersiowej i wyciągał kciuk i przyłożył go w miejscu serca. W tym samym czasie Shiego uśmiechnął się, ale czuł się nieco niezręcznie i czochrał swoją potylicę.
-To prawda. Nie musisz czuć się z tego powodu niezręcznie. Nikt z nas nie uważa, że każdy arystokrata jest zły czy chciwy. Zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie są ekstremalne przypadki. Tylko szlachciców jest znacznie mniej, dlatego to zjawisko jest powszechniejsze. Masz racje, że władza i bogactwo potrafią deprawować. Od logicznej strony selekcja genów i łączenia rodzin, takiej małżeństwa mają jak największa słuszność. Tylko niestety nikt nie pyta młodą parę o zdanie.-

Jadło i rozmawiało mi się z nimi dość przyjemnie i widać że mieli swoje zdanie i poglądy i mogli przyłożyć fakty żeby je potwierdzić, byli też inteligentni i utalentowani patrząc się na rzut kulką z ryżu nic dziwnego że dostali się do tej klasy a ja niby czym mógł bym się pochwalić. - Każda sytuacja ma swoje plusy i minusy, arystokraci mogą żyć w dostatku ale przez to chcąc nie chcąc są uwikłani w gry polityczne. Biorąc pod uwagę w jakich warunkach mogłem żyć nie przeszkadza mi to że w zamian za to będę poślubić kogoś wybranego przez rodzinę. Nie wydaje się to tak dużym problemem jeśli jesteś tego świadom od dziecka, a na chciwości niestety został zbudowany ten system dlatego wśród szlachty jest ona o wiele bardziej zauważana. - Westchnąłem ciężko ta rozmowa przypomniała mi o porannym natłoku informacji i informacji o zaręczynach.

Obaj chłopcy pokiwali głową po jego wypowiedzi, pewnie zgadzali się z nią w znaczny stopniu, ale wątpliwości postanowi zostawić dla siebie. Niten czuł ciężar przygnębienia i odpowiedzialności, który spadł na niego rano. W końcu lawirowali między podobnymi zagadnieniami. Jednak nikt z jego kolegów nie wiedział o jego bardzo niedawnych zaręczynach. Spojrzał na niego Sadao i powiedział.
-Okamibara-san, czemu postanowiłeś dołączyć do Gotei? Słyszałem, że starszyzna w arystokracji wysyła swoich potomków do wojska, aby nauczyć młokosów dyscypliny i oddania. Chociaż z drugiej strony wydaje mi się, że bardziej tu chodzi o nawiązywanie znajomości i koneksji za czasów szkolnych, żeby później owocowały w przyszłości.- Westchnął ramiona, ponieważ nie miał pewności co do słuszności swoich słów. Po chwili do rozmowy wtrącił się Shiego-san.
-Ty to wszędzie widziałbyś koneksje i kontakty. Może niektórzy sami dołączają do gotei, żeby pomagać duszom i stać na straży pokoju?- Zapytał z wielkimi płomieniami w oczach. A Oba z był go ciszą. Yamamoto przeniósł swój wzrok na Nitena.
-Co jest twoim konikiem Okamibara-san. Mam już swoje typy, ale chciałbym zobaczyć czy miałem racje. Bardzo lubię odkrywać mocne i słabe strony u dusz. Takie jest moje hobby z reguł wole obserwować. A najlepiej czuje się na średni dystansie, walka w zwarciu mnie lekko przeraża.-

Mój uśmiech lekko zbladł a na twarzy pojawił się smutek na wspomnienie dna którego postanowiłem dołączyć do Gotei. - Chciałem pójść w ślady mojej matki była shinigami, zmarła w tym roku ratując rekrutów. Postanowiłem dołączyć do Gotei żeby pomagać innym. Nie ma za tym jakiejś rozbudowanej historii ani niczego czego mogli byście posłuchać. Chciał bym pomagać ludziom i coś zmienić. Mój dziadek co prawda pewnie chce żebym tu był dla koneksji on zawsze myślał o rodzinie ale to nic dziwnego kiedy ojciec myśli tylko o pracy w dywizji naukowej. - Popatrzyłem się dookoła. - A wy czemu postanowiliście dołączyć?

Nowi koledzy Nitena nieco spoważnieli i umilkli na wieść, że matka Okamibary w tym roku umarła podczas służby shinigami i dodatkowo broniła nowych bogów śmierci przed zagrożeniem. Jej oddanie zrobiło na nich wrażenie, w końcu nie każdy jest w stanie przezwyciężyć strach przed śmiercią i postawić życie innych nad swoje, podczas gdy ma się tak wiele do stracenia. Blondyn zauważ jak dwóch młodzieńców w tym samym czasie wstało i ukłoniło mu się.
-Przyjmij nasze kondolencie i wyrazy szacunku oraz podziękować za jej wielkie poświęcenie.- Powiedzieli to praktycznie w idealnej synchronizacji. Widać, spędzają ze sobą bardzo dużo czasu i rozumieją się bez słów. Nawet partnerzy w tańcu mogą pozazdrościć im tej zdolności. W ciszy spuścili karki i przez minute nawet słowem się nie odezwali. Następnie pierwszy zabrał głos Shiego. -Naprawdę przykro mi z powodu twojej straty. Ale wszyscy uczniowie, jak i nowi rekruci powinni podziękować Twojej matce.- Jego głos się lekko rozkleiła i łamał widać, faktycznie było mu przykro. W końcu wtrącił się Sadao, który chciał zmienić temat, co by Nitenem nie marynował się w sosie żałoby i żalu.
-Wszyscy powinni wziąć z niej przykład. Pytałeś się czemu postanowiliśmy dołączyć do Gotei.- Spojrzał prosto w oczy Okamibary. - Właśnie, dlatego. Chcemy pomagać i bronić tych, którzy nie są w stanie sami się obronić. Chociaż na samym początku po prostu nie chcieliśmy być ciężarem dla naszych rodzin. Z mocą duchową przychodzi potrzeba spożywania jedzenie, które było piekielnie drogie w naszym dystrakcje. Ale w raz z naszą długą podróżą do dworu czystych dusz zobaczyliśmy jak wygląda życie każdej biednej duszy. Jesteśmy z północnego okręgu 80. Nazywamy go nowe drzewo.-Niten słyszał o nim w rożnych plotkach, ale nigdy nic pozytywnego. Głównie, że to miejsce to wylęgarnia bandytów złodziejki i łajdaków.

Widząc jak się skłaniają Speszyłem się nie wiedząc co zrobić, poza shinigami którzy przyszli złożyć kondolencje i poinformować nas o tym co się stało nikt tak nie zareagował. - Bardzo dziękuje, jej ... To po prostu było ciężkie ale już to zaakceptowałem i się z tym pogodziłem. Jeszcze raz dziękuje za wasze słowa. - Miałem lekko spuszczoną głowę i myślami wróciłem do dnia którym razem z ojcem się dowiedzieliśmy i wtedy z zamyślenia wyrwał mnie Sadao. Słuchałem uważnie nie odrywając od niego wzroku. - Słyszałem trochę o tym dystrykcie ale tylko plotki nie mogę się niestety pochwalić dużą wiedzą na temat życia w rukongai wiem tyle co z plotek i pojedynczych opowieści. Natomiast chęć pomocy innym jest ważna, zbyt wiele osób myśli tylko o sobie i nie patrzy się dalej niż na czóbek własnego nosa. Dlatego to dobrze że są osoby które zauważają cudze nieszczęście i chcą takim osobom pomagać.

-Niestety shinigami nie mają dobrej opinii w rukongaiu, zwłaszcza w dalszych okręgach. Pewnie dlatego, że mają lepkie ręce. Robią co chcą, zastraszają biedaków i często działają razem z bandytami. A przynajmniej tak było u nas, skutkiem tego na początku nie bardzo zamierzałem dołączać do Gotei. Jednak stwierdziłem, że może uda mi się coś zmienić.- Shiego zaczął porządkować swoją tackę i miejsce, w którym jadł. Niten spostrzegł, że chłopak wyjął za yukaty fioletową chustę i bardzo energicznie i dokładnie przeciera cały stół.  Okamibara nie zauważył, że ktokolwiek inny robił to, co on, więc nie było to zwyczajowe zachowanie. W tym czasie Drugi trochę przyśpieszył z jedzenie i dokładnie opróżniał naczynia z jedzenia.
-Wybacz, że przerwałem Ci posiłek. Ale chciałem tu trochę posprzątać w podziękowania dla gospodyń, które ugotowały nam te strawę. Oba pewnie tego nie przyzna, ale jest w akademii tylko z mojego powodu. W naszym okręgu większość bandytów go nie zaczepiała i unikała. A mną zawsze pomiatali z powodu mojego zachowania.- Młody arystokrata zauważył, jak Sadao odwrócił wzrok jakby chciał coś ukryć. Chyba ktoś nie chciał pokazać zawstydzenia, bo to mogłoby zniszczy jego wizerunek chłodnego, leniwego łobuza. Większość uczniów zaczynał już się zbierać na zajęcia. Niten zauważył jak jego koledzy wstali i zaczęli odnosić tacki.
-Idziesz z nami Okamibara-san?- Zapytał Shiego z wielkim uśmiechem.

-Nie sądziłem że tak to wygląda w innych okręgach zawsze wydawało mi się ... byłem uczony że shinigami robią wszystko żeby pomagać innym. No cóż ale jak zawsze nic nigdy nie jest tak kolorowe jak to malują. Choć nie sądziłem że będzie aż tak źle i że będą robić więcej złego niż dobrego. - Lekko się zamyślił po czym podniósł wzrok kiedy znów się do niego odezwano - Nie masz za co przepraszać. I tak z chęcią z wami pójdę. - Odpowiedziałem i wstałem

Niten wyszedł stołówkę z nowo poznanymi kolegami, udali się razem na na kolejne zajęcia. Dobrze zrobili, że postanowili opuścić sale trochę wcześniej. Dzięki temu uniknęli tłoku przy miejscu, w którym odstawia się naczynia. Pani kucharka zwróciła się do najniższego z nich. - Chłopcze nie trzeba było, lepiej na przerwie odpoczywaj i przygotowuj się do kolejnych zajęć.- Powiedział bardzo miły głosem starsza pani. -Trzeba , trzeba. Nie musi się pani martwić o moje wyniki. Babcia zawsze mi powtarzała, że dobra dusza zrobi wszystko ,aby się odwdzięczyć za czyjś trud.- Shiego uśmiechnął się szeroko. Kobieta była bardzo wzruszona taki gestem. Rzadko się zdarza, żeby ktoś bezinteresownie im pomagał. Z tego powodu wręczyła chłopakowi ostatnie mochi, którego tego dnia zrobiły kucharki. Młodzieniec ukłonił się jej w podzięce i skierował swój wzrok na Nitena. -Chcesz może? Nie miałeś okazji spróbować nawet. Sądząc po twoim apetycie, na pewno ci nie zaszkodzi. -Uśmiechnięty, Wyciągnął w stronę Okamibary zawinięty deser. W drodze do sali Sadao postanowił rzucić trochę światła na to, jak wyglądają sprawy przydziału do posterunków.
-Do tego ich się szkoli to prawda. Tylko jakby to powiedzieć. Im dalszy okręg tym grosza i cięższa praca oraz trudniejsze środowisko. Z reguły najgorzej zapowiadający się rekruci albo członkowie z naganami i za karę trafiają do okręgów powyżej numeru 40. Tak jak pierwsze okręgi można określić kraje mlekiem i miodem płynące, tak im dalej w las, tym gorsze ubóstwo i bieda.- Powiedział dość zniesmaczony tym faktem. Ale czego tu się dziwić im dalej od centrum, tym większe pustkowie które nie ma żadnych zasobów naturalnych. Niten doskonale wiedział, że arystokraci skupiała się na terenach najbardziej dochodowych. Kto by chciał sprzedawać piasek Przemierzali drogę do sali profesora Kuronomatsuki.