Stołówka

Koleżanka przywitała czerwonowłosego jedynie lekkim skinieniem głowy. Choć o sprawdzianie również nic nie wiedziała, ponieważ obecnie jej mimika twarz wyrażała szczere zdziwienie. Tymczasem Kyo uśmiechnął się szelmowsko, jednocześnie wyciągając ostatnie notatki z zajęć.
-Oczywiście, że pewne informacje. Słyszałem rozmowę nauczycieli na korytarzu. Raczej nie próbowałbym żartować pod tym względem. Przecież wszyscy jedziemy na jednym wózku. Proszę... Jak chcesz, to poczytaj Kuchiki-sama. Jednak mamy mało czasu do rozpoczęcia zajęć.- Chłopak zachował pozorny spokój. Pewnie regularnie przesiadywał nad książkami albo po prostu zaakceptował przewrotny los takim, jakim jest. Wreszcie dwójka nowych znajomych zaczęła kończyć swoje śniadania. Zdążyłeś w tym czasie przeczytać coś o powstaniu szkoły, ogólnych zasadach panujących wewnątrz akademii, początkowej historii Soul Society i Gotei 13. Treści może mało, ale przynajmniej konkretnie opisana. Wreszcie musieliście ruszać na pierwsze zajęcia...

z/t

Sala nr 6

~Kyosuke 3~
Można powiedzieć, że przejście do stołówki okazało się nie lada wyzwaniem. Po pierwsze starsze roczniki przechadzały się wśród korytarzy akademii. Panował ogólny gwar, hałas, a czasem ktoś wybuchnął śmiechem. Druga sprawa dotyczyła sporych tłumów. Niekiedy grupka dziewczyn rozprawiała o jakimś przystojnym chłopaku. Innym razem czwartoklasiści próbowali spłatać figla młodszym kolegom. Praktycznie musiałeś przepchnąć się pod drzwi stołówki. Wewnątrz sytuacja wcale nie wyglądała lepiej. Przynajmniej koniec kolejki zamykał Kyo i najwyraźniej nad czymś rozmyślał. Generalnie mogłeś go podpytać o świątynie "zimowej bogini". W końcu kolega nie pochodził bezpośrednio z miasta tylko wioski położonej blisko pasma górskiego. Może on coś będzie wiedział...

Można powiedzieć, że wewnątrz stołówki nastąpiło przetasowanie. Starsze roczniki kończyły pośpiesznie swój posiłek i kulturalnie opuszczały stołówkę. Natomiast młodsze czym prędzej zajmowały powstałe wolne miejsca. Najlepiej dla koleżanek czy kolegów. Międzyczasie dostrzegłeś swojego współlokatora. Jakoś tak wyglądał na bardzo zamyślonego. W pierwszej chwili nie poznał ciebie. Dopiero po pytaniu o trening wrócił świadomością do rzeczywistości. Westchnął cicho i pokiwał głową, ponieważ wolał oszczędzać słowa. Najwyraźniej trening okazał się groszy niż czerwonowłosy przypuszczał. Natomiast twoje drugie pytanie nieco kolegę zaciekawiło...
-Oczywiście... Właściwie, to mieszkamy niedaleko tych gór. Dlatego co roku moja rodzina odwiedza świątynie, żeby prosić boginię o łaskę. Niektórzy sąsiedzi składają dary z owoców czy kosztowności. W zamian próbują wykupić sobie szybsze przyjście wiosny, lżejsze mrozy, mniejsze opady śniegu czy brak lawin u szczytu gór. Czasami ludzie mówią, że bogini potrafi chodzić rozgniewana... Wtedy nawet lód pokrywa gałęzie drzew czy popaduje śnieg z deszczem. Jednak wystarczy znać nieco ewenementy przyrody, prawda?- Rozmowa o rodzinnych stronach obudziła w chłopaku naturę przewodnika. Nawet chętnie pokazałby tobie wspomniane miejsce, ale musieliście czekać aż wypadną ferie albo coś podobnego. Powodem była długa podróż. W jedną stronę maszerowalibyście góra dwa dni. Doliczyć do tego powrót oraz noclegi czy przystanki na posiłki, to wychodził prawie tydzień. Całe szczęście czerwonowłosy nie spytał po co tobie podobna wiedza. Najwyraźniej szanował cudzą prywatność. Może uznał, że kiedyś zdradzisz mu tajemnicę osobiście... Międzyczasie kolejka zaczęła maleć. Oboje wreszcie sięgnęliście tacki na jedzenie. Wystarczyło wybrać danie dnia np. zupę warzywną bądź pomidorówkę z ryżem, jakieś mięso utopione w sosie, krokiety pełne kapusty i grzybów, surówki, kompoty itp. Czyżby kucharki wystawiły świeżą porcję? Przynajmniej do koloru, do wyboru...

Chyba nie za bardzo zdawałeś sobie sprawę z własnej wypowiedzi. Przecież istniało wiele świątyń czy ciekawszych miejsc położonych bliżej murów akademii. Tymczasem tylko ktoś rządny przygód albo prawdziwy desperat odwiedziłby tak niebezpieczne obiekty. Nic więc dziwnego, że Kyo przez moment lustrował ciebie wzrokiem. Może swoje pomyślał, jednak uraczył twą osobę lekkim uśmiechem. Raczej im mniej wiedział, tym lepiej... Czasami niewiedza stanowiła prawdziwe błogosławieństwo.
-Musisz tylko wiedzieć, że góry bywają niebezpieczne o tej porze roku. Dlatego od teraz powinieneś ćwiczyć swoją kondycję i zręczność. Wspinaczka kosztuje sporo wysiłku. O ile wcześniej nie zmienisz zdania... W końcu kaplica bogini Amaterasu też przyciąga sporo wiernych.- Czerwonowłosy wzruszył ramionami, ale przynajmniej nie drążył dalej tematu. Zgarnął tackę z rozmaitym jedzeniem. Następnie wypatrzył gdzieś pod ścianą wolne miejsce. Chwilę później poszedł tam i zajął miejsce. Oczywiście podążyłeś jego śladami. Całe szczęście, że ludzi sukcesywnie ubywało. Przynajmniej nikt was nie będzie podsłuchiwał.
-Czy przewidujesz jeszcze jakieś towarzystwo oprócz naszej dwójki? Wiesz... Moja mama i tak się bardzo ucieszy z odwiedzin.- Współlokator wzruszył ramionami, jednocześnie biorąc kawałek krokieta pałeczkami. Oczywiście nastolatek musiał zanurzyć rarytas w sosie, bo dzięki temu lepiej smakowało. Właściwie im więcej osób, tym mniejsze podejrzenia, prawda? Może Astarte byłaby chętna albo tamta malarka o ile poznasz jej imię. Chyba, że zaryzykujesz i poprosisz o asystę siostrzenicę.

Całe szczęście, że miałeś przygotowaną jakąś sensowną odpowiedź. W innym przypadku Kyo mógłby zacząć zadawać dość niewygodne pytania. Choćby konkretny cel odwiedzin kapliczki. Przecież niecodziennie składasz modły bogini, która zsyła na świat zimę. Poza tym prędzej czy później ciekawość bierze górę nad naturą człowieka. Międzyczasie uprzejmie podziękowałeś, a współlokator skinął głową.
-W zasadzie mógłbym podpytać jedynie Astarte. Z jej wilczymi zmysłami podróż byłaby bezpieczniejsza. Poza tym chyba lubi przebywać wśród natury. Ja tam wolę eksplorować jaskinie... Nigdy nie wiesz co ciekawego odnajdziesz wśród ciemności. Mimo wszystko najwyższy czas wrócić głową na ziemię. Zaraz kolejne zajęcia, a nauczyciele najwyraźniej lubią robić niespodzianki. Jak znosisz pierwsze dni w akademii?- Czerwonowłosy zadał to konkretne pytanie, ponieważ po prostu chciał wiedzieć czy jakoś sobie radzisz. Poza tym proszenie o jakąkolwiek pomoc czasami bywało wstydliwe. Całe szczęście, że takie rzeczy jak troska bądź koleżeństwo jeszcze miały znaczenie. Niektórzy natychmiast wytknęliby tobie słabości bądź niewiedzę. Oczywiście kolega miał również racje odnośnie godziny. Wielkimi krokami nadchodziły następne zajęcia. Ciekawe czy wizja tamtego świata ponownie okaże się prawdziwa. Trudno zgadnąć...

-Miło mi słyszeć, że choć trochę pomogłem. Oczywiście moim notatkom daleko do perfekcji, ale przynajmniej się staram... Czas na mnie Kuchiki-san. Muszę jeszcze coś załatwić, więc do zobaczenia podczas zajęć...- Kyo ze stoickim spokojem dokończył zamówiony posiłek. Następnie skinął głową w geście pożegnania. Widziałeś jak zabiera pustą tackę, odkłada w wyznaczone miejsce i pospiesznym krokiem opuszcza stołówkę. Praktycznie zostałeś zostawiony samemu sobie. Mogłeś iść w kierunku sali albo jeszcze poszukać kogoś chętnego do pogawędki. Szczególnie, że na horyzoncie spostrzegłeś złotowłosą panienkę, a raczej "malarkę". Może uraczy ciebie jakimiś dodatkowymi historiami. Poza tym nie znałeś jej imienia. Wypadałoby jakoś się zaprezentować. Ewentualnie niezauważony zdążyłbyś jeszcze sprawdzić miejsce, gdzie widziałeś liska. Skoro większość uczniów czekała pod salami, to obecnie park świecił pustkami. Wszystko zależało od twojej dobrej woli i planu na przyszłość...

Coraz więcej uczniów zaczęło opuszczać stołówkę ze względu na nadchodzące zajęcia. Ty także dokończyłeś posiłek, a następnie odstawiłeś tackę we wskazane miejsce. Postanowiłeś, że darujesz sobie pomniejsze rozmowy z płcią przeciwną. Przecież dopiero zacząłeś rok akademicki, więc jeszcze zdążysz poznać nowe osoby. Poza tym wypadało pamiętać o złożonych obietnicach. Dlatego stwierdziłeś, że skoczysz jeszcze po książkę dotyczącą run...

z/t

Pokój Kyosuke

~Niten Okamibara 01 & Haruhi Takata 01~


Dwie klasy młodych Shinigami dotarły na stołówkę niemalże w tym samym czasie. Klasa Okamibary była delikatnie szybsza, ponieważ ich sala znajdowała się bliżej. Grupka spokojnie ustawiała się w kolejce, po porcję, mającą im nieco odnowić siły po lekcjach. Niten stał spokojnie w kolejce, lecz najbliższy członek klasy był cztery osoby przed nim, więc dookoła nie było nikogo znajomego, z kim mógł spokojnie pogadać. Tymczasem Haruhi stała tuż przed nim, niezainteresowana w ogóle otoczeniem. W przeciwieństwie do innych uczniów, którzy nawet w kolejce wesoło rozmawiali o treningach po lekcjach. Wreszcie zarówno ona, jak i Niten dostali swoje porcje - średnią miskę ryżu, jakieś chudawe mięso i trochę warzyw. Problem był jednak inny - ciężko było znaleźć jakiś wolny stolik...

Kolejność odpisów: Niten -> Haruhi

No cóż może znajdzie się wolne miejsce przy stoliku z Kagayakim jeśli nie to najwyżej usiądę na pierwszym lepszym miejscu. Porcja którą dostałem wydawała mi się malutka ale zawsze dużo jadłem więc to nic dziwnego. Uśmiechnąłem się i zacząłem rozglądać za wolnymi miejscami koło kogoś kogo znam. Przy okazji oceniając każdą osobę. Kiedy tylko znalazłem wolne miejsce usiadłem na nim i w tempie ekspresowym pochłonołem posiłek bo jedzeniem nie można było tego nazwać. Po czym rozejrzałem się za kimś z kim mógł bym porozmawiać.

Była trochę zmęczona i nieco zła na samą siebie... Hadou numer 1 miało być "najprostszym" zaklęciem, a jedyne co zrobiła to zmarnowała Reiatsu próbując się go nauczyć. A teraz jeszcze musiała szukać stolika, żeby chociaż w spokoju usiąść i zjeść? To chyba jakieś żarty. Haruhi czuła, że jeśli nie wydarzy się choć jedna dobra rzecz dzisiaj, zacznie szukać innych ścieżek kariery... w Rukongai też można wykorzystać zdolności bojowe i wcale nie jako przestępca.
Szukając stolika, zerknęła na chłopaka, który dostał swoją porcję zaraz po niej. Postanowiła grzecznie poczekać, aż on jakiś znajdzie i podążyć za nim. Dosiądzie się jakby nigdy nic... Przecież i tak nie planuje tam siedzieć zbyt długo, więc nie będzie im też przeszkadzać w rozmowie, jeśli jakaś tam się wywiąże. Usiądzie, zje i wyjdzie, żeby dalej ćwiczyć.

Nitenowi udało się! Gdy rozejrzał się dokładniej po pomieszczeniu zobaczył, że Kagayaki już siedzi nad jedzeniem, przy całkiem długim stole. Był tam póki co sam. Reszta jego paczki zdawała się jeszcze być w kolejce. Nie czekając zbyt długo chłopak podszedł do stolika i dosiadł się do kolegi. Haruhi zgodnie z planem poszła krok, w krok za nim. Ostatecznie oboje usiedli obok siebie, w niemalże tym samym czasie. Kagayaki, trochę zdziwiony nową towarzyszką, uśmiechnął się od ucha do ucha.
-Och, Okamibara-san! - rzucił pełen energii. Musi być bardzo energiczną osobą, która żyje z dnia na dzień na niezliczonych pokładach optymizmu. -Kto to? - spytał, momentalnie obracając się do Haruhi, gdy ta usiadła tuż obok Nitena.

Kolejność odpisów: Niten -> Haruhi

Ucieszyłem się, że udało mi się przysiąść do chłopaka którego zdążyłem już poznać. Może i miał problemy z inteligencją ale był bardzo miły i nie próbował nikomu zrobić przykrości.
-Mam nadzieję że nie masz nic przeciwko że się przysiądę Kagayaki-san. - Mój uśmiech urósł tylko jeszcze bardziej. Kiedy zadał mi to pytanie przyjrzałem się dziewczynie. - Ahhh. - odezwałem się jakbym zdał sobie z czegoś sprawę. - Właściwe to kim jesteś? - Popatrzyłem się na dziewczynę przekrzywiając głowę na bok. Nagle zorientowałem się co znaczy uśmiech mojego towarzysza. Zwróciłem się gwałtownie w stronę Kagayakiego. - Ja już znam ten uśmiech. To nie jest to o czym myślisz.

Haruhi zwyczajnie chwyciła sporą garstkę ryżu i wpakowała sobie do ust, jeszcze zanim padło pytanie w jej kierunku. Nie przyszła tu rozmawiać, więc najpierw sprawy najważniejsze. A głód i zmęczenie to nie byle co. Jedzenie zresztą było jednym z dwóch podstawowych źródeł szczęścia... Ale na to drugie była jeszcze za młoda. Spokojnie obserwowała jak dwójka chłopaków wymieniała uprzejmości. Przyjrzała się też reakcji na uśmiech jednego z nich. "A co właściwie myślisz?" - rzuciła do siebie, w głowie. Po chwili zrozumiała - myślał, że ten chłopak przyszedł tu z nią, bo... W tym momencie nie mogła się powstrzymać i parsknęła śmiechem.
-Zdecydowanie nie to co myślisz. - powiedziała. Dawno nikt jej nie rozbawił. Chyba od bardzo, bardzo dawna się nie uśmiechała.
-Takata Haruhi. - powiedziała. -Przyszłam za nim, bo znalazł wolne miejsca. - dodała, wskazując oczami na chłopaka, za którym przyszła. "Okabinabą" czy jakoś tak...

-Kagayaki Itona. - powiedział chłopak, gdy dziewczyna mu się przedstawiła. Wydawał się być szczerze rozbawiony powodem, dla którego dziewczyna tu przyszła. Być może spodziewał się jakiegoś kolejnego nieporozumienia z Okamibarą lub trochę mniej szczerej wypowiedzi. Na stołówce było mnóstwo ludzi, a niemały stolik przy którym siedzieli wciąż był prawie pusty. Niektórzy daliby za taką sytuację wszystko, a dla innych byłby to koszmar.
-Jesteś z tego samego rocznika? Pierwszy rok, tak jak my? - spytał nagle Itona, przerywając chwilową ciszę. Uśmiech nie znikał ani na chwilę. W międzyczasie ktoś dosiadł się do stolika - chłopak, który wcześniej został zatrzymany przez Zori-sensei'a. Zajął miejsce naprzeciw Haruhi.

Kolejność odpisów: Niten -> Haruhi

Skoro Kagayaki postanowił przepytać dziewczynę to stwierdziłem że się wtrącać nie będę. Może jak walnie jakąś wtopę to tym razem ja będę mógł sobie z niego po żartować. Uśmiechnąłem się pod nosem. Na początku nie zwróciłem uwagi na to że dosiadła się do nas nowa osoba bo byłem zbyt pochłonięty swoimi myślami. Kiedy jednak już go zauważyłem wyciągnąłem w jego stronę rękę.
- Jestem Niten Okamibara. Widziałem cię podczas zajęć naprawdę dobrze walczysz kataną. Tylko trochę niefajnie że przyłapał cię Zori-sensei. Zachowuje się tak że naprawdę nie zdziwił bym się gdyby postanowił zrobić ci tam piekło. Jeśli potrzebujesz możesz spisać notatki ode mnie. Ach przepraszam zapedziłem się nawet nie pozwoliłem ci się przedstawić. - powiedziałem drapiąc się po głowie wolną ręką. Miałem nadzieję że chłodna aura wokół niego jest wywołana tylko przez jego wygląd i że jest choć trochę towarzyską osobą.

Dziewczyna spokojnie obserwowała zachowanie całej trójki. Zdecydowanie bardziej podobało się jej zachowanie Kagayakiego. Zamiast uprawiać waterboarding falą pytań, mających na celu dotarcie okrężną drogą do przyznania oczywistego faktu, że nie udało się drugiej osoby dopuścić do głosu, zadał w zasadzie jedno i to samo pytanie, na dwa sposoby. Przecież skoro planuje się kogoś zapytać o wiele rzeczy to po lekcjach jest na to mnóstwo czasu. Z kolei wyrzucenie wszystkich tych pytań od razu, sprawiało wrażenie desperackiej potrzeby poznania kogoś w ułamek sekundy. W każdym razie tak widziała to Haruhi. Wniosek - zdecydowanie nie podobało się jej zachowanie Nitena. Aczkolwiek nie powie mu tego tak wprost. Z chęcią poczeka, aż nowy przybysz ją w tym wyręczy i werbalnie zmasakruje Okamibarę.
-Tak. - odparła krótko na pytanie Itony. Choć troszeczkę przeszkadzało jej, że szczerzył się jak sroka do jakiejś błyskotki, ale być może można do czegoś takiego przywyknąć. Gdy tylko odpowiedziała, zabrała się z powrotem za swoją porcję. Trzeba zjeść i później trenować.

-Kurogiri Tekken. - powiedział czarnowłosy, biorąc prawie cały kawałek mięsa na raz. Głos brzmiał w miarę przyjaźnie, biorąc pod uwagę wygląd niczym bandyta z najdalszych zakątków Rukongai. Nie spojrzał jednak nawet na chwilę na chłopaka, zupełnie jakby nie interesowała go jakakolwiek rozmowa.
-Świat poza Seireitei potrafi nauczyć więcej niż może się wydawać. - powiedział jednak, spoglądając chwilowo na Nitena. Śmiertelną powagę można było wyczuć z kilometra.
-Okamibara-san. - usłyszeli nagle zza pleców chłopaka. Stała tam dziewczyna, mniej więcej wzrostu Nitena. Miała brązowe włosy związane w warkocz do łopatek, do pleców przypięty bokken, a w rękach tacę ze swoją porcją.
-Czy mogę z tobą porozmawiać przez chwilkę? - spytała, zatrzymując się przy stoliku, przy którym siedzieli, co od razu wyprawiło Itonie ten sam diabelski uśmieszek co wcześniej. Chłopak zdecydowanie myśli tylko o jednym, gdy widzi Nitena z dziewczynami.

Kolejność odpisów Niten -> Haruhi

-Nie przeczę, każde miejsce uczy różnych rzeczy na swój specyficzny sposób. Z tego co wiem życie poza Seireitei potrafi dać w kość. Tak naprawdę nie da się powiedzieć, że jakieś miejsce jest dobre czy złe. Każdą sytuacje możemy ocenić tylko my, patrząc się na to co nam dała. Przepraszam więc jeśli moja propozycja pomocy cię uraziła.- Uśmiechnąłem się do Kurogiriego i skinąłem głową, co miało zastąpić pokłon, który zazwyczaj wymagany jest przy oficjalnych przeprosinach. Też zacząłem spokojnie jeść. Nauczyłem się jeszcze w domu, że jeśli za szybko się je to żołądek nie rejestruje zjedzonego pokarmu i i tak odczuwa się głód. Kiedy usłyszałem dziewczynę przekręciłem tylko głowę na bok, ciekawe czego ode mnie chciała. Moja postawa całkowicie się zmieniła mimo tego że nadal miałem ten sam delikatny uśmiech wyglądałem na spokojniejszego mówiłem wolniej co jednak nie przeszkodziło mi w wycelowaniu pałeczek tak że gdybym nimi pchnął te idealnie trafiły by w oczy Kagayakiego. Nadal uśmiechając się lekko przymknąłem oczy. - Zmaż sobie ten diabelski uśmieszek z ust i zatrzymaj powóz swoich zboczonych myśli Kagayaki-san. - Popatrzyłem się potem znów na dziewczynę, spróbowałem ją skojarzyć z naszymi zajęciami i czy w ogóle jest w naszej klasie, czy może jakieś nowe plotki dotarły do innych klas. - Możesz. Chcesz pogadać tu czy gdzieś indziej? - Zapytałem się

Czy Akademia wydziela jakąś dziwną aurę, pod wpływem której wszyscy stają się przyjaciółmi z krainy tęczy? Kurogiri wyglądał na kogoś, kto pojechałby komuś po ambicjach za samo krzywe spojrzenie, a gdy doszłoby do bójki, wygrałby z jedną ręką za plecami. Cały ten wygląd był tylko na pokaz? "Nie musisz wygrywać walki, jeśli do niej nie dojdzie"? Kiepska ideologia, bo co jeśli zawiedzie? Grzecznie przeprosi i powie, że "to wszystko było w złości"?  Wychowanek Rukonu na pewno nie liczyłby na łut szczęścia, więc w co pogrywał? Może udawał miłego, dla świętego spokoju? Pytania na później...
Nie mniej jednak taktyka wyglądała na sprawnie działającą, więc może by tak ją zaadaptować. Może dzięki temu Yui da jej trochę spokoju i uda się jej podejść w ten sposób Kizunę... Wiele możliwości przeszło jej przez głowę i ostatecznie uznała, że... "To nie jest takie głupie..." - pomyślała. "Spokój ze strony ludzi, którzy za wszelką cenę chcą się zaprzyjaźnić..." - musiała przyznać Tekkenowi, że taktykę miał rewelacyjną.
-Jak tam się czujecie po pierwszym dniu? - spytała, siląc się na przyjacielską minę. Kto wie, może i ona to potrafi?

Nagła chęć socjalizacji Haruhi z pewnością zaskoczyła Kagayakiego, który mimo słów Nitena uśmiechnął się od ucha do ucha.
-Możemy na osobności? Żeby Kagayaki, nie miał się z czego szczerzyć po nocach. - powiedziała dziewczyna, uśmiechając się w stronę Nitena. -To może przysiądziesz się do mnie? - spytała, wskazując oczyma na wolny stolik, przy którym nikt jeszcze nie siedział i tam właśnie poszli.
-Powodzenia, Niten-sensei. - rzucił szeptem Kagayaki, na tyle głośno by Niten to usłyszał. Jednak dziewczyna chyba tego nie usłyszała.
-A wracając do twojego pytania... - rzucił Kagayaki, momentalnie zwracając się do Takaty.
-Tragedia. - jednak momentalnie przerwał mu Tekken, który postanowił podzielić się swoją historią. -Przysnąłem na lekcji o Hollowach i Zori-sensei zrobił mi wykład o mojej wartości, jako studenta... - dodał.

~Niten

Dwójka studentów usiadła naprzeciw siebie, przy pustym stoliku. Kolejka uczniów po porcję była już niemal nieistniejąca. Chyba jednak miejsc do siedzenia było więcej niż wystarczająco, skoro trafił się jakiś wolny stolik, przy którym mogli porozmawiać. Gdy tylko usiedli, dziewczyna głośno chrząknęła.
-Ah, przepraszam. - powiedziała. -Powinnam zacząć od przedstawienia się. Nazywam się Hayabusa Hayate. Widziałam dzisiaj twój pojedynek z Kagayakim, podczas ogólnorozwojówki. Chciałam zapytać, czy moglibyśmy razem trenować walkę kataną po lekcjach? - spytała. Prosto z mostu, trzeba było jej to przyznać.

Szedłem za dziewczyną kiedy tylko usłyszałem Kagayakiego nazywającego mnie sensei rzuciłem mu spojrzenie typu policzymy się później. Podczas spotkań z Ran i Yamim nauczyłem się ponad siedemdziesięciu spojrzeń mogących idealnie przekazywać krótkie informacje. Jak na przykład spojrzenie numer dziewięć, czyli już jesteś martwy. Potem szybko odwróciłem się do dziewczyny tak żeby nie zauważyła. Kiedy zadała mi pytanie o naukę zatkało mnie trochę nie wiedziałem na początku co powiedzieć po czym przypomniało mi się co kiedyś powiedział mi ojciec. Ucząc się z kimś lub kogoś przyswajasz wiedzę o wiele lepiej. Dlatego potem uczyłem Ran podstaw szermierki. Jak się teraz nad tym zastanowić byłem ciekaw co z nią i jej tatą się dzieje, i kim była lub jest jej matka. Nigdzie nie widziałem ołtarzyka poświęconego niej więc powinna żyć. Jednak szybko wróciłem do pytania które zostało mi zadane.
- Z przyjemnością będę z tobą trenował, ale nie będę mógł robić tego codziennie. Niestety mam duże braki w walce wręcz więc niektóre dni będę musiał na to poświęcić. Dodatkowo wspólny trening jest dobry ale jeśli będziemy trenować cały czas tylko ze sobą, to w pewnym momencie nauczymy się swoich stylów i trening straci sens. Natomiast jeśli poza sparingami chcesz też się wspólnie pouczyć samym technik z zajęć kendo, też nie widzę w tym problemu. I tak muszę je dostosować do stylu walki dwoma mieczami, bo teraz po latach treningów przerzucenie się na jeden miecz było by marnotrawstwem tak długiego czasu trenowania. Tak naprawdę trening walki kataną ma wiele aspektów więc lepiej by było gdybyś sprecyzowała o co dokładnie ci chodzi. - Kiedy zacząłem mówić o treningu można było dostrzec w moich oczach pasję i iskierki. Widać że nie mogłem się doczekać sparringu, treningu technik czy czegokolwiek innego co było by związane z walką mieczem.

Coś jej dzwoniło, ale nie kojarzyła w którym kościele... Zori-sensei. Czy ona z nim też przypadkiem nie miała? Ah, tak! Wykład o Prawie Gotei... Też nieźle wyjechał jej klasie na ambicje.
-Ten facet naprawdę ma problemy z agresją. - powiedziała, z lekkim rozbawieniem. -Czy ktoś taki w ogóle powinien uczyć? - dodała. Nauczyciele raczej powinni zachęcać uczniów do nauki i jeśli próbował odwróconej psychologii to średnio mu to wychodziło. Prędzej zachęcał do rzucenia Akademii pierwszego dnia. Słysząc anegdotkę miała chęć podzielić się historią swojej relacji z Kizuną, ale ostatecznie postanowiła odpuścić. Przyjaźni ludzie mają tę supermoc, nazywaną "empatią" i mogli by odczytać jej zamiary, przez co potem próbować przeszkodzić w realizacji planów... A tego by nie chciała. Kizuną zasługuje na bycie upokorzonym, najlepiej w taki sam sposób jak on upokorzył ją. Ale na to jest czas.

~Haruhi

-Co nie? - powiedział Kagayaki. -Zori-sensei był przerażający... A właśnie! Co ci wtedy powiedział, gdy zostałeś z nim sam na sam, po lekcjach? - spytał, momentalnie zwracając się do Tekkena. Ten na pytanie zareagował głębokim westchnięciem. Zupełnie jakby sama myśli o tej rozmowie przypominała mu o przykrych wspomnieniach pokroju rzezi w Wietnamie.
-Ogólnie to mam zakaz siadania dalej niż pierwszy rząd. - powiedział. -Plus po każdej lekcji mam mu ustnie streścić każdą i tak dopóki on nas uczy. Na koniec chciał jeszcze walczyć ze mną na bokkeny, ale ostatecznie uznał, że jeszcze ten jedyny raz mi odpuści, żebym nie przyszedł połamany na ogólnorozwojowe...
-O cholera... - powiedział Kagayaki, gdy już uśmiech zszedł z jego twarzy. Widać było po nim, że ciężko mu było wyobrazić siebie w takiej sytuacji. Niewątpliwie nie była łatwa.

~Niten

Dziewczyna spojrzała na chłopaka nieco zdziwionym wzrokiem. Ciężko było jednak stwierdzić czy to z powodu potoku słów, jaki wyrzucił z siebie Niten, czy jego bezinteresowna zgoda, zanim ona zaczynała go przekonywać.
-Walkę wręcz? - spytała, po czym szeroko się uśmiechnęła. -To świetnie się składa! Nie wiem czy widziałeś podczas ogólnorozwojowych, ale jestem w tym całkiem niezła. - rzuciła, z uśmiechem pakując sobie do ust trochę ryżu. -Moglibyśmy trenować się wzajemnie. Co ty na to? - dodała, gdy już przełknęła. Widać w niej było mnóstwo ekscytacji i entuzjazmu, a może i nawet dumę. Zupełnie jakby osiągnęła coś nieosiągalnego...

Kolejność odpisów: Niten -> Haruhi

-Nie zauważyłem przepraszam. Kiedy zaczynam trenować wchodzę w trans i skupiam się na tym co trenuje. Ojciec zawsze mi powtarzał że jedną z najważniejszych rzeczy w walce jest skupienie. Co ja na to? Z przyjemnością. Trzeba tylko ustalić jakiś grafik treningów. - Uśmiechnąłem się delikatnie. - Może tam wróćmy zanim Kagayaki-san wpadnie na za dużo niestosownych pomysłów. Wolę żeby nie pojawiły się kolejne plotki na mój temat. - Powiedziałem zadając końcówkę swojej porcji i zbierając się do wstania.

Walczyć na bokkeny? Połamany na ogólnorozwojówki? Czy nauczyciele powinni tak grozić uczniom? No przecież to była przesada. Taki ktoś zdecydowanie nie powinien uczyć. W zasadzie dlaczego ktoś uznał, że tak niezrównoważona psychicznie osoba mogłaby być nauczycielem? To wszystko było dla Haruhi niepojęte. Ale pewnie i tak nie mogłaby z tym nic zrobić. Mogłaby co najwyżej tylko rosnąć w siłę, na wypadek gdyby Zori-sensei postanowił uwziąć się również na nią. Kto wie, może kiedyś by go nawet pokonała? Tak czy inaczej, pora dokończyć posiłek i znikać. Trening Hadou czeka niecierpliwie.
-Dobra, miło się rozmawiało. - pół prawda... nie było źle. -Ale muszę już iść. Cześć wam. - to powiedziawszy zaniosła tacę do zwrotu i wyszła ze stołówki. Oby nic jej znowu nie stanęło na drodze...