Plac

Spory plac, który pomieściłby spokojnie trzysta osób. Od trzech stron otoczony murem(tylko jedna brama), od czwartej budynkiem dojo. Jednym z większych w okolicy, jak nie największy w całym Soul Society.
Wolną przestrzeń rzadko wykorzystywano jako pole treningowe, znacznie częściej odbywały się tutaj zebrania oraz apele członków XI-stej Dywizji.

Na chwilę obecną na placu znajdowała się gromadka Shinigami. Zebrali się mniej więcej w centrum placu, gdzie stworzyli ciasny okrąg. Zbliżał się wieczór, słońce zaczynało powoli zachodzić. Część z nich, posiadająca pochodnie na długich tyczkach, rozstawiła się równomiernie wzdłuż linii okręgu. Oprócz tego nic się nie wydarzyło. Po prostu wszyscy stali skierowani do wnętrza kręgu, jak by czegoś oczekiwali.
Część przyszła tutaj walczyć. Jedni chcą sprawdzić swoje umiejętności, drudzy nie chcą wyjść z wprawy. Świeżaki i prawdziwi weterani. Klub zrzeszający Shinigami, którzy nie chcą zapomnieć o walce, którzy wciąż chcą być w formie. Regularna rozrywka członków XI-stej Dywizji, wojowników. Nie ma przeciwników poza granicami Soul Society, czy samego Seiretei, to będą walczyć między sobą. Na podstawie wcześniej ustalonych zasad.

Jeżeli Enrique chciał walki, tu ją odnajdzie. Coś mu podpowiadało w duchu, że powinien się mieć na baczności i nie zrobić żadnej głupoty.

Podchodzę do nich.Mam nadzieję że to nie siła złego na jednego.
-Witam, witam jakie panuja tutaj zasady?- Staję w bezpiecznej odległości od nich, od strony bramy. Tak abym w razie czego mógł się wycofać ^^

Spora część, żeby nie powiedzieć wszyscy, odwrócili się w Twoją stronę. Mogłeś dostrzec, że ci stojący z tyłu tylko kręcili głowami, albo wpatrywali się wymownie w niebo. Ci będący z przodu wpatrywali się w Ciebie, jednocześnie marszcząc brwi. Widocznie wszyscy byli takiego samego zdania.

W końcu jeden z nich wystąpił i zachęcił gestem, abyś się zbliżył. Mężczyzna o szczupłej sylwetce, który raczej nie imponował posturą. Imponująca za to była jego fryzura, bo zielony irokez. Gdy już to zrobiłeś i podszedłeś, ten położył dłoń na Twoim ramieniu. Czułeś na sobie wzrok całej grupy. Mogłeś wyczuć wrogość, która powoli zaczęła się ulatniać, gdy ten przemówił z luźnym akcentem.
-Nie wiem skąd się urwałeś stary... Ale widać, że jesteś świeży. Nim zadasz kolejne głupie pytanie, może najpierw zobaczysz co tu się robi, hę? - Klepnął Cię w ramię.
Pokazał reszcie, aby się rozstąpili. W rzekomym centrum kręgu stała dwójka walczących, którzy w tej chwili patrzyła na Ciebie. Obaj dzierżyli po bokkenie, drewnianym mieczu.
-No dobrze... Panowie, klepcie się dalej. - Zielonowłosy rzucił niedbale do pary walczącej. Po chwili zwrócił się do reszty, w tym do Ciebie. - Walka punktowa, nie używamy Zanpakutō, nie atakujemy leżącego. Jeżeli ktoś chce się poddać, podnosi rękę do góry lub krzyczy "STOP!". Zrozumiano? Grupa, zacisnąć krąg.

Tak jak powiedział "Irokezik", tak się tłumy ścisnęły się wokół pojedynkowiczów. Wygląda na to, że zielonowłosy był przywódcą tego spotkania. Na jego zawołanie rozpoczęto walkę.
Po tej walce przyszedł czas na kolejną... i kolejną. Nie trwały one długo, bo do dziesięciu uderzeń w różne lokacje trafienia. Niektóre walki były imponujące, a niektóre wręcz żenujące. Jak ktoś chciał się sprawdzić, po prostu podnosił rękę do góry i mówił.

Uważnie przyglądam się poziomowi walczących oraz kto walczył a kto pozostał.
Podnoszę rękę do góry i mówię:
- Chciałbym się sprawdzić.

Mogłeś zauważyć, że spora część ostrożnie atakowała swoich przeciwników. Co jak co, ale mocnym uderzeniem wyprofilowanego kawałka drewna można połamać kości... Ale pieczę nad tym trzymał Irokez, który z założonymi na pierś ramionami przyglądał się walkom.
Czasem był zmuszony przerwać walkę, gdy któregoś z walczących ponosiły emocje, a umysł przestawiał się z trybu: "Sparring" na tryb: "Zabić". Takowych delikwentów później uspokajała część grupy oraz ostrzegała, że jeszcze raz to obiją mu mordę. Prosta zasada - nie łam zasad.

Skończyła się ostatnia walka. Shinigami prowadzący to wydarzenie ogłosił kto wygrał w pojedynku. Nieco obolały, blond włosy chłopak wszedł w tłumy, gdzie zajęli się nim jego znajomi, a czarnowłosy mężczyzna z kozią bródką wycofał się na tyły. Stał dumnie wyprostowany, przyjmując postawę podobną do Irokeza.

Teraz Twoja kolej... Podniosłeś rękę i zgłosiłeś się jak polecono. Przywódca i sędzia w jednym tylko skinął głową oraz gestem zaprosił Cię do wnętrza kręgu. Ludzie od razu zrobili większe koło. Ktoś z grupki rzucił do Ciebie bokken. Czekałeś na swojego przeciwnika. Nikt się nie zgłaszał, cisza dookoła. W końcu Irokez wypalił.
-Megumi, Twoja kolej.

Nie myliłeś się... Usłyszałeś imię kobiety. A raczej dziewczyny, gdy wywołana stanęła naprzeciwko Ciebie. Megumi miała czerwone włosy. Nie, nie były one rude... Raczej krwistoczerwone i to jest jedyne trafne określenie. Długie, gęste, falowane włosy, które prawie, jak płaszcz okalały jej smukłą sylwetkę. Była trochę niższa od Ciebie, ale też nie taka niska. Pewnie ujęła rękojeść swojego bokkena. Nie widziałeś w niej zdenerwowania, strachu, czy też gniewu. Nie widziałeś w niej radości, podekscytowania czy zadowolenia. Zaspanym i nieobecnym spojrzeniem ciemnoniebieskich oczu wpatrywała się w przestrzeń.

Stanęliście naprzeciwko siebie w odległości wymaganej by skrzyżować sztychy waszych bokkenów. Wydawać się mogło, że wszyscy zamarli, a czas na chwilę się zatrzymał. Wszyscy wyczekiwali rozpoczęcia walki.

*Mam pecha, nie dość, że kobieta to w dodatku ładna* Pomyślałem. Zawsze miałem problem z pięknymi kobietami.
- Niezmiernie mi miło, nazywam się Enrique i będę twoim przeciwnikiem.
Po tych słowach skłoniłem się w stronę swojej przeciwniczki.
Jednak specjalnie na takie okazje, mam coś w zanadrzu.
- Chciałbym za pozwoleniem, mieć jedną prośbę. Mianowicie czy mogę prosić o kompletną ciszę? - Rzekłem nieśmiale.
Gdy moja prośba została wysłuchana, a wokół zapanowała już cisza, zamknąłem oczy.
*Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal*
Wczułem się w atmosferę i postanowiłem zdać się na swój inny niż wzrok zmysł. Może i nie jestem najlepszy w używaniu Kido ale potrafię wyczuć zachwiania reiatsu i usłyszeć czyjeś ruchy.
Tak przygotowany, byłem w stanie walczyć nie myśląc o kobiecości swojego przeciwnika.
Stanąłem w pozycji obronnej, układając bokken na skos swojego ciała.
- Możemy zaczynać.
A więc rozpoczęło się.

-Kougi Megumi. - Odparła beznamiętnie dziewczyna. Widocznie pustka nie udziela się tylko w spojrzeniu, ale i głosie.

Parę osób prychnęło w tłumie, gdy zadałeś takie głupie pytanie. W czasie walk nie rozmawiano. Poza nimi i tak działo się to sporadycznie. Sędzia podniósł dłoń do góry, czego ujrzeć już nie mogłeś... ale za to usłyszałeś:
-Walczcie!

Widownia zaczęła się zastanawiać nad celem Twojego posunięcia. Może posiadasz jakiś oryginalny styl walki? Mimo Twoich usilnych starań, nie mogłeś pomyśleć o swojej przeciwniczce, jak o sparring partnerze. Sztuczka z wykryciem reiatsu przeciwnika też nie zdała swojego sprawdzianu. Ze skupienia wytrącały Cię energie duchowe reszty Shinigami.
Zdążyłeś otworzyć oczy w chwili, gdy dziewczyna wyprowadziła pierwszy atak. Wymachem z nad głowy po skosie, zdjęła Twoją gardę. Tylko spróbowałeś uchylić się przed ciosem, który nastąpił po rozbrojeniu przeciwnika i... dostałeś w twarz. Wyglądało to na tyle fenomenalnie, że ktoś z widowni parsknął śmiechem. Po tym uderzeniu cofnąłeś się o krok, lecz szybko odzyskałeś równowagę.

Na Twoje szczęście oberwałeś w kość policzkową i na tym się skończyło. Dziewczyna cofnęła się po natarciu, trzymając miecz przed sobą, przyjmując postawę jaką przyjęliście przed walką. Nadal wpatrywała się w Ciebie nieobecnym, pustym spojrzeniem. Po pierwszym ataku nie było kolejnych. Być może uznała, że się wygłupiasz i powinieneś zacząć walczyć na poważnie. A tym samym... zaatakować.

Przestaję się wygłupiać, skoro dziewczę ze mną nie rozmawia to nie ma problemu.
Nie umiem rozmawiać z kobietami, ale to nie znaczy że nie potrafię z nimi walczyć. Traktuję wszystkich jednakowo i na polu walki nie dyskryminuję płci przeciwnej.
*Wykorzystam to w czym jestem najlepszy, jako kobieta nie jest tak silna jak ja*
Postanowiłem walczyć na poważnie. Ująłem bokken oburącz i przystąpiłem do ataku. Szybkim aczkolwiek stabilnym krokiem kieruję się na Megumi. Staram się znaleźć lukę w jej obronie i uderzyć na tyle silnie aby pokazać swoją postawę, lecz równocześnie na tyle słabo aby inni nie pomyśleli iż pastwię się nad przeciwnikiem. Swój atak przeprowadzę z lewej strony, najpierw zaatakuję od góry a kiedy Megumi będzie próbowała zablokować cios, zmienię cel i uderzę w jej biodro.

Roten,

Na miejscu czekało kilkadziesiąt ludzi ubranych jak Ty. Tworzyli oni dwa rzędy, na końcu stał mężczyzna w białym haori, który zdawał się być szychą:
- Ty jesteś Roten Yaiba?

Roten spojrzał na tę bandę shinigami, a następnie na mężczyznę w bieli, po czym odpowiedział krótko.
- Ta.
Po tym podrapał się po policzku, a następnie w tył głowy - wyraźnie speszony. Nie spodziewał się, że będzie tu taki tłum i czuł się dziwnie. Postanowił jak na razie o nic nie pytać, może zaraz mu wyjaśnią, o co chodzi.

Mężczyzna się uśmiechnął:
- Dobra, krótko i na temat. Nie patrzę kim jesteś, skąd jesteś, co wcześniej robiłeś. Liczy się to, że masz lubić walczyć i być silnym. Jeżeli jesteś silny to jesteś jednym z nas. Może ty, Sagare?

Sagare był w podobnej posturze do ciebie, ale to co go wyróżniało to obcięta mocno bluza od stroju, która odsłaniała wyżyłowany tors i strasznie dzika, niemal pankowa fryzura, w ogóle jak rozejrzałeś się to każdy miał osobliwy fryz. Sagara stanął kilka kroków przed kapitanem, wyciągnął miecz i zaczął prowokować:
- No pokaż co potrafisz chłopczyku.

Potem już tylko ruszył na ciebie, a reszta rozstąpiła, że mieliście bardzo dużo wolnego miejsca.

Roten słuchał, co też ma mu do powiedzenia szef tej bandy... dziwnych facetów, których fryzury chętnie by skomentował, ale biorąc pod uwagę ich liczebność powstrzymał się przed tym, tym bardziej, że nie wyglądali potulnie.

*Nie myślałem, że przychodzę tu, by walczyć, ale skoro nie mam wyboru...* pomyślał lekko zakłopotany i dobył szybko zanpakutou, który ustawił przed sobą. Przygotował się do wykonania podstawowego ruchu Kendo, którego zaczął się uczyć i ustawił się w odpowiedniej dla niego pozycji. Zaczyna walkę spokojnie, jeszcze nie wyzwalając shikai i nie używając zbyt wiele reiatsu. Zaledwie tylko trochę, by wzmocnić swoją szybkość i siłę. Nie chciał pokazać mu od razu wszystkiego, na co go stać, ponieważ nie wyglądał on na aż tak wymagającego przeciwnika... Bynajmniej na razie. Zaczyna od defensywy, nie reagując na prowokację swego oponenta. Prowadzi pojedynek w milczeniu i stara się przede wszystkim odpierać ciosy Sagare i poznać mniej więcej sposób jego walki, by potem zastosować odpowiednią kontrę.

[+8 Siła
+6 Szybkość
+3 Zręczność]

Osobnik zasypywał gradem ciosów, na 10 udawało ci się jeden skontrować. Walka była dość wyrównana, dookoła wszyscy kibicowali Sagare. W końcu kapitan odezwał się:
- To się robi nudne, zacznij walczyć na shikai Sagare, nie będziemy tu marnować całego dnia.
- Rozkaz, kapitanie! Rozbij, Jiburo!

Jego miecz zmienił się teraz w korbacz sporych rozmiarów. Zamachnął się nim a trzy wielkie kule najeżone kolcami poleciały w twoją stronę na wydłużającym się łańcuchu.

- Spadnij, Hoshinagi!
Krzyknął szybko wyzwalając go i ustawiając go poziomo przed sobą tak, by ten osłonił go przed wszystkimi kulami dzięki swojej sporej szerokości. Po odbiciu ich Roten szybko przecina niepozornie powietrze, koncentrując się nad tym, aby pocisk nadszedł z nieba w miejsce około 6 metrów od obecnego położenia Sagare. Sam od razu po tym biegnie na wroga i atakuje, napiera wykonując kilka silnych poziomych ciosów wzmocnionych reiatsu. Chce zmusić oponenta do cofnięcia się o te parę metrów, aby wtedy właśnie znalazł się tam, gdzie nadejdzie atak. Kiedy kula będzie już blisko, Roten posyła nieco silniejszy cios (by utrzymać Sagare blisko pola rażenia pocisku) po którym sam uskakuje w tył.

[+8 Siła
+7 Szybkość
+5 Zręczność
+20 PR w każde cięcie
+60 PR w ostatnie]

Przeciwnik w bliskim zwarciu miał poważny problem, jego broń prawie w ogóle nie nadawała się obrony i musiał parować ciosy trzonkiem. Ostatni cios odrzucił na metr przeciwnika, sam też uskoczyłeś w tył, a wielki pocisk trafił między was odrzucał Sagare aż w końcu wylądował na plecy.

Dookoła przeszedł odgłos zdumienia, przemówił też kapitan:
- Noo, całkiem nieźle. Jesteś w oddziale.Oczywiście trzeba to uczcić wieczorem, prawdziwy mężczyzna musi umieć się zarówno bić jak i pić!

Oddział zakrzyczał potwierdzająco. Potem zaczęli się powoli rozchodzić, zajmując się swoimi sprawami, kapitan podszedł do Ciebie:
- Ten, którego pokonałeś był 5 oficerem, ty zostaniesz 4. Co ty na to?

Roten uśmiechnął się, kiedy jego plan mniej więcej się powiódł i przeciwnik został raczej pokonany. Przywrócił Hoshinagi'ego do pierwotnej formy, następnie schował do pochwy. Na wzmiankę o uczcie lekko uśmiechnął się. Fakt, że mają pić też mu nie przeszkadzał, gdyż nie miał problemów z alkoholem, a jak każdy młodzieniec, nawet niepełnoletni - nie stronił od alkoholu i zdarzało mu się popijać na imprezach, choć w ostatnich czasach ze względu na nowe "hobby" praktykował to nieco rzadziej.
- Może być.
Odpowiedział obojętnym tonem na propozycję kapitana. Nie interesowała go wcale pozycja w oddziale i status w tym świecie. Nawet wręcz przeciwnie... Czym niższy by miał - tym mniejsza odpowiedzialność i pewnie tym rzadziej będzie tu sprowadzany z ziemi, a więc będzie miał więcej spokoju i luzu.

Kapitan się uśmiechnął:
- Tutaj, na placu będzie impreza wieczorem. Zadanie uzgodnimy jutro. Tymczasem masz wolne, możesz pochodzić po Seireitei, ja idę do swojego gabinetu.

W końcu zostałeś sam, tutaj była inna pora niż w świecie żywych, słońce świeciło wysoko, było ładne, bezchmurne niebo, ale nie wiedziałeś jak zbudowane jest Seireitei.

Roten uśmiechnął się lekko i rzekł.
- No dobra.
Po czym począł zwiedzać sobie Seireitei. Nie miało dla niego znaczenia, gdzie pójdzie, dlatego po prostu idzie tak, aby zobaczyć i zapamiętać z tego miejsca jak najwięcej. Wcześniej był tu tylko raz i raczej cały czas siedział w domu u brata Katriny - trenując, więc nie zobaczył zbyt wiele z tego świata. Wobec tego w tej chwili chciał ujrzeć jak najwięcej. Jeśli jest jakieś trudniej dostępne miejsce - np. jakaś wieża w oddali bądź ciekawszy budynek - trochę bezczelnie zaczyna stosować swój sposób w poruszaniu się i... skacze po budynkach Seireitei. Jeśli dojdzie do murów, zastanawiając się co jest poza nimi chce także wyjść na zewnątrz. Ma dużo czasu, więc powinien zwiedzić choć pobieżnie to wielkie Soul Society.

Dookoła dostrzegłeś wiele różnych budynków, uliczki stanowiły natomiast istny labirynt. Większość shinigami patrzyła na Ciebie ze zdziwieniem, bo w końcu nie dla ozdoby są uliczki. Na środku natomiast znajdowała się wielka skała, strome wzgórze, które wybijało się spośród reszty budynków.

Roten nie przejmował się za nadto faktem, że zwracał swoją osobą uwagę - ze względu na jego sposób poruszania się po mieście i choć trochę głupio się czuł z tego powodu, nie zmienił go, z powodu wygody jaką mu dawał przy poruszaniu się. W przeciwnym razie błądziłby nieskończoność po Seireitei jak po jakimś labiryncie, a tak widział wszystko z góry. Zainteresował się skałą i nie mając nic lepszego do roboty w tym miejscu ruszył do niej, by po wejściu na jej szczyt z góry obejrzeć całe miasto. W trakcie drogi zastanawiał się tylko, czy nie udałoby mu się czegoś tu zjeść za darmo albo za niską cenę - jakiejś ichniejszej potrawy, jednak myśl o tym, że potem będzie uczta sprawiała, iż przestawał martwić się o swój żołądek, który z pewnością na niej będzie miał okazję się zapełnić.

Długo zwiedzałeś Seireitei, ale nie było żadnej tawerny czy baru. Głód zdecydowanie wymusił krótki postój. Nie minęło parę minut gdy nagle dookoła ciebie pojawiły się młodziutkie dziewczyny w biało-czerwonych uniformach, krojem przypominającym twój:
- Cześć, jak ci na imię?
- W jakim oddziale służysz?
- Masz jakiś stopień?
- Może przejdziesz się z nami?
- Masz dziewczynę?

Masa pytań w krótkim czasie zalała Cię. Większość z nich była całkiem ładna, a niektóre nawet bardzo!

Roten czuł się trochę zakłopotany, ale nie należał do chamów czy też osób, które wykrzyczałyby prośbę o zostawienie go w spokoju. Ogólnie chętnie by z nimi pogawędził lub się poznał, ale w tej chwili było coś silniejszego niż chęć na zaprzyjaźnienie się z dziewczynami... Głód. Wobec tego zmuszony był szybko, z grzeczności odpowiedzieć na pytania i jakoś ulotnić się.
- Ore wa Roten.
Przedstawił się.
- Oddział... Bodajże jedenasty.
Nie był całkiem pewien, ale niedawno się dowiedział, więc się raczej nie pomylił.
- Oficera. Piątego chyba.
Tego też za dobrze nie zapamiętał - miał dylemat, czy był to czwarty, czy piąty, ale aby nie wyjść potem na jakiegoś oszusta, co przyznaje sobie wyższą rangę wybrał ten niższy wariant.
- Mogę się przejść. Znacie może jakiś tani bar lub restaurację? Nie jestem przy kasie.
Tym zdaniem mógł z kolei odpędzić część z dziewczyn. Fakt, że nie był przy kasie to nie bagatela - bynajmniej w świecie ludzi. Miał jednak nadzieję, iż zainteresowanie jego osobą przyda mu się choć na to, by wskazały mu jakieś dobre miejsce. Ostatnie pytanie dziewcząt pozostawił bez odpowiedzi, udając, że niby go nie usłyszał, nie zwrócił na nie uwagi.

Dziewczyny co chwila chichotały i uśmiechały się w twoją stronę. Gdy tylko zapytałeś się o bar natychmiast zabrały cię za ręce i poszedłeś z nimi. W końcu trafiliście do Baru: https://bleach.forumpolish.com/inne-f39/bar-t264.htm

- Eee... Tego...
Wymamrotał Roten budząc się. Słysząc słowa kolegi wpierw chwilę zastanowił się, podrapał się po głowie powoli podnosząc i poprawiając raczej rozczochrane włosy, po czym rzekł.
- Dobra. To idę.
Zabrał ze sobą wszystko i ruszył, po drodze zabrał jakieś resztki z zabawy, jeśli takowe były, by zjeść je na śniadanie.

Niestety, nic nie czekało na śniadanie, cała atmosfera zdawała się być już o wiele bardziej napięta. Wszyscy szli w szeregach. Ty natomiast udałeś się we wskazane miejsce gdzie spotkałeś kapitana:
- O, tu jesteś. Dobra, będę się streszczać: dostałeś przydział stacjonowania Karakury, pasuje ci?

Albo świetnie udawał albo naprawdę nie wiedział, że jesteś z Karakury.

- Jak mogłoby mi nie pasować... To jedyne miejsce, którego ochrony bym się podjął.
Rzekł, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Miał chyba szczęście z tym przydziałem. W końcu gdyby miał pilnować jakiegoś odległego miejsca od domu - w życiu by się nie wyrobił i musiałby porzucić swoje realne życie jako ucznia na ziemi, które i tak już ostatnimi czasy mocno zaniedbywał.

Dowódca klepnął cie po ramieniu aż zachwiałeś się, towarzyszył temu szczery uśmiech:
- No dobrze, w takim razie idź do bramy, ktoś ci tutaj wskaże drogę. Jak masz coś do załatwienia, to nie ma pośpiechu. Na obowiązki zawsze jest czas, hahaha! Na razie.

Kapitan się odwrócił i poszedł w swoją stronę. Patrzyłeś na pobliskich shinigami czy któryś by ci nie pomógł, ale byli zajęci swoimi sprawami.

*Hmm... Poucztowałem sobie tutaj, pobawiłem się, chyba już nic mi nie zostało do zrobienia.* pomyślał. Rozejrzał się jakby próbując zobaczyć, czy nie ma jeszcze jakiejś niedokończonej sprawy tutaj, a po krótkiej chwili zastanawiania się ruszył do jakiejś miłej (bądź wyglądającej na miłą) osoby z oddziału, zaczepiając ją niezależnie od tego, czym była zajęta. Kładzie rękę na jej ramieniu i mówi.
- Oi, pokazał(a)byś mi drogę do bramy?

Napotkałeś na jakiegoś gbura, który tylko pokazał ci drogę palcem. Trochę to trwało, ale w końcu dotarłeś na miejsce: spore wrota przywitały cię i otworzyły. Dookoła twojej głowy zaczął też latać czarny motyl, jeden ze strażników bramy szybko wyjaśnił:
- Dzięki niemu przejście przez Senkai jest bezpieczne, a teraz w drogę.

Nie czekając na dalsze ponaglenie wszedłeś i chwilę potem byłeś w znanym ci już mieście, był dzień i panowała ładna pogoda:
https://bleach.forumpolish.com/obrzea-miasta-f58/plac-zabaw-na-osiedlu-t326-60.htm

Dziewczyna całkiem szybko opuściła mury akademii, kiedy to już była kawałek za tak ową przystanęła na chwilę i zerknęła przez ramię na budynek. Zmarszczyła lekko brwi... Wcale się jej to nie podobało. Przecież zlewała tyle zajęć, zaś jej zachowanie miało wiele do życzenia, miała nadzieje że przez jakiś czas "pokibluje" jeszcze w szkole, no ale widać bardzo jej tam nie chcieli. Westchnęła cicho po czym to spojrzała przez siebie, uniosła lekko swoją lewice i oparła ją o rękojeść katany. - Chyba tak będzie lepiej - mruknęła do siebie w umyśle kompletnie bez przekonania. Wcale się jej to wszytko ni podbiło... Nie chciała jeszcze wkraczać w "dorosłe życie". No nic trudno... Ruszyła dalej ku barakom XI oddziału.

Kiedy w końcu udało się jej dojść na miejsce (a w cale się nie śpieszyła), rozejrzała się... Nie bardzo wiedziała co ma robić, czuła się raczej nieswojo. O oddziale XI wiedziała tylko tyle co powedział jej Mito.